La Meute (2010)

De eerste 45 min vond 'k de film eigenlijk wel goed hoor, omdat 'k het toch wel wat mysterieus vond wat er precies aan de had was, maar dan kwam de aap uit de mouw en die wending vond 'k toch een stuk minder.

De cast vond 'k wel goed, vooral dan La Spack. Voor de rest zaten er geen saaie stukken in en vloog hij eigenlijk wel voorbij.

Het eerste deel vond 'k dus wel de moeite, alleen wat jammer van het laatste half uur.

Man man man wat een heerlijke gestoorde Franse horrorfilm zeg, die erg wil aansluiten op de trash-horror uit Amerika. Ook wat verhaal betreft is dit behoorlijk standaard maar word oh zo leuk uitgewerkt, waarop dit nog best op een parodie begint te lijken.

Het verhaal kennen we al: Vrouw Charlotte komt (met een bizarre lifter dan) aan bij een restaurant waar het al vanaf het begin niet pluis is. De mamma Flodder achtige barkeeper die weet er maar een niet al te vriendelijk sfeertje in te brengen en daarnaast word Charlotte steeds lastiggevallen door motorrijders (ook standaard). Dan raakt ze de lifter inene kwijt en gaat ze naar hem op zoek. Wat haar gelijk in de macabre taferelen brengt van de bizarre eigenaren van het restaurant die wel hele eigenaardige plannen heeft met hun klanten.

Wat we dan krijgen is gewoon een heerlijke geschifte adrenaline achtbaan waar je gewoon met een grijns op je smoel naar zit te kijken, en ondertussen ook met spanning weer afwacht wat er gaat gebeuren. Wie de film ook weer helemaal goed maakt is Phillipe Nahon, man man man wat blijft die gast toch geweldig met zijn agressieve kop en zijn vuilgebekte imago, vooral hoe hij het nog even opneemt tegen die ma Flodder en vervolgens ook in de kruiwagen naar buiten word gereden voor een lekkere snack. Snack?? Ja! Want het blijkt dat de restauranteigenaren de klanten gebruiken als voer voor hun "vriendjes", fors uit de kluiten gewassen zombies dus. (mag er ook wel even bijkomen. De film word alleen maar leuker! En naderhand ook nog die scene dat Charlotte en die motorrijders met geweren de zombies te lijf gaan vanuit dat huisje. En dat einde... brrrr!!!

Gewoonweg een heerlijke Franse trash horror, met een knipoogje naar Grindhouse, die aan alle kanten klopt en werkt. Het blurry en korrelige beeld en het grillige boerenlandschap zorgen voor de bijpassende sfeer en ook de soundtracks zijn geweldig (vooral die avant gardische cajun achtige muziek tijdens die achtervolging tegen het einde. En wat ik er voor de rest nog over kan zeggen (nouja herhalen) wat een GEWELDIGE film!!! over de top, gestoord, grappig, spannend, met de standaard combinatie van Roadmovie, Zombiefilm, Actiefilm, en al de andere Amerikaanse stereotypen en ook nog met erg fijne rollen (zit nog wel steeds af te vragen wie nou Matthias Schoenaards was in de film)

Ik zou zeggen: wil je gewoon een gruwelijke film zien waar je vaak ook erg om kan lachen, kijk dan deze voor de verandering tov de Amerikaanse meuk. (of Meute)

4,5*

Die zit aan de bar

Ah, Ja, zo'n klein rolletje valt ook totaal niet op.

Wat een fijn naargeestig sfeertje, waar de Fransen toch wel patent op hebben lijkt het wel.

I fuck on the first date shirt van die oude knakker heb ik trouwens compleet dubbel om gelegen.

Prachtig gewoon!

De gehele film is trouwens best wel verknipt en gestoord.

En toevallig hou ik daar wel van.

het begon goed, maar toen de zombie achtige wezens ten tonele kwamen ging het berg afwaarts echt jammer, want er de film had echt een lekker mysterieus vaag sfeertje. Gemiste kans...

La Meute (The Pack) movie review by SlashingThrough.com

Mhwa, vooral the smerigheid is goed gebracht. De setting is leuk maar de film is een aardige lege huls.

In het begin denk je een heerlijke Franse psychothriller te pakken te hebben.

De zieke geesten La Pack en Max doen je denken dat ze naargeestige hobby's erop na houden, de Franse filmindustrie staat er bekend om zulke verhalen niet te schuwen. Helaas vind er een metamorfose plaats, echt slecht is het niet maar een verbetering is het zeker ook niet.

Toch heeft de film een heerlijk gitzwarte sfeer, het lijkt allemaal te handelen om lopende band werk en dat heeft wel iets schokkends in zich. Alles rondom het gebeuren is oud, smerig en verwerpelijk en dat wordt prima weergegeven.

Tja het is leuk en vermakelijk maar meer ook niet. De film moet het hebben van kleine choquerende momenten. 3**.

Het meest grappige, ja de film bevat echt humor, is de biker aan't breien. A smile on my face

Een heerlijke, gruwelijke film en is daarbij ook erg komisch.
De Zombies hadden van mij niet gehoeven, anders had ik meer gestemd.
Beter dan vele andere Amerikaanse horrorfilmpjes..

Teleurstellende Franse horror film... Dat overkomt me niet zo vaak.

La Meute begint aardig, maar verrast eigenlijk tegelijketijd ook erg weinig. Liftertje, spooky kroeg/restaurant, gekke familie: nogal standaard horror stuff dus. Op horror gebied weet het niet echt te imponeren. De killers zijn niet eng, de spanning komt vrijwel niet over en de gore is te schaars. Daar komt nog eens een strontvervelende rol van Philippe Nahon bij (dat deed ie in Haute Tension toch beter).

Na een uur wordt het dan eindelijk grappig, goor en leuk. De monsters vallen dan in grote getalen aan wat voor wat actie en gore zorgt. Lang duurt dat echter niet, aangezien de film exclusief aftiteling maar een minuut of 75 duurt. Wel wordt er af en toe tof gespeeld met licht, camerawerk en de rookmachines, wat de sfeer absoluut ten goede komt. Voorbeelden hiervan zijn de setting rond het huisje waar de mensen ''ge-offerd'' worden of tijdens de scene in het maisveld.

Helaas dus nogal magertjes allemaal. Nergens weet de film echt te imponeren of interessant te worden. De gore is leuk maar te schaars en pogingen tot humor falen te vaak. De hele tijd krijg je het gevoel alsof je het allemaal al leuker en beter hebt gezien in andere films. Wel een tof sfeertje, maar daar blijf het over het algemeen wel bij. Vreemd, confusing, einde ook...

Wat een chaotische janboel zeg. Maar wel enigszins amusant - soms nog net wat meer zelfs. Al kon ik de humor slechts gedeeltelijk smaken helaas, en aangezien de film de meeste van z'n troeven daarop gooit was er van spanning, sfeer, of engheid nauwelijks sprake. Slechts sporadisch een flink lachstuipje, dat wel.

Verder sluit ik me aan bij mijn bovenbuurman; erg veel heeft het niet om het lijf, en de film probeert van alles zonder erin te slagen, meestal. De aanwezigheid van een geweldige Nahon, wat guitige scenes, en het leuke mopje maken echter een hoop goed, wat me nog net over de streep weet te trekken om een 2,5* uit de delen.

Inmiddels begin ik wel erg moe te worden van films waarin op een vaak afgelegen plek mensen ontvoerd en vermoord worden om allerlei redenen. Of ze nou opgegeten worden of hun haren voor een pruik gebruikt worden, boeit me vaak niet eens meer. Ik zet dan wel gewoon liever The Texas Chainsaw Massacre op. Het dvd-hoesje van The Pack/La Meute verklapt het plot voor een groot deel al. De motorbende voegt nog wel wat 'origineels' toe en sommige scenes zijn wel komisch, maar verder is deze film toch best een tegenvaller. Met de donkere sfeer is niks mis. Ook de stevige moeke is een leuk personage, maar in deze prent is het vooral raden waar je alle elementen toch eerder hebt gezien.

Herzien en een stuk beter bevallen! Destijds niet goed in weten te schatten, dat is duidelijk. Erg stijlvolle mix van zwarte humor en quirky smerigheid. Zo is La Meute met weinigen te vergelijken. De mop aan het begin is er absoluut één om op verjaardagen te delen .

Toch een tegenvaller.

Maar op zich is wel te begrijpen wat Richard wil doen. Hij teert op het contrast van het saaie grauwe landschap met subtiele humor, maar gaat daar mijn inziens niet ver genoeg in door. De film zal daarom maar moeilijk zijn publiek vinden.

Aan mij was het helaas niet besteed. Niet gelachen, wel een paar wtf-momenten. De meeste lol heb ik dan ook beleefd aan het onderwerp en enkele gore.

2*

Hoewel een paar afschuwwekkende scènes zo halverwege de film doen vermoeden dat de film een richting inslaat die naar pure torture horror leidt, is dat niet het geval. De paar schokkende scènes dienen als opmaat voor iets anders. De film neemt opeens een compleet andere bocht en verandert geheel onverwacht in een heuse zombie flick.
Misschien voor gorehounds erg teleurstellend. Die moeten het met drie of vier scènes doen waarin bloed en gore bovenmodaal aanwezig zijn. Heel expliciet is het overigens niet, maar indrukwekkend zeker.
Wel is er goed nieuws voor andersoortige gorehounds onder ons, want andere smerigheid dan bloedige smerigheid is er genoeg. Zo hult de film zich bijna continu in een viezige waas. Het lijkt soms alsof de lens niet helemaal is schoongepoetst. De beelden zien er vunzig uit. Geslaagde smerigheid.
En daar blijft het niet bij. Er is meer viezigheid. De setting getuigt ook bepaald niet van properheid. Een vervallen eetcafé met zwerfvuil op en om het erf, nodigt nou niet echt uit om er een uitsmijtertje te gaan verorberen. Helemaal niet als je de vrouw achter de toog bekijkt. Een ongewassen slons. De clientèle valt in dezelfde categorie. De ambiance is vettig en verontrustend.
Met de onaangename sfeer zit het in deze film dus wel goed. In dit kader moet ook de score worden genoemd. Pulserende klanken voortgebracht door gitaar en keyboard, dringen heel gemeen door je hersenpan heen, nestelen zich daar ergens en dragen in die zin tamelijk dominant bij aan de verstikkende atmosfeer.
Er is humor. Gelukkig. Leuke fysieke humor. Onuitgesproken humor. De film is er van doordrenkt. Pikzwarte en absurde humor die nooit doorschiet en zodoende aan de serieuze kant van de horrorfilm geen afbreuk doet. Van horrorcomedy is geen sprake. Daarvoor is de humor te subtiel. Te weinig opvallend. De balans tussen humor en horror slaat nooit te ver door naar de lach. De humor is er te fijnzinnig voor.
Tot zover dus niets aan de hand. Helaas wordt de fijne atmosfeer danig om zeep geholpen door de personages, waarvan naarmate de film vordert steeds meer gevraagd wordt in fysieke en verbale zin en die daarvoor de techniek van de overacting toepassen. Dat wordt genadeloos bloot gelegd bij het aangaan van dialogen en vooral bij het uitspreken van ‘snedige’ oneliners, die derhalve in het luchtledige blijven hangen. De subtiliteit is opeens ver te zoeken.
Het gaat helemaal fout als de film de definitieve wending maakt naar de zombiefilm. Absurde accenten heeft de film ook dan nog, maar die accenten voelen allemaal erg berekenend aan. Uiteindelijk dooft de berekenende insteek de spontane en lichtzinnige rol van de absurdistische grondtoon die het verhaal zo geslaagd maakte. En dan die zombies. Blèh. Ik ben er wel weer even klaar mee.

Halve ster erbij, leuk bedacht en gedaan.

Een blijvertje, al een paar keer gezien en zal nog wel een paar keer bekeken worden.

Ik vond het niet echt een horrorfilm. Ik vond het wel jammer als die slechte mevrouw opgesloten was, dat ze na 2 minuten weer buiten was. Het einde? Was ook niet echt leuk.

Film met een creepy sfeertje, prima gedaan.