The Color Purple (1985)

Veel geschreeuw, gejank, pruillipjes en dramatisch aanzwellende muziek; jawel, alweer een typisch sentimentele Spielberg-film is geboren. En ook dat einde weer ... Jammer, want Spielberg kan het wel.

Spielberg ontstijgt met The Color Purple wederom de middelmaat niet. Hetzelfde geldt voor de meeste acteurs in deze film, waarbij ik Oprah Winfrey wel opvallend goed vindt spelen. Het grootste probleem van Spielberg is zijn besluiteloosheid en de keuze voor radicale karakterontwikkelingen. Spielberg kiest de ene keer voor een slapstick moment en de andere keer voor zwaar drama of feelgood. Dit kan ik helaas niet waarderen. Het is net of Spielberg met deze film iedereen tevreden wil stellen.

Het is enorm bizar om komische acteurs als Whoopi Goldberg en Danny Glover in dergelijk drama te zien. Een verhaal dat wel mooi is, maar vrij clichématig. Spielberg slaagt er weer in om een prachtig gerecht af te leveren en dat dan af te werken met een kilo suiker.

Het verhaal is inderdaad sterk, ik twijfel er niet aan dat dit een interessant boek moet zijn. De situatie van kleurlingen en vooral zwarte vrouwen in het begin van de vorige eeuw is mooi weergegeven. Toch is het soms wat te mooi en idyllisch voorgesteld. Ik had hier ook al ergens gelezen dat Spielberg niet goed weet waar hij naar toe wil. Zo is de film romantisch, ene thriller, spannend, traag, dramatisch, komisch, en eigenlijk alles net weer niet. Ook de tijdsprongen worden te snel genomen wat de vaart er toch wel wat uithaalt.

Een film die wel mooi is, maar waar meer in had gezeten. Geen slechte acteurs, maar gewoon miscasting en Spielberg heeft ook al beter gemaakt dan dit.

Precies datgene wat ik ook in gedachten had bij het kijken van deze film. Het betreft hier een uiterst somber, dramatisch verhaal, maar desondanks zien we een Spielberg aan het werk die de boel wat tracht op te vrolijken met semi-luchtige sequenties. Ik had het zelf liever anders gezien. Als ik dan toch een drama wil zien, dan liever een dat me van begin tot einde naar de keel grijpt en me niet meer loslaat. Dat was met The Color Purple hoegenaamd niet het geval. Het verhaal leende zich er nochtans volledig toe en ook de prachtige vertolking van Whoopi Goldberg was navenant, maar Spielberg bewijst eens te meer dat hij niet de man is om aan een gevoelig thema als dit een film te wijden.

Oei, deze film viel me toch behoorlijk tegen. Ik snap niet waar The Color Purple haar 11 oscar-nominaties vandaan heeft gehaald, want dat is de film wat mij betreft lang niet waard. Met dit gegeven en met Spielberg aan het roer had ik toch veel meer verwacht, maar dat mocht jammergenoeg niet baten.

Ik hou van drama's en vooral wanneer het drama ook nog eens ondersteund wordt door een portie sentimentele muziek. De laatste tijd kijk ik wel steeds meer films, waar me dit eigenlijk helemaal niet zo goed bevalt, zoals ook bij deze film. Veels te overgedramatiseerd allemaal. Veel gehuil, geschreew en alles zo overdreven dat het gewoon irritant werd op een gegeven moment. Mijn medeleven konden ze vanaf dat moment wel vergeten en dat is iets wat je toch zeker nodig hebt bij een film als deze. Alles is echt zo overdreven. Veel scénes vond ik dan ook echt veel te veel van het goede. Dat handjegeklap van de twee zusjes, dat vreslijk overdreven gezang in die zogenaamde ''kroeg'' en later ook in de kerk en ook het einde, brrr vreselijk. Whoopi Goldberg is niet al te best, vooral wanneer ze erachter komt dat ze toch maar overdreven moet lachen. Weer zo'n overdreven moment. Oprah Winfrey is vreselijk irritant, al neemt dat naar het einde toe gelukkig wel wat af. Nee, echt geweldig vond ik hun niet en ook de rest van de cast wist niet te overtuigen.

Opzich is het wel een mooi verhaal, maar Spielberg weet het allemaal aardig te verprutsen op veel momenten. Dan weer janken, dan weer overdreven gelach, dan weer dit en dan weer dat. Het viel bij mij niet altijd even goed, maarjah. De beelden zijn dan wel weer mooi, de muziek is redelijk en de film kijkt opzich nog aardig weg, al zat ik naar het einde toe wel even op de klok te kijken en duurde het net wat te lang allemaal. Twee en een halve ster voor deze film dan maar, maar dan ben ik nog wel mild.

Ik was wat bang dat deze film saai ging uitvallen en jawel... bingo !

Dat 'bingo !' gevoel kreeg ik al bij het eerste deel toen de hoofdpersonages nog kinderen waren. De film ging duidelijk kiezen om het verhaaltje te vertellen en al de rest links te laten liggen. Drama dus. Ik had enorme problemen met sympathie op te wekken voor de personages. Ik vond ze nogal vaak onrealistisch reageren (zoals in het begin waar het meisje weggejaagd wordt en daar dat liedje begint te zingen). Dat kind had daarboven nog eens een enorme zaagstem dus die voice-over was enorm irritant.

En ook al was het wat saai, m'n geeft je allemaal de tijd niet om het te verwerken. Ze laten je 1 tegenslag om de 5/8 jaar zien en daar blijft het bij. Ik had zo allemaal een gevoel bij de gebeurtenissen 'als het dat maar is komen ze de winter wel door.' Teveel gefocust op een handvol gebeurtenissen i.p.v. een leven te vertonen. Teveel personages, allemaal te mager. Enkel in dat personage van Oprah vond ik wat pit zitten.

De score zelf klonk op vele scènes ook veel te optimistisch en natuurlijk was het verwachte happy-end ook aanwezig.

Ochja z'n typische oscar-drama's zullen me nooit liggen vrees ik.

**

Steven Spielberg heeft behoorlijk wat goede films gemaakt, maar ook wel enkele mindere. Deze film valt helaas in die laatste categorie. We gingen er gisteravond in ieder geval eens lekker voor zitten. De kleur paars is de favoriete kleur van vrouwlief, dus voor haar kon de film in feite niet mis gaan en dat gebeurde dan ook niet. Voor mij ging het echter wel mis en ik zal proberen uit te leggen waarom.

Het grootste probleem van de film, is dat er niet echt een genrekeuze wordt gemaakt. Natuurlijk is het drama, maar soms wordt er overdreven geforceerd geprobeerd de humor op te zoeken. Daarnaast is het acteerwerk lang niet altijd overtuigend. Vooral de overdreven gebaartjes het overdreven geschreeuw en op het laatste de overdreven muziek in de kerk en op het einde, waren voor mij zaken die er te gemaakt uitzagen en te geforceerd aanvoelden. Woopi Goldberg speelt ook niet altijd overtuigend, al dit is wel een van haar betere rollen die ik zag. Oprah Winfrey maakt dan nog het meeste indruk en lijkt samen met Glover de enige die niet echt over acteert.

Een pluspunt van de film is dat er wel een mooi tijdsbeeld wordt geschetst en dat Spielberg alles regelmatig best mooi in beeld brengt. Ook de tijdsduur past op zich goed bij het trage tempo van de film, al vond ik het niet de gehele speelduur boeiend en zaten er soms wat mindere stukken tussen. Toch keek het wel aardig weg, al is de vreselijke muziek, die vooral richting einde weer flink kwam opzetten de belangrijkste reden dat ik net op een onvoldoende uitkom i.p.v. een voldoende.

2,5*

Mweh, de hand van Spielberg is weer overduidelijk zichtbaar. Het krijgt een magere voldoende, want het is heel adequaat gemaakt. Maar het oversentimentele hing me flink de strot uit. En tussendoor word je als kijker ook nog getrakteerd op wat slapstickachtige scenes. Hoogst merkwaardig allemaal. Oprah Winfrey als actrice was overigens wel tof om bezig te zien.

Helaas een van de weinige niet toppers van Spielberg. Komt vooral door de enorme speelduur en de verschillende thema's/verhaallijnen die niet allemaal even goed lopen of altijd diep genoeg gaan. Hierdoor mis je soms toch wel een beetje gevoel, vooral met de kleine meisjes aan het begin van de film en de relatie tussen Shug en haar vader.

The Color Purple is wel gelikt tot in de puntjes, muziek zwelt op de juiste momenten aan. Verder een mooie, subtiele regie en vele mooie plaatjes van het plattelandsleven in Amerika. De cast is ook uitmuntend en het is erg mooi om een jonge Goldberg en Winsley in topvorm te zien.

Leuk, maar geen topper.

3*

Al lang niet meer gezien. Deze allereerste poging van Spielberg in de ernstige film is velen in het verkeerde keelgat geschoten. Toch is dit een klein meesterwerkje door het geweldige acteerwerk van zowat iedereen. Goldberg en Glover in de eerste plaats, maar ook Oprah Winfrey en Margaret Avery zijn schitterend. Dit droevige verhaal over Celie, die het grootste deel van haar leven als object werd gebruikt door een gemene echtgenoot greep me opnieuw naar de strot. Het is ook een verhaal waarin je de wereld rondom Celie stilaan ziet mooier worden en emanciperen. Het zeer sentimentele einde smaakt naar honing maar sluit deze soms zware film over het loodzware bestaan van de zwarte "commoners" af met een hoopgevend gevoel dat het slechte in deze wereld altijd kan verbannen worden.

Hopeloos sentimentele draak. Alle emoties liggen er zo dik boven op en alle verschrikkelijke dingen worden zo dik aangezet, dat ik het niet kan helpen, hier met een constante walging naar te kijken. Scenes waarin Goldberg haar introversie doorbreekt en Glover op zijn nummer zet, met dat handje voor zijn gezicht (wat hem dan tot stilstand maant) zijn ongeloofwaardig, cliché en eigenlijk nogal belachelijk. Dit soort scenes zitten er aan een stuk door in. Spielberg weet geen maat te houden als het gaat om drama. Jammer, want de film ziet er vooral op momenten indrukwekkend uit. 1,5 sterren.

Een van de mindere films van Spielberg. Het verhaal sprak me toen ik het las wel aan, maar geen moment heeft de film me kunnen pakken of raken.

Het kwam allemaal net té sentimenteel over en dat wordt dan ook nog ondersteunt met muziek van strijkorkesten op de achtergrond. Ik krijg daar een naar gevoel bij.

Scenes die te overdreven zijn om maar enigszins een gevoelige snaar te raken en emoties liggen er behoorlijk dik op.

Het acteerwerk was gelukkig wel prima in orde, prima rollen van Glover, Goldberg en Oprah. Sommige stukken zijn prima verteerbaar, vooral het begin van de film is in orde maar naar het einde toe verzandt de film in sentimenteel gedoe.

Een van de sporadische missertjes van Spielberg die hier te graag een gevoelige snaar te raken.

Kleine onvoldoende.

Oei. Spielberg is vooral een regisseur die vermakelijke films maakt maar heeft ook enkele prachtige serieuze films gemaakt. Het is helder dat dit een van zijn eerste is, want hij weet overduidelijk nog niet hoe hij het moet doen.

Dat komt vooral doordat alles zo overdreven is. Muziek past altijd bij de teneur en zwelt direct aan als het vrolijk of juist droevig wordt. Maar vooral het acteerwerk is een verschrikking met niet alleen matige performances maar vooral door het overacteren van iedereen. Van gewoon schreeuwen tot een overdaad aan pruillipjes. En dan ook nog eens Oprah is een nogal overdreven rol (echt, zij kan niet acteren, dat bewees ze dit jaar ook in The Butler), Glover in een saaie clichérol en Avery die ook nogal schreeuwerig de film binnenkomt met dat lachje.

Enfin, er zitten nog een aantal knappe mooie scènes in, soms is het fijn warm geschoten (maar ook al te vaak zeer saai), montage is goed en het verhaal is zo slecht nog niet. Ook is de tweede helft (direct vanaf dat ik het schijfje moest omdraaien eigenlijk) een stuk beter en subtieler. Alsof Spielberg tijdens de films zelf al leerde hoe om te gaan met zulk een drama. Helaas was hij me al wel kwijt door het eerste deel en dan duurt de film echt veel te lang. 1,5

Mijn emoties staan een beetje op slot. D.w.z. dat je van goede (film) huize moet komen om iets los te krijgen. Lachfilms vind ik vaak om te huilen, spannende films doen mij vaak gapen en tranentrekkers geven mij vooral een droge mond. Maar deze heeft het geflikt In alle opzichten kan ik wel zeggen. Meerdere keren heb ik de tissues moeten hanteren en ik heb de film nu al zo'n 8 keer opnieuw bekeken zonder droog resultaat. Deze hoort bij mijn klassiekers.

Een mooie drama film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteur Danny Glover en een

actrice Whoopi Goldberg ...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Perfect achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Misschien was het ook too much, om binnen een paar dagen 2 Steven Spielberg films over de onderdrukking van zwarte mensen te zien. Amistad was geen slechte film, maar wel veel te lang en na een tijd eentonig, maar The Color Purple is gewoon op bijna elk vlak een totale mislukking.

Wederom trekt Spielberg er 2 en een half uur voor uit en hier verveelde ik me nog sneller dan bij Amistad. Na een uur had ik al diverse malen op de klok gekeken of de film al bijna voorbij was, maar dan zit er gewoon nog anderhalf uur aan vast. Snik

Ik snap ook niet zo goed dat hij steeds zo'n lange speelduur creëert, want in beide films is zijn punt na een uur al wel gemaakt en is het kunstmatig verlengen van een verhaallijn bepaald niet positief.

Er valt gewoonweg heel weinig te genieten hier. Of geïmponeerd of geëmotioneerd raken. Het lukt niet. Spielberg slaat gewoon echt door met zijn dramatische saus over de film heen. Je wordt bijna verplicht de hoofdpersonen zielig te vinden. Alles ligt er zo dik bovenop dat het echt onuitstaanbaar vervelend wordt om te blijven kijken. Geen enkele rol blinkt echt uit of doet iets verrassends. Danny Glover is misschien nog het beste, ondanks dat het allemaal vrij clichématig is.

Verder is het natuurlijk op visueel vlak wel weer dik in orde, zoals Spielberg altijd zijn zaken daarmee wel in orde heeft. Wel is de muziek te aanwezig en maakt het een dramatische scene vaak nog even iets meer dramatisch, waardoor het weer storend wordt. Nee, gelukkig heeft Spielberg niet al te veel van dit soort uitstapjes gemaakt en zal ik hem vooral herinneren als de man die vele mooie avonturenfilms heeft gemaakt, naast oorlogsklassieker Schindler's List waarbij hij bij mij wel de juiste snaar wist te raken.

1*

Een behoorlijke film over een zwart gezin begin 20e eeuw in de Zuidelijke staten van de VS, maar net als Empire of the sun voor mij weinig overtuigend. Ik mis iets aan deze films, maar kan onvoldoende de vinger op de wonde leggen. Misschien omdat ik de film te sentimenteel vind en soms wel heel plotse kronkels vertoont van gedrag van de personages. Zo vond ik de assertieve en eigenlijk erg bazige Sofia wel iets hebben, maar na het dispuut met de vrouw van de burgemeester was het contrast van onderdanigheid te groot. En Albert en Celie hadden daar bij momenten ook iets van weg. Hoog dramagehalte bij momenten dat me nergens bij de strot greep. Ook het plot van de twee zussen in het begin van de film vond ik vrij sterk en vond ik een goede basis voor de rest van de film, maar dat werd dan aan de kant geschoven ...

Je zou denken een zoveelste schending van mensenrechten tav de zwarte bevolking te moeten ervaren, maar dat viel eigenlijk behoorlijk mee. Erg veel blanken zie je niet in de film. Dat vond ik toch vrij vreemd. Albert bvb had zijn zaakjes blijkbaar allemaal goed voor elkaar met zijn joie de vie en vrij mooie landhuis. Van racisme en discriminatie was op een kleine uitspatting na weinig sprake. Integendeel, het was Albert zelf die de tiran uithing. Sterke rol overigens van Danny Glover. Het is eens iets anders dan Murtaugh. Ook Whoopi deed het uitstekend als Celie.

Visueel prima film met veel aandacht voor regie, setting en decor, maar dat mag geen verbazing hebben met een regisseur als Spielberg achter de camera’s. Wederom tot de vaststelling gekomen dat Spielberg zeker een topregisseur is en echt met enkele pareltjes filmgeschiedenis heeft geregisseerd, maar tussen zijn vele werken zitten ook vele matige producties. Dit is er eentje van.

Prachtige film. Een verhaal dat mij echt raakte, goed acteerwerk en personages die mij aanspraken. Soms heeft de film een komische toon die mij niet zo kon bekoren, maar verder vind ik het een film om niet te vergeten. 4,5*

Spielberg slaagt er (meestal) wel in om een onderhoudende film te maken, zo ook deze keer, al duurt het even voor je er in zit. De film zit vrij goed in elkaar en weet te onderhouden, al is het ook wel een voorspelbare film en bevat het net teveel personages die niet altijd even goed worden geïntroduceerd, zoals de personage die door Oprah wordt gespeeld. Het speelt zich af in een zwarte gemeenschap begin vorige eeuw. De film (een boekverfilming) vertelt het verhaal van Celie, een arme zwarte vrouw, die het niet bepaald makkelijk had in haar leven. Kleine 3,5*.

“I'm poor, black, I might even be ugly, but dear God, I'm here. I'm here.”

Met The Color Purple laat Spielberg zien ook het zwaardere werk niet te schuwen. De eerste drie kwartier was zeer moeilijk om doorheen te komen, maar gelukkig wordt het in het tweede gedeelte een stuk beter. Dit is een regelrechte dramafilm, maar dan wel geregisseerd door Spielberg. Whoopi Goldberg werd gezien als komediante, maar in haar eerste serieuze rol laat ze zien ook een fantastisch drama-actrice te zijn. Ook Oprah Winfrey en Danny Glover maken een ijzersterke indruk. The Color Purple heeft een onvergetelijk laatste gedeelte, en het is hier waar alles wat Spielberg zo speciaal maakt als regisseur samenkomt.

Een brievenroman omzetten in iets visueel aantrekkelijks, is niet vanzelfsprekend, maar Spielberg slaagt er wel in. In het begin waait de wind door een vlakte met cosmos, een bloem met een purperen kleur, als uitnodiging om stil te staan bij de schoonheid van de goddelijke schepping. Sommige beelden blijven bij: de schaduw van de twee zussen op de muur, het scheermes op de keel, Mister die Nettie achternazit te paard... De meeste acteerprestaties zijn goed, vooral Desreta Jackson en Whoopi Goldberg, die allebei Celie spelen op een verschillende leeftijd. Helaas komt Oprah Winfrey zo'n beetje binnenvallen als een olifant in een porseleinwinkel. Het eerste halfuur is schitterend, met dramatische thema's als seksueel misbruik en uitbuiting. Daarna gaat het niveau toch wat naar beneden, met een wankel evenwicht tussen drama en komedie.

Chaka Khan en Tina Turner kregen allebei de rol van variétézangeres Shug Avery aangeboden, maar uiteindelijk ging die naar Margaret Avery, die goed acteert maar gedubd wordt bij het zingen. Het gebruik van ragtime en blues past goed bij de periode. Nog een leuk weetje: het gehuil tijdens de bevalling is dat van Steven Spielbergs eigen baby.

Girl, I'd drink your bath water!

Inmiddels alweer wat jaartjes oud en heel wat keren gezien, desondanks verveelt The Color Purple nooit. En dat terwijl het toch een typerende Spielberg productie is.

Een weinig tot de verbeelding sprekende beeld over de zwart gemeenschap wordt gebracht. Detail dat het boek van Alice Walker vaak aanleiding tot censuur en kritiek geweest is vanwege de vrouwonvriendelijke en gewelddadige uitspattingen, maakt de achtergrond extra interessant. De roman is vaak het doelwit van censuur geworden en staat op de American Library Association list of the 100 Most Frequently Challenged Books of 2000-2009 op nummer zeventien vanwege de soms expliciete inhoud, en dan met name wegens het geweld dat erin voorkomt.. Een verhaal van onderdrukking, verkrachting, seksueel misbruik, uithuwelijking, mishandeling en minderwaardigheid wordt dramatisch maar toch ook op zijn Spielbergs gebracht. Kostelijk wordt de rumoer gebracht tussen de vele stellen en personages die voorbij komen met als opvallende uiteraard de timide Celie, de harde Mister, Shug die ondanks haar vrijgevochtenheid toch ook worstelt met acceptatie en Sofia die toont dat wel voor jezelf op komen ook niet altijd goed uitpakt. Een leven lang onderdrukking en sloof spelen lijkt weg gelegd voor verschillenden zoals in dit geval ook Celie. Toch door een onverwachte impuls komt ze tot leven en lijkt voor zichzelf op te komen vooral na dat blijkt dat Mister haar niet alleen als een stuk vuil behandelt maar haar tevens iets belangrijks achterhoud. Kostelijke scenes zijn onder meer de knokpartij in de kroeg rond Sofia, de poging van Mister om eten voor Shug te maken en het eindgesprek aan tafel. Vooral het laatste dat het 'klein' houden van mensen vaak iets is uit angst en getuigt van eigen domheid. Eenmaal tegengas heeft Mister weinig meer te vertellen.

De film lijkt daarbij vooral te draaien rond ontwikkeling en niet bij de pakken neer te gaan zitten. En soms als je niet beter weet, komt er een impuls van iemand die je wakker schud en de weg wijst. Het inzien van fouten en valkuilen, en het inzien van wat een ander je wijs maakt vanuit zijn eigen bekrompenheid, het volgen van je eigen gevoel, eigenwaarde en zelfontwikkeling. Vandaar ook de titel The Color Purple. De kleur paars staat synoniem voor het verruimen van de geest en wordt 'de dope' onder de kleuren genoemd. De wording in die zin is dan ook best mooi te zien, wekt wellicht best een traantje op hoewel het einde wel naar mierzoet neigt. Tja....Spielberg hé.

Hoewel het naar mijn mening typisch Spielberg is, een stijl en toon die mij meestal te vaak tegen de borst stoot, flikt hij het meer dan prima bij deze film. De toon van zijn films neigen mij te vaak naar het brave, moralistisch ingevuld zwart wit, te veel richting het grappige om het luchtig te houden of op het kinderlijke af. Toch slaagt het bij The Color Purple wonderwel om de sfeer naar het luchtige te houden en met veel humor te werken rond mensen die door het dak vallen, Mister die er een klotezooi van maakt in de keuken, of veel te veel indruk wil maken op Nettie en zijn drukte rond Shug. Zonder dit zou The Color Purple waarschijnlijk een veel te zware film geworden zijn en een wel heel droevig beeld, zeg maar gerust te dramatisch of melodrama. De fijne muziek en de meer dan prima acteerprestaties van Goldberg maken het geheel meer dan compleet. Goldberg, die ik toch meestal ervaar als een vreselijk irritant iemand, laat zien een meer dan prima drama actrice te kunnen zijn. Glover ook prima en daarnaast vallen uiteraard Oprah op maar ook Avery en Adolph Caeser.

The Color Purple is een maar dan prima drama te noemen met een boeiend verhaal. Een wonder overigens dat de film van zijn elf oscarnominaties niet één wist te verzilveren.

Het is wel goed vertolkt, maar de film is toch wel al te sentimenteel om compleet goed te zijn.

De muziek was wél te waarderen.

Ok.

Nog een degelijke titel erbij voor Spielberg. Dit is nu de 24ste film die ik van hem zie en dat maakt Spielberg tot nu toe de regisseur waarvan ik de meeste films heb gezien. Een beetje cliché is het wel, maar ach ja, als ze op TV blijven komen maakt de beste man het me wel makkelijk.

The Color Purple is een beetje zoals veel Spielbergfilms zijn. Heftige onderwerpen verpakt in redelijk standaard gebrabbel. Enkele sterke dramamomenten en mooie beelden, maar ook genoeg bedenkelijke stukjes. In dit geval is dat de humor die soms heel geforceerd overkomt of de licht ridicule scenes.

De film opent met het bloemenveld in ieder geval erg mooi. Visueel ziet het er dan ook netjes uit qua look. Mooie settings, prima details en prima decoratie. Camerawerk is dan weer een beetje matig, en de montage bij vlagen ook niet erg solide. Van Spielberg mag je dat soms iets beter verwachten.

Acteerwerk is wel oké. Diegene die ik er met kop en schouders bovenuit vond steken was Winfrey. Goldberg doet het verder ook wel goed, maar ik vind het andere, meer wijzere type die ze in meer recente films speelt stukken beter. Onderdanig en subtiel is ze wat minder goed in. Verder nog wel een aardige bijrol van Glover.

De film duurt erg lang, maar in een verhaal zoals dit mag dat ook wel. Dat hoort er gewoon een beetje bij. Jammer dat het soms wel wordt opgevuld met irritante komische scenes die behoorlijk uit de toon vallen of karikaturale typetjes die te vaak voorbijkomen. In dit geval waren dat Ivey en Chong.

In het algemeen is het drama wat opgeblazen en sterk aangezet, maar tussendoor zien we wel een aantal erg sterke momenten. Vaak komen die voor in de scenes met Winfrey. De wanhoop van de jonge Celie is ook best goed vormgegeven. Zodra ze groot wordt en door Goldberg wordt gespeeld slaat de toon een iets vrolijker pad in met enkele daalmomenten. Doordat de film soms net wat te vrolijk is, is een echte impact bij mij niet mogelijk. Verder wel een prima film van Spielberg. Niet zijn beste, wel een degelijke toevoeging in zijn carrière.

Een half puntje eraf maar nog steeds een prima film die vooral heel mooi en goed geschoten is. De nieuwe 4K transfer spat er vanaf. Zeer kleurrijk en breed geschoten waar ik persoonlijk wel een fan van ben. De film duurt wel iets te lang en omdat het een Spielberg film is wordt het nooit een serieus drama. En dat is jammer want het leent er zich goed voor. Zodoende komt ie af en toe over als een grote klucht in de schouwburg. Daarbij heeft hij gekozen voor wat Musical songs. Dat laatste is zeker niet verkeerd. The dress room moment vond ik het sterkste in de hele film met een zeldzame lesbische scène die vooral voortkomt uit het gebrek van liefde. Erg mooi gemaakt. Glansrol verder voor Whoopi.

Film 3,5

Beeld (4K) 5,0

Geluid 4,5

In aanloop naar de muzikale remake van “The Color Purple” mijn geheugen opgefrist door de Spielberg-versie nog eens af te stoffen. Het is een aandoenlijk drama over zwarte vrouwen in het zuiden van Amerika in de eerste helft van de 20e eeuw. Voor velen van hen heeft de afschaffing van de slavernij (een halve eeuw eerder) niet of nauwelijks enige impact gehad. Spielberg en zijn topcast maken er een pakkend geheel van al voelen de kluchtige intermezzo’s hier en daar nogal misplaatst.