The Color Purple (1985)

Het doet pijn aan m'n ogen om dit niet terug te kunnen vinden in de Top 250.

Schandalig gewoon

Daar is de film een veel te lange zit voor. Het is enkel klagen om te klagen (blijft een mooie film, daar niet van) en dat heeft de neiging te storen na een uur.

apart filmpje voor een apart publiek. Is goed in elkaar gezet, maar met Spielberg kan dat ook niet anders. Het verhaal is duidelijk en laat nog maar eens zien de moeilijke periode van vrouwen in combinatie met zwart zijn. Goed acteer werk. De moeite waard. Gisteren nog maar eens gezien voor de zoveelste keer.

Eén van de meest mooie films aller tijden!Deze film zal mij mijn hele leven nog bijblijven!Een zwarte vrouw die ondanks alles leert de moed niet op te geven!

Prachtig geregisseerd, maar het laatste half uur vond ik langdradig.

Valt mee. het zorgt voor een passend slot.

Al lang niet meer gezien. Deze allereerste poging van Spielberg in de ernstige film is velen in het verkeerde keelgat geschoten. Toch is dit een klein meesterwerkje door het geweldige acteerwerk van zowat iedereen. Goldberg en Glover in de eerste plaats, maar ook Oprah Winfrey en Margaret Avery zijn schitterend. Dit droevige verhaal over Celie, die het grootste deel van haar leven als object werd gebruikt door een gemene echtgenoot greep me opnieuw naar de strot. Het is ook een verhaal waarin je de wereld rondom Celie stilaan ziet mooier worden en emanciperen. Het zeer sentimentele einde smaakt naar honing maar sluit deze soms zware film over het loodzware bestaan van de zwarte "commoners" af met een hoopgevend gevoel dat het slechte in deze wereld altijd kan verbannen worden.

Hopeloos sentimentele draak. Alle emoties liggen er zo dik boven op en alle verschrikkelijke dingen worden zo dik aangezet, dat ik het niet kan helpen, hier met een constante walging naar te kijken. Scenes waarin Goldberg haar introversie doorbreekt en Glover op zijn nummer zet, met dat handje voor zijn gezicht (wat hem dan tot stilstand maant) zijn ongeloofwaardig, cliché en eigenlijk nogal belachelijk. Dit soort scenes zitten er aan een stuk door in. Spielberg weet geen maat te houden als het gaat om drama. Jammer, want de film ziet er vooral op momenten indrukwekkend uit. 1,5 sterren.

Een van de mindere films van Spielberg. Het verhaal sprak me toen ik het las wel aan, maar geen moment heeft de film me kunnen pakken of raken.

Het kwam allemaal net té sentimenteel over en dat wordt dan ook nog ondersteunt met muziek van strijkorkesten op de achtergrond. Ik krijg daar een naar gevoel bij.

Scenes die te overdreven zijn om maar enigszins een gevoelige snaar te raken en emoties liggen er behoorlijk dik op.

Het acteerwerk was gelukkig wel prima in orde, prima rollen van Glover, Goldberg en Oprah. Sommige stukken zijn prima verteerbaar, vooral het begin van de film is in orde maar naar het einde toe verzandt de film in sentimenteel gedoe.

Een van de sporadische missertjes van Spielberg die hier te graag een gevoelige snaar te raken.

Kleine onvoldoende.

De scene dat de woordenwisseling tussen Oprah Winfrey en een blanke man helemaal uit de hand dreigt te lopen had ik als ik Spielberg was geweest toch anders gedaan.

Op het moment dat Winfrey die man een dreun voor zijn harses verkoopt rijdt er dus een auto door het beeld heen en krijg je als kijker niets van het fraaie tafereel te zien.

Kijk, in Bambi hebben ze dat ook gedaan, iedereen die Bambi heeft gezien weet welke scene ik daarmee bedoel. Daar heeft het weglaten een reden én effect, maar wat is het nut hiervan? Wat zijn Spielbergs achterliggende redenen dit zó te brengen? Wij zijn toch een volwassen publiek? Ik had dat gewoon vol in beeld gebracht.

Toch vijf sterren want dit is hoe je het wendt of keert gewoon een van de betere boekverfilmingen.

Oei. Spielberg is vooral een regisseur die vermakelijke films maakt maar heeft ook enkele prachtige serieuze films gemaakt. Het is helder dat dit een van zijn eerste is, want hij weet overduidelijk nog niet hoe hij het moet doen.

Dat komt vooral doordat alles zo overdreven is. Muziek past altijd bij de teneur en zwelt direct aan als het vrolijk of juist droevig wordt. Maar vooral het acteerwerk is een verschrikking met niet alleen matige performances maar vooral door het overacteren van iedereen. Van gewoon schreeuwen tot een overdaad aan pruillipjes. En dan ook nog eens Oprah is een nogal overdreven rol (echt, zij kan niet acteren, dat bewees ze dit jaar ook in The Butler), Glover in een saaie clichérol en Avery die ook nogal schreeuwerig de film binnenkomt met dat lachje.

Enfin, er zitten nog een aantal knappe mooie scènes in, soms is het fijn warm geschoten (maar ook al te vaak zeer saai), montage is goed en het verhaal is zo slecht nog niet. Ook is de tweede helft (direct vanaf dat ik het schijfje moest omdraaien eigenlijk) een stuk beter en subtieler. Alsof Spielberg tijdens de films zelf al leerde hoe om te gaan met zulk een drama. Helaas was hij me al wel kwijt door het eerste deel en dan duurt de film echt veel te lang. 1,5

Mooie aangrijpende film. Het is alweer even geleden dat ik deze heb gezien. Eigenlijk acteert iedereen in deze film top met Whoopi Goldberg en Margaret Avery voorop. Ondanks het ruwe karakter en brutale scènes in de film, toch wel een positief einde. Voor veel zwarte vrouwen zal het wellicht niet zo zijn gelopen.

Mooie klassieker!

Een film die alweer bijna 30 jaar oud is en dan zie ik hier maar 4 bladzijden reviews!! Opvallend. Moet zeggen dat deze film bij mij ook helemaal niet bekend was en dat terwijl er toch wat aardige bekende "acteurs" langskomen als Whoopi (voor het eerst) Danny Glover en Oprah. De film heeft zijn introductie nodig en valt moeilijk ergens te plaatsen. Drama is het zeker, maar wel verteld op een luchtige manier. Soms wat clowneske onbenullig, soms met een serieuze noot. De scene met Whoopi en Margaret waar ze zich verkleedde zag ik een prima stuk acteerwerk. De film laat bovendien best veel zien. De onderdrukking van de met name zwarte vrouwen, het incestgebeuren en hoe ze daarmee omgingen, en het gemis van liefde en natuurlijk haar kinderen en haar zus.

Klein minpuntje is de lange zit. Na 3 kwartier heb je het idee dat je al een hele lange zit hebt gehad. Ergens in het laatste half uur had misschien iets meer vaart gekund. Verder zit ie gewoon goed in elkaar. Een film die op deze manier niet zo snel wordt verteld.

Kan begrijpen dat sommigen dit soort films niet trekken. Ik zelf vond het zeker de moeite waard!

Het was 1985, ik was 14 jaar en de nieuwe Spielberg kwam uit. Ik was nog nauwelijks bijgekomen van E.T, de Indiana Jones films, Poltergeist etc... Dus ik had hoge verwachtingen van het nieuwste spektakel van de beste man. Ik zat klaar met mijn pa in het Camera Theater aan het Hereplein. Wat ik voorgeschoteld kreeg was The Color Purple. Zelden kwam ik zo teleurgesteld de bioscoop uit...

Nu 30 jaar later herzie ik de film voor het eerst weer. En ja, het is echt wel een heel erg mooie film. Spielberg slaagt er in net niet te sentimenteel te worden om het acceptabel te maken. Hij gaat slechts een klein beetje over de grens waar hij bij latere films (Always of A.I.) volledig uit de bocht vliegt.

Het duurt uiteraard allemaal veel te lang en het is te zien dat Spielberg zich nog niet helemaal thuis voelt in deze stijlbreuk. Ook is de humor hier en daar misplaatst maar als geheel is het toch een erg mooie beleving die een stuk Amerikaanse geschiedenis verteld.

Mijn emoties staan een beetje op slot. D.w.z. dat je van goede (film) huize moet komen om iets los te krijgen. Lachfilms vind ik vaak om te huilen, spannende films doen mij vaak gapen en tranentrekkers geven mij vooral een droge mond. Maar deze heeft het geflikt In alle opzichten kan ik wel zeggen. Meerdere keren heb ik de tissues moeten hanteren en ik heb de film nu al zo'n 8 keer opnieuw bekeken zonder droog resultaat. Deze hoort bij mijn klassiekers.

Een mooie drama film...

Prima verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende acteur Danny Glover en een

actrice Whoopi Goldberg ...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

Perfect achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

geweldige film vooral van whoopy Goldberg die ijzersterke rol speelt.

Ik weet nog toen deze film uitkwam er een schok door iedere liefhebber en kenner ging, een compleet andere film dan dat we van Spielberg gewend waren. In niets leek deze rolprent op zijn eerdere werk, en hij had in die tijd al een knap oeuvre afgeleverd.

De kritieken waren enthousiast en de film werd ook door het publiek goed ontvangen, iets wat maar zelden gebeurt. Maar nu na meer dan 30 jaar heeft de film wel aan kracht ingeboet en jammer genoeg kan deze film dan ook niet langer tot de klassiekers worden gerekend.

De film is op sommige momenten veel te traag en daardoor wordt de film te lang. Ook sommige acteerprestaties laten danig te wensen over, met uitzondering van Glover en Goldberg, van vooral Goldberg vind ik het jammer dat ze na deze film soms rollen aannam in niemendalletjes waarin haar talent als actrice maar ook als comédienne niet tot recht kwamen.

Maar de film is zeker niet slecht, misschien is ook wel het feit dat dit de eerste keer was dat Spielberg een gevoelig onderwerp als onderwerp nam, zonder daarbij ruimteschepen en wezens, mechanische Haaien of een zweepzwaaiende actieheld te gebruiken, dat deze film in de eerste jaren na release zo populair was. De film kan in ieder geval wel positief steunen op de geweldige beelden die Spielberg ons voorschotelt en op de prachtige muziek van Quincy Jones en het acteer werk van Glover en Goldberg, om deze redenen en omdat Spielberg toch zijn eigenwijze karakter toonde met het maken van deze film de film gewaardeerd met 3,5 ster.

een geweldige film.heb hem ook al vaker gezien maar hij blijft geweldig.

Misschien was het ook too much, om binnen een paar dagen 2 Steven Spielberg films over de onderdrukking van zwarte mensen te zien. Amistad was geen slechte film, maar wel veel te lang en na een tijd eentonig, maar The Color Purple is gewoon op bijna elk vlak een totale mislukking.

Wederom trekt Spielberg er 2 en een half uur voor uit en hier verveelde ik me nog sneller dan bij Amistad. Na een uur had ik al diverse malen op de klok gekeken of de film al bijna voorbij was, maar dan zit er gewoon nog anderhalf uur aan vast. Snik

Ik snap ook niet zo goed dat hij steeds zo'n lange speelduur creëert, want in beide films is zijn punt na een uur al wel gemaakt en is het kunstmatig verlengen van een verhaallijn bepaald niet positief.

Er valt gewoonweg heel weinig te genieten hier. Of geïmponeerd of geëmotioneerd raken. Het lukt niet. Spielberg slaat gewoon echt door met zijn dramatische saus over de film heen. Je wordt bijna verplicht de hoofdpersonen zielig te vinden. Alles ligt er zo dik bovenop dat het echt onuitstaanbaar vervelend wordt om te blijven kijken. Geen enkele rol blinkt echt uit of doet iets verrassends. Danny Glover is misschien nog het beste, ondanks dat het allemaal vrij clichématig is.

Verder is het natuurlijk op visueel vlak wel weer dik in orde, zoals Spielberg altijd zijn zaken daarmee wel in orde heeft. Wel is de muziek te aanwezig en maakt het een dramatische scene vaak nog even iets meer dramatisch, waardoor het weer storend wordt. Nee, gelukkig heeft Spielberg niet al te veel van dit soort uitstapjes gemaakt en zal ik hem vooral herinneren als de man die vele mooie avonturenfilms heeft gemaakt, naast oorlogsklassieker Schindler's List waarbij hij bij mij wel de juiste snaar wist te raken.

1*

Een behoorlijke film over een zwart gezin begin 20e eeuw in de Zuidelijke staten van de VS, maar net als Empire of the sun voor mij weinig overtuigend. Ik mis iets aan deze films, maar kan onvoldoende de vinger op de wonde leggen. Misschien omdat ik de film te sentimenteel vind en soms wel heel plotse kronkels vertoont van gedrag van de personages. Zo vond ik de assertieve en eigenlijk erg bazige Sofia wel iets hebben, maar na het dispuut met de vrouw van de burgemeester was het contrast van onderdanigheid te groot. En Albert en Celie hadden daar bij momenten ook iets van weg. Hoog dramagehalte bij momenten dat me nergens bij de strot greep. Ook het plot van de twee zussen in het begin van de film vond ik vrij sterk en vond ik een goede basis voor de rest van de film, maar dat werd dan aan de kant geschoven ...

Je zou denken een zoveelste schending van mensenrechten tav de zwarte bevolking te moeten ervaren, maar dat viel eigenlijk behoorlijk mee. Erg veel blanken zie je niet in de film. Dat vond ik toch vrij vreemd. Albert bvb had zijn zaakjes blijkbaar allemaal goed voor elkaar met zijn joie de vie en vrij mooie landhuis. Van racisme en discriminatie was op een kleine uitspatting na weinig sprake. Integendeel, het was Albert zelf die de tiran uithing. Sterke rol overigens van Danny Glover. Het is eens iets anders dan Murtaugh. Ook Whoopi deed het uitstekend als Celie.

Visueel prima film met veel aandacht voor regie, setting en decor, maar dat mag geen verbazing hebben met een regisseur als Spielberg achter de camera’s. Wederom tot de vaststelling gekomen dat Spielberg zeker een topregisseur is en echt met enkele pareltjes filmgeschiedenis heeft geregisseerd, maar tussen zijn vele werken zitten ook vele matige producties. Dit is er eentje van.

Prachtige film. Een verhaal dat mij echt raakte, goed acteerwerk en personages die mij aanspraken. Soms heeft de film een komische toon die mij niet zo kon bekoren, maar verder vind ik het een film om niet te vergeten. 4,5*

Een waardeloze film.

Achteraf gezien had ik echter beter moeten weten, want zulke films blijven zelden zonder clichés. Ook in deze film is het raak, de clichés worden elkaar opgestapeld, het wil te graag het dramatische laten zien wat de film zelf dramatisch maakt omdat het simpelweg niet dramatisch meer is doordat ze teveel nadruk leggen op het dramatische.

En dan is 2.5 uur wel een hele lange zit, zeker als je na 45 minuten al op je horloge kijkt. Ook wel jammer, want de film had zat in max. 100 minuten verteld kunnen worden, wat meer vaart in de film zou brengen, waardoor ik de film (misschien) wat beter had gevonden. Helaas Spielberg's minste en voortaan me maar wat beter inlezen mocht ik zo'n film weer tegenkomen. 1*

Een jaar of wat geleden zag ik de film Cabin in the Sky uit 1943. Het was een van de eerste Hollywoodfilms met een geheel Afro-Amerikaanse cast. Het waren de jaren '40, dus de clichés waren niet van de lucht. Zo werden de mensen in de film afgeschilderd als godvrezende, niet al te snuggere nietsnutten, die de hele dag niets liever doen dan dansen en zingen.

In 1985, dus 42 jaar later, kwam de film The Color Purple uit. De film is gebaseerd op de roman van de Amerikaanse schrijfster Alice Walker en is geregisseerd door Steven Spielberg. De cast bestaat wederom geheel uit zwarte acteurs. Ik moest regelmatig denken aan de film uit 1943, want er bestaan nogal wat overeenkomsten. Het verhaal begint in 1909, wanneer de 14-jarige Celie regelmatig wordt mishandeld en verkracht door haar vader. Ze heeft al twee kinderen op de wereld gezet, die direct na de geboorte bij haar zijn weggehaald. Vervolgens volgen we het trieste leven van Celie: ze trouwt met een nare vent die haar als een soort slavin ziet en alleen maar misbruik van haar maakt.

Ook in deze film worden de stereotypen niet geschuwd: de mannen worden neergezet als irritante, seksueel gewelddadige lapzwanzen en de vrouwen als domme wichten die niet voor zichzelf op kunnen komen. Ik kan het niet helpen, maar ik heb daar wat moeite mee.

Het verhaal is ronduit saai. Ik ben diverse keren in slaap gevallen en dat overkomt me niet vaak tijdens het kijken van een film. Maar vooral het acteerwerk is een verschrikking, met als dieptepunt de vertolking van Oprah Winfrey als de vriendin van de protagonist. Zij kan absoluut niet acteren, ik vraag me af wat zij als actrice in een film te zoeken heeft. Snel vergeten dus, deze hopeloos sentimentele draak. 2*

Spielberg slaagt er (meestal) wel in om een onderhoudende film te maken, zo ook deze keer, al duurt het even voor je er in zit. De film zit vrij goed in elkaar en weet te onderhouden, al is het ook wel een voorspelbare film en bevat het net teveel personages die niet altijd even goed worden geïntroduceerd, zoals de personage die door Oprah wordt gespeeld. Het speelt zich af in een zwarte gemeenschap begin vorige eeuw. De film (een boekverfilming) vertelt het verhaal van Celie, een arme zwarte vrouw, die het niet bepaald makkelijk had in haar leven. Kleine 3,5*.

“I'm poor, black, I might even be ugly, but dear God, I'm here. I'm here.”

Met The Color Purple laat Spielberg zien ook het zwaardere werk niet te schuwen. De eerste drie kwartier was zeer moeilijk om doorheen te komen, maar gelukkig wordt het in het tweede gedeelte een stuk beter. Dit is een regelrechte dramafilm, maar dan wel geregisseerd door Spielberg. Whoopi Goldberg werd gezien als komediante, maar in haar eerste serieuze rol laat ze zien ook een fantastisch drama-actrice te zijn. Ook Oprah Winfrey en Danny Glover maken een ijzersterke indruk. The Color Purple heeft een onvergetelijk laatste gedeelte, en het is hier waar alles wat Spielberg zo speciaal maakt als regisseur samenkomt.

Een brievenroman omzetten in iets visueel aantrekkelijks, is niet vanzelfsprekend, maar Spielberg slaagt er wel in. In het begin waait de wind door een vlakte met cosmos, een bloem met een purperen kleur, als uitnodiging om stil te staan bij de schoonheid van de goddelijke schepping. Sommige beelden blijven bij: de schaduw van de twee zussen op de muur, het scheermes op de keel, Mister die Nettie achternazit te paard... De meeste acteerprestaties zijn goed, vooral Desreta Jackson en Whoopi Goldberg, die allebei Celie spelen op een verschillende leeftijd. Helaas komt Oprah Winfrey zo'n beetje binnenvallen als een olifant in een porseleinwinkel. Het eerste halfuur is schitterend, met dramatische thema's als seksueel misbruik en uitbuiting. Daarna gaat het niveau toch wat naar beneden, met een wankel evenwicht tussen drama en komedie.

Chaka Khan en Tina Turner kregen allebei de rol van variétézangeres Shug Avery aangeboden, maar uiteindelijk ging die naar Margaret Avery, die goed acteert maar gedubd wordt bij het zingen. Het gebruik van ragtime en blues past goed bij de periode. Nog een leuk weetje: het gehuil tijdens de bevalling is dat van Steven Spielbergs eigen baby.

Girl, I'd drink your bath water!

Inmiddels alweer wat jaartjes oud en heel wat keren gezien, desondanks verveelt The Color Purple nooit. En dat terwijl het toch een typerende Spielberg productie is.

Een weinig tot de verbeelding sprekende beeld over de zwart gemeenschap wordt gebracht. Detail dat het boek van Alice Walker vaak aanleiding tot censuur en kritiek geweest is vanwege de vrouwonvriendelijke en gewelddadige uitspattingen, maakt de achtergrond extra interessant. De roman is vaak het doelwit van censuur geworden en staat op de American Library Association list of the 100 Most Frequently Challenged Books of 2000-2009 op nummer zeventien vanwege de soms expliciete inhoud, en dan met name wegens het geweld dat erin voorkomt.. Een verhaal van onderdrukking, verkrachting, seksueel misbruik, uithuwelijking, mishandeling en minderwaardigheid wordt dramatisch maar toch ook op zijn Spielbergs gebracht. Kostelijk wordt de rumoer gebracht tussen de vele stellen en personages die voorbij komen met als opvallende uiteraard de timide Celie, de harde Mister, Shug die ondanks haar vrijgevochtenheid toch ook worstelt met acceptatie en Sofia die toont dat wel voor jezelf op komen ook niet altijd goed uitpakt. Een leven lang onderdrukking en sloof spelen lijkt weg gelegd voor verschillenden zoals in dit geval ook Celie. Toch door een onverwachte impuls komt ze tot leven en lijkt voor zichzelf op te komen vooral na dat blijkt dat Mister haar niet alleen als een stuk vuil behandelt maar haar tevens iets belangrijks achterhoud. Kostelijke scenes zijn onder meer de knokpartij in de kroeg rond Sofia, de poging van Mister om eten voor Shug te maken en het eindgesprek aan tafel. Vooral het laatste dat het 'klein' houden van mensen vaak iets is uit angst en getuigt van eigen domheid. Eenmaal tegengas heeft Mister weinig meer te vertellen.

De film lijkt daarbij vooral te draaien rond ontwikkeling en niet bij de pakken neer te gaan zitten. En soms als je niet beter weet, komt er een impuls van iemand die je wakker schud en de weg wijst. Het inzien van fouten en valkuilen, en het inzien van wat een ander je wijs maakt vanuit zijn eigen bekrompenheid, het volgen van je eigen gevoel, eigenwaarde en zelfontwikkeling. Vandaar ook de titel The Color Purple. De kleur paars staat synoniem voor het verruimen van de geest en wordt 'de dope' onder de kleuren genoemd. De wording in die zin is dan ook best mooi te zien, wekt wellicht best een traantje op hoewel het einde wel naar mierzoet neigt. Tja....Spielberg hé.

Hoewel het naar mijn mening typisch Spielberg is, een stijl en toon die mij meestal te vaak tegen de borst stoot, flikt hij het meer dan prima bij deze film. De toon van zijn films neigen mij te vaak naar het brave, moralistisch ingevuld zwart wit, te veel richting het grappige om het luchtig te houden of op het kinderlijke af. Toch slaagt het bij The Color Purple wonderwel om de sfeer naar het luchtige te houden en met veel humor te werken rond mensen die door het dak vallen, Mister die er een klotezooi van maakt in de keuken, of veel te veel indruk wil maken op Nettie en zijn drukte rond Shug. Zonder dit zou The Color Purple waarschijnlijk een veel te zware film geworden zijn en een wel heel droevig beeld, zeg maar gerust te dramatisch of melodrama. De fijne muziek en de meer dan prima acteerprestaties van Goldberg maken het geheel meer dan compleet. Goldberg, die ik toch meestal ervaar als een vreselijk irritant iemand, laat zien een meer dan prima drama actrice te kunnen zijn. Glover ook prima en daarnaast vallen uiteraard Oprah op maar ook Avery en Adolph Caeser.

The Color Purple is een maar dan prima drama te noemen met een boeiend verhaal. Een wonder overigens dat de film van zijn elf oscarnominaties niet één wist te verzilveren.

Ik dacht altijd dat deze film puur over raciale thema's en met name racisme ging. Maar hoewel dat er wel in zit ging het eigenlijk voornamelijk over huishoudelijke geweld. Wel een mooie film met sterke cinematografie. Ik kon alleen niet zoveel met het Spielbergiaanse sentimentele einde. 3,5*