Bande à Part (1964)

Ik vond dit juist, als relatieve JLG-hater, een van de irritantste. Ik vond alleen Weekend en Pierrot le fou erger. Ik zou zelf Le mépris karakteriseren als een Godard voor Godard-haters, omdat die nog wel een beetje de kant op gaat van Michelangelo.

Tsja,zolang er maar genoeg te lachen valt ben ik al tevree.

O ok . Ik dacht al. Echt jatten kun je het dan niet noemen toch?

Tegenvaller. Ik kon hier niet zoveel mee, helaas. Na 'A Bout de Souffle' is dit mijn 2e Godard en de eerstgenoemde beviel me beter. Misschien toch niet echt mijn ding?

Ik weet het niet. Ik vond het verhaal vooral op een totaal onlogische en bijna onnozele manier naar het einde toe werken. Het tempo is lekker, de film is sfeervol en mooi geschoten, maar het verhaaltje zelf zit helaas soms tegen het vervelende aan, met vooral de regelmatig totaal onzinnige interactie tussen de personages.

Het werkte voor mij helaas niet; voorbeeld is die shoot-out op het einde. Artur krijgt stuk of vijf kogels te verwerken en kan vrolijk doorlopen, terwijl één kogel uit zijn revolver wél direct fataal is voor de tegenpartij. De manier waarop Arthur daarna (dood)valt ook. Ik kon er de grap niet van inzien. Vond het gedoe tussen hem en Odile ook wat vervelend.

Wel een mooie meid trouwens. Njah, het eerste half uur vond ik wel vermakelijk en de film kent best een paar prima scénes, maar later ontspoort het allemaal wat. Helaas.

Voor logica moet je niet bij Godard zijn.

Niet heel geweldig ofzow.. ook niet slecht.. Vond A Bout de Souffle ook beter.. Weinig bijzonders naast die dansscene..

Post-modernistische, onvervalst coole pseudo-gangsterfilm van Godard. Speels, luchtig sfeertje en snedige, nonchalante dialogen die duidelijk enorm als inspiratie hebben gediend voor Pulp Fiction en Reservoir Dogs. De dansscène is natuurlijk prachtig, zo spontaan en naturel. Bij veel cineasten zou iets dergelijks nogal geforceerd overkomen. Het toppunt van het doorbreken van conventies is toch wel de grappige voice-over door Godard zelf ingesproken. De kijker wordt constant aangesproken en op het eind wordt er een sequel aangekondigd.

Een typische jaren '60 Godard, al is het wellicht de meest toegankelijke van allemaal. Daardoor misschien ook een wat minder verrassende. Begrijp me niet verkeerd, het is geen conventionele film, maar voor een groot deel bleef het gevoel hangen dat ik dit Godard al eerder heb zien doen en ook op een uniekere, leukere manier. Niettemin is het weer vermakelijk allemaal. Lekker sfeertje, met bijzonder fijne muziek. De personages vormen een leuk trio, vooral ook omdat Anna Karina hier op haar best is. Er zijn een aantal hoogtepunten, zoals de minuut stilte, de maffe dood van Arthur en de hier al veel geprezen dansscène die inderdaad het beste moment levert. De bekende ren door het Loeuvre vond ik net iets te kort om werkelijk briljant te zijn. De humor is leuk en er zit net genoeg serieusheid onder (lees: nauwelijks serieusheid, maar toch wat) om niet als een flauw niemandalletje over te komen.
3,5*

Fijne film van Godard, beviel me stukken beter dan Alphaville die ik eerder deze week zag. Het verhaal heeft weinig om het lijf maar het goede acteren, de leuke vondsten, de soundtrack en een paar legendarische scenes maken het erg genietbaar. Vanaf de inbraak wordt het wat saai en verliest Godard ook zn losse stijl maar al met al een van de leukere van Godard die ik tot nu toe zag.

Amusante film van godard, een pastische op de amerikaanse gangsterfilm met veel zelfbewuste grapjes, geprovoceer, gespeel met de conventies... Allemaal grappig, maar verre van indrukwekkend. zijn spelletjes zijn i.m.o ietwat verouderd en overschat.

Een vermakelijke Godard, maar bijzonder is het allemaal niet.

Niet dat zoiets erg is, maar stiekem hoopte ik natuurlijk dat deze film net zo goed zou zijn als Godard’ s meesterwerk Vivre Sa Vie: Film en Douze Tableaux. Daar blijft deze film echter ver van verwijderd. De film is behoorlijk toegankelijk en erg rechttoe rechtaan. Godard maakt gelukkig weer gebruik van zijn vaste actrice Anna Karina, die alleen al door haar verschijning fijn is om naar te kijken.

Het verhaaltje stelt niet zoveel voor en Godard probeert vooral een lekker luchtig sfeertje te scheppen, wat op zich wel redelijk goed lukt. De humor is soms geslaagd en soms ook niet evenals de dialogen, die ik ook niet altijd geslaagd vond. Desondanks is het tempo wel lekker en kijkt de film door het luchtige sfeertje best lekker weg. Het hoogtepunt is absoluut de dansscène, die erg mooi is om te zien. Verder is het einde ook nog wel aardig, waarbij Godard een vervolg aankondigt op een of ander tropisch eiland.

Een smakelijk tussendoortje al met al.

3,0*

"Alice in Wonderland meets Franz Kafka"...

YouTube - Bryan Ferry - back to black

Mijn 3e Godard, na Une Femme Est une Femme en Pierrot le Fou, maar hier voel ik het niet zo.

Mooi simpele romantische komedie weer, met wat noir- en misdaadelementen erin. Echter, het is vaak wel erg conventioneel. Waar zijn de leuke taalspelletjes, absurde gebeurtenissen, bizarre narratieve structuren en aparte montage? Als het er al is, dan in zeer bescheiden vorm. Een aantal scenes springen er zeker uit, maar de algehele feel van de film blijft toch wat bedaard.

De keuze voor zwart-wit is begrijpelijk, gezien de setting, maar het maakt de film toch wat matter. Geen bonte kleuren en aparte spelletjes met lichtinval. De film wordt er haast wat minder levendig en minder vrolijk door.

Blijft over een film die makkelijk weg kijkt en nergens vervelend wordt. Een aantal aparte spelletjes met de geluidsband helpen de film ook zeker frisser te houden. Dan is er ook nog altijd Anna Karina, mooi als altijd.

Ik zal het wel niet snappen, of voelen, maar dat maakt niet uit. Mijn vertrouwen in Godard is nu niet perse minder geworden, ik kijk gewoon weer verder, maar wel in kleur graag en iets chaotischer mag ook wel weer.

Te gekke film. Vol met fantastische scènes, waarvan de meeste hier al genoemd worden. Ben al Godard fan en dit is een van zijn beste. Nu Vivre Sa Vie nog en dan heb ik zijn bekendste werk wel gezien. 4,5 sterren.

Het komt niet helemaal meer goed met Godard en mij. Het vooraf gelezen plot (twee enigzins klungelige criminelen gebruiken Anna Karina om in een villa een grote som geld buit te maken) klonk nog wel leuk. Alleen zo'n Godard kan me niet voor de volle mep boeien. Alles fladdert maar wat rond en ja, het heeft wel wat aardige scenes, maar een blijvende indruk op me houdt deze film ook niet...

“It's not where you take things from - it's where you take things to.”

― Jean-Luc Godard

Het is toch altijd spannend om er een Godard in te gooien: want hoewel je tot op zekere hoogte kan voorspellen wat je wel (en vermoedelijk niet) gaat krijgen, blijft het bij mij vooralsnog wel de vraag in hoeverre ik er écht van kan genieten. Á bout de souffle bijvoorbeeld kon ik voornamelijk als stukje filmgeschiedenis waarderen, met een filmtheoretische blik. Vivre Sa Vie echter, vond ik verrassend sterk en ontzettend genietbaar.

Bande á Part valt gelukkig grotendeels in die tweede categorie. Meesterlijke scènes en sequenties waar ik toch iets minder mee kon wisselen elkaar een beetje af. Het blijft nochtans altijd de moeite waard, aangezien Godard hier een ontzettend speelse film aflevert, die uiteraard weer allesbehalve conventioneel is. Het label komedie is dan ook niet echt heel toepasselijk, aangezien we hier meer met een lichtvoetige Nouvelle Vague versie van de Amerikaanse gangsterfilm te maken hebben: lachen is er dan ook niet écht bij. Anna Karina trekt net als in Vivre sa Vie op een goede manier de aandacht, met name op momenten als de übercoole dansscène in het café. Het is niet moeilijk voorstelbaar waarom iemand als Tarantino zijn productiemaatschappij naar een film als deze vernoemd heeft. En oioioi, wat een hoedje wel niet met een vrouw kan doen.

Het was de derde JLG film die ik zag, of negentiende wanneer we zijn shorts en Histoire(s) du Cinéma meerekenen. En net als bij die andere speelfilms is de keuze voor sfeervol zwart-wit de enige juiste. In de mooie blu-ray restauratie ziet de film er topgaaf uit, en is deze tijdlozer dan wanneer Godard en dop Raoul Coutard de film in kleur hadden geschoten. Het past simpelweg goed, net als de lekkere soundtrack van Michel Legrand, die het tijdsbeeld en de gebeurtenissen heel fijn ondersteunt.

4*

Ik werd niet direct omver geblazen, maar een fijne film vond ik het wel. Het plot is lekker onlogisch en doet er wat mij betreft niet erg toe. Het gaat meer om de fijne sfeer en die paar bizarre scènes - met name het dansje en de minuut stilte zullen mij nog wel even bijblijven. Dit was pas mijn tweede Godard ooit en daar ben ik blij om: er valt nog een hoop te genieten. Hoera!

'Bande A Part' lijkt een niemendalletje van Jean-Luc Godard, maar is in de loop der tijd helemaal overeind gebleven als een 'Pulp Fiction' avant-la-lettre. Er gebeurt iets met een beroving, er is wat pief-paf-poef en het loopt helemaal verkeerd af, maar het zijn een aantal onvergetelijke experimenten die je het meest bijblijven. Godard schakelt zonder pardon de hele geluidsband uit tijdens een minuut stilte, de drie hoofdrolspelers breken het record "rennen-door-het-Louvre" en in een cafe vindt een memorabele dans plaats.

Geen "nouvelle vague", maar een "nouvelle vague Godard". Apart, zoals het drietal dat hij ten tonele voert in deze film, die overkomt als een stijloefening van de cineast.

"Vermits niemand iets te zeggen heeft, zullen we een minuut stilte inlassen" en dat gebeurt dan ook. Dit en andere momenten in de film bewijzen dat Godard in het hoofdstuk "Auteurisme" thuishoort.

Dacht van "A bout de Souffle" nog eens te herzien en ik ben in "La bande Apart" beland en Godard is Godard gebleven, te verheerlijken of te vergruizen of gewoon het beste er uit halen.

Die voice-over was wel af en toe grappig en crispant.

Voor liefhebbers van het genre is dit toch wel een teleurstelling, maar ik kan me voorstellen dat dit een ideale film is als kennismaking om daarna beter materiaal op te zoeken. Een vrij toegankelijke film, maar daardoor mist het net wat pit om echt goed te worden. Het lijkt soms wat geforceerd, maar gelukkig is het trio van de hoofdrolspelers best te genieten met Anna Karina op top. Hier en daar enkele legendarische scènes die de film een beter resultaat bezorgen dan verwacht. De film is vooral goed door haar filmhistorische impact dan door de kwaliteit er van 55 jaar later.

Iemand enig idee of deze films ergens uit is met Nederlandse ondertiteling? Wil ik echt enorm graag zien!

Een mooi vroeg voorbeeld van film noir natuurlijk maar meer dan leuk vond ik 'm niet, behalve de hele caféscène natuurlijk want die is ronduit briljant en om in te lijsten (net als Anna Karina als altijd).

Vroeg? Film noir? De Franse nouvelle vague is wel geïnspireerd door de film noir, dat wel.

Dom gelul? Prima, meester moderator. In mijn ogen is het noir en voor mij is het vroeg. Ik zal in vervolg beter op m'n verwoording letten voor de filmpolitie langskomt. Editen mag al niet meer!

Wat een vreemde reactie Richardus (en niet voor het eerst moet ik zeggen). Als je iets op een forum post, dan kan daarop gereageerd worden. Film noir is een filmgenre uit de VS en was iets van vooral de jaren '30, '40 en '50. Dus als jij een Franse film uit 1964 een vroege noir gaat noemen, dan vraag ik me af wat je daarmee bedoelt.

Godard en Karina hebben veel films samen gemaakt. Beiden voelen elkaar goed aan. Karina doet het hier wederom erg goed. Hoewel het plot een soort misdaadfilm suggereert, gaat het er vrij speels en luchtig aan toe. We zitten in de jaren 60, Een periode van sociale en politieke vervreemding van de (Franse) jeugd.

Ik werd niet zo omvergeblazen van het plot. De voice-over was prima en ook de soundtrack vond ik geweldig. Het maakte het voor mij nog draaglijk. Een film die er nooit helemaal doorkomt. Wat flets en dat komt niet alleen door het zwartwit.

Geen grote fan van Godard. Daar zal deze film niets aan veranderen. Misschien moet ik het nog eens proberen met Pierrot le fou.

De film voelt wat als een tussendoortje. Lekker speels en hetzelfde toontje als Pierrot le Fou van een jaar later, al vind ik die film net wat beter (om meerdere redenen). Bande à Part is misschien wat te gewoontjes hoe gek dat ook klinkt met allerlei gekkigheden en vol ideeën die de film juist ongewoon maken. Denk aan dat dansje, de minuut stilte maar ook een camera die een langsrijdende auto volgt, zwiept van links naar rechts, even stopt in de beweging en dan pas verder gaat terwijl de auto al weg is. Dat is even weer zo'n shot dat opvalt. Maar visueel wel een beetje saai hoewel de film zeker niet lelijk is. De scène in het Louvre ken ik vooral uit The Dreamers - ik was me er niet van bewust dat die in deze film zat en was blij verrast maar ook wat teleurgesteld want ook erg kort. Leuk gespeeld en zeker Karina straalt in elke scène. 3,5*.