David Lynch: The Art Life (2016)

De trailer is al een traktatie op zich. Hoe heb ik dit kunnen skippen in Venetië?!

Geeft een mooi kijkje in het leven van David Lynch. Helaas ook niet meer dan dat.

Ik ben gek op David Lynch, maar met deze documentaire kon ik helaas bar weinig. Ik kreeg vanaf de eerste shots de indruk dat de makers vooral fan waren en met deze documentaire iets heel Kunstzinnigs wilden maken, in de geest van hun idool. Daarnaast kun je eel van Lynch zeggen (goed voorkomen, fraaie stem, en natuurlijk een prachtig oeuvre) maar de meest boeiende spreker is hij toch niet; hij praat in deze documentaire tergend langzaam en vaak zonder pointe. Al is dat natuurlijk vooral een tekortkoming van de makers, want wat wilden zij met deze documentaire? Welk verhaal wilden ze vertellen? Het bleef onduidelijk. Beelden hadden ze ook nog eens amoper tot hun beschikking, waardoor we vooral foto's zien (met die trage voice-over erachter) of vreselijk nietszeggende shots van Lynch in zijn overigens indrukwekkende attelier.

Vanaf 23 november in de bioscoop (EYE)

Erg kabbelend. Gaat eigenlijk meer over zijn leven dan over zijn kunst. Als in: hoe hij tot de kunst kwam, niet waarom hij tot de kunst kwam.

David Lynch is iemand die zijn woorden zorgvuldig kiest. In deze documentaire levert dat een boeiend, maar ook een wat traag verteld verhaal op. Lynch vertelt, al kettingrokend in een geluidsstudio, over zijn jeugd, hoe hij al op jonge leeftijd verzot was op tekenen, hoe zijn moeder zijn creativiteit stimuleerde en hoe hij uiteindelijk de keuze maakte om volledig te leven voor de kunst. De drie (!) regisseurs tonen ons geen pratende Lynch, maar koppelen Lynch's verhalen via montage aan een ruime selectie uit de beeldende kunstwerken die hij maakte. We zien hem ook aan het werk in zijn atelier aan huis en met zijn jongste dochter. Het resultaat is een must voor fans van Lynch, maar jammer genoeg houdt het op bij Eraserhead. Gezien Lynchs uitgesproken fascinatie voor 'bewegende schilderijen' en de duidelijke links tussen zijn jeugdherinneringen en films die hij later maakte (de opening van 'Blue Velvet', de witte lijnen de op de snelweg in 'Lost Highway', de verschijning van Ronette Pulaski in 'Twin Peaks', de Cowboy in 'Mulholland Drive') is dat werkelijk een gemis. Een film van David Lynch is in feite namelijk ook een collage van beeldende kunstwerken en voor de fan was het zeker de moeite waard om deze intrigerende en invloedrijke regisseur ook daarover aan het woord te laten. Redenen genoeg voor een sequel dus, want deze documentaire doet onvoldoende recht aan zijn omvangrijke oeuvre als beeldend kunstenaar.

Meer een portret van Lynch als kunstenaar dan als regisseur; slechts zijn korte films The Alphabet en The Grandmother komen aan bod en de documentaire eindigt bij het maken van Eraserhead. Niettemin de moeite waard; Lynch is altijd een genot om naar te kijken en te luisteren en zijn jeugdherinneringen zijn af en toe heerlijk bizar. De documentaire is daarnaast mooi vormgegeven, met veel aandacht voor de kunstwerken en fotografie van Lynch. Maar nu zou ik ook graag een documentaire willen zien over zijn films...

Niet onaardig. Lynch vertelt uit de losse pols over zijn ontwikkeling tot kunstenaar. Over zijn jeugd en de vroege invloeden en de drive om te creëren en ondertussen zien we beelden van Lynch die beeldende kunst maakt en met zijn jongste (en die was ten tijde van de film nog erg jong) kind communiceren en spelen. Geïllustreerd met beelden van verschillende kunstwerken. De film vertelt nadrukkelijk niet het hele verhaal, want het loopt tot langspeelfilmdebuut Eraserhead. Lynch lijkt in details zo vrijblijvend te vertellen dat ik het idee had dat het verhaal een beetje anders zou zijn als ze de film een week later nog eens zouden filmen. Behoorlijk boeiend maar niet onmisbaar. Is mooi als een extra op een blu-ray ofzo.