La Nana (2009)

Mooie film over een eigenzinnige huishoudster in een druk gezin. Alle personen worden goed geportretteerd zodat je een goede indruk krijgt van hoe het er aan toe gaat in het gezin en met de huishoudster. En verder zit er ook leuke humor in de film verwerkt.

Erg leuke film, enige minpuntje: waarom niet een dialoog tussen de oudste dochter en Racque over waarom de twee elkaar niet aardig vinden?

Hele goede film. De karakters zijn geloofwaardig, en ik ben erg geboeid gebleven tot het einde van de film. De niet ingevulde gaten in de informatie over Raquel (la nana) zijn geen zwakte, maar juist een sterkte in deze film. De scenes zijn steeds precies lang genoeg om het verhaal weer een stukje verder te helpen.

Sterk psychologisch portret van een dienstbode die haar bestaansrecht vooral afmeet aan haar werk.

Klassefilm !

Dicht op de huid. Benauwend. Levensecht. Grappig. Aanrader!

Waar die film Misery blijft steken in ongeloofwaardigheid slaagt deze Chileense film wel.

Huishoudster Raquel ziet de concurrentie haar domein binnentreden en weet deze op een uitermate venijnige wijze weer weg te werken...en dan verschijnt er een zekere Lucy.

Uitermate sterke film uit Zuid-Amerika.

Ik begin een beetje allergisch te worden voor dit soort filmstijl, met onvaste camera's en onsympathieke personages waar ik niet mee mee kan leven. Dus ik was snel klaar met deze film, eigenlijk na 1 minuut al, toch nog een kwartier volgehouden.

Dit vonden we een erg grappige dramatische film. Wel jammer dat je niet te weten komt, waarom de huishoudster nou eigenlijk dit gedrag vertoond. In onze ogen is ze toch een beetje gestoord.

De film gaat over een huishoudster die na vele jaren hopeloos gefrustreerd is.

Waardoor zij het "slechte" in haar soms stoute dingen laat doen.

Op het einde van de film is het duidelijk dat zij na al die jaren van dienstverlening en onderdanigheid maar één ding mist in haar leven : "LIEFDE" ...

Geen slechte film, maar ook geen topper. Beetje saai bij momenten.

Interresante trailer, typisch Zuid Amerikaans.

Aardige film over een inwonende dienstmeid die al 20 jaar voor hetzelfde gezin werkt. De verhoudingen tussen haar en de overige gezinsleden zijn wat scheef. En haar acties om haar positie binnen het gezin te behouden zijn grappig, maar met een bittere ondertoon. Op zich een goeie film, maar het wordt al wel snel wat langdradig.

Een redelijk drama/komedie film...

Redelijk verhaal...

Redelijk acteerwerk...

Wel een gemeene dienstmeid, wil niet samenwerken, eindelijk

laatste moment wel...

Redelijk beeld kwaliteit (wel HD aanwezig)...

Prima achtergrond muziek/geluid (Dolby Digital)...

Pracht van een film die met minimale middelen het geluk en ongeluk van een mens laat zien. Heel aangrijpend en puur.

leuke film, aangenaam en genietbaar

beetje humor beetje tragedie

een fijne voor een druilerige zondagmiddag

2,5 sterretjes

Film die ik voor het eerst op het filmfestival had gezien. Nu weer eens herzien. Het is nog steeds een erg leuke film al is de eerste helft sterker als de tweede helft.

Deze film blijft inderdaad werken, heb hem net ook nog eens herbekeken en de grillen van Raquel zijn nog steeds even leuk om te zien. Benieuwd naar zijn recenter werk naast old cats die ik ook al heb gezien.

Prima film. Die poster is trouwens verwarrend, je denkt een slechte komedie te gaan zien, maar het is eerder een tragikomedie waarin de humor, als die al aanwezig is, vooral gitzwart is. Prima, want dat drama maakt de film een stuk beter. Mooi inkijkje in het leven van een dienstvrouw. Vooral dat eerste kwartier waarin zij wordt gevolgd, waarin ze hard werkt en waarin haar relatie met de familie direct duidelijk wordt is erg sterk. Denk aan dat moment dat één van de jongens de deur moet sluiten. Dan mag je daar al 20 jaar wonen, je wordt nooit onderdeel van. Ook al ziet zij de familie wél als haar familie. Dat niveau haalt de film het tweede deel niet, het wordt allemaal wat losser dan en hoewel niet slecht, toch wordt het niet zo sterk als in het begin. De keuzes vooral die worden gemaakt vind ik minder gelukkig. Uiteindelijk gaat dit meer de kant van de feel good uit, en dat is jammer. Saavedra schittert wel als ongelukkige dienstmeid. Naturel, volstrekt geloofwaardig en weet haar gevoelens goed over te brengen. Ook de rest van de cast is prima, zelfs de vervelende tienerdochter irriteert niet. Een extra compliment voor Celedón, zo strontvervelend als ze was in Gatos Viejos, zo de rust zelve (en daarmee zo fijn) is ze hier. 3,5*.

Een knap geconstrueerd drama over een huishoudster, die al jarenlang in dienst is van een familie en gaandeweg haar plaats binnen het gezin uit het oog verliest. Het is alle opzichten dé film van Catalina Saavedra, die als chagrijnige, egocentrische, rücksichtslose huishoudster een puike hoofdrol neerzet. Het komt mij voor dat Sebastián Silva een regisseur is om in de gaten te houden.

Zeer degelijke Zuid-Amerikaanse film die afgelopen week te zien was op Canvas. De film deed me ook wat aan Cuaron's Roma (2018) denken, eveneens handelend over een Zuid-Amerikaanse huismeid. Ook in La nana zie je de toewijding en de beroepsernst van Raquel. Al een paar decennia staat ze in voor het huishouden en het opvoeden/grootbrengen van de kinderen van een bourgeoisie familie. Zo is ze op de hoogte van het kleine reilen en zeilen binnen de familie (bvb van de masturberende zoon). Ze is een deel van het gezin, ze hoort erbij én tegelijkertijd dan ook weer net niet. Die tegenstrijdigheid kan soms erg wringen. Zo vond ik het schrijnend en deed het me wel wat toen in een bepaalde scène tijdens het eetmoment de vader zei dat één van zijn zoons de deur moest dicht doen wanneer Raquel terug de keuken inliep.

Maar ondanks haar uitstekende werk is Raquel ook nukkig en erg eigenwijs. Ze reageert vaak bot of onbeleefd en steekt zelfs stokken in de wielen van haar nieuwe "concullega's". Vervolgens is de film tot 3x toe repetitief, maar stoort dit niet omdat er een bepaalde vlotheid in de film zit. Prima cast en uitstekende arthouse zonder écht hoge toppen te scheren. Zeker fijn om eens gezien te hebben.

Kan me behoorlijk bij Fisico voegen, eigenlijk.

Mijn eerste Sebastián Silva, Magic Magic en Tyrrel heb ik klaarliggen. Ik ben benieuwd, op het camerawerk na smaakte dit wel naar meer!

De film begint met een scène waarin het dienstmeisje Raquel haar avondeten nuttigt in de keuken terwijl de familie in de eetkamer dineert. Haar vermoeide blik dwaalt langzaam door de stille ruimte. Haar vork en mes maken harde krassende geluiden als ze haar bord beroeren. Blik en bestek zijn een indicatie voor haar gemoedstoestand. Raquel maakt een ongelukkige, sombere, uitgeputte indruk. Als haar blik stopt met dwalen en zich op de kijker richt is die blik als versteend. Het is een blik die de kijker als het ware dwingt om haar gemoedstoestand met haar te delen.

Raquel is de nana. Ze wast, kookt en zorgt voor de kinderen. Ze doet dat al meer dan 20 jaar in dienst van het welgestelde gezin ergens in een buitenwijk van Santiago de Chile. Eigenlijk is het werk teveel voor haar. Bovendien lijdt ze aan chronische migraine. Haar trots en koppigheid verbieden haar om toe te geven dat het werk haar teveel is geworden. De hulpkrachten die het gezin inhuurt om haar te ondersteunen worden door Raquel consequent geterroriseerd en de deur uitgewerkt.

In het huidige Chili zijn momenteel nog zo’n half miljoen nana’s in dienst, las ik. Het merendeel is afkomstig uit Peru waar de armoe nog welig tiert. Veel van die dienstmeisjes worden door de families waar ze in dienst zijn, niet of amper betaald. Moderne slavernij. Regisseur en schrijver Sebastián Silva die stamt uit een gezin waar ook een nana rondwaarde, put voor deze film uit eigen ervaringen. Silva vermijdt in zijn film belerende aanzetjes maar plaatst zijn sociaalmaatschappelijke kritiek terloops en luchthartig in de verhalende gebeurtenissen en natuurlijk in het doen en laten van het personage Raquel.

Raquel heeft het niet slecht. Ze wordt in de film dan ook niet als een zielig slachtoffer geportretteerd. Ze wordt betaald en wordt door haar gezin goed behandeld. Ze is onderdeel van het gezin maar hoort er gevoelsmatig niet echt bij. Haar avondeten consumeert ze immers in alle eenzaamheid in de keuken, terwijl het gezin in de belendende kamer geanimeerd het eten verorbert dat door Raquel is klaargemaakt. Hoewel haar situatie niet slecht is, heeft ze weinig keuzevrijheid. Ze is afhankelijk van haar werk als dienstmeid. In haar thuisland Peru wacht haar immers de armoe. De angst dat ze het werk niet meer aankan en haar baan verliest is een allesbepalende angst.

Raquel is niet lief en onschuldig. Ze heeft een stug karakter en heeft gemene trekjes. Raquel wordt gespeeld door Catalina Saavedra. Een goeie actrice in het bezit van een geweldige uitdrukkingsvaardigheid waarmee ze heel onvoorspelbaar wisselt van expressie. Van nors naar dodelijk vermoeid naar opgewekt. Die verfijnde mimiek zorgt voor een onrustig gevoel bij de kijker die door de onvoorspelbare stemmingswisselingen de onrustbarende verwachting krijgt dat de schijnbare harmonie in het huis op springen staat.

De camera speelt daarbij ook een belangrijke rol. De beweeglijk gehanteerde handcamera neemt heel nauwkeurig de gebaren en blikken van de personages waar. Hun stemmingen en hun onderlinge verhoudingen worden haarfijn gefileerd. Met in het middelpunt steeds de nana. Zonder veel drama beschrijft de film het verscheurde gevoel dat bij Raquel leeft. Ze ontdekt steeds meer barstjes in het leven dat ze leidt. Ze is misschien wel meer een gevangene dan een gezinslid. En ook dat gevoel wordt door de camera middels claustrofobisch getinte beelden erg knap gevangen.

La Nana is een uitstekende film die heel nauwkeurig, heel realistisch en met bijtende humor een situatieschets presenteert die de zere vinger legt op de sociale verschillen die in de Chileense samenleving blijkbaar gewoon bestaan en als zodanig als vanzelfsprekend worden geaccepteerd. La Nana is een fijne film.

Best aardige film uit Zuid-Amerika met een kritische kijk op dienstmeiden die in deze landen een nieuwe vorm van slavernij vormen. Ze komen vooral vanuit Peru en uitbuiting of wanbetalingen zijn niet vreemd. Toch is dit niet aan de orde in deze film want de familie meent het wel goed met het hoofdpersonage Raquel die een prima vertolking aan haar rol weet te geven. Maar door haar ongelukkig bestaan en constant aanwezige migraine wordt ze een vervelende persoon voor de kinderen, maar vooral voor de andere hulpjes die zij niet wil aanvaarden. Opvallend is het goede camerawerk dat de dagelijkse huistaken van Raquel en haar emoties prima in beeld brengen. Het slot komt eigenlijk veel te snel want als kijker verwacht je toch iets meer uitleg over haar doen of laten en de gevolgen ervan. Nu lijkt ze iemand te imiteren waardoor ze haar geluk terug vindt. Beetje raar is ook het feit dat de familie haar wel heel veel kansen geeft gezien haar bizarre manieren van handelen. 6/10