Anvil: The Story of Anvil (2008)

Anvil was één van mijn favoriete metalbands begin jaren '80. Daarna ben ik, net als blijkbaar de rest van de wereld, ze uit het oog verloren. Deze geweldige documentaire laat zien hoe de band al die tijd heeft doorgeploeterd. Het is een schrijnend en tegelijkertijd vaak hilarisch document geworden, vol onbetaalbare momenten. De regisseur maakt van zijn onderwerp nooit een karikatuur, mede doordat hij zelf al die jaren van van de band is geweest. Dikke aanrader, niet slechts voor fans.

Hell yeah, een documentaire over 50-jarige poedel-rockers die 'rocken', vechten en huilen. Ontroerende mockumentary-achtige (incl. hilarische verwijzingen naar 'de rock-mockumentary' This Is Spinal Tap) tragi-komische halve road-movie van hoog niveau.

Een haast ongelooflijk verhaal van een tweetal vrienden die zijn blijven hangen in de jaren '80 en de commerciële boot hebben gemist door foute beslissingen. Tja, je komt alleen ver in de business als je ook daadwerkelijk brains hebt. Maar dat levert gelukkig dan wel deze documentaire op.

De openhartigheid (en vele tranen) dragen bij aan een menselijk portret. Veelal te danken aan regisseur Sacha Gervasi, voorheen roadie bij Anvil, die echt bovenop de gebeurtenissen en prive-troubles zit.

Gervasi daarentegen heeft de boot niet gemist. Hij is vooral bekend geworden als de ex-man van ex-Spice Girl bitch Gerri Halliwell en script-schrijver van het Spielberg/Hanks vehikel The Terminal.

Heerlijke muziek-docu die veel meer te bieden heeft dan vreselijke muziek.

Held en schlemiel in één: Lips van Anvil.

Was de eerste lp "Hard 'n' Heavy" nog een goede opwarmoefening; de twee volgende elpees waren krakers van jewelste binnen het genre. De infantiele teksten die op de lachspieren werkten daargelaten. Die twee albums maken nog steeds regelmatig hun rondjes op mijn draaitafel. Old-school metal van de bovenste plank.

Deze docu laat de reden zien waarom Robb Reiner nooit doorbrak. Zijn drumwerk was grensverleggend en technisch gezien van hoog niveau. Gebrek aan egoïsme, een eigen professionele ambitie en initiatieven om zelf hoger op te komen door een onvoorwaardelijke broederschap aan Lips en de muziek van Anvil.

Natuurlijk is dat niet waar de docu om draait, maar mijn mening is dat Reiner in een topmetalband had kunnen zitten, die nu nog de wereld over gaat met een grote tour. Absoluut één van de betere drummers binnen het metalgenre.

Lips is op 50-jarige leeftijd nog steeds de 16-jarige puber. Dat heeft wat aandoenlijks en tegelijk verdient hij ook enig respect. Ik kan zo snel niet iemand opnoemen die zo trouw blijft aan zijn ideaal. Het is weinig carrièregericht en regelmatig behoorlijk kinderlijk naïef. Zo moet hij regelmatig uit de brand worden geholpen door familie, die zichtbaar verdrietig wordt van de hang naar erkenning door Lips. Hun kleine, grote broertje dat maar niet volwassen kan worden. De wens van vrienden en familie die nooit uit zal komen: Inzicht bij Lips en consorten dat hun droom een droom zal blijven.

De 10 albums die na de gloriedagen kwamen, zijn hooguit zeer middelmatig te noemen. Op zeker achterhaald en de metalboot missend.

Misschien moet er dan ook onderweg het besef komen dat je het niet gaat redden en dat het nooit wat gaat worden ook.

Juist dan vind ik Lips weer ijzersterk. Hij blijft doorgaan met een heilig geloof in het kunnen van de band. Dat alles wat ze nodig hebben een beetje geluk is.

De realiteit is dat Anvil met hun eerste drie elpees de wereld kon verbazen en dat je dat kunstje niet kan herhalen met dezelfde muziek en platte gimmicks. Eén keer de wereld shockeren met een vibrator in de hand en een gitaar in de andere lukt wel, onderwijl sexistische teksten uitkramend. Daarna moet je uit een ander vaatje tappen en jezelf vernieuwen. De vaatjes van Anvil zijn niet zo groot in aantal.

Via deze documentaire kun je de hele tocht van Anvil langs hoop, teleurstellingen en wederom hoop op emotionele wijze meemaken.

Uiteindelijk overheerst het respect bij mij voor zulke mensen als Lips en Reiner en hun onvoorwaardelijke geloof in een beetje geluk op het juiste moment... en vooral het geloof in zichzelf en elkaar. Of die nu reëel is of niet, doet er niet zo toe.

Opzicht wel een aardige documentaire over een Metal Band die het nooit heeft gemaakt (ik kan wel begrijpen waarom) door vooral slecht management maar ook door hun eigen schuld. Ze leven voor de muziek en dan is het best wel triest om te zien hoe slecht ze vaak behandeld worden (o.a. in de ellendige Oostblok landen) en vaak ook gewoon niet betaald worden. Toegegeven echt snugger zijn ze niet waardoor ze natuurlijk ook een makkelijk doelwit zijn, zeker in die Oostblok landen. De vrouwelijke manager voor de tour in het begin van de film was een lachertje, ze zag eruit alsof ze aan de drank en drugs was en bovendien kon ze ook nog amper een woordje Engels. Laat staan dat ze iets kon regelen wat eigenlijk haar taak was.

Muzikaal waren ze best aardig maar ze hebben ze zich niet echt ontwikkeld en zijn ze blijven hangen in de jaren 80 Metal stijl (zelfs Robb's zus zei dat op een gegeven moment). Tja en als je dan in de 50 bent en alsnog hoopt op een platencontract en succes dan loop je toch een beetje achter de feiten aan. En achter de feiten aanlopen heeft Anvil eigenlijk altijd al gedaan. Voor Robb Reiner en vooral Steve 'Lips' Kudlow vind ik dat wel zielig want ik vond ze warme en aardige personen die eigenlijk meer verdienden. Maar ja zo is het leven nu eenmaal en misschien levert deze film ze wat succes op.

Leuke documentaire, je leeft echt met de mannen mee. Je wilt ze helpen, en ziet van tevoren hoe het op klassieke wijze misgaat, zoals met veel beginnende bands. Anvil is erin geslaagd 30 jaar lang hun naïviteit op dit vlak weten te behouden. Gelukkig lijkt het alsnog goed te komen. Ontroerend om te zien hoe ze in Japan als eerste opmoeten voor 12 uur 's middags, en alweer denken er zal wel weer geen kip zijn, en dan blijkt de zaal bomvol enthousiaste Japanners te staan!
Het lijkt erop dat het lek nu boven is. http://www.anvilmetal.com/, ze komen zelfs in Nederland binnenkort.

Anvil 26 November in de Metropool in Hengelo!

Uitstekende documentaire over de metalband Anvil die al 30 jaar de tevergeefs de top proberen te bereiken. De optimistische zanger is zowel een persiflage van zichzelf als heel menselijk. De vele situaties zijn buitengewoon vermakelijk en humoristisch, maar hebben soms ook een wat trieste en meelijkwekkende ondertoon. En veel van de scenes zijn eigenlijk nog leuker als je This Is Spinal Tap hebt gezien.

Bij een tweede kijkbeurt kon ik me toch niet geheel van de indruk ontdoen dat sommige scenes opgezet waren om de band opnieuw in de kijker te spelen.

Dwaas duo.

Een ontzettend grappige maar eveneens pijnlijke documentaire over de downs van een band die het nooit werd, ondanks de gunstige voortekenen. Een ieder die dit gezien heeft, gunt ze het alsnog ondanks de naïviteit van de rockers. Op karakter zouden deze heren toch op zijn minst een klein hitje moeten kunnen scoren in metaallovend land. Niets is minder waar, maar het maakt de film er wel een stuk vermakelijker op. Als kijker voel je bijna plaatsvervangende schaamte wanneer het duo de ene dwaze actie na de andere begaat. Eerlijk zijn ze in elk geval wel en uiterst sympathiek.

Zeer goed.

Allemaal erg lelijk geschoten maar wat een fantastische documentaire personages. De introductie is rete-strak; Anvil speelt op een metal-festival en rockt net zo hard als alle andere bands maar zijn de enige die niet zijn doorgebroken. Vervolgens krijgen we de band anno 2008 te zien waarbij de leidinggevende broers nog altijd geloven dat ze ooit groot worden en dat dat ieder moment kan gebeuren. Het drama is fantastisch alleen neigt de film tegen het einde tegen het langdradige. Het hoogtepunt zit toch echt halverwege wanneer ze op tournee gaan.

Anvil! het enige dat ik er van ken zijn één of twee nummers die ik ooit heb opgenomen bij Vara's Vuurwerk, en toegegeven ook niet helemaal een band die qua metal in mijn straatje past.

Desondanks een geweldige docu en hebben we geweldig respect voor de wijze dat ze inmiddels al een jaar of 30 doorgaan, ondanks alle shit als halflege zalen, niet betalende promotors, slechte managers en de rest van de haaien uit de muziekbusiness.

En zo hoort het ook: muziek maak je omdat je muziek wil maken, niet om de roem of het geld.

De kunst blijft voor altijd, de schulden waarschijnlijk ook, aanrader voor iedereen die droomt van een leven als rockster.

Sympathiek project. Eigenlijk is de film zo’n beetje wel wat ik er van had verwacht. Docu’s scoren al snel erg hoog bij die mensen die het onderwerp aansprekend vinden. Sterker, hoe leuker men het onderwerp vindt, hoe hoger de score zal zijn. Logisch. Ik vind het onderwerp ook wel aansprekend, maar ik probeer het resultaat daar niet onlosmakelijk mee te verbinden. Vond het best een ontroerende film, maar het is wat het is. Het is wat repeterend. Bij dit soort projecten mis ik een beetje de visie van een talentvolle filmmaker die een verhaal vertelt. Dat kan hier veel minder dan bij een speelfilm, maar ergens mis ik een beetje de volgende stap.
Doorlopend worden de keuzes die ze hebben gemaakt behandeld, maar nergens gaat men echt eens de diepte in om de mannen te tergen. Het blijft wat te veel met de mantel der liefde. De existentiële vragen waarmee de mannen worstelen blijven allemaal hangen in het basis onderwerp; talentvolle mannen die het niet hebben gemaakt (waar anderen dat wel deden) en ondanks alles hun leven lang hun droom blijven nastreven.

Dit is dus de realiteit waar je het mee moet doen, wat w.m.b. dus te veel een registratie is en te weinig een intelligente karakterschets, hooguit een oppervlakkige (waarmee ik de film absoluut niet oppervlakkig noem overigens). Toch is de opbouw van de docu goed en is de combinatie van de lach en traan absoluut het unieke van dit project. In het eindresultaat hebben de makers er ook wel voor gezorgd dat het publiek waar het kon, gemanipuleerd werd, wat ook niet per definitie een bezwaar is. Zo geven ze de indruk halverwege dat Anvil voor een arena met duizenden mensen hebben staan spelen, maar dat bleken er 174 te zijn. En de climax van de duizenden Japanners op het eind die er wel of niet staan is, gewoon een filmtruc die in speelfilms gebruikt wordt.

Kritiek die ik immer heb op reallife docu’s/soaps/shows, waarbij de camera er 24/7 staat op de echte mensen, is mijn idee dat er altijd spontaniteit verloren gaat en je nooit (helemaal) te zien krijgt hoe die mensen echt zijn. De mensen die je ziet, zijn zich namelijk heus wel bewust van die camera. Soms gaat het zo ver dat de mensen gewoon aan het acteren zijn, waardoor er een dikke streep kan door reallife. Dat viel hier gelukkig wel mee. Ik had best wel een idee van authenticiteit. Toch speelt het mee. Zo’n ruzie bijvoorbeeld is in mijn beleving net wat minder echt. Er wordt (natuurlijk opzettelijk) geen aandacht besteed aan de camera’s. Ze zijn er niet en de personages moeten vooral gewoon doen. Toch vind ik ook dat ergens een gemiste kans. Waarom wordt er niet even bij stil gestaan. Wat vinden ze er van? Wat was de aanleiding? Waarom laten ze het toe? Die camera’s die zijn er, dus erkenning ervan was wel zo eerlijk geweest.

Dit is qua onderwerp boeiend en in reallife begrippen zelfs een van de betere projecten. Toch vond ik het uiteindelijk in al dat het is niet bijzonder genoeg voor een echt hoge beoordeling. 3,5 sterren.

Goed vermaak.

Een docu ala The King of Kong. Het is allemaal wat "lachen met losers" achtig, maar tegelijkertijd weten de heren van Anvil ook wel te charmeren. Het zijn kerels die gewoon willen leven voor wat ze graag doen. Niet dat dat zo uniek is uiteraard, maar ze missen duidelijk de kennis en wits om dat tot een goed einde te brengen en sukkelen dus al 30 jaar zonder echt erkenning te krijgen.

Aan het begin van de docu een aantal bekende namen (aangezien ik ze kende en helemaal niks van metal ken zullen het wel de bekendste namen zijn geweest) die de band even in perspectief plaatsten. Deed wel een beetje raar aan want je vraagt je toch af waarom het niks geworden is als ze écht zo invloedrijk waren geweest.

Al kom je er gaandeweg ook wel achter dat de heren gewoon te lomp zijn om zich te handhaven in een industrie die toch wel op het scherpst van de snede gespeeld wordt. Als je kijken wat voor domme beslissingen ze af en toe nemen, of in wat voor onnozele ruzies ze terechtkomen ... ik kan er dan ook moeilijk vol medelijden mee hebben.

Rest natuurlijk nog wel een erg grappige docu met twee geniale hoofdrolspelers. Want naast hun defects zijn het ook gewoon twee simpele zielen die verder niet zoveel mensen kwaad doen en vol gaan voor hun passie.

3.5*

Mja ik vond het eigenlijk geen geweldige docu, het helpt al niet dat ik hun muziek niet om aan te horen vind en daarbij zijn de twee sullige metalheads nu ook weer niet zulke fijne karakters dat je echt met ze mee gaat leven. De naïeve zanger (hij deed me denken aan de schoolbuschauffeur in The Simpsons: Otto Mann) werkte daarbij behoorlijk op mijn zenuwen en van de drummer had ik het idee dat hij al 30 jaar liever in een andere band zou spelen. De boys nemen een plaatje op en toeren lekker door Europa maar in plaats van daar vrede mee te hebben willen ze het zo nodig big time maken. Soms wel schrijnend, al ligt dat er bij tijden dan weer te dik bovenop ('attendance: 173').

Aandoenlijke documentaire. De film heeft zeker zijn momenten, zoals het optreden van Anvil tijdens de trouwerij van bassist Ivan waar een groot aantal van de gasten toch liever een coverbandje of levensliedzanger hadden zien spelen!

Zelf vind ik de muziek van Anvil niet echt om naar huis te schrijven en ik denk dat ze het ook nooit in zich hadden om het echt te maken. Hoewel de boys toch wel genieten van bepaalde momenten die hun rockleven met zich meebrengt (duidelijk te zien in Japan of als ze naar Stonehenge gaan!) en soms tevreden zijn met wat ze toch hebben weten te bereiken, blijven ze toch nog gefocust op die doorbraak (die ècht nooit gaat komen!).

Ze doen me denken aan één van mijn favoriete bands die wel eindelijk tot dit besef zijn gekomen: Magnum. Zelf blijf ik deze band geweldig vinden, al ben ik waarschijnlijk de enige in heel Nederland. Zij blijven ook doorgaan tot ze er bij neervallen, kunnen er nèt van leven en genieten er duidelijk van. Maar doorbreken zullen ze nooit meer.

Ik had zelf wel iets meer willen zien van de belevenissen van de band op tour.

I'm gonna fucking do it!!!

Op de gok mee genomen en vooral vanwege de goede waardering op IMDb en MM. Een goed voorgevoel had ik niet bij Anvil en ik begon er dan ook met de nodige scepsis aan mede door de onlangs bekeken film Spinal Tap. Want waar ik met de laatst genoemde er toch serieus instonk omdat ik serieus dacht met een bestaande band te maken te hebben wil Anvil mij in de beginfase niet overtuigen in die zin mede vanwege het zelfde foute beeld en de naam Robb Reiner.

Maar volgens AllMusic bestaat deze band toch zeker met de uitgave van inmiddels 18 albums en Robb Reiner de drummer is gelukkig toch echt iemand anders dan regisseur Rob Reiner. Desalniettemin is het foute beeld er onverminderd betreffende een tweetal 'rockers' waarvan het de vraag is wanneer je een dergelijke droom een keer moet loslaten, het succes komt gewoon niet en deze twee gasten ogen alsof ze niet volwassen willen worden, het lijkt tijd voor een wake up call, nieuwe kledingset, kappersbezoek en de realiteit om echte volwassen keuzes die zich richten op werk en gezin.

Maar gaandeweg blijkt Steve 'Lips' Kudlow toch een uitermate positieve en aanstekelijke persoonlijkheid die een onvoorstelbare begeistering, passie en emotie omtrent zijn bandje Anvil voor de dag legt met het 'I'm gonna fucking do it' moment als hoogtepunt. De laatste alles op alles poging blijkt een soort kantelpunt waarbij je zowaar in de jongens gaat geloven en ze begint te steunen in hun jacht naar hun droom. Vergeten is de geschifte en licht labiele manager Tiziana of de tour langs alle obscure oost-europese plekjes, of het optreden voor 176 toeschouwers. Samen met het optreden gedurende de trouwerij en een stoet aan vreemde vogels die de revue passeert, valt The Story Of Anvil te omschrijven als een film waarvan ik me regelmatig afvraag of ik er van moet huilen of lachen.

Behalve bevreemdend en een dosis spanning en stress richting het einde niet anders dan in andere bands, blijkt The Story Of Anvil toch een uitermate aandoenlijke en innemende film te zijn met een bepaalde gunfactor. En ik moet zeggen dat wat ik muzikaal hoorde niet eens heel gek vond en me met de tijd zeker eens in de band ga verdiepen indien mogelijk. En behalve heb ik me ontzettend vermaakt met een dvd die bijna niet af te spelen was, zo beschadigd was het schijfje, maar het bleek iedere moeite waard.