Anvil: The Story of Anvil (2008)

Ik ben trouwens dol op de klassieke sound van de jaren zeventig en tachtig. Ik kan me juist moeilijk voorstellen dat er mensen zijn die van het dichtgeplamuurde en kale geluid van tegenwoordige metalreleases houden. Ieder z'n ding natuurlijk.

Nu heb je het hoogstwaarschijnlijk over de mainstream commerciële Metal. Als je kijkt naar de underground, of naar wat vroeger underground was en steeds meer mainstream is geworden, zoals Doom, Gothic, Sprookjes-Metal, dan kan ik me daar totaal niet in vinden. Maargoed, ieder zijn ding...

blijkbaar zijn deze twee gasten echte lullen

gedragen zich als rocksterren terwijl ze dat niet eens zijn

Rocksterren? Die lui zijn hartstikke makkelijk te benaderen en zijn makkelijk in de omgang. Zij zijn absoluut het stereotype rockster.

Nee, ik heb het gewoon over moderne releases. Het is gewoon het gevolg van pro-tools en andere programma's waar ieder foutje en iedere oneffenheid eenvoudig weggepoetst of weggestreken kan worden. Hedendaagse metal klinkt als een machine, terwijl dat vroeger een stuk organischer was.

Daar kan ik me wel deels in vinden. Maar vroeger werd er toch ook al volop gebruikt gemaakt van producers, die een zo perfect mogelijke sound wilden bewerkstelligen? Denk aan Deep Purple, Mike Oldfield, maar ook Iron Maiden, Dream Theatre, enz.

Als je kijkt en luistert naar bv. Nightwish of Therion, ja, dan is dat totale perfectie, ja.

Vroeger werden platen analoog opgenomen. Met de opkomst van digitaal opnemen is ook grotendeels het gevoel verdwenen. Wat men tegenwoordig 'perfect' noemt, komt vaak neer op een koude en klinische opname van muziek. Muziek vaart op gevoel en warmte (in combinatie met muzikaal vernuft), dat wordt er tegenwoordig helemaal uitgehaald. Ik prefereer elke keer weer een low-budget opname van vroeger boven de huidige opnames.

Neem de huidige bands die de jaren 80 metal spelen: er mist iets in die opnames en dat is dat de opnames niet ademen.

Ik denk dat de muzikanten er wel een keer achterkomen en dat men teruggaat naar analoog opnemen, hoewel dat veel en veel duurder is en dus niet voor iedere band weggelegd.

Daarmee wil ik eigenlijk alleen maar zeggen: Nightwish cd's zijn de totale perfectie in technisch opzicht. In muzikaal opzicht is het een bak ellende.

Deels mee eens.

Sommige huidige opnamen klinken te steriel, te gechargeerd. Maar het hoeft niet per definitie analoog te zijn om genietbaar te zijn voor mij.

Foo Fighters heeft echter hun laatste analoog opgenomen. Dat album dan ook nog op vinyl afspelen is toch wel echt een verademing.

Pas als je vergelijkt valt helemaal op wat je mist.

Klopt, ik chargeer het geheel.

Heeft deels met mijn ouwe-lullen-gevoel te maken bij oude platen.

Zoals hierboven al werd gezegd, hebben de Foo Fighters hun laatste album analoog opgenomen.

Uitstekende documentaire over de metalband Anvil die al 30 jaar de tevergeefs de top proberen te bereiken. De optimistische zanger is zowel een persiflage van zichzelf als heel menselijk. De vele situaties zijn buitengewoon vermakelijk en humoristisch, maar hebben soms ook een wat trieste en meelijkwekkende ondertoon. En veel van de scenes zijn eigenlijk nog leuker als je This Is Spinal Tap hebt gezien.

Bij een tweede kijkbeurt kon ik me toch niet geheel van de indruk ontdoen dat sommige scenes opgezet waren om de band opnieuw in de kijker te spelen.

@RuudC nou ja dat hoor ik en lees ik vaak over die twee gasten...hoe arrogant ze zich gedragen, ik hoor eerlijk gezegd niet veel positiefs over ze =/ blijkbaar had hun laatste basgitarist echt allang genoeg van ze

over moderne producties, ik ben het helemaal met jullie eens. ik kan ze niet uitstaan. alles klinkt zo gladjes en netjes en perfect en foutloos en steriel en overgecompresseerd. met name de gitaren die eerder als muren klinken dan instrumenten. helemaal niet organisch en rauw meer. ik vind het leuk om echt intensief naar een album te luisteren, naar bepaalde instrumenten. dat gaat niet meer als alles zo 'in-your-face' is dat het niet leuk meer is.

anyhow...leuke film maar de reden dat anvil het nooit heeft gemaakt is simpelweg omdat ze zuigen...ze schrijven zulke puberale teksten en muzikaal zijn ze heel 'generic' (kan even geen nederlands woord vinden voor wat ik bedoel). er zijn werkelijk duizenden heavy metal bands die allang deden wat zij deden toen ze uitkwamen met hun eerste albums. ik heb respect voor hun sterke vriendschap, maar de drummer had het denk ik toch beter kunnen hebben in een andere band

Over de film: Fucking charming!

De regisseur is een fan van Anvil. Het lijkt me logisch dat hij ze een beetje wou helpen. Dit zal trouwens niet de eerste en ook niet de laatste documentaire zijn waar een beetje geknipt, geplakt en geregisseerd wordt.

Dwaas duo.

Een ontzettend grappige maar eveneens pijnlijke documentaire over de downs van een band die het nooit werd, ondanks de gunstige voortekenen. Een ieder die dit gezien heeft, gunt ze het alsnog ondanks de naïviteit van de rockers. Op karakter zouden deze heren toch op zijn minst een klein hitje moeten kunnen scoren in metaallovend land. Niets is minder waar, maar het maakt de film er wel een stuk vermakelijker op. Als kijker voel je bijna plaatsvervangende schaamte wanneer het duo de ene dwaze actie na de andere begaat. Eerlijk zijn ze in elk geval wel en uiterst sympathiek.

Zeer goed.

Allemaal erg lelijk geschoten maar wat een fantastische documentaire personages. De introductie is rete-strak; Anvil speelt op een metal-festival en rockt net zo hard als alle andere bands maar zijn de enige die niet zijn doorgebroken. Vervolgens krijgen we de band anno 2008 te zien waarbij de leidinggevende broers nog altijd geloven dat ze ooit groot worden en dat dat ieder moment kan gebeuren. Het drama is fantastisch alleen neigt de film tegen het einde tegen het langdradige. Het hoogtepunt zit toch echt halverwege wanneer ze op tournee gaan.

5 sterren, ook omdat ik begin jaren 80 2 vette onvergetelijke optredens van hun heb gezien en toen had verwacht dat ze de grootste zouden worden, precies zoals aan heb begin van deze docu werd verteld...

Uitstekende Docu, die het aandoenlijke verhaal van de band Anvil verteld. die ondanks tevergeefse pogingen nooit het grote succes heeft weten te krijgen, die andere bands uit hun era wel kregen. We krijgen een oprechte en indringende kijk in het leven van Robb en Lips te zien. Die beiden over de 50 zijn inmiddels, en nog steeds ongelooflijk toegewijd zijn aan de muziek, en hun wens om echt door te breken. Natuurlijk is het de vraag hoe 'spontaan' alles is in deze docu. Er zullen best een paar dingetjes gescript zijn geweest. Maar blijft toch een prima film over. Robb en Lips zijn ook toffe persoonlijkheden voor een docu als deze. 3,5 Ster.

Anvil! het enige dat ik er van ken zijn één of twee nummers die ik ooit heb opgenomen bij Vara's Vuurwerk, en toegegeven ook niet helemaal een band die qua metal in mijn straatje past.

Desondanks een geweldige docu en hebben we geweldig respect voor de wijze dat ze inmiddels al een jaar of 30 doorgaan, ondanks alle shit als halflege zalen, niet betalende promotors, slechte managers en de rest van de haaien uit de muziekbusiness.

En zo hoort het ook: muziek maak je omdat je muziek wil maken, niet om de roem of het geld.

De kunst blijft voor altijd, de schulden waarschijnlijk ook, aanrader voor iedereen die droomt van een leven als rockster.

Weet iedereen dat deze film voor 1 euro bij Bart Smit te koop is? Zo niet, bij deze.

Sympathiek project. Eigenlijk is de film zo’n beetje wel wat ik er van had verwacht. Docu’s scoren al snel erg hoog bij die mensen die het onderwerp aansprekend vinden. Sterker, hoe leuker men het onderwerp vindt, hoe hoger de score zal zijn. Logisch. Ik vind het onderwerp ook wel aansprekend, maar ik probeer het resultaat daar niet onlosmakelijk mee te verbinden. Vond het best een ontroerende film, maar het is wat het is. Het is wat repeterend. Bij dit soort projecten mis ik een beetje de visie van een talentvolle filmmaker die een verhaal vertelt. Dat kan hier veel minder dan bij een speelfilm, maar ergens mis ik een beetje de volgende stap.
Doorlopend worden de keuzes die ze hebben gemaakt behandeld, maar nergens gaat men echt eens de diepte in om de mannen te tergen. Het blijft wat te veel met de mantel der liefde. De existentiële vragen waarmee de mannen worstelen blijven allemaal hangen in het basis onderwerp; talentvolle mannen die het niet hebben gemaakt (waar anderen dat wel deden) en ondanks alles hun leven lang hun droom blijven nastreven.

Dit is dus de realiteit waar je het mee moet doen, wat w.m.b. dus te veel een registratie is en te weinig een intelligente karakterschets, hooguit een oppervlakkige (waarmee ik de film absoluut niet oppervlakkig noem overigens). Toch is de opbouw van de docu goed en is de combinatie van de lach en traan absoluut het unieke van dit project. In het eindresultaat hebben de makers er ook wel voor gezorgd dat het publiek waar het kon, gemanipuleerd werd, wat ook niet per definitie een bezwaar is. Zo geven ze de indruk halverwege dat Anvil voor een arena met duizenden mensen hebben staan spelen, maar dat bleken er 174 te zijn. En de climax van de duizenden Japanners op het eind die er wel of niet staan is, gewoon een filmtruc die in speelfilms gebruikt wordt.

Kritiek die ik immer heb op reallife docu’s/soaps/shows, waarbij de camera er 24/7 staat op de echte mensen, is mijn idee dat er altijd spontaniteit verloren gaat en je nooit (helemaal) te zien krijgt hoe die mensen echt zijn. De mensen die je ziet, zijn zich namelijk heus wel bewust van die camera. Soms gaat het zo ver dat de mensen gewoon aan het acteren zijn, waardoor er een dikke streep kan door reallife. Dat viel hier gelukkig wel mee. Ik had best wel een idee van authenticiteit. Toch speelt het mee. Zo’n ruzie bijvoorbeeld is in mijn beleving net wat minder echt. Er wordt (natuurlijk opzettelijk) geen aandacht besteed aan de camera’s. Ze zijn er niet en de personages moeten vooral gewoon doen. Toch vind ik ook dat ergens een gemiste kans. Waarom wordt er niet even bij stil gestaan. Wat vinden ze er van? Wat was de aanleiding? Waarom laten ze het toe? Die camera’s die zijn er, dus erkenning ervan was wel zo eerlijk geweest.

Dit is qua onderwerp boeiend en in reallife begrippen zelfs een van de betere projecten. Toch vond ik het uiteindelijk in al dat het is niet bijzonder genoeg voor een echt hoge beoordeling. 3,5 sterren.

Vooraf dacht ik dat t over een nep band ging. Gewoon een soort van feel Good documentaire. Je krijgt echt medelijden met de makkers.

Wat heb ik hiervan genoten, 2 supersympatieke ietwat naïeve mensen die nog steeds vol passie en vol vuur voor hun doorbraak gaan, heerlijk!

Let vooral op het non verbale van lips, wat is die gast oprecht en eerlijk

helden

Personelijk heeft mij de muziek van Anvil ook nooit zo aangesproken. Beetje standaard metal als je ze met de bekendere bands vergelijkt. Wat rauwer en wel melodieus maar misschien juist iets te ontoegangkelijk voor het grotere publiek. Deze documentaire laat wel op een mooie manier zien dat als je ergens van houdt dat je er alles voor over hebt en dat je no matter what ermee doorgaat omdat het je passie is. Dat ze er plezier in hebben blijkt wel, alleen leek het net of ze anderen kwalijk namen dat ze niet groter waren geworden. Waarom anders zo'n documentaire maken? Ik bedoel beroemd worden is een loterij, en als je groot wordt verdien je het omdat je iets losmaakt bij veel mensen. Ik bedoel, hoeveel van ons (de gewone mens) doet nu geweldig, nuttig, en hard werk maar blijft altijd onbekend? Andere helpen hoort geen ego ding te zijn maar in dienst staan van anderen.

Ze voelen zich duidelijk heel erg slachtoffer van de muziekindustrie. Voor een deel klopt dat ook wel. Maar minstens even belangrijk is dat de muziek van Anvil een acquired taste vereist.

Na Worth the Weigth (1991) waren de kansen helemaal verkeken want toen was metal helemaal niet meer hot en bovendien was het niveau van hun platen ook niet meer goed genoeg.

Het valt op dat Steve Kudlow daar zelf totaal geen oor voor heeft. Net zoals veel artiesten vindt hij zijn laatste werk het beste. Maar zijn beste werk is van heel lang geleden.

Ja, volgens mij begreep ook niemand waarom Westbroek dat presenteerde .. hij had iets met Led Zeppelin of zo, maar de muziek was okay en toen werd Marcel van Dam baas bij de VARA en moesten al die "onbeluisterbare" programma's eruit en moest de VARA ook Madonna en zo gaan draaien.

Goed vermaak.

Een docu ala The King of Kong. Het is allemaal wat "lachen met losers" achtig, maar tegelijkertijd weten de heren van Anvil ook wel te charmeren. Het zijn kerels die gewoon willen leven voor wat ze graag doen. Niet dat dat zo uniek is uiteraard, maar ze missen duidelijk de kennis en wits om dat tot een goed einde te brengen en sukkelen dus al 30 jaar zonder echt erkenning te krijgen.

Aan het begin van de docu een aantal bekende namen (aangezien ik ze kende en helemaal niks van metal ken zullen het wel de bekendste namen zijn geweest) die de band even in perspectief plaatsten. Deed wel een beetje raar aan want je vraagt je toch af waarom het niks geworden is als ze écht zo invloedrijk waren geweest.

Al kom je er gaandeweg ook wel achter dat de heren gewoon te lomp zijn om zich te handhaven in een industrie die toch wel op het scherpst van de snede gespeeld wordt. Als je kijken wat voor domme beslissingen ze af en toe nemen, of in wat voor onnozele ruzies ze terechtkomen ... ik kan er dan ook moeilijk vol medelijden mee hebben.

Rest natuurlijk nog wel een erg grappige docu met twee geniale hoofdrolspelers. Want naast hun defects zijn het ook gewoon twee simpele zielen die verder niet zoveel mensen kwaad doen en vol gaan voor hun passie.

3.5*