Anvil: The Story of Anvil (2008)

Geweldige docu die mij echt wist te raken. Deze mannen zitten in die band met zoveel passie en overtuiging, ook al verdienen ze er niks mee en krijgen ze zoveel tegenslagen. Geweldig! 4*

Gewoon schitterende docu.Een minpuntje is toch dat er op de dvd nog meer dan genoeg ruimte is voor wat extra's.

Leuk dat deze rockumentary hier heel wat aandacht krijgt. Maar kijk eens op de zustersite. Het aantal stemmen bij hun albums schiet niet echt de hoogte in. Forged is Fire is een absolute aanrader.

Big In Japan!

What the Fuck???

Ik dacht in eerste instantie dat dit een rock/mock/documentary was!!!

Had verder ook de synopsis niet gelezen ofzo, ben er zo blanco ingestapt vanavond in "Virus".

Óók gezien de naam van één van de bandleden, Robb Reiner. Ik dacht dat dat wellicht een verwijzing was naar regisseur Rob Reiner van "This Is Spinal Tap"!

Maar gaandeweg de film zag ik wel érg veel archiefbeelden, en toen begon het langzaam aan tot me door te dringen dat de band Anvil wel echt moest (hebben) bestaan!

Nooit van gehoord ofzo, en ik toch best wel thuis in de Metal/Rock...

Maar dan niet van de jaren '70 of de jaren '80, maar meer van het heden, en dan met name Doom/Gothic enzovoorts.

Verbaast me trouwens niks dat Anvil niet zo populair meer is, want wie wil er nou nog een album kopen met zo'n (schijnbaar) onmiskenbaar jaren-'80 sound?

Alleen een paar oudere hardrockers en headbangers van over de 40 met spijkerjack volgens mij, die nog echt in de jaren '80 zijn blijven hangen...

Anyway, wel interessant en óók bij vlagen grappig en zelfs ontroerend, vooral als je zelf ook maar "iets" met Metal of Rock hebt!

Er zijn ook wel jonge gasten met interesse voor dit soort old school metal. De muziek van vandaag put overigens toch volop uit het verleden. Zo zijn er zelfs bands van nu die de sound uit de jaren tachtig en zeventig kopiëren, zij het in een betere productie.

Dat Anvil na hun derde de boot gemist heeft komt onder andere door problemen met hun platenfirma. Maar het ligt ook gewoon aan henzelf. De albums die later verschenen waren lang niet meer zo sterk. Tijdens de jaren negentig gebeurde er überhaupt weinig op gebied van metal. Dan kan je dus maar blijven ploeteren zonder veel resultaat.

En nu nog een comeback zit er volgens mij ook niet in. Deze film doet het behoorlijk goed, maar met hun muziek van nu, een zwakkere variant van wat het ooit geweest is, maken ze geen schijn van kans tussen de groten uit die tijd en het nieuwe jonge geweld.

ps: Ik ben veertig, draag geen spijkerjack, ben (nog steeds) dol op metal uit de jaren tachtig, maar luister ook naar pop, rock, jazz, wereld, oud en nieuw. Zoveel zal ik dus niet zijn blijven hangen.

Inderdaad niet op het gebied van de commerciële Metal, maar wél in de underground-sfeer. De jaren '90 en de jaren '00 zijn mijn favoriete decennia op het gebied van muziek!

ps: Ik ben veertig, draag geen spijkerjack, ben (nog steeds) dol op metal uit de jaren tachtig, maar luister ook naar pop, rock, jazz, wereld, oud en nieuw. Zoveel zal ik dus niet zijn blijven hangen.

Prachtige docu.

Toch is dat in vergelijking niet zoveel hoor. Want in de underground-sfeer gebeurde in de jaren 80 ook al héél veel. Ook de stromingen die jij noemt ontstonden alle reeds in de jaren 80, underground. Plus dat je daarbij toen de bands had als Slayer, Judas Priest, Iron Maiden en kleinere acts als Death Angel, Testament, Overkill, die alle op grotere labels terecht konden. Heel van die kleinere bandjes hebben hun comeback gemaakt na 2000, omdat ze in de jaren 90 geen platendeal meer kregen. Metallica brak in de jaren 90 wel echt door maar daarvoor hadden ze hun muziek wel meer rock gericht. Met muziek als Pearl Jam, Nirvana, Soundgarden kon je wel zo aan de slag.

Zéér mooie docu!

Hell yeah, een documentaire over 50-jarige poedel-rockers die 'rocken', vechten en huilen. Ontroerende mockumentary-achtige (incl. hilarische verwijzingen naar 'de rock-mockumentary' This Is Spinal Tap) tragi-komische halve road-movie van hoog niveau.

Een haast ongelooflijk verhaal van een tweetal vrienden die zijn blijven hangen in de jaren '80 en de commerciële boot hebben gemist door foute beslissingen. Tja, je komt alleen ver in de business als je ook daadwerkelijk brains hebt. Maar dat levert gelukkig dan wel deze documentaire op.

De openhartigheid (en vele tranen) dragen bij aan een menselijk portret. Veelal te danken aan regisseur Sacha Gervasi, voorheen roadie bij Anvil, die echt bovenop de gebeurtenissen en prive-troubles zit.

Gervasi daarentegen heeft de boot niet gemist. Hij is vooral bekend geworden als de ex-man van ex-Spice Girl bitch Gerri Halliwell en script-schrijver van het Spielberg/Hanks vehikel The Terminal.

Heerlijke muziek-docu die veel meer te bieden heeft dan vreselijke muziek.

wat een te gekke docu. nog beter dan ik had verwacht.

prachtige rockumentary!

Beste stuk voor mij was het relaas van hun Europese 'tour'; wat een tristesse soms.

moraal van dit verhaal: de aanhouder wint... niet altijd.

Held en schlemiel in één: Lips van Anvil.

Was de eerste lp "Hard 'n' Heavy" nog een goede opwarmoefening; de twee volgende elpees waren krakers van jewelste binnen het genre. De infantiele teksten die op de lachspieren werkten daargelaten. Die twee albums maken nog steeds regelmatig hun rondjes op mijn draaitafel. Old-school metal van de bovenste plank.

Deze docu laat de reden zien waarom Robb Reiner nooit doorbrak. Zijn drumwerk was grensverleggend en technisch gezien van hoog niveau. Gebrek aan egoïsme, een eigen professionele ambitie en initiatieven om zelf hoger op te komen door een onvoorwaardelijke broederschap aan Lips en de muziek van Anvil.

Natuurlijk is dat niet waar de docu om draait, maar mijn mening is dat Reiner in een topmetalband had kunnen zitten, die nu nog de wereld over gaat met een grote tour. Absoluut één van de betere drummers binnen het metalgenre.

Lips is op 50-jarige leeftijd nog steeds de 16-jarige puber. Dat heeft wat aandoenlijks en tegelijk verdient hij ook enig respect. Ik kan zo snel niet iemand opnoemen die zo trouw blijft aan zijn ideaal. Het is weinig carrièregericht en regelmatig behoorlijk kinderlijk naïef. Zo moet hij regelmatig uit de brand worden geholpen door familie, die zichtbaar verdrietig wordt van de hang naar erkenning door Lips. Hun kleine, grote broertje dat maar niet volwassen kan worden. De wens van vrienden en familie die nooit uit zal komen: Inzicht bij Lips en consorten dat hun droom een droom zal blijven.

De 10 albums die na de gloriedagen kwamen, zijn hooguit zeer middelmatig te noemen. Op zeker achterhaald en de metalboot missend.

Misschien moet er dan ook onderweg het besef komen dat je het niet gaat redden en dat het nooit wat gaat worden ook.

Juist dan vind ik Lips weer ijzersterk. Hij blijft doorgaan met een heilig geloof in het kunnen van de band. Dat alles wat ze nodig hebben een beetje geluk is.

De realiteit is dat Anvil met hun eerste drie elpees de wereld kon verbazen en dat je dat kunstje niet kan herhalen met dezelfde muziek en platte gimmicks. Eén keer de wereld shockeren met een vibrator in de hand en een gitaar in de andere lukt wel, onderwijl sexistische teksten uitkramend. Daarna moet je uit een ander vaatje tappen en jezelf vernieuwen. De vaatjes van Anvil zijn niet zo groot in aantal.

Via deze documentaire kun je de hele tocht van Anvil langs hoop, teleurstellingen en wederom hoop op emotionele wijze meemaken.

Uiteindelijk overheerst het respect bij mij voor zulke mensen als Lips en Reiner en hun onvoorwaardelijke geloof in een beetje geluk op het juiste moment... en vooral het geloof in zichzelf en elkaar. Of die nu reëel is of niet, doet er niet zo toe.

Treurig en ontroerend.

Het zijn echte artiesten met en te zacht hart. Goede eigenschap maar niet voor deze industrie. Mooie documentaire met liefde gemaakt. Laat de beelden spreken.

Opzicht wel een aardige documentaire over een Metal Band die het nooit heeft gemaakt (ik kan wel begrijpen waarom) door vooral slecht management maar ook door hun eigen schuld. Ze leven voor de muziek en dan is het best wel triest om te zien hoe slecht ze vaak behandeld worden (o.a. in de ellendige Oostblok landen) en vaak ook gewoon niet betaald worden. Toegegeven echt snugger zijn ze niet waardoor ze natuurlijk ook een makkelijk doelwit zijn, zeker in die Oostblok landen. De vrouwelijke manager voor de tour in het begin van de film was een lachertje, ze zag eruit alsof ze aan de drank en drugs was en bovendien kon ze ook nog amper een woordje Engels. Laat staan dat ze iets kon regelen wat eigenlijk haar taak was.

Muzikaal waren ze best aardig maar ze hebben ze zich niet echt ontwikkeld en zijn ze blijven hangen in de jaren 80 Metal stijl (zelfs Robb's zus zei dat op een gegeven moment). Tja en als je dan in de 50 bent en alsnog hoopt op een platencontract en succes dan loop je toch een beetje achter de feiten aan. En achter de feiten aanlopen heeft Anvil eigenlijk altijd al gedaan. Voor Robb Reiner en vooral Steve 'Lips' Kudlow vind ik dat wel zielig want ik vond ze warme en aardige personen die eigenlijk meer verdienden. Maar ja zo is het leven nu eenmaal en misschien levert deze film ze wat succes op.

donderdagavond op canvas! Wie voegt toe?

ja het veraste mij ook in een keer Anvil er voor kom op moviemeter!

mooie ontroerende docu over 2 naieve maar goudeerlijke metalheads, die eigenlijk direct je hart stelen.

ontroerend te zien hoe ze bijv als enthousiaste pubers in die Europsese tour trappen.

Je ziet de kinderlijke blijheid in Lips' zijn ogen en je denkt: dude!! Nee!! Denk er nu nog iets meer over na!

ja, ik was als ware metalhead zelf best een beetje onroerd.

Moge deze docu ze hopelijk wat poen opleveren.

EDIT: zit net hun website te koekeloeren; het ziet er naar uit dat het ze uiteindelijk nog gelukt is ook.

SInds de film is het hard gegaan met ze.

Fijn, ik gun het ze.

Fantastische docu die op meesterlijke wijze het gevecht van het ooit veelbelovende maar nu in kleine zaaltjes spelende Anvil laat zien. Met plaatsvervangende schaamte maar diepe bewondering reis je mee met Anvil op hun treurige tour door Europa. Dat het kolereherrie is die ze spelen maakt niet eens is uit.

Gelukkig eindigt de documentaire nog enigzins hoopvol wat een dramatisch einde verdient deze band en docu niet.

Leuke documentaire, je leeft echt met de mannen mee. Je wilt ze helpen, en ziet van tevoren hoe het op klassieke wijze misgaat, zoals met veel beginnende bands. Anvil is erin geslaagd 30 jaar lang hun naïviteit op dit vlak weten te behouden. Gelukkig lijkt het alsnog goed te komen. Ontroerend om te zien hoe ze in Japan als eerste opmoeten voor 12 uur 's middags, en alweer denken er zal wel weer geen kip zijn, en dan blijkt de zaal bomvol enthousiaste Japanners te staan!
Het lijkt erop dat het lek nu boven is. http://www.anvilmetal.com/, ze komen zelfs in Nederland binnenkort.

Anvil 26 November in de Metropool in Hengelo!

YouTube - Anvil Performs at the 25th Spirit Awards

Lekker cheesy is het allemaal wel. Maar ik gun het ze !

Ik vind dit eerlijk gezegd nogal pijnlijk. Anvil die de aandacht trekt als een curiositeit, een Spinal Tap in het echt. De mensen daar in de zaal geven geen klap om metalmuziek en wat Anvil laat horen is niet meer dan een karikatuur ervan. Dit gaat niet meer over muziek maar het aanschouwen, met min of meer medeleven, van een rariteitenkabinet.

Ik vind het vooral pijnlijk te zien hoe diep die bezemsteel zit bij het publiek.....

snap deze even niet geloof ik....

Als liefhebber van het genre zie ik al jaren met lede ogen aan hoe bands na dertig jaar ploeteren uiteindelijk slechts voor een klein zaaltje hun klassiekers spelen. Anvil is er een van. Ik geloof dat het Canadese gezelschap Graspop Metal Meeting 2006 opende voor waarschijnlijk niet meer dan 200 man. Het was een goed en vooral zeer enthousiast optreden die op die dag alleen overtroffen werd door Whitesnake. Het mag duidelijk zijn dat Anvil meer verdient, want een platen als Metal On Metal zijn terechte klassiekers. Mijn persoonlijke mening blijft wel dat er hordes bands zijn die het evengoed of misschien zelfs meer verdienen. Ik noem maar even een Helstar, Agent Steel, Vicious Rumors, Crimson Glory, Diamond Head en ga zo maar even door.

Deze documentaire is voor Anvil in elk geval een duw in de goede richting geweest, getuige het aantal optredens op de grotere festivals. Ik mag er vanuit gaan dat de zaken tegenwoordig wel een stukje beter geregeld zijn. Wie de documentaire bekijkt, snapt wel waarom een doorbraak altijd uitgebleven is. Het is vooral Lips die niet bepaald snugger overkomt en keuzes maakt die soms gewoon rampzalig uitpakken. Het blijft echter wel een goedzak wie je weinig kan verwijten. Gelukkig voor hem lopen er in de docu zowaar nog mensen rond die geestelijk er nog een stuk ernstiger aan toe zijn.

Voor de fan is het verhaal vaak pijnlijk om te zien. Zeker wanneer Lips Anvil’s nieuwe plaat wil financieren door bij te klussen in een callcenter, maar ook de smeekbedes bij platenmaatschappijen en de ruzies tussendoor. Wat dat betreft doet het einde erg goed aan. Ik had niet aan zien komen dat de zaal in Japan tot aan de nok gevuld was. Mooi gedaan met die betrekkelijke stilte die er heerst wanneer de band nog achter de schermen staat. De docu is verder zeer geslaagd. Het verhaal is heel interessant. Gaaf ook wat die gozer van Twisted Sister had te zeggen. Als fan doet het me goed dat de zaken voor Anvil er beter voor liggen. Metal on metal!

This is Spinal Tap!!!!!!!

Prachtige docu

Anyway, no hard feelings natuurlijk.

Twee jaar geleden met een fan naar een optreden geweest. Geweldig, om die oude knarren in een cafe te zien optreden. Sta ook nog met hun op de foto!!

Voorheen nog nooit van Anvil gehoord, terwijl ik best van de Metal/Hard Rock ben.

Daarna de DVD voor klein geld gescoord, en ik was oprecht ontroerd hoe Robb en Steve moeten vechten om een beetje erkenning te krijgen. Dat, terwijl een Tom Aaraya (Slayer) en Slash bekennen dat ze tegen hun op keken.

Goed, de muziek van Anvil kan in de verste verte niet tippen aan de kunsten van Slayer, maar toch: ik vind het schitterend om te zien hoe Steve Lips van ieder optreden een showtje maakt.

Kortom: een ontroerend relaas over het feit, dat je af en toe een beetje geluk nodig hebt om hét te maken als muzikant.

Meneer Bungel, misschien had je even een PM kunnen sturen naar me, aangezien jouw reactie dateert van bijna twee jaar later als mijn oorspronkelijke reactie.

Toch nog een klein beetje gelijk... Ik heb inmiddels documentaires gezien over Metal (Metal: A Headbanger's Journey, een docu over Iron Maiden enz. en ik ben er achter gekomen dat die jaren '80 Metal inderdaad nog steeds wel leeft ja.

Op MusicMeter kom ik echter nauwelijks meer...

Anyway, no hard feelings natuurlijk.