Anvil: The Story of Anvil (2008)

Dat wordt natuurlijk wel wat overdreven dik aangezet. Anvil speelde in die tijd een rol van betekenis maar had nooit zo'n onmiddellijke impact als bijvoorbeeld Metallica in de begindagen.

In Some Kind of Monster is te zien in wat voor onnozele ruzies ook leden van Metallica terechtkomen. Er zijn tal van bands die invloedrijk geweest zijn zonder dat ze dit op langere termijn wisten te verzilveren. Een goede ondersteuning van de platenmaatschappij is van groot belang. Maar wat meer realiteitszin is essentieel.

Mooi verhaal over mannen die alles doen om hun droom te verwezenlijken. Het is totaal niet mijn muziek helaas want deze mannen verdienen door hun gedrevenheid veel succes.

Mja ik vond het eigenlijk geen geweldige docu, het helpt al niet dat ik hun muziek niet om aan te horen vind en daarbij zijn de twee sullige metalheads nu ook weer niet zulke fijne karakters dat je echt met ze mee gaat leven. De naïeve zanger (hij deed me denken aan de schoolbuschauffeur in The Simpsons: Otto Mann) werkte daarbij behoorlijk op mijn zenuwen en van de drummer had ik het idee dat hij al 30 jaar liever in een andere band zou spelen. De boys nemen een plaatje op en toeren lekker door Europa maar in plaats van daar vrede mee te hebben willen ze het zo nodig big time maken. Soms wel schrijnend, al ligt dat er bij tijden dan weer te dik bovenop ('attendance: 173').

Grappig dat de apparatuur bij CT, net als bij Nigel Tufnel, tot 11 gaat. Ook de Stonehenge deed mij denken aan Spinal Tap. Bij nader inzien had eigenlijk de hele film een Spinal Tap-achtige laag over zich.

1 februari 2018 in de Nobel te Leiden. Koop uw kaarten!!!! Rock onnnnnn

Aandoenlijke documentaire. De film heeft zeker zijn momenten, zoals het optreden van Anvil tijdens de trouwerij van bassist Ivan waar een groot aantal van de gasten toch liever een coverbandje of levensliedzanger hadden zien spelen!

Zelf vind ik de muziek van Anvil niet echt om naar huis te schrijven en ik denk dat ze het ook nooit in zich hadden om het echt te maken. Hoewel de boys toch wel genieten van bepaalde momenten die hun rockleven met zich meebrengt (duidelijk te zien in Japan of als ze naar Stonehenge gaan!) en soms tevreden zijn met wat ze toch hebben weten te bereiken, blijven ze toch nog gefocust op die doorbraak (die ècht nooit gaat komen!).

Ze doen me denken aan één van mijn favoriete bands die wel eindelijk tot dit besef zijn gekomen: Magnum. Zelf blijf ik deze band geweldig vinden, al ben ik waarschijnlijk de enige in heel Nederland. Zij blijven ook doorgaan tot ze er bij neervallen, kunnen er nèt van leven en genieten er duidelijk van. Maar doorbreken zullen ze nooit meer.

Ik had zelf wel iets meer willen zien van de belevenissen van de band op tour.

I'm gonna fucking do it!!!

Op de gok mee genomen en vooral vanwege de goede waardering op IMDb en MM. Een goed voorgevoel had ik niet bij Anvil en ik begon er dan ook met de nodige scepsis aan mede door de onlangs bekeken film Spinal Tap. Want waar ik met de laatst genoemde er toch serieus instonk omdat ik serieus dacht met een bestaande band te maken te hebben wil Anvil mij in de beginfase niet overtuigen in die zin mede vanwege het zelfde foute beeld en de naam Robb Reiner.

Maar volgens AllMusic bestaat deze band toch zeker met de uitgave van inmiddels 18 albums en Robb Reiner de drummer is gelukkig toch echt iemand anders dan regisseur Rob Reiner. Desalniettemin is het foute beeld er onverminderd betreffende een tweetal 'rockers' waarvan het de vraag is wanneer je een dergelijke droom een keer moet loslaten, het succes komt gewoon niet en deze twee gasten ogen alsof ze niet volwassen willen worden, het lijkt tijd voor een wake up call, nieuwe kledingset, kappersbezoek en de realiteit om echte volwassen keuzes die zich richten op werk en gezin.

Maar gaandeweg blijkt Steve 'Lips' Kudlow toch een uitermate positieve en aanstekelijke persoonlijkheid die een onvoorstelbare begeistering, passie en emotie omtrent zijn bandje Anvil voor de dag legt met het 'I'm gonna fucking do it' moment als hoogtepunt. De laatste alles op alles poging blijkt een soort kantelpunt waarbij je zowaar in de jongens gaat geloven en ze begint te steunen in hun jacht naar hun droom. Vergeten is de geschifte en licht labiele manager Tiziana of de tour langs alle obscure oost-europese plekjes, of het optreden voor 176 toeschouwers. Samen met het optreden gedurende de trouwerij en een stoet aan vreemde vogels die de revue passeert, valt The Story Of Anvil te omschrijven als een film waarvan ik me regelmatig afvraag of ik er van moet huilen of lachen.

Behalve bevreemdend en een dosis spanning en stress richting het einde niet anders dan in andere bands, blijkt The Story Of Anvil toch een uitermate aandoenlijke en innemende film te zijn met een bepaalde gunfactor. En ik moet zeggen dat wat ik muzikaal hoorde niet eens heel gek vond en me met de tijd zeker eens in de band ga verdiepen indien mogelijk. En behalve heb ik me ontzettend vermaakt met een dvd die bijna niet af te spelen was, zo beschadigd was het schijfje, maar het bleek iedere moeite waard.

Met hun drie eerste albums begin jaren tachtig waren ze echt van betekenis in de ontwikkeling van het subgenre speed metal (wat enkele jaren later in de bredere stroming thrash metal uitmondde). Niet meteen zo groot als Metallica maar zeker niet onbekend bij de liefhebbers van het genre. Mijn broers en ik hadden hun albums in huis. Onder andere door problemen met het label ging het na de jaren tachtig steeds verder bergaf met de band. Hun derde, Forged in Fire, is wat mij betreft hun hoogtepunt. Zeker eens beluisteren zou ik zeggen.

Anvil - Forged in Fire (spotify)