You Can't Take It with You (1938)

Capra + Stewart = Magie.

Ik heb ze nu alledrie gezien en ze zijn alledrie prachtig. Dit ook weer. Volkomen onterecht hun minder bekende samenwerking. Een resum aan geweldige karakters. Wederom Capra als ultieme gelovige in menselijke waarden. Een script met een hart. Sentimenteel en moralistisch? Misschien voor cynici. Maar dit soort films gaan voorbij elk greintje cynisme dat ik me heb. Erg goed.

4.0*

En ik neem me voor om altijd meer een Sycamore te zijn dan een Kirby.

Een film die mijlenver voorloopt op de vele komedies van de laatste jaren waarin de schoonzoon bij zijn schoonouders thuis over de vloer komt. Met name omdat er met meerdere factoren wordt gespeeld. Allereerst is het leuk dat de ouders elkaar gelijk leren kennen en beiden een totaal verschillende levensstijl hebben. Verder zijn de vele interventies hier niet storend maar alleen maar vermakelijk. Geweldige scène als ze met zijn allen in de bak zitten en vervolgens in de rechtzaal .

Een aardige 1ste helft van de film bouwt op naar een geweldige 2de helft. In het 1ste deel stoorde ik mij een beetje aan het gebeuren op het kantoor van de Kirby `s. De Kirby `s waren nog nergens snibbig, venijnig of bekakt. Ik nam liever een kijkje bij de chaoten van Sycamore. De Nuts in het restaurant was erg grappig.

Overigens vond ik James Stewart in deze film wat minder aanwezig. Waardoor hij niet de grote uitblinker werd die hij wel in de andere 2 Capra films werd. Ik twijfel tussen 3,5* of 4*. Ik geef hem maar het voordeel van de twijfel.

Wat mij opviel in deze film was dat er geen écht hoofdkarakter was. De film draait eigenlijk vooral om het personage van Lionel Barrymore, maar degene die de emotionele ontwikkeling doormaakt is mr. Kirby, en Stewart raakt af en toe wat naar de achtergrond. Niet dat dat wat uitmaakt, het maakt de film alleen maar afwisselender en leuker.

Fijn ook dat alle personage's grappig waren, van de Russische dansleraar van Ellie tot de moeder van Stewart's karakter. Ook viel het mij op hoe veel gezichten ik weer herkende uit andere Capra's, tot en met de raaf uit It's a Wonderful Life toe. Vooral Lionel Barrymore, die in It's a Wonderful Life precies het karakter speelt dat hij in deze film zo veracht, sprong er daardoor uit.

Waar Capra verder patent op lijkt te hebben zijn schitterende slotscènes. En ook deze staat weer als een huis. Geweldige film.

Er stond trouwens in bijgesloten boekje dat het gebaseerd was op een toneelstuk. Ik verdenk Capra er eerlijk gezegd van dat hij alle feelgood-sfeer zelf heeft toegevoegd, dat het toneelstuk vooral de komedie was van de twee families die samenkwamen.

Mooie film dus, 4*

Erg aangenaam filmpje.

Een scene in de directiekamer van de Kirby's deed me sterk denken aan Hudsucker Proxy. Die lange tafel. Al die oude mannetjes. De dikke en driftige directeur met sigaar....

Hoe meer Capra's ik zie, hoe minder ik heb met de typische Capra kenmerken.

De preek van de oude meneer Sycamore vond ik tenenkrommend.

James Stewart vond ik een paar jaar geleden nog geweldig, maar hij heeft van die irritante maniertjes die hij in elke film opnieuw brengt.

De Sycamores zijn wel zo'n geforceerd rare familie.

Je ziet meteen hoe ze door de scenarioschrijvers op papier zijn uitgedacht. Aan de ene kant leuk bedacht, maar ik vind het tevens een minpunt, ook bij Little Miss Sunshine.

Jean Arthur die nog als een kind van de trapleuning glijdt. Tja....

Dat het op een toneelstuk is gebaseerd zie je wel, maar het doet geen afbreuk aan de film.

De Royal Tenenbaums is een mat aftreksel van You Can't Take It with You. Dat zijn helemaal 'gek doen om het gek doen' typetjes.

Toch dubbele gevoelens bij deze Capra. Enerzijds heb ik erg van de film genoten, anderszijds is het toch wel zonder meer de minste Capra die ik tot nu toe ken. De film weet nergens echt te verrassen, zeker als je een beetje bekend bent met Capra's werk. Verder zakt de film af en toe een beetje in. Vooral de momenten dat de familie naar de achtergrond wordt geschoven en Stewart en Arthur's liefdesverhaal in de schijnwerpers komt te staan, wil de film niet altijd even sterk blijven.

Maar aan de andere kant is vervelen er niet bij met You Can't Take It With You. Veel personages (en inderdaad geen echte hoofdkarakter), veel gebeurtenissen en een redelijk hoge grapdichtheid. Verder zit de film vol leuke typetjes, geinige momenten en wordt er uitstekend geacteerd, met name door Barrymore.

Ruime 3,5, verhoging in de toekomst niet uitgesloten.

Typisch linkse moraliserende Capra met humor weer, blijft toch altijd grappig. Bij het verhaal over geen belasting betalen moest ik eventjes fronsen. .

Wat serpico hierboven zegt is idd vrij essentieel voor de film: er zit geen echte hoofdpersoon in. Dit maakt het soms een beetje oppervlakkig maar toch wel erg leuk gedaan (die gast met dat walrusmasker ) .

Frank Capra. De beste feelgood regisseur ooit. In zijn films kunnen moraaltjes en mierzoete verhaallijnen juist een zwaar toegevoegde waarde zijn. Zo ook hier weer. Een film waar de strekking is dat je moet doen waar je zin in hebt en dat geld onbelangrijk is. Vertelt door een van de beste vertellers ooit. Visueel misschien een onbeduidende regisseur, maar niemand kon verhalen zo hartverwarmend en zo oprecht naar het doek vertalen. Timing tot op de 100ste seconde, perfecte casting en geweldige dialogen en personages. Dit is cinema waar ik van houdt. En Capra is een van de grootste regisseurs ooit. Staat in mijn top 10 en dat terwijl ik slechts 6 films van hem zag. Heel dikke 4 sterren.

Geweldig leuke film van Capra, waar de feelgoodfactor immer oprecht is. De Sycamores zijn een uiterst bont en grappig gezelschap, waarbij ik het meest sympathiseerde met opa Lionel Barrymore. Jimmy Stewart in een van zijn eerste typische 'Jimmy Stewart'-rollen is dit keer ook leuk om te zien.

Erg leuke film weer van Capra.

Capra is als geen ander in staat om een heerlijk feelgood sfeertje te creëren in zijn films. Hier lukt hem dat ook weer. De familie Sycamore is een uiterst vriendelijke en hartverwarmende familie. In hun huis gebeurt werkelijk van alles en proef je de warmte. De mensen die er wonen zijn behoorlijk uitlopend, maar iedereen heeft daar duidelijk zijn plaatsje gevonden.

Iedereen krijgt wel zo zijn aandacht in de film en dat is best fijn, want iedereen heeft wel zijn boeiende eigenschappen of is op de een andere manier grappig. James Stewart doet het hier zoals gewoonlijk erg goed, maar ook op de andere acteerprestaties is niets aan te merken. Jean Arthur blijft een fantastische vrouw om te zien en met haar enhousiaste spel wist zij mij hier weer eens geboeid naar het scherm te laten staren. Lionel Barrymore steelt echter de show als sympathieke opa met een zeer warm hart en een grote persoonlijkheid.

Ja best wel weer genoten van deze Capra, al vind ik Mr. Smith Goes to Washington en Mr. Deeds Goes to Town nog wel een stukje beter. Het blijft echter fijne cinema die na al die jaren nog steeds prima blijkt te werken.

4,0*

Kostelijk! Meester-regisseur Frank Capra en diens favoriete scenarioschrijver Robert Riskin slagen er in om op scherpzinnige wijze af te rekenen met het onvervalste kapitalisme door het te confronteren met een utopische levensfilosofie. Geweldig hoe de leden van de familie Sycamore schier achteloos de meest doldwaze gedragingen van hun huisgenoten over zich heen laten komen. Met dank aan het fantastische script van Riskin en de sterke regie van Capra, naar mijn mening een van de beste Hollywood regisseurs ooit. Dit is een van zijn beste en meest komische films mede dankzij de ijzersterke cast, die zonder uitzondering in topvorm is. Opmerkelijk verder dat de pas 15-jarige Ann Miller in het begin van haar carrière een getrouwde vrouw speelt.

Lionel Barrymore steelt de show in deze komedie die de gejaagde businessman tegenover de filosoferende levensgenieter stelt. Ene keer raden wie het haalt.

Sympathiek allemaal maar toch wat te veel karikatuur in de personages.

Enigszins ontgoocheld, zelfs in Ann Miller die beter kan dansen dan wat ze hier als toemaatje moet tonen.

Enerzijds simplistisch en moraliserend, anderzijds grappig en onweerstaanbaar charmant. Extra waardering voor de tijd die genomen wordt voor scenes zonder veel actie (zoals het gesprek op het bankje in het donker). Stiekem gewoon genoten.

Toen deze film kortgeleden weer eens op tv kwam, heb ik de gelegenheid te baat genomen om het oorspronkelijke toneelstuk (van George S. Kaufman en Moss Hart) eens te herlezen, en daarbij viel me op dat het stuk meer gaat over de tegenstelling tussen de spontaniteit en de levenslust van de Sycamore's en de vormelijkheid en de afstomping van de Kirby's, terwijl er in de verfilming veel meer aandacht is voor de verderfelijkheid van Wall Street en "big business". Gelukkig hebben Capra en Riskin het plezier, de warmte en de humor helemaal intact gelaten; de kaarten zijn natuurlijk gestoken, want de Kirby's zijn bijna karikaturaal-stijf en krijgen nauwelijks een eerlijke kans, dus we hoeven ons niet af te vragen waar de sympathie van de filmmakers ligt, maar dat doet aan de pret niets af. Mooie ontmoetingen tussen de beide stamvaders in een klassieke Capra.

        Het toneelstuk had overigens z'n première in 1936 in New York en is dus net iets ouder dan de film, maar qua "permissiveness" liep Broadway wel vóór op Hollywood : ik heb er goed op gelet, maar de woorden brothel, sex, virginity, lust en strip teaser zijn keurig buiten het filmscript gehouden. (Misschien hebben die de planken óók wel niet gehaald; ik heb hier uiteindelijk alleen maar de oorspronkelijke toneeltekst van Kaufman en Hart, en ik weet natuurlijk niet wat de regisseur voor de uitvoering nog heeft veranderd c.q. geschrapt – ik was er niet bij op de première.)

Monument van bijna tachtig(!) jaar oud, gelukkig zend de Belgische omroep dit soort oudjes nog wel eens uit, zodat ik de schade dat ik deze nog nooit gezien had kon inhalen. Sluit me aan bij de positieve recensies van iedereen alhier. Niet de allerbeste film die Capra ooit gemaakt heeft, maar toch wel een behoorlijk goede. Naar hedendaagse maatstaven zou je kritisch kunnen zeggen dat het bij momenten wat kinderachtig is en dat de aversie tegen het kapitalisme weinig subtiel word gepresenteerd, maar in feite zijn dat slechts minpunten die er nauwelijks toe doen. You Can't Take It with You is vooral een ijzersterke feelgood movie, zonder veel valse noten. Een sterk menselijk verhaal, waarin de valkuilen van vals sentiment of goedkope filmische trucjes kundig worden ontweken met als resultaat gewoon twee uur onbekommerd kijkgenot bij dit realistisch ogend sprookje.

Haalt het door de eenvoud van de vertelling qua niveau net niet bij een aantal andere magische films die deze gigant ons heeft geschonken, maar het is op zichzelf gewoon een uitermate plezierige kijkervaring, en inderdaad: zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt.

Een vooroorlogse acteerstijl, toch nog een verschil met de oude Hollywood van jaren '40 en '50. Ook al werd die evengoed ingehaald door de method acting. Maar onder vleugels van Frank Capra en een deftig script (het origineel theaterstuk won een Pulitzer Prize) en talentrijke acteurs, wordt dit een heerlijke film. Zeer eenvoudig met een wat moraliserende rode draad. Maar ik heb regelmatig goed moeten lachen en dit is echt een film die zo'n goed gevoel achterlaat. Komedie op een oprechte manier.

De eerste samenwerking tussen James Stewart en Frank Capra en de film die van Stewart een ster maakte. Opvallend hoe hij op korte tijd gegroeid is in zijn acteerwerk. Op een paar jaar tijd maakte hij enkele klassiekers tot hij mee vocht in de oorlog en daarna als een andere man zich terug met succes gooide op het acteren.

De laatste keer dat we Lionel Barrymore nog wat in beweging zien voor hij voorgoed aan een (rol)stoel vast zat. De krukken waren er voor zijn gezondheid, niet zo zeer voor het verhaal. Jean Arthur is niet slecht, maar toch bijzonder ook Ann Miller als haar zus. De actrice was nog maar 15 jaar, al was ze duidelijk groter dan Jean Arthur. De actrice eindigde haar carrière in Mulholland Drive.

Een theatrale film met een oude acteerstijl, maar de puzzel zit goed zodat het echt wel genieten is. Capra is duidelijk meester in het genre en zet een film neer die je een goed gevoel achterlaat.

Niet Capra's beste film, maar al met al nog net voldoende. Dat komt vooral door de vlotte verhaalstijl, waardoor de film best aardig wegkijkt. Verder weinig interessante of leuke personages. Het zijn er eigenlijk ook wat veel en echte hoofdpersonen ontbreken. Daarbij komt dat het plot wat flauw en voorspelbaar is, met aan de ene kant de overdreven vreemde familie Sycamore en aan de andere kant de overdreven onsympathieke familie Kirby. De ontknoping zie je al van ver aankomen en overtuigt niet echt.

Hm, vond het een beetje een tegenvaller. Ik heb de meeste Capra's op 3,5 of 4 sterren staan, met uitzondering van zijn oorlogsdocu's en een enkele vroege film. Op een of andere manier vond ik YCTIWY een stuk minder, al sluit ik niet uit dat het aan mijn bui ligt. Het is Capra op bekend terrein, op de bres voor menselijke/ Amerikaanse waarden, een tikkeltje naïef, licht-anarchistisch. Maar daar waar dat zo goed werkt in It's a Wonderful Life, Mr Smith Goes to Washington of Lady For A Day, kwam ik er bij deze film maar niet in. Erg veel personages die niet allemaal bijzonder veel bijdragen, een lage grapdichtheid en een wat slome pacing, en sentimentaliteit kan ik de ene keer beter hebben dan anders.

Daartegenover staat wel een charmante Jean Arthur, een oerdegelijke Lionel Barrymore en Jimmy Stewart, die ik ook altijd wel graag mag zien, in een vroege rol. Het is wel voorspelbaarheid troef maar dat kan Capra niet echt kwalijk genomen worden, dat ligt vooral aan de vele navolgers.

Overigens heb ik, voor wat het waard is, hiermee alle Oscarwinnende films (Best Picture) tot nu toe gezien. Deze komt in de grote middenmoot terecht.