25th Hour (2002)

Sterk misdaaddrama van Spike Lee, waarin erg goe geacteerd word! Norton vind ik een erg goed acteur en stelt ook hier niet telleur. Een film die niet verveeld en die heel mooie shots heeft. Leuke conversaties die je meeslepen tot een toch wel emotioneel einde!

Toch een van de mindere Spike Lee films die ik al heb gezien, het kon me niet altijd boeien.

Op de vertolkingen heb ik geen commentaar, die zijn van iedereen uitstekend.

Het verhaal speelt zich af in het New York van net na de aanslagen en dat is ook duidelijk te merken in sommige beelden.

Uitstekend spelende cast en zeer fraai geschoten stukje drama. Toch heb ik het idee dat het script niet volledig is benut en mist het hier en daar aan uitzonderlijkheid en spanning. De film gaat o.a. over berouw, paranoia, hebzucht en dit levert een aantal mooie scenes op. Ik voelde me niet echt verbonden met de cast en ontbrak dat stukje connectie wat de film uitzonderlijk had kunnen maken. Ondanks dat de aanslagen kort daarvoor hadden plaatsgevonden, snapte ik de hoeveelheid van details omtrent 9/11 totaal niet!

“Champagne for my real friends, and real pain for my sham friends.”

25th Hour is echt zo’n film die ik eens in de zoveel jaar weer een keer kijk en bij elke kijkbeurt verbaas ik me er weer over wat een sterk, intiem en intrigerend meesterwerkje dit eigenlijk is. De film is gesitueerd in het New York van net na 9/11 en de sfeer van die tijd net na de aanslagen wordt door regisseur Spike Lee mooi weergeven. De scene met Jacob en Frank die vanuit een wolkenkrabber neerkijken op de plek waar één van de torens heeft gestaan maakt nog steeds indruk. Maar 25th Hour is natuurlijk het bekendst geworden om de meesterlijke scene waarin Monty de vloer aanveegt met zijn vader, vriendin, vrienden en alle inwoners van New York. De zogeheten “fuck-monoloog”.

Monty Brogan gaat zijn laatste avond en nacht in als vrij man voordat hij zeven jaar de gevangenis in gaat wegens het dealen van drugs. Hij spreekt af met zijn oude vrienden Jacob en Frank om naar een nachtclub te gaan en tevens moet hij afscheid nemen van zijn vader en vriendin Naturelle. Monty weet nog steeds niet wie hem heeft verlinkt bij de politie en dat geeft de film nog een onderhuidse spanning die tot het laatste gedeelte voelbaar blijft. Het is knap dat een film waar eigenlijk niet veel in gebeurd en erg lang is blijft boeien en intrigeren tot aan de laatste scene. De regie, dialogen, monologen en acteerprestaties zijn weergaloos en het is een genot om de acteurs aan het werk te zien. Edward Norton is ijzersterk een maakt de frustraties van Monty invoelbaar en zorgt ervoor dat je Monty in je hart sluit ondanks zijn discutabele acties. Pepper, Hoffman, Cox en Paquin zijn allemaal uistekend op dreef. Rosario Dawson is een prachtige actrice en geeft mooi gestalte aan Naturelle die ondanks alles trouw blijft Monty. Alle personages hebben zo hun problemen en frustraties ten opzichte van Monty en dat komt allemaal samen in het spetterende laatste gedeelte met de uitbarsting van alle opgekropte emoties. De laatste autorit van Monty en zijn vader is er één die ik niet snel zal vergeten. Net zoals deze film.

Fantastisch misdaaddrama van spike lee. Ondanks de traagheid van de film weet hij de boeien van begin tot einde. Je word als het ware meegezogen in de film. Norton bewijst weer wat voor een geweldige acteur hij is en speelt fantastisch net als de rest van de cast. Film weet ook op vele punten te raken zeker het laatste half uur zit vol emotie waar ik echt met meeleefde. de scene waar hij wil geslaan worden door zijn vriend is dan ook geweldig en vol emotie waar ik wel efkens stil van werd De muziek in deze film is ook geweldig en geeft nog een extra meerwaarde in deze heerlijke film. Enige minpunt voor mij vind ik dat de scenes waar norton niet in meespeeld soms een beetje minder waren (scenes tussen zijn vrienden). En sommige misschien een tikkeltje overbodig. Was het niet voor dat geweest had ik hem 10/10 gegeven. Maar deze topper verdient van mij toch een dikke 9/10 een film dat ik zeker nog wil herzien.

Jaren geleden gezien,maar wist er niets meer van af. Onbegrijpelijk,want hij is zeer de moeite waard.

Dijk van een misdaaddrama natuurlijk , die bij een lengte van 6 uur nog zou blijven boeien. Door het verhaal?? Nee, zeker niet,maar door het verpletterende acteurswerk van de hele cast. Alleen vraag ik mij af wat Hoffmann in de film doet? Ja..ik weet het, ze zochten een monument van een acteur die de film een extra dimensie geeft. (waarom pleegde hij in Godsnaam zelfmoord??)

i.t.t veel anderen kijk ik een film nooit twee keer. Maar deze film wil ik zeker volgend jaar (Kerst??/) nog een keer zien. Een film die een enorme indruk maakt. Bij de aftiteling gaf ik in mijn eentje een staande ovatie.O...voor ik het vergeet..... geweldige muziek!!!

.......9/11??....... paranoia? Welke film heb jij gezien???

Kan ik beter aan jou vragen?

Googelen op 25th hour en 9/11 als je het zo graag wilt weten, dan krijg je meer dan genoeg antwoorden op jouw vraag.

Onbegrijpelijk dat je dat gemist hebt bij deze Spike Lee!

ja gemist ,maar uiteindelijk niks gemist...............

Ik weet niet wat dat aan het verhaal zou toevoegen...Ja...pretentie.

Ground Zero?? ja dat zag ik,maar heeft niets te maken met vorm, inhoud van de film.

Toch wel he.

Als ik je commentaar nog eens lees , zijn we het HELEMAAL EENS!!!

Je nodigt me haast uit om hem nog eens voor een derde keer te gaan kijken.

en daarna de polemiek te herstarten????

Joh.......dijk van een film...ademloos!!! een film waarvan je wilt dat hij nooit eindigt. ( en ja er zitten zinloze en pretentieuze beelden in van 9/11 die aan het verhaal niets toevoegen)

Kijk nog maar een derde keer!!! hahahha

Aardige herziening.

Toch maakt het nét allemaal iets minder indruk dan de eerste keer. Visueel best afwisselend, maar nergens écht uitmuntend. Een passende soundtrack, maar uitgezonderd een nummertje of twee niet écht memorabel en hoewel Norton op dreef is, komt hij toch nét een beetje tekort in de spiegelscene.

Het zijn kleine zaken die deze keer iets sterker naar voren kwamen. Nergens echt opvallend vervelend of slecht, dat absoluut niet. Het blijft een sterk drama dat mooi de post-9/11 sfeer in New York weet neer te zetten.

Visueel op niveau, fijne soundtrack en goed acteerwerk. Alleen herinnerde ik me de film als iets specialer, iets aparter. Dat zag ik er deze keer niet in, maar wat rest is nog steeds een erg solide film en een makkelijke aanrader.

4.0* en een uitgebreide review

Niet slecht, en met een goede cast, maar niet zo geweldig als ik had gehoopt. Ik vind het verhaal vrij vlak, het kabbelt in een kalm tempo voort naar een einde dat ik ook niet erg sterk vond. Ik vond het eigenlijk een beetje een nietszeggend verhaal, ook het subplotje rondom Hoffman en Paquin gaat eigenlijk nergens heen. Ik vond Paquin trouwens ook niet zo best spelen, gelukkig doet de rest van de cast het wel naar behoren. Viel me wat tegen dus.

Waar Spike Lee tegenwoordig het spoor een beetje bijster schijnt te zijn - ik heb alleen dat vreselijke Oldboy gezien - had hij hier de touwtjes nog stevig in handen. Na al die jaren blijkt 25th Hour nog niets aan kracht te hebben ingeboet.

Het plot is eigenlijk heel simpel: man moet de cel in en brengt zijn laatste vrije avond door met zijn vrienden. Lee weet hier echter door onder meer een combinatie van harde, beklijvende scènes, een erg sterke soundtrack en een mooie, redelijk ingetogen visuele stijl een interessante rit van te maken. Heel opvallend of bijzonder wordt het nergens, maar door kleine eigenzinnige trucjes zoals die herhalende bewegingen bleef je toch steeds geboeid kijken.

Zo vond ik de clubscènes erg mooi geschoten, ondersteund door een heerlijke soundtrack, maar ook die harde scène onder de brug en de bijzondere belichting in het deel waarin hij op z'n Nortons vol walging uitspreekt hoeveel afkeer hij heeft van verschillende etnische groepen in NY blijven bij. Of die prachtige passage tegen het einde waar de lange monoloog van zijn vader prachtig samensmelt met de muziek en de rustgevende beelden eroverheen haast poëtisch aandoen.

Ander pluspunt: ondanks de aanwezige 9/11-laag wordt het nergens prekerig, ook al verwacht je dat bij Spike Lee wel. Het voelt allemaal vrij naturel aan, vandaar wellicht ook de naam van zijn vriendin?

Jammer dat hij hier (nog) nooit op blu-ray is verschenen, deze film schreeuwt om een HD-uitvoering.

Dit is best een aparte film met en bijzonder uitgangspunt. 25th Hour trok aan me voorbij met pieken en dalen. Echt bekijvend werd het helaas nooit, toch zaten er zeker sterke verhaallijnen in. De personages konden mij niet ook allemaal bekoren. De film is vrij traag, het zijn de dialogen die de film voldoende in beweging houden. Zonder dat nu diep onder de indruk ben was het zeker leuk deze film gezien te hebben.

2 sterren omdat het aardig gefilmd is en er een paar mooie shots in zitten, maar that's it. Het verhaal is zo slap, traag, niet boeiend en onzinnig. Moet ik nou een soort medelijden krijgen met iemand die naar de gevangenis moet omdat die drugs heeft gedealed? boeiend... Don't do the crime if u can't do the time. Ook die scene dat Norton ongeveer EEN HALF UUR voor de spiegel alleen maar fuck dit en fuck dat staat te roepen...jaja, blijkbaar haat je alles en iedereen, we get it. De film duurt gewoon bijna 2,5 uur en dan gaat het ook nog eens zo traag dat je gevoelsmatig 4 uur zit te kijken. Het personage van Paquin voegt ook niks toe aan de film, behalve dat ze weer eens laat zien dat acteren niet echt aan haar besteed is. De vriendschap tussen de 3 mannelijke spelers wordt ook helemaal niet goed uitgewerkt en nergens krijg ik het gevoel van zo, dat zijn matties 4 life, komen meer over alsof ze vage kennissen van elkaar zijn. De relatie tussen Norton en Dawson komt ook niet echt over, voel geen chemie en dan het einde.... pfff, had hem lekker naar de gevangenis laten gaan i.p.v. een "onverwachts" happy ending...

Geweldige film over een man die een dag doorbrengt met zijn vrienden voordat hij zeven jaar de gevangenis in moet. Een ontroerend verhaal dat in alle rust verteld wordt, met mooie personages en waarbij de 9/11-nasleep prima in is verweven. Een sterke cast met Edward Norton voorop (prachtige 'fuck you'-monoloog). Een mooie soundtrack en wellicht één van de allermooiste eindes ooit.

Het begin van 25th Hour is niet het sterkste gedeelte maar dat duurt gelukkig niet al te lang. Met het stuk waarin Monty boos wordt op allerlei verschillende groepen in New York begint de film een stuk leuker te worden. Vanaf het moment dat Monty in zijn laatste dag voor zijn opsluiting zit wordt de film echt een groot genot om naar te kijken.

Edward Norton speelt de rol van Monty perfect en ook Philip Seymour Hoffman en Barry Pepper vertolkten hun rol zeer sterk. Dat er voornamelijk ontzettend lange en dramatische scenes in de film zitten maakt het een extra knappe prestatie van de cast.

Het plot is niet overal even sterk maar het gebrek aan plot wordt fantastisch verbloemd door de manier van vertellen. De scenes zijn tot op het perfecte uitgevoerd en op een heel uitgebreide manier uitgewerkt. Het sterkste van de film vind ik het einde, het is wellicht wat overdreven maar ik vond het goed passen bij de film.

Poeh, lange zit. Echter een drama die tot in de puntjes is verzorgd. Het acteerwerk is werkelijk beeldschoon en elk karakter krijgt zijn eigen verhaaltje. Ietwat oppervlakkig her en der maar dat mag de pret absoluut niet drukken.

Prima film die enkele scènes als uitschieters heeft.

Het verhaal is boeiend, ik had niet anders verwacht vooraf. Constant denk je na hoe het echt zal zijn, het gevoel dat Monty moet hebben.

Edward Norton complimenteer ik vrijwel altijd, maar in 25th Hour vind ik Barry Pepper net zo indrukwekkend spelen. Hij is toch altijd weer een goed onderdeel van de cast als net-niet hoofdrolspeler. Vond echter Kostya en het mobster clubje dat hem omlegt tegenstrijdig ongeloofwaardig, zonde. Die shiiiit agent was trouwens erg vervelend, ik weet niet of ik dit als plus- of minpunt moet zien eigenlijk... Al met al in ieder geval een geweldige cast.

FUCK YOU! Genoten van deze scène hoor. Heerlijk hoe de soundtrack hier voor de climax zorgt. Een Taxi Driver-achtige haat waarin ik me wel kan inleven. Ook Morty's pak slaag van Frank wekte indruk, die kwam aardig binnen moet ik zeggen.

Audiovisueel niet slecht maar toch niet echt mijn ding. Vooral de soundtrack, die hier bejubeld wordt, had ik regelmatig anders ingevuld. De clubmuziek had zo geniaal rondom de dialogen kunnen werken, maar ik kreeg niet het idee dat hier meer dan gemiddelde aandacht aan is gegeven.

Dikke voldoende.

Een film die niet echt op gang weet te komen en uiteindelijk toch wel teleurstelt. De film begint best aardig en qua acteerwerk is er niet veel mis. Ook enkele aardig in beeld gebrachte scènes. Toch komt het qua karakterontwikkeling niet heel erg ver en daar waar je enige wending of boeiende ontwikkelingen verwacht, blijven die achterwege en kabbelt het langzaam voort naar het einde. Er gebeurt gewoonweg te weinig om er een boeiende misdaadfilm of een aangrijpend drama van te maken. Veel personages komen daarvoor ook veel te weinig uit de verf en hun onderlinge relaties komen dat evenmin.

Drama met een bijzonder uitgangspunt. De laatste 24 uur van iemand die voor jaren de bak in gaat. En wat doe je dan met je tijd? Trap je heibel? Smeer je uhm? Ga je zitten kniezen? Nee, Norton doet het op zijn manier. Wat overigens het sterke en boeiende aan de film is vind ik het feit dat men niet te lang bij Norton blijft hangen. Natuurlijk is hij degene die moet gaan brommen maar het heeft natuurlijk invloed op allen om hem heen en daar wordt ook bij stil gestaan. Die worsteling wordt ook in beeld gebracht. Die schuld, twijfel en angst is overigens bij de ene wat erger dan de andere. Het einde is een mooie charmante opbouw naar een open einde, het perfecte plaatje van de vlucht wordt geschetst maar doet hij het ook?

Prima film. Goed geacteerd ook.

Degelijke tot sterke film van Spike Lee, een regisseur die voor mij afwisselend goede tot minder goede producties maakt. Moeilijk om echt vat te krijgen op die man. Met 25th hour levert hij eerder een dramafilm waarvan ik het niet vooraf gedacht had. Ik had iets met misdaad en thriller in gedachten, maar erg veel actie komt er niet in deze film.

Je krijgt een kijk op pakweg de laatste 24u vooraleer Monty zeven jaar naar de gevangenis moet voor het dealen van drugs. Edward Norton ontgoochelt zelden en doet dat hier ook niet. Als kijker zie je een man met wroeging die spijt heeft van zijn daden en in het reine wil komen met zichzelf. Lee probeert Monty een positief en berouwvol voor te stellen. De proloog met de hond is hier ook niet vreemd aan. Barry Pepper doet het ook goed en wijlen Philip Seymour Hoffman is altijd meer dan degelijk. Hier brengt hij een wat luchtigheid en een licht komische toets met zijn relatieperikelen.

Het einde kent een mooie switch. Ik vroeg me al af waar de marshalls en opsporingsberichten bleven, maar het bleef bij dromen en fantaseren. Lee komt vrij patriottistisch over in deze film, een ode aan het landn de Midwest, NY ook, met eveneens aandacht voor de American philopsophy van de American Dream. Balancerend tussen 3,5* en 4,0*.

The 25th hour gaat over: Montgomery Brogan (Edward Norton) moet over 24 uur voor 7 jaar de gevangenis in en brengt deze een beetje mijmerend over het verleden, al wandelend met zijn hond, door en met zijn vader James(Brian Cox) tijdens een etentje en later met zijn vriendin Naturelle( Rosario Dawson) en zijn beste vrienden Frank(Barry Pepper) en Jacob (Phillip Seymour-Hoffman) in een Club. Hoewel iedereen zijn best doet om hem moed in te praten of om het toch nog gezellig te hebben is er toch voortdurend die elephant in the room aanwezig. Want over een paar uur is alles anders voor hun allen en voor Monty in het bijzonder.

Het is een van Spike Lee's beste films omdat het niet over raciale kwesties gaat. Iets waarin hij naar mijn mening te veel de Sylvana Simons/Akwasi-toon aan slaat. Een toon die ik niet blief. Het verhaal is gebaseerd op de novel van David Benioff, ja die scenarist van Game of Thrones. Het boek verscheen in 2001 voor 9-11. Hij heeft zijn boek zelf verwerkt tot een post 9-11 drama. Monty staat symbool voor die elephant in the room die 9-11 destijds voor New Yorkers vormde. Norton speelt goed iemand die volkomen machteloos is. Hij heeft boosheid over wat er gebeurd is. Op zichzelf maar ook op diegene die hem verraden heeft. Hij is ook angstig op wat hem achter tralies te wachten staat. Pepper en Hoffman waren perfect gecast voor hun characters. Brian Cox was adequaat. Rosario Dawson toont dat ze iets meer kan dan er mooi uitzien. Anna Paquin speelde leuk. Ze was een geloofwaardige hard candy Lolita. Het enige minpunt was dat ze even plotseling in het verhaal verscheen en net zo plotseling weer verdween. Daarom was het een beetje onaf.

The 25th hour is gewoon een sterk drama en een schitterend tribute aan New York kort na 9-11.

Sterke dialoog en stilering zijn de twee steunpilaren van Spike Lee. Fijnproevers noemen dit één van zijn allerbeste. Zelf vond ik de film moeizaam op gang komen, maar van zodra de DEA bij hem binnenvalt (Shiiiiiiiiiiiit!!) schakelt het een versnelling hoger. Monty beleeft zijn laatste dag vrijheid voor hij zeven jaar lang de cel in moet voor illegale drugshandel. De hele film is een pijnlijke bewustwording van verlies en foute keuzes, en dat voel je ook makkelijk aan. Monty's gevangenschap staat gelijk aan zijn vrienden verliezen (hoewel Frank en Jacob nu niet bepaald echte boezemvrienden lijken), zijn vriendin die haar leven zal verderzetten, hond, en tot slot een vader die er zeven jaar later misschien niet meer zal zijn.

Een wrange film eigenlijk, en ook de twee lege searchlights waar ooit de twee WTC torens stonden benadrukken verlies, maar ik zag in de film geen tribute aan 9-11. Deze uitspraken kan ik niet plaatsen. Lee duwt op de pedaal wat stilering betreft en niet alles werkt even goed. Hoffman die in een zweverige shot totaal verward is nadat hij dat studentje kuste in de toiletten was dan wel weer de moeite. Vreemd hoe de realiteit soms een verkeerde weerspiegeling is van de fantasie. Een degelijke film dus, die net iets te lang aansleept met dialoog die me niet steeds wist te boeien, maar waarvan het totaalplaatje inwerkte op het gevoel.

Erg sterk! Het begint al met het detail dat de audio van de toffe beginscene al start als het studiologo nog in beeld is. Ik ben wel een liefhebber van Norton en ook hier een ijzersterke rol. De spanning tussen de karakters onderling is erg fijn en de sfeersetting is top. Goede mono- en dialogen, waarvan de spiegelscene er natuurlijk bovenuit steekt. Het einde leek even onverwacht typisch Amerikaans te worden, maar gelukkig toch niet. Het is in feite open en dat is prima. Ik heb hem lang geleden al eens gezien, maar duidelijk toen niet zo'n indruk gemaakt als nu. (8,5)
[blijkbaar was mijn review van vorige week niet opgeslagen, dus deze nu even uit mijn hoofd gedaan ]