La Vie de Bohème (1992)

Wow, wat een film, prachtige humor, vriendschap en liefde en alles ging dwars door me heen! Gisteren Ariel van dezelfde maker gezien en beschreven, een flauwe slappe film en dan dit. Echt geweldig!

In de beschrijving staat geschreven "Er ontstaan conflicten, met name over het gebrek aan geld, en dat komt de relatie's van de drie kunstenaars niet ten goede."

De relaties van de kunstenaars met vrouwen dan, want onderling speelt de armoede geen rol. Het knappe van de film is dat de armoede slechts het oppervlakkige aantast, niet de echte liefde en zeker niet de vriendschap. Dat geeft je als kijker ook geen naar gevoel, maar eerder een gevoel van jaloezie op deze verstandhoudingen.

Fantastische film. En zeker zoals Leo aangeeft niet wat de beschrijving weergeeft. De drie vrienden onderling blijven juist trouw aan elkaar en het accent ligt niet op het meer toegankelijk maken van hun kunst, maar hun levensstijl

Mooie sobere maar sfeervolle film over drie kunstenaars in Parijs in voor en tegenspoed. Niet zo grappig en absurd als anders, maar toch onmiskenbaar Kaurismaki.

Tranen van het lachen en tranen van het huilen.

Wat wil een boer als ik nou nog meer.

Ik vind deze film gekunsteld leuk.

En gekunsteld leuk is per definitie niet leuk.

Gekunsteld leuk komt ook nooit boven de middelmatigheid uit.

Unieke Kaurismäki met excentrieke personages die goed bij elkaar passen. Hij creëert een bijzonder universum.

Het oogt een beetje als een eigentijdse Chaplin film over verschoppelingen.

Het steenkolen Frans van de Finnen klinkt grappig.

Een film over drie miskende kunstenaars. De één een schilder die nog wel wat te doen heeft met zijn portretten, de andere een mislukt auteur en dan nog een componist. Het lijkt zich wel af te spelen tussen het Parijs van Van Gogh en Gaugain. En ook de barmadam, hier met Mimi, mag niet ontbreken.

Het verhaal kennende weet je dus dat armoede en afwijzing om de hoek loert. Elke dag is het sukkelen en is het wachten op die ene opportuniteit. Best een olijk trio met Pellonpää op kop als Albanees die plots zijn verblijf verliest. Fijn ook om te zien hoe hun vriendschappen gesmeed en gehard worden. Treurig, maar eveneens grappig bij momenten, zoals het Kaurismäki betaamt.

Zeer leuk om te volgen. Je hebt wel te doen met deze stumperds die zeker de slechtste niet zijn.

Kaurismäki maakt geen slechte films, voor zover ik weet. Ook deze is weer fijn, al is het geen uitschieter voor me. Mies Vailla Menneisyyttä (2002) blijft vooralsnog mijn favoriet.