Rabbit-Proof Fence (2002)

Ik geef best toe dat de beelden schitterend waren, en ze hebben duidelijk geprobeerd om een eerlijke film te maken, zonder zwart-wit karakters en zo, maar waarom moet dat dan toch nog op zo'n commerciële manier. Bepaalde scènes zijn zo onorigineel en zo gefixeerd op gemakkelijk succes, dat de hele film daaronder lijdt. En de film mocht best wel wat langer, al is dat dan ook commercieel minder succesvol. Spijtig vind ik het gewoon.

't Is vooral het feit dat je op de situatie in Australië destijds gewezen wordt waardoor de films soms indrukwekkend is. Het verhaal zelf is aardig, hier en daar mooi, maar hier en daar (zoals eerder gezegd) ook enkele scenes die op mij erg goedkoop overkwamen.

uitgeput neerstorten in de woestijn, aasgieren cirkelen rond... kom nou

3 sterren

Mooie, ontroerende film, maar voor mij niet geheel bevredigend. Misschien omdat ie wat kort was en omdat je een verhaal volgt dat vooral vooruitkabbelt ipv dat je er echt je aandacht bij moet houden.

Hoe het anders had gemoeten? geen idee

Aan de andere kant is het een zeer schrijnend drama van een ook voor mij onbekende zwarte bladzijde uit de geschiedenis. De opmerking hierboven dat er slecht geacteerd wordt begrijp ik absoluut niet. Ik vond iedereen en met name de kinderen erg goed overkomen.

Mooie film. Het stuk dat de meisjes naar huis lopen is misschien niet helemaal goed uitgwerkt, het gaat een beetje te langzaam af en toe. Daar tegenover staan wel weer erg mooie beelden van het Australische landschap.

Het is ook een erg interessant thema, nooit geweten dat het white man's burden ideaal nog zo lang in de vorige eeuw actief is uitgevoerd. Och ja, in feite gaat dat nog steeds door, alleen in een iets andere vorm.

3,5*

Een degelijke film, maar niet veel meer dan dat. De film probeert wel iets nieuws en indrukwekkends te zijn, maar helaas is het dat niet. Behalve het onderwerp en de setting, onderscheidt deze film zich namelijk niet van typische Amerikaanse films. Ik zou het bijna goedkoop sentiment willen noemen. En dat de film waargebeurd is, daar kan ik verder maar weinig mee, naar mijn gevoel was de film iets te standaard en ook de karakters in de film konden mij maar weinig overtuigen.

Prima film die ondanks dat er weinig in gesproken wordt behoorlijk weet te boeien. De plaatjes zijn af en toe schitterend, alleen had ik de ontberingen zwaarder verwacht, gezien de extreem lange reis die de kinderen afgelegd hebben. Het acteerwerk van de drie meisjes was goed.

3,5 *

Er werd wel erg veel gebruik gemaakt van de 'onschuldige' blikken van Molly en co om medelijden op te wekken. Ik vond het geheel een beetje 'goedkoop sentiment'; het verhaal werd vrij inspiratieloos verteld.

En die standaardteksten ter begin en afsluiting hebben we onderhand ook wel gezien. Nee, de uitwerking vond ik erg jammer en een opeenstapeling van zetten. Eigenlijk vertelt de poster hierboven precies wat je kunt verwachten.

Natuurlijk verschrikkelijk wat zich er heeft afgespeeld in Australie met de Aboriginales. The lost generation, moet zich behoorlijk verlaten, onbegrepen maar vooral ongemakkelijk hebben gevoeld zo plots tussen 2 culturen in. Dat er mensen waren die serieus dachten dat dit tot een oplossing zou leiden gaat mijn petje ook te boven!

Deze film is zeker effectief in het laten zien dat de beslissing van de overheid veel gevolgen heeft gehad voor een aanvankelijk gelukkige familie. In tegenstelling tot het vrouwenvolk waarmee ik de film toendertijd op de bank bekeek viel ik niet in slaap of bleef ik er niet verontwaardigd schande van spreken hoe mensontwaardig het allemaal wel niet moet zijn geweest. Slechts een moment greep de film mij echt naar de keel, het einde waar duidelijk werd dat de 2 zussen het door een geintje van de overheid hun hele leven hadden moeten doen zonder hun andere zus. Iets dat extra versterkt werd doordat de vrouwen hun leven er inmiddels al grotendeels op hadden zitten.

De ontsnapping zelf was aardig om te volgen, maar vrij beroerd qua spanning, muziek of landschapsfotografie. Ik lees dat veel mensen de film standaard danwel wat meer op een televisiefilm vinden lijken en sluit mij daar graag bij aan. Het is wel een erg rechtlijnige waargebeurde film, die nauwelijks lijkt te proberen om zijn kijkers in te pakken mochten ze niet zo meeleven met de 3 vrouwelijke hoofdrolspeelsters. 2,5*

ooit toen ik jong was met me moeder in de bioscoop gekeken, vond hem toen toch aangrijpend, 4 sterren dus

Whohooow, deze film vloerde me met een stevige rechtse uppercut, dit zag ik helemaal niet aankomen

Ik dacht een doordeweekse Dramafilm voorgeschoteld te krijgen,

maar het pakte véél beter uit dan ik had verwacht

De duistere, sfeervolle soundscape die prominent aanwezig is bracht me helemaal in de juiste stemming, erg knap allemaal ! (Peter Gabriel schreef de muziek.)

Deze film straalt een magische sfeer uit, hoe dat komt kan ik niet verklaren maar zo voelde ik dat aan.

Van mij krijgt hij een uiterst zeldzame 10/10

Da's uiteraard een héél subjectieve beoordeling, velen zullen dit er helemaal "over" vinden, maar ik ervaarde dit als een erg aangrijpende film. In zulke gevallen doet muggenzifterij over kleine filmische gebreken niet ter zake

Maar je hoeft me helemaal niet op mijn woord te geloven,

bekijk hem zelf en laat maar weten wat je er van vond.

Gezien dankzij belchinees' contest.

Mooi verhaal. Uitwerking is echter minder. De film lijkt geschreven te zijn rond een paar goeie ideeën, en de rest hangt er wat bij, weet niet echt te overtuigen. Zo zitten er schitterende dramatische wandelscènes tussen, en zo zijn alle fragmenten rond het politiebureau foeilelijk. Een wat inconsistent geheel.

Dit maakt het enerzijds wat saai, te weinig meeslepend/meelevend. Anderzijds ook wel lekker down-to-earth. Wat gemengde gevoelens. Muziek is weer goed gekozen, mooie aboriginal koppen; de Australiërs weer iets te stereotyp.

RPF - net bovengemiddeld.

'k vond het ook een mooie film, zeker omdat het dan nog eens waargebeurd was.

Tja de film ga 'k nu niet direct nog eens herbekijken, maar binnen x-aantal jaar wil 'k deze gerust nog eens herbekijken.

A.O. Neville, ‘hoofdbeschermer’ van de Aboriginals: “The continuing infiltration of white blood finally stamps out the black color. The Aboriginal has simply been bred out.”

Stuitend voorbeeld van het misplaatste superioriteitsgevoel van blanke kolonisten ten opzichte van de inheemse bevolking. Deze film van Phillip Noyce laat zien hoe dat in Australië meer dan een eeuw lang barbaarse vormen aannam.

Pakkende film met niet alleen een schrijnend verhaal, maar ook topprestaties van de drie jonge hoofdrolspeelsters. Bovendien een geweldige score van Peter Gabriel en prachtige cinematografie van Christopher Doyle (al weer).

Als het thema je aanspreekt mag je Oranges and Sunshine (2011) niet missen!

Phillip Noyce neemt een grote stap, om dit voor Australie moeilijke onderwerp te gaan verfilmen. Als regisseur mag je je toch wel zorgen maken of zo'n project zal gaan lukken. Vooral wat betreft de casting. Die trouwens best goed gelukt is. De gebeurtenis van 80 jaar geleden komt goed naar voren. Het heeft goede ondersteunende muziek van Peter Gabriel. Ik ben niet helemaal ondersteboven van deze film. Ik vind het toch knap van Phillip Noyce wat hij gemaakt heeft, en dat is eigenlijk al de complimenten waard. 3,5.

Interessante film die duidelijk liet zien dat rassenpolitiek in de jaren dertig van de 20e eeuw niet iets was dat alleen in Nazi-Duitsland voorkwam. Australie kon er ook wat van en dat land hield die verderfelijke rassenpolitiek zelfs vol tot 1970. "Shame on you Australia!".

Tja en wie waren de hoeders van deze "minderwaardige" aboriginals? De kerk, hier vertegenwoordigd door de nonnen uiteraard. En wie hadden de "superieure" blanken nodig om die kinderen op te sporen? Een overgelopen aboriginal natuurlijk, want tegen die speurneuzen die het land door en door kenden, daar konden die blanken niet tegenop. Zo zie je maar weer hoe misplaatst het blanke superioriteitsgevoel is. Geen enkele blanke zou zo'n tocht zoals die kinderen ondernamen hebben kunnen overleven. Nou ja, als hij de auto gebruikte misschien maar dan moet die niet zonder benzine komen te staan.

3,5*

Een minder bekend drama en een echte aanrader uit Australie, over een zwarte bladzijde uit hun geschiedenis, waarbij op bijzondere wijze door de kolonisten een etnische zuivering richting de inheemse bevolking, de Aboriginals, werd uitgevoerd.

Het is een waargebeurd verhaal gebaseerd op een boek over de ervaringen van de moeder van de schrijver toen zij een kind was. Zij was de dochter van een blanke kolonist en een inheemse moeder, en meisjes van gemengde afkomst met zo'n blanke huid werden door de Australische overheid bij hun inheemse moeders weggehaald om als 'dienstmeisjes' aan blanke mannelijke kolonisten gegeven te worden.

Los van het indrukwekkende waargebeurd verhaal is het ook als film op alle fronten sterk. Sfeer, beeld, acteerwerk, muziek, script, etc. zijn van uitstekende kwaliteit.

Absolute aanrader.

Sterk drama.

De hele tragiek rond het ontvoeren en heropvoeden van Aboriginal kinderen is sterk in beeld gebracht, mede door het goede acteerwerk van de drie meisjes. Daarnaast leent het desolate Australische landschap zich uiteraard perfect voor de mooiste wide angle shots. Veel verhaal is er verder niet; de film vertelt zichzelf vooral aan de hand van de indringende beelden.

Voor mij is het echter allemaal iets te karig én te makkelijk voor een top notering, zeker omdat je na afloop met vragen blijft zitten. Hoe zat het bijvoorbeeld met de blanke vaders? En als Aboriginal stammen halfbloed kinderen ook niet accepteren, dan is dat toch minstens zo verwerpelijk? Enig leeswerk verder laat bovendien zien dat de makers een aardig loopje met de werkelijkheid hebben genomen. Geeft toch me toch een nare nasmaak.

Puur als film goed, als historisch document matig. 3,5*

Indrukwekkende film die helaas te oppervlakkig blijft. Ik was graag van meer achtergrondinformatie over zowel de meisjes, als het conflict voorzien. Het acteerwerk en de schitterende natuurbeelden vergoeden gelukkig veel.

3,5 sterren.

Geen genocide maar toch een vreselijke vrijheidsbeknotting weeral binnen het kader van kolonisatie. Indrukwekkende prestaties van de 3 kinderen in dit aangrijpend, waar gebeurd verhaal. Zeer mooie beelden en speciale geluideffecten die het dramatische accentueren. Mensonterende titel.

If only they would understand what we are trying to do for them

Een meer dan bijzonder doch bescheiden drama dat zich voornamelijk op de drie kinderen richt maar tevens de aandacht vestigt op behoorlijk wandaden tegen de Aboriginals. Want zoals Mr. Devil op een gegeven moment zelf uitlegt is het 'plaatsen' van de kinderen niet veel anders dan vooruit gekookt fokprogramma met de bedoeling hun bloed uit de genenpoel te krijgen.

De film blinkt uit qua sfeer en vooral de muziek die constant een bepaalde dreiging bevat maar die ook iets mystieks herbergt, dat laatste wordt onderstreept door het 'gezing' op het einde maar de de intuiitive gaven van de tracker. De kinderen komen behoorlijk aandoenlijk over en er wordt meer dan prima gespeeld met de veelzijdige natuur en uiteraard herbergt de film de nodige drama. Vooral de scene waarin de kinderen weg gehaald worden is erg indringend met de paniek van de vrouwen en de oude vrouw die uit pure onmacht zichzelf gaat slaan met een steen..

Het einde van de film met de echte beelden van Molly en Daisy is puur, het naschrift om te janken vanwege wat er allemaal nog gebeurt is daarna en het eindresultaat een indrukwekkende film die mij behoorlijk wat doet.

Geslaagde roadmovie rond het onzinnig raciaal beleid van Australië om halfbloed Aboriginals aan te passen aan een blank gecontroleerde maatschappij. Daarvoor ontnamen ze Aboriginal moeders hun kinderen om ze een blanke opvoeding te geven in gespecialiseerde kampen onder voogdij van de staat.

Dat overkomt Molly, Daisy en Gracie, die daarna ontsnappen en te voet een lange reis naar huis ondernemen, achtervolgd door een spoorzoeker die betaald is om hen terug te brengen.

Noyce geeft met deze film een stem aan de Aboriginals over wat ze moesten ondergaan in een nog recent verleden. Dit is gebaseerd op een boek van Molly's dochter... Het ziet er allemaal goed uit : de visuele uitwerking, het acteren, de historische dimensie, zelfs een tikkeltje spanning ontbreekt niet. Alles is goed uitgebalanceerd waardoor dit één is die de moeite is om op de wenslijst te zetten.