Rabbit-Proof Fence (2002)

Wat een prachtige verfilming. Alhoewel ik bij het script soms getwijfeld heb aan zijn kwaliteit mede door een cliché en ongeloofwaardige kleinigheid hier en daar heeft de film mijn hart stevig geraakt. Desalniettemin er in principe weinig concreets gebeurt weet "Rabbit-Proof Fence" de kijker mee te slepen en te aangrijpen zonder er een geforceerd sentiment in te steken, en zelf heel naturel over te komen. Hiervoor zou het me niet verwonderen dat sommige mensen opmerken dat de regisseur slimme en zo subtiel mogelijke trucjes gebruikt heeft, maar mij niet gelaten! Ik heb prima kunnen wegglijden in deze Australische productie dat dit zelf een plaats in mijn top 10 heeft kunnen bemachtigen.

Prachtfilm. en dat dit ook allemaal echt gebeurd is...

heel indrukwekkend.

mooie film zeg... die meisjes spelen vooral erg goed.

Het cultuur aspect blijft er mooi in verwerkt zonder te commerciel te ogen. Interessant verhaal, mooi uitgewerkt. Niet een film die je 2x gaat zien, maar wel een must have seen. 4*

Zeer indrukwekkend verhaal en ook op een aardige manier in beeld gebracht. De muziek en het heerlijke knarsende geluid van schoenen op de dorre grond deden ook hun werk. Het acteerprestaties waren van tijd tot tijd echter abominabel.

Daarnaast had de film wat mij betreft wat meer de diepte in gemogen Doordat de film van ene gebeurtenis naar de andere springt komen de ontberingen, die de meisjes in negen weken tegen zijn moeten komen in de outback, niet echt aan.

'k vond het ook een mooie film, zeker omdat het dan nog eens waargebeurd was.

Tja de film ga 'k nu niet direct nog eens herbekijken, maar binnen x-aantal jaar wil 'k deze gerust nog eens herbekijken.

Indrukwekkend aboriginal drama. Rabbit-Proof Fence is gebaseerd op het boek Follow The Rabbit-Proof Fence van Doris Pilkington Garimara. Het boek is waar gebeurd en deze film is een verfilming daarvan.

Qua locatie en acteerwerk is deze film gewoon prachtig. De rollen van de meisjes worden erg goed gespeeld door de kinderactrices en de film wordt ook emotioneel in beeld gebracht. Mooie locaties, vooral de woestijn had een paar mooie lege shots. Als ik de film toch ook kijk denk ik toch van: wat waren sommige blanken in die tijd toch ook gewoon rotzakken door zo om te gaan met de zogenoemde 'gestolen generaties'. De film is mooi uitgewerkt en de cultuur wordt ook erg gedetailleerd in beeld gebracht. Maar de film moet het met name hebben door het absolute sublieme acteerwerk van de meisjes. Wat me overigens opviel is dat deze film op sommige punten gelijk is aan de film Australia uit 2008 die een beetje over hetzelfde thema handelt. Later ontdekte ik ook nog eens dat acteur David Gulpilil, die in deze film speelt, ook in die film een rol speelt. Wat een toeval

Rabbit-Proof Fence is een prachtige Australische productie die een waar gebeurd verhaal van drie meisjes die ontsnapte uit het Moore River Native Settlement en hun reis naar huis werkelijk prachtig in beeld brengt.

Erg mooie film met uitstekend acteerwerk van de meisjes. Mooie locaties, realistisch en emotioneel verhaal en af en toe ook redelijk spannend.

Aanrader, en lijkt inderdaad op Australia, maar die is wel anders dan deze film, maar speelt zich wel af in dezelfde omgeving en cultuur.

De eerste keer dat ik deze film zag maakte ie meer indruk dan nu de tweede (?) keer. En dat komt omdat ik nu de afloop weet. Al blijft het zeker een mooie film over drie meisjes die ontsnappen uit een kamp en 1200 mijlen moeten lopen door moeilijk woestijn landschap, en achtervolgd door de "tracker", om naar huis te gaan.

A.O. Neville, ‘hoofdbeschermer’ van de Aboriginals: “The continuing infiltration of white blood finally stamps out the black color. The Aboriginal has simply been bred out.”

Stuitend voorbeeld van het misplaatste superioriteitsgevoel van blanke kolonisten ten opzichte van de inheemse bevolking. Deze film van Phillip Noyce laat zien hoe dat in Australië meer dan een eeuw lang barbaarse vormen aannam.

Pakkende film met niet alleen een schrijnend verhaal, maar ook topprestaties van de drie jonge hoofdrolspeelsters. Bovendien een geweldige score van Peter Gabriel en prachtige cinematografie van Christopher Doyle (al weer).

Als het thema je aanspreekt mag je Oranges and Sunshine (2011) niet missen!

Locatie is bijzonder, de historie maakt deze film voor het grootste deel imo. Echt erg boeiend of spannend vond ik de film niet, maar de wetenschap dat er in die tijd zo met de mensen werd om gesprongen is hier essentieel. Dat dit specifieke verhaal ook nog eens op waarheid is berust is een bijzonder extraatje. Dat maakt dat ik de film niet had willen missen.

Phillip Noyce neemt een grote stap, om dit voor Australie moeilijke onderwerp te gaan verfilmen. Als regisseur mag je je toch wel zorgen maken of zo'n project zal gaan lukken. Vooral wat betreft de casting. Die trouwens best goed gelukt is. De gebeurtenis van 80 jaar geleden komt goed naar voren. Het heeft goede ondersteunende muziek van Peter Gabriel. Ik ben niet helemaal ondersteboven van deze film. Ik vind het toch knap van Phillip Noyce wat hij gemaakt heeft, en dat is eigenlijk al de complimenten waard. 3,5.

Mooie verfilming van dit tragische verhaal. Drie dappere meisjes ontsnappen uit de handen van bemoeizieke overheid en kerk, terug naar de moederschoot. Bijna niet voor te stellen dat ze zo'n tocht op die leeftijd kunnen maken. Dankzij hun opvoeding weten ze echter goed te overleven in de natuur en zelfs hun achtervolgers zand in de ogen te strooien. Met hulp van vriendelijke omstanders overleven ze en komen ze stap voor stap dichterbij hun einddoel: HOME.

Interessante film die duidelijk liet zien dat rassenpolitiek in de jaren dertig van de 20e eeuw niet iets was dat alleen in Nazi-Duitsland voorkwam. Australie kon er ook wat van en dat land hield die verderfelijke rassenpolitiek zelfs vol tot 1970. "Shame on you Australia!".

Tja en wie waren de hoeders van deze "minderwaardige" aboriginals? De kerk, hier vertegenwoordigd door de nonnen uiteraard. En wie hadden de "superieure" blanken nodig om die kinderen op te sporen? Een overgelopen aboriginal natuurlijk, want tegen die speurneuzen die het land door en door kenden, daar konden die blanken niet tegenop. Zo zie je maar weer hoe misplaatst het blanke superioriteitsgevoel is. Geen enkele blanke zou zo'n tocht zoals die kinderen ondernamen hebben kunnen overleven. Nou ja, als hij de auto gebruikte misschien maar dan moet die niet zonder benzine komen te staan.

3,5*

indrukwekkende film nooit geweten van dit onderwerp dus ook weer wat geleerd

Een minder bekend drama en een echte aanrader uit Australie, over een zwarte bladzijde uit hun geschiedenis, waarbij op bijzondere wijze door de kolonisten een etnische zuivering richting de inheemse bevolking, de Aboriginals, werd uitgevoerd.

Het is een waargebeurd verhaal gebaseerd op een boek over de ervaringen van de moeder van de schrijver toen zij een kind was. Zij was de dochter van een blanke kolonist en een inheemse moeder, en meisjes van gemengde afkomst met zo'n blanke huid werden door de Australische overheid bij hun inheemse moeders weggehaald om als 'dienstmeisjes' aan blanke mannelijke kolonisten gegeven te worden.

Los van het indrukwekkende waargebeurd verhaal is het ook als film op alle fronten sterk. Sfeer, beeld, acteerwerk, muziek, script, etc. zijn van uitstekende kwaliteit.

Absolute aanrader.

Sterk drama.

De hele tragiek rond het ontvoeren en heropvoeden van Aboriginal kinderen is sterk in beeld gebracht, mede door het goede acteerwerk van de drie meisjes. Daarnaast leent het desolate Australische landschap zich uiteraard perfect voor de mooiste wide angle shots. Veel verhaal is er verder niet; de film vertelt zichzelf vooral aan de hand van de indringende beelden.

Voor mij is het echter allemaal iets te karig én te makkelijk voor een top notering, zeker omdat je na afloop met vragen blijft zitten. Hoe zat het bijvoorbeeld met de blanke vaders? En als Aboriginal stammen halfbloed kinderen ook niet accepteren, dan is dat toch minstens zo verwerpelijk? Enig leeswerk verder laat bovendien zien dat de makers een aardig loopje met de werkelijkheid hebben genomen. Geeft toch me toch een nare nasmaak.

Puur als film goed, als historisch document matig. 3,5*

Indrukwekkende film die helaas te oppervlakkig blijft. Ik was graag van meer achtergrondinformatie over zowel de meisjes, als het conflict voorzien. Het acteerwerk en de schitterende natuurbeelden vergoeden gelukkig veel.

3,5 sterren.

Christopher Doyle zat hier achter de camera, dat zag ik er toch niet aan af eerlijk gezegd. Iets te gladjes gefilmd naar mijn smaak (de sequentie met die vele dissolves bijvoorbeeld).

Tegen een griezelige politieke achtergrond is dit een verhaal van drie meisjes die een onmogelijk avontuur aangaan. De beelden zijn fraai en het aansnijden van het gevoelige onderwerp draagt zeker bij aan de beleving van deze interessante film. Toch ontbreekt er wel het één en ander aan details om de film naar een hoger plan te brengen. Het komt nu regelmatig net wat te simpel over.

Interessant thema, maar naar mijn smaak iets te veel verdeeld in overduidelijke goodies en baddies. Stemt daardoor nauwelijks tot nadenken, volgende week ben ik hem waarschijnlijk vergeten.

Geen genocide maar toch een vreselijke vrijheidsbeknotting weeral binnen het kader van kolonisatie. Indrukwekkende prestaties van de 3 kinderen in dit aangrijpend, waar gebeurd verhaal. Zeer mooie beelden en speciale geluideffecten die het dramatische accentueren. Mensonterende titel.

If only they would understand what we are trying to do for them

Een meer dan bijzonder doch bescheiden drama dat zich voornamelijk op de drie kinderen richt maar tevens de aandacht vestigt op behoorlijk wandaden tegen de Aboriginals. Want zoals Mr. Devil op een gegeven moment zelf uitlegt is het 'plaatsen' van de kinderen niet veel anders dan vooruit gekookt fokprogramma met de bedoeling hun bloed uit de genenpoel te krijgen.

De film blinkt uit qua sfeer en vooral de muziek die constant een bepaalde dreiging bevat maar die ook iets mystieks herbergt, dat laatste wordt onderstreept door het 'gezing' op het einde maar de de intuiitive gaven van de tracker. De kinderen komen behoorlijk aandoenlijk over en er wordt meer dan prima gespeeld met de veelzijdige natuur en uiteraard herbergt de film de nodige drama. Vooral de scene waarin de kinderen weg gehaald worden is erg indringend met de paniek van de vrouwen en de oude vrouw die uit pure onmacht zichzelf gaat slaan met een steen..

Het einde van de film met de echte beelden van Molly en Daisy is puur, het naschrift om te janken vanwege wat er allemaal nog gebeurt is daarna en het eindresultaat een indrukwekkende film die mij behoorlijk wat doet.

Indrukwekkende film met mooie locatie 's. De meisjes spelen de rollen goed, verder een prima verhaal.

Geslaagde roadmovie rond het onzinnig raciaal beleid van Australië om halfbloed Aboriginals aan te passen aan een blank gecontroleerde maatschappij. Daarvoor ontnamen ze Aboriginal moeders hun kinderen om ze een blanke opvoeding te geven in gespecialiseerde kampen onder voogdij van de staat.

Dat overkomt Molly, Daisy en Gracie, die daarna ontsnappen en te voet een lange reis naar huis ondernemen, achtervolgd door een spoorzoeker die betaald is om hen terug te brengen.

Noyce geeft met deze film een stem aan de Aboriginals over wat ze moesten ondergaan in een nog recent verleden. Dit is gebaseerd op een boek van Molly's dochter... Het ziet er allemaal goed uit : de visuele uitwerking, het acteren, de historische dimensie, zelfs een tikkeltje spanning ontbreekt niet. Alles is goed uitgebalanceerd waardoor dit één is die de moeite is om op de wenslijst te zetten.

Ik vond dit echt een mooie film, en wat een onmenselijke tocht hebben die kinderen moeten maken. En die Molly zelfs met haar eigen dochter later nog een keer. Maar als je dit soort films ziet zie pas hoe in de geschiedenis ook de Aboriginals toch een hoop onrecht aangedaan is door de blanken. Eigenlijk onvoorstelbaar.

Overal waar de blanke zijn stempel drukt is er onrecht : autochtone samenlevingen verpletteren, ecosystemen verstoren (de invoer van konijnen in Australië), domme regels opleggen aan volkeren die daar niet om vragen... en dat allemaal in naam van de vooruitgang. Om triest van te worden.