Holiday (1938)

Heerlijke komedie.

Inderdaad een juweeltje van een film. 4*

Jammer dat er tegenwoordig geen acteur is die aan het niveau van Grant kan tippen. Niet dat er geen goede acteurs zijn, maar het niveau van Grant wordt nooit gehaald. Maar als ik het alleen over Grant zou hebben zou ik Hepburn te kort doen. Wat een fantastisch koppel zijn zij in deze film. 4.0*

ik vind dit wederom een geweldige film van Hepburn en Grant. Die mensen hadden zo'n chemie met elkaar. Net als in 'bringing up baby' waren de grappen erg leuk, wat minder slapstick achtig, maar toch de moeite waard. En dat romantische moment tussen Grant en Hepburn, bij het raam. Ik smolt zowat!!!

Deze film was een flinke tegenvaller. Centraal daarin stond het voorspelbare verhaal, dat slecht werd uitgewerkt in de film. Want voordat de film uiteindelijk uitkwam naar het voorspelbare einde, waren er eerst een aantal ongeloofwaardige beslissingen en acties van een aantal karakters noodzakelijk.

Een andere tegenvaller was Katharine Hepburn. Haar karakter in de film is werkelijk verschrikkelijk irritant, hoe bepaalde mensen haar grappig kunnen vinden is mij in het geheel niet duidelijk. Dan kijk ik liever naar een film als Pillow Talk, die mijn insziens wel de goede noten wist te raken.

Na het tegenvallende Bringing up Baby heb ik het kijken naar deze film lang uitgesteld. Onterecht, want Holiday is echt een klasse beter.

Waar Bringing up Baby uiteindelijk ten onder gaat aan kluchtige situaties heb ik in Holiday weer kunnen genieten van scherpe en grappige dialogen die weer met voortreffelijke timing door Hepburn en Grant gebracht worden.

Zondermeer een heerlijke screwball comedy.

Remake van Holiday (1930) met Mary Astor.

Geweldig samenspel van Hepburn en Grant in deze amusante, sprankelende, geestige komedie uit de jaren dertig.

Zeer aardige screwball comedy die vooral een heerlijke eerste helft heeft. Grant heeft daarin chemie met Doris Nolan, waardoor hun relatie geloofwaardig is, maar tegelijkertijd merk je dat hij nog meer chemie heeft met Hepburn. De dialogen zijn lekker, de acteurs zijn perfect op hun plaats, de humor is leuk en er wordt het meeste gemaakt van de locatie: een belachelijk groot huis waarin iedere kamer een nieuwe verassing biedt. Het simpele, voorspelbare verhaaltje nam ik voor lief. Een speciale vermelding verdient Lew Ayres. Kwam hij nogal houterig over in All Quiet on the Western Front, hier was hij tot mijn verbazing de grappigste van allemaal.

Helaas vervalt de film ergens op de helft een beetje in een storende kinderachtigheid. Die scène waarin Grants vrienden poppenkast beginnen te spelen en Hepburn en Grant acrobatische acts begonnen uit te voeren vond ik te flauw. Hoewel ik de boodschap over persoonlijke wensen tegenover de drang naar het grote geld best mooi vind (hoe afgezaagd hij ook is) vond ik het wat al te overdreven om kleutergedrag en kinderlijke spelletjes tegenover de rituelen van de rijken te zetten. Het wordt dan kiezen tussen twee kwaden, alsof de kijker niet snapt wat individuele vrijheid is als er geen poppenkast bij komt kijken. Na deze scène wordt het geheel ook wat serieuzer, zonder ooit zwaarmoedig te worden gelukkig. Het is dan afwachten op het voorspelbare einde, maar het goede spel en de geloofwaaridge karakterontwikkelingen houden het overeind, al miste ik het vuur en de bezieling van de eerste helft. Het is jammer dat de film zich dus nooit helemaal herpakt, ondanks dat er toch nog wel wat leuke momenten inzaten.

Aanvankelijk leek dit een van de beste crewball comedies te worden. Nu is het gewoon een fijne film, met enkele briljante invallen.
3,5*

Leuke film met een voorspelbaar verhaal wat leuk gebracht wordt door de acteurs.

De dronken broer was erg goed, ook de rest grant, nolan en hepburn waren prima.

3,5 ster

Plezierige komedie anno 1938, ongetwijfeld een sukses bij het verschijnen - toch een crisisperiode in de States - omwille van de overwinning van sympathieke, ongekunstelde eenvoud op de harde, geldzuchtige High Society en natuurlijk ook omwille van de twee sterren Cary Grant en Katharina Hepburn, opnieuw schitterend in hun rol. Grant zelf had er zelfs een paar salto's voor over.

Grant en Hepburn zijn mijn favoriete acteur en actrice uit de jaren, als je het hebt over oude films. In deze film is het duo wederom prima bezig, jaja! Het is alleen jammer dat het verhaal niet heel bijzonder is. Het heeft ook maar een paar memorabele momenten, zoals wat acrobatische truken van Grant, maar dat houdt het bij op. Het vergelijkbare Bringing up Baby vind ik dan wat beter, maar dit is uiteindelijk ook nog een alleraardigste romcom.

Dezelfde regisseur, dezelfde scriptschrijver, en gebaseerd op een toneelstuk van dezelfde schrijver als van The Philadelphia story van twee jaar later, en met ook weer Hepburn, Grant en Henry Daniell in de cast. Voor wie die film nog niet kent maar van Holiday genoten heeft : mis hem niet.

Cary in een glansrol en Katherine - ik weet niet: beetje irritant..? Ze komt op mij vaak, en ook in deze film, zo betweterig over. Is het haar stem? Bij herzien van Holiday ga ik echter ook helemaal mee in haar woede, pijn, hunkering en frustratie. Wat een verstikkend idioot en leeg pandje is dat, zeg! Johnny's ideeën spreken denk ik voor een hele generatie in een wereld op drift - en hebben 75 jaar later niets aan kracht ingeboet. De ontknoping ligt natuurlijk erg voor de hand, maar Grant en Hepburn maken er dan toch iets ontroerend sympathieks van. Hele ster erbij.

George Cukor staat bekend als zeer bekwaam acteursregisseur. Dat is ook zo, maar ik vind zijn films toch ook echt wel wat sleets geworden. Zijn visie op relaties, wat ook in deze film juist voor progressief moet doorgaan, komt wat belegen over. Het is wat truttig allemaal.

Ook in deze film is het hele uitgangspunt waarin een jonge zakenman (nieuw geld) die zich van onderaf heeft opgewerkt en wil trouwen met een rijke dochter (oud geld) een wel erg ver van je bed show voor de meeste mensen van deze generatie. En als hij dan ook een lange Holiday wil opnemen (waarbij nu niet helemaal duidelijk is of het om een wel erg vroeg pensioen gaat of om een sabbatical) is de kast van een huis, toch te klein. En zo laat Cukor zich opnieuw in met traditionele normen en waarden omtrent het gezinsleven, die achterhaald en flauw zijn.

Dat het toch een erg aangename film is geworden is in dit kader een mirakel. Dat zit hem dus inderdaad in de acteerprestaties. Grant is altijd de moeite waard, dus ik weet nu niet of je de regisseur daar dankbaar voor kan zijn. Ik vind Hepburn nogal een muts, maar dat is eigenlijk vooral de wat oudere Hepburn. In de jaren ’30 begin jaren ’40 was ze nog wat frisser. En door enkele leuke bijrollen van bijvoorbeeld Horton en Daniell (allebei in vrij typische rollen) voldoet de regisseur dus in ieder geval aan de kwalificatie van bovengemiddelde acteerprestaties. Het verhaal is verrassend vlot en soms best geestig, al kan ik me nu een dag later, amper scenes voor de geest halen waar ik hardop moest lachen.

Cukor is niet zo scherp/geestig als tijdsgenoten zoals Hawks, Preston Sturges, Lubitsch, Capra of (de iets latere) Wilder, maar het is een vermakelijke en vrij vlotte film geworden. En dat is gezien mijn eerste 2 alinea’s (nogmaals) een klein wonder. Net als de meeste van zijn andere films (die ik zag) een behoorlijk fijn tussendoortje, al zie ik ook van deze film het meesterlijke niet, een status die Cukor toch wel heeft. 3,5 sterren.

Vermakelijke komedie met veel snelle dialogen vol venijnige spot en sarcasme.

Hepburn is als altijd prima in vorm en Cary Grant is voor zijn doen uiterst jolig (en buigzaam)

Bij vlagen erg grappig, ook de rol van de alcoholistische broer van Hepburn vond ik leuk.

Tja het is uit 1938, maar veel komedies van nu kunnen een puntje zuigen aan Cukor en zijn mannen

Redelijke film. Zal in die tijd wel een topper zijn geweest, met twee grote sterren aan boord, maar de tijd heeft deze Holiday wat achterhaald. Oogt wat toneelmatig, enkele flitsende dialogen worden afgewisseld met matte sequenties en de laatste 10 minuten zijn wat ongeloofwaardig met een wel erg abrupt einde. Dat je toch een bevredigend gevoel overhoud, zal dan toch vooral de verdienste zijn van de charismatische hoofdrolspelers, vooral Hepburn is op dreef.

Een prima romantisch feel-good filmpje. Ja, je ziet het misschien van ver komen, maar dat stoort in deze film geenszins. Acteerrollen worden perfect vertolkt, stereotiepen worden mooi uitgespeeld (en nadien doorkruist). Van een gewone flip-flop over avontuur (vs ambitie) tot hetgeen nodig is (vs alle geld van de wereld willen). En met een vleugje humor hier en daar (en een uitstekende vertolking van Hepburn) verwordt deze film (intussen toch al 70 jaar oud) een prima classic!

Deze film wordt door veel filmliefhebbers gezien als een van de beste films van regisseur George Cukor..Ik deel deze mening niet.

Deze film is een herverfilming van de 1930 film die dezelfde titel droeg en met toen Ann Harding, Robert Ames en Mary Astor in de hoofdrollen.

De 1938 versie werd een grote flop,en de waardering voor de film , door "het grote publiek" zou pas jaren later plaats vinden.

==========

Er waren 2 redenen waarom deze film flopte :

1. Ten tijde van deze film was er veel werkeloosheid, crisis en armoede in de VS en het verhaal van een man die werken niet belangrijk vind en dat liever niet gaat doen, omdat hij liever zorgeloos wil genieten van het leven en daarnaast ook nog eens een aantal goede banen weigert, viel niet in goede aarde bij het publiek in 1938.

2.Ten tijde van deze film was de actrice Katherine Hepburn zo onpopulair, dat haar films niet werden bezocht en ze als "box-office-vergif" te boek stond.

===========

George Cukor nam dus een gok met het inhuren van actrice Katherine Hepburn als hoofdrolspeelster, (zij was overigens Cukor's favoriete actrice) , wat dus rampzalig uitpakte.

Het verhaal over een man, Johnny Case, (Cary Grant) die met de dochter ,Julia Seton, (Doris Nolan) van een schatrijke zakenman wil trouwen,maar problemen krijgt met haar en haar familie als hij geld,carriere en status niet belangrijk vind en daar niet voor wil gaan ,vond ik niet zo boeiend.

Katherine Hepburn, die "Linda" ,de zus van Julia , speelt , die een bondgenoot binnen de familie word van Johnny , vind ik zo nu en dan wel iets te veel van het goede.

Dit is een luchtige komedie , maar ze speelt haar rol alsof ze in een drama van Shakespeare staat te spelen.

Al met al een wel aardige komedie, die me echter niet echt wist te raken ,maar waar wel een groot aantal goede acteurs in mee spelen.

Actrice Doris Nolan is niet echt een bekende naam in films. Nolan was een succesvolle Broadway-actrice die haar status als actrice op het toneel niet kon overbrengen naar Hollywood films.

Nadat haar man, de acteur Alexander Knox van communisme was beschuldigd,vertrok Nolan samen met haar echtgenoot naar Engeland, waar ze met succes haar carriere voortzette en haar laatste rol was dan ook in de befaamde BBC-produktie "Brideshead Revisited ".

Kan me wel vinden in het commentaar hierboven , Hepburn speelde hier behoorlijk overdreven dramatisch zo nu en dan .

De moraal : geld vergaren tegenover genieten van het leven was toendertijd een heel ander issue dan nu

Nu kunnen vele jongeren zich deze denkwijze veroorloven , dat was toendertijd waarschijnlijk heel anders .

Voor de rest is de film wel aardig maar verder vrij middelmatig .

Beetje overdreven allemaal, overdreven geacteerd, overdreven reacties, wel vermakelijk.

Voor de die-hard fans van deze film, historicus Peter Finn bracht zopas een nieuw boek uit over de Amerikaanse socialite Gertrude Legendre (de vrouw op wiens Hepburns personage gebaseerd is). De vrouw was o.a actief als spion voor de Amerikaanse veiligheidsdienst tijdens de Tweede Wereldoorlog, en werd opgepakt door de Gestapo.

Grant steelt de show wat mij betreft, al is het niet zijn beste. Alsnog behoorlijk vermakelijk.

Om dit een komedie te noemen gaat wel wat ver. De premise was er: Cary Grant gaat met een meisje trouwen die tot zijn verbazing plots enorm rijk blijkt te zijn. Toen Grant bij het paleis van zijn aanstaande schoonfamilie arriveerde, voorzag ik daarom meteen het één na het andere komische misverstand en cultureshock alom. Hilarity ensues zou je zeggen. Helaas bleek niks minder waar. Er begon een serie scènes vol van serieuze dialogen en preken voor eigen parochie.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen een goed geschreven drama. Het probleem van Holiday is dat er totaal geen stakes zijn. De relatie tussen Grant en verloofde tegenspeelster blijkt 9 dagen oud te zijn! En ze willen per se zo snel mogelijk trouwen en dus moet het huwelijk, zonder duidelijke reden, meteen worden goedgekeurd door schoonpapa in spe en nog diezelfde avond worden aangekondigd. Dit terwijl de tortelduifjes geen enkele chemie hebben, vrijwel niks gemeen hebben en elkaar totaal niet kennen. De onvermijdelijke conclusie na het introduceren van vrijdenkende zus Hepburn (vlees geworden privilege en zelfmedelijden) is voor iedereen meteen duidelijk, en als kijker heb je eigenlijk geen idee waar die mensen op het scherm zich allemaal druk om maken.

Flinke tegenvaller. Dat het verhaal nogal voorspelbaar is, is niet erg. Dat het plot niet echt weet te boeien, is wel jammer. De rollen van Cary Grant en Katharine Hepburn vallen ook erg tegen. Met name de rol van Hepburn is nogal overdreven en haar acteerwerk is hier en daar wat zwaar aangezet. De dialogen zijn bij vlagen nog best wel scherp, maar desondanks weet de film slechts zelden een beetje te boeien. Had van een film met Grant en Hepburn beduidend meer verwacht.

Niet onaardig, vooral in het begin is er sprake van een leuke energie, maar het wordt gaandeweg eigenlijk steeds minder, en de tweede helft zat ik om de 5 minuten op de klok te kijken. Ik vond de dialogen helemaal niet zo scherp, vergelijk dit maar eens met het werk van Sturges of Wilder, en de plot is wel erg mager. Ik ben ook geen fan van Katherine Hepburn, dus dat helpt dan ook niet. Na 8 films van hem te hebben gezien valt Cukor me nog niet echt mee, ik vond eigenlijk alleen Dinner at Eight er bovenuit steken. Hij behoort, samen met bv Howard Hawks, tot die klassieke Hollywood-regisseurs waarbij ik 'het' gewoon niet zie.