Ai no Mukidashi (2008)

Hoogst ongewoon, (buiten)gewoon Japans!

De naam Sion Sono was nog nooit op mijn radar verschenen, maar als er een Japanese film piekt in de hoogste regionen van een toplijst dan ga ik snel warmdraaien!

Deze film gaat je voorstellingsvermogen eigenlijk gewoon ver te boven. Een hoogstvermakelijke rollercoasterrit waarbij je constant ( soms hardhandig ) allerlei kanten op wordt geslingerd qua emoties.

Het ene moment zit je luidop te grineken om kwajongensstreken gepleegd vanuit een opmerkelijk motief, dan zit je ineens weg te zwijmelen bij het aanschouwen van een eerste èchte, prille jeugdliefde die zich zowel op fysiek als mentaal niveau laat gelden, dan weer krijg je scenes te zien die menigeen met afschuw vervullen ( zeker bij de mannen onder ons! ), hierna zit je weer te schateren bij de intrede van een komisch alter ego, tot dat het ineens niet meer leuk en romantisch is en je compassie gaat voelen voor de radeloze hoofdrolspeler, die voorheen nog als een vervelende blaag door het leven bleek te gaan. En zo gaat het de hele tijd maar door!

Sion Sono is erg consistent in het neerzetten van een amusante film die moeiteloos weet te blijven verbazen en verwonderen. De eerste 2 uren zijn losbandiger omdat er meer humor aan te pas komt, terwijl de laatste 2 uren meer los weten te peuteren op emtioneel vlak. Ik heb mij in ieder geval ronduit zitten bescheuren om het Miss Scorpion alter ego, terwijl de mysterieuze sekte steeds dubieuzer bleek te zijn in zijn bedoelingen en een steeds naargeestiger en verstikkender effect bleek te hebben. Eerst dacht ik dat het meisje verliefd was op Yu, maar al gauw bleek het om meer dan dat alleen te gaan.

Een groot genot om deze film te mogen zien. Ik heb echt gesmuld van al die hysterische vrouwen met een tè grote gebruiksaanwijzing. Ik zou bijna vergeten te vermelden dat Sion Sono zijn film ook mooi aan heeft weten te kleedden. Zeer apart vormgegeven vaak, bv. de 3 meiden in de witte kleding waarvan een meisje haar groene parkiet altijd bij haar draagt. De muziek klonk ook fijn in het gehoor.

Het einde had ook niet anders moeten zijn!

Ik ben hier nog wel even vol van! Een dikke, enthousiaste, perverse 4,5*

Wat een ervaring is Love Exposure; dat is wel het minste wat je ervan kan zeggen. Werkelijke een wervelwind aan genres en ideeën, die samen toch echt een sterk geheel vormen. Het grappige is dat films die langer dan 3 uur duren doorgaans vrij traag opgebouwd en langzaam verteld worden, terwijl hier alles juist in sneltreinvaart voorbijkomt met 'actief' camerawerk en een flinke lading zooms. En daarbij opgeteld, was de projectie in Lantaren/Venster ook nog eens even kort de weg kwijt, waardoor het beeld begon te trillen. Maar ik zorgde dat het me niet uit de roes haalde.

Ik vond de eerste 2 uur van de film duidelijk de beste. Het speelse karakter van de film, alle personages die geïntroduceerd worden en je wordt letterlijk van hot naar her gesleept. In het tweede gedeelte blijft de film meer toegespitst op de hoofdlijn van het verhaal, waardoor daar minder ruimte voor is. En dat is jammer, want Sono maakt voor mij daar een paar verkeerde keuzes: De pornozijlijn is sowieso al te flauw voor worden. Groter probleem is dat bij de emotionele momenten (die er echt wel zijn, bv. de Corinthians 13 scène en de laatste ontmoeting) de flauwe humor nog ongepast aanwezig is. Die steeds terugkerend erectie bijvoorbeeld probeert een paar keer een lach te kweken op een moment waar de film juist op emotioneel gebied zou moeten oogsten. Dat doet de film echt geen deugd en breekt de serieuze kant nogal op.

Vandaar toch niet het hoge cijfer dat ik aanvankelijk in gedachten had, maar Love Exposure blijft een film van epische proporties.

Ben het wel met Baggerman en Kniper eens. De film is zeker geen vervelende zit, hoewel er in de eerste helft toch meer vaart zit dan in de 2e. En in plaats van het geweldig te vinden dat een lange film niet verveeld, overheerst bij mij de teleurstelling dat de film niet boven dat frisse en veel belovende begin uitstijgt. Er wordt zeer weinig gedaan met interessante thema's en alleen een aantal aardige vondsten en grappige scenes in de Sion Sono stijl weten het nog van echte middelmaat te redden.

Ik kende Sion Sono nog niet, maar deze film heeft me zeer aangenaam verrast. Prachtige muziek, in het begin een enorm tempo en veel humor. De film is duidelijk gesplitst, het hilarische komt in het tweede deel niet meer in sneltrein tempo op je af. Heel bijzondere film die me voornamelijk in het eerste deel het meest wist te bekoren. Die scenes met op de achtergrond Ravel, meesterlijk. Geen moment verveelt.

Ik kijk weinig japanse films maar deze vond ik zeer goed. Zag wel op tegen de lengte van de film maar geen moment last van gehad. Moet wel zeggen dat ik de eerste helft het leukst vond van de film.

Er is al zoveel gezegd dat gehoor geeft aan mijn eigen stemming dat ik slechts wil toevoegen dat ik het "hot" item de emotionele lading ten goede vind komen. Het versterkt de emotionele binding van lust en liefde op een zowel humoristische als tragische wijze.

Meesterwerk!!

ondangs de duur, vond ik de film véél te kort!!

Het leek maar alsof de film 80min. duurde!

100%Japans! Prachtig!!

Ik kijk niet graag trailers, maar keek hem bij deze film toch maar stiekem.

En...

Een gast die kei goed wordt in upskirt foto's. Ai, weet niet of dit wat gaat zijn hoor. Wel heel erg Japans.

Wat moet je hier nu over zeggen? Werkelijk alles zit erin, een smeltkroes van humor, drama, liefde, religie, geweld en absurditeiten. Bevat werkelijk alle elementen die ik interessant vind aan de Japanse cinema. Ik hou helemaal niet van lange films, maar deze film slaagt erin om volledig te boeien. Het startpunt is al meteen hilarisch, een zoon die expres gaat zondigen om maar iets te biechten te hebben. Ook gelachen om de Kurt Cobain adoratie, ik moet bekennen dat ik zelf ook grote fan van de man ben geweest, dat is inmiddels wel over, maar ik herkende er wel het een en ander in.

Visueel is de film degelijk, maar niet het mooiste dat ik heb gezien. De muziek wordt wel redelijk goed gebruikt, de koorzang klinkt passend sarcastisch, en de muziek bij de drama elementen werkt prima. Was in Irréversible al duidelijk dat het tweede deel uit de zevende symfonie van Beethoven prima werkt om een bepaalde sfeer neer te zetten, hier wordt dat dunnetjes overgedaan, bijvoorbeeld in de bijbelciteerscène, waar bij mij de impact volledig te danken was aan Beethoven, want visueel vond ik de betreffende scène niet echt denderend, zo lang een close-up van iemands gezicht. Wel sterk geacteerd overigens. Het enige op muzikaal gebied dat ik jammer vond is de Bolero van Ravel, hetgeen ik werkelijk een schijtirritant stuk vind. Jammer dan dat het het eerste gedeelte bijna non-stop te horen is.

Wat waardering is het een beetje moeilijk, enerzijds zou de film vanwege de overvloed aan ideeën het volle pond verdienen met aftrek van een ster vanwege enkele mindere elementen, anderzijds zou de film iets van 3* verdienen omdat de regisseur zich soms toch wel vergaloppeerd - fijn om vele ingrediënten te mixen, maar soms smaakt de mix niet - met een ster bonus vanwege de grootse ervaring die het geheel je bezorgt. Anyway, of het nu links- of rechtsom is, ik kom op 4* uit.

Wat een heerlijke film. Bizar op z'n Japans maar nooit over de top. Je leeft helemaal mee met de hoofdrolspeler en zijn love interest (wat een schatje is dat!). Ik heb gelachen, gehuild en gegruweld. Ondans dat hij ontzettend lang duurde verveelde hij geen minuut.

"HENTAI-KING!" (ik dacht dat ik dat was...helaas... van de troon gestoten)

Het verhaal sprak me best wel aan, maar die 237 minuten was een enorm struikelblok. Zo lang achter elkaar naar een scherm staren en stilzetten lukt me niet, ik heb de film dan ook verdeeld in vier keer een uurtje kijken. Het grootste gevaar is dat je achteraf bijna vier uur van je leven hebt verpest door naar een baggerfilm te kijken en een dikke onvoldoende uit moet delen, maar dat is gelukkig niet het geval.

Love Exposure is een combinatie van verschillende genres. Het overgrote deel wil ik toch onder drama scharen, maar er zijn ook komische elementen, bloederige scenes, romantische momenten en gewelddadige stukken. De film begint wel minder leuk als ik had verwacht. Het meer willen zondigen is een leuk gegeven, maar de uitwerking mocht wel wat grappiger of gewelddadiger. Gelukkig wordt het snel goed gemaakt door het overdreven voyeurisme, dat was geniaal met al die moves! De liefde tussen Yu en Yoko had ik me ook anders voorgesteld, romantischer vooral, maar de moeizame relatie tussen hen zorgde in elk geval voor een aantal kippenvel momenten. Het verhaal wordt vlot vertelt en de hele film is boeiend. Toch kon er denk ik in totaal wel een uurtje vanaf om alsnog dezelfde impact te behouden. Visueel is de film bovengemiddeld en de klassieke muziek die regelmatig wordt afgespeeld versterkt de vreemde sfeer. Af en toe weet je niet naar wat je kijkt. Een vreemd, surrealistisch wereldje.

Ik kende Hikari Mitsushima van Exte en Death Note maar door haar rol in deze film ben ik helemaal om. Wat is zij leuk! Cute, stoer en mooi. Daarbij acteert ze de sterren van de hemel, ik kreeg kippenvel bij de Corinthians 13 scene en het slot in het kamertje toen ze ook nog in tranen uitbarstte. Ze heeft met deze film ook niet voor niets de 'Best New Talent'- en 'Best Female Performance'-awards in de wacht gesleept. Takahiro Nishijima doet het ook uitstekend als perverse fotograaf. Triest om te zien hoe zijn leven op zijn kop wordt gezet door Yoko, Zero, zijn vader en nog meer. De film neemt een komische wending met de introductie van Miss Scorpion, levert hilarische taferelen op. De drie 'vrienden' van Yu zijn ook niet de meest normale personen.

Einde was een beetje onverwacht, maar was goed gedaan. Wat een mooie lach heeft Yoko toch! Het had van mij allemaal nog wat meer bizar gemogen maar overall vond ik deze film zeker de moeite waard.

Zeker een hele bijzondere film.

Vliegt werkelijk alle kanten uit en er zit echt ontzettend veel in. Duurt ook lang genoeg om er veel in te stoppen. Eigenlijk vallen een paar dingen in positieve zin op. Dat zijn legio memorabele scenes, een paar leuke personages, en de soundtrack. Het valt me steeds vaker op dat ik klassieke muziek in films erg goed kan pruimen, terwijl ik er zelf absoluut nooit naar luister. In combinatie met de beelden werkt dat op de een of andere manier voor mij erg goed. Vind Beethoven's S7 en de Bolero hier dan ook een erg fijne toevoeging aan de soundtrack. Enige kritiekpunt is dat de soundtrack an sich niet erg breed is, en er veel fragmenten vaker terugkeren.

De film zelf is een allergaartje van een raar verhaal en aparte personages. Werkt verder wel aardig, maar als script is het niet zo heel bijzonder. De aparte situaties werken dan ook veel beter. Dan komen we bij de speelduur, die natuurlijk erg lang is, maar wat mij betreft is dat juist niet een van de sterkste punten. Bijna 4 uur reikt naar epische proporties, maar daar vind ik het dan net weer niet de film naar. Zo lang had van mij niet echt gehoeven.

Al met al wel bijzonder genoeg. Heb me ook echt wel vermaakt, mooie scenes op het strand ook vooral, maar vind de speelduur een beetje overdreven.

kleine 3.5*

Sjah ik wil hier wat zinnigs over schrijven, maar geen idee of dat me lukt. Ik ga het proberen.

Als leidraad door de film lopen de zoektocht naar liefde, het christelijk geloof en dan vooral hoe twijfelaars en sekteleden er mee omgaan.

De invulling van deze basis is nogal freewheelen geblazen.Beetje actie, beetje drama, uber flauwe humor, wat zwartere humor en romantiek. Het wisselt ook nogal snel. Waar je de ene minuut naar een romantische scene zit te kijken, zit je een minuut erna alweer in een lompe actiescène. De film komt nergens rommelig over, want deze elementen worden zo vloeiend gecombineerd dat het eigenlijk niet eens opvalt dat er zo drastisch in toon wordt geswitcht. Knap is vooral dat de film erg lang duurt, maar ik me geen moment heb verveeld en nooit de neiging had om hem uit te zetten.

Sono doet me een beetje aan Miike denken, dezelfde kwaliteiten in het totaal op zijn kop zetten van de toon in de film.

Sono doet het vloeiender, Miike doet het vaak veel abrupter. Sono weet zijn films in principe ook interessanter te houden, waar langere Miike films altijd wel inzakmomenten hebben.

Tot slot,ik heb nu 2 Sono gezien, maar het voelt alsof ik er 4 heb gezien ofzo. De spervuur aan ideeën die op je word afgevuurd is uniek te noemen. Moet ik nog wel even zeggen dat ik Strange Circus net dat ietsje beter vind. Een heel stuk donkerder, zwarter en op sommige momenten toch ook grappiger. Echter, deze mag er wezen hoor.

Volgens mij wordt dit voor mij weer zo'n lang-op-mm-surf-vondst.

Sono nr. 2

Na 'Cold Fish' gezien te hebben had ik wel weer zin in een geschift filmpje. De speelduur stond me tegen net als iedereen hier maar na alle recensies hier gelezen te hebben geloofde ik wel dat het niet zo'n probleem zou zijn. En inderdaad, de 237 minuten knallen met gemak weg en heb geen enkele keer op de klok gekeken. Soms zakt de film wel een beetje in en wordt het vermoeiend maar al snel gebeurt er weer iets waardoor je aandacht weer versterkt.

Ik kan Sono wel waarderen en heb enorm respect voor iemand die zoiets bedenkt. Het is eigenlijk een romantisch verhaal maar enorm geschift gebracht. Het begint meteen goed met de hoofdpersoon die zoveel mogelijk wil zondigen om zo zijn vader die een priester is maar helemaal vervreemd van de wereld weer terug te krijgen. Dit idee alleen al vind ik eigenlijk wel genoeg om een film van anderhalf uur of 2 uur te vullen maar dit is maar een heel klein gedeelte van de film. Het grappigste vond ik nog wel toen de hoofdpersoon op een soort van ninja manier wordt opgeleid om een upskirt specialist te worden. Wat een gortdroge scenes zijn dat zeg.

De film barst van de vele ideeen en het gaat maar door en door en door maar het word nergens vervelend. Soms zitten er wel echt belachelijke dingen in maar die neem je maar voor lief bij Japanse cinema. De film gaat veel over religie en daar is Sono niet echt een fan van want in deze film worden religies behoorlijk negatief en gestoord uitgebeeld. Wat ik wel kan waarderen is dat de personages weer sterke veranderingen doormaken en net als in Cold Fish gaat het ook over macht en controle.

De soundtrack is wel goed maar niet heel sterk. De soundtrack is heel serieus maar ik kan het verhaal dat wel vet bedacht is niet serieus nemen dus dat werkt een beetje averechts alhoewel dit natuurlijk wel een film is dat veel genres en ideeen combineert. Gewoon goed die soundtrack al vond ik zevende symfonie van Beethoven in 'Irriversible' 10 keer zo sterk.

Gewoon goed maar hoef deze niet een 2e keer te zien. De film neemt een avond in beslag en is gewoon erg goed vermaak. Voor de rest ben ik het met Knisper eens over de belachelijke elementen in deze film.

'Cold Fish' vind ik wel veel beter, veel volwassener en bevat mooiere shots. Die film choqueerde mij wel en deze niet. Minder belachelijke scenes en een sterkere originelere soundtrack.

3.5

Dit moet toch wel de grootste tegenvaller zijn die ik dit jaar zag. Volkomen onverdedigbare lengte, zeker omdat door de lengte de karakters en situaties alleen maar onnatuurlijker maakten - en dat had de film nu net niet nodig. De verscheurde liefde - waar het uiteindelijk om draait liet me vervolgens tegen het einde volkomen koud, waarbij de film die groteske stijl wat meer losliet (en zelfs gewoontjes werd) en ook toen niet meer kon overtuigen. Absoluut het minste werk dat ik van Sono zag.

Miss scorpion!

Een film die ik heb gevonden dankzij moviemeter (de tip 250 ) en meteen ook mijn eerste Sono. En ik ben FAN! Ik kijk nu al enorm uit naar zijn andere films.

Ever schrikken als ik zag dat die 4u duurde maar toen ik de trailer zag was ik verkocht. Had enorm zin in een geschifte film en de reviews hier zijn vrijwel allemaal positief.

En wat een heerlijke film ervaring was dit zeg! Waanzinnig, bizar, over the top en totaal onverwacht. And I loved it! Was van plan deze in 2 keer te bekijken maar heb hem in 1 stuk gezien. Vond nergens een moment waar ik wou pauzeren. Het tempo is lekker snel en de gehele 4u verveeld ie geen seconde. Had ik echt nooit verwacht. Het verhaal vond ik vrij origineel met zeer leuke thema's en het wordt allemaal heerlijk verteld. Het feit dat hij zo lang duurt geeft de film het voordeel om erg goed op te bouwen waardoor, welke richting het verhaal ook gaat, het altijd goed aanvoelt en nooit gehaast. Het is een rollercoaster rit van emoties waar in je heen en weer wordt gesleurd. Je leeft helemaal met Yu mee. De film zit vol fijne vondsten en bevat een beetje van alles. Actie, humor, romantiek en drama worden heerlijk geblend en dit met leuke en geschifte personages (wat een prachtmeid die Yoko!). Zeer fijne muziek ook bij momenten.

Ik moet wel zeggen dat de eerste 2u en een half de beste waren. Ik had graag het plot in een andere richting zien gaan dan dat uur 3 ons gaf met die sekte. En het uiteindelijke climax in het gebouw vond ik net iets minder. Het zakt allemaal een beetje in vergeleken met het overladen aan hoogtepunten van de eerste 2u. Maar kun je het kwalijk nemen? Ik zou het heel straf hebben gevonden als die dat 4u kon volhouden. Het laatste hoofdstuk en het einde maakt dan weer wat goeds maar gaf me net geen voldoening.

Love Exposure is misschien een 'net niet' film voor mij maar is zonder twijfel een zeer bijzondere en goede film. Ik heb me echt vermaakt. Het strafste van al vond ik dat ik bij het einde nog wou dat de film een uurtje door ging.

Tja, hoe vat je 4 uur samen in een paar zinnen?

Indrukwekkend filmpje van Sono. Ondanks de lange speelduur, was het totaal geen lange zit. Gewoon goed drama, maar wel een beetje wierd zoals we van Sono gewend zijn. Zeker de eerste 1,5 vlogen voorbij, terwijl we rustig alle personages en hun achtergrond leren kennen. De hobby van de jongens is werkelijk hilarisch. Verder is het vooral een mooie film over liefde, sektes, geloof, vriendschap, sex, misdaad, psychiatrische inrichtingen en damesslipjes.

Dikke 4*, maar verwacht dat ik nog wel even onder de indruk van dit werkje zal zijn. Dus wie weet komt er nog een halfje bij.

Knotsgek en bizar.

Twee woorden die meteen bij me naar bovenkomen als ik aan Love Exposure van Sono denk. Van te voren zag ik enorm op tegen de vier uur lange speelduur maar dat is gelukkig enigszins meegevallen. De film boeit vooral de eerste twee uur enorm. Ik werd helemaal meegezogen met de geweldige scenes die Sono op het doek tovert. De kennismaking met de hoofdpersonages wordt op een fijne manier gedaan. Tot en met de kennismaking zag ik een geweldige film die zo mijn top 25 zou kunnen binnenstormen. Helaas is dit naar bijna 4 uur niet meer het geval. Het laatste uur, anderhalf is het beduidend minder. Het tempo is er enigszins uit en het verloop vind ik jammer en boeide me niet voldoende. Het gebeuren met 0-church vond ik ronduit niet sterk genoeg. En dat is jammer en geeft een nare nasmaak waardoor ik niet meer dan 3,5* kan geven voor deze film van Sono. Teleurstellend als ik de eerste helft als uitgangspunt neem maar over het geheel een best prima film!

Wat een geweldenaar, die Sono.

Na Cold Fish en Strange Circus is ook deze Love Exposure weer een onwaarschijnlijke voltreffer. Lang mee gewacht, voornamelijk door de lange speelduur maar namiddag er maar eens voor gaan zitten en dat heb ik me zeker niet beklaagd. Buiten een korte eet- en drinkpauze (nadat ik toch moest switchen naar deel 2 van de DVD) zat ik voortdurend aan het scherm gekluisterd. De eerste 2 uur vond ik ook het sterkst met voornamelijk de leuke humor als sterkste punt en boeiende en bizarre scenes die met een sneltreinvaart op de kijker worden afgevuurd. Even zakt het een half uurtje in, als er te lang gefocust wordt op de sekte maar het einde vond ik opnieuw erg goed.

De symbiose aan genres, kenmerkend voor Sono's werk, werkt ook hier gewoon ongelofelijk goed. Visueel is het zeker niet perfect en qua soundtrack vond ik deze net wat minder dan die andere twee films maar puur emotioneel vond ik dit duidelijk de sterkste. Love Exposure is een ware rollercoaster aan emoties. Eentje waarin ik graag nog vaker zou vertoeven.

Waar vind je deze?

Op play.com is het vrij makkelijk en goedkoop te krijgen

Bedankt Sem!

Zou ik een film moeten beoordelen om het meest heerlijke gevoel welk een film bij mij ooit heeft opgeroepen, dan zou deze film bij mij met stip op nummer 1 staan. Nog nooit heb ik zo genoten van het frivole heerlijke spel van die slaan en schoppende aantrekkelijke Japanse jonge dames. Daar komt ook nog bij de “zondige” spelletjes van de perverse Yu die alle acrobatiek uit de kast haalde om foto’s te maken van schoolmeisjes van datgene wat zich onder hun korte rokjes bevond. Schitterend. Erotiek op zijn mooist. Peek-a-panty noemden ze dat, dacht ik. Ook de fantasierijke love-story met al die gekkigheid er om heen -de Zero Church bv - kon mij erg bekoren. De show werd uiteraard gestolen door het "lieve" schatje Yoko en ook die "bad girl", de sadistische Koike mocht er best wezen.

Behalve van het mooie vrouwenvolk heb ik ook zeer genoten van de prachtige soundtrack, het 2e deel uit de 7e symfonie van Beethoven, dat je ook hoorde aan het slot van de film "Irréversible" van Noé, dan nog het mooie Bolero van Ravel en ten slotte muziek uit het 1e deel van de 3e symfonie van Saint Sants. Alle drie meesterwerken uit het klassieke repertoire.

Hoe deze film verder te beoordelen. De eerste twee uur vond ik zonder meer het sterkst. Het laatste uur vond ik wat minder hoewel ik de finale wel weer erg mooi vond. Maar goed, om een film van vier uur te maken die zonder onderbreking boeiend is lijkt mij niet gemakkelijk. Ik heb daarom ook besloten deze film de hoogste waardering te geven want vermaakt heb ik mij kostelijk, ondanks dat de film af en toe een dip had.

5,0*

Op zich is het best een aardig en vaak verrassend verhaal, dat werkelijk alle kanten opvliegt, maar het grote minpunt van deze film is dat hij veel en veel te lang duurt. Volgens mij had het verhaal ook in de helft van de tijd verteld kunnen worden. Zeker omdat de humoristische ondertoon van het eerste deel geleidelijk aan verdwijnt. Het tweede deel, waarin het accent komt te liggen op de relatie tussen Yû, Yôko en Koike is daardoor een stuk minder.

Niet direct een film, die bij mij lang zal blijven hangen.

Liefhebbers van upskirt fotografie mogen dit zeker niet missen.

Ah fuck, ben de hele tweede helft vergeten.... Herkijken

Ai no Mukidashi is een stortvloed van emoties die vier uur lang op de kijker worden afgevuurd. Van komedie tot drama, van harde scènes tot tedere liefde. Deze film heeft echt alles voor de echte filmliefhebber. Visueel ziet het er werkelijk verbluffend mooi uit, acteerwerk is erg sterk en ook de muziek lag fijn in het gehoor. Een film die ik binnenkort nog eens wil herzien, ik denk dat deze toch een grote kans maakt om in de hogere regionen van mijn top 10 te komen, en heel misschien wel de nummer 1 positie . Ik heb gelachen, gehuild, gehuiverd, en me voor de volledige 4 uur ontzettend vermaakt. Een van de beste films, misschien wel de beste film, die ik in jaren heb gezien.

Apart, bijzonder maar wat onevenwichtig.

De 237 minuten vliegen voorbij, dus qua lengte hier geen probleem.

Vele filmgenres komen in een sneltreinvaart voorbij, maar zijn niet allemaal geslaagd.

Ik weet dat er in Japanse films soms vreemd geacteerd wordt, maar wat Yu en zijn stiefmoeder hier neerzetten is van een bedenkelijk niveau (vaak irritant)

Daar staat tegenover dat de koele chicks in deze rolprent van het doek afspatten.

Vooral Yoko en de psychopatische evenknie van Yu zijn erg goed. Dreigend aanwezig ook.

Erg veel vermaak in deze film, maar omdat hij alle kanten opgaat niet helemaal geslaagd.

Verder complimenten voor camerawerk en de klassieke sounddtrack (Saint Saens) zijn het vermelden waard. Muziek draagt bij aan de sfeer.

Zelf ga ik deze zeker eens herzien, hij staat toch in mijn CD kast.

Die duur van 237 minuten stond me altijd tegen om hier aan te beginnen, maar op deze vrije vrijdag toch maar gedaan en wat een genot.

Heerlijke film die nog wel even in m'n hoofd blijft doorspelen. Ook voor mij geldt dat dit de beste film is die ik in jaren heb gezien!

Even snel een filmpje kijken voor het slapen gaan dacht ik gisteravond. Via de tip 250 bij l.e. Uitgekomen zonder enig besef van de filmduur en ik moet zeggen deze film is de wallen onder mijn ogen meer dan waard is.

Het is inderdaad erg lastig om een cijfer te geven voor deze film. Er zijn zeker 10 scenes die een dikke 5 sterren verdienen maar ook beduidend mindere scenes.

Komische film: zeer grappig maar af en toe over de top. 4,5 ster.

Topper vond ik toch wel de biecht bij de hentai beurs.

Drama: Bijzonder goed. Zowel de positieve kanten als de flaws van de verschillende rollen waren erg goed. 4,5 ster.

romantische film tussen beide ouders: 4,5 ster.

Romantische film tussen hoofdrolspelers: 2,5 ster.