Ai no Mukidashi (2008)

Films die ongeveer vier uur duren zijn zeldzaam, maar er zijn wel een aantal trends te ontdekken. Meestal zijn het grootschalige epossen, ultratrage arthousefilms of miniseries die omgezet zijn naar film. Het is altijd een gok, zo'n lengte, want het kan makkelijk gaan vervelen en kijkers ook afschrikken om überhaupt te gaan kijken. Daarom is vaak een serieuze inhoud gewenst, dan lijkt het al snel ergens over te gaan en kun je meegroeien met de personages. Shion Sono zag het echter anders voor zich. Zijn vier uur durende Love Exposure (die aanvankelijk zes uur duurde, maar de producenten wilde het korter; niet iets wat Sono beklaagde, want hij vind de uiteindelijke versie zelf kennelijk te lang) gebruikt zijn lengte voor een absurdistische kruising tussen Ingmar Bergmans Fanny och Alexander en Chris en Paul Weitz' American Pie. De hele lengte wordt toegewerkt naar een einde die erom draait dat de hoofdpersoon in het gesticht een erectie krijgt. Het is eens wat anders.

Het klinkt misschien vreemd, maar de lengte is wat mij het meest beviel aan Love Exposure. Over de gehele linie is het sowieso een erg goede en vooral erg leuke film, maar alle religieuze verwijzingen en dramatische verhaallijntjes ten spijt gaat het nergens over en is de humor zeer hit-and-miss. Maar door er zo lang op door te gaan verheft Sono zijn verhaal tot een groots eerbetoon aan perverse mensen. Wie had ooit gedacht dat we dat ooit nodig hadden? Niemand buiten Japan, dat is zeker.

Het is gewoon heerlijk om je te verliezen in een straalbezopen vertelling waarin religieuze schuld en boete, peek-a-panty en hersenspoelende sektes niet alleen allemaal een rol spelen, maar vreemd genoeg ook nog logisch in elkaar steken. Drama, humor en actie wisselen elkaar feilloos af en in vier uur lijkt er nooit gebrek aan een nieuw idee te zijn, waardoor het geen seconde saai wordt. Niet dat alles even goed werkt, maar dat mag de pret niet drukken. Sterker nog, het is een prestatie dat zo'n scène als die op het strand waarin de Bijbel geciteerd wordt gewoon compleet overtuigd op dramatisch vlak. De fijne hoofdacteurs, zeker Hikari Mitsushima, weten de boel dan ook voor een groot deel te verkopen, zelfs al zijn wat bijrollen wat matig.

Shion Sono is mij niet echt bekend, maar zijn films scoren hier over het algemeen goed. Ben benieuwd naar de rest van zijn werk. Dit was in ieder geval uniek.
4*

Goede recensie, The One Ring. Maar ik vond juist het tegenovergestelde over die mix tussen humor en drama. Ik vond het eerder hysterisch overkomen. Ben in ieder geval benieuwd wat je van Cold Fish vind, aangezien dat een van de slechtste films is die ik ooit heb gezien.

Het is me helaas niet gelukt om de vier uur aaneengesloten te zien. Misschien dat ik de film ooit nog ga herzien, maar 240 minuten is een drempel waar je U tegen zegt. Aan de andere kant kan ik ook niet zeggen dat de film te lang is. Het is wat dat betreft gewoon een fraai epos over liefde met veel gevoel voor drama en humor. Ik houd ook wel van de typische manier van overdreven reageren en handelen die Japanners hebben. Ook al geef ik weinig om puberale dingen als foto’s maken van slipjes, maar de theatrale manier waarop Yu en zijn kameraden het doen, kan ik dan wel weer waarderen. Het verhaal is een mooie emotionele achtbaan (volgens mij zoekt ieder personage op dat vlak wel de extremen op), waarbij het hele religieuze deel me eigenlijk te simpel is, maar het is een mooie zoektocht naar de (perfecte?) liefde.

Jep, ik gooi er ook vier sterren tegenaan.

Lekker in twee avonden bekeken, en hoewel er best wat aanmerkingen te maken zijn op de film, was het bovenal genieten van Love Exposure. Ik heb de indruk dat Sono bewust bezig is geweest een modern meesterwerk te creëren; de film meet zich een bepaalde statuur aan die me zeer goed beviel. Het extravagante verhaal barstensvol schijnbaar conflicterende thema's, de uitbundige personages en ook de uitgelezen muziekkeuze vormen de basisingrediënten. Qua vorm is het wat wisselend. Er zit een aantal leuke dingen in, zoals het aftellen tot het wonder, maar ik kon er niet echt een consistent idee in ontwaren.

Individuele scenes die er bovenuit steken zijn er uiteraard ook in vier uur film. Eén ervan is het gesprek tussen Miss Scorpion en Yoko in de psychiatrische instelling. Maar zoals Onderhond ook al schrijft mag de strandscene waarin bijna een compleet hoofdstuk uit de brief aan de Korintiers wordt opgelepeld als hoogtepunt van de film gelden. Verzin het maar. Zeer gedurfd van Sono, en hij komt er moeiteloos mee weg.

Zoals gezegd, er is best wat af te dingen op Love Exposure, een echt meesterwerk zie ik er ook niet in, maar de film biedt zodanig veel kijkplezier dat hij toch z'n vier sterren gewoon verdient.

Echt nooit gedacht dat een 237min. film in mijn top 10 zou kunnen nestelen. Al moet ik wel toegeven dat er een klein dipje in zit, maar is te kort om daar over te zeuren. Zou natuurlijk ook aan mijn concentratie liggen, het gevaar van een lange speelduur. Gelukkig maakt de vlotte montage met de talloze wendingen alles meer dan goed.

Vond vooral het drama element sterk uit de hoek komen, maar toch ook daar iets te ver doorgevoerd. Ik geloof ook dat ik het met de meeste recensie's behoorlijk eens ben en voorlopig niet weet daar iets aan toe te voegen. En waarom geen 5.1 audio? Ik blijf kritisch, temeer dit zo'n ongelovelijke unieke film is en hem graag in mijn top 3 had willen zetten.

Al met al, een verbluffende filmervaring.

Eerste uur van de film vond ik sterk, origineel en leuk, maar meteen daarna volgde al een langdradig gedeelte. Af en toe nog een paar goede momenten, maar het geheel is veel te magertjes en het verhaal had makkelijk in minder dan de helft van de huidige speelduur getoond kunnen worden.

Vond de lengte juist prima, zorgt voor een zekere melancholie. Wist me verder zonder enig probleem te boeien. Efficientere montage had juist die fijn relaxte vibe verstoord. Ga m zo meteen bestellen op blu ray. Heb zin in herziening, kom ik op 8 uur uit.

I rest my case!

Weet iemand of er ook OST van deze film beschikbaar is?

Er is naar mijn weten geen apart OST album, maar deze soundtrack:

SoundCloud - Hear the world?s sounds

staat op dit album: Yura Yura Teikoku - Hollow Me at Discogs (erg fijne track )

Andere track die ook in de film zit "Utsukushii", staat ook op dat album.

Nog een andere track in de film "Tsugi no Yoru e/Into the Next Night" staat op dit album:

Yura Yura Teikoku - Into The Next Night (CD) at Discogs

Beiden staan op What.CD - mocht je een account hebben.

Thanks a lot kinjutsu! idd een erg mooie plaat. Heb verder geen what.cd account, maar probeer wel op een andere manier aan die albums te komen.

Ik heb wel vaker films van vier uur gezien, maar dit is in ieder geval de meest recente. Vooraf zit je toch altijd een beetje tegen de speelduur aan te hikken, maar als je dan eenmaal aan het kijken bent, valt het soms reuze mee.

Bij Love Exposure was dit de eerste twee uur ook zeker het geval. Er zit een erg hoog tempo in, en de gebeurtenissen volgen elkaar razendsnel op. De personages zijn in ieder geval interessant en de soms best frisse humor en aangename soundtrack, zorgen ervoor dat er meer dan genoeg boeiends te zien valt. Het is moeilijk om de film in een bepaald hokje te stoppen, want het ene moment is het een drama, terwijl het twee minuten later weer meligheid troef is. Zo gaat dat de hele tijd maar door en dat werkt lange tijd bijzonder goed. Dat komt ook mede, door dat het gewoon een lekker origineel verhaal is, dat op een aanstekelijke manier wordt verteld.

In de tweede helft, en dan vooral in het derde uur, vond ik het geheel toch een beetje inzakken. Sono gaat hier en daar wat herhalend te werk, wat op zich niet erg hoeft te zijn, maar het haalde een beetje het frisse van de uren daarvoor weg. Gelukkig zitten er ook hier wel wat afzonderlijke momenten in, die leuk en sterk zijn. Daarnaast zijn de laatste drie kwartier gelukkig weer een stukje beter, waarbij ik het einde ook wel erg geslaagd vond. Ik ben toch wel blij dat ik Love Exposure nu eindelijk gezien heb. De film stond al langer op mijn lijst, maar ik had even een steuntje in de rug nodig om deze te gaan kijken.

Sono is in ieder geval een interessante regisseur. Hij heeft wel het een en ander in zich. Een leuke eigenzinnige stijl, waarbij hij er niet voor schroomt om lekker gekke en soms zelfs bizarre keuzes te maken. Wel jammer dat het niveau van de eerste helft niet de gehele speelduur werd vastgehouden. Desondanks heb ik hier toch wel het nodige kijkplezier aan overgehouden. Niet helemaal top, maar zeker bovengemiddeld goed.

3,5*

LOL wat een film. Hier moet ik nog even van herstellen voor ik ga stemmen.

-edit- ik was ook wel benieuwd naar de soundtrack. Helaas.

Uiteindelijk is de speelduur me toch wel wat te zwaar op de maag gevallen.

Ik kan best tegen een film van een uur of 4, maar deze film viel toch echt veel te veel in herhaling en had als rode draad toch veel te weinig om het lijf (de basis was in feite zowat een highschool comedy) om al die tijd te boeien.

Voordeel is natuurlijk wel de ambitieuze uitwerking van het geheel en het grote aantal originele vondsten, die het toch wel weer de moeite waard maken. De soundtrack is hoewel geregeld nogal cliche (Bolero, Beethovens 7de) wel mooi gedaan.Verder vooral erg Japans.

Toch wel heel benieuwd welke track dat is met die beat er in. Fijn rockdeuntje.

Ik denk 1 van deze nummers:

Yura Yura Teikoku - Beautiful

Yura Yura Teikoku - Hollow me

Thanks, zal ze even opduiken.

-edit- hm nee die zijn het niet.

-edit- 2 ik bedoel dit: YouTube - Love Exposure de Sono Sion

Deze film was lang, maar vermakelijk. Het was niet echt saai, het was op z'n Japans en ik denk dat sommige scenes daarom lang duurde. Het eerste deel van de film en ook in het midden heeft me laten lachen. Vooral dat die acrobatische technieken leert om met de camera onder rokjes te komen. Dat ziet er zo belachelijk en pervers uit, ook met dat muziekje van Beethoven, dat je wel wil weten hoe het afloopt.

Daarnaast loopt een liefdesverhaal door de film heen die maar wat haperend en teruggehouden af en toe echt geuit wordt op een manier dat we het hier in Nederland ook vatten.

Goed acteerwerk en verder is die Hikari Mitsushima een mooie actrice om naar te kijken.

Leuk!

Dit beviel me in ieder geval een stuk beter dan Strange Circus. Waar die film bij momenten ontzettend naar aanvoelde, is de sfeer van deze film - ondanks het feit dat er verschrikkelijke dingen gebeuren - over het algemeen ontzettend luchtig, wat mij veel meer aanspreekt. En door de maffe personages, het compleet gestoorde en over the top-verhaal, het hoge tempo, het beweeglijke camerawerk, de vrij snelle montage en de volop aanwezige muziek heb ik me, ondanks de lange speelduur, eigenlijk geen moment verveeld.

Love Exposure was voor mij met andere woorden een zeer aangename verrassing. In visueel opzicht had de film meer aandacht verdiend en tegen het einde (in de psychiatrische inrichting) zakte de film even in, maar mede door het geweldige einde - dat me deed realiseren dat ik gewoon naar een pikzwarte romantische komedie heb zitten kijken - is de film makkelijk 3.5* waard. Ben jij benieuwd wat je krijgt als het sterke, zeer aanwezige muziekgebruik van Confessions combineert met de luchtige sfeer en de knotsgekke personages van Dead Leaves en Ishii-films, maar iets serieuzer en met een donker randje? Kijk dan deze film. Een dikke 3.5*.

Een buitensporig filmtechnisch kunstwerk, maar ook conventioneel coming-of-age sprookje, waarin de regisseur verschillende genres in het ellenlang durende verhaal wist te proppen (klink tegenstrijdig). Pas na één uur speeltijd kwam de filmtitel in beeld. Treurige, dramatische momenten werd afgewisseld met komedieachtige absurde slapstick. De cast deed meerdere malen (in mijn ogen) aan overacting, maar dat zal wel bij Japan horen. Alles bij elkaar vond ik het toch te lang en besluiteloos; vooral de tweede helft was flauw en had te weinig tempo.

Het is moeilijk te verwoorden wat deze film zo sterk maakt voor mij. Dus hou ik het op een aantal losse bemerkingen.

- Shion Sono lijkt haast te spelen met de verwachtingen van het publiek over de inhoud van de film. Heeft het zin om betekenis of een boodschap te zoeken in dit epos?

- Als ik dan toch enige betekenis eraan zou moeten geven, zou ik denken dat Love Exposure toch wel wat te zeggen heeft over liefde, verlangen, seks, gender, geweld en geloof. En vooral de grenzen tussen deze thema's en het 'perverse'. Heeft iedereen niet een pervers kantje zoals de personages in deze film? Of het nu gaat om liefde, geloof of iets anders maakt niet. De stijl van de film lijkt me te extreem en te absurd om te klagen dat het enkel vieze, hersenloze, puberale en gratuite (film)porno is. Anderzijds, Zero Church vond ik dan weer akelig realistisch als je denkt aan Scientology en dergelijken.

- Het feit dat we 4 uur lang blijven kijken naar deze film is misschien zelfs een beetje pervers. Alsof Shion Sono ons bewust wil hersenspoelen zoals de Zero Church dat zou doen. Soms deed de film me denken aan Nymphomaniac, waar ook een aantal taboes bespreekbaar worden gemaakt (bv. pedofilie) zonder deze te verheerlijken om op een goedkope manier kijkers te lokken naar de filmzalen. In Love Exposure denk ik dan vooral aan de verlangens van de priestervader van Yu, de scènes waarin Yu op dat 'pervertenfestival' verkleed als priester luistert naar de 'zondes' van mensen en hen 'vergeeft'. of ook de liefde tussen Yoko en 'Miss Scorpion'.

- Het was een draaglijke zit, dankzij het snelle tempo en de humor. Zonder humor lijkt me deze film onmogelijk om uit te zitten.

- De film is het tegenovergestelde van Eureka (nog zo'n lange film die ik onlangs zag). Maar Sono toont dat een goede soundtrack, een sterk script, prachtige shots en memorabele vertolkingen (ook al zijn ze over de top), niet alleen voorkomen in innige, verstillende, serieuze, mainstream vriendelijkere cinema. De scène op het strand en met de bijbelquote bijvoorbeeld, zoals iemand hierboven al had vermeld. En ook de droombeelden/visioenen met het witte kruis of met 'Maria', de uitwerking van Aya met parkiet, de gewaagde rol die Nissy neerzet zowel als Yu en Miss Scorpion, Makiko Watanabe die in haar rode auto en mantelpakje door Japan rijdt, de wisselende (camera)perspectieven in de drie eerste hoofdstukken,... .

Maar, dat is de betekeniszoeker in mij. Want langs de andere kant, heeft de film ook iets leeg en nihilistisch. Belangrijk is dat ik een nazinderende film heb gezien, die iets met me doet. Ik hou van zulke (zeldzame) films.

5/5

Eén grote postmoderne potpourri, maar helaas weet geen enkele verhaallijn of stijl helemaal te overtuigen. Daardoor krijgt het geheel geen echt 'hart'. Helaas geldt dat wel voor meer films tegenwoordig. Vond het daarnaast cinematografisch vrij amateuristisch ogen.

Gelukkig zijn er genoeg scènes die positieve aandacht weten te trekken. Muziekgebruik is in orde. En dat meisje is leuk. Tja.

Huh? Ik stoorde me juist aan het overmatig gebruik van handcamerawerk.

Ik vermoed dat ik het geschommel met de camera bedoeld, maar eigenlijk geen idee meer.

Niet mijn favoriete Sono, maar alsnog de moeite waard. Ondanks de lange speelduur gaat het niet vervelen.

Als een film me 4 uur lang op deze manier kan vermaken dan is het iet speciaals, zo goed zelfs dat ik hem vanavond zo nog een keer zou opzetten. Je zou bij deze tijdsduur een redelijk slome opbouw verwachten maar hier is het gewoon meteen kassa met de priester en zijn zoon. Wat een vermaak!

Love Exposure is een film van 4 uur die al langer op mijn kijklijst stond. Ik had geen idee of ik het zou trekken, en omwille van die speelduur lang uitgesteld. Ook had ik geen idee wat te verwachten. Dit kon wel een misser zijn, maar het kon ook wel raak zijn. Vanmiddag deze maar opgelegd. Gelukkig bevalt die me enorm.

Veel elementen uit Sono's films (dit is mijn vijfde) komen hier terug. En het is een atypische lange film geworden. Veel vaart, een goed plot, veel absurdisme, een grote mix van genres, interessante thema's en invloeden, en verrassend genoeg ook een tranentrekker wat ik niet direct associeer met Sono. In de kern zit hier een liefdesverhaal omgeven door een thema van religie en sektes.

De vier uur lijkt me gerechtvaardigd. Ik had het vermoeden dat ik dit veel minder gevonden zou hebben als dit een film van twee uur was, omwille van de introductie die nodig was en de band die je met de personages bouwt. Neem vooral je tijd om een verhaal te vertellen. Anders had het gewoon een van de hak op de tak film geweest die ik nooit zou kunnen volgen. Soms gaat het echt aan een rotvaart, maar Sono legt wel vrij veel uit, ondanks dat je de gehele film wilt verderkijken om te weten hoe het afloopt, en de mystery er heel lang inzit.

Wat ook opvalt zijn de vele genres die in deze film terugkomen. Drama, romantiek, actie, misdaad, mystery, horror en blijkbaar ook komedie. Knap gedaan. Ik moet meer zien van Sono om te bepalen of dit zijn beste film is, maar het is wel een ontzettend mooie en geslaagde film! Ik denk ook dat je deze film nog beter kan smaken als je meer Sono's hebt gezien, zodat je zijn stijl kan waarderen, maar ik vind dit - afgezien van de speelduur - een van zijn meer toegankelijke films. Maar ik denk als je nog nooit een Sono hebt gezien of weinig Aziatische cinema dat je beter kan beginnen bij Cold Fish, of als je een meer typische Sono wilt met Why Don't You Play in Hell.

Heel, heel ernstig.

Ik weet dat deze stem behoorlijk tegen de richting ingaat en ik snap dat mensen dit misschien verkeerd kunnen opvatten, maar ik heb oprecht zelden zoveel moeite gehad om een film uit te zitten. Ook niet gek als je het na een uur al niks vind, maar uit eigenwijsheid toch de overige 3 wil uitzitten. Je zou kunnen zeggen dat het zo mijn fout is, maar ach, anders zal er nooit tegengas zijn voor de positieve reacties.

Love Exposure is weliswaar 1 van de meest vreemde en bijzondere films die ik heb gezien, iets dat je kan opvatten als iets goeds of iets slechts. In dit geval is het echter iets slechts, iets heel slechts. Ik heb me zelden zo geërgerd aan een film. Voor een film die zichzelf verkoopt als een dramedy vond ik namelijk helemaal niets grappigs of meeslepend. Sono legt alles er vreselijk dik bovenop waardoor er niks serieus te nemen valt binnen deze film, een opmerking die vooral relevant is naar de finale toe.

Het eerste uur bestaat bijna exclusief uit komedie van een soort waar je echt van moet houden. Ik heb echter mijn wenkbrauwen zowat van mijn hoofd gefronst, want ik vond de humor maar bijzonder. Dat Sono vervolgens voor een uur lang hetzelfde grapje herhaald, waarin jongens met een kungfubeweging foto's maken van het geheime plekje van de dames, komt de film wat mij betreft nooit ten goede. Ik vond de humor luid, vervelend en pijnlijk. Ik zou er eerder verdrietig van worden.

Verder zit er wel een aardig verhaal in, maar op zo'n idiote manier verteld. Moet ieder personage worden neergezet als een achterlijk iemand? Maakt dit de film leuker? Ik vind van niet. Vreselijk vervelende film waar ik na 2 uur barstende koppijn van kreeg. Werkelijk niemand is leuk, de komedie faalt op ieder niveau en de vaart wil er voor mij op deze manier absoluut niet inkomen. De humor wordt op zo'n overdreven manier neergezet dat het enkel voor ongemak zorgt in plaats van een luide lach.

Visueel ziet het er overigens ook niet uit. Wel is het duidelijk professioneel, dat zeker, maar het goedkope gevoel komt de film nooit ten goede. Ik zie maar weinig waar ik "wow" tegen kan zeggen. Matig cameragebruik, brakke kleurtjes en sets die ze gewoon ter plekke zijn tegengekomen. Knap hoe je hiermee een film van 4 uur oninteressant mee weet te maken, maar de creatiefste regisseur op aarde genaamd Sono weet daar uiteraard raad mee.

Na 60 minuten aan geschreeuw, getier en overacting had ik de film wel gezien, maar helaas kwamen er toen nog 3 uur achteraan. Zeker 150 minuten hiervan waren hels om doorheen te zitten, pas in het laatste halfuur vond ik dat er wat gevoel bijkwam, en tevens de film kan redden van de laagste score mogelijk. Ik zie hier gewoon niet in wat andere mensen er wel inzien. Ik zie hier enkel en alleen een luidruchtige, spuuglelijke en pijnlijk ongrappige film in die mij alleen duidelijk maakt dat de standaarden nog wat verder de grond in zijn gestampt. Een marteling werkelijk. Sorry.

Dank voor je uitgebreide review. Ik weet wat ik ga kijken vandaag.

The struggles of growing up

Nu is opgroeien overal een lastig proces, maar zeker in een land waar de groepsdruk zo groot is als in Japan moet dat een pijnlijk proces zijn. Een proces waar veel jongeren aan onder doorgaan, gezien de hoge zelfmoordcijfers en bizarre verkleedpartijen.

Het is dan ook niet zo vreemd dat Sono dit proces vertaalt naar perversiteiten en sektes. In een stad waar 60 miljoen mensen zo dicht op elkaar wonen, is er voor elke afwijking wel een gezelschap en op seksueel gebied lijken de Japanners sowieso wel wat verknipt. Sektes zijn er vast ook in overvloed met Aum Shinrikyō, bekend van de aanslag in de metro met Sarin, als de bekendste. In het westen denken we dan al gauw aan Scientology. Allemaal dezelfde soort praktijken.

Enfin, we volgen de jeugd van Yu die door allerlei invloeden heen en weer wordt geslingerd en in de meest bizarre situaties terecht komt. Dat dit tot soms puberale situaties leidt, is inherent aan het onderwerp .

Het is dan niet de mooist gefotografeerde film. Het tempo, montage en muziek zijn dat wel. De film kent een heerlijke flow en de eerste twee uur vliegen voorbij. Een soort Japanse Scorsese. Waar Shadow de hele sequence met de peek-a-boo fotografie wat kinderactie vond, vind ik dat juist heerlijke aktievolle cinema met een duidelijke knipoog naar het martial art genre.

Het laatste uur zakt het tempo wat in, maar tegen die tijd leefde ik juist wel erg mee met de personages en gebeurde er nog wel de nodige gekkigheid.

Uiteindelijk is het 4 uur heerlijke cinema waarbij je in een wereld beland waar je zelden eerder bent geweest (voor kenners van het werk van Sono voelt het wat vertrouwder) en niet snel zal vergeten.

Het was wel weer een hele zit, maar ook een fijne reis.

4,5 blijft staan.

Leuke komedie, die toch écht wat te lang duurt. Na een half uur weet ik wel dat ons hoofdpersonage coole moves bezit om foto's onder rokjes te nemen bijvoorbeeld. Ook zijn de gevechtsscenes wel erg knullig en de muziekkeuzes verrassend voorspelbaar (de 7de van Beethoven..., echt?). Maar verder in veel opzichten wel uniek (al viel de originaliteit me een heel klein beetje tegen) en behoorlijk geestig. 3,5 sterren.

Wat een film zeg... Hoe langer je kijkt, hoe meer je jezelf afvraagt wat er in godsnaam nu weer gaat gebeuren. En wat ik mezelf daarbij nog meer afvroeg: hoe krijgt Sion Sono het in godsnaam verzonnen.

Van begin tot eind heb ik zitten genieten. Normaal gesproken heb ik het niet zo met extreem lange films, maar bij Love Exposure heb ik me geen minuut verveeld.

Wat een vier uur durende rollercoaster was dit! Geweldige film van Sion Sono. Ondanks de lange speelduur een film die me nimmer heeft verveeld. Cinematografisch subliem: montage, tempo, visuele effecten, cameratechnieken en soundtrack een pareltje en mede de reden waarom deze film eindeloos kon duren.

Een film met een mooi in elkaar verweven plot met als rode draden perversiteit, geloof en liefde. Het is moeilijk een specifiek genre te kleven op de film. De ene keer is het komedie, zeker met de onhandige onbeholpen Yu. Maar ook drama en romance komen tot uiting.

Erg boeiende personages ook waarbij een driehoeksverhouding ontstaat tussen Yu, Yoko en Koike. Om nog maar te zwijgen van de hysterische nymfomane Kaori die de priester horendol maakt. Maar ook Yu flipt met de vrouwen om hem heen. Vrouwen als het sterke dominante geslacht die de mannen domineren en manipuleren. Sterk!

Precies dat.

Ik vond 't ook niet zo best, hilariteit met stijve piemels, bloedspuitende lijken, en hysterische karikaturen, kwam op mij over als 'n slechte B-film.

Meestal geef ik films waarvan de clou me deels of volledig ontgaat geen punten, maar hier viel mijns inziens echt te weinig interessants of moois te bespeuren.