Okuribito (2008)

Filmpje dat wel aardig wegkijkt, maar wat er zo bijzonder aan zou moeten zijn ontgaat me een beetje. Typische Oscarfilm die filmisch niet echt Japans aandoet, eerder wat Koreaans.

Inhoudelijk is het wel echt Japans, inclusief toewijding, schaamte, hokjesdenken, precisie en opgekropte emotie.

Dat is dan ook meteen wat de film wel aardig maakt. Het vakmanschap wat wordt getoond is mooi om te zien. Het dramagedeelte kun je maar beter niet al te serieus nemen.

Kromme tenen krijg ik van sentimenteel gezever en, toegegeven, Departures is er - in ieder geval richting het einde - niet al te zuinig mee. Maar als een film mij er van moet overtuigen dat het noodlot wel degelijk bestaat, als het mij zo nodig moet vertederen, dan graag op deze manier.

Favoriete momenten: de plechtige rituelen.

Ook ik sluit me aan bij de mensen die nogal verbaasd zijn met de Oscar voor deze film. En dan niet eens zo zeer omdat het slechte film zou zijn, maar hij is vooral zo onbeduidend. En waarom dan, uit de jaarlijkse enorme productie van Japanse films, deze boven komt drijven is mij echt een raadsel.

Departures is inderdaad wel vrij sentimenteel bij tijd en wijlen, maar heeft vooral ook het hart op de goede plek. Daardoor wordt het ook nooit echt storend. Verder zijn er best wel een aantal aardige scènes en hangt er een fijne rustige sfeer in de film. De film gaat echter ook te lang door, waardoor de laatste twintig minuten (die al niet bepaald de subtielste zijn) nogal gaan tegenstaan.

Erg mooie film over een onderwerp wat niet vaak in bod komt in films: de lichamen van gestorvenen voorbereiden op hun crematie. Een cellist, die niet meer aan de bak komt, besluit deze ongewone baan te nemen en de kijker krijgt te zien hoe hij en zijn omgeving hier mee omgaat. Erg interessant, zoals de Japanse cultuur eigenlijk altijd wel is. De beelden van de omgeving en natuur zijn mooi geschoten en de muziek mag er ook zijn.

In het begin dacht ik naar een subtiel drama te kijken, maar gaandeweg wordt het sentiment er her en der dik op gesmeerd. Niet voor niets won het de oscar voor beste buitenlandse film in 2009. Wat me ook opviel was de niet zo subtiele gelaatsuitdrukken. De hoofdpersoon kijkt extra verschrikt bij verbazing, zijn vriendin lacht overdreven blij bijvoorbeeld. Is dit nu typisch iets Japans of is dit soort acteerwerk extra aangedikt om bepaalde kenmerken/vooroordelen van Japanners voor buitenlandse filmkijkers te 'bevestigen'?

Ondanks de hier en daar overdreven sentimenten toch een prima film. Mooi om te zien hoe groot de rol van rituelen in de Japanse cultuur is, en het respect voor de doden dat zij opbrengen. Voor degene die niet alles begrijpen van de plechtigheden bij de crematie/wake wordt dat hier uitgelegd. Jammer eigenlijk dat we in Nederland bijna geen eigen cultuur kennen als je dat zo ziet, aangezien dat zo mooi kan zijn.

Wat mij opviel is dat ondanks het zware thema hier en daar toch de de aparte (soms zwarte) humor van de Japanners komt bovendrijven, zoals de instructievideo die de vriendin van Daigo in zijn bureaulade vindt of de zeer misplaatste grap van de ovenmedewerker bij de crematie. Je krijgt er bijna plaatsvervangende schaamte van. Desondanks een fraai drama met gepaste muzikale ondersteuning.

Verrassend leuke film. Afgezien van de schoonheid en het rustgevende sfeertje van de film, was de film ook zeker amusementvol en bevatte het ook een aantal grappige situaties (mede dankzij de komische gezichtsuitdrukkingen van Masahiro!). Hoewel de film een vrij heftig beroep/onderwerp behandelt, vond ik de film erg luchtig overkomen en eigenlijk best wel... makkelijk en afstandelijk. Aangezien ik meestal vol schiet als het om dit soort gebeurtenissen gaat, werd ik nu op een hele andere manier geraakt. De film was gewoon erg mooi, en samen met de Japanse cultuur en de prachtige beelden (vooral die van de zwanen (in combinatie met vuur, net alsof de vlammen in zwanen veranderden!) en de cello-scènes) is de film sowieso al een puur filmisch pareltje. Het rustige spel regie beviel me erg goed, het versterkte de soort ''eerbetoon'' aan de doden, zoals dit ook gebeurt in de film. Erg mooi. Wat een beetje tegen viel was dus dat het verhaal mij niet persoonlijk echt raken. Ik prefereer meer heftige realistische sitatuies die recht voor zijn raap worden verfilmd. Nu ben ik wel een beetje ontgroent in de Aziatische film wereld, en zie ik dat dit ook wel een stijl op zich is, toch had ik wat meer heftigheid verwacht. Dit minpuntje werkt tegelijk op andere vlakken, zoals film-technische kanten, wel weer erg hoog. Geen hoogvlieger maar zeker wel een prachtige film die ik iedereen wil aanbevelen. Vind trouwens de poster hier erg lelijk vergeleken de poster waar Daigo cello speelt bij de bergen, die spreekt veel meer en geeft een mooier beeld van de film. 3,5 ster

Bijzondere film, snijdt een onderwerp aan wat niet alledaags is, zeker niet voor zon jonge man. Ik kon niet altijd aandachtig blijven, maar er zijn zeker interessante mooie momenten.

Er zitten echter enkele stukken in de film wat op mij belachelijk slecht overkomt, ik kan me haast niet voorstellen dat dit (bij soortgelijke situaties) ook de praktijk is in een land als Japan:
- directeur van het concertgebouw komt even een woordje doen: jullie zijn ontbonden/ontslagen. Reactie van de concertleden: we gaan direct weg zonder wat te zeggen.
- meneer heeft een nieuwe baan, mevrouw komt thuis: zij vraagt hoe de nieuwe baan was, hij geeft wat ontwijkende reacties en.. zij gaat eten maken. Dat was het.

Koekoek, niet echt normaal! ***

Zonder verwachtingen begon ik naar Okuribito te kijken. Het is een bijzondere film die vele snaren weet te raken, letterlijk en figuurlijk. Het heeft niet alleen een droevig, diepgaand en filosofisch kantje maar kan bij momenten ook gepast komisch uit de hoek komen waardoor de film niet helemaal bedwelmt wordt onder de tranen. De cello-stukken, de final touch, maken het helemaal af. Die soundtrack blijft echt nazinderen. Ik heb zelden een film gezien met zo'n goede balans.

Daigo Kobayasi is een cellist die op zoek moet gaan naar een nieuwe baan nadat zijn orkest ermee kapt. Hij besluit met zijn vrouw naar zijn geboorteplaats terug te keren. Daar ziet hij een aanbieding 'Departures' en dacht hiermee iets te vinden in de branche van een reisbureau. Hij belandt echter bij een begrafenisondernemer (er had 'Departed' moeten staan).

Masahiro Motoki acteert fantastisch. Hij brengt de veelzijdige emoties goed door aan de kijker. Ik heb echt moeten lachen bij de opnames en de eerste kennismaking van zijn job. In het eindslot bewijst hij andermaal zijn ijzersterk acteerwerk op serieus vlak. De filosofische monologen van de poortwachter en van de weduwnaar Tsutomo Yamazaki die Daigo opleidt, kunnen je echt een krop in de keel bezorgen.

4,5*

Mooie film met een lach en een traan.

Departures is een film dat een vrij zwaar onderwerp behandelt. Het gaat over het uitgebeuren in Japan en laat tevens zien hoe men daar omgaat met de dood en vooral ook met het lichaam van de persoon die is overleden. Een onderwerp dat je behoorlijk subtiel moet aanpakken.

Dat gebeurt in Departures ook. Daarnaast bevat een film fijn en sterk acteerwerk.Masahiro Motoki is erg overtuigend als Daigo, een voormalig cellist, die worstelt met zijn verleden, maar ook met zijn toekomst. Op sommige momenten slaagt hij erin grappig uit de hoek te komen, maar ook in de serieuze momenten van de film overtuigt hij. De mooiste rol is wordt echter neergezet door Tsutomu Yamazaki, die als zijn nieuwe werkgever hem veel zaken over leven en dood leert, maar daarnaast ook een soort van vaderfiguur voor hem wordt. De band tussen deze twee mannen is op een erg mooie manier uitgewerkt.

Verder kenmerkt de film zich door een mooie cinematografie en een sterke soundtrack. De hoofdrolspeler was eerst een cellospeler en die stijl komt ook regelmatig terug in de muziek van de film. Het is echter een heerlijk deuntje, die maar in mijn hoofd blijft hangen en die mij op de een of andere manier aan de film “In the Mood for Love” doet denken. Die film heeft namelijk ook zo’n terugkerend deuntje die erg mooi is en die na het zien van die film ook maar in mijn hoofd bleef rondspoken.

Departures is een sterke film. De film heeft sentiment, maar wordt nooit overdreven sentimenteel, doordat de film ook genoeg luchtigheid bevat. Het acteerwerk is erg goed en daarnaast is het ook mooi om te zien hoe men in een land als Japan de doden behandeld. Dat gebeurt op een respectvolle manier en ondanks het zware onderwerp is het geen droevige film, maar juist een hartverwarmende film.

4,0*

Bijzondere film die de gehele speelduur boeit door het degelijke script, de mooie beelden en muziek en de prima cast, maar ik mis toch iets om Okuribito het predikaat 'topper' te geven. Ondanks dat een onderhoudende film met een aantal grappige momenten en ook een paar emotionele. Zelf werd ik wel geraakt door het moment waarop de hoofdrolspeler het steentje in de handen van zijn vader vindt. Dat had ik ook totaal niet verwacht.

Zeer teleurgesteld over deze film. Heb vele goede recensies hier erover gelezen en hij heeft natuurlijk een oscar gewonnen maar de film schoot op allerlei fronten tekort.

Zo was het gehele verhaal voorspelbaar, al op het begin wisten ik en mijn vriendin dat hij later zijn eigen vader zou opbaren en daarmee ook vrede zou vinden, dat de vriendin zwanger zou zijn, enz.. Daarna was het onderwerp leuk gekozen en de film keek wel redelijk weg maar dat was vooral omdat ik maar steeds meer verlangde naar het moment dat de film echt speciaal werd, wat helaas niet gebeurde.

Het acteerwerk was daarbij gewoonweg matig. De extreem emotionele, bijna slapstick-achtige manier van acteren, vooral van de hoofdrolspeler, liet me meerdere keren in de lach schieten. Het is zo erg niet eigen in Japanse films om de emoties er zo dik op te leggen, meestal zijn de Japanners namelijk subtiel .bescheiden en proberen ze de minste en geringste emotie te verbergen.

Al met al heb ik wel een enkele keer gelachen en er waren ook ontroerende stukjes te vinden. Toch ben ik over het algemeen, met name door het acteerwerk en het verhaal erg teleurgesteld. De film blonk ook verder in bijvoorbeeld het camerawerk of de montage niet uit. 2/5

Prachtige film waarin een 'mislukte' cellist terugkeert naar zijn geboorteplaats en onbedoeld een baan aanneemt als begrafenisondermener. Een inspirerend verhaal, met een aantal oprecht emotionele momenten, over zowel de dood als het leven. Een traag tempo, maar de respectvolle begrafenisceremonies werken bijna hypnotiserend. De toegevoegde humor is wat gewaagd, maar maakt het geheel ook menselijk. Ik had op het begin wel wat moeite met het acteerwerk van de hoofdrolspeler, die het er soms wat te dik aanzette.

Deze film is in sommige opzichte beter dan verwacht, en sommige opzichten slechter dan verwacht. De voorspelbaarheid van de film is zoals hier meer aangegeven best hoog.

Mij stoorde dit niet, omdat je in het verhaal wordt gezogen denk je minder aan wat er gaat gebeuren maar leef je mee met hoofdpersoon.

Verder vind ik de diepgang van de thema's beter dan ik had gehoopt. Daarnaast vond ik het mooi om te zien hoe de cultuur zich uit en hoe er aandacht in kleine details gestoken werd.

De film kon me ook nauwelijks raken en daarom alleen al zou ik de film niet aanraden.

Dit was een film met een ongewoon onderwerp. Iets speciaals maar het wist me wel te boeien. Het wordt gelukkig allemaal niet te dramatisch gebracht, al is er wel wat plaats voor een lach en een traan.

De cast kon me ook wel bekoren. Bij mij deden er niet direct namen een belletje rinkelen, maar ze kwamen wel overtuigend over.

Verder was de muziek ook wel het vermelden waard.

'k was toch wel aangenaam verrast door deze film, 'k had dan ook geen verwachtingen maar hij heeft me de twee volle uren kunnen boeien.

Pefercete film, enige Chinese films die ik tot nu toe had gezien was Red Violin en Karatefilms. Maar deze is verschrikkelijk .... boeiend

Departures, knappe film omdat het, via een misschien dan wel een beetje sentimenteel verhaal, een inkijk geeft op de rituelen en de sfeer rond de dood in Japan.

Mooie, ingetogen film over de dood, het leven en familiebanden, een simpel plot maar toch ook met een laagje. Vind er niets saais aan, wel een beetje wisselvallig acteerwerk: grotendeels sterk maar op momenten wat knullige acties en reacties (al ligt dat meer aan de regie van de acteurs dan aan de acteurs zelf denk ik).

Soms is Departures iets te sentimenteel - met de steentjes bijvoorbeeld - maar van een beetje sentiment op z'n tijd ga je niet dood. En de zalmen vind ik juist weer wel treffend. De film komt met zijn muziek, de beelden en de uiteenzetting van het verhaal precies over als het werk van Daigo als 'uitvaartverzorger': vakkundig, eerbiedig en sereen.

Departures is helemaal niet mijn type film, maar komt daar op een bepaalde manier mee weg. Ik had vooraf iets heel anders verwachts, een veel moeilijkere, zware film in de stijl van Ozu. Dat dit een Oscar had gewonnen had me echter al moeten waarschuwen. Tot mijn verbazing moest ik van alle regisseurs het meest aan Lasse Hallström denken. Die maakt ook van dit soort sentimentele films met een bepaalde kalmte en een focus op een klein dorpje met veel aandacht voor bijrollen. Hallströms films vallen wisselend bij mij, maar meestal slecht. Dit zou één van de goede zijn.

De Japanse invalshoek helpt hierbij wel. De manier van verhalen vertellen voelt enigszins westers aan, maar de rituelen rond uitvaart en hoe daarnaar gekeken wordt door de buitenwereld zijn natuurlijk erg Japans. Voor mij was dat het meest boeiende onderdeel hier, die rituelen. Moeilijk om daar niet door ontroerd te raken. Je vraagt je bijna af waar die negatieve connotatie vandaan komt die Japanners erbij hebben.

De rest van de film is voorspelbaar en vrij dik aangezet qua emoties. Gewoonlijk trek ik dat niet en sommige momenten waren er iets erover (praktisch iedere scène die om de vader draaide; de eindscène vond ik dan ook het minst ontroerend), maar op een bepaalde manier werkt het hier over het algemeen wel. Het heeft denk ik toch iets met integriteit te maken, het hart zit hier op de juiste plaats, terwijl sentiment vaak iets vals of zelfs cynisch heeft. Het helpt hier ook wel dat alles een zekere logica heeft en het script gewoon goed uitgewerkt is. Het verhaal wordt niet in alle bochten gewrongen om maar tranen te trekken, zoals in veel melodrama's.

Ik moet wel zeggen dat ik moeite had met Masahiro Motoki in de hoofdrol. Die stelt hier toch een enorm staaltje overacteren tentoon, dat is niet normaal. Met een betere acteur in die rol had het misschien echt iets speciaals kunnen worden. Motoki acteert een beetje alsof alles een groteske komedie is. Tsutomu Yamazaki daarentegen is perfect en Ryoko Hirosue maak wat van een belachelijk simplistische rol.

Niet mijn ding genoeg om echt een favoriet te worden, maar binnen het genre van melodrama's niet slecht.
3.5*

Van alle kanten is mij deze film aangeraden, waarschijnlijk omdat men weet dat ik in een amateurorkest speel en graag naar Japanse films kijk. Als dit nu toevallig één van de weinige Japanse films is die redelijk wijd bekend is, is het niet verwonderlijk dat je vaak getipt wordt.

Na nog eens gehoord te hebben dat ik deze film toch echt eens moet kijken toch maar eens wat hoger op de kijklijst gezet. Helaas, het blijkt toch niet aan mij besteed te zijn. Interessant was een kijkje in de Japanse uitvaartcultuur. Daar wist ik niet veel van, dus interessant om te zien dat er zo'n taboesfeer omheen hangt.

Maar dat is naast het feit dat geluid en beeld bij het cellospel overeenkomen het enige positieve punt. Visueel is dit verre van bijzonder. Het ziet er degelijk uit, maar daar is zowat alles mee gezegd, want nergens is een filmisch echt bijzondere scène te zien. Dan blijft het drama over, maar dat werkt voor geen meter. Allereerst zijn er enkele pogingen tot humor, die bij mij niet aanslaan, en die ook het drama in de weg staan. Ook wordt er erg veel gebabbeld voor een Japanse film, en als de acteurs dan neigen naar overacting, komt dat extra hard aan. Verder is het behoorlijk voorspelbaar en tenslotte wordt het allemaal vrij zwaar aangezet, met name in de soundtrack waarmee te nadrukkelijk gepoogd wordt tranen te trekken.

Een film die gaat over de uitvaartcultuur kan haast niet ander dan ook het thema "omgaan met de dood" aan te stippen. Met name hierin wordt het drama veel te sentimenteel. Ik moest denken aan Vital, waarin dit thema ook aangestipt wordt, op een zoveel intensere en oprechtere manier. Zo kan het dus ook. Departures steekt er maar schraal bij af. 1,5*.

Degelijk.

Logische Oscar winnaar. Een "geslaagde" mix van Hollywood en Japan. Enerzijds is er het ritueel dat centraal staat. Exotisch genoeg om boeiend te zijn. Anderzijds is er aardig wat sentiment, goed voor de liefhebber van Amerikaans drama. Ik ben er zelf niet zo blij mee, maar Takita brengt beide strekkingen wel naadloos bij elkaar.

Het ritueel is mooi. Alles wordt erg kalm, beheersd en met veel preciese uitgevoerd. Ik vind het wantrouwen uit Daigo's niet zo heel vreemd, wel mooi om te zien hoe iedereen bijdraait als men het ritueel bijwoont. Ook de omgeving zorgt voor een voldoende Japans gevoel, typisch klein ruraal dorpje met een reuzachtige berg als achtergrond.

Muziek vond ik jammer. Erg opblazen en Westers. Ook de keuze voor cello was redelijk goedkoop, inclusief de scene met het krukje op het veldje. Het laatste half uur wordt ook te melig en sentimenteel, met het steentje, z'n vader etc. Het ligt er allemaal wat te dik op.

Qua acteerwerk vond ik het erg wisselend. Hirosue is gemiddeld maar weet wel steeds haar filmpjes te kiezen, Motoki vond ik tegenvallen, veel te overstated, Yamazaki speelt dan weer een geweldige rol. Hij is degene die de film draagt.

Begrijpelijke Oscar dus en logische keuze tussen het meer typische Japanse werk. Net dat sentiment en het wat vlottere drama maken dit een film die een ruimer publiek kan aanspreken. Maar er zijn in dit genre echt véél betere films. Als liefhebber is het maar een oké tussendoortje met wat vervelende Amerikaanse invloeden die gelukkig nog net overtroffen worden door mooie Japanse momentjes.

3.0*

Oversentimenteel, maar komt er uitstekend mee weg bij mij. Op pagina 2 van alle recensies staan mooie meningsverschillen of dit nu een sentimenteel en onsubtiel broddelwerkje is of niet. De waarheid is dat het absoluut hamert op de sentimenten en dat dat achteraf best clichématig gebeurt. Maar gek genoeg ergerde ik me er niet aan. Wellicht had de film me in de juiste vergevingsgezinde stemming gebracht, hoe dan ook, ik was meer ontroerd dan kritisch.

Ondanks bovenstaande is het belangrijkste wat Okuribito doet, met respect met dood en uitvaartverzorging/afscheid nemen omgaan. Dat klinkt misschien niet bijzonder, maar ik ken nog weinig films naast Six Feet Under die dit onderwerp (op zo'n manier) behandelen. De rol die dit soort mensen spelen wanneer je iemand verliest kan zo groot zijn en er wordt vaak zo geforceerd mee omgegaan. De manier waarop dat proces van wassen en dergelijke hier gebeurt was voor mij ontzettend mooi om te zien.

Ik vond het acteerwerk van de meeste acteurs overigens prima in tegenstelling to sommige anderen, maar ik ben wellicht nog niet bekend genoeg met de Japanse cinema om er echt kijk op te hebben. Ik vond vooral de muziek geweldig (opgeblazen en Westers, Onderhond? Ne-uh..! Ik ga de soundtrack zoeken ) en de cinematografie was inderdaad prima. Ja het cello op de dijk spelen stoorde mij ook ietsje, maar het was een van de kleine smetjes wat mij betreft.

Okuribito is geen perfecte film, en is misschien wat sentimenteel, maar als hij daar bij mij mee wegkomt, dan durf ik dat gerust bijzonder te noemen. Ik vond het zeer de moeite waard.

8,3/10 = 4*

Het sentimentele gedoe is m.i. niet op elk front hinderlijk.

Wel een echt (herkenbaar) Oscarwaardig sentiment: de link met Hollywoodfilms is er. De overacting is wel (soms) een tikje te. Het verhaal, de filmische beelden waren genoeg voor een kleine voldoende. De thema's vond ik wel sterk gebracht. Wie verzint er nu een film over een carrièretwist als deze? Het blijkt allemaal "losjes" op een autobiografisch boek is gebaseerd. Dat "losjes" blijkt wel uit het feit dat het boeddhisme slechts even wordt genoemd. De (betekenis van de) Japanse naam van de film past beter dan de Engelse titel. "De boodschap" is mooi gebracht, wellicht belerend, sentimenteel, maar ach..het deert me niet. Over wat de boodschap nu precies zou moeten zijn laat ik graag nader commentaar aan Japanners/ Japan-kenners. Duidelijk wordt er een taboe doorbroken.

Fraai japans drama, met veel humor gebracht. Hier en daar wellicht een beetje aan de sentimentele kant, nog verder aangedikt door de bij vlagen stroperige muziek, maar het verhaal steekt erg mooi in elkaar en de personages zijn prachtig uitgewerkt. Visueel ook zeer indrukwekkend.

Mooie Japanse film over een jongeman die zijn droom om een beroemd cellist te worden moet opgeven, waarna hij van het gehaaste Tokyo naar zijn geboortedorp terugkeert, alwaar hij door een misverstand bij een uitvaartondernemer aan het werk gaat.

De combinatie van het thema (het 'vertrek' van geliefden), de beelden en de klassieke muziek maakt het tot een prachtige ervaring. Enige beheerste humoristische tinten zorgden voor wat lucht. Wel vond ik de tweede helft sterker. Met name de finale vond ik persoonlijk indrukwekkend.

Ik heb vaak wat moeite met Japanse film. Want ik heb het niet zo op verstilde personages, die veel films uit Japan met hun gebrek aan emoties “ontsieren”. Maar gelukkig zijn er uitzonderingen. Dit is er daar één van. Het is een serene film over verzoening met het leven, met je verwanten en met de dood. Een film over sentimenten, waarmee het leven doorspekt is. Een film ook die humor en drama naadloos met elkaar verweeft.

Naast het beklijvende verhaal is in feite alles aan deze film van grote klasse: het acteerwerk, de fraaie cinematografie en de sfeervolle soundtrack. De film heeft zowat alle prijzen gewonnen die er te winnen zijn, vooral in Japan zelf. En als klap op de vuurpijl ook nog eens de Oscar voor beste niet-Engelstalige film. Dit laatste maakt ‘m natuurlijk min of meer bij voorbaat al verdacht bij de Japanse incrowd op MM. Het zal wel.

Cultuurkloof. Nu sprak ik vroeger wel eens een persoon die werkt in de uitvaartbranche. Hij sprak altijd met veel liefde over dat vak. Het lijkt me ook ergens wel een heel dankbaar beroep. Daarom begreep ik op momenten deze film ook niet. Ergens weet je (denk je) dan dat dit in Japan dan wel anders zal zijn, maar mijn kennis is daarvoor niet toereikend. Dan wordt het omslagpunt vaak wel mooi getoond, dat als men eenmaal ziet wat er gebeurt dat men dan wel begrip toont, maar toch maakt het de film deels onbegrijpeijk en onmogelijk om mee te leven. Het maakt ook dat dit een zware film wil zijn op dramatisch vlak, maar dat nergens is. Alles gebeurt wel opvallend gladjes. Vriendinlief (die niets anders mag doen dan begripvol naar Kobayashi kijken) gaat wel even weg maar keert snel terug en eens er ruzie kan ontstaan, iets van spanning ook maar, overlijdt net de juiste persoon om dat ontwijken. Nu ja, flets is een beter woord om de algemene indruk weer te geven. En dan soms komt er nog een stukje in voor waar de humor echt totaal misplaatst is. Dan zijn de sfeerscènes in dat dorpje een stuk beter, maar onder de huid kruipen doet de film nergens. Maar goed, de film duurt dik twee uur maar kijkt opvallend makkelijk weg en vermaakt ergens best wel, dus sowieso wel voldoende. Het einde is echter wel cheesy en dat cellospel op de dijk sloeg nergens op. 3,0*.

Soms moet je een beetje geluk hebben om op een goede film te stuiten die je normaal gezien niet onmiddellijk zou zien. Zo zocht ik in de plaatselijke bibliotheek naar films van Kobayashi, de regisseur van onder meer Seppuku (Harakiri) en Ningen no jōken. Eén van de resultaten bracht ook deze Okuribito wegens de verwijzing naar het personage in de film, Daigo Kobayashi. Dit had ik helemaal niet door - er vanuit gaande dat het een film was van Masaki Kobayashi, zo zie je maar ...

Vanaf het eerste shot werd ik helemaal weggeblazen door de film. De respectvolle manier waarbij de firma NK lichamen voorbereidt op hun volgende reis was erg mooi in beeld gebracht. De zorg, het oog voor details en culturele factoren waren adembenemend. Ook het tweede shot waarbij het symphonisch orkest Ode an die Freude speelt vond ik erg machtig. Door gebrek aan belangstelling wordt het orkest opgedoekt en moet Daigo Kobayashi op zoek naar een nieuwe baan. Hij keert terug naar zijn geboortestreek waarbij hij ingaat op een vacature van 'reisbegeleider'. Daigo is een wat goedgelovige naïeve vriendelijke jongeman. Masahiro Motoki, die zijn rol vertolkt, doet het uitstekend. Ook de andere personages doen het goed. Naast het zwaar beladen thema heeft regisseur Takita ook oog voor de nodige humor. Zo is het sollicitatiegesprek best aangenaam om volgen en bepaalde situaties waar Daigo in verzeild geraakt (de video-opname of het feit dat de ene dode nu eenmaal niet hetzelfde is als de andere dode, idem voor de nabestaanden).

Dat de film te sentimenteel is, ga ik niet mee akkoord. Het is uiteraard een gevoelig onderwerp en emoties zijn steeds verbonden met dit thema, ook als filmkijker verwacht je een zekere sereniteit of respect. En hierin slaagde Takita wel degelijk. Interessant subthema om te volgen was eveneens het misprijzen van de samenleving en zelfs zijn naasten voor het beroep dat hij uitvoert. Binnen de Japanse cultuur is blijkbaar het aanraken van doden "onrein". Door hen op te baren en te wassen echter, worden hun zonden, pijn en lasten weggespoeld zodat ze klaar zijn voor de volgende fase van hun bestaan. Voor mij persoonlijk alle respect voor mensen die hiervan hun beroep maken om de overledene en nabestaanden bij te staan. De dankbaarheid bij de familieleden was dan dikwijls ook erg groot en werd geuit via die typische onderdanige, maar uiterst respectvolle buigingen.

Terechte bekroning op de Oscars destijds als beste buitenlandse film. Ook voor mij een diepe buiging: 4,5*!

Een film die fijn wegkijkt. Hij verveelde mij nergens, ondanks de lange speelduur. Soms vond ik de hoofdpersoon te komisch of overdreven. Dat vind ik een minpunt. De sfeer kwam best goed op mij over, leuk om een stukje van de Japanse cultuur te zien, en het is geen oppervlakkige film. De dood is al gauw een zwaar thema. Hij wist mij hier en daar echt te raken, maar soms werd het sentiment mij een beetje te veel. Al met al geen slechte film, wat mij betreft. 3,5*

Sympathieke film met interessant gegeven is iets te glad naar mijn smaak om echt indruk te maken. Scenes zoals die met de cello in een grazig weiland waren tenenkrommend, en ook de laatste scenes met het steentje waren wel over het randje, maar daar tegenover staan ook wel genoeg goede scenes waarin die toch wel typisch Japanse zorgvuldigheid mooi wordt getoond: of het nu gaat om het wassen van doden, het opdienen van voedsel, of zelfs het aanharken van een parkje, het lijkt nooit achteloos te gaan maar met een intense concentratie die ik alleen maar kan bewonderen. Ook wel redelijk geslaagde humor zodat het ook nooit al te zwaar aanvoelt. Sowieso vind ik de afwisseling tussen banaliteiten en eerbiedwaardige ernst vaak wel werken in dit soort films.

De score vond ik wel tegenvallen. Ik houd best van klassiek, maar het klonk wel erg gepolijst, vooral veel saaie kamermuziek die van een CD van het type Now This is Classic Volume 5 lijkt te komen.

Ik werk zelf in de uitvaart en onlangs, tijdens de laatste zorg die ik verleende aan de overledene, samen met de dochter, vertelde ze me over deze film en of ik deze al kende.

Tijdens een twee weken durende rondreis door Japan vorig jaar, wist de reisleider op een bepaald moment, toen het uitvaartvak ter sprake kwam, ons al te vertellen dat dit vak in Japan tot zo'n beetje het laagste van het laagste gerekend moet worden, wat je daar als vak kan uitoefenen.

Verbaasd was ik dan ook over mezelf, dat ik deze film nog niet kende. Waar natuurlijk snel verandering in moest komen.

En het moet gezegd, Departures geeft voor een heel groot deel een prachtig beeld van hoe het hoofpersonage, gezamenlijk met zijn collega, in diverse mooie scenes, de laatste zorg verleend aan de overledene. Vaak in aanwezigheid van de familie. Op zeer bijzondere en uiterst zorgvuldige wijze, wordt het geduld, het respect en de rituelen getoond die erbij komen kijken als de overledene gereed wordt gemaakt voor zijn of haar laatste reis. Het laat ook zien dat het vak wel degelijk een dankbaar en respectvol beroep is en ik kan deze film dan ook aan iedereen van harte aanbevelen die open staat voor de dood. Want ondanks het verdriet, herbergt het iets ongelooflijks, wat in veel gevallen, de mensen dichter naar elkaar toe brengen op een mooie manier.

Ook bijzonder om te zien hoe deze film het vak op een zowel negatieve als positieve manier onder de aandacht brengt. Zeker nu ik weet dat het vak in Japan redelijk taboe is. Wat natuurlijk erg jammer is en zeker voor zo'n bijzonder en fantastisch land met zo'n rijke cultuur.

Departures heeft me in ieder geval flink stil gekregen en ik heb dan ook genoten van deze schitterende film die naast de mooie acteerprestaties van de gehele cast, ook nog eens voorzien is van wederom een geweldige score van Joe Hisaishi. Een absolute aanrader!!!