Okuribito (2008)

Wat een pareltje is deze film zeg, had deze gekeken door de hoge rating op moviemeter maar snap het nu.

Een AANRADER!!

Oh leuk om deze ook in de top 250 te zien

Mooie film met een lach en een traan.

Departures is een film dat een vrij zwaar onderwerp behandelt. Het gaat over het uitgebeuren in Japan en laat tevens zien hoe men daar omgaat met de dood en vooral ook met het lichaam van de persoon die is overleden. Een onderwerp dat je behoorlijk subtiel moet aanpakken.

Dat gebeurt in Departures ook. Daarnaast bevat een film fijn en sterk acteerwerk.Masahiro Motoki is erg overtuigend als Daigo, een voormalig cellist, die worstelt met zijn verleden, maar ook met zijn toekomst. Op sommige momenten slaagt hij erin grappig uit de hoek te komen, maar ook in de serieuze momenten van de film overtuigt hij. De mooiste rol is wordt echter neergezet door Tsutomu Yamazaki, die als zijn nieuwe werkgever hem veel zaken over leven en dood leert, maar daarnaast ook een soort van vaderfiguur voor hem wordt. De band tussen deze twee mannen is op een erg mooie manier uitgewerkt.

Verder kenmerkt de film zich door een mooie cinematografie en een sterke soundtrack. De hoofdrolspeler was eerst een cellospeler en die stijl komt ook regelmatig terug in de muziek van de film. Het is echter een heerlijk deuntje, die maar in mijn hoofd blijft hangen en die mij op de een of andere manier aan de film “In the Mood for Love” doet denken. Die film heeft namelijk ook zo’n terugkerend deuntje die erg mooi is en die na het zien van die film ook maar in mijn hoofd bleef rondspoken.

Departures is een sterke film. De film heeft sentiment, maar wordt nooit overdreven sentimenteel, doordat de film ook genoeg luchtigheid bevat. Het acteerwerk is erg goed en daarnaast is het ook mooi om te zien hoe men in een land als Japan de doden behandeld. Dat gebeurt op een respectvolle manier en ondanks het zware onderwerp is het geen droevige film, maar juist een hartverwarmende film.

4,0*

Bijzondere film die de gehele speelduur boeit door het degelijke script, de mooie beelden en muziek en de prima cast, maar ik mis toch iets om Okuribito het predikaat 'topper' te geven. Ondanks dat een onderhoudende film met een aantal grappige momenten en ook een paar emotionele. Zelf werd ik wel geraakt door het moment waarop de hoofdrolspeler het steentje in de handen van zijn vader vindt. Dat had ik ook totaal niet verwacht.

''Zijn vrouw en andere kennissen minachten, maar door de dagelijkse confrontatie met dood, begint Daigo eindelijk in te zien waar het in het leven om draait.''

Zijn vrouw en andere kennissen minachten wat?

hem (Kobayashi)

Aha... maar dat staat er niet...

Zeer teleurgesteld over deze film. Heb vele goede recensies hier erover gelezen en hij heeft natuurlijk een oscar gewonnen maar de film schoot op allerlei fronten tekort.

Zo was het gehele verhaal voorspelbaar, al op het begin wisten ik en mijn vriendin dat hij later zijn eigen vader zou opbaren en daarmee ook vrede zou vinden, dat de vriendin zwanger zou zijn, enz.. Daarna was het onderwerp leuk gekozen en de film keek wel redelijk weg maar dat was vooral omdat ik maar steeds meer verlangde naar het moment dat de film echt speciaal werd, wat helaas niet gebeurde.

Het acteerwerk was daarbij gewoonweg matig. De extreem emotionele, bijna slapstick-achtige manier van acteren, vooral van de hoofdrolspeler, liet me meerdere keren in de lach schieten. Het is zo erg niet eigen in Japanse films om de emoties er zo dik op te leggen, meestal zijn de Japanners namelijk subtiel .bescheiden en proberen ze de minste en geringste emotie te verbergen.

Al met al heb ik wel een enkele keer gelachen en er waren ook ontroerende stukjes te vinden. Toch ben ik over het algemeen, met name door het acteerwerk en het verhaal erg teleurgesteld. De film blonk ook verder in bijvoorbeeld het camerawerk of de montage niet uit. 2/5

Prachtige film waarin een 'mislukte' cellist terugkeert naar zijn geboorteplaats en onbedoeld een baan aanneemt als begrafenisondermener. Een inspirerend verhaal, met een aantal oprecht emotionele momenten, over zowel de dood als het leven. Een traag tempo, maar de respectvolle begrafenisceremonies werken bijna hypnotiserend. De toegevoegde humor is wat gewaagd, maar maakt het geheel ook menselijk. Ik had op het begin wel wat moeite met het acteerwerk van de hoofdrolspeler, die het er soms wat te dik aanzette.

Geweldig om deze film zo opnieuw te kijken samen met LimeLou-vrouw op m'n schoot Iedereen kan van deze film genieten, Japans of niet, vanwege de toegankelijke geest.

Niet de prachtfilm waar ik op gehoopt had, vooral het hoge sentimentaliteitsgehalte en de hoge voorspelbaarheidsgraad zaten een beetje in de weg.

Voorts vind ik het altijd fijn om Japanse films te bekijken en op die manier iets meer te weten te komen over de fascinerende cultuur van het land. Toch wel speciaal om te zien dat er in Japan zo'n taboe lijkt te heersen rond een in wezen erg nobel beroep (zeker gezien het grote respect voor de doden in Japan).

Bij momenten is de film oprecht ontroerend, al schurkt hij tegelijkertijd ook vaak gevaarlijk tegen de oversentimentaliteit aan, wat zich uit in bv. draaiende camerabewegingen rond de protagonist die in de natuur cello zit te spelen. Bovendien was ook het happy end bijzonder voorspelbaar, wat de kracht ervan afzwakte. Twijfelend tussen de 3* en de 3,5* kies ik toch voor de 3,5*.

3,5*

Het beste aan de film is de soundtrack.

Heel mooi verteld, wel slaapverwekkend, maar heel mooi hoe alles samenkomt.

Zit ernstig tegen kitch aan. Inderdaad zouden twee Hollywoodsterren dit verhaal spelen zou ik ervan kotsen.

Toch is dit meer met goede smaak gemaakt.

Net drie sterren.

prachtige film,ik houd over het algemeen niet zo van de aziatische cinema(vaak cultuuruitingen waar ik weinig mee kan invoelen) maar deze rolprent ontroerde mij.Jappaners kunnen ook nog wel humor hebben zonder leedvermaak.

Enorm mooie film.

Ik had geen idee waar de film over zou gaan, want ik had die opgenomen omdat hij op Canvas was.

En dat staat meestal wel voor beter cinamtografisch werk.

Maar de film is zo teder, en respectvol.

Een film over de dood maar zo vol leven. Over verdriet maar ook een Feelgood prent

Een film over afscheid nemen maar nog meer over terug vinden.

Dit terug vinden zie je in zo veel aspecten dat je het je zelf even doet nadenken.

En ondanks de vaak ingetogen scenes zat er toch zo veel humor in. Dat een lach en een traan wel een juiste omschrijving kan zijn.

En ja weer een sountrack die ik me absoluut wil aanschaffen.

Kortom aan aanrader die ik graag nog eens terug wil zien

Deze film is in sommige opzichte beter dan verwacht, en sommige opzichten slechter dan verwacht. De voorspelbaarheid van de film is zoals hier meer aangegeven best hoog.

Mij stoorde dit niet, omdat je in het verhaal wordt gezogen denk je minder aan wat er gaat gebeuren maar leef je mee met hoofdpersoon.

Verder vind ik de diepgang van de thema's beter dan ik had gehoopt. Daarnaast vond ik het mooi om te zien hoe de cultuur zich uit en hoe er aandacht in kleine details gestoken werd.

De film kon me ook nauwelijks raken en daarom alleen al zou ik de film niet aanraden.

Iemand opgevallen dat de baas van Kobayashi als twee druppels water op Remco Campert lijkt?

Dit was een film met een ongewoon onderwerp. Iets speciaals maar het wist me wel te boeien. Het wordt gelukkig allemaal niet te dramatisch gebracht, al is er wel wat plaats voor een lach en een traan.

De cast kon me ook wel bekoren. Bij mij deden er niet direct namen een belletje rinkelen, maar ze kwamen wel overtuigend over.

Verder was de muziek ook wel het vermelden waard.

'k was toch wel aangenaam verrast door deze film, 'k had dan ook geen verwachtingen maar hij heeft me de twee volle uren kunnen boeien.

Pefercete film, enige Chinese films die ik tot nu toe had gezien was Red Violin en Karatefilms. Maar deze is verschrikkelijk .... boeiend

Departures, knappe film omdat het, via een misschien dan wel een beetje sentimenteel verhaal, een inkijk geeft op de rituelen en de sfeer rond de dood in Japan.

Prachtige film. Oke, misschien iets te sentimenteel, maar dat hoort ook een beetje bij het onderwerp. Ik vond het in ieder geval een originele manier om met de thematiek dat je je oordeel niet te snel klaar moet hebben en dat er meer schuil kan gaan achter iets dan je op het eerste gezicht verwacht.

Ik merk wel dat ik Japanse films vaak sterk vind en voorzien van fraaie decors, landschappen en shots.

Prachtige shots met geweldige soundtrack. Verloop van het verhaal is helaas saai bij momenten en weet soms toch weinig te boeien. Eindscène is wel prachtig.

Mooie, ingetogen film over de dood, het leven en familiebanden, een simpel plot maar toch ook met een laagje. Vind er niets saais aan, wel een beetje wisselvallig acteerwerk: grotendeels sterk maar op momenten wat knullige acties en reacties (al ligt dat meer aan de regie van de acteurs dan aan de acteurs zelf denk ik).

Soms is Departures iets te sentimenteel - met de steentjes bijvoorbeeld - maar van een beetje sentiment op z'n tijd ga je niet dood. En de zalmen vind ik juist weer wel treffend. De film komt met zijn muziek, de beelden en de uiteenzetting van het verhaal precies over als het werk van Daigo als 'uitvaartverzorger': vakkundig, eerbiedig en sereen.

Departures is helemaal niet mijn type film, maar komt daar op een bepaalde manier mee weg. Ik had vooraf iets heel anders verwachts, een veel moeilijkere, zware film in de stijl van Ozu. Dat dit een Oscar had gewonnen had me echter al moeten waarschuwen. Tot mijn verbazing moest ik van alle regisseurs het meest aan Lasse Hallström denken. Die maakt ook van dit soort sentimentele films met een bepaalde kalmte en een focus op een klein dorpje met veel aandacht voor bijrollen. Hallströms films vallen wisselend bij mij, maar meestal slecht. Dit zou één van de goede zijn.

De Japanse invalshoek helpt hierbij wel. De manier van verhalen vertellen voelt enigszins westers aan, maar de rituelen rond uitvaart en hoe daarnaar gekeken wordt door de buitenwereld zijn natuurlijk erg Japans. Voor mij was dat het meest boeiende onderdeel hier, die rituelen. Moeilijk om daar niet door ontroerd te raken. Je vraagt je bijna af waar die negatieve connotatie vandaan komt die Japanners erbij hebben.

De rest van de film is voorspelbaar en vrij dik aangezet qua emoties. Gewoonlijk trek ik dat niet en sommige momenten waren er iets erover (praktisch iedere scène die om de vader draaide; de eindscène vond ik dan ook het minst ontroerend), maar op een bepaalde manier werkt het hier over het algemeen wel. Het heeft denk ik toch iets met integriteit te maken, het hart zit hier op de juiste plaats, terwijl sentiment vaak iets vals of zelfs cynisch heeft. Het helpt hier ook wel dat alles een zekere logica heeft en het script gewoon goed uitgewerkt is. Het verhaal wordt niet in alle bochten gewrongen om maar tranen te trekken, zoals in veel melodrama's.

Ik moet wel zeggen dat ik moeite had met Masahiro Motoki in de hoofdrol. Die stelt hier toch een enorm staaltje overacteren tentoon, dat is niet normaal. Met een betere acteur in die rol had het misschien echt iets speciaals kunnen worden. Motoki acteert een beetje alsof alles een groteske komedie is. Tsutomu Yamazaki daarentegen is perfect en Ryoko Hirosue maak wat van een belachelijk simplistische rol.

Niet mijn ding genoeg om echt een favoriet te worden, maar binnen het genre van melodrama's niet slecht.
3.5*

Van alle kanten is mij deze film aangeraden, waarschijnlijk omdat men weet dat ik in een amateurorkest speel en graag naar Japanse films kijk. Als dit nu toevallig één van de weinige Japanse films is die redelijk wijd bekend is, is het niet verwonderlijk dat je vaak getipt wordt.

Na nog eens gehoord te hebben dat ik deze film toch echt eens moet kijken toch maar eens wat hoger op de kijklijst gezet. Helaas, het blijkt toch niet aan mij besteed te zijn. Interessant was een kijkje in de Japanse uitvaartcultuur. Daar wist ik niet veel van, dus interessant om te zien dat er zo'n taboesfeer omheen hangt.

Maar dat is naast het feit dat geluid en beeld bij het cellospel overeenkomen het enige positieve punt. Visueel is dit verre van bijzonder. Het ziet er degelijk uit, maar daar is zowat alles mee gezegd, want nergens is een filmisch echt bijzondere scène te zien. Dan blijft het drama over, maar dat werkt voor geen meter. Allereerst zijn er enkele pogingen tot humor, die bij mij niet aanslaan, en die ook het drama in de weg staan. Ook wordt er erg veel gebabbeld voor een Japanse film, en als de acteurs dan neigen naar overacting, komt dat extra hard aan. Verder is het behoorlijk voorspelbaar en tenslotte wordt het allemaal vrij zwaar aangezet, met name in de soundtrack waarmee te nadrukkelijk gepoogd wordt tranen te trekken.

Een film die gaat over de uitvaartcultuur kan haast niet ander dan ook het thema "omgaan met de dood" aan te stippen. Met name hierin wordt het drama veel te sentimenteel. Ik moest denken aan Vital, waarin dit thema ook aangestipt wordt, op een zoveel intensere en oprechtere manier. Zo kan het dus ook. Departures steekt er maar schraal bij af. 1,5*.

Ik kan me goed vinden in het commentaar van Black Math hierboven, maar alles bij elkaar kom ik (voorlopig) toch tot een minder negatieve score. Ik vind een eindoordeel erg moeilijk, omdat ik geen ervaring heb met Japanse films, en met de "echte" Japanse cultuur nog minder. Maar tegenover de overacting, clichématigheid, voorspelbaarheid en tranentrekkerij staat voor mij het feit dat al die dingen (mogelijk) juist goed bij de Japanse sfeer en cultuur passen. En bovendien lijken mij veel "schematisch" weergegeven dingen wel een sterke metaforische betekenis te hebben...

Njah, weet niet of ik geweldig blij zou zijn als mijn vriendin dagelijks doden zit te wassen ....

Degelijk.

Logische Oscar winnaar. Een "geslaagde" mix van Hollywood en Japan. Enerzijds is er het ritueel dat centraal staat. Exotisch genoeg om boeiend te zijn. Anderzijds is er aardig wat sentiment, goed voor de liefhebber van Amerikaans drama. Ik ben er zelf niet zo blij mee, maar Takita brengt beide strekkingen wel naadloos bij elkaar.

Het ritueel is mooi. Alles wordt erg kalm, beheersd en met veel preciese uitgevoerd. Ik vind het wantrouwen uit Daigo's niet zo heel vreemd, wel mooi om te zien hoe iedereen bijdraait als men het ritueel bijwoont. Ook de omgeving zorgt voor een voldoende Japans gevoel, typisch klein ruraal dorpje met een reuzachtige berg als achtergrond.

Muziek vond ik jammer. Erg opblazen en Westers. Ook de keuze voor cello was redelijk goedkoop, inclusief de scene met het krukje op het veldje. Het laatste half uur wordt ook te melig en sentimenteel, met het steentje, z'n vader etc. Het ligt er allemaal wat te dik op.

Qua acteerwerk vond ik het erg wisselend. Hirosue is gemiddeld maar weet wel steeds haar filmpjes te kiezen, Motoki vond ik tegenvallen, veel te overstated, Yamazaki speelt dan weer een geweldige rol. Hij is degene die de film draagt.

Begrijpelijke Oscar dus en logische keuze tussen het meer typische Japanse werk. Net dat sentiment en het wat vlottere drama maken dit een film die een ruimer publiek kan aanspreken. Maar er zijn in dit genre echt véél betere films. Als liefhebber is het maar een oké tussendoortje met wat vervelende Amerikaanse invloeden die gelukkig nog net overtroffen worden door mooie Japanse momentjes.

3.0*