Okuribito (2008)

Ik heb niet vaak de neiging om een film voor de tweede keer te kijken, maar nu wel. Wat een mooie film!

Erg mooie film over een onderwerp wat niet vaak in bod komt in films: de lichamen van gestorvenen voorbereiden op hun crematie. Een cellist, die niet meer aan de bak komt, besluit deze ongewone baan te nemen en de kijker krijgt te zien hoe hij en zijn omgeving hier mee omgaat. Erg interessant, zoals de Japanse cultuur eigenlijk altijd wel is. De beelden van de omgeving en natuur zijn mooi geschoten en de muziek mag er ook zijn.

In het begin dacht ik naar een subtiel drama te kijken, maar gaandeweg wordt het sentiment er her en der dik op gesmeerd. Niet voor niets won het de oscar voor beste buitenlandse film in 2009. Wat me ook opviel was de niet zo subtiele gelaatsuitdrukken. De hoofdpersoon kijkt extra verschrikt bij verbazing, zijn vriendin lacht overdreven blij bijvoorbeeld. Is dit nu typisch iets Japans of is dit soort acteerwerk extra aangedikt om bepaalde kenmerken/vooroordelen van Japanners voor buitenlandse filmkijkers te 'bevestigen'?

Even geleden dat ik deze film zag (ik denk voortdurend aan deze site, maar voortdurend komt het er niet van). Toch was dit wel een film die indruk maakte en een sterretje (of beter gezegd; 4) verdiende.

Het is een film in de categorie 'echt iets anders' (qua cultuur, rituelen etc) maar met herkenbare dagelijkse emoties.

Schitterend!

Won gisteren de publieksprijs op het Cinema Novo Festival 2010.

Wat een pareltje is dit weer van Japanse bodem. Deze film neemt een niet veelvoorkomend thema in de Japanse film onder de loep. Het Ceremonieel opbaren en kisten van de overledenen. Op het ene moment kun je je lach niet bedwingen door het gestuntel van het hoofdpersonage als assistent nokanshi , begrafenisondernemer, en op het andere moment kan je je tranen niet bedwingen door de pracht en de perfectie waarmee hij zijn job uitvoert. Een prachtig verhaal die door de aanwezige humor luchtig maar zeer ontroerend gebracht wordt. Het verhaal is nog voorzien van een prachtige soundtrack waar de cello en klassieke muziek een grote rol in spelen. Terug een kijk in de bijzondere cultuur van Japan en daardoor ook mijn favoriet en de publiekslieveling op het afgelopen Cinema Novo Festival 2010.

Toch wel een erg goeie film. Laat ook veel van de japanse cultuur zien en origineel verhaal.

Prachtig film!!

Ondanks de hier en daar overdreven sentimenten toch een prima film. Mooi om te zien hoe groot de rol van rituelen in de Japanse cultuur is, en het respect voor de doden dat zij opbrengen. Voor degene die niet alles begrijpen van de plechtigheden bij de crematie/wake wordt dat hier uitgelegd. Jammer eigenlijk dat we in Nederland bijna geen eigen cultuur kennen als je dat zo ziet, aangezien dat zo mooi kan zijn.

Wat mij opviel is dat ondanks het zware thema hier en daar toch de de aparte (soms zwarte) humor van de Japanners komt bovendrijven, zoals de instructievideo die de vriendin van Daigo in zijn bureaulade vindt of de zeer misplaatste grap van de ovenmedewerker bij de crematie. Je krijgt er bijna plaatsvervangende schaamte van. Desondanks een fraai drama met gepaste muzikale ondersteuning.

Ik zit nu op de helft van de film (heb hem tijdig stop moeten zetten) maar ik ben tot nu toe erg te spreken over de film. Er zitten een paar mooie dingen in.

Wacht maar...

Ik heb gewacht, heb hem afgekeken maar ik vind hem echt wel meer dan 1,5 sterren waard!

hele mooie film over een onderwerp wat ik nog nooit heb gezien in een film

heel erg mooi gespeeld,zeer subtiel gebracht.

heb er geen andere woorden voor.

hele dikke 4 sterren waard

Prima gemaakte degelijke film, met kop en staart.

Maar het is allemaal wel héél erg voorspelbaar.

Ik vind een gemiddelde aflevering van Six feet under, boeiender.

Het deed me ook een beetje denken aan Metropolis uit 1926/27, wat betreft het overacteren van de hoofdpersoon. Als of het een stomme film betrof. Typisch Japans denk ik dan. Maar volgens Knisper is dat niet zo.

Die cello vond ik er maar bijgesleept, en dan nog zo slecht playbacken! Verder mooie muziek hoor, maar de man had net zo goed banketbakker geweest kunnen zijn.

Wat ik vooral leuk vond is het Japanse a.d. film. Die krampachtigheid, die rituelen, de ingewikkeldheid van het sociale contact. Lijkt me dodelijk vermoeiend, om Japanner te zijn. De dood is daar nog veel meer een taboe als hier, wat me verbaasde.

Prachtige diep menselijke film die je beduusd achterlaat.

Met een Boeddhistische ziel.

Neigt af en toe gevaarlijk over te slaan naar sentiment, maar blijft toch net aan de goede kant van de streep.

De liefde voor eten en muziek kunnen we ook nog eens toejuichen.

En verder kan de Dela alvast mijn uitvaartwensen aanpassen.

Prima weergegeven recensie. Inderdaad een film met veel schoonheid, lichtvoetige humor, bedeesde personages en Japanse rituelen (die ik niet kende). Een pareltje!!!

wat een supermooie en gevoelige film! Ben zelf in Japan geweest dus veel is herkenbaar.

De grappige momenten worden heel mooi afgewisseld met emotionele momenten. Leuk kijkje in een andere cultuur ook..

must see..

Langdurig Japans drama over ex-cellist die aflegger wordt, matige diepgang in het verhaal waar veel meer in gezeten had. Wel voldoende.

Oh ja, de openingsscene verraad veel te veel van de film (net als de cover trouwens).

De film begint zeer komisch en luchtig.

En trekt daarmee dus direct de aandacht (in ieder geval die van mij).

De film wordt word mooi opgebouwd met mooie beelden, prachtige muziek, humoristiche momenten, droevige gebeurtenissen.

Voor elk wat wils en daarom ook goed verteerbaar.

Komt zeker in mijn top 10.

Net gezien en ik ben onder de indruk van deze film.

Mooi verhaal over de dood dat zeer integer en zonder te veel woorden in beeld gebracht is.

Een pareltje

Ik hou van actie- en snelle films. Deze is alles behalve dat, maar wat een mooie film! De essentie van het leven, zonder veel woorden in twee uur... Je houdt het niet droog. 5*

Verrassend leuke film. Afgezien van de schoonheid en het rustgevende sfeertje van de film, was de film ook zeker amusementvol en bevatte het ook een aantal grappige situaties (mede dankzij de komische gezichtsuitdrukkingen van Masahiro!). Hoewel de film een vrij heftig beroep/onderwerp behandelt, vond ik de film erg luchtig overkomen en eigenlijk best wel... makkelijk en afstandelijk. Aangezien ik meestal vol schiet als het om dit soort gebeurtenissen gaat, werd ik nu op een hele andere manier geraakt. De film was gewoon erg mooi, en samen met de Japanse cultuur en de prachtige beelden (vooral die van de zwanen (in combinatie met vuur, net alsof de vlammen in zwanen veranderden!) en de cello-scènes) is de film sowieso al een puur filmisch pareltje. Het rustige spel regie beviel me erg goed, het versterkte de soort ''eerbetoon'' aan de doden, zoals dit ook gebeurt in de film. Erg mooi. Wat een beetje tegen viel was dus dat het verhaal mij niet persoonlijk echt raken. Ik prefereer meer heftige realistische sitatuies die recht voor zijn raap worden verfilmd. Nu ben ik wel een beetje ontgroent in de Aziatische film wereld, en zie ik dat dit ook wel een stijl op zich is, toch had ik wat meer heftigheid verwacht. Dit minpuntje werkt tegelijk op andere vlakken, zoals film-technische kanten, wel weer erg hoog. Geen hoogvlieger maar zeker wel een prachtige film die ik iedereen wil aanbevelen. Vind trouwens de poster hier erg lelijk vergeleken de poster waar Daigo cello speelt bij de bergen, die spreekt veel meer en geeft een mooier beeld van de film. 3,5 ster

Net gekeken. Een film gaat nooit alleen over de film. Het gaat ook een stuk over jezelf. Raakte diep.

Zeker een prachtige film dit. Erg genoten en zelfs een traantje gelaten.

4.5

Aanrader!

Mooi verhaaltje dat gevoelvol geregisseerd is. Strak geëdit, mooie cinematografie en een bekwame cast ook.

Prachtige film. Rustgevend. Ook al gaat het over de filosofie rond de dood die op deze manier erg aanvaardbaar voorgesteld wordt door een intense beroepservaring. Het Japans doet niets af van onze westerse gevoelens. Woorden zijn niet altijd nodig. Prachtige beelden en muziek gesierd door hun eenvoudige voorstellingen. Heerlijk van genoten, meegeleefd en zeker naar het einde toe een traantje gelaten. Liefde, gezin, nieuw leven, werk en dood smelten hier op een aantrekkelijke manier totaal in mekaar. Met deze manier van filmen verdwijnt elke haat en angst en smelt je hart. Een heerlijk gevoel. Prachtig verfilmd, verhaal en regie. Op een eenvoudige, aantrekkelijke enternainende manier wijzer worden. Geen moment de tijd om tijdens die twee uren naar toilet of afleiding te zoeken. Een rustgevende uiterst subtiele stijging van spanning. Behoort zeker binnen mijn top 10. Een film die iedereen moet zien. 4.5-plus*

Bijzondere film, snijdt een onderwerp aan wat niet alledaags is, zeker niet voor zon jonge man. Ik kon niet altijd aandachtig blijven, maar er zijn zeker interessante mooie momenten.

Er zitten echter enkele stukken in de film wat op mij belachelijk slecht overkomt, ik kan me haast niet voorstellen dat dit (bij soortgelijke situaties) ook de praktijk is in een land als Japan:
- directeur van het concertgebouw komt even een woordje doen: jullie zijn ontbonden/ontslagen. Reactie van de concertleden: we gaan direct weg zonder wat te zeggen.
- meneer heeft een nieuwe baan, mevrouw komt thuis: zij vraagt hoe de nieuwe baan was, hij geeft wat ontwijkende reacties en.. zij gaat eten maken. Dat was het.

Koekoek, niet echt normaal! ***

Zonder verwachtingen begon ik naar Okuribito te kijken. Het is een bijzondere film die vele snaren weet te raken, letterlijk en figuurlijk. Het heeft niet alleen een droevig, diepgaand en filosofisch kantje maar kan bij momenten ook gepast komisch uit de hoek komen waardoor de film niet helemaal bedwelmt wordt onder de tranen. De cello-stukken, de final touch, maken het helemaal af. Die soundtrack blijft echt nazinderen. Ik heb zelden een film gezien met zo'n goede balans.

Daigo Kobayasi is een cellist die op zoek moet gaan naar een nieuwe baan nadat zijn orkest ermee kapt. Hij besluit met zijn vrouw naar zijn geboorteplaats terug te keren. Daar ziet hij een aanbieding 'Departures' en dacht hiermee iets te vinden in de branche van een reisbureau. Hij belandt echter bij een begrafenisondernemer (er had 'Departed' moeten staan).

Masahiro Motoki acteert fantastisch. Hij brengt de veelzijdige emoties goed door aan de kijker. Ik heb echt moeten lachen bij de opnames en de eerste kennismaking van zijn job. In het eindslot bewijst hij andermaal zijn ijzersterk acteerwerk op serieus vlak. De filosofische monologen van de poortwachter en van de weduwnaar Tsutomo Yamazaki die Daigo opleidt, kunnen je echt een krop in de keel bezorgen.

4,5*