Okuribito (2008)

Deze film is beslist niet gemaakt voor kuddedieren (die willen gewoon vermaakt worden zonder dat ze zich iets af hoeven te vragen tijdens of na het kijken). De stemmen op IMDB zijn samen inderdaad een massa, maar als je het geringe aantal ziet (nog geen 2000, vergeleken met 50.000 voor een beetje Hollywoodfilm), is het relatief gezien een beperkt aantal (liefhebbers).

Ja hoor eens kikujiro, ik vind het prima als jij op onhandige wijze je best doet je goede smaak te etaleren, maar ik ben in ieder geval geen kluun-lezer die kundera afkraakt, ik ben iemand die ieder jaar een een lading mooie Aziatische films ziet en zich afvraagt waarom uitgerekend dit nou weer zo in de prijzen moet vallen Hoe kun je met droge ogen beweren dat er geen sentimentele pretenties zijn. Het is naar het einde toe echt vlek op vlek. Met die foto, ach man, we lagen plat van het lachen. Als dit Amerikaans was geweest, met Sandera Bullock of zo, was het glazuur van je kiezen gesprongen, nu is het opeens on-westers goed. Alsjeblieft zeg. Film is drie kwartier goed, mooi gedragen drama. Daarna wordt het ongelofelijke klets-kitsch. Nog een enorm overschatte film waarin hetzelfde gebeurt: Tokyo Sonata. Ga die maar snel kijken.

Wat is er subtiel aan een man op een krukje in de wei die op aanzwellende wijze een droevig lied speelt op zijn cello, terwijl er rustig "gefade" wordt tussen hem en overvliegende vogels?

Cristiano Ronaldo combineert vorm met inhoud: zijn acties zijn vaak onvoorspelbaar, maar toch doeltreffend. Deze film is zo hol en voorspelbaar als wat.

Persoonlijk lees ik liever Kafka dan Kluun. Maar leuk dat je hem aanhaalt, aangezien je deze film uitstekend kunt vergelijken met "Komt een vrouw bij de dokter". Beiden zijn immers pretentieuze werken die vorm boven inhoud verkiezen.

Jij noemt mij een filmliefhebber, omdat ik deze film bewust heb opgezet, maar ook vergelijk je me met een Kluunlezer en bovendien nog met Uwe Boll (geen film van de man gezien trouwens). Beetje tegenstrijdig.

Hokjes bestaan niet.

Waarom haal je één scène uit de hele film om daarmee aan te tonen dat de film niet subtiel zou zijn?

Ik zou niet weten wat er pretentieus is aan deze film: er wordt op esthetische wijze omgegaan met de doden en dat zie je in wel meer culturen terug voorafgaand aan begrafenissen.

Nou je zegt het zelf al: om aan te tonen dat de film niet subtiel is. Er waren veel meer scènes, maar dan zou ik de film bij de hand moeten hebben en die heb ik niet.

Dat er op esthetische wijze wordt omgegaan met de doden zegt niets over de inhoud van deze film.

Ja, ik heb die film helaas ook niet bij de hand, anders zou ik dat laatste half uur nog even doornemen. Dat staat stijf van de klefheden. Was er geen foto of footage van hem als jongetje die steeds terugkomt met nog een ander personage erop dat dan heel wazig is, en in de laatste scene zie je dat het zijn vader is! Het hele idee dat hij de rituele afneemt bij zijn vader is al redelijk klef. [/quote] Maar ja ik wou dat ik me die andere dingen kon herinneren.

Ja!!!! Hoe kon ik het vergeten, het steentje...

Ik vond het een erg mooie film die welliswaar een lange zit was, maar zeker de moeite waard!!

Ook de muziek was prachtig en in het verhaal kon ik weinig vreemds ontdekken, wat de plank mis sloeg.

Kortom mensen die van dit genre film houden is het een absolute aanrader!!

en waarom draait deze film vanaf donderdag alleen in Deventer? om 7 uur 's morgens...ik ben erg geintereerd in aziatische films.. maar op deze manier is er geen lol meer aan! Sommige mensen moeten werken/studeren... hoe willen ze dan een volle zaal trekken om die tijd?

DOH! echt weer de hollywoodcultuur, waar een amerikaanse film 20 maal per dag draait en een iets onbekendere film op ontijden in 1 zaal in NL... Huray -_-

De meeste bioscopen maken het programma dat ze vanaf donderdag draaien pas op de maandag eraan voorafgaand. Dus pas vanaf begin volgende week kun je zien waar en op welke tijden Departures gaat draaien.

Aardige film die vooral leuk begon, naderhand begon ik het een beetje vervelend worden en zeker het laatste half uur had van mij niet gehoeven. Wel een erg origineel script.

3*

Prachtige film, mooie muziek en integer verhaal met liefde gemaakt!

Een prachtige film, waar een moeilijk onderwerp op een respectvolle wijze wordt uitgebeeld. Ondanks alle tragiek zitten er ook regelmatig komische fragmenten in. Ik heb in deze film vaker moeten lachen dan in menig andere zogenaamd komische film. Het hoofd thema "omgaan met de dood en de mensen die er beroepsmatig mee te maken hebben" wordt heel mooi weergegeven. De film wordt nooit luguber of akelig en de lengte van de film is ook geen bezwaar. Het is wel een film waar je van moet houden en beslist geen film voor het grote publiek.

Heb me vermaakt bij deze film. Al vond ik het over het algemeen een beetje beperkt, als je kijkt naar locaties en interacties. Ook snap ik niet helemaal wat voor levensles hij hieruit heeft gehaald.

Goed verhaal en een goede cast.

Filmpje dat wel aardig wegkijkt, maar wat er zo bijzonder aan zou moeten zijn ontgaat me een beetje. Typische Oscarfilm die filmisch niet echt Japans aandoet, eerder wat Koreaans.

Inhoudelijk is het wel echt Japans, inclusief toewijding, schaamte, hokjesdenken, precisie en opgekropte emotie.

Dat is dan ook meteen wat de film wel aardig maakt. Het vakmanschap wat wordt getoond is mooi om te zien. Het dramagedeelte kun je maar beter niet al te serieus nemen.

Wat er zo bijzonder aan deze film is, is mij ook ontgaan. Of wellicht het bijzonder slecht acteerwerk en de bijzonder voorspelbare verhaallijn .

Met name het eerste uur is het erg vervelend, daarna kon de film me soms wel raken, vanwege universele thema's dood, afscheid, rouw. Maar het had allemaal een Emile Hartkamp-randje. Voorlopig krappe 3*.

Mooi vormgegeven drama met een originele invalshoek. Bij vlagen ontroerend, maar bij vlagen wordt het ook wat langdradig. En tja, dat acteerwerk.. Niet bijzonder sterk, maar ik heb me er ook niet aan gestoord.

Erg mooi en zeer ontroerend. En ik vond in tegenstelling tot wat anderen hier dat er mooi in geacteerd werd.

Een mooie film maar geen oscar waard IMHO. Het begrafenis ritueel wordt mooi in beeld gebracht zonder melodramatisch te worden maar de film kakt halverwege gewoon in omdat het verhaal niet (genoeg) boeit. Zeker geen slechte film maar gewoon niet bijzonder.

Mooie film waarin ik vooral de muziek schitterend vond. Dat zorgde toch voor een paar aangrijpende scenes.

Vond het interessant om te zien wat dat vak precies inhoudt in Japan, hoe de bevolking tegen dat vak aan kijkt en hoe de hoofdpersoon daarmee omgaat. Hij besluit toch maar om door te gaan met dat beroep...

Twijfelde tussen 3,5 en 4 sterren...

Gisteren redelijk op de bonnefooi naar deze film gegaan en ik vond hem zeer indrukwekkend, zij het een tikje te lang op het einde. De scene waarin hij cello speelt voor zijn collega's vond ik erg ontroerend, maar het cello spelen in de wei had voor mij ook niet gehoeven.

Maar goed, erg mooie intieme en redelijk intense film. Ik werd ook wel ontroerd door de begrafenisrituelen, waarschijnlijk omdat ik nog niet zo heel lang geleden ook een zeer dierbaar persoon ben verloren. Mooi ook om de parallelen te zien tussen de rouw van de nabestaanden en de hoofdpersoon, eigenlijk breken ze allemaal op hetzelfde moment (als de hoofdpersoon 'klaar' is voor de reis, ook het moment dat Daigo zijn vader weer herkent). De parallellen tussen de vader en de zoon vond ik ook erg mooi: allebei zeer non-communicatief tegenover hun partner.

Is het trouwens echt zo dat men in Japan zo negatief aankijkt tegen dit soort beroepen? Vond het verder ook zeer interessant om te zien hoe dit soort rituelen daar in hun werk gaan.

Kromme tenen krijg ik van sentimenteel gezever en, toegegeven, Departures is er - in ieder geval richting het einde - niet al te zuinig mee. Maar als een film mij er van moet overtuigen dat het noodlot wel degelijk bestaat, als het mij zo nodig moet vertederen, dan graag op deze manier.

Favoriete momenten: de plechtige rituelen.

Ook ik sluit me aan bij de mensen die nogal verbaasd zijn met de Oscar voor deze film. En dan niet eens zo zeer omdat het slechte film zou zijn, maar hij is vooral zo onbeduidend. En waarom dan, uit de jaarlijkse enorme productie van Japanse films, deze boven komt drijven is mij echt een raadsel.

Departures is inderdaad wel vrij sentimenteel bij tijd en wijlen, maar heeft vooral ook het hart op de goede plek. Daardoor wordt het ook nooit echt storend. Verder zijn er best wel een aantal aardige scènes en hangt er een fijne rustige sfeer in de film. De film gaat echter ook te lang door, waardoor de laatste twintig minuten (die al niet bepaald de subtielste zijn) nogal gaan tegenstaan.

Ja, en nog wel meer zaken. Zoals vrijwilligerswerk in een ander land.

Vandeweek gezien.

Soms inderdaad niet bepaald subtiel maar op andere punten ook weer wel.

Wat betreft Japanse drama's vind ik deze ook behoorlijk toegankelijk(wellicht dat dit daarom de Oscar inzending was) vergeleken met een hoop anderen in het genre.

Vond ik dat een slecht iets? Nee.

Laat ik voorop stellen ik hou erg van Japans drama en helemaal die hardcore drama's ala EUREKA, Café Lumiere en Tokyo Story dingen waar je vaak 2+ uur tegen pratende depressieve mensen aankijkt.

Echter ondanks dat deze beduidend luchtiger is vond ik het wel een hele mooie film. Ik vond het een interessant onderwerp, de acteurs waren leuk(en damn wat een mooi vrouwtje die Ryoko Hirosue), het was mooi gefilmd, had mooie muziek en keek gewoon heel fijn weg.

Sentimenteel op bepaalde stukken, ja maar who cares. Soms moet je een film niet te technisch gaan bekijken maar je gewoon overgeven aan het verhaal en je laten meesleuren.

Ik heb genoten.

4*

Phiuck Yiu (van je plaatje)! Just kidding. Ik wist ook niet dat er zo'n soort beroep bestond in Japan. Leuk om dat te zien inderdaad.

Vrijwel ieder aspect is volstrekt ongeloofwaardig, en er lijkt een soort van drang te zijn om steeds even lollig te doen. Gekke bekken trekken of overdreven kokhalzen, raar de trap oplopen, of een lichaam even in een kist willen gooien. Maar vooral veel onbehoorlijk en ranzig vreten nadat je een lichaam hebt afgelegd. En dan nog het lef hebben sentimenteel te doen op het laatst.