Okuribito (2008)

Oversentimenteel, maar komt er uitstekend mee weg bij mij. Op pagina 2 van alle recensies staan mooie meningsverschillen of dit nu een sentimenteel en onsubtiel broddelwerkje is of niet. De waarheid is dat het absoluut hamert op de sentimenten en dat dat achteraf best clichématig gebeurt. Maar gek genoeg ergerde ik me er niet aan. Wellicht had de film me in de juiste vergevingsgezinde stemming gebracht, hoe dan ook, ik was meer ontroerd dan kritisch.

Ondanks bovenstaande is het belangrijkste wat Okuribito doet, met respect met dood en uitvaartverzorging/afscheid nemen omgaan. Dat klinkt misschien niet bijzonder, maar ik ken nog weinig films naast Six Feet Under die dit onderwerp (op zo'n manier) behandelen. De rol die dit soort mensen spelen wanneer je iemand verliest kan zo groot zijn en er wordt vaak zo geforceerd mee omgegaan. De manier waarop dat proces van wassen en dergelijke hier gebeurt was voor mij ontzettend mooi om te zien.

Ik vond het acteerwerk van de meeste acteurs overigens prima in tegenstelling to sommige anderen, maar ik ben wellicht nog niet bekend genoeg met de Japanse cinema om er echt kijk op te hebben. Ik vond vooral de muziek geweldig (opgeblazen en Westers, Onderhond? Ne-uh..! Ik ga de soundtrack zoeken ) en de cinematografie was inderdaad prima. Ja het cello op de dijk spelen stoorde mij ook ietsje, maar het was een van de kleine smetjes wat mij betreft.

Okuribito is geen perfecte film, en is misschien wat sentimenteel, maar als hij daar bij mij mee wegkomt, dan durf ik dat gerust bijzonder te noemen. Ik vond het zeer de moeite waard.

8,3/10 = 4*

Het sentimentele gedoe is m.i. niet op elk front hinderlijk.

Wel een echt (herkenbaar) Oscarwaardig sentiment: de link met Hollywoodfilms is er. De overacting is wel (soms) een tikje te. Het verhaal, de filmische beelden waren genoeg voor een kleine voldoende. De thema's vond ik wel sterk gebracht. Wie verzint er nu een film over een carrièretwist als deze? Het blijkt allemaal "losjes" op een autobiografisch boek is gebaseerd. Dat "losjes" blijkt wel uit het feit dat het boeddhisme slechts even wordt genoemd. De (betekenis van de) Japanse naam van de film past beter dan de Engelse titel. "De boodschap" is mooi gebracht, wellicht belerend, sentimenteel, maar ach..het deert me niet. Over wat de boodschap nu precies zou moeten zijn laat ik graag nader commentaar aan Japanners/ Japan-kenners. Duidelijk wordt er een taboe doorbroken.

Fraai japans drama, met veel humor gebracht. Hier en daar wellicht een beetje aan de sentimentele kant, nog verder aangedikt door de bij vlagen stroperige muziek, maar het verhaal steekt erg mooi in elkaar en de personages zijn prachtig uitgewerkt. Visueel ook zeer indrukwekkend.

Mooie Japanse film over een jongeman die zijn droom om een beroemd cellist te worden moet opgeven, waarna hij van het gehaaste Tokyo naar zijn geboortedorp terugkeert, alwaar hij door een misverstand bij een uitvaartondernemer aan het werk gaat.

De combinatie van het thema (het 'vertrek' van geliefden), de beelden en de klassieke muziek maakt het tot een prachtige ervaring. Enige beheerste humoristische tinten zorgden voor wat lucht. Wel vond ik de tweede helft sterker. Met name de finale vond ik persoonlijk indrukwekkend.

Dit is typisch zo'n film die ik alleen gekeken heb omdat ie op een lijstje stond (Kinema Junpo in dit geval), maar eigenlijk wel tegenop zag door de Oscar-connectie en verwachtte sentimentele inhoud. Na het zien van Sero Hiki no Gôshu (1982) en het feit dat ik door griep geveld niet heel veel energie had voor iets met inhoud, was de tijd nu echter rijp om deze maar eens af te vinken. En ik moet zeggen dat de film me uitstekend is bevallen. Ja, het tikt alle sentimentele boxjes aan (de muziek, lekker eten, de dood, relaties met ouders), maar doet dit op de typische Japanse manier vol met understatement en respect. Dit gekoppeld aan een toch niet alledaags onderwerp van afleggen van overledenen, maakt de film toch wel erg bijzonder eigenlijk. Dit is het type film waar Japanners erg goed in zijn en die me altijd wel raken ondanks dat het sentiment er op een bepaalde manier ook wel weer best dik bovenop ligt eigenlijk... en het hoeft ook niet altijd heel diepzinnig te zijn als het in de kern gewoon mooi en 'waar' aanvoelt.

andere voorbeelden van typisch Japanse films die voor mijn gevoel niet in een ander land gemaakt zouden kunnen worden: Sen to Chihiro no Kamikakushi (2001), Mazâ Wôtâ (2010) of Umimachi Diary (2015) (allemaal nog net iets beter dan deze wel )

Ik opende de pagina met enige vrees, moet ik eerlijk zeggen, maar volgens mij was jouw ervaring vrij gelijk aan die van mij als ik het zo lees.

ik heb hier alle pagina's met comments niet terug gelezen, maar in jouw stukje kan ik me inderdaad ook wel helemaal vinden!

Ik heb vaak wat moeite met Japanse film. Want ik heb het niet zo op verstilde personages, die veel films uit Japan met hun gebrek aan emoties “ontsieren”. Maar gelukkig zijn er uitzonderingen. Dit is er daar één van. Het is een serene film over verzoening met het leven, met je verwanten en met de dood. Een film over sentimenten, waarmee het leven doorspekt is. Een film ook die humor en drama naadloos met elkaar verweeft.

Naast het beklijvende verhaal is in feite alles aan deze film van grote klasse: het acteerwerk, de fraaie cinematografie en de sfeervolle soundtrack. De film heeft zowat alle prijzen gewonnen die er te winnen zijn, vooral in Japan zelf. En als klap op de vuurpijl ook nog eens de Oscar voor beste niet-Engelstalige film. Dit laatste maakt ‘m natuurlijk min of meer bij voorbaat al verdacht bij de Japanse incrowd op MM. Het zal wel.

Prachtige film, met veel sentiment en een vleugje humor. Vooral het originele onderwerp op zo'n boeiende manier te brengen, vind ik knap.

Film begon redelijk goed maar werd onverdraaglijk sentimenteel. Het was alsof plotseling iemand vijf klontjes suiker in je koffie had gedaan.

Cultuurkloof. Nu sprak ik vroeger wel eens een persoon die werkt in de uitvaartbranche. Hij sprak altijd met veel liefde over dat vak. Het lijkt me ook ergens wel een heel dankbaar beroep. Daarom begreep ik op momenten deze film ook niet. Ergens weet je (denk je) dan dat dit in Japan dan wel anders zal zijn, maar mijn kennis is daarvoor niet toereikend. Dan wordt het omslagpunt vaak wel mooi getoond, dat als men eenmaal ziet wat er gebeurt dat men dan wel begrip toont, maar toch maakt het de film deels onbegrijpeijk en onmogelijk om mee te leven. Het maakt ook dat dit een zware film wil zijn op dramatisch vlak, maar dat nergens is. Alles gebeurt wel opvallend gladjes. Vriendinlief (die niets anders mag doen dan begripvol naar Kobayashi kijken) gaat wel even weg maar keert snel terug en eens er ruzie kan ontstaan, iets van spanning ook maar, overlijdt net de juiste persoon om dat ontwijken. Nu ja, flets is een beter woord om de algemene indruk weer te geven. En dan soms komt er nog een stukje in voor waar de humor echt totaal misplaatst is. Dan zijn de sfeerscènes in dat dorpje een stuk beter, maar onder de huid kruipen doet de film nergens. Maar goed, de film duurt dik twee uur maar kijkt opvallend makkelijk weg en vermaakt ergens best wel, dus sowieso wel voldoende. Het einde is echter wel cheesy en dat cellospel op de dijk sloeg nergens op. 3,0*.

Soms moet je een beetje geluk hebben om op een goede film te stuiten die je normaal gezien niet onmiddellijk zou zien. Zo zocht ik in de plaatselijke bibliotheek naar films van Kobayashi, de regisseur van onder meer Seppuku (Harakiri) en Ningen no jōken. Eén van de resultaten bracht ook deze Okuribito wegens de verwijzing naar het personage in de film, Daigo Kobayashi. Dit had ik helemaal niet door - er vanuit gaande dat het een film was van Masaki Kobayashi, zo zie je maar ...

Vanaf het eerste shot werd ik helemaal weggeblazen door de film. De respectvolle manier waarbij de firma NK lichamen voorbereidt op hun volgende reis was erg mooi in beeld gebracht. De zorg, het oog voor details en culturele factoren waren adembenemend. Ook het tweede shot waarbij het symphonisch orkest Ode an die Freude speelt vond ik erg machtig. Door gebrek aan belangstelling wordt het orkest opgedoekt en moet Daigo Kobayashi op zoek naar een nieuwe baan. Hij keert terug naar zijn geboortestreek waarbij hij ingaat op een vacature van 'reisbegeleider'. Daigo is een wat goedgelovige naïeve vriendelijke jongeman. Masahiro Motoki, die zijn rol vertolkt, doet het uitstekend. Ook de andere personages doen het goed. Naast het zwaar beladen thema heeft regisseur Takita ook oog voor de nodige humor. Zo is het sollicitatiegesprek best aangenaam om volgen en bepaalde situaties waar Daigo in verzeild geraakt (de video-opname of het feit dat de ene dode nu eenmaal niet hetzelfde is als de andere dode, idem voor de nabestaanden).

Dat de film te sentimenteel is, ga ik niet mee akkoord. Het is uiteraard een gevoelig onderwerp en emoties zijn steeds verbonden met dit thema, ook als filmkijker verwacht je een zekere sereniteit of respect. En hierin slaagde Takita wel degelijk. Interessant subthema om te volgen was eveneens het misprijzen van de samenleving en zelfs zijn naasten voor het beroep dat hij uitvoert. Binnen de Japanse cultuur is blijkbaar het aanraken van doden "onrein". Door hen op te baren en te wassen echter, worden hun zonden, pijn en lasten weggespoeld zodat ze klaar zijn voor de volgende fase van hun bestaan. Voor mij persoonlijk alle respect voor mensen die hiervan hun beroep maken om de overledene en nabestaanden bij te staan. De dankbaarheid bij de familieleden was dan dikwijls ook erg groot en werd geuit via die typische onderdanige, maar uiterst respectvolle buigingen.

Terechte bekroning op de Oscars destijds als beste buitenlandse film. Ook voor mij een diepe buiging: 4,5*!

Een film die fijn wegkijkt. Hij verveelde mij nergens, ondanks de lange speelduur. Soms vond ik de hoofdpersoon te komisch of overdreven. Dat vind ik een minpunt. De sfeer kwam best goed op mij over, leuk om een stukje van de Japanse cultuur te zien, en het is geen oppervlakkige film. De dood is al gauw een zwaar thema. Hij wist mij hier en daar echt te raken, maar soms werd het sentiment mij een beetje te veel. Al met al geen slechte film, wat mij betreft. 3,5*

Sympathieke film met interessant gegeven is iets te glad naar mijn smaak om echt indruk te maken. Scenes zoals die met de cello in een grazig weiland waren tenenkrommend, en ook de laatste scenes met het steentje waren wel over het randje, maar daar tegenover staan ook wel genoeg goede scenes waarin die toch wel typisch Japanse zorgvuldigheid mooi wordt getoond: of het nu gaat om het wassen van doden, het opdienen van voedsel, of zelfs het aanharken van een parkje, het lijkt nooit achteloos te gaan maar met een intense concentratie die ik alleen maar kan bewonderen. Ook wel redelijk geslaagde humor zodat het ook nooit al te zwaar aanvoelt. Sowieso vind ik de afwisseling tussen banaliteiten en eerbiedwaardige ernst vaak wel werken in dit soort films.

De score vond ik wel tegenvallen. Ik houd best van klassiek, maar het klonk wel erg gepolijst, vooral veel saaie kamermuziek die van een CD van het type Now This is Classic Volume 5 lijkt te komen.

Ik werk zelf in de uitvaart en onlangs, tijdens de laatste zorg die ik verleende aan de overledene, samen met de dochter, vertelde ze me over deze film en of ik deze al kende.

Tijdens een twee weken durende rondreis door Japan vorig jaar, wist de reisleider op een bepaald moment, toen het uitvaartvak ter sprake kwam, ons al te vertellen dat dit vak in Japan tot zo'n beetje het laagste van het laagste gerekend moet worden, wat je daar als vak kan uitoefenen.

Verbaasd was ik dan ook over mezelf, dat ik deze film nog niet kende. Waar natuurlijk snel verandering in moest komen.

En het moet gezegd, Departures geeft voor een heel groot deel een prachtig beeld van hoe het hoofpersonage, gezamenlijk met zijn collega, in diverse mooie scenes, de laatste zorg verleend aan de overledene. Vaak in aanwezigheid van de familie. Op zeer bijzondere en uiterst zorgvuldige wijze, wordt het geduld, het respect en de rituelen getoond die erbij komen kijken als de overledene gereed wordt gemaakt voor zijn of haar laatste reis. Het laat ook zien dat het vak wel degelijk een dankbaar en respectvol beroep is en ik kan deze film dan ook aan iedereen van harte aanbevelen die open staat voor de dood. Want ondanks het verdriet, herbergt het iets ongelooflijks, wat in veel gevallen, de mensen dichter naar elkaar toe brengen op een mooie manier.

Ook bijzonder om te zien hoe deze film het vak op een zowel negatieve als positieve manier onder de aandacht brengt. Zeker nu ik weet dat het vak in Japan redelijk taboe is. Wat natuurlijk erg jammer is en zeker voor zo'n bijzonder en fantastisch land met zo'n rijke cultuur.

Departures heeft me in ieder geval flink stil gekregen en ik heb dan ook genoten van deze schitterende film die naast de mooie acteerprestaties van de gehele cast, ook nog eens voorzien is van wederom een geweldige score van Joe Hisaishi. Een absolute aanrader!!!

Een parel van een film. Misschien op het einde wat melo maar voor de rest niets den superlatieven. Heel mooie regie, opbouw, beelden, mooie muziek naast prachtige stille momenten, symboliek (de keien, de zalmen tegen de stroom in, de zwanen) en heel knap acteerwerk waarbij ik de palm geef aan Royko Hirosue, als echtgenote van het hoofdpersonage

Een mooi drama over afscheid nemen. In de brede zin van het woord. Al ligt de focus natuurlijk op het afscheid van een overledene. Daigo is een jongeman zonder echt zicht op een toekomst. Zijn toekomst was de cello, dat hij al als kind speelde. Als het orkest waar hij speelt stopt, gaat hij terug naar dat verleden in het ouderlijke huis. Hij vind wel een job, maar dat is met de nodige vooroordelen. Al zal die job hem net een nieuwe toekomst geven en het verleden kunnen afsluiten. Blijkbaar niet alleen voor hem, als de mensen rondom hem een ritueel meevolgen, zie je ze ook bijdraaien. Mooi gefilmd.

De kracht van de film zijn de rituelen, waar de dialoog even rust neemt en beeld het overneemt. Echt overdonderen doet het nooit en de muziek is wel mooi al ligt dat er toch wel iets te dik op met momenten. De film blijft niet helemaal hangen. Op zich geen wonder dat de film wat meer toegankelijk is en zo mainstream aandacht trok bij de Oscars. Gewoon een mooie film.

Een fragment van deze film, werd zondag bij ZG getoond.

waar zou ik deze film terug kunnen zien?

iemand een idee?

Film die ik al verschillende malen had laten liggen bij de kringloop. Ik wist niet helemaal wat te verwachten en de foto op de hoes deed denken dat het alleen om muziek draaide. Maar die vooroordelen werden gelogenstraft toen ik afgelopen maandag de film toch had meegenomen en die avond ging kijken. Een uitermate merkwaardig drama bleek uiteindelijk het geval.

Serieus gaat de film van start met het afleggen van een gestorvene, iets waar veel zorg en ritueel van uit gaat en meteen al een bepaalde emotionele prikkel met zich mee draagt. Bijzonder is ook dat er vrijwel onmiddellijk iets raars plaats vind die een voorbeeld is van de aparte humor die gedurende de film voorbij komt en de film een soort van Yin Yang principe meegeeft tussen bijzonder koddig en heel serieus, triest en komisch, of een afsluiting en een nieuw begin. Het is maar hoe je er naar wil kijken.

Op kostelijke wijze wordt Massahiro binnen gehengeld. De eerste dode, de instructievideo, de ruzie tussen familieleden gedurende een aflegging, het zijn stuk voor stuk sketches opzich en onderdeel van een tragikomedie. Iets waar ik niet meteen heel erg voor val, toch zijn de serieuzere momenten met het ontzettend moeilijke werk dat Kobayaschi zich eigen probeert te maken bijna betoverend qua lading, ritueel en emotie, en het zijn die momenten dat ik verschillende keren met een brok in de keel zit te kijken naar deze film. De mens wordt op zijn slechts en best getoond, zowel zwaar op de hand als luchtig, oma met de kniekousen is wel een prachtige voorbeeld daarvan. Bizar en bijzonder hoe mensen toch met de dood omgaan wat dat betreft.

Maar waar gaat Departures nu werkelijk over? Als God een deur sluit dan opent hij een raam? Het vinden van een roeping? Of is ieder einde een nieuw begin? De cirkel is wat dat betreft op meerdere manieren rond aan het einde van de film en het zal persoonlijk zijn wat het meeste treft. Bijzonder is toch de weerstand die in Massahiro's omgeving leeft omtrent het werk, terwijl het ontzettend dankbaar werk is. Verder kan gezegd worden dat het een Aziatische film is en die zijn nu eenmaal apart qua humor. De muziek is op bepaalde momenten vooral tijdens de afleggingen zeer fraai.

Departures is met recht een aparte film te noemen en vooral iets dat je moet liggen. Ik persoonlijk ben nog wat zoekende wat de mix tussen serieus en humor betreft en of die zo goed is. Mijn eerste gevoel is toch dat de kolder net wat teveel overheerst. Dat de humorkaart wordt gespeeld is opzich niet vreemd want een serieuze film met dergelijk onderwerp was veel te zwaar geworden.

Een fijn inkijkje in een stukje Japan dat we niet gauw te zien krijgen en een weerzien met de Japanse Gregory Peck die ik kende van het fantastische Tampopo. Ook de ceremonie was heel mooi om te zien.

Maar dat was het dan zo ongeveer. Het drama dat gesuggereerd werd bij de intro bleef uit. Verder groeide bij mij vooral ergernis. Waar de vrouw van het badhuis stelt dat Daigo alles opkropt, lijkt dit wel te gelden voor heel de Japanse maatschappij. Dingen worden gewoon niet uitgesproken, zelfs ronduit verzwegen.

Daarmee lijken ze alleen maar (ten behoeve van de film) een probleem in stand te houden waarvan ik me niet kan voorstellen dat het daadwerkelijk een probleem zou kunnen zijn (zeker niet als hij er zo royaal voor betaald wordt).

Ik hou van klassieke muziek, maar hier wordt alleen maar teruggegrepen naar stroperige, sentimentele muziek, nog eens onderstreept door de bijna stuitend dociele echtgenote die alleen maar smachtend bewonderend, ogen volschietend naar haar man zit te kijken. Het zal best wel iets cultureels zijn, maar voor mij was het too much.

En vqua verhaal vond ik het dan weer te weinig, ronduit saai zelfs. Met de teruggevonden vader als sof op de vuurpijl. De ceremonie te veel.

Eén van de schoonste films, die ik de laatste jaren zag: er zit echt alles in: humor, verdriet, woede, liefde, vriendschap. En zeker een dikke aanrader voor wie interesse heeft in de Japanse cultuur!

Film met twee gezichten. Begon erg fris met origineel thema en leuke ontwikkeling, maar het tweede uur kakt het behoorlijk in met de nadruk op traagheid en sentimentaliteit.