Home (2008)

Een huis is nog geen thuis

Speciale licht abstracte, licht absurde film, waar ik wat gemengde gevoelens bij heb. Gemengd omdat het uitgangspunt wel leuk is, en de acteurs erg hun best doen om er iets van te maken. En dan vond ik het ook een ietsiepietsie saai, omdat de volledige film zich op eenzelfde setting afspeelt, wat me dan niet kan boeien.

De aanwezigheid van die helse autosnelweg moet je hier in feite als een begrenzing zien van hun persoonlijke vrijheid en leefruimte. Tot voordien leefden ze een gelukkig, onverstoord leventje aan de rand van dit onafgewerkt stuk weg. Het was hun wereldje, dat verder reikte dan hun huis en hun tuin. Dan razen plots honderden auto's voorbij en is de weg een vijand waar ze dagelijks mee te maken hebben : de drukte, het geluid, de vervuiling. Een vijand waaraan ze proberen te ontsnappen door zich binnen in het huis op te sluiten . Gelukkig bestaat er zoiets als ruimtelijke ordening en is zo'n situatie ondenkbaar.

De diepere betekenis gaat over het bijna heilige karakter van een thuis, een plaats waar de mens zich op een wanhopige manier aan vasthecht, zelfs al is die bedreigd door externe factoren. Het symbolische einde past wel in het plaatje, want vrijheid is nog een belangrijker goed, die niet aan één locatie gebonden is. Maar dit is beslist een film die niet voor iedereen is weggelegd. Daarvoor is het allemaal te minimalistisch.

Warm gezin aan drukke snelweg

Het gezin van Marthe en Michel is gelukkig op het Franse platteland. Man, vrouw, twee dochters en een zoontje zijn erg op zichzelf, maar genieten volop van elkaar en de afgelegen plek waar ze wonen. En om die woonplek gaat het in deze film. Hun huis staat namelijk pal naast de snelweg. Alleen wordt die weg al tien jaar niet gebruikt. En het ziet ernaar uit dat de snelweg voorlopig ongebruikt blijft.

En dus fietst de jonge Julien over het prachtige asfalt, heeft pa Michel een luie stoel op de weg gezet en steken alle gezinsleden gemakkelijk over naar de overkant waar een zandweg hun enige verbinding met de bewoonde wereld is. Vooral moeder Marthe voelt zich thuis op deze bijzondere stek.

Maar dan ziet Julien op een dag werklui die met de weg bezig zijn. Op de radio (Radio autoroute) horen ze dat de snelweg na tien jaar eindelijk open gaat. Hier is de familie niet blij mee. Maar duidelijk is dat vader, moeder en drie kinderen nog geen idee hebben van wat hun te wachten staat.

Het zijn deze komische en absurde elementen die tezamen vooral tot een drama leiden. De film laat zien hoe de drukke snelweg het hele gezinsleven op zijn kop zet en uiteindelijk ontwricht. Hoewel de inleiding van de film nog komisch lijkt, vergaat het lachen de familie al snel. Voor een echt geslaagde film is het allemaal te absurd en te incoherent. Zeker als de climax nadert.

Wel mooi aan de film is de manier waarop de warme band van de gezinsleden in beeld is gebracht. Om die band voelbaar te maken, toont regisseur Ursula Meier vooral heel gewone scènes. Je ziet de manier waarop het gezin in de badkamer met elkaar dolt, hoe er gekliederd wordt met water, hoe er gelachen wordt en gestoeid. Het zijn deze scènes die het verhaal toch nog enige overtuigingskracht meegeven. Daardoor ga je lang mee in het rare verhaal.

Matige reacties hier, maar was toch wel onder de indruk van deze wat naargeestige film. Zeer apart concept, een gezin dat aan een verlaten en slechts half aangelegde snelweg woont. Het lijkt in eerste instantie een wat absurde komedie, maar geleidelijk begint het toch wat te wringen, en dat is een gevoel dat steeds erger wordt. De personage blijken wat vreemde trekken te hebben, vooral moeder, en hoe langer de film duurt hoe benauwender het wordt... letterlijk.
De afloop is wel enigszins teleurstellend. Niet de muziek en de shots, die waren prachtig, maar het was enigszins abrupt en bovenal, het liep goed af. Het is een concept dat Haneke had kunnen bedenken, maar die had het vermoedelijk in stijl afgemaakt...

Ik had hier een Zwitserse film verwacht, bleek het toch niet het geval te zijn. De film was anders wel goed en viel een beetje in de Haneke/Seidl straatje, maar dan worden die methodes hier wel in een heel raar, onlogisch jasje gestoken. Het psychische machtspelletje door een autosnelweg.

Men neme een gezin die in een huis leeft pal naast een verlaten autosnelweg, waar nooit een kip te bekennen is, dus ze ook lekker rustig leven. Alles veranderd drastisch als de grondwet toch maar weer besluit om de snelweg te openen en de eerste auto's erover beginnen te rijden. Wat natuurlijk voor lawaaioverlast zorgt bij de familie, en waardoor de familie ook langzamerhand krankzinnig word.

Ja, best een raar plot eigenlijk om er toch een soort psychologische film van te maken. Het acteerwerk was ruim voldoende (die dochter was ook erg sexy ) en het hele gedoe tegen het "geluidsoverlast" was hillarisch, en ondertussen word het nog serieus bedoeld ook.

Vreemd filmpje.

3,5*

Een ondenkbare toestand tenzij die autosnelweg als metafoor geldt voor de druk die de maatschappij kan uitoefenen en waarbij een gezin, onmachtig tegen hetgeen wordt opgedrongen, volledig ten onder gaat.

Isabelle Huppert en Olivier Gourmet (en ook de jongeren die hun omringen) zijn uitstekend in hun rol van tegenstrubbelende maar weerloze slachtoffers.

Bijzonder goede en leuke film. De setting en het verhaal van Home zijn origineel en goed uitgewerkt. Vooral ook het verloop, waarin een moderne inmetseling plaatsvindt, mag gedurfd genoemd worden. Alle personages worden geloofwaardig uitgewerkt, inclusief de ontwikkeling die ze doormaken door het openstellen van de snelweg naast hun huis. In tegenstelling tot Arnie vond ik het einde op z’n plaats: de inmetselingsactie is toe te schrijven aan een tijdelijke verdwazing, maar het laten doodgaan van het gezin was daarin buitenproportioneel geweest. De cinematografie van Agnes Godard is fijn, en ook de muziek is prima. Het enige waar het aan ontbreekt is een handvol scenes die er nog bovenuit steken en die de film naar een hoger niveau hadden kunnen tillen. Maar visie en talent zijn zonder twijfel aanwezig, dus ik ben benieuwd naar meer van Ursula Meier.

Zeer amusante tragi-komedie, met aantal mooie, spontane scenes wat je meteen een sympathiek gevoel geeft over deze familie langs de E57... Acteerwerk & setting is fabuloso/ Franse cinema op zijn best & absoluut het bekijken waard!

Aanvankelijk is dit een vrolijke film over een gezellig, saamhorig gezin, dat al jaren een onbekommerd bestaan leidt langs én deels op een onafgebouwde snelweg. Daaraan komt een einde wanneer de snelweg na tien jaar toch nog onverwacht in gebruik genomen wordt. Na de verbreking van het vrijwillig gekozen isolement verandert van lieverlee de sfeer binnen het gezin, dat kansloos is tegen de oprukkende drukke en lawaaierige samenleving.

Een onderhoudende tragikomedie, prima geregisseerd door Ursula Meier en met goed acteerwerk, niet in de laatste plaats van “Dardenne-acteur” Olivier Gourmet.

Absurdisme ten top waarbij ik, toen ik die file zag met al die mensen die zich aan het vergapen waren naar de zeer aantrekkelijke Judith in bikini, gelijk moest denken aan de film Week End (1967) van Godard. Toevallig heette de "directrice de la photographie" Agnès Godard. Soms familie van Jean-Luc?

Filmliefhebbers die het van een realistisch verhaal moeten hebben kunnen deze film beter links laten liggen. Ze zullen al snel het woord ongeloofwaardig in de mond nemen. Qua absurditeit is deze film enigszins vergelijkbaar met de films van Yorgos Lanthimos die het ook niet moeten hebben van een realistische story. Prima acteerwerk trouwens van de hele cast. Heb ook vaak moeten lachen trouwens. Een mooie ontdekking dus deze voor mij tot voor kort totaal onbekende Zwitserse film, waarbij een fragment uit een MM contest voor mij de onmiddellijke aanleiding was deze film te bekijken.

4.0*

Goede film. Heel apart, op de manier waar ik van houd. Sterk acteerwerk en fijn in beeld gebracht. Het verhaal boeide mij. Geen alledaags gebeuren. 4*