DeUsynlige (2008)

Weer zo'n goede Scandinavische film. Met goed uitgewerkte karakters en waarbij goed en slecht niet zwart-wit zijn. De 2 verhaallijnen zijn mooi in elkaar verwerkt. Al is het einde wel wat simpel en te geforceerd (Het zoontje van de Dominee zal en moet in het water eindigen). 3.5 sterren.

De film begon heel aardig met de introductie van de man die vrij komt na een gevangenisstraf en een baan als organist in een kerk krijgt. Ik kreeg het idee dat hij met de luide orgelmuziek zijn herinneringen en schuldgevoel probeerde te overstemmen. Fraai gedaan.

Zodra de moeder van het overleden kind in beeld kwam vond ik het een stuk minder worden. De aandacht verschuift plotseling volledig naar haar en haar gezin zodat de hoofdpersoon en de orgelmuziek helemaal naar de achtergrond verdwijnen. Zonde. Daarbij had ik veel moeite met het gedrag van die vrouw. Ze leek niet bezig te zijn met haar eigen aandeel in het hele voorval, althans dat kwam niet zo nadrukkelijk naar voren. Als je het toch hebt over schuldgevoel…maar goed.

Het einde vond ik al met al zeer zwak, ik vond het jammer dat de man toch nog even iets schuldiger gemaakt moest worden dan aanvankelijk leek zodat de moeder met een soort “ik heb gehoord wat ik wilde horen” voldoening eindelijk verder kon met haar leven. Dat zij en passant een ander kind dat er ook geen moer aan kon doen een trauma heeft bezorgd met haar overspannen acties is blijkbaar verwaarloosbaar… heel merkwaardig allemaal.

Ik zie bij films met een dergelijk thema toch liever dat de regisseur wat geraffineerder de kijker in conflict brengt met eigen gevoelens dan dat er wordt gekozen voor een te sensationeel en weinig subtiel slotakkoord zoals in deze film het geval is.

Mooi verhaal op een bijzondere manier verteld en gebracht. Schitterende soundtrack en geweldig geacteerd. Enkel een half punt eraf omdat na de helft het verhaal voor een gedeelte al duidelijk is voor de kijker en dan de film een 1/2 uur overbodig lijkt. Wat uiteindelijk helemaal niet zo is maar zeker nodig is om de personages beter te begrijpen. Voor mijn gevoel had dit net iets anders gebracht moeten worden.

Ik ben een groot liefhebber van de Scandinavische krimi's, koop er dan ook veel.

En ik begin ook aardig wat acteurs en actrices te herkennen die in andere series en/of films meespelen.

Maar deze film is voor mij toch wel de saaiste die ik tot nu toe heb gezien, veel te langdradig.

Het pluspunt van deze film is wel de mooie muziek, maar verder kon hij me amper boeien.

Gelukkig heb ik deze nu eens niet gekocht, want zou spijt hebben gehad van de aankoop.

"Tarkus" mag de film misschien langdradig en saai hebben gevonden, voor ons was de tijd goed besteed omdat wij de film prachtig vonden. Op een menselijke manier wordt er letterlijk omgegaan met hoe de bevolking reageert op het verleden van onze hoofdrolspeler en de uiteindelijke gevolgen voor een ieder. PRACHTFILM die we graag later weer eens zien!

De meer dan verschrikkelijke orgelversie van het lied 'Bridge over troubled water' die de hoofdpersoon in deze film speelde, en die eindigde in een hoop onmuzikaal geraas, was symbolisch voor de kwaliteit van de gehele film. Een vervelende film die veel te lang duurt, en nergens echt tot leven komt. Het heen- en weer springen in de tijd zie je helaas wel vaker in dit soort trage drama's. Het lijkt een poging om een iets te saai verhaal wat extra's te geven, maar het is vooral erg hinderlijk.

Ik haakte af toen halverwege de hoofdpersoon helemaal uit beeld verdween en de verhaallijn zich verlegde naar de moeder.

Zeer zeker niet slecht, de rode draad is hoe het leven (de impact) eruit ziet zonder te weten wat er met je kind gebeurt. En dat komt prima tot zijn recht hier.

Eén van de beste Noorse films die ik heb gezien. 4*

Wat een film, blijft boeien tot het eind.... zojuist gezien, WAT EEN FILM.... dikke 5

Heftig, maar wel erg goed. Deed me aan Jagten denken. Mischien vindt ik deze zelfs nog wel beter.

Hetzelfde verhaal twee keer verteld vanuit tegengestelde gezichtspunten. Ik ben die formule eerder tegengekomen en was toen niet erg onder de indruk. Nu in feite ook niet, hoewel het verhaal op zich meer dan voldoende dramatische spanning herbergt. Het helpt niet erg dat de beide protagonisten allesbehalve sympathiek overkomen. Het kan ook zijn dat ik niet in de juiste stemming was voor deze film. Misschien moet ik ‘m daarom t.z.t. een herkansing geven.

Schitterende film, origineel want het is eigenlijk twee keer verteld uit twee verschillende standpunten, spannend ook en ook een film waarbij je toch nog over nadenkt achteraf. Mooie muziek ook.

Drama’s die gaan rond de dood van een kind, zeker wanneer er een zweem is van moord, zijn steeds erg emotioneel beladen. Dat is hier niet anders. Het is zoeken naar een evenwicht tussen intens verdriet, haat en wrok enerzijds, maar ook rond vergeving en rehabilitatie anderzijds. Poppe slaagt er wel in deze balans te vinden al is de film alles behalve perfect.

Te veel berust op toevalligheden en gereconstrueerde scènes, zeker naar het einde toe waarbij een déjà vu optreedt bij het water. Grootste pluspunten van de film zijn de goede aanpak van de uitbouw van de personages. Er is veel aandacht voor het personages van Jan en Agnes. Er wordt ook prima geacteerd in de film waardoor de film zeker naar een hoger niveau wordt getild.

Ben zeker niet omvergeblazen door de film zoals sommige anderen hier, maar zeker zeer degelijk en een kleine must see voor wie van Scandinavische films houdt. En tenslotte vond ik de orgelmuziek best fijn tot zijn recht komen in de film. Het gaf iets extra’s en dubbele betekenis voor het leed dat Jan dagelijks met zich moet meedragen.

Matig filmpje. Het duurt me allemaal veel te lang. Verhaal op zich wel goed.

Voordat ik er nu wat over wilde schrijven wilde ik toch eerst eens lezen wat ik de vorige keer had geschreven. Ik weet namelijk dat ik toen heel erg onder de indruk was van de film. En dat was ik deze keer toch een stuk minder. Ik schreef ook dingen toen, die ik nu niet meer gezien heb in de film. En eigenlijk wist ik ook niet eens meer zoveel van de film. Ik herinnerde me vooral iets met een kind en een kerk. Gaandeweg kwamen er wel weer dingen bovendrijven. Maar vooral het einde van de film wist ik echt niet meer. En eigenlijk was dat ook het zwakste deel van de film voor me nu. Ik vond het nu toch allemaal wat geforceerd en overdreven overkomen. Al is het zeker nog wel een goede film die ook prima geacteerd wordt. Maar de dingen die ik toen zag en waar ik toen heel lyrisch over was als standpuntverandering halverwege de film, en de vage, getroebleerde, beelden. Dat had ik nu niet meer. En het motief van de daad was me ook nu nog steeds onduidelijk. Ik schreef toen iets over een roof van een viool. Die heb ik deze keer helemaal niet gezien. Zat die ook in het kinderwagentje? En de priesteres was dus een pastor. En dat is toch wat anders. Dat weet ik dan in ieder geval nu weer en toen kennelijk niet. Wel interessant in ieder geval om van jezelf te zien hoe je twee keer naar dezelfde film kijkt. Al zit er wel een tussenpose van zo'n twaalf á dertien jaar tussen. (van 4.5 naar 3.5 *)