Nocturnal Animals (2016)

Met zoveel gevoel voor detail en schoonheid kan dit bijna alleen maar uit de handen van een modemaker komen: Tom Ford's 2e film Nocturnal Animals is een van de beste films van dit jaar. Beklemmend, duister en mysterieus; net als de soundtrack, ik zette hem op en zit er gelijk weer helemaal in: Trailer Music Nocturnal Animals (Theme Song) - Soundtrack Nocturnal Animals - YouTube

Wat een deceptie. Wat mij betreft geen hype waard. De main core van het verhaal is de menopauze van een vrouw die beseft dat ze toch op haar gehate moeder is gaan lijken. Dit wordt afgewisseld met wat flashbacks van een eerdere relatie waar ze naar terugverlangt en een thrillerig laagje die fantasie is van die ex.
Via die elementen wordt wel geprobeerd een psychologisch thema en verloop neer te zetten, en het gaat ook wel lichtelijk ergens heen. Alleen is het thema zo banaal en alledaags dat het niet kon boeien, eerder irriteren. De flashbacks verklaren wel wat, maar hadden bijna net zo goed weg kunnen blijven omdat een slap verhaal niet sterker wordt met slappe toevoegingen. Het thriller verhaal bracht qua scriptwriting ook al zeer weinig soelaas, zo dertien in een dozijn en zonder echt verrassende wendingen. De ene wending kwam zo verrassend dat zelfs Gyllenhaal zelf er in de film verbaasd over was lol. Gelukkig had deze lijn qua screenplay nog wel wat leuks te bieden.

Verdikkie. Verwachtte ik een duistere thriller met complexe lijnen, zit ik naar een chicflic te kijken die ook mannen probeert te strikken met wat spanning en geschiet. Gewoon een relatiedrama, niks meer en minder. En waar ik Gyllenhaal vroeger wel aardig vond begint die gladjakkerkop met puppy ogen en té mooi lach me ontiegelijk te ergeren. Hij is gewoon de nieuwe Nicolas Cage van Hollywood en die droopyface kan ik ook al 20 jaar niet aaaanzien. Zo over the top allemaal. Zo krijgt Gyllenhaal in deze film een stuk of 2, 3 o zo dramatische scènes waarin hij mag huilen en brullen. Denken ze nou dat met dat plastieken method acting er een Oscar wacht? Ennnn even inzoomen...gadverdegadver. 't Is dat ik na The Wailing van vorige week wel wat zeikerige jankende mieterige mannen gewend was geraakt, maar hier kan Gyllenhaal d'r ook wat van hoor. Heel wat rode oogjes. Die druppels daarvoor waren binnen 1 scene in het ene shot nog wel werkend en in het volgende weer uitgewerkt...tenenkrommend.

Tom Ford geeft me hier hetzelfde beeld als zijn parfums. Het zit in een mooi stijlvol flesje, mooie verpakking, die schreeuwt "ik ben stijl, ik ben hip!" En vooral "exclusief"! want ik maak een serie van tien geuren. Waarin dan oude al eeuwen gebruikte geuren als oud, rose, leather, musk, tobacco e.d. hergebruikt worden tot soms even best aardig ruikende reformulations maar (bijna) allemaal vlak, onorigineel, spanningsloos en ontzettend snel vervliegend. Net als deze film. Ik had toch qua stijl echt wel wat meer verwacht, maar qua stijl was er gewoon níks te beleven.

Ik vond het vantevoren raar dat hij hier in Grunn in Pathé draaide, terwijl hij verder in ietwat arthouse biossen draait. Nou, hij is er perfect op z'n plek. Behalve de gruwelijke 20 minuten reclame vantevoren (omfg...).

Dan toch twee sterren? Ja, want in dat thriller lijntje zaten twee mannen die qua acteerprestaties elk een ster verdienen voor het redden van de film. De personages van Bobby Andes en Ray Marcus werden erg lekker neergezet, lekkere psychos. Die voorkwamen, serieus, dat ik halverwege de zaal uit ben gegaan toen bleek dat zelfs een plottwist niet in het vooruitzicht lag. En de laatste (en enige) keer dat ik dat heb gedaan...kan ik me niet eens meer herinneren.
Volgens mij zijn de hogere scores gebaseerd op publiek dat óf Hollywood pulp gewend is (dan is dit zelfs al een stapje hoger) of mensen die Tom Ford een veer in z'n reet willen steken omdat 'ie zogenaamd hip is (om lege stijl zonder artistieke inhoud.

Edit: oja, ik vond het einde heeeerlijk! Ik gunde t haar van harte. Ik hoopte in het verloop dat het zo zou gaan en verkneukelde me er al om maar geloofde niet dat het zou gebeuren, maar ja hoor toch! Haha. Daar moet er eigenlijk nog een halve ster bij. Maar ik doe t niet voor dit holle vehikel, verdient ie niet.

En ja, ik ben soms een filmsnob. Dahaaag!

Yet another voorspelbaar flut-thrillertje, verpakt als film in een film waardoor het net lijkt alsof het allemaal heel wat voorstelt, wat geenszins het geval is. De parallellen tussen het verhaal en het verhaal-in-het-verhaal lagen er zo dik bovenop dat je er bijna onder bezweek. Je zou zoiets op een Julio Medem-manier magisch-realistisch kunnen uitwerken, maar het bleef bij een geinig idee dat geen enkel ander doel diende dan de schijn van gelaagdheid te wekken.

De thriller zelf, het boek bedoel ik, was rechtlijnig en zat boordevol clichés. Voor de zwakke dialogen hoef je het ook niet te doen. Beter had men het bij die boekverfilming gehouden, dan had ik in ieder geval niet de illusie gekoesterd dat dit meer zou zijn dan de schertsvertoning die het was en had ik iets nuttigs met mijn tijd kunnen doen, al zou ik zo snel niet weten wat.

Het zag er allemaal overigens prima uit. De soundtrack, met die eeuwige strijkers, irriteerde me dan weer mateloos. Verzin eens iets anders.

Zojuist gezien. Wat een rollercoaster van een film. Genoten!

Bijzondere en visueel schitterende film van Ford (moet maar eens heel snel A Single Man kijken). Dat de film niet voor iedereen is snap ik ook wel. En ik moet stiekem ook wel een beetje lachen om sommigen user reviews (vooral op de website van Pathé).

Zelden zo'n intense film gezien. Terwijl het verhaal an sich niet eens zo bijzonder is, maar het ziet gewoon heel goed in elkaar. Filmisch onwijs strak. Ford heeft duidelijk een oog voor detail. En ze hebben ook voor perfecte cast gekozen. Jake Gyllenhaal doet sowieso zelden iets verkeerds en Michael Shannon is natuurlijk geboren voor dit soort rollen.

Het einde is ook gewoon perfect. Terwijl ik normaal gesproken niet echt van dit soort eindes ben, maar hier past het precies.

Ook een heerlijke soundtrack. Die gaat zeker op repeat de komende tijd.

4.5*

Nocturnal Animals is een beklemmende arthouse-puzzelfilm, een mix van genres, aaneengeregen door een ingenieus ingezette vertelstructuur. Het acteerwerk is uitstekend, alhoewel de bijrollen er paradoxaal genoeg tussenuit springen. Regisseur Tom Ford maakte een pretentieuze thriller die op het gebied van sfeer en esthetiek veel te bieden heeft, maar net even een finishing touch mist. Desalniettemin is dit één van de betere films die het afgelopen jaar te bieden had- al is het alleen maar een vraag die op een gegeven ogenblik in me opkwam (‘durft Ford nu echt te stoppen?’) meteen beantwoord werd doordat de credits gingen rollen.

Voor deze film schreef ik ook een langere, uitgebreide recensie: klik hier

Ik vond het een tegenvaller door de hoge verwachtingen die ik had. Eigenlijk heeft Barry Atsma in DWDD de film voor mij verpest. Verwachtte door hem namelijk een film met een zeer complexe narratieve structuur, maar dat bleek helemaal niet het geval te zijn. Ook cinematografisch is het niet zo sterk als verwacht (de aankleding is mooi, maar de shots zelf zijn vaak weinig bijzonder). Schommel steeds wat tussen 3.5* en 4*, omdat los van die verwachtingen de film verder wel prima is voor wat het is. En The Neon Demon vind ik nu eenmaal een meesterwerk (en geen oppervlakkige kritiek - hé, Spring Breakers all over again). Dat is inderdaad wel echt een ander soort film, maar een paar scènes vond ik wel 'Refniaans', zoals het gesprek van Susan en Alex (volgens IMDb), met die rode achtergrond.

"Then recently he sent me this book that he's written. It's violent and it's sad. And he dedicated it to me."

Achter modeontwerper Tom Ford had ik nooit een regisseur gezocht, maar dit blijkt inmiddels zijn tweede speelfilm te zijn.

Aan de basis staat een galeriehoudster die ogenschijnlijk niets te klagen heeft, maar ondertussen kampt met: financiële problemen, een overspelige echtgenoot en van binnen eigenlijk ongelukkig is. Het manuscript dat ze toegestuurd krijgt van haar ex roept oude herinneringen naar boven die ze diep weggestopt dacht te hebben.

Op deze manier wordt er een raamvertelling gecreëerd waarin drie verhalen door elkaar lopen; het heden, het manuscript en de flashbacks naar de relatie tussen Susan en Edward. Ondanks de verschillende verhaallijnen blijft het overzicht knap behouden en zorgt Ford ervoor dat deze slim in elkaar zijn verweven. Als kijker krijg je daarvoor puzzelstukjes aangereikt die langzamerhand in elkaar vallen.

Het resultaat is een koele, berekende vertelling waar liefde, geweld en wraak centraal staan. Het sterke acteerwerk van de gehele cast benadrukt dit nog maar eens, met name Jake Gyllenhaal, Michael Shannon en Aaron Taylor-Johnson laten een diepe indruk achter. Om het geheel te complementeren is 'Nocturnal Animals' voorzien van treffende sfeerbeelden, ondersteund door - opzettelijk - een contrast te schetsen tussen het stedelijke en de woestijn.

Al met al een indringende thriller die je op het eerste gezicht een simpel narratief voorschotelt, maar onderwijl kundig speelt met een diepere emotionele onderlaag op zoek naar de ware betekenis van zwakte.

4,0 Sterren.

Fijn, maar ik had er nog een tikje meer van verwacht. De thematiek over schuld, spijt en het worden wie je niet wilt zijn vond ik sterk, net als de tegenstellingen waar Ford continu mee speelt. Maar de diepere laag en inventieve vertelstijl waarop ik had gehoopt, ontbreekt. Ik voelde me zelfs een beetje gepiepeld toen aan het eind van de plotlijn in het boek geen onthulling zat. We hebben al die tijd eigenlijk naar beelden zitten kijken die er voor de plot geen bal toe doen. Ik begrijp dat de moord op zijn vrouw en dochter symbool staan voor de gebeurtenissen in het 'echte' leven van Gyllenhaal, maar de verdere afwikkeling doet er niet toe voor zijn wraakplannetje of het proces van spijt waar Adams doorheen moet.

Onvergefelijk vind ik dat echter niet, zeker ook omdat de gebeurtenissen in Texas spannend in beeld gebracht zijn. Tel daar het sterke spel, de mooie plaatjes en het poëtische einde bij op, en je hebt nog steeds een film die ver boven de middelmaat uitstijgt.

Film die zich afspeelt op drie plaatsen. Het heden in een kil en steriel L.A., het verleden in een winters New York en het verhaal uit het boek in een warm Texas. Mede hierdoor blijft het altijd helder in welk deel de film zich afspeelt. Vooral de stukken in Texas zijn sterk, vol sfeer en spannend. En hierboven is naar mijn idee al wel aangegeven wat Ford wil zeggen met de film (met dit boek toont Gyllenhaal aan dat zijn dochter en ex niet meer bestaan voor hem en echt uit zijn leven zijn weggerukt). Op het moment van de film zelf echter is dit niet altijd helder en vooral de scènes in New York missen chemie en die in L.A. zijn te koud en op moment van kijken te onbetekenend om mee te leven. En die betekenis komt pas na de film naar boven als er tijd is om na te denken wat er nu gebeurd is. Daardoor beleef je grote delen van de film zelf stukken minder. Jammer, want visueel waren juist die stukken in L.A. dan weer veruit het mooist, strak en modern, beetje denkend aan The Neon Demon die er ook al zo schitterend uitzag. 3,0*.

Hoewel ik de lyrische toon die sommigen aanslaan over Tom Ford niet deel (geeft The Guardian trouwens ooit wel eens minder dan vijf sterren?), vind ik Nocturnal Animals een meeslepende film geworden. De afwisseling van de twee verhalen, op zichzelf weinig bijzonders, werkt goed. Susans reflectie op haar eigen keuzes wordt goed inzichtelijk gemaakt en de gedeelten rondom Tony geven vaart en spanning. Qua visuele stijl vind ik Ford meer ontwerper dan regisseur. De camaravoering is zeer conventioneel: van de dialogen bijvoorbeeld weet hij stilistisch echt niks te maken. De beeldcompositie en aankleding zijn natuurlijk wel heel verzorgd maar vind ik zelf toch niet werkelijk interessant. Ook de muziekkeuze is te veilig. Nocturnal Animals is derhalve weliswaar zeer genietbaar, maar daar blijft het dan ook bij.

Ik vond dit echt een topfilm. Goed verhaal, goed uitgewerkt. Mooie spanningsboog. Onvoorspelbaar plot. Een paar fantastische acteurs. Mooie cameravoering. Goeie stilering, enorm rijk in de klinische echte wereld, maar bittere ellende in de gevoelswereld. Echt zitten genieten, top film. 5 sterren volledig verdiend. Die vorige film van Ford vond ik maar niks, maar dit is een van mijn favoriete films uit de laatste 10 jaar.

Een geweldig goede, wellicht perfecte, film en ik geef ‘m dan ook vijf uit vijf sterren.

Om te beginnen is de film mooi: de beelden zijn fraai en artistiek, het verhaal is intelligent en gelaagd. De film gaat over de galleriehouder Susan die verveeld is geraakt door de kunst en haar leven: kunst kan leeg zijn, een inhoudsloze imitatie, slechts oppervlakkige schoonheid, een lichaam zonder ziel (een thema van The Neon Demon). Maar Susan wordt dan geheel geabsorbeerd door het verhaal dat haar ex-man haar stuurt - in welk verhaal ze herkent wat ze haar ex-man heeft aangedaan maar waarin ze ook haar eigen onzekere 'ik' en haar ongelukkig, hulpeloos leven herkent – hetgeen de kracht en de ware betekenis van kunst laat zien: kunst kan ons het wezen der dingen tonen en zo juist echter zijn dan de ‘echte’ werkelijkheid. In feite lopen er allerlei werkelijkheden en werelden door elkaar in de film: de ‘echte’ wereld en de kunstwereld, het heden en het verleden, werkelijkheid en fictie; niet op een verwarrende manier maar als de verschillende facetten of manifestaties van de werkelijkheid die alle gelijkwaardig zijn. De werkelijkheid is net als de film gelaagd.

De film is filosofisch en zoals bij alle kunst geven de details ons de clues om het grotere geheel – de film maar uiteindelijk ook het leven zelf – te begrijpen. Zoals wanneer Susan op een vergadering zegt dat je niet altijd te veel ineens moet veranderen. Want de film gaat erover dat we rusteloos naar het ware zoeken – de ware werkelijkheid, de ware liefde, het geluk – maar niet eens weten wie we zelf zijn dus wat onze ware ‘ik’ is. Susan wil niet als haar moeder zijn, haar ex-man Edward wil niet zwak zijn: we willen vaak niet zijn wie we zijn geworden (al dan niet door onze keuzes en die ook vaak ook anderen pijn doen), maar moeten we dat accepteren of vinden we ons ware zelf juist als we ons ontplooien en van de gebaande wegen treden? Deze verschuivingen van werkelijkheden en omgekeerde rollenspellen leiden zo tot het thema wraak in welk teken de film op haar verschillende niveaus (inclusief als 'mindfuck') haar climax vindt. Naast het drama en een beetje romantiek geeft het de film zo ook een bloedstollende misdaadthriller als het verhaal in het verhaal dus als haar kern.

De film heeft zo alles, is spannend en diepzinnig tegelijk en is perfect in elkaar gezet en uitgevoerd. Het is een meesterwerk en de beste film die in de bioscopen heeft gedraaid sinds Birdman.

Na het zien van Fords schitterende, maar af en toe op de rand van kitsch balancerende A Single Man heb ik jaren moeten wachten op zijn tweede speelfilm. En tja... Een teleurstelling is Nocturnal Animals niet echt te noemen, daarvoor is het te vakkundig in elkaar gezet. Toch is het niet het kleine meesterwerk waar ik hoopte.

Ook in Fords tweede film zijn de formele aspecten bewonderenswaardig. De montage van Joan Sobel is even ontwrichtend als haar werk in A Single Man: cuts die expres het ritme verstoren, weinig respect voor de 180*-regel ook. Spanning en ongemak wordt zo eenvoudig opgebouwd in scènes waar ogenschijnlijk niks aan de hand is. De gehele mise-en-scene helpt hier een tandje mee, door zó Kubrickaans perfect te zijn vormgegeven dat het unheimisch wordt. Dit is vooral in de scènes rondom Adams geen gemis, want hoewel zij sterk speelt, biedt het script haar helaas te weinig om echt uit de verf te springen. Knap is haar transformatie van jonge, ambitieuze studente naar kil burgerijdametje, maar deze scènes zijn te kort en ingetogen om echt te beklijven.

Misschien was Ford zich bewust van zijn sterkte en zwakte aldaar, want in de scènes rondom de fictieve roman concentreert hij zich overduidelijk minder op de vormgeving en meer op de acteurs. En dat levert toch een stuk memorabelere scènes op: Ford boft met Gyllenhaal, die eigenlijk nooit teleurstelt in zijn portrettering van getormenteerde personages, en een werkelijk doodenge Taylor-Johnson, die erop losschmiert dat het een lieve lust is zonder een karikatuur te worden. Maar ook zij worden eigenlijk overschaduwt door Michael Shannon, die elke scène waar hij in zit volledig opeist, en elke scène waar hij niet in zit een stuk leger doet aanvoelen.

Nocturnal Animals biedt de kijker veel: zo is daar het intrigerende verhaal over een ex die op koelbloedige wijze wraak neemt op zijn kille vrouw. En dan krijgen we ook nog eens een ijzingwekkend spannende thriller voorgeschoteld (de scène op de Texaanse weg is één van de grootste nagelbijters van dit jaar). Allebei de verhaallijnen hebben hun merites. Maar misschien werkt dit beter in de roman waarop de film is gebaseerd: de puzzelstukjes vallen aan het eind van de film netjes in elkaar, maar toch voelen de scènes en gebeurtenissen rondom Adams te banaal om afgewisseld te worden met alle ellende die in de fictieve roman naar voren komt.

Een onevenwichtige aanrader.

Uitermate knappe film, waarvan de spanning van wat gebeurde op de snelweg in het desolate Texaanse landschap om te snijden was. Genoeg thrillers gezien die wat spanning betreft hieraan niet kunnen tippen. Op visueel vlak is het verder ook een zeer mooie film, vooral die scènes die zich in de realiteit afspeelden. De openings waren daarentegen niet om over naar huis te schrijven. Wat moet die oerlelijke vlezige naakte vrouw nu eigenlijk voorstellen is mij de vraag. Het moet toch wel betekenis hebben. Deze film heeft dus genoeg om over na te denken, Voor mij is Nocturnal Animals toch wel een van de betere films van dit jaar die het zeker waard is om nog een keer te gaan zien.

4.0*

Ik heb mij uitstekend vermaakt tijdens deze intelligente en visueel aantrekkelijke film. Wat ik niet snap is dat hier vaak gerefereerd wordt aan de openheid voor interpretatie. Naar mijn idee is het juist zo verfrissend aan Nocturnal Animals dat de film slim en boeiend is, maar eigenlijk heel erg rechtlijnig en simpel. Mis ik iets ofzo?

3,5 sterren, dicht tegen de 4 aan. Een stuk beter dan ik verwacht had.

Poeh.. wat een hersenkraker.. Ik houd van dit soort films en vooral door alle lovende recensies te lezen weigerde ik in eerste instantie om te accepteren dat ik de film niet zo heel best vind. Na me goed in te hebben gelezen en herhaaldelijk bepaalde scenes te hebben bekeken moet ik helaas toch concluderen dat ik het verhaal vrij eenvoudig vind en ook een 'vernieuwende' diepere laag mis. Ik ga m'n blik hier niet verdedigen middels een heel relaas, het zal aan mij liggen:).

“Susan, enjoy the absurdity of our world. It's a lot less painful. Believe me, our world is a lot less painful than the real world.”

Genoten. Nocturnal Animals is een stijlvolle, originele, donkere en naargeestige thriller van Tom Ford. De man weet wel hoe je films moet maken die er schitterend uitzien. Het script is inventief en is eigenlijk drie verhalen ineen. Dat is eigenlijk mijn grootste kritiekpunt. Alle drie de verhalen zijn degelijk, maar geen één springt er echt uit. Het fictieve verhaal (het boek van Edward dat wordt gevisualiseerd) komt nog het beste uit de verf.

Ook de personages zijn hier het best uitgewerkt en de acteurs (Taylor-Johnson, Shannon en Gyllenhaal) zijn ijzersterk. Amy Adams is sterk en heeft een gezicht waar je naar blijft kijken, maar haar personage komt er wat bekaaid vanaf en Adams mag vooral moeilijk voor zich uitkijken. De twee verhalen (de flashbacks en de tegenwoordige tijd) hadden wat beter uitgewerkt mogen worden. Dat het fictieve verhaal hier het beste uit de verf komt kun je ook zien als een subtiele boodschap van Ford. Het einde vond ik geweldig en iedereen zal er zijn eigen interpretatie aan kunnen geven. Er komt tegenwoordig ontzettend veel pulp langs, maar gelukkig zijn er nog films als Nocturnal Animals waarbij je je hersens moet gebruiken en je fantasie de vrije loop kan laten.

Zelden ben ik meer teleurgesteld geweest in een regisseur dan nu. Tom Ford's eerste film is een parel, maar dit is echt een verschrikking.
Tom probeert iets, ik weet niet wat, maar het mislukt volkomen. Misschien is het dat hij 3 op zichzelf gebrekkige verhalen in elkaar wil proppen. Het is niet dat hij perse te veel wil doen, maar de losse delen zijn allemaal inhoudsloos.
Om te beginnen met het manuscript. Ik kan me niet voorstellen dat een uitgever dat verhaal ooit zou willen uitgeven. Het is om te huilen zo slecht. Jake en MichaelWalter WhiteShannon gaan op boevenjacht. Er is compleet geen ruimte voor nuance, rouw of diepgang voor de karakters.
Dan het verhaal van Susan, de ongelukkige hills bewoonster. Het enige wat er in de tegenwoordige tijd van het verhaal gebeurt is dat ze een boek leest (maar echt, hoe veel scenes is ze aan het lezen, na 2 shots heeft de gemiddelde mens wel door hoe de film in elkaar zit) en spijt krijgt van haar beroerde levenskeuzes..
Het einde is ook al echt van 2 kilometer verderop aan zien te komen en ligt er dus zo dik op dat het bijna komisch wordt.
Ik snap niet dat er mensen zijn die de film niet snappen of mensen die vinden dat de film stof tot nadenken geeft. Het is alleen schijn. Het is een farce, het is niet interessant, het is pretentieus.
De film is precies hetzelfde als het openingsshot en de bijbehorende tentoonstelling.
Ik mag hopen dat Tom Ford tot hetzelfde inzicht komt als te hoofdpersoon tegenover haar tentoonstelling. Het is mislukt.

Mooie film. Elk shot is een plaatje. Tot zover niks pretentieus. Of wel?
Vanwege wat users als Ayres de film pretentieus vinden is me een raadsel. Is het pretentieus omdat het strak en beeldschoon in beeld wordt gebracht. Is het dan te gekunsteld? Hoe dan ook, het viel mij goed die fantasierijke schets van een worsteling met een ex-man.
De achterliggende gedachte laat zich raden maar kwam kort samengevat duidelijk in beeld REVENGE. In zoverre volg ik Ayres dan weer wel: het is allemaal niet zo moeilijk. En ja bij zoveel verhalen, verwacht ik simpelweg geen enorme diepgang, maar wel sfeer en spanning. Het verhaal voor het overgrote deel niet echt voorspelbaar te noemen. Toegegeven, het einde voel je wel aankomen, maar goed: vrijheid voor eigen interpretatie is er wel, juist door zo'n einde.

Saaie, langdradige, rommelige, ongeloofwaardige, voorspelbare, clichematige film. Ik snap alle lovende recenties echt totaal niet. Ik ben echt een Gyllenhaal fan maar hij zat hier echt totaal niet in zijn rol evenals Amy Adams die we ook weleens beter hebben gezien (American Hustle). Het enige lichtpuntje was de rokende detective, die zat echt geweldig in zijn rol.

De roman, ik hoop dat het boek beter is dan de film want de film zuigt. Het lijkt wel op een slechte horrorfilm. Hey ik heb geen GSM bereik meer, goh dat hebben we nog nooit gezien in geen enkele film, dan zal er nu toch vast en zeker wel iets gaan gebeuren? Ja inderdaad m'n vrouw en dochter worden om onverklaarbare redenen verkracht en vermoord door een stel baldadige jongeren!

Kerels die eerst 20 min langs de weg hebben gestaan om getuigen te verzamelen (incl een passerende politieauto) ook nog een kroongetuige achterlaten (Gyllenhaal) maar dan toch nog alle 3 unaniem en zonder wroeging besluiten de vrouwen te verkrachten en te vermoorden, hoe ongeloofwaardig wil je je boek maken

Vervolgens zijn ze onvindbaar, in het echt waren dit soort figuren onder zulke omstandigheden binnen 5 minuten gearresteerd maar nee, jaaaaarenlang zijn ze onvindbaar en als ze dan worden gevonden besluit men ze maar niet te vervolgen 'want de detective heeft longkanker' (???). Vervolgens komen er dan even wat geweldadige scenes om het publiek toch even zijn wraakmomentje te geven en dan is de film afgelopen met een einde waarvan je denkt eeehh ok?? Heel de zaal bleef zitten, komt er nog meer???

Wil je een goede Gyllenhaal film zien? Kijk Demolition en Nightcrawler maar sla deze over dan bespaar je 2 uur van je leven.

Prima film met een boeiend verhaal en mooie rollen van Adams, Gyllenhaal en Shannon, en wat een geweldige intro was dat! Zeer apart, zoiets zie je niet vaak, en daar hou ik van! Ook ziet het er allemaal zeer fraai uit, prachtige shots, maar ook de settings en decors. De verhaallijnen die door elkaar lopen maken het soms wat verwarrend, maar in grote lijnen is het wel duidelijk. Het zet je in ieder geval wel aan het denken! Een kunstwerkje!

Het eerste deel van de film vond ik erg goed, het laatste half uur lijkt echter afgeraffeld. Verhaallijnen worden niet verder uitgewerkt en aan het einde blijf je met een aantal vragen zitten. Dat is jammer en daarom uiteindelijk niet meer dan 3 sterren, terwijl het verhaal potentie had voor meer.

Tweede film van modeontwerper/regisseur Tom Ford (A Single Man) In de film lopen drie verhaallijnen door elkaar. De geslaagde maar diepongelukkige galeriehouder Susan (Amy Adams); haar ooit gelukkige relatie met aspirant-schrijver Edward ( Jake Gyllenhaal); en het verhaal van het boek dat Edward schreef en opdroeg aan Susan, getiteld 'Nocturnal Animals'. Dat laatste verhaal - dat we zien gebeuren wanneer Susan het leest is ook verreweg het meest aanwezig en razend spannend en gaat over hoe het gezin van Tony (ook Gyllenhaal) geterroriseerd wordt door een handvol rednecks. Alle acteurs verrichten zeer uitstekend werk en de film is daarnaast prachtig gefilmd. De twee locaties waar de film zich in afspeelt (het stedelijke L.A. en de woestijn van Texas) worden goed in beeld en samen gebracht. Wanneer de film begint vraag je jezelf af waar het verhaal naartoe zal gaan, maar tegen het eind zal je waarschijnlijk zeer geïntrigeerd zijn. Nocturnal Animals is daarmee een fascinerende thriller geworden die het waard is om minste 1 keer gezien te hebben.

Redelijk thriller drama. Het verhaal is eenvoudig maar wordt door Ford dusdanig knap neergezet dat het toch nog vrij complex lijkt. Hij kiest er voor om een aantal verhaallijnen door elkaar te laten lopen met daarbij ook nog eens een fictief verhaal, wat prima werkt. Uiteindelijk is het allemaal niet zo ingewikkeld als het lijkt en is het eind, tegen de verwachting in, helemaal niet verrassend. De type film leent zich juist prima om te eindigen met een grote waaauw! Helaas een gemis in deze. Adams acteer aardig, Gyllenhaal valt wat tegen. Prima film maar geen topper. 3.5

Wat een prachtige film, de beste uit 2016 die ik heb gezien, dacht ik zo. Pas de tweede film van Ford, met de eerste maakte hij de pretenties die er destijds van af spatte niet helemaal waar maar deze is een schot in de roos. Sublieme vertelwijze, Nocturnal Animals klopt van begin tot eind. Begint erg kunstig maar word daarna steeds meer een film die mikt op het gevoel, en daarin helemaal slaagt.
Acteurs zijn allemaal redelijk tot goed op dreef maar de ware ster is de regisseur zelf die met zijn zelfverzekerde regiestijl hier evenveel indruk op me maakt als destijds Tarantino met Reservoir Dogs. In al zijn schoonheid ook een mooi triest verhaal, waar het einde goed bij aansluit: Edward komt niet opdagen op de afspraak omdat hij gewoon niet durft, ofwel(waarschijnlijker en nog mooier), zich in de tussentijd heeft gerealiseerd dat het(net als bij het personage in zijn boek) geen zin heeft en zelfs noodlottig kan zijn als je terugkeert of te lang blijft hangen aan extreme (on)geluksmomenten uit het verleden. Pareltje dit.

Tom Ford weet met Nocturnal Animals een stijlvolle thriller te maken die genoeg stof biedt tot nadenken. Ondanks het grillige c.q. donkere karakter en het topklasse acteerwerk is het verhaal eigenlijk vrij eenvoudig en vooral puur. Schitterend gefilmd en een heerlijk meespelend karakter.

Sterk staaltje vakmanschap, doch gespeend van spontaniteit, eigenheid en creativiteit. Daar voelt het te gefabriceerd voor aan. Fords aperte ambitie om alle aspecten van dit heterogene filmstuk tot in de perfectie uit te voeren, staan nieuwe, unieke vondsten in de weg. Hierdoor krijgt de film van mij het predicaat 'degelijk': in geen enkel opzicht is de film slecht, in geen enkel opzicht is de film vernieuwend. Het verhaal in het verhaal, doet in alles denken aan No Country for Old Man, de moraal (het noodlottige geval van een mooie vrouw die het pretentieuze masker voor de omgeving heeft opgetrokken met alle sinistere zielenroerselen van dien) kennen we wel en ook de keuze voor een interpretatief open einde is een zet waarvan vele contemporaine grootmeesters (denk aan Birdman en Villeneuves bombarie) zich bedienen.

Eigenlijk alleen een enkel shot in het beginstuk van de film straalt (visuele) virtuositeit uit: de aanblik van het postmodernistische optrekje als Amy Adams in nachtelijke uren haar terrein oprijdt. Een miniem detail, maar ik heb het onthouden omdat dat dit enige keer was dat er een vibratie van kinderlijk behagen door mijn lijf gierde.

Beste scene was die tussen Shannon en Gyllenhaal in een plattelandsrestauratie: Gyllenhaal vraagt Shannon naar zijn persoonlijke leven die zich duidelijk ongemakkelijk bij dit pregnante vraagstuk (want waarom bijt een plaatselijke rechercheur zich zo in een uitzichtloze zaak vast?) voelt, maar besluit zijn omstandigheid niet te verhullen en lapidair antwoord geeft om zich snel weer te wenden tot datgene waarvoor ze aan die tafel zitten. Sterk acteerspel van Shannon in de eerste plaats, en in de tweede een krachtige ingreep in het script vanuit het gezichtspunt van Gyllenhaals personage: het toont een zichtbaar verraste Edward over de realisatie dat hij eigenlijk helemaal niets weet - en zich dit dus ook nog nooit had afgevraagd- van de man die als enige nog een houvast aan zijn levensvervulling (het opsporen van de daders) geeft. Cruciale scene in het raamverhaal.

Deze review tikkende, realiseer ik me dat ik in feite alleen gebiologeerd door het kaderverhaal ben. Daar zitten de beste acteerprestatie (Shannon), de beste scene (zie alinea hierboven) en het leukste fragment in (Shannon en Gyllenhaal die de meesterschurk gade slaan terwijl die zit te constiperen op het wc-pot dat hij, jawel, vóór zijn woonwagen heeft gestald). Het wel en wee van de oh zo tragische Susan Morrow heb je in feite al te pakken als je de synopsis voorafgaand aan de film hebt gelezen.

Nocturnal Animals ben ik zonder enige vorm van informatie beginnen kijken. Het begon al direct heel speciaal met die dikke naakte wijven die probeerden om kunstige elegantie over te brengen, ik dacht waarin ben ik hier weer beland .

Uiteindelijk is het een film die wat tijd vraagt om volledig duidelijk te worden, maar als puntje bij paaltje komt nog vrij eenvoudig te snappen blijkt. Ik weet ook niet waarom iedereen constant Amy Adams zo loopt op te hemelen, ja ze doet het zeker heel goed maar haar prestatie in deze film verbleekt een beetje (verbleekt is misschien ook een groot woord) bij die van Shannon en vooral Taylor-Johnson. Die blik was wow, pure evil gewoon. Gyllenhaal stelde me een beetje teleur hoewel ik een grote fan ben.

Ik vond het gedeelte van het boek het beste al werd het eigenlijk nergens echt spannend buiten dan de scene op de snelweg, die mocht er wel zijn. Op zich een degelijke film, maar niet alle overgangen in verhaallijn waren even goed gedaan. De lengte van de film was prima, had nooit echt het gevoel dat die begon te slepen.

Geen verwachtingen bij aanvang van de film. Werd getrakteerd op een aantal smakeloze dikke vrouwen waarmee voor mij de toon was gezet. Zo zaten er nog veel meer van die niet terzake doende scene's in deze film. Zitten wij te wachten op een man op een toiletpot? Wat mij betreft had Amy weg mogen blijven en de rest iets meer uitgewerkt. Aan Jake lag het niet, die was overtuigend goed. Dan had het nog een spannende film kunnen worden. Beetje een teleurstelling al met al.