Leaving Las Vegas (1995)

En om niet te vergeten: 8mm en The Bad Lieutenant.

Niet helemaal overtuigd van de chemie tussen Cage en Shue. Het begint al een beetje door de overacting van Cage in het begin. Uiteraard is dat hetgeen waar hij het beste in is maar hij wordt er niet bepaald sympathiek door. Hij vertelt de typische dronkenmanspraat en valt vrouwen lastig. Feitelijk doet hij allemaal kleine dingen die eigenlijk niet door de beugel kunnen. Dan ontmoet hij Sera, nogal op een toevallige manier en komen ze al even toevallig in een soort relatie terecht waarin ze van elkaar houden zonder zich aan elkaar te ergeren. Ze nemen elkaar zoals ze zijn en dat is vast belangrijk in elke relatie, maar als dit zowat de moraal van het verhaal is, valt dat behoorlijk tegen. Natuurlijk is het dat niet helemaal maar als je de film echt sterk wilt maken, zouden ze voor elkaar vechten om te gaan voor een beter leven. Nu krijgen we een deprimerende film en een zeer voorspelbaar einde dat mij, eerlijk gezegd, niets kon schelen.

Ook de muziek vond ik niet zo passend, ook weer wat overdone zou ik denken. Het voelt niet helemaal in balans om de juiste sfeer op te wekken. Jazz is hét genre voor sfeer maar is hier vaak niet goed getimed. Net zoals ik het verhaal niet helemaal in balans vond. Uiteindelijk lijken de makers dit ook door te krijgen en laten ze Shue verkrachten en in elkaar slaan door een bende doorgedraaide etters om toch ook wat aandacht te krijgen rond haar situatie. Ondanks dat Shue een knappe dame is en zeker in die sexy outfits, kan ik niet rond het feit dat het allemaal wat too much is. Ook hetgeen Cage hier zogezegd drinkt aan alcohol kunnen zelfs 5 mensen niet eens opdrinken zonder in coma te belanden.

Dan hebben we nog wat er echt ontbreekt en dat is achtergrond over beide personages. Er mag ruimte zijn voor suggestie maar we weten bijna zo goed of niks over hun verleden. Hier lijdt, iig mijn eigen inleving, sterk onder.

Sfeervol opgezet, meesterlijke soundtrack, maar man wat deprimerend. Wellicht precies de bedoeling. *3,5

Film die het moet hebben van een vrij dik aangezette sfeer, maar daar wonderwel behoorlijk in slaagt. Fraaie beelden, passende muziek, goede toon. Cage is af en toe wel goed, maar vaak vooral te theatraal en niet geloofwaardig als alcoholist. Dan is de rol van Shue echt stukken beter, mooi ingetogen ook en langzaamaan begrijp je wel enigszins waarom ze zo graag bij een alcoholist verblijft. Aan het eind komt er wel iets te veel gemaakt drama bij en zakt de film wat in, maar verder wel een dikke voldoende. 3,5*.

Dit is misschien wel de beste karakterrol ooit van Nicolas Cage. Hij is gewoon waanzinnig goed, realistisch, overtuigend enz. Het verhaal triest omdat het zo realistisch is. Elk een kant waar ze beschaamd over kunnen en mogen zijn. Hij drinkt...zij is een hoertje..en toch valt ze voor hem...en hij voor haar omdat hij zij hem aanvaard zoals hij is...Terecht een oscar voor gewonnen Cage!

Mooie film! Ik ben er enorm van onder de indruk. Ik heb ‘m bij de kringloopwinkel gevonden en ik twijfelde even of ik het wat zou vinden. Ik ben blij dat ik hem gekocht heb. Qua verhaal is het echt mijn ding. Ik kwam er helemaal in, mede door de prachtige en bijpassende muziek die de sombere en meeslepende sfeer versterkt. Sterk acteerwerk. Het heeft mij geraakt. Een favoriet! 5*

Dit is wel echt een film die het bijna in zijn geheel van zijn sfeer moet hebben. Het verhaal zelf is behoorlijk melodramatisch, maar door de uitstekende muziek en cinematografie (regelmatig ook wel fout) wordt een heel mooie zwaarmoedige en eenzame sfeer neergezet. Op een of andere manier weet dat toch de gehele film te boeien.

Shue speelt ook een erg sterke rol. Van Cage ben ik dan weer wat minder een fan. Hij weet me nooit helemaal te bekoren in serieuze rollen. Altijd weer dat overacteren. Echt zonde, want je kan wel zien dat hij daadwerkelijk wat kan. En aan charisma geen gebrek. 3.5*.

Hartverscheurend drama met een geweldige Cage en overtuigende Shue.

4*

Paar kleine acteersmetjes, maar hij wordt wel elke herziening beter, en dat gaat niet voor alle films op. Het was weer even geleden, maar voor mij was het minstens mijn 5e herziening, en de eerste keer dat ik hem Miss Milton liet zien.

Misschien dat het makkelijker wordt om de film te vergeven voor wat het niet is, maar het wordt steeds moeilijker om te negeren wat het wel is, en dat bedoel ik positief; ik geloof niet dat er veel films zijn met zo’n tederheid tussen zulke karakters. En bij een hoop scenes hoor ik mezelf denken: hadden we maar meer Shue gehad in zulke ingeleefde scenes. Ik wist altijd al dat Ben niet de enige tragische figuur in dit verhaal was, maar Sera raakte me nu meer dan ooit.

Terri: "Maybe you shouldn't drink so much..."

Ben: "Maybe I shouldn't breath so much, Terri, ha HAAAAA!!"

Alleen al de eerste 15 minuten van deze film zijn geweldig! Het probleem is alleen dat ik het absoluut niet serieus kan nemen. Alsof ik naar een inktzwarte comedy zit te kijken. Nicolas Cage speelt namelijk zo gigantisch een over-de-top dronkenlap, dat het absurde ervan afdruipt. Alleen al de scene dat hij 'boodschappen' doet bij de slijterij, is compleet absurd.

Maar misschien maakt dat gegeven de film zo sterk en is dit wel degelijk een realistisch portret van een dronkenlap die zichzelf de vernieling in wilt helpen.

In ieder geval sleept de film me wel mee en naarmate deze vordert, wordt ie ook aangrijpender en serieuzer.

Maar toch blijf ik elke keer onbedoeld lachen, zodra Nicolas Cage weer zijn krankzinnigheid laat zien.

Gelukkig zorgt Elizabeth Shue voor een serieuzer evenwicht, waardoor de film toch nog net niet zijn balans verliest en blijf ik toch een zwak houden voor deze prent in zijn algeheel.

Indrukwekkend melodrama over de romance tussen een auto-destructieve alcoholist en een eenzaam straathoertje. Het koppeltje vindt elkaar wel in hun persoonlijke ellende en aanvaarden elkaar zoals ze zijn. Wanneer Sera een drinkflesje als verjaardagscadeau geeft aan Ben, weet je dat de film over echte en onvoorwaardelijke liefde gaat.

De chemie tussen Cage en Shue zit helemaal goed en de film voelt heel intiem aan door de nachtelijke stedelijke shots, de arthouse feel, de stemmige muziek van Figgis en de close-ups van de acteurs. Sommige verstilde momenten (zoals wanneer ze elkaar kussen in een zwembad) vond ik wondermooi. Leaving Las Vegas heeft ook een duister kantje : het blijft pijnlijk om te zien hoe beiden telkens door de maatschappij uitgespuwd worden. Tussen 4 en 4,5*

Je moet van zulke films houden, ik was er niet echt kapot van.

Een mens vraagt zich af hoe ondoorgrondelijk de wegen van de liefde zijn. Want laat ons eerlijk zijn, erg toekomstgericht is de relatie tussen Ben en Sera allerminst. Hij, een onverbeterlijke alcoholist, zij, een prostituee. Dit is geen geromantiseerd verhaaltje zoals we zagen in Pretty Woman. Integendeel, de lazarusscènes van Cage deden me toch een aantal keren de wenkbrauwen fronsen. De alcohol die hij verzette, daar komt het waterverbruik van mijn tomaten niet aan. Daar zaten trouwens wel een aantal grappige en mooi geschoten scènes bij zoals het drinken onder de douche of zelfs onder water in het zwembad!

Deze destructieve relatie had overigens wel iets. Dat heeft in de eerste plaats te maken met Nicolas Cage en Elisabeth Shue zelf die het beste van zichzelf geven en elkaar goed aanvoelden. Daar verandert het af en toe overacting van Cage weinig aan. De film is inderdaad maatschappijkritisch. Als marginalen in de samenleving zijn ze enkel op elkaar aangewezen, kunnen ze ook enkel elkaar vertrouwen.

De film is voorts vrij flitsend, knap in beeld gebracht met de sfeervolle drukte van Las Vegas. Fijn ook om af en toe in een soort documentairestijl Sera aan het woord te laten en haar te laten vertellen over haar relatie met Ben. Dan al wist je dat het wel eens fout zou kunnen afgelopen zijn met hem... Ik vond Sera een sterker en meer interessant personage dan Ben. Jammer dat de klemtoon net omgekeerd was. Desalniettemin zeker van genoten.

Leaving Las Vegas is een mistroostig verhaal over een man over wie je weinig te weten komt, behalve dan dat hij succesvol was, ooit, en kennelijk zijn vrouw en kind verloren heeft (hoe wordt niet helemaal duidelijk maar gezien zijn destructieve gedrag zal het niet om een scheiding gaan). Las Vegas is het mekka van het escapisme natuurlijk, een Disneyland voor volwassenen. Niet de meest stijlvolle plek om jezelf aan het aardse te onttrekken, maar stijl, dat heeft het personage van Cage al lang niet meer.

Bij herziening vind ik dit toch veel meer de film van Elisabeth Shue dan die van Cage, die ik toch een beetje beperkt blijf vinden. Hij is ook hier weer te veel over the top met dat woeste gezuip waarbij hij steeds de helft van de inhoud van zijn glas verliest (een echte alcoholist is wat zuiniger met zijn drank lijkt me). Shue is wat ingetogener in haar spel, je zou hooguit kunnen zeggen dat te mooi en goed verzorgd is voor de rol van aan lager wal geraakt straathoertje. De ellende die ze te verduren krijgt, plus alle hatelijke reacties van mensen die zij ontmoet, het zou geloofwaardiger zijn als ze een uitgemergelde junk was geweest i.p.v. America's next top model.

In de bijrollen wat bekende gezichten die je niet direct verwacht. Van Richard Lewis (van Curb Your Enthusiasm) en Valeria Golino tot Julian Lennon en Lou Rawls.

Nogal suffe film over twee mensen die niets van hun leven willen maken en daar ook wonderwel in slagen. Waarom zo'n knappe en sympathieke vrouw als Sera zo'n sukkel als Ben nodig heeft, die geen ander doel in het leven heeft dan zichzelf kapot drinken, is me een raadsel. Vond het af en toe tenenkrommend om aan te zien hoe hij hen van de ene in de andere vernederende situatie weet te motiveren. Man, zoek een baan en maak samen wat van je leven, denk ik dan.

# The Whole Year Inn

The Hole You're In #

goed gebruld, leeuw

Nicolas Cage overtreft zichzelf in deze film over personages in de marge van de samenleving. Elisabeth Shue is (af en toe) het enige lichtpuntje in deze deprimerende film, maar waarom zij haar toevlucht zoekt bij een destructieve alcoholist werd mij niet duidelijk. Ik dreigde er depressief van te worden.

Sterke film. Nicolas Cage heb ik niet beter zien spelen als in deze film. Dit geldt ook voor Elisabeth Shue. Die legt ook een sterke acteerprestatie op de mat.

Ik vond het prachtig om te zien hoe de personages elkaar volledig in hun waarde laten. Sera die het liefst doet waar ze goed in is en Ben haar keuze respecteert. Wederzijds is het ook zo. Ben kan het niet geloven dat Sera een drank gerelateerde cadeau aan hem geeft en noemt haar zelfs een engel, een godsgeschenk. Het is natuurlijk makkelijk scoren om vanaf de zijlijn te zeggen 'maak iets van je leven, zoek een baan'. Helaas is dit voor Ben die enorm verslaafd is geen optie meer. Te veel leed, te veel drama in zijn leven en hij vind het wel mooi geweest en wil sterven in het harnas.

De mooie jazz muziek is bepalend voor de sfeer en geven er nog een heerlijke vibe aan. Top artiest Sting is ook te horen. Leaving Las Vegas vind ik een erg goede film die ik zeker over een paar jaar weer eens ga zien.

Geweldige film met een perfecte rol van Cage en Shue.

Wel vraag ik me af of je bij dit soort hoeveelheden alcohol je niet al eerder het loodje legt, maar goed.

Erg genoten van de film die ook de andere zijde van Las Vegas laat zien.

Misschien wel samen met Con Air de beste Cage film

Het blijft een erg sterk drama. Prachtrol van Elisabeth Shue!

Bijzondere film met een tragische inhoud, die het vooral moet hebben van de ontwikkeling tussen twee excentrieke figuren. Nicolas Cage en Elisabeth Shue zijn werkelijk geknipt voor hun verschijningen en dragen de film samen met gemak een traptrede naar boven, want vanuit regisseur Mike Figgis komt er minder profijt. Zijn dromerige regie gaat vaak samen met muziekkeuzes die niet lekker combineren en een onvermogen om de kijker onder te dompelen in de neergezette sfeerzetting. De uiteindelijke afloop is vervolgens te absurd om te raken, maar de opbouw is daarentegen boeiend genoeg en het gebeuren blijft voortdurend onvoorspelbaar door de irrationele keuzes. Het is knap om te zien hoe er toch nog een greintje sympathie wordt geperst uit personages die dat eigenlijk helemaal niet zijn en daar wint Leaving Las Vegas een boel kracht mee.