Valhalla Rising (2009)

In de aanloop naar The Neon Demon ook deze Refn maar eens geprobeerd. Viel niet mee.

Voropgesteld: ik had absoluut geen plotgedreven film verwacht en met style over substance heb ik geen enkele moeite. Wel moet een film me raken, en dat deed deze niet. De elementen - mooie beelden, goed gekozen soundtrack, sterk personage (ook al ben ik zeker geen Mikkelsen-fan), bevreemdende sfeer, expliciete scènes - zijn er wel en kan ik ook zeker waarderen, maar het klikt niet fijn voor me in elkaar.

Volgens mij heb ik hem een beetje hetzelfde ervaren als John Milton destijds, als ik tussen zijn regels doorlees: het is meer gadeslaan hoe iets goed zou moeten zijn dan ermiddenin zitten. Maar ook ik sluit niet uit dat het kwartje alsnog keihard valt bij een herziening.

Als je koud de film ingaat weet je aan het einde van de film niet waar je eigenlijk naar hebt gekeken. Als je echter achteraf het verhaal over Odin leest, dan moet je concluderen dat het een knappe, zeer realistische film is over een mythologisch onderwerp.

Bizarre film.

Dit is Refns minst toegankelijke film. Weinig dialoog, vooral sfeer. ‘In het begin was er alleen mens en natuur’ lezen we als proloog. Dat blijkt als we een groep Vikingen volgen, meesters die geld verdienen door hun slaven te laten knokken in vuige man-tegen-man moddergevechten op de uitgerekte, winderige vlaktes van Schotland. De beste van die vechtende slaven is de stomme One-Eye (Mads Mikkelsen, inmiddels een megaster in Hollywood). Hij ontsnapt aan de slavendrijvers op een bergpas, maar niet voor hij ze stuk voor stuk met hun hoofd op een spies zet of hun ingewanden door een buikwond naar buiten trekt en als een kluwen natte handdoeken op de grond gooit. Dat soort werk is Valhalla Rising. Refn zet met deze film de laatste stap naar de filmmaker die hij nu is; iemand die veel waarde hecht aan visuele flair en fel kleurgebruik – zijn helden zijn de stille types in het grijze gebied tussen goed en kwaad; geweld en gore schuwt hij niet.

Lees verder op Cinema Interruptus

Pling!

Rauw. Als je Valhalla Rising in één woord moet omschrijven, is dat het wel. Qua setting het tegenovergestelde van NWR's meest recente film, maar allebei op hun eigen manier emotieloze koelbloedigheid ademend.

Valhalla Rising doet dat op de puurst mogelijke manier. Nicolas en zijn kleine crew trokken keer op keer te voet de Schotse bergen in - tochten van meerdere uren - om zich daar aangekomen over te geven aan de natuur. Regende het, dan regende het. Sneeuwde het, dan sneeuwde het. Maar draaien zouden ze hoe dan ook, legt hij uit in de making of.

Die natuur speelt dan ook een grote rol in Valhalla Rising. Met een minimum aan dialoog - One Eye is stom - pakt de film je zoals meerdere NWR's in met sfeeropbouw. Als je geluk hebt tenminste. Een paar maanden geleden liet het me koud, ditmaal ging de telefoon uit en liet ik me meevoeren door de elementen.

En dan valt op dat álles meewerkt om dat doel te bereiken. De gure wind die door je speakers waait, de prachtige vergezichten, het haast lompe rood tijdens de visioenen, het kalmerende geklots tijdens die prachtige boottocht en vooral ook de geweldige soundtrack die met zijn monotone drums/hartslag een meditatieve kalmte teweegbrengt.

Dat alles wordt op verontrustend nuchtere manier doorboord door mokerharde actiescènes waarbij de ingewanden door het beeld vliegen. Mads Mikkelsens personage straalt daarbij dezelfde vastberaden kalmte uit als wanneer hij in de verte tuurt. Een sublieme prestatie van Mikkelsen, een acteur die ik vanwege Jagten niet mocht maar steeds meer begin te waarderen. Geen spraak, slechts één oog en minimale bewegingen, maar One Eye vertelt je hele verhalen.

Een lastige film blijft het overigens wel. Je moet je echt niet laten afleiden, te vaak op de klok kijken of te veel op het verhaal focussen, want dat is dodelijk voor de zo breekbare spanningsboog. Kun je dat opbrengen, dan wordt je moeite meer dan beloond.

vond dit een lastige film om te beoordelen

meesterwerk!

Ik ben even sprakeloos na het zien van dit. Misschien heeft Antonin gelijk.

NIet echt wat ik verwacht had, maar daarom niet minder goed. Normaliter haak ik bij minimalistische films vrij snel af, maar de woeste omgeving en het (sporadische) geweld houden je wel bij de les. Ook dat er plotselinge uitbarstingen zijn, maakt het interessant deze reis te volgen. Lekker vreemde film. ik heb wel het idee dat ik alle verborgen dingen eruit gepikt heb.

Christenen en heidenen, hemel en hel, natuur en mens. Refn intrigeert al met de setting, en maakt het geheel af met een bijna prettig ontoegankelijke style over substance.

Er zit iets bezwerends in de zwijgende Mikkelsen, in het dreigende sound design en in de grillige natuur die afsteekt tegen onconventionele kleurenfilters. Toch voelt deze Refn aanmerkelijk minder sterk aan dan zijn latere werk; als ik Valhalla Rising afzet tegen Drive, OGF en TND, winnen die drie films het met afstand. Juist omdat de setting en religieuze subtekst zo boeien, had meer narratief dit werk in mijn optiek goed gedaan. Valhalla Rising is een vrij uniek, maar tegelijk ook wat beperkt sfeerstuk dat de diepte van Refns latere meesterwerkjes m.i. nog mist.

Overigens wel een film met grote herkijkwaarde, gister laat op de avond was ik niet zo scherp als ik bij deze film had willen zijn.

Mijn verwachtingen waren best hoog. Een film over Vikingen die naar Jerusalem willen met Mads Mikkelsen. Ik had Nicolas Winding Refn echter totaal verkeerd ingeschat, Drive en The Neon Demon geven geen goed beeld van zijn stijl blijkbaar.

Het concept is zeker niet verkeerd. Een minimalistische film over Noorse Mythologie, het Christendom en de mens en de natuur. Het heeft zelfs iets van Bergman. Symblisch gezien erg sterk. One-Eye is natuurlijk de mensgeworden god Odin en de historische koppeling aan de Vikingresten die in Amerika zijn gevonden was ook wel leuk gedaan.

Prachtige rauwe natuur. Alleen zo waardeloos in beeld gebracht door Refn. Onstabiele schuddende shots en composities die blind geschoten lijken te zijn. Het tegenovergestelde van de trefzekere en symmetrische composities die zijn latere werk zouden kenmerken. Ik werd daarnaast helemaal gestoord van de soundtrack. Volgens mij was er zelfs iets mis met mijn speakers, want anderhalf uur tik-geluiden en lage dreunen kunnen nooit opzettelijk zijn.

Refn heeft toegegeven dat hij helemaal niet geïnteresseerd is in Vikings en hij de film als een grote trip bedoeld heeft (ergens in het schrijfproces moest One-Eye door een UFO worden opgehaald). Vaag gedoe, om het vaag gedoe. Het moraal van de mens en de natuur dat ik eruit haalde is blijkbaar puur door toeval ontstaan.

Hoewel ik best minimalistische en trage films kan hebben was dit gewoon een veel te lange zit met opzettelijke ontoegankelijkheid en tergend traag tempo. Het missende potentieel maakt het alleen maar zuurder dat de film niet door te komen is. De vele hoge waarderingen zijn mij een raadsel.

Films waarbij ik een WTF?-ervaring heb... Na afloop eigenlijk geen flauw idee wat ik gezien heb, wat het mysterieuze einde moest betekenen en wat de bedoeling van de filmmaker was. De waardering voor zo'n film kan twee kanten op: soms vind ik het helemaal niets en ergert de film me alleen maar (zoals bij Richard Kelly's Southland tales), soms zit er toch iets in de film dat mij er toe aanzet om er dieper in te duiken en er een bepaalde mate van betekenis of relevantie uit te halen, zoals bij Donnie Darko van dezelfde regisseur, Nostalghia, Sauna en 2001.
        Herzieningen van Valhalla rising hebben mij wel definitief over de streep getrokken, dankzij de cinematografie, de soundtrack, de compromisloosheid, de spaarzaamheid van een wereld zonder enige vorm van houvast (of het nou beschaving, cultuur of huiselijke warmte is), het algemene gevoel van verlatenheid en eenzaamheid dat door weinig films zó indringend is overgebracht, en bovenal de charismatische rol van Mads Mikkelsen, een acteur die ik na elke film weer met andere ogen (en nóg meer bewondering) bekijk.
        Het WTF-element is echter nooit helemaal verdwenen. Bij de vele voorgaande berichten wordt vaak gewag gemaakt van de overeenkomst tussen One Eye en Odin, maar blijkens de commentaartrack bij de Blu-ray had Refn een heel andere insteek. Hij wilde eigenlijk "science fiction without science" maken, met als centraal personage een monoliet (ja, Refn erkent ook expliciet dat zijn film schatplichtig is aan 2001), een wezen zonder verleden dat alle vier de stadia van het menselijk bestaan doormaakt, achtereenvolgens van slaaf via "warrior" (dankzij het gebruik van werktuigen) en god (zoals door de mens in zijn evenbeeld geschapen, nu met de Vikings naar hun "destiny" meegereisd; tenslotte gaat hij zich voor de jongen opofferen en aldus wordt hij) tot mens. (Wanneer One Eye water vindt dat niet meer zout maar zoet is, is het alsof hij de Vikingen uit de dood terugroept en dus een verlosser is, een god die hen naar de Nieuwe Wereld heeft gebracht.) “The film was very much conceived like an acid drug”, maar ook noemt Refn het een "space journey". Maar als je de film rustig over je heen laat komen ervaar je hem het beste; je kunt daardoor ook je eigen interpretatie van de film hebben, want “like any drug, it’s a very indivdual own experience.” En wat die SF betreft, Refn legt uit dat Amerika voor de Vikingen net zoiets was als de maan voor óns, dus er zat altijd een SF-element in het verhaal, maar dan zonder “science”, want hij wilde voorbij de logica gaan en een film over “faith” maken.
        Zo'n commentaartrack is altijd een geluidsband zonder visuele component, dus ik kon niet zien in hoeverre Refns tong in zijn wang zat.
        Maar ik dacht, ik vertel het maar even, wie de Blu-ray heeft kan het zelf allemaal nog eens op z'n gemak naluisteren. Ik weet zelf nooit precies wat ik met zulke existentialistische / filosofische / spiritualistische / verzin-zelf-maar-wat beeldspraak aan moet – als je mensen heb die in iets ondefinieerbaars of onverklaarbaars geloven en dus ietsisten zijn, dan ben ik eerder een nietsist. Dus ik beschouw deze film maar als een zeer indrukwekkende mood piece die zijn gelijke nauwelijks kent, en ik neem de betekeniscomponent maar gewoon niet mee in mijn waardering, hoe raar dat eigenlijk ook klinkt.

Niet mijn type film.

Gezien de hoge scores en soms overdreven lofuitingen uit het bekende style over substance hoekje aan het adres van deze film, had ik het kunnen weten. Maar Drive vond ik indertijd een goede film en ik houd ook wel van zo'n rauwe middeleeuwse setting, dus ik dacht: "waarom niet?" Maar net als bij The Neon Demon gaat Refn hier vol op de arthouse tour. Vaag om het vaag doen. Misschien was Drive een uitzondering en moet ik de rest van zijn werk maar laten liggen.

Het begint nochtans veelbelovend: een grauwe setting, bloederige gevechten én karakteristieke kop Mads Mikkelsen met maar één oog. Weinig dialoog, dat wel, maar de beelden vertellen het verhaal. Helaas verdwijnen de gevechten gaandeweg de film steeds meer naar de achtergrond en wordt alles steeds filosofischer. Maar hier kun je ook gewoon "vaag" gebruiken, want als beelden niks meer vertellen, wat kun je er dan nog uithalen?

Eigenlijk voelde de verkenning van Amerika als een grote sof. Hier kun je toch veel meer mee doen lijkt me. In plaats daarvan worden de Vikingen belaagd door een onzichtbare vijand vanuit de rimboe. Hoe vaak hebben we dat al niet gezien? Als in: zowat elke rimboe/jungle film waar een groepje westerlingen op avontuur gaat. Verder moeten de surrealistische beelden het dus maar uitleggen, die door hun nietszeggendheid ook gewoon saai worden.

Het einde - waar de stoere krijger/moordmachine Mads zonder slag of stoot tot moes wordt geslagen - is bijzonder onbevredigend. 2,5*

Bijzondere film. De duistere sfeer, de beelden, landschappen, het is om te smullen. Net als de muziek. Een getuned meesterwerkje in die zin. En One-eye is geweldig, fantastisch stoïcijns karakter van Mikkelsen die zowel afstoot als aantrekt. Het verhaal, mits ingelezen in de geschiedenis rond Odin en andere weetjes rond Vikingen Valhalla was het dodenrijk van de Vikingen waar je heen ging na het sterven in de strijd, stierf je overigens in bed van ouderdom zou je er nooit bij horen. Valhalla was van Odin en aangezien goden in de Noorse mythologie sterfelijk waren en Odin daar zelf ook achter kwam hebben we daar weer een overeenkomst. Odin overigens 'God van de oorlog'.Dan is er nog het feit dat Odin een oog mist, die had hij opgeofferd was daardoor alles ziend en alleswetend geworden. Daar is de link met One-eye zijn visioenen. Amerika werd het eerste bereikt door Vikingen, dat die slaags raakten met Indianen was meer dan aannemelijk. is vooral met alle eerder genoemde kennis best interessant. Toch wordt er door de minimale dialoog en alleen de focus op het visuele net te weinig gehaald uit wat je ziet of waar je mee wilt spelen wat de kijker tot zich krijgt.


Wat rest, een film die ik absoluut nog eens wil zien en wellicht dan heel anders beoordeel, maar in eerste instantie een visuele en qua sfeer verbluffende film maar net te ontoegankelijk betreffende het onderwerp.

Niet helemaal mijn ding.

Ook Refn en ik zullen niet zo snel vrienden gaan worden, want dit is de derde die ik gezien heb en 2 daarvan scoren al een onvoldoende. Ik hou wel van arthouse, maar ik vind het dan ook wel belangrijk dat de film een beetje kijkbaar blijft uiteindelijk.

Rauwe en mooie beelden waarmee er mooi gespeeld wordt met licht. Een onheilspellende soundtrack die soms wat misplaatst is maar in het algemeen wel prima is. De film zijn zware sfeer is wel pakkend, vooral in het begin waarbij de viezigheid erg dichtbij is.

Wat mij ook opviel is Mikkelsen. Wat doet hij toch hier? Het lijkt net alsof hij net van de bank is opgestaan na het kijken naar een potje voetbal met een blikje bier. Rare keuze. Ook de rest is nogal nutteloos en spelen niet heel erg overtuigend. De aankleding lijkt regelrecht uit de verkleeddoos van een 8-jarige te komen. Het camerawerk van Refn is ook niet echt pakkend.

De diepere betekenis mag er dan wel wezen en visueel is het zoals verwacht weer helemaal in orde met Refn. Toch pakte de film me net niet goed genoeg om er echt van te kunnen genieten. Ach ja.

Roger Thornhill

Het spel van Mikkelsen of het personage zijn gewoon in orde. Het is gewoon zijn uiterlijk. Lijkt net alsof hij een bierbuikje heeft. Terwijl het zo'n goede vechter moet voorstellen, al was ik daar misschien iets te veel of gefocused. Als mij iets opvalt, blijft het me opvallen.

Zoals ik al zei, belichting en sfeer zijn in orde, aankleding en camerawerk niet helemaal. In het algemeen is dat voor mij visueel nog een voldoende.

Okee, duidelijk, dank je!

Alsof je een sixpack moet hebben om een goede vechter te zijn

Dankzij Arnold, Jean Claude en Sylvester is dat vanaf de jaren '80 wel de trend geworden.

Dat zeg ik dan ook niet. Maar hij is een goede vechter, dus mag zijn uiterlijk ook wel wat fitter zijn toch? Persoonlijk vind ik dat dan geloofwaardiger overkomen dan een bierbuikje.

Zal wel aan mij liggen maar de film duurde al niet al te lang, had zeker een half uur korter gekund en was zelfs dan nog saai geweest.

Ik was erg onder de indruk van het eerste half uur, maar daarna zat ik helaas niet meer in de film. Gek genoeg werken dit soort hallucinante, 'rustige' trips heel erg op mijn in, waardoor ik steeds bijna in slaap val. Had ik bij Stalker bijvoorbeeld ook. Ik vind dat op zich niet iets negatiefs, dat zegt ook iets over dat de sfeerschepping werkt. Jammer, had het graag beter gevonden.

Toen ik Valhalla Rising 10 jaar geleden voor het eerst zag had ik er best wel hoge verwachtingen van, maar vond hem toen toch wel tegen vallen. Nu ik hem vanavond opnieuw gekeken heb ben ik niet echt veel van gedachte veranderd. Vind het maar een vaag verhaal met scenes waar ik totaal geen chocolade van kan maken. Het lijkt bij vlagen wel een Lars von Trier film, want die heeft ook van die vage films. De setting is wel echt heel goed en mooi. En ik vind Mads Mikkelsen ook wel perfect gecast voor deze rol. Misschien moet ik de film nog een keer kijken en wie weet begrijp ik hem dan wel. Een jointje er bij kan wellicht ook wel helpen.

Ik volg u, "Valhalla Rising" is een absoluut meesterwerk, en voor mij nog altijd het hoogtepunt in Wending's filmografie, een groot budget had hij niet voor deze film en dat zie je soms, en gelukkig maar, denk ik dan, anders had de "bootscène" er nooit zo uit gezien. De film wordt op moviemeter omschreven als een "drama -en avonturenfilm", maar "science fiction" mocht/moest er zeker bij staan. Dit laatste voor de goede kijker/verstaander...en absoluut de bedoeling van de regisseur.

Sfeervol edoch overrated... of andersom. Refn verheerlijkt geweld, meer zit er echt niet aan dit magwer verhaal.

Niet mijn ding. Vond er in elk geval niet veel aan. Sfeer is op zich wel okay, paar rauwe vechtscenes, check. Voor de rest zat er voor mij niet veel in.

Goed verhaal? Nope, daar doen we niet aan.

Mooi geschoten dan? Saaie, fletse kleuren en steady shot is voor pussies.

Goede muziek keuze dan? Neuh, stel je voor zeg....

Vond Mikkelsen (en de andere acteurs eigenlijk ook) daarentegen toch wel goed. Dus toch nog twee sterren dan.

Sommige vechtscènes waren zeker OK, maar wat een saaie bedoening was dit, zeg. One-Eye is een schimmige, sombere figuur die aansluiting zoekt bij een handvol andere zonderlingen die zonder enige voorbereiding en nauwelijks georganiseerd aan een kruistocht willen beginnen. De personages kijken elkaar veelbetekenend en grommend aan, de drakar kabbelt voort...Arti farti montage moet de kijker bij de les houden. Een kwartier voor einde afgezet, zo weinig kon het mij nog boeien.

Louter en omwille van Mads Mikkelsen deze film meegepikt. Mja, kon evengoed uitgevoerd worden door een andere acteur, want spreken doet hij niet in deze film. Verder kon de film me ook weinig boeien met een wat hol verhaaltje om de poorten van Jerusalem te bestormen in naam van Christus. Vrome Christenen waren het alvast niet deze lui. Eerder vieze vuile en ruige Noormannen. Maar daar kwamen ze uiteindelijk niet aan. Ze belandden in de "hel". Het deed me denken aan Erik de Rode en diens zoon Leif Eriksson die al rond het jaar 1000 voet aan wal zou gezet hebben op het Nieuwe Continent.

Verder stelt het allemaal niet te veel voor. Veel bruut geweld, vooral in het begin, en nadien vooral veel rondgetrappel waarbij wat geschemerd wordt met wat licht en wat religieus geleuter dat absoluut niet overtuigde. De film tout court overtuigde niet waardoor het ook niet boeiend voor me was. Wel erg prachtige woeste natuurbeelden, maar in zijn geheel toch onvoldoende.

Heerlijk grauw filmpje, in een mistroostig landschap waar gevangenen/slaven, telkaar moeten vechten, tot de dood, fijn toch Dat omvat het eerste deel, na de ontsnapping is het net wat minder, maar het mistroostig sfeertje, was top. Oké, Mads Mikkelsen trok me nr deze film, maar, aangezien het een doofstomme rol is, is het enkel zn karakterkop die meerwaarde is, niet negatief bedoeld, integendeel.

Visueel opgebouwd rond natuur, mythologie, religie en geweld. Dwingende kaders van voorgrond – achtergrond en weinig totaalshots (deels door een deel in de mist maar ook deels bewust achterwege gehouden om dreiging te evoceren). Allemaal goed en wel maar wordt er ook iets interessants verteld ? Helaas. Mij kon het matig boeien, er zitten wel knappe scenes in (vooral door de opbouw van de score) maar wat is de conclusie nu van de film ? Het einde was me niet duidelijk (waarom opoffering ?) en wat hebben we gezien ? Een tocht naar de hel begeleid door verlosser of duivel ? Niet dat het me iets kon schelen.