Bright Star (2009)

Idem hier.

Anno 2009 nog een boeiende film over romantische poëzie maken, ga er maar aan staan!

Maar de fijne sfeer en met name de acteurs maken er toch iets heel moois van. Whishaw is net als in Brideshead Revisited uitermate geschikt voor een rol als dit en Abbie Cornish, die ik eigenlijk alleen van naam kende, is werkelijk fenomenaal. Prachtige actrice, zo echt.

Wat een vreselijk niet-boeiend verhaal. Ik hou normaal wel van dit genre films, alleen ik vind het hier wel heel slecht neergezet. De personages kunnen gewoon niet boeien.

Ondanks dat toch nog 2* voor de kostuums

Ik heb hem gelukkig met ondertitels gezien, want anders was deze film voor mij helemaal niet te volgen. Je moet volgens mij ook van poëzie houden om deze film echt interessant/goed te vinden. Al met al mooi gemaakt en goed geacteerd, maar voor mij een te trage film.

Op zich is het wel een mooi kostuumdrama om naar te kijken maar er ontrbrak iets. Het had alles wat een kostuumdrama moest hebben maar ik miste de onderhuidse spanningen. In deze tijden mochten de mannen en vrouwen vaak niet alleen samen zijn voordat ze getrouwd waren waardoor ze steeds meer naar elkaar gingen verlangen en er een bepaalde broeierige sfeer ontstaat. Tenminste ... dat idee heb ik na het aantal kostuumdrama's dat ik gezien heb. Bij deze film miste ik dat een beetje.

Ik vond het wel mooi om af en toe mooie poezie voorbij te horen komen maar misschien was het toch net iets te veel waardoor de vaart een beetje uit het verhaal ging.

De personage's vond ik niet zo heel boeiend. Ze bleven naar mijn gevoel een beetje te veel op de vlakte. Waarom waren ze nou zo verliefd op elkaar ? Het ging niet echt de diepte in. Het enige personage wat ik wel boeiend vond was mr Brown. Waarom was die man zo fel tegen de relatie tussen John en Fanny ? Ik had het gevoel dat hij zelf verliefd was op John. Wat natuurlijk absoluut niet kan in die tijd.

Toch is het zeker wel een prettig drama om naar te kijken en heb ik ook een traantje gelaten op het einde.

Ik vond niet zo spannend dramafilm, kostuumdrama is wel mooi.

3 sterren, dus cijfer 6 is voldoende.

Voor de filmliefhebber, wat vertrouwd met het werk van Keats, een absolute meerwaarde tov wat de niet-kenner ervaart : een goed gemaakte, biografische film, weliswaar zonder veel spanning, maar werkelijk boordevol zachte romance en poëzie.

Uitstekend acteerwerk, niet alleen van de hoofdrolspelers maar ook van de andere, zoals de jonge Edie Martin.

Keats was wel een naam, die ik voorbij heb horen komen tijdens de Engelse literatuur lessen, lang geleden. "A thing of beauty is a joy forever" is een echo, waarvan ik niet wist dat 't van zijn hand kwam. Ik zat waarschijnlijk te dromen, toen 't verteld werd.

Dat Jane Campion eigenzinnige films over de liefde maakt, bleek al bij The Piano. Dit keer pakt ze uit met een biopic over John Keats, met name vanuit het perspectief van geliefde Fanny Brawne. De close-up van naald en draad als opening van het verhaal spreekt dan ook boekdelen. Haar passie huist in haar vermogen en talent om zich te kleden in prachtige elegante en puur eigen creaties. Keats hanteert een geheel andere uitingsvorm en etaleert zijn kunsten via inkt en papier. De spanningsboog in het verhaal uit zich in verschillende symbolische driehoeksverhoudingen. Meest in het oog springend is die van de aankleding, de taal en de natuur. Het tafereel van het blauw rood geklede paar in het kleurloze grijze bos is van een ongekende schoonheid. Het beeld stilzetten, uitprinten, inlijsten en aan de muur hangen ... met recht een "joy forever".

Buitengewoon knap hoe Campion trouw blijft aan de geschiedenis en de ingetogen emoties tot uiting laat komen door de basismiddelen van film: taal, beeld, subtiele musikale ondersteuning en eerst en vooral acteervermogen.

Positief:

- authentieke regie, niet zomaar een geforceerd kostuumdrama

-- de klasse van de Jane Austen-films

- intelligent, zelfs intellectualistisch met de poëzie van Keats

- aandoenlijke vertolking van Keats, met vrouwelijke tegenspeelster deze keer niet als “leuk snoetje”

- gaat dieper dan het modale kostuumdrama…snijdt meer dan Jane Austen

- sfeervolle muziek

- smaakt naar meer Keats!

- Jane Campion durft het lelijke ook te tonen, draait niet zomaar weg…soms hard

- schitterende beelden soms (kamer – waait)

Negatief:

- nog altijd te braaf…mag harder en ruwer.

- te conventioneel…typische motieven om iets tot uiting te brengen (Keats in regen e.d.)

- sfeer wordt niet echt grimmiger

- …. Allerhande kleine schoonheidsfoutjes?

- zelfrelativering? (cfr. Jane Austen-films)

-- uiteindelijk te gepolijst, al worden er grote stappen voorwaarts gemaakt?

Erg langdradige kostuumfilm over de liefdesverhouding tussen dichter John Keats en zijn buurmeisje. Film ziet er mooi en sfeervol uit en ook de acteurs doen het goed. Te poetisch naar mijn smaak en daardoor nogal snel saai.

Mooi en ingetogen kostuumdrama met mooie rollen voor Cornish, Wishaw en vooral ook Schneider die mooie, botsende dialogen met Cornish heeft.

Helaas gaat het her en der ten onder aan de vele poëzie, waar ik zelf weinig mee heb. Dat is toch de voornamelijke kern in deze film en dat zorgt ervoor dat ik er niet helemaal in gezogen werd. Wist overigens ook niet dat hij dus echt een beroemd poëet was, waardoor de synopsis hierboven teveel verraad naar mijn mening.

3*

Tsja. Ik hou niet zo van kostuumdrama's, of films uit die tijd. Ik vind het vaak wat te zoetsappig, door alle poëzie. Waarom ik deze film dan toch gekeken heb? Omdat ik hoopte verrast te worden. En dat is aardig gelukt. Mooie ingetogen acteerwerk, zeker geloofwaardig en stukken minder zoet dan ik verwacht had. Het is wel schattig, maar niet op een slijmerige manier, zo heb ik het graag.

De film raakte me wel, het is vrij realistisch. Liefde is mooi, maar kan ook ontzettend pijn doen. De hartstochtelijke passie spat van het scherm en er is duidelijk chemie. De muziek is mooi, de beelden prachtig en het acteerwerk ook meer dan in orde, dus ik kan wel zeggen dat ik positief verrast ben.

Laat ik wel vooropstellen dat dit geen film is die ik snel weer op zou zetten, na hem eenmaal gezien te hebben is het wel voldoende en hoewel ik hem niet slecht vond zal een herziening er waarschijnlijk niet inzitten.

Ik hou het dan maar bij deze herinnering en het positieve gevoel wat ik er aan over hem gehouden, dan kan het tenminste niet alsnog tegenvallen.

Campion heeft een aantal films gemaakt die ik schitterend vind en n.a.v. de mooie plaatjes die ik in de trailer voorbij zag komen verheugde ik me ook erg op Bright Star. Maar ik ben teleurgesteld.

Ja de mooie plaatjes zitten er wel in, daar ligt het niet aan, het is zonder meer een heel degelijk gemaakte film. Maar met de veelvuldig voorgedragen poëzie had ik niet zoveel, in ieder geval niet uit de mond van Ben Wishaw. De zwaarmoedigheid van zijn personage ging me tegenstaan en ik vond het moeilijk om me in te leven in Fanny’s gedweep met en liefde voor Keats.

Dat lag overigens niet aan Abbie Cornish, ik vond haar verder erg goed in haar rol. Maar dankzij de fletse, lusteloze uitstraling van haar tegenspeler heb ik de hele film als zodanig ervaren.

Weg romantiek, dan helpen velden vol met de meest prachtige bloemen ook niet meer

Jammer... maar helaas.

Meteen de eerste minuut van de film word je op de feiten gedrukt. Je maakt meteen kennis met Fanny, die op dat moment al (misschien weinig, maar ze zijn er) gevoelens heeft voor John. Op zich wel jammer.. ik had graag een ander soort 'inleiding' gehad. Wat vroeger in de tijd..

Wat mij vervolgens het eerste opviel nadat ik de twee hoofdrolspelers samen heb gezien is dat er totaal geen chemie is tussen hen. Niks. Erg jammer.. bepaalt een heleboel.

Gelukkig waren de acteerprestaties niet slecht, absoluut niet.

Het verhaal zelf is op zich niet verkeerd, maar de chemie is er gewoon niet. Het verhaal pakte me daardoor niet en ik kwam er totaal niet in.. Nee, zonde.

Aangezien de acteerprestaties prima waren, het verhaal zelf ook ga ik geen onvoldoende geven.. Een krap zesje

3*

Mooi verwoord.

I can't breath...

Abbie Cornish heeft toch wel een talent, en ze is knap. Ik schreef ergens dat ze niet meteen knap was, maar wel talent bezat, maar die mening mag ik hopelijk bijstellen. Ze is steengoed. Haar expressie op het moment dat ze deze woorden uitspreekt, grijpt aan, haar verdriet is zo voelbaar dat ik de tranen in mijn ogen voelde schieten. Ik heb het idee dat ik Ben Whishaw toch maar eens moet gaan zien in Perfume. Zijn hele uitstraling verpletterde me zodanig, ik ben benieuwd naar hem. Abbie en Ben zijn dus prachtig. Daartegenover het prachtige liefdesverhaal van Fanny Brawne en John Keats, (wie dat zijn/waren/zijn geweest wist ik niet echt, ik houd me niet echt bezig met dichters) dat meeslepend en kundig wordt uitgewerkt, en ja, dan ben ik gewoon echt niet te beroerd om 5 * uit te delen. Omdat het me aangrijpt, me verplettert, en ik alles zo mooi vond, dat ik, dagen nadat ik hem gezien heb, eraan blijf denken.

Zeer grote teleurstelling. Eigenlijk een enorm grote flop. Wat is het lang geleden dat ik zo'n saaie film heb zitten kijken. Het eerste half uur voelde aan als drieënhalf uur en toen ik besefte dat ik nog anderhalf uur te gaan had zonk de moed me in de schoenen. Heb het volgehouden en vind dat een behoorlijke prestatie van mezelf.

Want wat was dit saai zeg. Ben best te porren voor een kostuumdrama of een film uit de negentiende eeuw, en zelfs gedichten kunnen me bij tijd en wijle nog wel bekoren.

Maar hoe de film uitgewerkt wordt is gewoon ronduit dramatisch. Heel af en toe heb ik me vermaakt, maar dat waren hooguit vijf minuten.

Ga er verder ook maar geen woorden meer aan vuil maken, één groot drama is dit zeker en één ster is meer dan zat..

Ik heb veel respect voor Campion. Maar deze film is echt wel een flop. De twee hoofdrolspelers zijn fout gecast en komen totaal ongeïnspireerd over. Jammer want de film zou je moeten overspoelen met romantiek, maar het komt totaal niet over.

Mannelijke hoofdrol is echt niet goed... Verder zaten er best mooie scenes in, maar tikkeltje te doorsnee...

Mooie beelden, goede acteurs, maar toch geen boeiende film. Er was geen samenhang, het bleef aan de oppervlakte. Je kreeg niet het gevoel de mensen in het verhaal echt te leren kennen. Tegen het einde werd het plot intiemer en beter. Misschien had de eerste helft sterk ingekort moeten worden.

Bright Star is een dappere poging om van een film over Romantische poëzie een even Romantische film te maken (en nee, ik bedoel niet zozeer over liefde, maar met het gevoel van de periode van de Romantiek). Dat is volgens mij niet al te vaak gedaan. Bright Star heeft volgens mij net zoveel grote fans als mensen die er weinig mee kunnen. De Romantiek is nooit helemaal mijn ding geworden en ik vrees dat Bright Star er weinig aan verandert.

Aanvankelijk vond ik het nog wel interessant om de personages te volgen. Het acteerwerk van Wishaw, Cornish en Schneider is sowieso ijzersterk waardoor ik wel in de karakters geïnteresseerd raakte. Uiteindelijk werd het echter al snel een aaneenschakeling van praten over de liefde, over gevoelens en over de pijn van het uit elkaar zijn. Dat betekend veel shots van mensen die lijden en smachtende blikken tonen. Het is mijn smaak gewoon niet, vrees ik.

Campion probeert het op te leuken door zelf ook poëtische beelden en situaties te maken, met zelfs een kamer vol vlinders tot gevolg. Misschien als deze lijn wat sterker doorgezet wordt en Campion een meer volledig lyrische film a la Malick gemaakt had was het misschien allemaal een stuk beter geweest. Nu maakt de grotere hang naar realisme de wat meer betoverende elementen wat belachelijk. Het ziet er mooi uit, maar het vloeit niet zo mooi in elkaar over als je zou willen. Juist datgene waarover Keats al vroeg in de film voor geprezen wordt, zijn ritmiek en de mogelijkheid om mensen met zijn woorden te laten vliegen, had hier aanwezig moeten zijn, maar miste ik. Geen gemakkelijke taak en ik moet erbij zeggen dat ondanks de formele schoonheid van zijn werk de gedichten van Keats mij toch ook niet echt grijpen.

Dus waarschijnlijk is dit gewoon geen film voor mij. Ik kan niet ontkennen dat het er prachtig uitziet, dat het acteerwerk top is en dat de personages de diepgang hebben die ze verdienen. Het maakt alleen geen diepe indruk op mij.
2,5*

Ik had het niet beter kunnen zeggen. Ik kreeg maar geen vat op deze film en het duurde erg lang eer ik iets van betrokkenheid begon te voelen. Het einde vond ik aangrijpend. Abbie Cornish speelt hier een prachtige rol. Maar een Oscar verdient degene die de kostuums ontwierp en gemaakt heeft. Verder was het ook wel een loodzwaar drama, twee uur lang, zonder een rustpunt voor de kijker. En met een voorspelbare afloop.

De manier waarop John Keats de bestaansreden van het gedicht uitlegt, weerspiegelt wellicht hoe de kijker deze film kan en mag beleven. Niet met verstand de rationaliteit zoeken om in een meer te duiken, niet om dan naar de overkant te zwemmen, niet om zich een beetje op te frissen, maar om de sensatie en de diepe intensiteit van het moment met alle zintuigen te ervaren.

Deze film is een waar kunstwerk, een beeldenpoëzie met zoveel gevoel voor detail en uiterst delicate kadering, kleurkeuzen, contrasten, en zo meer, en zo meer, dat het een niet te ontkomen onderdompeling wordt in een duizelingwekkende emotionele liefdesreis.

Een op waarheid gebaseerde liefdesgeschiedenis over een liefde die nergens ten volle geconsumeerd kon en mocht worden, waardoor het ondraaglijke verlangen naar de totale overgave als een verstikkende pijn in elke scene voelbaar is.

Soms zouden films nooit een einde mogen hebben. Dit was er zo een.

Vandaag herbekeken. Blijft sterk en intens.

Misschien zijn we vergeten wat liefde is, of geloven we er niet meer in, maar deze film verdient toch gewoon een veel hogere beoordeling? Alleen al om de prachtige beelden verdient het minstens een 3.5 gemiddeld: de vlinders, de heuvels, de bloemenvelden, enzovoorts. De beelden van de film zijn soms zo mooi dat het eerder voelt als een museumbezoek dan een film.

Bright star gaat over de liefde tussen de grote dichter John Keats en zijn buurmeisje. Het is een tragisch verhaal maar zeer gepassioneerd. De film bestaat uit prachtige dialogen, zoals wanneer Keats zegt: there is a holiness to the heart's affection, you know nothing of that.

En dan nu, toch omdat het zo prachtig is, het titelgedicht:

Bright star! would I were stedfast as thou art—

Not in lone splendour hung aloft the night,

And watching, with eternal lids apart,

Like Nature's patient, sleepless Eremite,

The moving waters at their priestlike task

Of pure ablution round earth's human shores,

Or gazing on the new soft fallen mask

Of snow upon the mountains and the moors—

No—yet still stedfast, still unchangeable,

Pillow'd upon my fair love's ripening breast,

To feel for ever its soft fall and swell,

Awake for ever in a sweet unrest,

Still, still to hear her tender-taken breath,

And so live ever—or else swoon to death.

In de eerste versie eindigt het gedicht met een liefde tot de dood, in de laatste versie (zoals hierboven) wordt het een keuze: het is de liefde of de dood. De ironie is - zoals bright star laat zien - dat beide versies profetisch tot werkelijkheid zijn gekomen. Het was een liefde tot de dood, en het was een liefde of de dood.

De prachtige plaatjes kunnen de inhoud helaas niet redden. We worden meegesleept in een onwaarschijnlijk brave romance, die maar niet meeslepend wil worden. Van enige chemie tussen de beide geliefden is totaal geen sprake. Een tot mislukken gedoemd project, dat was van meet af aan wel duidelijk: ik werd er moe en moedeloos van.

Zoveel meer romantische opwinding in het zinderende Call Me By Your Name, of Brief Encounter dat hier zowaar ook nog even voorbijkomt in 'Huge cloudy symbols of a high....romance. Het door Fred gezochte puzzelwoord.

Maar we dwalen af; vlug over naar 'The Power of the Dog'.

Ondanks de dichtteksten van John Keats een tegenvallende film over de laatste levensjaren van de beroemde dichter. Naast die teksten heeft de film weinig te bieden, hoewel de charmante Abbie Cornish haar beste beentje voorzet om er wat van de maken. Het is romantiek van de koude grond, omdat de chemie tussen haar en Ben Whishaw ontbreekt. Ik had hier veel meer van verwacht.

Degelijk, en ik was zeker geïnteresseerd in een film over Keats, maar ik had toch op iets meer gehoopt dan wat Bright Star levert. Ondanks dat ik The Piano prachtig vond en meermaals heb gekeken, deed de poster van Bright Star me toch wegblijven; het oogt net iets teveel als een Twilight achtige tienerromance. Dat is de film overigens niet, dus daar ben ik wel iets misleid.

Maar na de adembenemende, poëtische pracht van Malicks A Hidden Life vanmorgen (ook visueel), stak dit toch iets schriller af... Ik was wel verrast dat Fanny door Abbie Cornish vertolkt bleek te worden. Ik had haar niet herkend, ken haar vooral blonder en iets minder... period piece...

3,3*

Regisseuse Jane Campion keert terug naar kostuumdrama's, een type film dat voor haar in het verleden mooie successen heeft opgeleverd. Ze slaagt er echter niet in om deze wederom te herhalen, ondanks het zeer sterke acteerwerk van Abbie Cornish. Problematisch is dat de twee figuren die in een romantische ontwikkeling raken nooit sympathiek uit de hoek komen, zeker het karakter van Ben Whishaw haalt geregeld de merkwaardigste fratsen uit. Hierdoor is de ontluikende liefde nergens "prettig" om naar te kijken, waardoor alle subtiele regiekunstjes van Campion meteen de mist in drijven. De achtergrond en aankleding van Bright Star is gedetailleerd en uitgedacht, maar dat neemt niet weg dat de 119 minuten uiteindelijk een lange zit vormen. Opmerkelijk is dat het gebeuren op bestaande personages is gebaseerd, waardoor ik enkele vorderingen nog absurder vond overkomen dan voorheen.