Lucky Star (1929)

ahhh, wat een verschrikkelijk lieve film is dit zeg. De GIGANTISCHE kleinschaligheid van het verhaal maakt dit een zeer intense film. een van de beter silents.

Voor zover ik dat kan beoordelen de beste film van het duo Janet Gaynor – Charles Farrell onder regie van Frank Borzage. Jammer alleen van het einde dat nogal overhaast wordt afgewerkt en tot een veel te geforceerd happy end leidt. De wonderbaarlijke genezing doet in ernstige mate afbreuk aan de film, zodat ik uiteindelijk mijn waardering toch nog neerwaarts moet bijstellen. Echt zonde, want het voorafgaande is echt top dankzij de eersteklas vertolkingen van Farrell en Gaynor.
Tot slot een compliment aan de restaurateurs van de film, die uitstekend werk hebben afgeleverd.

Het slot van de film is inderdaad eerder onwaarschijnlijk, maar het zal maar Tim's liefde voor zijn Baa-Baa nog maar eens onderlijnen.
In ieder geval, voor wie niet bang is van af en toe nog eens een stille film, is dit een absolute aanrader.
Van een natuurlijke schoonheid, eerlijkheid en eenvoud. Wat een heerlijk begin met de kinderen, de water/melk scene, de verstopte-cent-scene en de straf en achteraf de knap geschetste evolutie in de gevoelens tussen beide hoofdpersonages.
janet Gaynor en Charles Farrell spelen de pannen van het dak en eigenlijk zit ook Guinn Williams als gegoten in zijn rol.

Mooie film, waarbij de ontmoetingen tussen Tim en Mary het hoogtepunt vormen, een sympathieker stel kom je niet snel tegen. Helaas is het gedeelte met de antagonist een stuk minder geslaagd en het einde is zelfs vrij belachelijk. Niet alleen de wonderbaarlijke genezing maar ook dat Wrenn even op de trein gezet wordt na de knokpartij en zo gemakkelijk uit hun leven verdwijnt. Dat Mary vraagt of dit dan de speciale gelegenheid was waarvoor Tim zijn benen spaarde vond ik wel leuk maar dat zag je wel aankomen.

Farrell doet het leuk maar ik vond het toch vooral Janet Gaynor op haar best, wat is dat toch een leuke actrice. Ik ga me denk ik toch maar eens wagen aan A Star is Born uit 1937 - ik vind de beroemde remake uit 1954 niet veel aan maar misschien ligt de eerdere versie meer in mijn straatje. Gaynor in plaats van Garland kan sowieso alleen maar goed uitpakken.

Leuk om Gaynor en Farrel weer terug te zien onder regie van Borzage, dat bleek 2 jaar eerder in 7th Heaven (1927) ook al een fijne combinatie, en dat is nu niet anders.