American Pastoral (2016)

Interessant tijdsbeeld in een goede, emotievolle film van debutant regisseur McGregor. Blijft voor mij toch de vraag of je als regisseur ook een van de hoofdrollen van de film zelf moet willen spelen. Nu vond ik de kinderen/jongeren duidelijk beter uit de verf komen dan de beide ouders. Maar ik ben wel benieuwd naar McGregor's volgende film (als hij daarvoor de kans krijgt).

American Pastoral een film die bij mij wat onder de radar gebleven was, maar gisteren op tv en de kans meteen maar gegrepen, vooral vanwege de meer dan behoorlijke cast en bijzondere filmposter.

Daar blijft echter de interesse bij, de film komt al net zo hortend en stotend tot je als dat Merry stottert. De vraag waar dit heen gaat, wordt het nog beter en hoe loopt het af, maakt dat ik toch blijf zitten. Maar behalve de grote en bekende cast, mooi settings, prima jaren '50 en '60 sferen en aankleding, beklijft en boeit de film eigenlijk nergens in den bijzonder en lijkt de film van slechts 108 minuten toch voor het gevoel veel langer te duren.

Voor het gevoel lijkt me het toch zonde want de achtergrond, de jaren zestig, met alle raciale problemen en spanningen, lenen zich dan ook prima voor een goede film. Verder lijken er wel tal van kleine interessante nuances te sudderen, het klassenverschil, het onbegrip voor situaties en mensen, het niet kunnen loslaten, aristocratie versus iets toe willen voegen aan de wereld, de falende relatie met zijn vrouw. Als the Swede overigens ergens in slaagt dan is het wel het onvermogen zijn dochter te begrijpen. De film lijkt overigens over de lotgevallen van de dochter te gaan maar lijkt op het einde toch met een hele kleine touche qua boodschap te veranderen. Het lijkt toch over The Swede zelf te gaan, hoe hij alles leek te hebben, een leven van goud voor zijn voeten en hoe daar vooral niets van terecht kwam en een leven vol ellende en onzekerheid werd. An American Life? Who will say...

Goed, mijn interesse in het boek is zeker gewekt, de film is echter geen hoogvlieger. Maar wellicht komt de film beter en anders tot zijn recht als je het boek gelezen hebt.

indrukwekkend ingetogen drama

prachtig gespeeld !!

Een goeie frikandel speciaal en een brojke kip

Ik vond dit een goei filmke!

Hoe een jong knap grietje en een mooie vrouw ziekelijk kunnen ontsporen brrr....

Ik vind het een goede film. Een interessant thema, een meisje dat ontspoort en de gevolgen daarvan voor haar ouders. Ik vind het erg goed gespeeld. Met name Dakota Fanning vind ik indrukwekkend. Fijn om deze gezien te hebben. Een 7. 3,5*

Wilde het uitkijken om te zien hoe het ver- en afliep, maar uiteindelijk underwhelmed achtergebleven.

De beroemde schrijver Nathan Zuckerman [David Strathairn] bezoekt in 1996 de 45-jarige reünie van Weequahic High School en ontmoet daar Jerry Levov [Rupert Evans], die net zijn broer Seymour (bijgenaamd “Swede”) heeft begraven. In flashback volgen we het relaas van Seymour [Ewan McGregor], destijds de sportheld van school, en zijn echtgenote Dawn [Jennifer Connely], een voormalige beauty queen. Hun ogenschijnlijke sprookjeshuwelijk wordt opgeschrikt door hun rebelse dochter Merry [Dakota Fanning], wiens radicale overtuigingen resulteren in een serie dramatische gebeurtenissen. Fanning doet niets dat mijn vooroordelen over de gemanierde acteerstijl van de familie Fanning te weerspreken, maar McGregor is de zwakste schakel. Op zijn acteerwerk valt niet zoveel aan te merken, maar hij slaagt er geen moment in om enige dramatische spanning op te bouwen waardoor we van het ene conflict in het andere vallen. Ziet er prima uit maar het wil maar niet interessant worden.

Aangenaam verrast door dit drama. Een American dream sprookje dat helemaal uit de hand loopt. Het perfect gezinnetje krijgen een stotterend dochtertje, Merry, en het leven lacht de Levovs toe : het meisje is intelligent, de vader heeft een mooie job als fabrieksbaas en de moeder doet de huishouding. De barsten beginnen wanneer de Vietnam oorlog uitbreekt en de jeugd in rebellie gaat tegen het sociaal model en tegen hun leiders. Ook een 16-jarige Merry, die overgevoelig blijkt voor het leed van anderen, wordt in de ideologische waanzin meegesleurd. De rode draad in de film is de vader, die in geen duizend jaar begrijpt wat hij verkeerd heeft gedaan in de opvoeding van zijn dochter, die hem als medeplichtige beschouwt in de sociale leugen die Amerika is. Ongewild misschien maakte McGregor een film over wat we vandaag "wokisme" noemen, en die ook bekritizeerd wordt omwille van het radicale karakter. Pakkende film vond ik, en prima geacteerd, al was het mij naar het einde toe iets te melodramatisch.

Deze was onlangs op tv en eens meegepikt en vond het een goeie film. Een levensverhaal van een man met een ontspoorde dochter. Vond het wel goed gebracht. De cast deed het prima en de film zag er goed uit.

De lange speelduur stoorde zeker niet. Vond het een prima drama.

Wat een heerlijke onverwachte goede film is dit zeg. Het is mij een raadsel, waarom deze film op Moviemeter een 3.05 en op IMDB een 6.1 als waardering krijgt.

Ik was echt verrast. Een zeer goede opbouw van de film, waar de nodige spanning goed wordt opgebouwd.

Niet te snel en niet te langzaam. Ook een heerlijk rustig camera-werk. Je ziet wel eens van die films, waarbij de cameraman maar heen en weer blijft bewegen om alles drukker te maken.

De rustigheid van vader was prachtig. De schoonheid van moeder ook prachtig. Bij het kijken, vroeg ik mij af, waar deze vrouw al eens prachtig speelde. Eerst een dag later kwam mij dat in de zin, namelijk de film Phenomena van Dario Argento uit 1985. In deze film speelde Jennifer Connelly voor mij ook een buitengewone goede rol. Ook in de film A beautifull Mind speelde ze een mooie rol als Alicia Nash.

Het laatste gedeelte van de film, had voor mij wat dieper mogen gaan, wat uitgebreider met een langere speeltijd.

Nu hikt de film tegen een 4.0 aan.

Op de plank voor weer in een paar jaar...