Bread and Roses (2000)

Voor deze film richt Loach zijn kritiek op schoonmakers bij een bedrijf die onrecht werden aangedaan. Weer speelt armoede een grote rol. Brody speelt zeer aardig en de film bevat ook wat grappige momenten zoals de onmoetingscene tussen Sam en Maya en de verstoring van het fusie-feestje. 3 sterren

Redelijke film, die mij helaas niet zo veel deed. Wel een goed onderwerp voor en film, maar het was voor mij niet echt duidelijk dat er bij die mensen armoede heerste. Ook had ik graag wat uidieping in de relatie van Maya en Sam gezien. Wel laat Brody weer zien dat het bij een nieuwe en goeie generatie acteurs hoort.

Typisch Ken Loach, maar dit keer in de VS en ondanks een hoop ellende ook op de een of andere manier wat lichter van toon. Verder weer een oprecht sociaal drama over de zwakkeren van de samenleving. Niks mis mee, maar dat geldt eigenlijk altijd voor Loach.

3.5*

Ken Loach en de sociale strijd zijn twee handen op één buik.

De Verenigde Staten is voor Zuid-Amerikanen het land van melk en honing. Tot bij hun aankomst beseffen de illegale immigranten echter niet dat het een natie is van enorme sociale ongelijkheid. En de vakbonden zijn ook al niet wat ze moeten zijn en staan op dit niveau (onderhoudsmensen) nog bijna nergens.

Wat mij ook opgevallen is, dat het Spaans in Los Angeles bijna het Engels verdrongen heeft.

Naast het degelijk acteerwerk van protagonisten Pillar Padilla (Maya) en Adrien Brody, is mij vooral de acteerprestatie van Elpidia Carrillo als Rosa opgevallen, een rol waarvoor ze in 2002 de ALMA-Award (American Latino Media Arts Awards) gewonnen heeft.

Bread and Roses werd in Cannes terecht genomineerd voor de Gouden Palm en won verschillende 'kleinere' prijzen.

De titel Bread and Roses verwijst naar de staking van de textielarbeiders in 1912 te Lawrence in Massachusetts, waarvan de slogan luidde: "We want bread and roses too."

Beetje een idealistisch pamflet, maar ook charmante personages, een stralende hoofdrolspeelster en een prima Adrien Brody. Enig minpuntje voor mij was de confrontratie met haar zus: véél te hysterisch en te lang. Realistisch zeker, maar het werkte me serieus op de zenuwen.

Het maken van een sociaal drama kun je met een gerust geweten aan Ken Loach overlaten. Deze keer is hij uitgeweken naar Los Angeles, een van de plaatsen waar de “Justice for Janitors”-beweging al jaren strijd voor het recht om lid te zijn van een vakbond en voor betere arbeidsvoorwaarden (hoger loon, ziektekostenverzekering).
De ontslagen op staande voet laten zien hoe machteloos de positie van de schoonmakers t.o.v. hun bazen is. Schrijnend ook, gelet o.a. op de bekentenis van Rosa: “I am a fucking whore, right? That’s what I am. Because I did it in Tijuana and keep on doing it here.”
De rol van vakbondsactivist is Adrien Brody op het lijf geschreven. Mooi debuut van Pilar Padilla.

Aardige film die vooral richting het einde beter werd. Het verhaal is vrij aardig, maar het begint met behoorlijk wat clichés en voor mijn gevoel niet overtuigende acteerprestaties van vooral de Latijns-Amerikaanse bijrollen. Dat haalde me ook steeds uit het verhaal omdat dit voor mij het realisme tenietdoet. Ook de happy end en cliché uitzetting haalt dat realisme onderuit, en dat is toch wel een belangrijke ingrediënt in deze film.

De tweede helft van de film maakt veel goed, acteerprestaties worden dan een stuk overtuigender al zijn de handelingen van de personages niet altijd even logisch. Interessant verhaal, met een wat mindere uitwerking. 3*

Ken Loach is een van de meest sociaal bewogen regisseurs en dat sijpelt in al zijn films door, nou ja sijpelt, het komt in flinke golven. Hij neemt het vaak op voor de underdog, de kleine man of vrouw die het moet opnemen tegen de machtigen en rijken. Zijn films zijn daardoor zelden echt verrassend maar hebben het hart op de goede plek en zijn erg goed gemaakt. En ze gaan over echte mensen met echte problemen. In Bread and Roses staan de veelal Centraal-Amerikaanse schoonmakers centraal, die een schijntje verdienen en nauwelijks rechten hebben, en gewiekst tegen elkaar uitgespeeld worden door hun werkgevers.

Ik ben het wel met arno74 eens dat de acteurs in sommige bijrollen (Ruben, de wat oudere dame die ontslagen werd) matig waren maar hun inbreng was gelukkig gering. De hoofdrollen waren wel goed geacteerd, Brody en de twee zussen kwamen op mij geloofwaardig over. Ik vond die Perez dan weer iets te karikaturaal. De partycrash scène heeft een hoop cameos, ik spotte o.a. Tim Roth, Ron Perlman en Benicio del Toro. De aanstekelijke soundtrack heeft liedjes die o.a. gaan over het gedwongen Engels leren.