Idi i Smotri (1985)

Deze film is een ware afranseling. En dit onderwerp kan volgens mij ook op geen enkele andere manier worden behandeld als met een beuk in je maag. Voor 'oi oi oi, wat erg zeg voor die arme mensen!' is geen tijd: je wordt als kijker aan je haren bij de gebeurtenissen gesleept en er met je neus bovenop gezet. Zéér onprettig, en zéér terecht. Roep je na het zien van deze film nog even die prachtige scène voor de geest waar Glasha en Florya een douche nemen door te schudden aan natgeregende bomen, en de tranen prikken achter je ogen.

Enorm hard en confronterend.
Je ervaart enorm veel alsof je in de huid Florya zelf zit. Je hoort in veel scenes wat Florya hoort en je ziet wat hij zien. Na het bombardement ben is Flaorya halfdoof en ben jij het als kijker ook.
De film spaart je als kijker bepaald niet. De beelden zijn echt bikkelhard. Ik zag zelden een film die zo dicht bij de absolute hel op aarde kwam.
De enige relativering zit hem in de surrealistische schoonheid van de beelden van de natuur. De prachtige ochtendnevel, de bomenregen in het bos en op nog veel meer andere beelden laten dat zien. Het geeft je het gevoel dat hoe erg de mensheid soms ook is, we zijn maar een heel miniem onderdeeltje van deze aarde. Tegelijkertijd staat het zo recht tegenover de helse afschuwelijkheid van de oorlog, dat het de film nog indrukwekkender maakt.
De regisseur moest deze film maken. Uit de hele film spreekt zo'n enorme bevlogenheid. Hij had iets te vertellen. Hij heeft het me verteld en ik zal het niet snel vergeten.

4.5*

Een meesterwerk!

Indringend, pijnlijk en verpletterend oorlogboek door de ogen van een steeds gehavender personage. Kan het indringender? Nee.

Eerst kan hij nog praten, kan hij nog aanspraak doen op z'n gevoel voor humor. Is er de hoop. Een vriendinnetje. Schuilen en lachen in de regen. Dan is er enkel nog wanhoop.

Alleen op de wereld.

Vreselijke beelden. Letterlijk kijkend door de ogen, luisterend door de (aangetaste) oren van hoofdpersonage Florya is er geen ontkomen aan allesoverrompelende cinema.

Na afloop kwamen bij mij de tranen. Tijdens de film ben je net als Florya gevangen tussen de ellende. Steeds bang voor wat komen gaat, steeds hel en verdoemenis op de loer.

Goed, drie dagen nadat ik de film gezien heb, ga ik ook een poging wagen te vertellen hoe ik deze film beleefd heb.
Misschien is voorkennis soms een nadeel, ik weet het niet, maar door wat ik van te voren over deze film gehoord en gelezen had, maakte ik mij op voor het ergste. En dat kreeg ik ook. Het was allemaal heel erg wat er gebeurde, het was een aaneenschakeling van Heel Erg (Gruwelijk). Met meesterlijke gebruikmaking van spanningsopbouw - dat dan weer wel: bijvoorbeeld als Florya en Glasja in zijn dorp komen, verwacht je constant de lijken aan te treffen. Eerst in het huis, dan in de put, etc. en dan blijken ze opgestapeld te liggen achter het huis en hij ziet het niet (of wil het niet zien) maar zij wel in een flits en vooral meesterlijk gebruik van de camera. Zo knap als de camera de mannen over de bospaadjes volgt - daar hing mijn mond van open.
Een wonderlijk effect van het Hele Erge van de film was dat ik er een beetje lacherig van werd achteraf. Wat wil de regisseur nou van zijn toeschouwers? Wat wil hij nu precies vertellen? Wat wil de regisseur nu voor een effect? Want je kunt niet om het effect heen bij een film die zulke menselijke uitwassen behandelt. Wil de regisseur dat ik het heel erg vind? Dan heeft hij zijn zin, ik vind het namelijk inderdaad heel erg dat er 628 dorpjes compleet zijn uitgeroeid in Wit-Rusland. Ik vind het altijd heel erg als er mensen worden vermoord. Ik geloof wel dat zo'n beetje iedereen dat heel erg vind.
Ik heb het gevoel dat dit heel cynisch overkomt wat ik hier zeg. Maar ik geloof niet dat ik dat ben, hoewel er (op IMDb) enkele mensen zijn die vinden dat als een film als deze mensen je niet beroert, dat je dan ongevoelig bent.
Maar ik zag een macro-drama, met vooral veel heftige beelden achter elkaar. Daar schaar ik ook het dansen in het bos onder en de ooievaar in het bos die de slapende kinderen nadert (schijnt symbool te staan voor moedertje Rusland volgens iemand op IMDb) trouwens. Het kwam op mij over alsof al die beelden apart verzonnen waren. Ik voelde daar geen eenheid in. Dat hoeft trouwens ook niet, hoor, maar hier stoorde het me. Voor de rest houd ik wel van filmmakers die radicale keuzes maken. Er zijn films die uit allerlei losse beelden bestaan die me wél heel veel doen. En ik geloof ook wel dat juist al die losse gebeurtenissen perfect illustreren dat zo'n jongen dat allemaal overkomt en dat hij daar zelf ook geen chocola van kan maken. Of zoals iemand op IMDb zei: hij wil een held worden in de oorlog en dit is de rol die hij krijgt, een stortvloed van gebeurtenissen en toevallig weet hij te overleven, ondertussen het wapen alleen gebruikend om op een portret van Hitler te schieten.
Bij dat schieten gebeurde iets interessants: de al eerder genoemde zwart-wit beelden uit de oorlog, en dan teruggespoeld. Het is alsof de jongen in zijn hoofd al die gebeurtenissen ziet en ze terug wil draaien. Iets wat natuurlijk helemaal niet kan. Zo'n jongen heeft die beelden nooit gezien. Alles wat hij waarschijnlijk weet van Hitler is hoe hij eruit ziet en dat hij uit Oostenrijk/Duitsland komt. Dat is dus een staaltje manipulatie van formaat van de regisseur.
Het is namelijk heel vaak in de film alsof de camera vanuit Florya filmt. Verschillende personages kijken dan ook recht in de camera. Glasja op gegeven moment zelfs wel minutenlang. Ze heeft een wonderlijke constante beweging met de ogen. Het was alsof het beeld constant veranderde daardoor. Een wonderlijke ervaring. Ik meen me ook te herinneren dat Florya zélf in de camera staart, maar ik kan me vergissen. Door dit soort dingen was ik mij constant bewust van de camerastandpunten.
Met het geluid gebeurt op gegeven moment hetzelfde als Glasja gaat dansen op de koffer in het bos. Florya zijn oren zijn aangetast door de bommen dus er is een constant gedempt geluid. Maar dan daardoorheen is er pianomuziek te horen. Het kwam op mij over alsof Florya die muziek fantaseerde bij de dansende Glasja - om maar zo vrolijk mogelijk te worden in al dit ergs dat hem overkwam. Maar net als hij die Hitlerbeelden nimmer nooit kan hebben gezien, zo heeft hij waarschijnlijk nooit pianomuziek gehoord (te oordelen naar de tamelijk armoedige woonsituatie van hun gezin op het platteland). Is de pianomuziek dan gewoon de 'score'? Wil Klimov op deze manier 'vervreemdend' bezig zijn? Want hoewel er een realisme wordt nagestreefd, ligt het kunstmatige van deze film er duimendik bovenop.
Irritant vond ik de make-up aan het einde. Florya heeft aan het einde een soort witte wallen. Waarschijnlijk om duidelijk te maken dat alle gebeurtenissen hun sporen bij hem achterlaten. Maar dat snap ik ook zonder centimeter dik make-up wel.
Het is geloof ik wel duidelijk dat deze film veel vragen oproept bij mij. En dat er veel details zijn die mij storen terwijl die een ander misschien niet eens zijn opgevallen. Ik raad 'm iedereen aan die een interessante discussie wil hebben (vooral ook over technische zaken) na afloop van een film.

Zeer imponerende film. Ik heb niet al teveel toe te voegen aan wat er hier al geschreven is, behalve dat ik me aan het einde echt murw gebeukt voelde.

Kan me enigszins vinden in kritiek over theatrale stukken in het eerste uur, maar verder is alles zo'n beetje top. Het hoofdrolspelertje is geweldig, wat een mimiek ook.
Beelden van de buitenlucht en natuur meer dan prachtig, hoogtepunt de scene met de koe en kogelregen .

Ik vond persoonlijk het einde ook tamelijk geniaal.

En verlaag jezelf nooit tot het niveau van de beesten die je veracht.

Gisteren gezien en ondanks het wat trage begin (totaan het geweldige en beklemmende bombardement van het bos. Het lijkt nu alsof je echt tussen de bombardementen zit.), was ik toch erg onder de indruk. Met name de laatste anderhalf uur zit je te kijken naar indrukwekkende, beklemmende en hartverscheurende scènes.
4*

Ben ik nu echt de enige die het eerste deel van de film het beste vind ? Ben het eens met Wouter, wat er het meeste uitspringt bij deze film is de sounddesign. Een collectie van (dikwijls) onsamenhangende oorlogsgerelateerde samples (vliegtuigen, oude songs, bombardementen, ruis, ....), het stevige fluiten na de bombardementen, vermengd tot een soort van ambient soundtrack. Zeer boeiend allemaal, en op momenten zeer indringend. Ook de acteerprestatie van Florya, maar toch vooral Gaishun (wat een vreemde, onwerkelijke uitstraling) zijn het vermelden waard, en het eerste deel van de film staat bol van de prachtige scenes. Die bombardementen in het bos en die prachtige kadreringen van die hoofden, met priemende ogen zullen me lang bijblijven.

En dan komt plots een keerpunt, waar het sounddesign verwaarloosd wordt, Gaishun wordt achtergelaten (zag ik al -bevreesd- aankomen) en de film openbloeit naar een ruimere kijk (Florya staat steeds minder centraal). Het moment dat Florya Gaishun verlaat, kalft de film in en begint er een zeer vervelend en lawaaierig gedeelte. Jaja, oorlogsmisdaden, iedereen weet dat ze er waren, en iedereen heeft wel al films gezien waar ze aan de kaak gesteld werden. Feit is dat wanneer films naar massageweld grijpen, de punch er voor mij meestal snel uit gaat. Het moment dat de moedere van Florya hem een bijl geeft en de zusjes uit bed haalt vind ik onnoemelijk keer aangrijpender dan die stal mensen die afgebrand werd. Daarnaast krijgt de hele cinematografie ook teveel massaspektalfilm allures (je kent ze wel, type Braveheart, met die drukke lawaaierige veldslagen).

Toch zaten in dit gedeelte nog enkele mooie stukken, al kick ik dan blijkbaar niet zo op de natuur als de anderen. Wel de flares/schoten(bij de koe) en de flamethrowers. Op zeer surrealistische wijze in beeld gebracht. Zeer mooi. Het einde (na de schuur) is weer een stuk beter, en heeft weer meer weg van het begin (geluid, dat staren, Gaishun is er weer even). Jammer dat die beelden van de echte oorlog er nog even tussenmoesten. Beetje flauw en goedkoop.

Anyway, zeker een goeie film dit, al had ik liever meer van het eerste uur gezien, dat heel wat persoonlijker (en geslaagder) was. De film ontspoord halverwege en kan buiten enkele scenes zichzelf niet terug op het goede spoor krijgen. 3.5*

Deze film heeft voor mij zo ongeveer hetzelfde sfeertje als Apocalyps Now: realistisch en surrealistisch tegelijk. Vooral in het begin gebeuren er soms erg bizarre dingen (in de situatie dan, die ooievaar bijvoorbeeld, zoiets verwacht je niet in een oorlogsfilm) en naar het einde toe wordt de film steeds realistischer en wordt het meer een registratie (het afmaken van de mensen en het platbranden van het dorp).

De film heeft een zeer sterke indruk achtergelaten op mij (en mijn kijkgenoten ook, in het begin praatten we nog door de film heen maar dat werd gaandeweg steeds minder). De gruwelijkheden waren in dit geval wel heel erg gruwelijk, vooral zoiets sadistisch als een moeder wel uit de stal halen maar haar kind teruggooien.

Het hele tweede deel van de film staat in contrast met het eerste waar er nog wel mooie dingen te zien zijn en waar de oorlog nog niet zo gruwelijk is voor de hoofdpersoon. Toch voelt het een beetje als twee films en vind ik de relatie tussen het eerste en het tweede deel niet zo sterk.

Overall vond ik het dus een erg goede oorlogsfilm. Het prachtige gebruik van het geluid wat het surrealistische effect versterkt (jammer dat de geluidseffecten af en toe wat minder waren). Het sterke acteerwerk. Zonder veel woorden worden gevoelens overgebracht op de kijker, het was alleen iets te overdreven hoe Florya veranderde door de oorlog, in het begin is hij wel heel erg vrolijk. Het prachtige einde maakt de film helemaal af, ik neem aan dat de teruggespoelde beelden van de oorlog suggereren dat Florya alles wil terugdraaien, maar natuurlijk niet bij machte is. Erg mooi ook dat dat het enige moment is in de hele film dat hij zijn wapen gebruikt.

Ik geef deze film een 4,5. Morgen ga ik m nog een keer kijken en zie ik wel of dat blijft staan. Misschien dat dan mijn minpunten zwaarder gaan wegen.

Deze film is gewoon een grote ervaring. Op meerdere vlakken. Overweldigende en vredige natuurshots worden afgewisseld met surrealistische en ontnuchterende scènes. Vooral het moment dat Florya ontwaakt naast een koe zit nog in mijn geheugen gegrift. Hijzelf lijkt geen weet te hebben van wat er zich eerder heeft afgespeeld . Tegelijkertijd zijn er de Duitsers die zich aan vele gruwelijkheden schuldig maken.
Vragen als waarom? overheersen toch wel op zo `n moment. Schitterende scène ook als de moeder van Florya haar zoon een bijl in de handen drukt . Eens met Onderhond dat de emotionele impact van zo `n gebeurtenis groter is dan die massamoord in de schuur . Het geeft goed weer dat niet alleen een soldaat geestelijk kapot kan gaan door het voeren van oorlog maar ook het gezin veel te lijden heeft.

Met de acteerprestaties en de muziek, of vooral het ontbreken daarvan zat het ook wel goed. Waar ik in Apocalypse Now soms ruw uit mijn roes werd gehaald door overbodige, zogenaamd leuke scènes. Zat ik hier telkens in een roes. Het leek net alsof ik door een struik gluurde. Zogenaamde lolligheden en aardige mensen waren gelukkig een zeldzaamheid. En als er wel wat leuks gebeurde dan was dat gewoon oprecht en niet ongeloofwaardig.

Schitterend einde ook, prachtig hoe de militairen rechts het pad inslaan en de camera rechtdoor gaat om vervolgens alsnog rechtswaarts af te slaan en al zoekende tussen de bomen de militairen weer op het spoor komt Het geeft de gemoedstoestand van de betrokkenen in de oorlog op een subtiele manier weer. Zoekende.....Een dikke 4,5* Topfilm!

Tjemig! Welke film ga ik uit mijn toptien sodemieteren om deze erin te zetten?

Geweldige film. Niet geschikt voor dierenfreaks overigens! Wat mij betreft één van de beste (anti)oorlogfilms allertijden.

Ik weet bijna niet hoe ik onder woorden moet brengen hoe goed ik deze film vind. Iedereen zou hem moeten (kunnen) zien!!!

Prachtig hoe je gedurende de film de jongen's gezicht door alle verschrikkingen ziet veranderen in dat van een oud mannetje.

Prachtig symbolisch het shot van de lamvleugelige ooievaar die naar binnen kijkt bij de jongen en het meisje in de hut in het bos!

Prachtig het gebruik van echte ammunitie. De gevechtsscènes (zoals die met de koe!) zijn superrealistisch (ook omdat de acteurs ècht bang waren!).

Prachtig: het weglaten van valse sentimenten. Op mijn DVD-hoes staat pontificaal: 'The warmovie that could never have been made in Hollywood!'
Nou staat er vaak eigenlijk alleen maar onzin op die hoezen, maar in dit geval klopt het als een bus!

Waarom zendt men deze film nou nooit uit rond 4 mei in plaats van voor de zevenentachtigste keer dezelfde geijkte films???

Het shot van Florian die in de waterput kijkt? Een verwijzing naar Tarkovsky's (al even schitterende) Ivan Detstvo???? Of heb ik het mis?

Het 1e gedeelte was veel mooier dan het 2e gedeelte, geloof dat weinigen het met mij eens zijn.

Waar deel 1 beklemmend vaag en duister met mooie opnamens was, was het 2e stuk plotseling een standaard oorlogstafereel.

Oftewel een verandering van Arthouse naar bombastisch gedoe.

Als het 1e deel verder uitgewerkt was, dan had ik hier nog wel iets te melden.

Maar je wordt aan het eind met de mond dichtgesnoerd.

Beetje jammer, toch een dikke 3.5*

Mja, toch wel een kleine tegenvaller... Hallucinante oorlogsfilm die horror, onmenselijke gruwel en wonderlijke beelden af weet te wisselen met soms platte propaganda, een soms vrij onsamenhangend verhaal en ook gewoon echt lelijke scènes (vooral van het slapstick-achtig versneld afspelen ben ik niet bepaald gecharmeerd). Ik was zelfs verbaast dat de film uit 1985 was, had hem minstens 10 jaar ouder geschat. De confronterende frontale opnames van pijnlijke en vermoeide jonge gezichten, de zwaarmoedig begrafenis muziek van Mozart, het maakt de film verre van een licht tussendoortje. Uniek en fascinerend is het zeker maar een meesterwerk zie ik hier toch niet in.

Eerste gedeelte van de film vind ik de mooiste en meest indrukwekkende beelden bevatten (bombardement op het kampement, het uitgemoorde en verlaten dorpje en het bijna verzuipen in het moeras (oef!) of het gebeuren met de koe). Het verhaal is wel wat vaag en onsamenhangend en van de relatie tussen de hoofdpersoon en dat meisje kon ik ook weinig maken maar op de een of andere manier stoorde me dit niet echt.

Het tweede deel van de film waarin de gruwelijkheden veroorzaakt door de Nazi's het belangrijkste element vormen vond ik toch duidelijk minder. Niet dat ik twijfel aan de waarheid over de horror die de Nazi's in Wit-Rusland hebben aangericht maar of het nu op deze manier helemaal goed tot zijn recht komt?
De film vervalt hier wel in een hele erge propagandistische clash van de ideologieën met een behoorlijk zwart/wit beeld van wat goed en slecht is. De slachtpartij in het dorpje verwordt tot mijn smaak iets te veel in een freakshow van geflipte Nazi's en verliest door het eendimensionale beeld veel aan kracht. Het ligt er ook allemaal net iets te veel bovenop; Officieren die de nazi-ideologie gaan opdreunen op het moment dat ze geëxecuteerd gaan worden en de partizanen die menselijk zijn door hun slachtoffers neer te schieten ipv levend te verbranden. De Sovjets komen er ook wel heel genadig van af. Stalin had in het kader van zijn "overeenkomst" met Hitler Wit-Rusland binnengevallen voordat de Nazi's dat in 1941 deden en al flink huisgehouden onder de burgerbevolking daar. Uitgemergelde mensen in gevangenkampen waren niet uitsluitend aan de kant van de Nazi's te vinden! De film gaat echter compleet voorbij aan het feit dat de Wit-Russische en ook de Poolse bevolking al vanaf WO I steeds het slachtoffer waren van oorlogsmisdaden van of de Duitsers dan wel de Russen. Nee, de communistisch Sovjet ideologie was ook verre van een bevrijding voor Wit-Rusland en de landen in Oost-Europa. Je kan duidelijk zien dat deze film is gemaakt onder het juk van een dictatuur en dat is begrijpelijk maar ook jammer.

Hett meest interessante element vond ik de machteloosheid en het persoonlijk verval van de jongen met als prachtige climax de eindscène die wel heel sterk is.

3*

Wat een klap in je gezicht, deze film. Ik denk (ook reagerend op Apollinisch) dat het ontzettend van ieders eigen beleving afhangt, maar ik vond het 'surrealistische' continu aanwezig, ook in de tweede helft. Juist daar zou ik haast zeggen, omdat de opgebouwde spanning zorgt dat de impact des te groter is.

Idi i smotri is een mengeling van Tarkovsky's poezie en mistige sfeer, gecombineerd met Eisensteins drama. Vooral bij die snelle montage aan het eind moest ik echt aan Sergei denken. Wat kunnen die Russen dat toch goed, drama en close-ups...

Even laten bezinken, en blijven hopen dat al die dozijnen andere actie/oorlogsfilms me niet te erg hebben afgestompt.

De horror van de oorlog wordt in Idi i Smotri op een schokkende manier geschetst door de regisseur. Ik denk dat de film zijn status wel heeft verdiend. Dat komt doordat de film een perfecte mix is van een Tarkovsky film en een Herzog film. Enkele scènes zijn niet helemaal geslaagd, (vooral de scène met het eerste gesprek tussen het meisje en Florya), maar verder heb ik weinig kritiek. Met name het acteerwerk van de jongen is ongekend goed.

De Duitsers in deze film zijn op een traan na, nogal eenzijdig gepotretteerd. Maar in veel films heeft de tegenstander niet eens een gezicht, dus wat dat betreft had ik daar weinig moeite mee.

Lang gewacht om deze film te kunnen zien en vanavond was het zover. Jammergenoeg heb ik deze film wel als een tegevaller ervaren. Het begin is ijzersterk en de eerste tocht door het bos alleen van de - uistekende - hoofdpersoon is beklemmend, prachtig en erg meeslepend. De eerste dialogen met het meisje vond ik erg slecht, maar de daarop volgende bombardementen waren weer geweldig en deden me een brok in mijn keel veroorzaken. Jammergenoeg zwakt het na dit eerste deel al snel af naar een onsamenhangend geheel met nog wel een aantal erg indrukwekkende scénes.

Hoet het allemaal precies gegaan is in die oorlog weet ik niet en dus zal ik de film niet op historisch incorrecte ''dingen'' gaan afrekenen, maar heb ik me echt laten inleven in het verhaal. Najah, geprobeerd in ieder geval, want dit ging zo gemakkelijk nog niet. Veel schreewende mensen, irritante Duitse soldaten, amateuristische dialogen en het verhaal springt zo nu en dan even lekker van de hak op de tak. De scénes van de hoofdpersoon en het meisje vond ik trouwens wel erg mooi. Met hun tweëen in het bos en samen in de zelf gemaakte ''hut''. Mooie scene dat die ooievaar de boel daar aan het verkennen is trouwens. Opzich gaat veel goed totdat de mensen hun mond open doen, maar gelukkig zit de film niet boordevol dialoog en dat is maar goed ook.

Over het algemeen leuk om een keer gezien te hebben en misschien blijft ie' wat rondhangen in mijn hoofd zodat ik eens tot herziening over wil gaan. Heb wel het gevoel dat ik deze film vaker moet zien om hem echt tot me door te laten dringen. Erg indrukwekkende scénes, afgewisseld met veel rommelige momenten en een prachtig einde, dat dan weer wel. Dit ondersteund door de geweldige muziek van Mozart en moet eerlijk zeggen dat ik in het begin van dat nummer wel wat kippenvel kreeg. Voor nu drie sterren, maar wie weet wat er in de toekomst nog gaat gebeuren.

3,0*

Deze film kent een ongekend vreemd begin. Een hoop rare mannetjes (die ook nog eens Russisch praten) die voor de kijker moeilijk te snappen dingen schreeuwen en in ieder geval niet het meest naturelle acteerwerk beheersen.

Het werd voor mij even doorzetten, ook al omdat ik de personages tamelijk laam vond en er geen reet gebeurde. De cinematografie vond ik ook slecht; dat bos zag er mijns inziens teveel uit als ... gewoon een bos. Onzinargument natuurlijk, ware het niet dat dat het als een home-video deed aanvoelen en ik dat nogal amateuristisch vond. Ook zit de eerste helft behoorlijk vol met rare stukken. Het hele personage van Glasha was me te vreemd, en Florya deed niet veel anders dan huilen en lachen, en nog behoorlijk ongeloofwaardig ook.

Gelukkig kwam er wat ellende in de film. Plotseling zijn de simpel ogende camera-voeringen des te indringend, en de film stelt enkele prachtige shots tentoon. Maar het sterkste vond ik nog wel het realisme in de film. Het zou me niks verbazen als het een vette snuff movie is, het sterven van de koe vond ik bijvoorbeeld shocking realistisch. En dat na het low-budget achtige vakantiefilmpje dat de eerste helft was!

De complete 2e helft kreeg een extra lading door het realisme. Het lijkt allemaal veel te echt, vooral doordat het in het begin allemaal zo amateuristisch leek. Het ploeteren, het lijden, het fysiek dan wel psychologisch vermoord worden - zelden sterker dan in de 2e helft van deze film. Het eind was echt beyond me zo sterk - het liquideren van dat dorp door lachende duitsers, het op Hitler schieten en WO II in vogelvlucht (zelden zo indringend aangetoond gezien wat er was gebeurd als Hitler eerder was neergeschoten) - het was een mokerslag. Zonder naar huilmomenten te zoeken. Verdiend een topfilm, al had de 1e helft van mij een stuk minder laam mogen zijn.

Net aan 4*

Mijn eerste Russisch gesproken film en meteen een heftige ervaring moet ik zeggen. Het begin van de film is even wennen met een hoop druk gedoe van een aantal Russen die met een heel raar accent lijken te praten. Christian Bale in zijn rol van Batman zou hier zeker niet tussen misstaan met dat rare gepraat.
Gelukkig komt de film daarna al snel op gang en volgen we de jonge Florya, die echt enorm heftige zaken meemaakt. Aleksei Kravchenko, die deze rol speelt zet echt een ongelooflijk goede rol neer. Zelden iemand zo overtuigend zien spelen in een rol waarbij haast alle emoties wel aan bod komen.
De cinematografie is redelijk goed, waarbij vooral in het tweede gedeelte van de film enkele mooie shots getoond worden. Het tweede gedeelte van de film is ook het heftigst, omdat alle ellende zo enorm realistisch overkomt. Vooral de scène met de Duitsers die als beesten omgingen met de inwoners van het dorpje. waren soms gewoon angstaanjagend om te zien. De film barst daarnaast natuurlijk van de drama, maar zonder te overdrijven en zonder het de kijker op te dringen.
Tenslotte is er zoals sommigen hier ook al aangaven de enorm indringende muziek, die haast net zo heftig is als de film zelf. Enorm goed gekozen en muziek, die net als de film na één dag zeker nog niet uit je hoofd is verdwenen.
Kortom een sterke film die op sommige momenten zeker indruk heeft gemaakt.

4,0*

'Idi i Smotri', een perfecte mix van Andrej Tarkovsky en Werner Herzog? Zeker en vast in de visuele precisie en de inhoudelijke bevreemding. Een Russische 'Apocalypse Now'? Wel in de expliciete weergave van de allesoverheersende "horror" van de oorlog. En toch staat 'Idi i Smotri' als film wat mij betreft ganz allein. Nooit eerder werd zo'n beklemmende cameravoering gecombineerd met een verhaal dat zuivere abstractie in personages binnen concrete oorlogssituaties serveert.

Die symbiose is ontzettend krachtig, maar tegelijk schept het een barrière voor de kijker: moeten we genieten van de verbluffende tableaux en er het vreemde verhaaltje maar voor lief bijnemen? Of dient de uitgekiemde stijl louter en alleen tot het dragelijker maken van een verhaal dat in se niet mag verteld worden, juist omdat er zoveel zinsverbijstering aan te pas komt? De laatste die daarop sluitende antwoorden zal formuleren is Klimov zelf, die zich in zijn eigen enigmatische sfeer nestelt als in een natuurlijke biotoop.

'Idi i Smotri' staat garant voor een "nieuwe", verpletterende kijkervaring: zo ontroerend als leed en lijden in beeld worden gebracht, zo onbekend is het innerlijk van de personages. Ziedaar de kruising tussen Andrej Tarkovsky en Werner Herzog; of hoe visuele ontroering en maatschappelijke waanzin (lees: regelrechte chaos) hand in hand gaan.

3*

Ik heb er even op moeten wachten maar dan ook eindelijk dankzij Idi i Smotri gezien.Bij deze eerste kijkbeurt moet ik zeggen dat het een behoorlijke impact op mij gemaakt heeft.Ik was werkelijk overdonderd.

Het begin is even inkomen, het begint met een ietwat rare scène die ik toch niet helemaal vind passen in de rest van de film.het verhaal begint pas echt als Florya word meegenomen om te gaan strijden tegen de Duitsers.Ik raakte op een gegeven moment helemaal in een soort van trans die mij eingelijk de hele film wist vast te houden.Dit komt ook mede door de wat bevreemende beelden, de geweldige muziek en het geluid.Ik stoorde mij geen moment aan al die herrie van de mensen en vond dat juist erg passen bij de film.Het had overall nogal een hypnotiserende werking vond ik, en deed mij zo af en toe denken aan de films van Tarkovsky.

Het eerste gedeelte vond ik het beste van de film.Er word een heerlijke, doch onheilspellende sfeer gecreërd.Fantastische camera voering, een paar hele mooie shots en toch wel heel goed acteerwerk van dat jochie, die je helemaal meeneemt op zijn reis of beter gezegd in zijn ervaringen.Je ziet de Duitsers nooit echt in beeld verschijnen in dit gedeelte van de film, maar je voelt toch wel dat ze er zijn en op de loer liggen.

Dan komt het tweede gedeelte waar het in het midden ietwat inzakt en er eingelijk weinig boeiends gebeurd, wel wordt je opnieuw getrakteerd op nog een paar mooie shots en de heerlijke soundtrack.Het moment dat het weer een beetje opgang komt krijg je een aantal indrukwekkende momenten te zien, die toch wel een klap in het gezicht zijn.De hel die de oorlog was word op een manier in beeld gebracht die je zeker nog een hele tijd gaan nablijven.Wel is het een beetje jammer dat de Nazi's toch wel weer een behoorlijk zwart/wit worden neergezet, en dat word ook echt zo in beeld gebracht.Zij zijn de vijand en dus slecht(Nu wil ik zeker niet zeggen dat ze lieverdjes waren), terwijl de Russen toch minstens zo erg waren, maar aan de hand van de daarbij horende beelden heb ik mij daar verder weinig aan gestoord.Dit word opnieuw gevolgd door opnieuw een hele sterke scène en ik schrok me echt dood toen de russen dood waren en die vermagerde mensen in beeld kwamen.Nu heb ik dat wel vaker gezien maar dit kwam behoorlijk onverwachts en shockerend, maar heeft toch weer een diepe indruk achtergelaten .Het einde is ook erg sterk.

Het matige en wat saai wordende midden stuk.Het rare begin, en de niet altijd evengoede acteerprestaties van de andere spelers, vooral de Duitsers, zijn mijn enige minpunten en zorgen ervoor dat het net geen 5* zijn.

Een hele dikke 4.5*

Zwartgalliger, beklemmender en troostelozer wordt het nergens in een andere film dan in Idi i smotri. Wat een trieste bedoening wordt hier uiteengezet. De Duitsers krijgen geen genade in hun portrettering en dat is ook wel te begrijpen, wanneer je op het eind meekrijgt wat ze aan het Oostfront met al die talloze dorpen hebben misdaan. Al die opgekropte woede wordt door Klimov (geboren te Stalingrad in 1933!) op het scherm gesmeten, wanneer hij daarna nooit meer een film zou maken.

Deze film moet het hebben van een hoop indrukwekkende scenes, de één nog gruwelijker dan de ander. Het einde waarbij Florya wenste de tijd terug te draaien en ziet dat Adolf ook een kleine baby was met daarna de requiem-muziek van Mozart vind ik trouwens één van de beste eindes uit de filmhistorie.

Beklemmender was het geweest had de hele film de lijn uit het eerste deel doorgetrokken. Idi i Smotri opent met een fascinerend eerste uur. Werkelijk geweldige sound design geeft het visionaire een surreële lading die mij in een trance bracht. Het bos ziet er uit als een sprookjesbos en de verschijning van het meisje is er eentje die je niet snel loslaat. De eerste bominslagen kwamen aan alsof ik er zelf middenin zat. Geweldig! Audiovisuele meesterschap heb ik ervaren en had dit de hele film doorgegaan waren 5* niet misplaatst geweest. Tot het moment dat de nazi's zijn intrede maken en de film omslaat naar oorlogsdrama die wij al ettele malen hebben mogen ervaren. Niet slecht, maar wat het eerste uur getoond werd was zo uniek dat de tweede helft behoorlijk misplaatst voelde, om dan te eindigen in niets meer dan propagandistische onzin. Zeer zeer jammer. Ik had Idi i Smotri veel meer gegund.

3,5*

Goeiedag, wat een film..
En dat is in in de goede zin des woords, alhoewel.. die waanzin door de film heen is echt afschuwelijk gewoon. Beklemmend sfeertje, een tikje surrealistische dialogen en beelden, perfecte muziek voor de scenes. Wat mankeert mensen toch af en toe. En uiteindelijk toch ook nog wel opvallend dat de Sovjets niet als complete helden worden afgeschilderd, getuige het laatste kwartier, maar het maakt het meteen o zo sterk!

Heavy shit dit, een van de beste films die ik ooit heb gezien. Absurd..

5*

Idi i Smotri is voor mij een film van momenten. Momenten die de film erg sterk maken, verder zijn er stukken die me eigenlijk niets deden. De film komt traag op gang en er hangt een beetje een sprookjessfeer. De bombardementen en douchen in de regen waren twee van die prachtige momenten. Het eerste dialoog tussen Florya en het meisje daarentegen vond ik erg vreemd en onduidelijk. Het tweede deel leek erg spannend te worden maar dat viel toch wat tegen. We kregen iets voorgeschoteld zoals veel oorlogsdrama's toch niet zijn wat ik wel positief vond. Idi i Smotri is erg relastisch en ook erg hard. Toch deed het me niet echt zoveel, ook de schuurmoord niet. Toch zijn er enkele aangrijpende dingen zoals het dat aan haar haren werd meegetrokken en later kwam aanlopen met bloedende benen. Het einde vond ik iets te propaganda-achtig en was dan ook helemaal niet nodig.

Dan nog hulde voor de hoofdrolspeler. Geweldig gespeeld door deze jongen. Zijn blikken en alles wat hij deed was echt heel sterk.

Door het afwisselende karakter van deze film hou ik het voorlopig op een dikke 3,5*.

Dood: De Film

Er wordt wel eens gezegd dat films nooit helemaal anti-oorlog kunnen zijn. Natuurlijk kunnen ze de grote ellende tonen die er plaatsvond in de oorlogen, maar tegelijkertijd hebben die films de ellende nodig om spanning op te wekken en dat werkt richting vermaak. Hoe gruwelijk ook, oorlogsfilms zijn vaak tegelijkertijd avontuurlijk en actievol, wat volgens sommigen de serieusheid van de bedoeling in de weg zou staan. Zelfs veel geprezen films als Apocalypse Now en The Deer Hunter ontkomen hier niet aan. Persoonlijk vind ik dit twijfelachtige elementen, maar het is me wel opgevallen hoe moeilijk het inderdaad is om een oorlogsfilm niet op een bepaalde manier avontuurlijk te maken. De enige film die ik kende die tot nu toe kende die de eventuele glamour van de oorlog compleet van zich af wist te slaan was Stanley Kubricks Paths of Glory. Nu wil ik daar Idi i Smotri aan toevoegen (uiteraard, anders zou ik deze lange inleiding tot mijn recensie niet bij deze film neerzetten).

Daar houdt dan overigens ook al vrijwel meteen de vergelijking met Paths of Glory op. Het is opmerkelijk hoe beide films de complete wanhoop van de oorlog gevoelsmatig (ik schrijf gevoelsmatig, omdat ik - gelukkig - niet uit ervaring kan spreken) zo goed weten te benaderen op zo'n totaal verschillende manieren. Waar Paths of Glory goed scoort door de koele, afstandelijke benadering die typisch is voor Kubrick, moet Idi i Smotri het juist hebben van een zeer subjectieve aanpak, waarin je heel dicht bij de oorlogservaring gebracht wordt. Niet op een documentaire-achtige manier die vergelijkbaar is met Saving Private Ryan. Integendeel juist, Klimov kiest voor een bepaalde vorm van gestileerde surrealisme, die hij dan weer combineert met een grauw realisme. Een combinatie die gemakkelijk verkeerd uit had kunnen pakken. De oorlogservaring wordt zo als compleet vreemd voorgesteld, maar ook weer niet zo vreemd dat het lijkt op een vorm van fantasie.

Het beste element op technisch vlak aan de film is zonder twijfel het geluid. Zodra de horror in de eerste helft toeslaat verandert het geluid in een vreemde combinatie van zoemen en dreunen, die hoort bij de shell shock waarin de hoofdpersoon verkeerd. Dit geluid is zeer vervelend; er valt bijna niet naar te luisteren. Maar het brengt wel de hele ervaring van Floria direct over.

Hoe Klimov nu het gevoel van pure wanhoop berijkt komt als je het mij vraagt vooral door de lengte waarin hij alles toont en laat horen. Als Floria voor de eerste maal het geluid van die shell shock hoort houdt Klimov dit tergend lang aan. Er gaan veel scènes voorbij en het nare geluid wordt steeds verder ondersteund door nare beelden. Het shot met de lijken achter het huis kwam als een stomp in de maag bij me aan. Vervolgens komt die tocht door het moeras die oneindig lijkt. Het geluid blijft aanhouden. Floria en Glasha verlaten het moeras en komen in een geschokte mensenmassa terecht. Tussen alle wanhopige woorden van deze mensen blijft het vreemde geluid doorklinken. Dan komen Floria en Glasha aan bij die man die in brand heeft gestaan en die verteld zijn gruwelijke verhaal. Uiteraard stopt het gekke geluid niet. Dan volgen er nog wat korte scènes binnen deze mensenmassa waarbij uiteraard het geluid aangehouden wordt. Het geluid was al onprettig om naar te luisteren, maar Klimov laat het langer klinken dat redelijk is. En ook daarna gaat hij nog gewoon ermee door. En intussen blijven er maar surrealistische nachtmerriebeelden toegevoegd worden. Het lijkt eindeloos te duren.

Dat is de bedoeling en de strategie van deze film. Klimov dompelt je onder en probeert het gevoel te geven dat de ellende van de oorlog inderdaad eindeloos is en dat het wellicht nooit stopt. Uiteraard weet je dat het een film is en dat de speelduur op een gegeven moment voorbij is, maar tegelijkertijd blijven de scènes maar komen. Dit levert een krachtige filmervaring op. Het vreemde geluid verdwijnt na een tijd uiteindelijk wel, maar Klimovs strategie blijft overeind.

De schuurscène is dan ook niet zozeer goed omdat hij iets ellendigs laat zien. Dat doen praktisch alle anti-oorlogfilms. De kracht zit hem in het feit dat Klimov hem zo lang uitrekt. Als de mensen eenmaal in de schuur zitten weet je wat er gaat komen. Dat de boel in de fik gezet werd lag in de lijn der verwachting. Maar Klimov wacht schijnbaar eeuwen voordat dit gebeurt. Eerst zien we lang mensen in paniek. Dan wordt er verteld dat mensen door het raam mogen ontsnappen, maar dat kinderen mogen blijven. De paar ontsnappingen die plaatsvinden worden gedetailleerd getoond, dus het duurt lang. Dan worden er granaten naar binnengegooit. Het tempo blijft laag, dus het duurt even voordat er vervolgens op de schuur geschoten wordt. En alsof we dan nog niet genoeg hebben gehad worden uiteindelijk de vlammenwerpers gepakt en wordt de fik in de schuur gezet, die zelfs de laatste schreeuwen doen stoppen. En oh ja, er worden dan ook andere gebouwen aangestoken. Dit is nog lang niet genoeg, natuurlijk, dus Klimov blijft nog even op het terrein hangen waar Floria mag poseren met de Duitsers op een foto en een moeder wordt met een grote groep Duitsers in een auto geladen om verkracht te worden.

Ik weet niet hoelang dit alles bij elkaar in filmtijd duurde, maar voor mij voelde het eindeloos aan. Het tonen van te veel ellende kan tegen een film werken, maar het kwam op mij zo geloofwaardig (en toch zo vreemd) over dat dit niet geval was. Het leek alsof Klimov mij als kijker compleet murw wilde slaan. Missie geslaagd wat mij betrefd, want ik ben zelden zo van slag geweest na het kijken van een film. En dat zonder enige vorm van sentiment. Hoewel dit technisch gezien geen horrorfilm is, vind ik deze film meer horror dan enige slasher die ik kan bedenken.

Er volgens trouwens ook nog scènes na deze schuurscène. En daar valt nog steeds niets te lachen. De moord op de Duitsers, de wraak, had een zwakke plek in de film kunnen zijn, want na het voorgaande paste wat mij betrefd geen vorm van heroïek meer in Idi i Smotri. Klimov redt zich hier echter sterk uit, door de vergelding iets zinloos mee te geven. Ik vond de straf enerzijds verdient, maar het liet me vreemd genoeg onbevredigt. Daarom is de laatste scène zo krachtig. Floria schiet op een schilderij van Hitler en in zijn hoofd ziet hij de hele oorlog teruggedraait worden en ook de opkomst van de Nazi's ongedaan gemaakt worden. Met vergelding denkt hij de wrede gebeurtenissen ongedaan te maken, maar hij komt net als mij als kijker tot de conclusie dat er hiermee geen oplossing te vinden is. Dat deze scène eindigt met een foto van een vrouw met kind (waarschijnlijk Hitler) geeft iets vreemd droevigs aan de scène en maakt de film zinlozer dan hij al was. Op een goede manier. Schitterend. De complete wanhoop in het gezicht van Floria in deze scène is overigens akelig.

Opvallend veel berichten hier vinden de tweedeling van de film slecht uitpakken. Je lijkt zelfs duidelijke kampen te hebben van gebruikers die het eerste uur het beste vinden en een groep die bij zweren bij wat erna komt. Ik kan beide groepen begrijpen, maar ik vind de tweedeling sterk werken. De film bouwt aanvankelijk op een soort van magisch realisme, dat waarschijnlijk de poëtisch ingestelderdere gebruiker aanspreekt. Dit is essentieel voor mij om de film een bepaalde emotionele waarde mee te geven. De film kan niet zozeer bogen op realistische karakters voor medeleven, omdat dit te veel richting een verhaal zou werken, en dat wordt voorkomen, omdat een verhaallijn een vorm van vermaak biedt, hoe minimaal ook. Daarom wekt de film meer gevoel op door vreemdere, maar mooie scènes zoals die met de regen die uit de bomen komt. De relatie tussen Glasha en Floria is niet echt geloofwaardig, en toegegeven, hun eerste gesprek is wat zwak, maar geloofwaardigheid is niet zozeer het punt van deze scènes. Het voorkomt slechts een nonchalant nihilisme voor de rest van de film. Het zorgt ervoor dat we wel geven over wat erna gebeurt. Pas daarna kan de hel losbarsten. Wat dan ook gebeurt. En daarna stopt het ook niet meer.

Dat de twee delen van de film buiten de jongen om weinig connectie lijken te hebben vind ik ook prima. De structuur is chaotisch en ietwat willekeurig, maar dat is precies zoals de situatie in deze film. Een goed gestructureerd verhaal had kunnen werken, maar deze aanpak heeft een extra laagje. Daarnaast denk ik dat de film stiekem wat beter opgebouwd is dan hij zou willen toegeven.

Uiteindelijk blijft er zo'n krachtige filmervaring over dat ik makkelijk over minpunten heenkijk (ik kwam wat moeilijk in de film en het acteerwerk was niet overal sterk). Ik ken geen film die geestelijk zo zwaar viel, maar uiteindelijk toch positief uitviel. Idi i Smotri ziet in oorlog alleen dood en wanhoop en hoe men hier propaganda in kan herkennen is mij een raadsel. Ik geef de film de maximale score en het is daarmee wellicht de enige film die ik ooit de hoogste eer gaf waarbij ik er tegelijkertijd niet aan moet denken hem nog eens te zien. Al zal dat vast wel eens gebeuren.
5*

Ter afsluiting nog even dit: veel mensen lijken te denken dat de vrouw die aan het einde van de film uit het bos komt lopen en die duidelijk verkracht is Glasha is. Dat dacht ik ook, maar op IMDB is vastgesteld dat het om een andere vrouw gaat (waar Floria echter wel een link mee inziet met Glasha). Het gaat om precies te zijn om de moeder die samen met haar kind uit de schuur ontsnapte, maar waarvan het kind weer terug in de schuur gegooit werd.

Film die een flinke aanloop neemt maar rond de 50ste minut de schwung meekrijgt.

Maar laat ik maar beginnen dat ik hier meer van verwacht had. Buiten de trip die begint na het eerste bombardement tot ze die Hitlerpop maken en de schuurscène (al was de brand zelf nu ook weer niet zo extreem) vond ik het allemaal iets te weinig, de middelmaat niet uitsteken op het camerawerk en de sound na dan (vooral in het bos). Aan mijn sympathie voor het hoofdpersonage zal het niet gelegen hebben: Die was er. Al blijft hijzelf achteraf bekeken nogal kleurloos.

3,5*

Wat een film... Hij blijft echt nog dagen in je hoofd spoken. Het beklemmende gevoel wat je gedurende de hele film voelt en ervaart is onbeschrijfelijk.... Ik weet zeker dat ik het beeld en geluid van dat steeds overvliegende vliegtuig nooit meer ga vergeten.. zo angstaanjagend, zo beklemmend..
Klimov zet de oorlog verschrikkelijk rauw neer, geen helden, geen geromantiseerd verhaal of een lichtpuntje ergens maar gewoon doffe bittere ellende..

Verpletterend! Moest het echt even laten bezinken voor ik er iets over kon schrijven hoor. Maar goed, laat ik beginnen bij het begin. Normaal gesproken houd ik totaal niet van oorlogsfilms, er zijn enkele positieve uitzonderingen maar over het algemeen vind ik het maar een overschat en vaak totaal eenzijdig genre. Geloof zelfs dat dit de eerste is die ik dit jaar zie, al kan ik dat niet met zekerheid zeggen. Waarom ben je hem dan gaan zien denk je dan misschien? Hmm, ik weet het ook niet precies... Hij werd over het algemeen goed gewaardeerd en ik heb er vele goede verhalen over gelezen, dus vond ik dat het niet zoveel kwaad kon. En ja, ik ben dus blij dat ik me bij de pakketservice heb ingeschreven en hem op die manier toch een kans heb gegeven, want dit is toch wel een van de meest indrukwekkende films die ik in maanden gezien heb! Ik zag wel weer enorm tegen de speelduur op, zo'n twee en een half uur naar iets kijken waarvan ik al weet/dacht dat het me toch niet zo zou gaan boeien. Maar goed dat is me in alles meegevallen. Voor ik het wist was het voorbij namenlijk...

Het begint allemaal wat vervreemdend, maar als je een beetje door het theatrale en licht surrealistische karakter heen kijkt zit je er al snel in. Ik vond die momenten tussen Florya en het meisje in dat bos/woud super indrukwekkend! Vooral als de bommen vallen en de kijker net als Florya letterlijk doof wordt, je hoort namenlijk constant een ruis. Heel erg knap verzonnen, had zoiets ook nog nooit eerder gezien. Ook de andere subtiele momenten die volgde (het boshutje van de twee, het aan de bomen schudden en de ooievaar) tot aan de verschrikkingen (het afgeslachte dorp dat achter het huis was opgestapeld en het kruipen door het vieze moerasje) waren schitterend! Maar goed dat is maar een kleine greep uit de momenten die nog zouden gaan komen. Intussen glijd het jongetje steeds verder weg en verranderd (zoals hier al eens eerder treffend is gezegt) letterlijk in een oud mannetje. Er is ook geen greintje hoop te bekennen, telkens als je denkt dat er even rust is voor Florya gebeurd er weer iets verschrikkelijks. Het hoogtepunt vond ik het moment waar hij voor de overgebleven uitgehongerde dorpelingen die koe had gevonden en die vervolgens werd neergeschoten in dat weiland. Vooral erg mooi op visueel gebied. Vervolgens komen we aan bij de laatste drie kwartier en tevens ook de meest gruwelijke scenes van de film. Heb toch echt wel even moeten slikken hoor. Dacht dat ik een hoop gewend was, maar hier kon ik maar moeilijk mijn gevoel uitschakelen. Ook de gedachte dat het er in de realiteit ook ooit zo aantoe is gegaan is verschrikkelijk. Maar goed daar ligt ook gelijk het grote bezwaar dat mij ook altijd zo weg houd van dit genre. Het is gewoon heel makkelijk scoren. Nou was er hier geen greintje (vals) sentiment te vinden, maar toch krijg ik er altijd een rare nasmaak van in mijn mond. Maar goed dat kan ik de film verder niet aanrekenen natuurlijk, want dat is geheel mijn probleem. De laatste scene, met het schieten op het schildrij van Hitler en de terugspoelende journaalbeelden vond ik in tegenstelling tot de meeste hier ook erg mooi. Het weergeeft geweldig een bepaalde gekte en doet het geheel (naar mijn inzien) tergelijkertijd zelfs nog met een beetje hoop eindigen. Prachtig!

Het zou de perfecte/of in ieder geval de meest realistische oorlogsfilm moeten zijn dus. Maar ik vind het toch een beetje moeilijk om dit te beoordelen. Had na mijn kijkbeurt (eergister) de neiging om hem een vier en een half te geven en na vel twijfelen denk iik toch dat ik dat maar door ga zetten. Toch best wel bijzonder want het komt eigenlijk nauwelijks nog voor dat ik een film daar na de eerste kijkbeurt mee waardeer.
Nouja, dat zegt een hoop over de kwaliteit natuurlijk.

Edit: Ik las trouwens bij de imdb trivia dat er tijdens de schietscenes gebruik werd gemaakt van echte ammunitie en de kogels volgens de hoofdrolspeler zo'n tien centimeter langs zijn hoofd vlogen tijdens de opnamens. Vond ik wel een opvallend feitje. Verklaart ook de realistische angsblikken bij de meeste personen in de film.
Ook de nazi uniformen schijnen echt te zijn geweest.

4,5 sterren

Heel sterk en aangrijpend, maar net zoals zovele MM-gebruikers, haalde de laatste scène (vanwege de stijlbreuk; het doet gewoon weinig met de kijker om van de gehanteerde docu-stijl opeens op het emotionele hoogtepunt terug te grijpen op een slapstickachtige montage van archiefmateriaal) mijn persoonlijke cumulatie aan emoties onderuit. Jammer.

Mooie film met fascinerende beelden, zoals het bombardement in het bos, het zwiepen aan de bomen in de regen, de dansende Gasha, haar betoverende blik in de camera, de beschietingen over het halfverlichte weiland, de ooievaar die er verlepter uit gaat zien en de talloze verongelijkte en verwarde blikken van Florya. Wat een geweldige acteerprestatie heeft dit jongetje neergezet. Ook z'n zusjes trouwens in het begin..

Geluid is ook verbluffend. Erg indringend hoe je alles vanuit Florya's perspectief aanschouwt, met als hoogtepunt natuurlijk de doofheid na de gillende invallende bommen, die overgaat in langdurende en ongemakkelijke, lage pieptonen door de tijdelijke gehoorschade. Behoorlijk surreëel met de natuurgeluiden tussendoor en het geleidelijke herstel van de oren (en doet sterk denken aan tinnitus).

Het verhaal moet even op gang gekomen, maar daarna wordt het een audiovisuele traktatie en een confronterend portret van waanzin die ikzelf nog maar in weinig andere oorlogsfilms ben tegengekomen, zoals Apocalypse Now. In het laatste gedeelte verandert dat in harde oorlogsgruwelen, hoewel ook daar enkele mooie shots je de indruk geven dat je er bij bent (de rit vanachter de zijspan door de mist met het denderende motorgeluid, de vallende brokken in vuur, enz.).

De archiefbeelden tegen het einde bevallen me trouwens wel, de vreemde bewerking ervan weerspiegelt het doorgedraaide dat je daarvoor hebt moeten aanschouwen, en het contrast met de daaropvolgende shots van Florya kan niet groter.
Zijn tranen lijken oprecht en met Mozarts Requiem eronder moet je haast toch wel van steen zijn als dat je onberoerd laat.

En of het wel of geen propaganda is tja, ook in mijn ogen is dat pas het geval wanneer iets gemaakt wordt met als doel een ideologie over te brengen op een massa en dat tevens blijkt uit de uitwerking. Ten behoeve van identificatie met Florya - een subjectieve insteek - wordt een onmisbaar perspectief ingenomen en de vijand is bijna duivels, zoals je dat in een echte oorlog ook zou ervaren, evenals patriottisme. Dat zou te omzeilen zijn door een afstandelijkere documentaire of een meerzijdige benadering, maar of dat de film ten goede zou komen.. Ook geschiedenisboeken kunnen amper of onmogelijk (lichte) partijdigheid of patriottisme voorkomen, en bij een voornamelijk eenzijdige oorlogsfilm zie ik dat niet snel per se als minpunt (tenzij bijv. feiten ernstig verdraaid worden).

Mooi dus, met wel een paar rommelige gedeelten, en het begin moest ik me doorheen worstelen vanwege de rare dialogen. Daarna ruimschoots goedgemaakt door het meeslepende drama en de cinematografie, super.

Wat een hoes en wat een recensies daar wordt een mens erg nederig van. Toch maar mijn 2 ietwat minder eloquente centjes:

Idi i Smotri wist me gedurende ruim een half uur gewoonweg niet vast te pakken, een ervaring die ik eerder al had met Tarkovsky's Zerkalo. Net toen ik de taal en/of de ondertiteling de schuld wilde geven, komt de aanval in het bos; deze is zeer realistisch gefilmd maar het is vooral de aftermath die indruk maakt; Florya loopt verdwaasd, half doof, half kreupel naar... ja naar wat eigenlijk? Het geluid in dit gedeelte is waarlijk fantastisch.

Het is de opmaat naar de totale ellende, vernietiging, ontmaskering, ontmenselijking in de tweede helft van de film. Een zeldzaam rauwe serie van klappen in je gezicht die denkelijk geen kijker onberoerd laat. Onvergetelijke scenes te over (de koe, de blubbertocht, de brand) die nog lang op m'n netvlies zullen staan. De eindmontage vond ik persoonlijk wel indrukwekkend trouwens... ben het met bovenbuurman Bottleneck eens.

4*.