La Passion de Jeanne d'Arc (1928)

Al een flink stuk beter dan Nosferatu, maar opnieuw een duffe film. Waar een stomme film het toch van moet hebben is het acteerwerk en dit vond ik weinig indrukwekkend. Jeanne zit daar bijvoorbeeld de hele tijd maar wat met haar zover mogelijk opengesperde ogen. Ik heb het hele Jeanne d'Arc verhaal dan ook nooit wat aan gevonden, zoals ik dat wel bij meer verhalen heb. Toch deze film gaan zien, hier kun je natuurlijk op reageren door te zeggen dat 'als het niks voor je is, moet je het ook niet gaan zien', maar dan wordt de top250 plaats ook maar weinig objectief + sommige films die van tevoren niks aan lijken kunnen toch goed blijken (gisteren Magnolia bijvoorbeeld). 1.5*

Heel trieste, intense kijkervaring.

Ik vond het niet makkelijk om naar zoveel leed en onrecht te kijken. Ik heb de film daarom niet in een keer uitgekeken.

Het verhaal vertoont opvallend veel overeenkomsten met de veroordeling en kruisiging van Jezus. Ze zei ook de dochter van God te zijn.

Dat men gewoon zonder het hoofd af te wenden kijkt naar iemand die levend verbrand wordt is afschuwelijk.

Helemaal mee eens.
Gisteravond de film gekeken, en voor mij is ie nog niet afgelopen. de beelden van de film blijven door mijn hoofd schieten. De angst van Jeanne, de ontroering, het wordt zo sterk gespeeld. Alsof Maria Falconetti na de filmopnamen zelf op de brandstapel ter dood gebracht zou worden, zo leek het wel.

De beelden zijn zo mooi, prachtige close-ups en camerastandpunten, en die soundtrack... een ongelofelijk mooie toevoeging! Mede door de muziek wordt je in de film gezogen. De volumeknop ging althans steeds hoger, en ik denk dat onze buren ook genoten hebben gisteravond.

Wat de film ook bijzonder maakt is dat de woordenwisseling in de verhoorzaal exact is overgenomen van de geschreven documenten, en dus helemaal klopt met de werkelijkheid.

Als Jeanne uiteindelijk ter dood is gebracht, op de meest barbaarse manier die je je maar voor kunt stellen, komt de bevolking in opstand en worden de rechters er van beschuldigd een heilige te hebben verbrand. Dat is een ontroerend moment, want vanaf dan is Jeanne d'Arc meer dan een heldin die heeft gevochten voor haar koning en haar land, vanaf dat moment is ze al een legende en wordt ze door velen als een heilige gezien.

Wat een film, ik voel me gewoon een beetje rijker nu ik deze film gezien heb.

5* Vanzelfsprekend.

Niet zo'n makkelijke film om aan te beginnen.

Ik neem aan dat de meeste mensen de versie van 82 minuten gezien hebben ? Geen idee of de lange versie (110) uberhaupt nog wel ergens te zien is. Zie liever meestal de langste versie, maar bleek bij deze film geen optie. Achteraf waarschijnlijk toch wel het beste om voor de 82 minuten versie te gaan.

Daarnaast gisteren even sel op youtube gekeken om de stille versie te vergelijken met de soundtrack versie. De soundtrack wordt hier door velen geprezen, maakt de film ook wat toegankelijker denk ik, maar moet zeggen dat ik aan die korte fragmenten met soundtrack een serieus nare nasmaak overhield. Té dik aangezet, ben daarom ook voor de stille versie gegaan. Achteraf waarschijnlijk ook de juiste keuze.

Film die op bepaalde punten toch duidelijk intrigeert, maar mij op 5 luttele minuten verder koud liet.

De verschijning van Falconetti is opmerkelijk. Vele close-ups van haar, en ulta-expressief. Zorgt ervoor dat de beelden van haar zeker blijven hangen. Anderzijds begrijp ik Goldenskull ook wel, aangezien ze soms meer op een personage uit een anime leek, met haar eng wijdopengesperde ogen. Het werd na verloop van tijd een beetje teveel hetzelfde, waardoor het op een trucje ging lijken. Intrigerend in het begin, zeker niet 80 minuten lang. Ook die vent die haar haar ring teruggeeft heeft een geniaal gezicht voor close-ups. Viel me zelfs nog meer mee dan Jeanne zelf.

Montage is inderdaad erg snel, veel korte cuts en veel gezichten. Leuke beeldtaal, af en toe leuke ideetjes voor shots en camerastandpunten, al blijft het daar voor mij bij, en vind ik hier geen echte esthetische schoonheid in terug. Wel creatief genoeg om nog steeds niet als saai over te komen.

De intertitels vielen me ook 100% mee, aangezien ik doorgaans altijd struikel over het gebred aan snelheid waarmee ze getoond worden. Vaak kun je de minitekstjes 5 keer lezen vooraleer ze verdwijnen, hier gelukkig niet het geval. Al ligt dat misschien aan de re-release ?

Rest het verhaaltje van Jeanne d'Arc, waar ik eigenlijk niet echt vertrouwd mee ben. Niet zo moeilijk te volgen verder, ook niet als je de achtergrond niet kent. Lastiger is de interpretatie van het personage, dat in een stomme film als deze toch weinig invulling krijgt. Ze wordt op zich wel neergezet als een sterke vrouw die vecht voor haar geloof en idealen, maar ik zet net zo vaak te denken dat het een redelijk dom en krankzinnig mens was dat sterft voor haar waanbeelden. Sowieso vond ik de innerlijke struggle van d'Arc niet bepaald aangrijpend.

Indrukwekkend was uiteindelijk wel haar tocht naar de brandstapel, waar het expressieve acteerwerk van Falconetti duidelijk een meerwaarde is, zo ook het in beeld brengen van de gebeurtenis.

Had voor mij zeker maar half zo lang hoeven zijn. De druk van de rechters + de innerlijke struggle van d'Arc worden teveel herhaald wat mij betreft. Daarnaast kreeg ik ook zware oogjes, heb je toch wel als je enkel visuele houvast hebt aan een film (anders hoef je niet elk frame te zien maar kan je ook afgaan op de muziek) en er zoveel cuts inzitten.

Toch best een aparte ervaring, die me beter meeviel dan verwacht. Kon me alleen niet de hele speelduur boeien. Veel beter dan tijdgenoten Nosferatu en City Lights. Dit is echt al filmmaken.

2.0*

Een van de meest tegenvallende ervaringen die ik ooit heb bezichtigd gezien de verwachtingen die ik had. Wat hierbij een belangrijke rol speelt is uiteraard het feit dat de film je moet raken, en dat was voor mij persoonlijk geen enkel keer het geval. Ik heb het geprobeerd - maar het is niet gelukt. Wellicht mezelf maar omschrijven als een onsympathiek lul?

Over filmische aspecten ben ik veel meer te spreken. De Close-ups zijn zorgvuldig in beeld gebracht. Beste middel om zo emotioneel de kijker te raken. Tevens ook zeer flitsend en energieke montage. Indrukwekkend dat dergelijke objecten in die tijd al voorkwamen. Maar of het nou reeds 80 minuten boeiend is? Nee dat, Na 10 minuten heb je het eigenlijk al gezien. Ik had her en der het gevoel dat te veel ermee werd geknutseld. Komt daarbij ook op neer dat het behoorlijk irriterend kan werken als je niets met Close-ups hebt. Het gaat hier niet om het verhaal maar nota bene om de uitwerking, en de uitwerking was simpelweg extreem saai. De interrogatie met de jury was imo behoorlijk duf en belachelijk. De filmische elementen (o.a. de Close-ups kunnen daar weinig aan veranderen. Zeker als Jeanne gedurende de interrogatie als een verbaasde kip zonder kop vooruit ziet te staren. Emotioneel? alles behalve. Komt eerder ridicuul over. Wat betreft de huil-scènes doet ze het wel uitstekend.

Ik was verder wel benieuwd naar de hier malen eerder aangehaalde befaamde soundtrack. Die bleek niet zozeer groots te zijn. De afwisseling van rock, opera, pop begon behoorlijk zeurig te klinken. Zeer wisselvallig, maar mocht wmb toch minder bombastisch klinken, heb je zo'n perfect geschoten scene - blijkt ie verpest te zijn door de soundtrack. Wellicht volgende keer het toch maar zonder soundtrack proberen. Visueel is het gewoon indrukwekkend, maar echt niet iets wat anderhalf uur mee kan.

Dit is een film die je moet doen ontroeren - die je moet doen verbazen vanwege zijn vernieuwende factoren - een film die je ogen moet open vanwege zijn cinematische impact - die je moet overdonderen met zijn acteerprestaties - een film die je cinematografie moet weten te grijpen - en uiteindelijk voor mij weinig van deze aspecten weet na te leveren.

1,5* voor degelijk her en der.

Een hoogmis van begin tot eind,

Ik verkeerde zowat in extase na het aanschouwen van deze prent. Ik kon letterlijk niet naast het grote leed dat Maria Falconetti hier werd aangedaan kijken. De close - ups misten hun impact niet en deden mij naast ' ontroeren ' vooral sidderen van genot, aangezien de beelden grote zwart - wit contrasten vormden en ' het grote gedaante ' dat mijn beeldscherm vulde imponerend overkwam.

De muzikale begeleiding verstevigde de impact die ' de hevig strijdende en lijdende ' Falconetti op mij had. Vond de muziek trouwens behoorlijk afwisselend. Via stemmige nummers en wat meer opzwepende muziek werd er toegewerkt naar een voorspelbare, maar daardoor zeker niet minder ontluisterende climax. Prachtige afsluiting van een film die zijn tijd ver vooruit was. De klankborden werkten zeker niet storend, ik miste de dialogen geenszins omdat er op non - verbaal niveau hoog werd ' gecommuniceerd '.

Wat ik wel wat raar vond was het moment dat Jeanne die eerst niets wilde weten van haar tegenstanders op een zeker moment een hosti aannam van diezelfde tegenstanders, ook al was het in de naam van god. 4,5*

Een unieke filmbeleving.

Sunrise was de eerste stomme film die mij helemaal mee wist te krijgen en dit is de tweede bij wie het grotendeels lukt. Films zoals deze zijn helemaal afhankelijk van de acteurs en actrices die in staat moeten zijn om goed non verbaal te kunnen communiceren. Wat dat betreft zit het met hoofdrolspeelster Maria Falconetti wel goed in deze film. Wat had ik op een gegeven moment een medelijden met haar. Indrukwekkend ook hoe zij zich met die grote ogen van haar wist te uiten en mij wist te ontroeren, al vond ik haar soms ook wel een beetje eigenwijs. Door middel van een goede muzikale begeleiding word je als kijker langzaam klaargestoomd voor het voorspelbare en helaas onafwendbare einde.

Ook de bijrolacteurs hadden allemaal van die sterke expressionistische uitdrukkingen op hun gezicht, waardoor hun gedachten gang ook vaak niet moeilijk te volgen was.

Een mooie film waarvan de muziek twee dagen later nog in mijn hoofd zit.

Dikke 4,0*

Ik had deze film voor het eerst gezien op "You Tube" begin dit jaar. Daar het films bekijken op "You Tube" gelijk staat aan heiligschennis en dat geldt zeker voor deze film, heb ik deze film nu op dvd opnieuw bekeken. Nu met muziek en wel het schitterende oratorium "Voices of Light" van Richard Einhorn, wat de impact van dit tijdloos meesterwerk alleen maar groter maakte. Dit heeft het volledig te danken aan het schitterende acteerwerk van Renee Falconetti, hoewel de andere figuren ook op een geweldige manier door Dreyer worden neergezet in voor mij de beste zwijgende film aller tijden. Daar deze film vooral op het einde mij zeer deed ontroeren kan ik voor deze film ook bij herziening alleen maar de hoogste waardering geven.

5,0*

Unieke film. Close-ups en montage zijn inderdaad van hoog niveau (die doorfluister-scene tussen de aanklagers, wow!) maar ik denk toch dat de film met name wat betreft het oproepen van emotie wel erg veel leunt op de toegevoegde muziek. Dat vind ik een klein kritiekpunt. Ik zou La Passion de Jeanne d'Arc daarom graag nog eens in stilte zien, en vervolgens nog een keer met muziek. (Wees gerust deelnemers aan de pakket-service, dat zal allemaal voor later zijn. )

Uitzonderlijke film met eigenzinnig en onvoorstelbaar mooi camerawerk. De vele snelle shots, de vele bijzondere close-ups en de sterke gezichtsuitdrukkingen van Falconetti maken van Passion de Jeanne d'Arc een indrukwekkende beleving. Kleine scènes als de schedel of het gevecht in de weerspiegeling van het water waren erg bijzonder, ken weinig films die op cinematografie zó goed in elkaar zitten. De muziek was verder soms iets teveel van het goede, maar over het algemeen wist het toch veel bij te dragen aan de sfeer. En het maakte deze behoorlijk zware film toch een stuk makkelijker kijkbaar.

4 sterren.

Hoe mooi kan een zwijgende film zijn?

Hoe mooi kan zwart-wit zijn?

Pure emotie, pure schoonheid ...

Jean-Luc Godard gebruikte een kort fragment van La Passion de Jeanne d'Arc in zijn film Vivre sa Vie. Dat fragment, ondanks het ontbreken van de rest van de context van de film, ontroerde en hypnotiseerde mij meer dan de stukken die Godard zelf filmde. Ik weet niet precies welke scène uit Jean d'Arc er te zien was, maar het maakte in ieder geval een emotionele indruk.

Tot mijn teleurstelling maakt de uiteindelijke film als geheel de verwachtingen die ik dankzij Vivre sa Vie kreeg niet helemaal waar, maar daar is de kans groot bij als je verwacht heftig ontroerd te gaan worden door een film. Ik vond La Passion de Jean d'Arc erg mooi, op vele vlakken, maar écht emotioneel geraakt werd ik niet, tot mijn verbazing. Ik plaats het nu meer in het rijtje films, zoals The Godfather en Citizen Kane, die ik op bijna alle vlakken meesterlijk vind, behalve het persoonlijke en emotionele vlak.

Hoe dat komt is moeilijk te zeggen, want het verhaal van Jean d'Arc is tragischer dan die van de Corleone's en Kane en spreekt mij eigenlijk ook meer aan. Aan de acteerprestaties en de regie ligt het ook absoluut niet. Aan het begin kon ik me niet geheel aan de indruk ontrekken dat Jeanne's leiden nogal zinloos is, omdat ik zelf absoluut niet geloofde dat Jeanne St. Martin of God gesproken had, maar ik moet tegelijkertijd toegeven dat de film dat ook niet werkelijk beweerd. Daarbij gunde ik de rechters ook geen overwinning en kwam Jeanne oprecht op me over (waarmee ik niet bedoel dat ik nu wel denk dat ze echt contact met God had, maar ik denk wel dat ze dat écht geloofde). Ik denk dat het probleem meer is dat een film als deze alleen echt geniaal wordt als hij je spirituele kant weet te raken en ik moet toegeven dat mijn spirituele kant waarschijnlijk mijn moeilijkst te berijken kant is. Ik zie mezelf niet als erg spiritueel.

Gelukkig blijft er nog heel veel over om wel van te genieten. Die filmstijl is buitenaards. Bijna letterlijk, omdat het me voor anderhalf uur buiten de Aarde waarin ik leefde wist te transporteren. Jean Cocteau schijnt gezegd te hebben dat Jean d'Arc een film is die gemaakt lijkt te zijn in een tijd waarin er nog geen films bestonden. Ik begrijp wat hij bedoelt en hij heeft gelijk. Net als dat veel schilderijen uit die tijd lang niet zo vloeiend zijn en ook niet gegrond zijn in een drang naar werkelijk realisme, lijkt deze stijl nu ook naar filmstijl vertaalt te zijn. Het ziet er ouderwets uit, maar niet op een negatieve manier en ook niet op de wijze waarop andere stomme films ouderwets ogen. Het eindresultaat is desoriënterend, uniek en gewoon magisch. Er is ook nooit meer zoiets als dit gedaan, wat de film extra ten goede komt. Hoe dan ook, Dreyer heeft juist door het kiezen voor een afwijkende stijl een film gemaakt die dichter de middeleeuwen en het gevoel dat Jean d'Arc tijdens haar verhoor heeft moeten hebben gehad dan een realistische, authentieke presentatie waarschijnlijk gekunnen zou hebben.

Falconetti's acteerprestatie is legendarisch natuurlijk en zeker niet onterecht. Hoewel er wellicht iets teveel op haar fel belichtte, wijd open ogen vertrouwd wordt weet Falconetti met haar expressionistische gezicht wel een oprechte indruk achter te laten en wekt ze nooit de indruk gek te zijn, wat waarschijnlijk de bedoeling is van de film. De rechters deden me aan de cast van een Leonefilm denken. Over het algemeen opvallend lelijke gezichten, die ook nog eens in extreme close-ups getoond worden zodat je iedere groef in hun gezichten kon zien. Het paste uitstekend bij het gevoel van vervreemding dat de film toch al opriep, al zijn ze als personages wel wat simplistisch. Aan de andere kant, deze rechters hadden uit zelfbescherming natuurlijk wel een reden om zich zo koppig en eenzijdig te gedragen en de film suggereert dat ze stiekem ook ontroerd werden door die vrouw die hun zo frustreerd. Dat vond ik wel mooi.

Knappe film dus, maar ik hoop dat een onvermijdelijke herziening ook nog een wat meer emotionele betrokkenheid weet op te leveren. Voor nu echter vier nog altijd dik verdiende sterren.

Vanaf de eerste minuten worden Falconetti's uitpuilende ogen en haar triestig kijkende gezicht tevoorschijn gehaald en die houding blijft ze de gehele film houden. Op zich knap acteerwerk hoor, aan de andere kant ben ik van mening dat dit niet één van de beste acteerprestaties is. Het deed me niet veel ('ze is vast een beetje gek, dacht ik) en ondanks haar vastberaden idealistische karakter, begon Falconetti's personage me toch menigmaal te irriteren. De hele film zelf deed me ook te weinig om echt emotioneel betrokken te worden. Mooie scenes op het eind, dat weer wel.

Damn dit is goed, heel goed zelfs! Had ik oprecht niet verwacht.

La Passion de Jeanne d'Arc is ongetwijfeld de oudste film die ik ooit heb gezien, maar hij doet opvallend modern aan. Eigenlijk is het enige aspect wat echt gedateerd is het feit dat het een stomme film is, verder merk je er niet zo gek veel van. De gezichtsuidrukkingen zijn echt fantastisch, Jeanne kan zo indringend kijken, en voor de andere acteurs geldt dan in iets mindere mate ook. Misschien dat deze expressies juist zo nodig zijn vanwege het ontbreken van een directe dialoog, maar stoort absoluut niet, integedeel! De composities waren verder ook erg mooi, en het klassieke verhaal is ook zeker de moeite waard.

Intrigerend! 4*

Tja, ja, ja, had ik ook. Bij tijden werkelijk fabelachtig mooie shots en door de vele close-ups die soms prachtig zijn gemonteerd is deze film een lust voor het oog. Om nog maar te zwijgen over de intense Falconetti...

Helaas kan het verhaal dit alles lang niet altijd bijbenen, godsdienstig geneuzel klinkt wat oneerbiedig maar is toch opmerkelijk accuraat. Hierdoor verslapt de aandacht regelmatig, gelukkig weet menig geniaal shot ons er dan weer bij te trekken.

A mixed bag, toch 3*, ik snap de klassiekerstatus filmhistorisch gezien wel maar helaas werd het niet de overdonderende ervaring waarover menigeen het heeft.

Waanzinnige film. Falconetti levert een bijzonder memorabel blikkenspel in deze intens sfeervolle vertelling. Dreyer is qua montage duidelijk beïnvloed door de Russen en verteld z'n film met vrijwel alleen maar close-ups. De beangstigende, met veel leegte spelende, kaderingen en surrealistische decors van Herman Warm spelen een belangrijke rol in deze sterk emotionele vertelling. Ben weinig keren zo ontroerd door een film als deze en ik durf met een gerust hard te stellen dat La Passion de Jeanne d'Arc tot de beste drie silent films behoord.

Ik vond het allemaal erg pover en dat had ik zeker niet verwacht. Alom geprezen stille film van een fantastisch regisseur, waar ik eerder Ordet van zag (die ik wel helemaal de bom vond).

Het zwaartepunt ligt uiteraard bij Falconetti, die Jean d'Arc goed neerzet. Een rol die niet gemakkelijk te spelen is en al helemaal niet met zulke regie, waar de camera meer dan 50% van de film een close-up van haar gezicht maakt. Falconetti is alleen wat mij betreft soms iets te dramatisch. Ik begrijp goed dat ik zelf ook menig traan zou plengen als ik een uur later verbrand ga worden, maar ik vond de uitdrukking op haar gezicht soms eerder theatraal dan realistisch en daar irriteerde ik me flink aan.

Dreyer doet verder waar ie goed in is, in het laatste kwartier zien we het prachtige kruis, samen met Jean d'Arc fenomenaal afsteken tegen de witte achtergrond en daar hield Dreyer van, Ordet zit er ook vol van.

Interessante film, waardevol document, maar het kijkplezier was bij mij een beetje verdwenen. Oh, en al die rechters en ander gespuis vond ik ook erg irritant en helemaal niet passen bij de prachtige shots van Jean d'Arc. Laatste leuke detail vond ik die vlieg die af en toe in haar gezicht vloog.

Prachtige film, met een zeer aangrijpend verhaal. Was eerlijk gezegd totaal niet bekend met het verhaal van Jeanne d'Arc, kende het enkel van naam. Maar ben blij dat ik deze versie als eerst heb gezien. Want kan me niet voorstellen dat deze ooit is overtroffen. Het is echt toppunt van drama, de shots van Jeanne's gezicht treffen vaak goed. De cast werkte met sterke mimiek, wat natuurlijk van levensbelang is bij 'stomme' films. Het was allemaal erg duidelijk, en de film werd goed onderbouwd met 1 prachtige muziek. Heb echt zitten genieten van de muziek.

4.5*

Apart, vooral omdat het mijn eerste (echte) ''stomme'' film was die ik zag. Heb Metropolis en Sunrise ook klaarliggen, maar ben maar met deze begonnen.

En opzich is deze film me goed bevallen. Grootste pluspunten zijn het schitterende gezicht (en de uitdrukkingen) van Maria Falconetti en de - bij vlagen - prachtige muziek. Bombastisch, maar érg mooi. Het verhaal, wat me soms erg deed denken aan de kruisiging van Jezus, kon me echter nog niet helemaal boeien, maar dat komt vooral ook omdat het ''even wennen was'' denk ik. Naar het einde toe werd ik meer meegesleept en leefde ik wel mee met haar karakter, maar ik werd nergens echt ontroerd/geraakt.

Een begin heb ik gemaakt met de stomme film, nu maar op naar de volgende. Deze zal ik zeker nog wel eens zien en wie weet hoe het dan bevalt, nu ik weet wat ik kan verwachten. Deze Jeanne d'Arc krijgt een voldoende in ieder geval.

Bij vlagen fantastisch; anderzijds hier en daar ook nogal iteratief. Blijft ondanks dat toch een fascinerende kijkervaring...

3,5*

Zwaar indrukwekkende film inderdaad. Sowieso leent dit verhaal zich uitstekend voor een verfilming, interessant dat er is gekozen om de film te baseren op de originele stukken uit het proces. Het is een eerlijk portret zonder heroïsme, maar met een emotionele Falconetti, die het allemaal ondergaat. Interessante parallellen met het verhaal van Christus, eigenlijk.

Er is vast al veel over gezegd en geschreven, maar de montage van close-ups (waarbij Jeanne d'Arc van boven en de rechters etc. van beneden gefilmd werden) werken heel sterk samen met de veelzeggende expressies. Je zit er bovenop en hoewel een rechtbankdrama eigenlijk niet zonder dialoog kan en er best veel tekstbordjes in beeld zijn (wat ik doorgaans een minpunt vind bij stomme films) zeggen de beelden alles.
Eigenlijk is het een wat vreemde film, omdat de film een hoge mate van realisme heeft, maar ook wat surrealistisch is en zelfs wat expressionistische trekken heeft. De manier van filmen en de decors met rare invalshoeken geven een bevreemdend beeld. Deze film werkt gewoon en dat komt door Dreyer, die maakt er een kunststukje van.

Passion de Jeanne d'Arc heeft veel indrukwekkende momenten, vooral de laatste 15 minuten zijn ontgoochelend goed. Het bloedspuiten uit de ader, het kaal scheren, het doodshoofd en de baby zijn zomaar een paar andere momenten. Maar het is vooral het geheel over onder meer onrecht, verlossing en het geloof dat dit een indrukwekkend drama maken. Film komt in mijn top 250 en in mijn top 5 stomme films. 4,5 sterren. Reden dat ie niet meer krijgt is, omdat ik geen moeite hoefde te doen mijn tranen in bedwang te houden. Zo'n indruk maakte hij nu ook weer niet.

[edit]Ik zag overigens de (volledig) stille versie. De begintitels van mijn verder prima Zuid Koreaanse DVD, stelde me gerust door te stellen dat dit was hoe Dreyer het bedoelde. Nu ik de reacties hier lees, ben ik wel heel benieuwd naar de versie met muziek.

Tijdloos meesterwerk

Met schitterend camerawerk en de geweldig expressieve ogen van Maria Falconetti schetst Dreyer een ongelooflijk meeslepend en ontroerend epos van de laatste dagen van Jeanne d’Arc.

De mooie contrastrijke belichting zet enkele fantastisch getekende gelaten neer die samen met de rest van de mise-en-scène boekdelen spreekt. Dit zorgt ervoor dat de relatief weinige tussenkomst van tussentitels in een stomme film voornamelijk gedragen door dialoog tussen Jeanne en de rechters niet stoort.

Een verdere meesterlijke compensatie ter gebrek aan synchroon geluid is de montage, die samen met de kadrering in voornamelijk close-ups het hectische gevoel van het vragenvuur goed in beeld brengt.

Ik heb de film gezien met op de achtergrond de compositie Voices of Light, van Richard Einhorn. Weliswaar tegen de wens van Dreyer zelf in, maar wát een toevoeging is het aan dit al verassend tijdloze meesterwerk. Niets dan lof van mijn part.

We didn't need dialogue. We had faces! Dit zegt Norma Desmond ergens halverwege het fantastische Sunset Blvd over de stomme film. En die ‘faces’, die krijgen we.

Ooit op de middelbare school heb ik mijn profielwerkstuk over Jeanne d’Arc gehouden, met de vraag wat haar rol was in de Honderdjarige-oorlog en voor de Fransen in het algemeen. Deze film had ik toentertijd niet gezien. Jonger, onwetender, en ongetwijfeld zou ik weinig hebben gevoeld bij deze film. Nu was de tijd daar, en ik ben blij ermee gewacht te hebben. Want wat een fantastisch werk is dit.

Dit is niet zozeer een film als wel een extreem lange stijloefening. 90% wordt in close-ups geschoten - vooral van de hoofden- de rest in half close-ups en nog een enkel totaaloverzicht. Passie speelt zich af in het hoofd, zeker, maar zo eenvoudig kan het niet zijn. Eerder zoals ergens hierboven al is beschreven lijkt het constant te verwijzen naar de aangezichten, een constante in de Bijbel. Dit is namelijk niet enkel het verhaal van een terechtgestelde, een meisje dat zich als man kleedde (Jeanne is sowieso de enige vrouw in heel lange tijd), iemand die vecht tegen hogere machten (rechters, mannen, hoge religieuzen), maar ook evenzeer is dit een religieus verhaal. Over geloof in een God, het belang van religie in de wereld en voor de mens. En dat alles zonder veel woorden uitstekend gebracht. En met mijn kennis van het verhaal en beperkte kennis van het Frans was het toch zonder ondertiteling uitstekend te volgen. Een extra plusje dus.

Dat neemt allemaal niet weg dat vooral het visuele aspect hier belangrijk is. En die is zelfs nu, 80 jaar en duizenden films verder, nog tamelijk bijzonder en uniek. Wat je hier ziet, in prachtige kadrering, zeer snelle montage (De martelkamer), close-ups – en het idee te hebben de hele zaal te zien, Jeanne tegenover de rechter, terwijl je dat eigenlijk niet kan weten- camerabewegingen is tegenwoordig allemaal wel in gebruik, maar niet zoveel in één film en zeker niet zo consequent. Het benauwende verhaal -de strijd tegen de bierkaai, de macht die het voor het zeggen heeft- wordt hierdoor visueel perfect uitgepuurd. Door steeds enkel personen te tonen, zonder totaalshot, met boze mensen die dichterbij de camera komen. En door de stilheid van de film natuurlijk het expressieve acteerwerk; eigenlijk past enkel dat bij deze film zo. Een film met geluid had je wellicht anders moeten aanpakken. Enkel lelijke oude mannen, zonder make-up, maar met doorleefde koppen vol groeven. Ook bij Jeanne, met grote ogen en een oneffen huid is elk stukje menselijkheid zichtbaar. En dat geeft een enorme emotionele kracht. Ondanks dit overdreven acteren is er wel sprake van absolute geloofwaardigheid, juist omdat je het van de beelden moet hebben en deze zo goed zijn geschoten. Wel te vermelden valt dat ik de criterion-editie had, en die muziek past uitstekend en helpt wel extra mee.

Het is geen vermakelijke film in de zin van films van een Spielberg of Hitchcock. Hier moet je echt je punten uit de film als kunstmedium zelf halen. Maar als dat lukt dan heb je ook gelijk een onvergetelijk meesterwerk. 5*.

Een film over Jeanne d'Arc. Of toch over het proces dat ze onderging voor ze uiteindelijk werd verbrand. Qua gegevens baseerde de maker zich op historische gegevens. De juistheid zal dan wel geromantiseerd zijn, maar het ging er toch zo aan toe vroeger. Al is historische correctheid ook niet meteen de basis voor deze film. 2 dingen zijn dat wel.

Op de eerste plaats is dit vooral een film die opvalt vanwege zijn aanpak. Geen veredeld theater of slapstick, maar creatief omgaan met de camera. Vrij minimalistisch met vooral close-ups, weinig decor en origineel ook geen muziek. Niet meteen mijn stijl, al moet ik zeggen dat Renée Falconetti op deze manier echt wel schittert in de rol van Jeanne. De opening is prachtig en de ondervraging krijgt wel extra kracht doordat de mimiek in beeld komt.

Op de tweede plaats is dit een film die Jeanne d'Arc in ere hersteld. Een heldin voor Frankrijk die pas 8 jaar voordien heilig werd verklaard door paus Benedictus XV. Je merkt direct ook de gelijkenis met het lijdensverhaal van Jezus. Al kan dat ook te verklaren zijn doordat dit een oude manier van schrijven was die zowel werd toegepast bij het opmaken van de testamenten als de oude geschriften over Jeanne d'Arc. Door vooral het proces in de film weer te geven, wordt die gelijkenis nog extra benadrukt.

De film is vooral mooi om zien vanwege de sprekende beelden. Als verhaal is het niet altijd even boeiend, maar het is maar wat je in een film zoekt. Ik vond het zelf wel een mooie ervaring, maar kon er toch niet helemaal van genieten. Daarvoor ligt mijn filmsmaak toch ergens anders. Al kan je in de filmgeschiedenis niet rond dit pareltje.

Fraaie film die me op momenten met het verhaal goed mee wist te krijgen. Qua stijl en camerawerk zit het heel dicht bij de (goede) eigentijdse films. De slotscènes vond ik het sterkste en indrukwekkendste van de film, met name hoe de verbranding in beeld gebracht werd. Het verhaal over een schijnproces tegen iemand die voor haar idealen opkomt deed me heel erg denken aan een andere zeer goede film: Sophie Scholl - Die Letzten Tage (2005).

Bij films zonder geluid is expressie natuurlijk essentieel, sowieso is overacteren in de oudere films best gebruikelijk. Eerlijk gezegd vond ik dat bij de personage Jeanne d'Arc wel iets teveel van het goede. Zoals de poster eigenlijk al een beetje laat zien heeft ze de houding van een beeldje van een huilende heilige maagd, en die houding weet ze vrijwel de hele film vast te houden. Misschien is overacteren hier niet eens het juiste woord, maar ze werd voor mijn gevoel veel te vaak met exact dezelfde houding in beeld gebracht. Maar dat is dan ook het enige minpuntje aan deze film die ongetwijfeld zijn tijd ver vooruit was.

3,5*

Impressionante stille film, die in tegenstelling tot latere verfilmingen van het Jeanne d'Arc-verhaal zich beperkt tot het proces en de voltrekking van het vonnis.

Indrukwekkend is de opeenvolging van close-ups die het onbegrip, de vooringenomendheid en bekrompenheid van de rechters onderstrepen, of het verdriet en de pijn van Jeanne of nog het medelijden en de onmacht van het gepeupel.

Enig overtuigende vertolking van de toneelactrice Falconetti in een film die als één van de bijzonderste uit de periode van de stomme film geldt.

Soms moet je even buiten je comfortzone treden en daar kom je soms hele mooie films tegen. Ben zelf niet zo van de "silent cinema" maar probeer zo af en toe wel wat mee te pikken. Laatst nog van het meesterlijke Sunrise genoten. Datzelfde geld ook voor La Passion.

Een enorm sterk staaltje filmmaken. De regie is ontzettend sterk hier. Beeldvoering is zowel intiem als angstaanjagend. Het voelt zo echt allemaal. Er wordt goed gebruik gemaakt van de minimalistische sets. Dat shot van dat kruis op de grond was erg mooi bijvoorbeeld. Verhaal is op een erg mooie manier en met zeer veel emotie verteld. Toch een grote persoonlijke issue, en dat is dat de religieuze aspecten me steeds meer tegen begonnen te staan naarmate de film vorderde. Maakte het zo af en toe een wat moeilijke zit. Toch komt de film enorm sterk terug met dat onvermijdelijke moment.

Waar veel stomme films nogal wat theatrale vertolkingen kent, wat de silent cinema natuurlijk kenmerkt aangezien ze zich zo beter konden uiten, is het spel hier meer ingetogen. Er zijn nog wel wat uitspattingen te vinden, maar voor de rest erg low key. Sterkste hier is natuurlijk Falconetti. Ze zet erg goed de pijn, twijfel, angst en liefde neer te zetten. Vond vooral het "Our Father" moment erg mooi.

Hoewel het niet helemaal mijn ding is, toch een een prachtige film gezien met prachtige beelden en heel erg sterk acteerwerk.

Geweldige close-up beelden in een Pan-Europese productie avant la lettre.

La Passion de Jeanne d'Arc gaat over de laatste uren van vrijheidsstrijdster Jeanne d'Arc voordat ze geëxecuteerd zal worden. In de film zie je vooral haar berechting, gevangenschap, marteling en terechtstelling. Dat verhaal is gebaseerd op de echte historische verslagen van de ondervraging en berechting. Wat bijzonder is aan deze film is dat het gefilmd is in bijna alleen maar close-ups en droegen geen van de acteurs make-up. Alles is vrij minimalistisch, met bijna geen decor en geen muziek. Maar ik heb de film wel gekeken met een muziekstuk eronder. Het ziet er allemaal prima uit maar laaiend enthousiast word ik niet echt van de film. Mijn filmsmaak staat gewoonweg te ver af van dit soort film. Historisch gezien is het misschien wel een film die invloed heeft gehad op latere films. En vanuit dat oogpunt wilde ik hem ook een kans geven. Echter is na het zien gebleken dat dit totaal niets voor mij was.

In vele intense close-ups verteld La Passion de Jeanne d'Arc over de ondervraging en berechting van Jeanne d'Arc door Bourgondische geestelijken die Engels-gezind zijn. De emoties zijn voortreffelijk uitgebeeld en het oog voor detail (tranen en harige puisten) is zeer indrukwekkend. Eigenlijk bizar om te bedenken dat het originele filmmateriaal voor de edit verloren is gegaan en wat we nu zien weggegooid materiaal is dat Dreyer monteerde tot een film.

Jammer is dat ruim de helft van de dialogen zonder title card is en we dus geen flauw idee hebben wat er allemaal wordt gezegd. Verder waren de locaties ook nogal sober en bewust simpel, wat dan weer niet past bij het realistische en gedetailleerde spel van de acteurs.

Het verhaal van Jeanne d'Arc speelt natuurlijk erg tot de verbeelding. Een vrouw die meent door god te zijn opgeroepen om Frankrijk te laten winnen in de oorlog tegen Engeland. Tegenwoordig is het een populaire theorie dat Jeanne mentaal niet in orde was en in deze film kijkt ze ook verdacht vaak glazig voor haar uit. Toch is daar geen bewijs voor in historische documenten. Ironisch dat de Engelse kerk haar tot de brand stapel veroordeelde en de Katholieke kerk haar in 1920 Heilig verklaarde om de relaties tussen het Vaticaan en Frankrijk te verbeteren.

Volledig terecht dat dit vandaag de dag nog steeds als een van de belangrijkste films uit de filmgeschiedenis wordt gezien. Carl Theodor Dreyer was zijn tijd zeer ver vooruit met zijn fotografie.