Cold Skin (2017)

Wie ook met monsters vecht, zorgt ervoor dat hij zelf een monster wordt.

Als je lange tijd in de afgrond kijkt, kijkt de afgrond ook in jou.

Verrassend goed !

De link met The Shape of Water is snel gelegd, maar deze vond ik gewoon beter.

Knappe beelden van het vulkanisch eiland met zijn geweldige kliffen en golven. Daarbij een vuurtoren die mooie sfeerbeelden en leuke shots weet weer te geven. Het verhaal is ondanks 3 hoofdpersonen interessant van begin tot het eind. En de acteurs spelen hun rollen zonder meer degelijk. Er zitten heel wat toffe actiescènes in de film die mooi en duidelijk in beeld worden gebracht. Een paar scènes zijn best creepy en spannend. De creaturen zien er best degelijk uit en bepaalde dingen blijven wat vaag, maar dat werkte niet storend voor mij. Je kunt de meeste dingen na de aftiteling wel zelf invullen of een bepaald idee erover vormen. Niet alles moet altijd haar fijntjes uitgelegd worden. Klein toppertje ! 8/10

Opvallend zijn de prachtige natuuropnames van een desolaat eiland.

Verlatingsangst van Gruner vormt de basis van een psychologisch drama. Het amfibie-mens is zijn vervanging van een verloren liefde. De nachtelijke aanvallen van de soortgenoten maakt het enigszins spannend. Uitroepen van wat het menselijk bezit bedreigt is ons mensen niet vreemd, Horror is het zeker niet.

De acteurs doen het prima.

Het einde is niet echt verrassend. Maar dat doet er niet toe.

Aangename film.

Super mooie beelden, mooie vormgeving en fijn stemmig koud blauw in beeld, en op een super mooie locatie - niet alleen voor de natuur, maar ook de prima in dat barse landschap passende vuurtoren. Leuk mysterieus verhaal om het geheel aan op te hangen, met voldoende ruimte om daar van allerlei filosofische discussies over potentiele diepgang aan op te hangen. Misschien moet je daar dan voor in de stemming zijn, maar dat was ik kennelijk - en zulke mooie beelden hebben altijd al een goeie kans om me in zo'n stemming te krijgen.

De film heeft een goede mix van Thriller/fantasy/survival/mistery/creatureflick met mooie beelden van het rotsachtige eiland en de eenzame vuurtoren. Het verhaal is best oké, en de beschrijving van moviemeter is eigenlijk alles wat je moet weten voordat je de film gaat kijken. De film speelt zich alleen niet af net na de 1e wereldoorlog, wat in de beschrijving vermeld staat, maar als deze net begonnen is in 1914. Komt verder weinig terug in de film alleen aan het einde, als het verhaal zich eigenlijk weer gaat herhalen... Ik was benieuwd of deze film wat zou worden, maar ben positief verrast, zeker de moeite waard!

Darwin was wrong...

In de kern vond ik dit meer een drama (+fantasy)- en eerlijk gezegd maakte de film me enorm droevig. Eenzaamheid en angst halen het slechtste in de mens naar boven en dan heeft men iets nodig om te haten, om de frustratie op bot te vieren. Deze schepsels vond ik niet zozeer "monsters" maar andere levende wezens die verschillend van ons zijn; monsters, dat is wat een man als Gruner erin wil zien om een excuus te hebben om ze af te maken. Terwijl die zeewezens niet meer dan hun eigen primitieve beschaving en leefomgeving willen beschermen en niet zoveel verschillend zijn van ons. En Gruner meer monster is dan hen (de quote van Nietsche)

En zo maakt Gens een heel mooie maar wrede film, die door velen te simplistisch zal geïnterpreteerd worden vrees ik. Het is ook wat zijn eigen schuld: hij geeft wat een moreel drama is een bijna horror-achtige opsmuk terwijl dat helemaal niet nodig was. Toch vond ik het een sterke film die het zeker verdient om door een breder publiek gezien te worden.

Leuke mix van genres. De wisselwerking tussen horror, drama, fantasy en een vleugje mystery houdt de film fris en ik vond het juist wel fijn dat Gens er niet een puur moralistisch drama van maakte. Het hele 'de mensen zijn eigenlijk de échte monsters' riedeltje kennen we inmiddels wel.

Lanzarote wordt bij momenten mooi in beeld gebracht al kan het lang niet tippen aan wat Manuel Dacosse ermee deed in Evolution. Soms erg sfeervolle plaatjes, maar dat is dan vaak meer vanwege de setting an sich. Had meer mee gedaan kunnen en zoals reeds gezegd wordt er soms wat te vaak teruggegrepen op cgi. De wezens zelf vond ik wel vrij overtuigend. Al met al een leuk filmpje. Eerste helft is vooral lekker mysterieus en doordat er telkens wel een genreverschuiving plaatsvindt blijft de film boeiend. Kleine 3,5*.

Nou dit is een fantasie dus niet al te serieus nemen maar de diepere betekenis ontgaat me.

Zalige originele fantasie horror.

Spanning tussen een handvol personages en heerlijk naar sfeertje.

Top.

Mooi sprookje Gens. De personages hadden nog wel iets gekker gemogen (met name de hoofdpersoon) want daar leent de setting zich perfect voor. Ik kijk dan ook erg uit naar The Lighthouse die ik binnenkort ga kijken. Die blauwe wezens en het moraal deden me vooral denken aan Avatar. Maar het is ook opvallend dat de film uit hetzelfde jaar komt als Shape of Water. 3,5*

Deze onbekende film eens geprobeerd en het was niet mis, maar een waw gevoel had ik toch ook niet. De film begon nochtans mysterieus, maar halfweg de film was het toch wel wat veel van hetzelfde. Gelukkig herpakt de film zich wel weer.

De beperkte cast deed het prima en verder zag het er wel goed uit.

Toch de moeite om eens gezien te hebben.

Soms schept een debuutfilm hoge verwachtingen over iemands verdere loopbaan en Frontiere(s) was toentertijd echt een New French Extremity representant die mij nieuwsgierig maakte: waarmee zou Gens nog meer nog meer op de proppen komen?

Nu valt het te waarderen dat hij met Cold Skin uit een ander vaatje tapt, maar deze film wist die belofte eigenlijk nergens echt in te lossen. Het verhaal zoekt meer repetitie op dan dat het verrast, de pseudo-poëtische voice-over brengt meer ergernis teweeg dan verdieping en het acteerwerk van met name Gruner laat ook te wensen over.

Ergens herbergt de film wel mooie plaatjes van het desolate eiland en de belegerde vuurtoren die er fier bovenuit steekt en ook het creature design mag er wezen, maar je mist er de opzettelijke signatuur in van een bekwame regisseur. Het einde dat het cirkeltje rond maakt is wat voorspelbaar en doet beseffen dat de weg ernaartoe in feite weinig verheffends heeft kunnen brengen. Nooit écht spannend, nooit écht indrukwekkend. Vermakelijk. 2,5*

Cold Skin van regisseur Xavier Gens (Frontière(s) (2007)) moet het vooral hebben van de fijne donkere sfeer. Magnifiek camerawerk en een fantastische setting in de vorm van een kaal rotsachtig eiland doen de kijker sidderen van genot. De film die een mengeling is van science fiction, avontuur en horror verwent de kijker vanaf het begin met prachtige beelden van de woeste zee die op de kale rotsen beukt terwijl in de verte de vuurtoren somber afsteekt tegen de bewolkte hemel.

Het is alsof je je op een vreemde planeet bevindt. De paar vervallen gebouwtjes die dienen als onderdak voor de nieuwe meteoroloog die een paar maanden op het verlaten eiland moet bivakkeren om metingen te verrichten, passen naadloos in het tafereel. En dan is daar nog de vuurtorenwachter die erg op afzondering is gesteld en zich vijandig opstelt. En uiteraard zijn daar ook nog de merkwaardige zeebewoners die ’s nachts uit het water kruipen en de twee eilandbewoners bedreigen.

Het is een heerlijke entourage. Een entourage die een spannend en ideeënrijk verhaal had verdiend. Het verhaal volgt echter vanaf het begin een voorspelbare weg. Een weinig zinderend verhaal met weinig overtuigende plotwendingen. De karakters van de personages (overigens uitstekend gespeeld door Ray Stevenson, David Oaken en Aura Garrido) krijgen geen kans zich te ontwikkelen. Ze blijven empathisch gezien aan de oppervlakte hangen en van een emotionele band met de kijker is dan ook geen sprake.

En zo is Cold Skin een waanzinnig mooi gefilmde en waanzinnig sferische beleving die inhoudelijk ietwat teleurstelt. De beginsituatie is bekend, het verhaal dat volgt is in grote lijnen te voorspellen en de personages zijn simpel gelaagde reproducties uit talloze andere films. Cold Skin is een prima film met een fantastische sfeer maar gaat op andere vlakken ook wat gemakzuchtig te werk en voldoet daarom niet geheel aan de verwachting.