Frantz (2016)

Bij François Ozon:

Francois Ozon’s Next Film ‘Frantz’ to Star Pierre Niney | Variety

Blikken.
Close-ups.
Het gevoel alsof François Ozon niet in gezichten geïnteresseerd is, maar in het landschap voorbij de groeven en kieren en spleten van een gelaat.
Psychologie.
Hoe de psyche zich manifesteert als een traan, bengelend in een pracht van een ooghoek. In een lichte frons, waar het licht schuin op invalt. In een theekopje. En hoe het lepeltje ligt in verhouding tot het kopje.
O ja, ‘Frantz’ is een film van details. En tegelijk is het een heel natuurlijke vertelling. Twee keer lijkt de film te zullen eindigen, en toch doet Ozon gewoon voort. Omdat het verhaal niet tot de laatste letter verteld is. En gelijk heeft hij: pas in de slotseconden besef je dat deze afwikkeling – ondanks alles – de enige juiste is.
Mensen vallen. Staan op. Vallen opnieuw. En, hoe kan het ook anders…staan op. Altijd opnieuw.

Intrigerend is alleszins hoe Ozon met het verwachtingspatroon van de toeschouwer speelt. Adriens homoseksuele geaardheid die eerst wordt gesuggereerd, vertrekt natuurlijk vanuit de perceptie van Anna. Net zoals zij een mysterieuze verhouding tussen haar beide soldaten fantaseert, creëert zij een ideaalbeeld van de Fransoos, waar ze onvermijdelijk op verliefd wordt. Tot ze, doorgedrongen in het hol van de leeuw, te horen krijgt dat “een dierbare nooit kan vervangen worden, toch?” Net dit heeft ze sinds Frantz’ heengaan echter proberen doen. Een plaatsvervanger zoeken. En dus, weet ze nu, moet ze het anders aanpakken. Ze gooit alles radicaal om. Haar melancholie verandert in levenskracht. Haar zwart-wit krijgt kleur. De haren los, de wangen geflusht, wat lippenstift, en zin-in-het-leven zeg! Met de blik op Manets ‘De zelfmoordenaar’, en via dat doek op haar oude leven. Ze ziet de verspilling van jong bloed, in ruwe vegen op doek gezet. En ze begrijpt: uit de as van het verlies zal ik iets nieuws bouwen. Met de trein door Frankrijk heeft ze dat ook aanschouwd: de wonden in het landschap, die actief moeten geheeld worden om verder te kunnen doen.

Van een film over rouw naar een film over wroeging naar een film over de littekens die zowel vriend als vijand tijdens de Wereldoorlog hebben opgelopen, in een tijdperk waarin de volgende wereldbrand al onderhuids begint te broeden: ‘Frantz’ zit vol interessants, en zit zowel cinematografisch als wat de delicate geluidsmontage betreft erg knap in elkaar. Ozon dringt evenwel niets op. Hij legt het allemaal tussen de plooien van wat een meeslepend verhaal is.

‘Frantz’, vertelkunst van de hoogste orde?

(3,5*)

Oh, nog een PSje: zijn jullie onderweg ook jullie sympathie voor Adrien verloren? Hoe hij zich vergeving durft toe-eigenen? Hoe hij het als een recht beschouwt de ouders van diegene die hij heeft vermoord onder ogen te mogen komen? En hoe hij Anna, aan het slot, zijn liefde verklaart en tegelijk zegt zich te zullen conformeren naar de wensen van zijn moeder? Dat is toch puur egoïsme, verstoken van elke voeling met de ander?

Prachtige film! Meeslepend verhaal.

Mooi weergegeven (na)oorlogsdrama waarbij het zwart/wit zeer goed gekozen is. Alleen de flashbacks en enkele scènes met Adrien en Anna zijn in kleur. Ook het acteerspel van de hoofdrolspelers is verder uitstekend, vooral dat van Paula Beer in de rol van Anna.
Dit drama gaat vooral om vergeving, iets waar na het einde van de 1e Wereldoorlog nu niet bepaald sprake van was. Integendeel zelfs. De Duitsers die de nederlaag niet konden verkroppen hadden het al over een revanche en dat zou helaas 20 jaar later werkelijkheid worden. Toch laat deze film mij met enkele vragen achter. Bij het zien van de laatste scènes in zwart/wit waarin wij zien dat Anna afscheid neemt van Adrien met de woorden “het is te laat” verwachtte ik dat de aftiteling zou volgen. Schitterend einde dacht ik maar …. de film wás nog niet afgelopen. Er volgde nog een laatste scène in kleur waarin we zagen dat Anna en Adrien elkaar weer gevonden hadden. De film eindigde met de beelden van het paar met op de achter-grond het schilderij van Manet.. Dit kitscherige einde vond ik zonder meer zwak en had voor mij helemaal niet gehoeven. Maar nu begin ik mij toch af te vragen of de laatste scène niet gewoon fictie is en wat we zien misschien niet meer dan een wens van Anna. Dus al met al toch wel een zeer geslaagde film van Ozon die wel het e.e.a. overlaat aan de interpretatie van de kijker.

4.0*

Het is een remake van Broken Lullaby (1932), of in ieder geval een bewerking ervan.
In het origineel werd de Franse soldaat verliefd op de verloofde van de Duitse soldaat die hij neerschoot.
In Frantz ligt het allemaal iets anders en wordt er (zoals wibro het terecht stelt) veel overgelaten aan de interpretatie van de kijker.
Ik vermoedde vroeg in de film een homorelatie tussen Frantz en Adrien, maar dat idee kwam vooral omdat het een film van Ozon is. Adrien wordt niet verliefd op Anna, wel andersom. De kwestie Duitsland - Frankrijk in een notedop?
Dan is er een sleutelrol voor het schilderij Le suicide van Édouard Manet waar Frantz door gefascineerd was.
Muziek lijkt uiteindelijk de vete tussen Duitsland en Frankrijk te overstijgen, de momenten waarop Ozon het zwart/wit in kleur laat overgaan. Mooi gedaan. 3,5*

Boven verwachting! Einde kwam toch nog als een verrassing. Hoewel, Arien wordt hoe langer de film duurt steeds onsympathieker.

Duitse cast op hoger acteerniveau dan Franse cast, zeker de 21 jarige Paula Beer.

Na de review van JJ_D moet ik deze maar gaan kijken dan.

Verhaal spreekt me voor geen centimeter aan maar ik kan niet voorbijgaan aan deze poëtische uiteenzetting van de film

Ik heb ambivalente gevoelens overgehouden aan deze film over hoe hoop een einde kan maken aan rouwverwerking. Ozon begint met een tamelijk braaf relaas over de verzonnen relatie tussen een Duitse en Franse soldaat tijdens de Eerste Wereldoorlog, om het verhaal halverwege de film een totaal andere richting uit te sturen. Verrassend was dat alleszins, maar in mijn ogen werd de film er niet beter op. Het verblijf van Anna in Frankrijk vond ik een stuk minder interessant dan het verblijf van Adrien in Duitsland, te meer omdat ik in het tweede deel geruime tijd de interactie tussen de beide protagonisten miste.

Complimenten voor de fraaie cinematografie in overwegend stemmig zwart-wit en voor de acteerprestatie van Paula Beer. De film heeft mij wel nieuwsgierig gemaakt naar Ernst Lubitsch’ origineel “Broken Lullaby” (1932).

Alle films van Francois Ozon gezien en geen een ondermaats. Ook dit is zo' n mooie film weer.

Ook deze film is weer prachtig gestileerd, zonder dat er aan de daadwerkelijke inhoud getornd wordt.

Schitterende film !

Een zoveelste meesterwerk van regisseur Ozon.

Mooi meeslepend drama. Na 10 minuten had ik wel een idee waarom Adrien daar was, maar dat was gelukkig niet de crux van de film. Het zwart wit stoort ook verder niet en past goed in de sfeer die prachtig wordt neergezet ook door de oude rijtuigen die zo nu en dan voorbij komen. Geweldig acteerwerk van Anna. Top film.

De enige andere die ik tot nog toe zag van Ozon was Jeune & Jolie, en dan draagt deze 'Frantz' toch wel sterk mijn voorkeur. Ik wil nu ook wel de rest van zijn oeuvre leren kennen.

Kanttekening is wel, van mij had hij een 25 minuten vroeger mogen eindigen, dan waren het 4,5* geweest.
Ook al zat in die laatste 25 het prachtige Nuit d'étoiles van Debussy, toch had ik de film liever iets vroeger zien eindigen (met name voor de zelfmoordpoging van Anna), vanaf daar vond ik het nu een beetje jammer, hoewel het zeker niet de hele film 'verprutst' ofzo, maar toch.

Het acteren vond ik ook niet altijd dat (met name van het ouderpaar ..., en misschien ook een beetje van het Pierre Niney, hoewel je natuurlijk vanwege de onvoorspelbaarheid moeilijk van een ex-soldaat kan zeggen als toeschouwer dat zijn gedrag "ongeloofwaardig" zou zijn), maar toch stoorde het eigenlijk nooit.
Mooie vrouw trouwens ook, die Paule Beer, of toch zeker in de hoedanigheid van Anna.

'All in all' wist hij me toch zeker te charmeren.

Een 4,0!

Zeer mooie film, waarin het verhaal op een serene manier wordt gebracht.

Indrukwekkende beelden, overwegend in zwart-wit.

Prachtige vertolkingen ook.

Het bewijs dat een film ook goed kan zijn zonder veel actie, de cast doet het uitstekend !!!

Ook een film waaruit je lessen kan trekken !!

Ik vond deze film vaak flauw, melig en mak. Ik had pittiger en scherper verwacht van Ozon. Het acteerwerk was soms ook ronduit zwak. Ik zie liever wat meer spirit, zoals we die zien in de meeste andere Ozons.

Ozon flikt het toch maar weer met deze wonderschone film. Die ik al veel eerder had willen zien. Alleen de poster is al een gedicht. Dat is eigenlijk de gehele film. Het knappe is dat je tot op het laatste geen idee hebt waar de film naar toe gaat. Het verhaal is schrijnend. Maar toch ook ongelooflijk mooi. Het is een anti oorlogsfilm. Ook een herinnering aan de Eerste Wereldoorlog. Het maakt zichtbaar en voelbaar hoe al die mensen rouwden om hun verloren vrienden, familieleden, geliefden. Dat kunnen wij ons nu nauwelijks meer voorstellen. Het was natuurlijk maar heel relatief wie die oorlog had gewonnen en verloren.

Ik vond Paula Beer en Pierre Niney prachtig om naar te kijken. De fotografie is adembenemend en dat zwart-wit heel bijzonder. Heb me afgevraagd waarom Ozon toch af en toe kleur aan het beeld toevoegt. Het lijkt wat willekeurig. Maar misschien om op die momenten de afstand met de kijker te verkleinen of de werkelijkheid te benadrukken. Dat is zeker het geval met de slotbeelden.

Interessante analyses van JJ_D en Redlop, daar heb je wat aan. Moet er ook aan toevoegen dat Ozon me eigenlijk nog nooit teleurgesteld heeft. Nou ja, één keer dan, met 'Gouttes D'eau Sur Pierres Brulantes' (2000), een draak van een film.

Deze ook eens bekeken en vond hem niet mis. Visueel wel opmerkelijk aangezien hij grotendeels zwart-wit is.

De cast deed het niet slecht en verder verveelde het verhaal niet. De moeite om eens gezien te hebben.

WO I is beëindigd maar pijnlijke naweeën leven door.

Haat en (misplaatst) nationalisme komen tegenover liefde te staan in deze mooie, integere en vaak ontroerende film van François Ozon.

Mooie, stijlvolle beeldcomposities, geaccentueerd door het wit-zwart. Heel veel oog voor detail. Verzorgd.

Zachte, vaak poëtische dialogen in dit intriest verhaal, met gelijkenissen op Ernest Lubitsch "Broken Lullaby" uit 1932.

Uitstekende vertolkingen. Paula Beer trekt de meeste aandacht, maar ook Pierre Niney is sterk.

Film van een behoorlijk hoog niveau op alle vlakken met mooie spiegeldaden en opgeworpen morele keuzes. De scene waarin Adrien Frantz neerschiet is wel wat banaal en het acteerwerk van Niney is niet altijd even overtuigend. Verder zitten er een paar momenten in die niet realistisch ogen binnen het geheel; Adrien die zonder Frantz te kennen toch overtuigend zijn vriend kan spelen en de dokter die een vrij snelle ommezwaai maakt in het denken over de rol van de Fransen in WOI. Kleine minpuntjes en daarom houd ik het bij een 4.

Mooie, ingetogen film met fraaie decors en verdere vormgeving.

Wat een schitterende film. Meeslepend melodrama, fijn geacteerd en qua fotografie een lust voor het oog. Leugens, vergiffenis, egoïsme, meer leugens, verdrongen emoties, en een zoektocht naar levenskracht. Ozon levert een klein meesterwerk af.

Ik heb Ozon, deze film incluis, na 7 films blijkbaar een gemiddelde van 2,93 gegeven. Dus niet echt mijn favoriete regisseur, maar hier slaat hij de bal wel volledig raak.

We (ik) zijn het zo gewend om beelden uit die tijd in zwart-wit te kennen dat ik het gebruik van zwart-wit heel aanvaardbaar vind en zelfs bijna aan te bevelen. (bij ingekleurde oude docu's zet ik het beeld zelfs zélf op zwart-wit).
Hier een mooi verhaal dat er op de een of andere manier in slaagt niet (te veel) in voorspelbaarheid te vervallen. Zo is er wel dreiging jegens 'der Fran(t)zman' (ze zeggen trouwens niet 'der Fransoze') maar een echte confrontatie of halve lynchpartij blijft toch uit, hoewel je dat wel ergens verwacht.

Zoals Gish zegt: idd. een mooie film over verlangen, bedrog, plichtsbesef, gewetenswroeging en levenslust. Hoogtepunt (en enigszins buiten het verhaal geplaatst) was de wel heel wrange Marseillaise. Briljant getimed en heel zuur, zeker voor een Fransman.

Prachtige vertolkingen met de wat wereldvreemd ogende Niney en de per seconde mooier wordende Paula Beer. Gelukkig dat ons op het einde toch die ene wonderzoete kus gegund wordt. Liefde in tijden van oorlog. En vlak erna.

Ik heb daar niet te veel over gepiekerd (en jij ook niet, denk ik), maar het leek wel een beetje om de momenten te gaan waar ere even aan de context ontsnapt kon worden. In de natuur gaan ze ook letterlijk door een tunnel om even in een andere, mooiere wereld te komen. Maar ook tijdens het vioolconcert wordt er even ontsnapt aan de realiteit van alledag. Meer hoeft dat niet te zijn… Reitz deed dat ook in 'Heimat, maar daar was het nog een pak minder verklaarbaar, 'logisch'… en nog net iets poëtischer.

Prachtige film ten tijde dat de Eerste Wereldoorlog in 1919 net was afgelopen en de strijdende landen Duitsland en Frankrijk hun wonden likten na zoveel nodeloos en onschuldig bloedvergieten. De oorlog mocht dan wel ten einde zijn, maar de onderlinge wrevel tussen beide landen was onder de bevolking nog steeds aanwezig. Vijandig werd het nooit, maar vreemde eend in de bijt Adrien en op haar beurt Anna bij haar bezoek in Frankrijk, kregen de nodige afwijzende en neerbuigende blikken te verduren. Mooie scène overigens van Anna in de treinwagon. Op de koop toe werd dit in de scène met Anna het waarom beklemtoond met de in het glas weerspiegelde verwoeste omgeving dat nog steeds in heropbouw was.

Ik vond de zwart-wit beelden erg geslaagd en erg sfeervol. Symbolisch ook voor de rouw en de verwerking van een trauma van een natie of van individuen die hun geliefde in de oorlog hebben verloren. De knappe afwisseling met de gekleurde beelden was goed gedaan en accentueerden de flashbacks en herinneringen van Anna. Alsof op deze manier de rouwende personages letterlijk en figuurlijk extra opfleurden.

Ook het plot zat goed in elkaar. De opbouw was goed al vond ik het net iets te makkelijk toen de vader zijn kar keerde nadat hij eerder toch vrij categoriek anti-Frans was. Ik stapte de film blank in en het viel wel op dat het verhaal van Adrien onsamenhangend en oppervlakkig was. De bekentenis en het afsmeken van vergiffenis waren sterke scènes en de daaropvolgende morele wroeging van Anna of ze de waarheid aan de al zwaar lijdende ouders moest meedelen, werd sterk opgebouwd. Het dilemma stemt je tot nadenken of de leugen draaglijker is dan de pijnlijke in een bubbel gehulde waarheid.

25 is ze nog maar deze mooie Paula Beer en toch al wat persoonlijke prijzen gewonnen met onder andere deze Frantz en het mooie Werk ohne Autor (2018. Eerstdaags volgt ook Le Chant du Loup (2019), al lijkt me haar rol in deze duikbootfilm wat beperkter.

Helemaal mee eens. En vergeet Transit (2018) niet. Ondanks de kritieken een bijzondere film.

Mooi, ik zet hem op mijn lijstje

Psychodrama op zijn best. Dergelijke films zijn vaak loodzwaar en onaangenaam, maar Ozon weet hier op een aangename manier te beroeren. Frantz speelt zich af net na de eerste wereldoorlog, in een periode waarin de relaties tussen Fransen en Duitsers nog niet bekoeld waren. De vijandigheid en wrok is nog steeds voelbaar doorheen de film en vormt de historische background. En dan komt een Fransman bloemen leggen op het graf van een Duitse soldaat. De geïntrigeerde jonge weduwe van de overleden soldaat nodigt de Fransman uit bij haar schoonouders, bij wie ze sinds de oorlog inwoont.

Hoewel een thema als rouwverwerking niet bijzonder vernieuwend is, weet Ozon de juiste snaar te raken, daar waar velen zouden falen.De intense gevoelensbeleving tussen Adrien en Anna is bijzonder goed gebracht, en de leugens waarmee Anna haar schoonouders mee opzadelt is des te pijnlijker op het einde. Soms is het beter om de waarheid niet te kennen . De film handelt over de kracht van vergeving maar toch voelde het einde bij mij bitter aan. De oorlog verwoest wel degelijk ook de levens van de levenden. En hoeft het nog gezegd : de cinematografie is feilloos. Een pracht van een film.

Mooie, ingetogen film van Ozon, die me voor de tweede maal iets speciaals weet te doen met zijn film. Ik was meteen achterdochtig dat hij wel eens de moordenaar zou zijn. Ozon speelt knap de leugen van Adrien mee door een flashback te tonen die zich nooit heeft afgespeeld. Dat vond ik wel meesterlijk.

Paula Beer speelt voortreffelijk de rol van de weduwe Anna. Zij is duidelijk erg kwetsbaar en ook Antoine is dat eveneens. Je merkt dat ze allebei diep zitten. Echt ter sprake komt het niet maar ik denk dat ze beiden zelfmoordgedachten hebben gehad. Frantz is een film die handelt over vergeving in een tijd dat er diepe wonden zijn geslagen en Fransen en Duitsers moeilijk door dezelfde deur konden.

De muziek was mooi en het grootste deel is in zwart-wit. Ik had een beetje de indruk dat de warme, gelukkige momenten alsook de flashbacks in kleur waren gefilmd en de alledaagse tristesse eerder in zwart-wit. Helemaal zeker ben ik er niet van maar ik denk wel dat Ozon hier toch enig onderscheid wou maken. Het einde draait anders uit dan hoe ze het in Hollywood meestal zouden doen. Beetje vreemd wel dat ze er bijna de tweelingbroer van Antoine bij dat schilderij van Manet hebben gezet. Ik ken niet veel van kunst, maar het schilderij speelt wel een duidelijke rol en vanaf nu ken ik ook een Manet.

Ik zag nu ('slechts') drie films van Ozon, maar is dit gewoon al z'n mooiste? Ik heb mij destijds helaas niet gemotiveerd genoeg gevoeld om Frantz in PAC-context te gaan zien, terwijl ik die kans ondanks de minimale programmering wel had (het ging dan om Pathé City). Nu in de meer dan terechte herkansing dus via Cinemember. Paula Beer komt hier wat mij betreft nog beter tot haar recht dan in het werk van Petzold.

Mooie film met een indrukwekkende Paula Beer. Het verhaal is sterk, het filmwerk en de muziek ook.

De voor mij toch wel twist, de universele thema's fraai gedaan. De film raakte me en is een lust voor oog en oor.