Peau d'Âne (1970)

dakje op de A mogen jullie er bij denken...

Is niet verplicht bij een hoofdletter.

Indien iemand dez film heeft en hem wil verkopen, zou je mij een mailtje kunnen sturen? ([email protected])

Ik zou er mijn mama graag mee plezieren.

Mooie Catherine Deneuve in deze film!

In eerste instantie was ik erg blij: Deze film zomaar als zondagmiddagfilm op de Belg.

Jammer helaas dat er niet veel aan is.

Uw standaard TV-sprookje-filmvoer in de trant van Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Mijnheer.

Okay die decors dat ziet er allemaal wel leuk uit voor een kwartiertje, maar een meeslepend verhaal zit er niet in.

Misschien nog wat voor de allerkleinsten, maar ik twijfel of die dat zullen pikken.

Deneuve krijgt nog dagelijks post van die (aller)kleinsten (uit Frankrijk)...

Kitsch galore inclusief de welbekende liedjes die het oeuvre van Demy (ont?)sieren. Boordevol verwijzingen naar andere sprookjes (van hoofdzakelijk Perrault, zelfs naar die andere belangrijke Franse sprookjesverfilming van La Belle et la Bete door Cocteau) en Franse literatuur en proza. Peau d'Âne is dus wel iets andere koek dan de vele Oost-Duitse en Tsjechische sprookjesprodukties uit de jaren 60 en 70, om maar te zwijgen van wendy's referentie naar Kunt U Mij...

Extravagante kleding, flamboyante aankleding, zoete kleuren, en natuurlijk een oogstrelende Deneuve die destijds zelfs zonder prinsessenkleding een 'air de la princesse' uitstraalt.

Toch is wendy's kritiek terecht. Het meeslepende verhaal is niet aanwezig. Eigenlijk is Peau d'Âne Perraults kopie van z'n eigen Assepoester. Dan blijft Demy te lang hangen en dan weer vliegt hij met het snelheid van het licht door het verhaal. Die coherentie ontbreekt, terwiijl Demy wel iedere minuut weer iets geks of moois uit de hoge hoed weet te toveren. Zelfs helikopters....of Deneuve en haar prins die 'dronkenheid door alcohol' goedkeuren. Jaja, niets is te gek voor deze sprookjesvertelling. Curieus of dubieus? Leve de kitsch!

Leuk, weliswaar met incest getint, sprookje

Zondag geven ze, behalve als er weer idiote koers is, een film uit de oude doos op de zender Eén. Vaak varieert dit van films als dit tot Chaplin of Stewart. Normaal gezien ben ik niet meer zo te vinden voor dit soort verhalen maar omdat het met Deneuve is heb ik hem opgenomen en vandaag bekeken.

Wat direct bij Peau d'Âne in het oog springt zijn de mooie decors. Alles is tot in de puntjes getransformeerd tot een feeëriek koninkrijk met alles erop en eraan. Alles ziet er zeer mooi uit, net zoals het een verfilming van een sprookje beaamt maar was ik nu echt de enige die in het begin constant aan een sketch van Monty Python's Flying Circus moest denken? Ik weet de naam van de sketch niet maar het is een vrij lange met een koning die een gehele tijd op zo'n instrument als dat van de prinses zit te spelen. Soit, eigenlijk maakt dat voor deze film niet zo veel uit. Iets wat me na verloop van tijd opviel was dat Peau d'Âne nogal vrij veel wegheeft van Assepoester. Heel het basisconcept is hetzelfde en de gelijkenis tussen het glazen muiltje of de ring die maar aan één vinger past is natuurlijk snel gelegd. Het verbaasde me dan ook niets dat Charles Perrault, die het originele verhaal van Peau d'Âne op zijn naam heeft staan, ook de schrijver is van Assepoester. Toch voelt dit allemaal wat aan als een slap aftreksel en daar kan Demy maar bitter weinig aan veranderen. Hij doet nochtans een goede poging door zoveel mogelijk visuele pracht in de film te steken want, ik val wel in herhaling precies, alles ziet er echt werkelijk fantastisch uit. Geen enkel kunstje is te moeilijk voor Demy en hij slaagt er in om door allerlei filmische trucjes het tot een mooi resultaat te brengen (o.a. de binnenkomst van de fee door het dak). Hij wordt dan ook ontzettend goed bijgestaan door de vele zoete en felle kleuren.

Deneuve was, zoals ik hierboven al zei, de enige reden om de film te zien. Ik maakte daarstraks een topic aan, verschoot er trouwens van dat de Franse schone dat nog niet had, en ik had meteen weer zin om me te laten betoveren, een woordkeuze die ontzettend cliché aanvoelt in combinatie met deze film, door haar schoonheid. Hier is ze dan ook weer prachtig. Deneuve was ten tijde van de film al 27 jaar maar ziet er nog altijd maar begin twintig uit. Haar rol is nogal kitscherig en dit is zeker en vast niet één van mijn favoriete rollen waar ik ze in zie spelen, geef mij maar Belle de Jour, maar toch slaagt ze er in om alles met verve te vervullen. Jean Marais, ik herken hem nu pas van zijn rol in Visconti's meesterwerk 'Le Notti Bianche', past ook wonderwel in de film. Hij is vooral veel aanwezig in het begin van de film maar weet wel zijn stempel te drukken. De vele nummers doorheen heel de film hadden niet gehoeven voor mij. Hier en daar een nummer kan geen kwaad, de film doseerde dit 3/4 van de speeltijd ook goed, maar naar het einde toe was het teveel. Ik weet niet waarom maar er zijn maar een aantal films waar ik gezang kan verdragen, hoewel ik dan wel weer een zwak heb voor musicals...

Zonder Deneuve had ik dit niet opgezet. Qua plot voelt het allemaal wat aan als een aftreksel van Assepoester maar toch weet Demy mij de gehele speelduur te amuseren. Ik verveelde me geen moment en dat is vooral te wijten aan de visuele pracht die de film kenmerkt.

3.5*

Romantisch sprookje dat m.i. vooral charmeert door de vele, mooie en kleurrijke scènes en weelderige en heel speciale klederdracht.

De acteurs vind ik best hun rol en ook de gezongen teksten zijn best aardig.

Dubbeltje op zijn kant, maar Peau d'Âne wordt nog gered dankzij zijn fantasierijke inborst, de mooie decors en het fraaie kleurenspel. Voorts vond ik de acteerprestaties - misschien mede "gesaboteerd" door de liedjes en de vaak knullige tekst - niet bijzonder sterk en sleepte het verhaal net iets te lang aan, met bovendien ook nog enkele onlogische elementen waarbij je als kijker toch even de wenkbrauwen fronst. De aanwezigheid van de liedjes was voor mij ook geen pluspunt: ze waren niet mooi of entertainend en kwamen vooral kneuterig over.

Toch heb ik de film dankzij zijn visuele aanpak en sprookjessfeer nog met plezier uitgekeken, daarom een zéér nipte 3,5*.

3,5*

Sluit me grotendeels aan bij de mening van Friac, behalve dat het voor mij naar het einde toe minder en minder plezierig werd. Het werd tijd dat de film gedaan was.

Maar de kleuren en de decors zijn magnifiek 6/10

Een aardig sprookje met de wat achterhaalde levensles dat het voor een vrouw toch wel heel belangrijk is dat ze erg mooi is, zozeer dat de knappe koningin op haar sterfbed haar man laat beloven niet te hertrouwen met een minder schone dame. Het is maar waar je prioriteiten liggen. De film ziet er mooi uit met kleurrijke decors en dito personages en kent best aardige liedjes van de zoetgevooisde Deneuve. Alsof dat nog niet genoeg is wordt de kijker getrakteerd op een prima te volgen taartrecept. Ik keek wel even op van de helikopter (later nog eens overgedaan door Alex Cox in Walker).

Deze film betekende voor mij een kleine twintig jaar geleden de kennismaking met het werk van Jacques Demy. Intussen de vierde herziening denk ik en hij blijft zijn ongelooflijke charme behouden. Demy-Legrand-Deneuve bleek toch wel een gouden combinatie, ook in de voorgaande films. Intussen is me ook duidelijk geworden dat Demy voor deze film de artistieke mosterd heeft gehaald bij Cocteau’s La Belle et la Bête (1946) maar hij voegt er toch nog eigen ingrediënten aan toe waarvan humor en dubbelzinnigheid niet de minste zijn. Een klassieker voor jong en oud.

Derde film die ik van Demy zie en weer met Deneuve en met muziek van Legrand, maar het gekke is dat het kunstmatige wereldje in deze sprookjessetting veel minder goed voor me werkt. Vind het sprookje ook een beetje een gekke keus. Het is een vrij obscure vertelling van Ferrault en deels een variant op Assepoester en eigenlijk niet zo'n interessant sprookje. Hoewel ik de liedjes toch wel weer fijn vond komen ze in deze context toch een stuk minder tot hun recht. Ik heb toch liever Cherbourg en Rochefort.

Moet ik nou gewoon maar niet moeilijk doen en dit sec beschouwen als een verfilmd sprookje? Dan moet het in 1970 toch wel het dúúrste verfilmde sprookje ooit zijn geweest, want al die prachtige decors en kostuums zullen niet vanzelf voorhanden zijn geweest. En de film is dan ook een lust voor het oog, maar tegelijkertijd is er buiten die stijl gedurende 90 minuten amper substantie om de hersenen bezig te houden, afgezien dan van een paar kleine grapjes zoals wat er uit de mond van de heks komt wanneer ze praat, en natuurlijk Delphine Seyrig die zo ongeveer als enige haar rol met ironie mag benaderen. Maar verder kan ik hier eigenlijk nergens voor warm lopen en zit ik me alleen maar te ergeren aan die stompzinnige uitbeelding van hoe de prinses zich vermomt in de ezelhuid uit de titel. In de suppléments op mijn Blu-ray put een kwartet psychoanalisten en literatuurwetenschappers zich uit in het aanstippen van diepere thema's die Demy heel subtiel de film binnen zou hebben gesmokkeld: de incesteueuze vader, de ironie, Oedipus, de koning die zijn dode vrouw wil doen herrijzen, de fee / peetmoeder als psychoanalist, de ezel die goud en juwelen poept = de anale fase van het kind die niet van z'n poep wil scheiden, de prinses die toch ontstemd kijkt wanneer ze hoort dat haar peetmoeder met haar vader gaat trouwen – misschien dat Demy al die thema's inderdaad in de film heeft verstopt, maar als hij had gewild dat ik in de diepte naar die thema's zou gaan wroeten had hij de oppervlakte wat intrigerender en wat minder simplistisch moeten maken.
        Maar ja, wie ben ík nou helemaal – op de IMDb-trivia-pagina bij deze film wordt vermeld dat Peau d'âne in Frankrijk maar liefst 2.198.576 betalende bezoekers heeft getrokken. Ja, met zo'n recette zou ik ook wel wat paardjes rood en blauw kunnen laten schilderen.