The Public Enemy (1931)

Daarnet de tweede film uit mijn gangster collectie van Warner Bros gekeken. Gister was het Little Caesar en vandaag dus deze film. Toch wel een van de bekendere gangsterfilms.

Het begin is goed, rustige opbouw met mooie beelden, erg sfeervol allemaal. James Cagney zet inderdaad een erg sterke rol neer. Verder is de film erg vermakelijk, en zitten er een paar mooie scenes in. Toch had ik iets meer verwacht, de film is een stuk bekender dan bijvoorbeeld Little Caesar die ik eigenlijk een stuk beter vond. Binnenkort zeker nog een film uit mijn box in de dvdspeler gooien, heerlijk genre is het toch

3,5*

Wat is James Cagney toch cool! Door zijn dreigende uitstraling en overtuigende gestes weet hij werkelijk het scherm te domineren. The Public Enemy staat bekend als grondlegger van het misdaadgenre, samen met Little Caesar en Scarface, beiden afkomstig uit hetzelfde jaar. De film heeft veel gemeen met die twee, de moralistische boodschap incluis. Waar ik deze prent dan weer vond ik uitblinken is de mooie fotografie, de subtiele overgangen, de interessante wisselwerking binnen het gezin van het hoofdpersonage en de zeer effectief gefilmde moordscènes. Met name hoe het lijk van Cagney op het einde als een soort mummy de deur binnenvalt, is angstaanjagend in beeld gebracht.

Leuk gangsterfilmpje over de drooglegging in Amerika. Het einde is wat afgeraffeld, wat jammer is. De impact daarvan had groter kunnen zijn, maar soit.

Vanavond in Cene Zuid, Antwerpen!!!

Grappig om te zien van een film uit 1931 alle elementen heeft van toekomstige gangsterfilms.

Uitstekend misdaadfilmpje. Acteerwerk is prima, het verhaal is niet heel bijzonder, maar goed kijkbaar.

Vooral de interactie tussen de hoofdrolspelers is prima. James Cagney is wel zo'n typische karakteracteur, die het beste slinkse, kei harde gangstertypes speelt. Ook hier doet hij dat weer fenomenaal.

De film is voorts heel erg sfeervol. Dat zorgt ervoor dat je het verhaal in wordt gezogen. Het ademt echt de jaren 20 en 30.

De laatste scène maakt het helemaal af. Schitterend hoe de gangsters hem bij de deur hebben afgezet, waarna hij naar binnen valt. Eén van de beste scènes die ik ooit heb gezien.

4,0*.

De omschrijving hierboven is trouwens wel erg slecht, en geeft een nogal grote spoiler weer.

Doorsnee misdaaddrama.

Het leuke aan deze film is het verhaal. Nagenoeg alle latere gangsterfilms hebben hetzelfde uitgangspunt.

De eerste jaren van Tom Powers' opkomst worden wel vluchtig afgewerkt. Na verloop van tijd wordt het tempo beheerster en voelt het ook minder aan als een verzameling van scènes en meer als een geheel.

Het acteerwerk valt overigens redelijk goed mee. James Cagney heeft zo'n typische kop en met zijn gedrongen lichaamsbouw past hij wel in zo'n gangsterrol. Zowat alle acteurs komen ook redelijk naturel over.

Hoewel al meer dan 80 jaar oud, bevat The Public Enemy nog meer dan genoeg sfeer. De kostuums zien er echter niet bepaald gangsta uit en ik heb ook geen Tommy-guns gezien (ik ben wel geen kenner, dus als die toen nog niet bestonden, excuseer mij).

3

Mooie poster!

Film vermeldt bij de aanvang dat het niet de bedoeling is gangsterisme te verheerlijken maar dat in feite de drooglegging de oorzaak is van de misdadigheid en teleurgang van het hoofdpersonage. Zo heeft iedere misdadiger een uitleg natuurlijk...

Maar goed, "The Public Enemy", nog te genieten film uit de eerste jaren van de "spoken movies" en met een James Cagney ook in zijn beginjaren (was evenwel al een tijd actief op het toneel) maar met zijn expressieve kop reeds indruk makend als graag op de vuistgaand kereltje, zelfbewust en koppig en het met de wet en correctheid niet te nauw nemend. Dergelijke rollen zal hij trouwens gans zijn leven blijven vertolken.

Sluipen in dergelijke films, in vergelijking met vandaag nog eigenlijk wel behorend tot de pioniersperiode, nog wat onhandigheden die nu niet meer getolereerd zouden worden, toch moet men er bewondering voor hebben omwille van de inzet en de passie die er van uitstraalt.

Kameraadschap en familietrouw werden er graag in uitgestald. De houding van het hoofdpersonage als zijn vriend wordt vermoord en de liefde die van de moeder uitgaat zijn er typische voorbeelden van.

Dé stereotiepe film over de Prohibition-periode van de Verenigde Staten. Ik kan er niet warm of koud van worden, mede vanwege het feit dat ik nooit een fan ben geweest van driftkikker James Cagney, hooguit een handvol films uitgezonderd. Zijn acteerwerk doet zeker in deze film theatraal en onoprecht aan. Voor Jean Harlow is niet meer dan een onbenullig bijrolletje weggelegd. Wel heeft de fameuze grapefruitscène met Mae Clarke naderhand nagenoeg elke Hollywood-compilatie gehaald.

Cagney neemt 'The Public Enemy' op sleeptouw. Sterke en coole rol. Vermakelijke film die veel goed doet, met name het tempo is zeer aangenaam en de opbouw van het verhaal erg vermakelijk. Nergens echt intrigerend - misschien komt dat omdat regisseur Wellman alles nogal afstandelijk brengt, maar wel leuk. Tussendoor valt er nog genoeg te lachen ook. Duidelijke grondlegger voor toekomstige gangsterfilms.

Dat is bij mijn weten Little Caesar (1931) met Edward G. Robinson in de titelrol. Maar The Public Enemy wordt inderdaad vaak in één adem daarmee genoemd.

Bij films in de jaren '30 (vooral begin jaren '30) zie je hoe snel Hollywood evolueerde. Elk jaar lijkt wel een vooruitgang te zijn tegenover het vorige jaar. Enkele jaren eerder was de stomme film nog aan de leiding, nu is het vooral uitspitten van de geluidsfilm en dat brengt een hele andere vorm van acteren met zich mee. Ook het verhaal, want je moet niet alles visueel maken. Meer suggestie, meer dialoog, ander types verhaal. En je merkt dat ook aan acteurs of ze gewoon zijn om te spelen in theater, stomme film of geluidsfilm. The Public Enemy is het prototype van de gangsterfilm, een genre dat vele navolgers kreeg. En niet alleen 'de goeien tegen de slechten' maar ook het verhaal van de gangsters zelf.

Een film is niet per se goed omdat hij ooit de eerste was. Dat is uiteraard een prestige, maar het gaat over het genieten van de film zelf natuurlijk. James Cagney is gegoten in dit soort films en de veel te vroeg gestorven Jean Harlow zit hier ook wel op haar plaats. Regisseur William A. Wellman had al laten zien met Wings dat hij een sterke film kon maken. De film is een echte Hollywoodfilm geworden, hier hou ik wel van.

Benieuwd eigenlijk of Al Capone deze film ooit gezien heeft. Het personage van Cagney is op hem gebaseerd, en Capone leefde nog toen de film uitkwam. Het is een leuke film en past mooi in dit genre, dat zichzelf niet al te serieus moet nemen maar ook geen slapstick mag zijn. Soms is het wel wat verouderd, maar het is best genieten.

Een 'Rise and Fall' gangsterfilmpje à la Little Caesar, met een charismatische Cagney en een duidelijke boodschap op het einde. Het verhaal schommelt nogal en focust iets te veel op familiale conflicten en te weinig op misdaad en rivaliteit tussen de verschillende bendes. Het wordt op een bepaald moment zelfs vlakaf onnozel, wanneer de twee rakkers duizend dollar neerleggen voor een paard, om het 10 seconden later als vergelding neer te schieten. Even voor het einde wordt het gelukkig wel terug interessant en krijgt het relaas alsnog een impactvolle afsluiter. Verder zijn er hier en daar enkele knappe tracking shots te zien en kwamen een paar (bescheiden) actiescènes overtuigend over. Moest het 'Rise' gedeelte van hetzelfde niveau als het 'Fall' gedeelte zijn, dan had ik de film hoger gewaardeerd. Er wordt te veel tijd besteed aan de moeder, broer en vrouwen, hetgeen het alreeds magere verhaaltje bijna de das omdoet. Een sterk einde en een dominerende Cagney redden de boel.

Hey, Stupe, that's got gears. It ain't no Ford

The Public Enemy was zo'n 10 jaar geleden mijn eerste kennismaking met James Cagney. Een gelukkig toeval, want het was eigenlijk vanwege Jean Harlow dat ik deze film wou zien. Het was namelijk een naam die was blijven hangen vanwege een biografie van Marilyn Monroe - Harlow was een idool voor de toen opkomende Monroe - en hoewel ik sindsdien geen enkele film met Harlow heb gezien, volgden er wel vele Cagney films. Ik verbaasde me echter wat over de hoge score die ik deze film gaf, temeer omdat ik regisseur William A. Wellman verder niet zo hoog heb zitten, dus een herziening was nodig.

En ik heb een tijd getwijfeld om hier een halfje lager voor te geven. Zo wordt er wel een poging gedaan om iets meer inhoud te geven aan heel het rise & fall aspect van de gangster, maar verder dan een broer die qua karakter het tegenovergestelde is en een moeder die niet doorheeft in wat voor schimmige zaken haar zoon(s) zijn terecht gekomen geraakt men niet. Toch doet Wellman ook veel dingen goed. Visueel een aantal keren erg sterk uit de hoek komend (de agent die Tom en Matt achtervolgt en niet veel later dat met zijn leven bekoopt!) en natuurlijk dat gitzwarte einde waar een dode Tom op de stoep van het ouderlijk huis wordt achtergelaten. Beetje jammer dat de studio zo'n knieval moet doen om aan te duiden dat ze niet pro-gangsters zijn. Kom er toch gewoon voor uit dat het publiek in die tijd gewoon erg veel zin had in zo'n gangsterfilm, dat zag je ook aan het succes van Little Caesar. De vergelijking tussen die twee wordt trouwens snel gemaakt vanwege het jaar van release, maar dan heeft The Public Enemy toch net iets beter de tand des tijds doorstaan naar mijn gevoel.

Aan de hoofdrollen zal het echter niet liggen, want zowel James Cagney als Edward G. Robinson doen het uitstekend. Vreemd eigenlijk hoe Cagney oorspronkelijk gecast was voor de rol van Matt en dat Edward Woods gecast was voor de rol van Tom. Het was echter Wellman zelf die besloot om de rollen om te draaien en daardoor werd er een stukje filmgeschiedenis geschreven. Woods is ook de moeite waard en het is fijn om Snitz Edwards, mij vooral bekend als silent filmster uit Buster Keaton films, nog eens in iets te zien. Meteen ook zijn laatste performance omdat hij tijdens opnames al serieus ziek was. Jean Harlow stond hier nog maar aan het begin van haar carrière, die niet lang zou duren aangezien ze al 6 jaar later overleed op 26-jarige leeftijd, en overtuigt niet helemaal. Het vampgehalte is absoluut al aanwezig maar qua vrouwelijke bijrollen moet ze het een beetje afleggen tegen bijvoorbeeld Mae Clarke.

Met natuurlijk de legendarische grapefruit scène als voorbeeld. Met Yellow Sky en The High and Mighty heeft Wellman me verder niet meer kunnen overtuigen, maar heb sowieso Island in the Sky nog liggen om nog eens verder te gaan vergelijken. Het is natuurlijk een regisseur met een grote staat van dienst, hij maakte zo'n 60 films op zo'n 30 jaar, en dan kan er wel eens een misser tussen zitten.

4*

Swell. Pluspunt aan deze film is een script waarin plaats gemaakt is voor de roots van James Cagney en z’n bende waardoor je als kijker wat meer inzicht verkrijgt in hun beweegredenen. Desalniettemin krijg je nooit een spatje sympathie voor de hoodlums, ik in elk geval niet, bij de portrettering van dit volkje met ruige zeden. Missie van de productie geslaagd?
De hele cast doet het prima in deze gangsterprent, met Cagney als uitschieter.

Interessant om weten dat bij het schieten (no pun) van de film live munitie werd gebruikt bij bepaalde scenes, wat toen gebruikelijk was, en gevaarlijk. Verder krijgt Cagney op een bepaald ogenblik een mep op z’n gezicht van Donald Cook die een echte mep was en Cagney een tand kostte. Men heeft dus zijn best gedaan om het allemaal zo realistisch mogelijk te houden. En niet te vergeten, dragen zeker ook de buitenopnames hiertoe bij. Top.
De regie is in goede handen bij William A. Wellman, dynamisch gefilmd met hier en daar indrukwekkende shots. Ook fijn vond ik gebruik van bepaalde symboliek (zwarte kat die Murray Kinnell passeert, de aflopende grammofoonplaat).

The Public Enemy is een vrij harde film die dieper wil graven dan wat zich aan de oppervlakte van het gangsterleven bevindt, en slaagt daar voor mij ook in. Fijn deze nog ’s gezien te hebben. Nog meer dan Little Caesar werd dit een template voor de toekomstige gangsterfilm.

Vond vooral het jeugdgedeelte leuk; dat had van mij wel de halve film mogen duren. Maar helaas, toen de boys eenmaal men waren, was het plot wel een beetje over. Er gebeurde natuurlijk wel dingen, soms interessant, soms niet, maar er was niet echt meer sprake van een arc. (Misschien overdrijf ik wat, Cagney heeft wel een soort spijt tegenover zijn broer op het einde.) Dat is denk ik een beetje het probleem van dit soort films, vooral in die tijd. De slechteriken moeten dood, en verder weet men niet veel meer met de personages te doen. Het is natuurlijk ook zo dat een gangsterfilm als deze waarschijnlijk enorm opwindend was que geweld en que algemene immoraliteit, terwijl voor ons het ongeveer even schokkend is als sesamstraat.

Was overigens mijn eerste film met Cagney. Die man had wel enorm charisma zeg. Stel je een ietwat vlakkere acteur in die rol voor, en je hebt eigenlijk geen film meer over. Zijn buddy was ongeveer een figurant ernaast.

Klassiek en bekend rise and fall verhaal van een gangster (te meer omdat elke gangsterfilm daarna gretig uit dit verhaalarsenaal heeft geplukt) maar toch verdomd onderhoudend. Volgens mij omdat regisseur Wellman met prachtige scenes voor de dag kwam (de sterfscene van eerst zijn partner en daarna Cagney zelf, de moord op Pink en natuurlijk het einde met die prachtige opbouw van de zingende moeder, de deurbel, het enthousiasme van de thuiskomst van Cagney en dan gaat de deur open ... klasse !). Ook het begin nl een fabuleus kraanshot is bewijs van de zeer visuele flair van de regisseur. Nodig om politiek correct te blijven dus de 'crime doesn’t pay' boodschap wordt nogal in de strot van de kijker geduwd (meer wil de film in feite niet zeggen). Desalniettemin graag gezien.

Aardige misdaad film met Cagney weer eens als gangster , ik moet wel zeggen dat ik betere rollen vn hem heb gezien ( oa white heat )waarin hij de gangster speelt .