Tonari no Totoro (1988)

Zeker niet geschikt voor sommige kinderen, maar wel weer voor andere. Smaak, twisten, la-di-da.

My Neighbour Totoro is een animatie klassieker en dat heeft de bioscoop gelukkig ook gemerkt. Eindelijk op een groot doek kunnen zien, waar de warme getekende beelden van Ghibli nog meer tot hun recht komen. Sommige shots waren echt adembenemend. Niet de eerste keer dat ik het zie, maar het blijft ontroerend. Misschien niet de beste Ghibli, maar de lat ligt wel hoog bij de studio. Een pareltje dat kinderen toont die nog kind zijn. Zij staan centraal in dit verhaal over een man die met z'n gezin verhuist om dichter bij het ziekenhuis te wonen waar zijn vrouw ligt. Waarschijnlijk ook dichter bij de natuur voor haar gezondheid. We zien hoe de kinderen omgaan met die situatie in hun fantasie. Of is het een magische wereld die enkel bestemd is voor kinderen? Leuk trouwens hoe regelmatig een stiekeme lach in de bioscoop te horen was. Je merkte dat het publiek echt aan het genieten was.

Afsluiter van het Top 250 weekend met deze Tonari No Totoro en zonder enige twijfel de minste film van het weekend. Animatie, ik zeg het nog maar een keer, het is niet mijn ding, ik beschouw het voor kinderen en kan me er simpelweg niet in verplaatsen. Kan het dan toch goed zijn? Jazeker, want dat bewezen Spirited Away eerder dit jaar al en vanmiddag Grave of the Fireflies waar ik weinig ondubbelzinnig zei dat het een beladen onderwerp was en geen fantasie, geesten, vliegende draken of rare beesten en monsters in het bos waar ik natuurlijk deze film mee bedoelde. Afijn, toch maar draaien in naam van de Top 250 en dat werd voor het gevoel een lange zit want wat een gedoe.

Oké oké, ik zal me proberen te verplaatsen in de suikerzoete sfeer van twee uitgelaten kinderen, blijheid en vrijheid en alleen maar aardige mensen. Het is het paradijs op aarde waar de twee meisje onbevangen en vol onschuld het leven beleven en binnen de eeder genoemde sfeerschepping hun avonturen vol kinderlijke fantasie beleven met gekke monsters en aardige beesten. Uiteraard is het fraai gemaakt en is de combinatie sfeer en muziek mooi voor wie daar van houdt. Zo, dat was een positief verhaal, het is het zien van wat waarschijnlijk de bedoeling is.

Maar ja, daar is het dan ook mee gezegd want de hysterie en het gegil op zoek naar de dustbunny's hangt mij binnen minuten de keel uit. Het is in mijn beleving schreeuwerig en schel, en dat zogenaamde lieve en schattige waar iedereen zo mee weg loopt en roemt zegt mij gewoon niets. Ik heb hier helemaal niets mee ondanks dat ik het idee wel denkt te begrijpen, maar voor mij komt het niet verder dan een stel irritante en gillende kinderen. En waar Grave of the Fireflies toch echt zware kost was en duidelijk niet voor kinderen is dit echt wel voor kinderen en kan ik me er niets bij voorstellen dat dit in de Top 250 staat. Maar goed de meerderheid spreekt, de algemene consensus is duidelijk. Maar dit is absoluut niet aan mij besteed, daarom een 2,5 en verlang ik naar gisteren met Kokuhaku en eergisteren met Witness For The Prosecution, dat is pas andere koek.

Een aantal weken geleden de kans aangegrepen om My Neighbour Totoro in de cinema te gaan kijken, en dat heeft de film wel veel deugd gedaan. Het was destijds mijn allereerste Ghibli-film, en hoewel ik de film ook toen al best kon appreciëren, had ik toen op voorhand wellicht niet helemaal het juiste verwachtingspatroon. Intussen, een zevental Ghibli-films op de teller later, kon ik Totoro in een veel betere context plaatsen, en er nog zovéél meer van genieten. En de prachtige getekende wereld van Miyazaki op het grote scherm zien, was sowieso ook wel een schitterende ervaring. Het is sowieso één van de betere Ghibli-films, en het wezen Totoro is natuurlijk vreselijk iconisch en uitgegroeid tot het visuele boegbeeld van de hele Ghibli-stal. Een begrijpelijke keuze, want deze film is echt prototypisch Ghibli. Alle elementen zitten erin om een mooi, ontroerend, lieflijk en rustig verhaaltje te vertellen, geplaatst in een magisch-realistisch landschap in plattelands Japan, met prachtig handgetekende beelden, aandoenlijke personages en prachtige aanvullende muzieknoten.

Het werkt zo goed allemaal, en het is gewoon anderhalf uur genieten geblazen eigenlijk. De scène aan de bushalte is de beste die Miyazaki ooit gemaakt heeft, en vat eigenlijk alles wat Ghibli is, doet en probeert te zijn samen in een scène van drie minuten. De eerste keer vond ik het mooi, deze keer had ik bijna een brok in mijn keel. Hetzelfde geldt voor het verhaal van de twee zusjes, het trauma van hun zieke moeder en de zoektocht naar Mei op het einde. Dat kwam zoveel harder binnen allemaal deze keer. Het is zeker geen 'zware' film, absoluut kijkbaar voor een drie- of vierjarige, maar er zit wel onmiskenbaar een dikke melancholische laag onder de oppervlakte, met bovendien mooie boodschappen en gelukkig een hartverwarmend einde. De hele tijd ben je onbewust klaar voor een tragische wending, zowel wat betreft de moeder als wanneer de vader niet thuis lijkt te komen van zijn werk, maar het is een heel fijne keuze van Miyazaki dat hij die weg niet inslaat.

Ik verhoog in ieder geval van 3.5* naar 4*, maar dit is wel echt eentje die ik ga blijven herbekijken om de zoveel jaren.

Lelijk wil ik het niet noemen. Het kleurenpalet was niet zo schreeuwerig als ik had verwacht. Veel groene en blauwe tinten. Wat het geluid betreft en dan vooral de voice acting die was zo luidruchtig en irritant dat ik halverwege overgeschakelde naar een Franse dub. Het is heiligschennis maar anders had ik de anime waarschijnlijk niet uitgezeten. En dat is nog kwalijker.