Cape Fear (1991)

Beetje een tegenvaller. Had er behoorlijk wat van verwacht, maar uiteindelijk was het allemaal wat matigjes. Het acteerwerk was prima, hoewel Lewis mij op een gegeven moment behoorlijk begon te irriteren. De Niro was daarentegen behoorlijk sterk en was duidelijk het hoogtepunt van de film. Briljant was ie daarentegen ook weer niet. Ook de film was nu niet bepaald bijzonder. Het script was behoorlijk voorspelbaar en het einde was ook een tegenvaller. Het was op zich allemaal best aardig, maar meer dan een redelijke thriller was Cape Fear niet.

3 sterren.

Valt stevig tegen bij herziening, al blijft het wel de beste Scorsese voor mij.

Visueel opvallend omdat Scorsese vanalles met z'n camera probeert, maar het vooral erg knullig doet. Goeie intenties, dat zeker, maar soms op het amateuristische af. Minder grappig was de vreselijke muziek. Beetje een trademark vind ik. Ongelooflijk slecht en weinig passend lawaai, wat veel sfeer uit de film haalt.

Acteerwerk was ook niet super. De Niro is licht irritant, Nolte en Lewis eigenlijk ook. Nu is het wel een film vol klootzakken, maar nergens worden de personages boeiend, laat staan interessant. De Niro loopt ook een beetje rond als een demonische Chucky. Die kwam ook steeds terug uit de dooie.

Wat saai, matig geacteerd, matig uitziend filmpje dus. Keek wel aardig weg, paar schaarse mooie scenes (het toneel), en mooi voorbeeld voor een geweldige Simpsons aflevering. Da's nog het meest positieve aan de film.

2*

Steengoede film van Martin Scorsese! Robert de Niro zet zijn personage angstaanjagend goed neer, wat een acteerprestatie! Niet de engste, maar wel een van de beste thrillers die ik ooit gezien heb. De scene in de keuken, meesterlijk...!

* * * * *

Man wat speelt die de Niro hier een psycho zeg, alleen voor hem kijk je al naar deze film.

Ik geef 'm 4 sterren.

Vandaag heb ik de originele Cape Fear en deze remake ervan gezien en ik moet zeggen dat ik de originele toch net iets beter vond. De spanning was daar groter en deze ging zo af en toe iets te veel over the top en dat vond ik niet echt passen. Het gedeelte dat Cady onder de auto hangt, Bowden die uitglijdt in een plas bloed, de laatste 5 à 10 minuten op de boot in het geheel.

De Niro speelde wel erg mooi en had weer een paar prachtige stukken tekst, Juliette Lewis vond ik iets minder goed. Ze stamelde soms nogal. Doet ze wel in meer films heb ik het idee en soms komt het wel goed over, maar ik vond dat het hier niet goed overkwam. Het ene moment is ze zelfverzekerd en in andere scènes is ze juist erg onzeker.

Spannende thriller met een prima rol van Robert de Niro.

Gisteren nog maar eens bekeken, deze Cape Fear. Blijf het toch een juweeltje vinden hoor. DeNiro die geweldig doorleefd staat te acteren als psychopaat, Nolte doet het ook goed. Hij komt i.m.o. heel geloofwaardig over als advocaat die stilaan de teugels dreigt te verliezen.

In tegenstelling tot andere mensen vind ik de muziek wel passend. Echt van die suspense-muziek, die als het ware aankodingt dat er iets spannends staat te gebeuren. Scorsese heeft zichzelf weer eens overtroffen in een genre dat niet eens het zijne is. Schitterend!

Remake van de film uit 1962, maar dan ver-Scorsesed. In een film die over de hele lijn vol goede acteerprestaties zit (De Niro is een beest! Zoveelste overgeniale vertolking) is het een echte clichéfilm (qua opzet), maar de uitwerking is natuurlijk minder eenzijdig; duistere personages, bijbelse referenties, etc. etc. Het einde duurde verder iets te lang en sommige van Scorsese's effecten stralen gewoon "B-film" uit (Kleureninvertie? Serieus?). Sidenote: als die-hard Simpsons fan stoort het toch een beetje om de film pas achteraf te zien, de aflevering "Cape Feare" bestaat voor 90% uit het verhaal van Cape Fear.

Dit was weer eens een erg fijne herziening. Ik vond deze remake, zoals remakes dienen te zijn, nóg beter dan de eerste keer dat ik 'm zag, jaren geleden. Prachtig hoe Scorsese een ode brengt aan het origineel en de film-noir in het algemeen. Scorsese neemt cinematografische film-noir elementen en verheft deze tot een kunst. Er passeren een paar werkelijk geweldige plaatjes en shots de revue en de fenomenale rol van DeNiro verheft Cape Fear tot een klassefilm. Enkel de climax is wat aan de lange kant, maar verder een classic wat mij betreft.

4,5*

Weer een goede samenwerking van Scorcese en DeNiro. Dit keer mogen we DeNiro bewonderen als een levensgevaarlijke gestoorde psychopaat. Daarnaast heeft Nick Nolte ook een schitterende rol als de Advocaat alias huisvader. Verhaal is wel wat lager van Niveau als de meeste verhalen van Scorcese maar het maakt er evengoed wel een boeiende psychothriller op. Robert DeNiro's uitstraling voor de Psycho Max Cady ziet er erg goed uit en hij lijkt ook wel 10 jaar jonger te zijn. Af en toe komt ie wel eens komisch over maar over het algemeen is het een monster. Het begint allemaal met het stalken van de advocaat Sam en zijn gezin maar der komt er maar met de 10 minuten er een schepje bovenop. De moorden die Cady pleegt zijn ook best ziek en worden ook op hele leuke trucjes gedaan. Vond oa die scene waarbij Cady eerst word afgeranseld door 3 man en uiteindelijk toch weer opstaat en in zijn eentje die 3 een meedogenloos koekje van eigen deeg geeft Daarnaast ook diverse kills van hem. Ook dat einde op dat jacht in de "Cape Fear" was nagelbijtend spannend.

Ja, dit was weer een zeer geslaagde Scorcese/deNiro werkje. Meeslepend en ook boeiend. Ook al is het verhaal standaard en weet je toch al wie der sterft en wie der overblijven, toch blijft het thema leuk.

4,0*

Vanaf vrijwel de eerste scène, wordt de kijker geconfronteerd met het dreigende gevaar, en de spanning wordt vanaf daar steeds verder uitgebouwd.

De centrale vraag van de film is wie er schuld draagt. Als je als kijker let op het rollenpatroon van de veroordeelden en de onveroordeelde beschermer van de rechtspraak, wordt de gelaagdheid in het verhaal steeds duidelijker. Wie is het die wie veroordeeld?

De film staat bol van de symboliek, van literaire citaten en van kunstgrepen met het filmmedium, maar is spannend genoeg om te waarderen als thriller zonder bijbedoelingen.

Pluspunten :
- de spanningsopbouw, die weliswaar klassiek is maar zijn effect toch niet mist, en de psychologische druk opwaarts stuwt bij de kijker.
- Krachtig acteerwerk van Lewis en De Niro. De "verleidingsscène" is een erg ongemakkelijke scène (werkelijk de wolf en het schaap).
- Een sfeervolle finale bijgestaan door de gepaste muziek.

Minpunten :
- de bijbelse motieven van Cady, die het "licht" gevonden heeft in de gevangenis, vond ik maar een zwakke ondersteuning.
- hier en daar ongeloofwaardige situaties zoals die afranseling waar De Niro schijnbaar ongehavend uitkomt, en dan wanneer hij kilometerlang onder de auto hangt van de Bowdens. Komaan. Hij lijkt wel een witte hulk.

Samengevat : een klassieke en theatrale thriller met dito spanningsopbouw die niet zou misstaan als case-study in de filmschool, maar met heel wat momenten die de film een onrealistische uitstraling geven.

Eens met Sjoerdow, best een vermakelijke film. Alleen op een gegeven moment gaan de acties van Nick Nolte me een beetje storen, vooral nadat de Niro die 2 mensen heeft vermoord en dat ze vluchten naar die woonboot, dat gaat er bij mij niet in

Verder is het allemaal zeer degelijk, een sterk acterende de Niro als freak en mooie bijpassende soundtrack. Had alleen niet het gevoel dat ik naar een Scorsese film te kijken zat, nu is het eigenlijk 1 van de zoveel goede thrillers. Zonder dat ie er echter bovenuit steekt.

3,5*

Behoorlijk sterke thriller, die hier en daar wat over the top gaat, maar juist daardoor wel een prima spanningsboog creëert. De Nro speelt zijn rol erg goed als gestoorde psychopaat, wiens acties vaak nogal onvoorspelbaar zijn. Ook Nolte doet het best aardig, al is hij lang niet zo goed als De Niro. Verder heeft de film een goede opbouw, prima ondersteunende muziek en gaat de film zoals verwacht in het laatste half uur pas echt goed los. Verder heeft Scorsese er een paar fraaie plaatjes in gestopt, waarbij vooral de verandering in de lucht ook vaak de dreiging in de film mooi weergeeft. Erg vermakelijk allemaal.

3,5*

En weer een Scorsese film op mijn lijstje kunnen wegstrepen. Mijn 11e film van de man. Cape Fear is me erg goed bevallen.

Het begin is even inkomen. Het duurt maar even voor het psychologische machtspelletje van start gaat. De film krijgt een goede opbouw mee en word met de minuut spannender. Mede door die goede opbouw kom je goed in de film, en wordt het niet al te sterke verhaal wat naar de achtergrond gedrukt. DeNiro speelt zoals we gewend zijn erg sterk. Hij zet zijn karakter erg sterk neer en zorgt voor een onvergetelijke performence. Ook Nolte en Lewis zijn erg sterk. Qua casting is Scorsese goed geslaagd. Na de goede opbouw, en het sterke thriller aspect is de climax wel wat minder. Een beetje over the top allemaal. Dat mocht de pret verder niet drukken want Cape Fear is verder echt een heerlijke film.

4*

Scorsese has done it again! Met Cape Fear heeft hij één van de beste thrillers ooit neergezet. De toon wordt gelijk al gezet met de bekende, op Hitchcock gebaseerde, bombastische muziek. Daarna laat de film je niet meer los.

Na het spectaculaire en imponerende begin volgt even een stukje waar je doorheen moet komen. Het is zeker geen straf om naar te kijken, maar ik had wel zoiets van: 'Kom op, nu naar het spannende deel!'
Wat volgt is een stukje waarbij je morele bewustzijn erg op de test wordt gesteld. Is hij nou wel zo gevaarlijk? En is het nou nodig om hem op te ruimen? Door die verkrachting, werd die keuze wel ingevuld, maar tegen het einde begon ik toch te twijfelen. En dat is dus heel knap dat je, zelfs na een verkrachting, nog gaat twijfelen of iemand wel echt slecht is. Chapeau Scorsese!

Het einde was bloedstollend spannend en die vele (kleine, maar zeer vermakelijke) plottwistjes werkten daar zeker aan mee. Het enige jammere vond ik de overduidelijke voice-over. Dat was wel jammer. Ook de onoverwinnelijkheid van Cady was niet echt een plus. Dat waren wel twee punten waar ik aan moest wennen en het zijn van die punten die mij beletten de volle mep te geven.
Wel een prachtig gegeven was de muziek. Van die geweldige muziek, zoals je die alleen nog in de beste thrillers tegenkomt. Zoals ik al eerder aangaf, Hitchcockachtig. Cape Fear is een uitstekend voorbeeld van Scorsese's liefde voor Hitchcock.

Eén van de beste thriller die ik ooit heb gezien en ook lichtelijk onderschat. Zo zie je ze zelden!
4,5*

Na ik een paar weken geleden het origineel zag, was ik ook best benieuwd naar de remake, zeker vanwege de combinatie Scorsece en de Niro. Als ik naar de twee kijk denk ik aan toppers als Goodfellas en Taxi Driver. De eerstgenoemde film zie ik zelfs als een van de beste ooit, en hij zal altijd een plekje in mijn top tien blijven houden. Dit Cape Fear kan niet in de buurt komen van die twee films. Ook het origineel vond ik eigenlijk een stuk beter.

Waar de film nou echt flink de mist meeinging, was de onrealistischeid van de personages. De handelingen van Nick Nolte waren volkomen onlogisch. Gek genoeg vond ik dat ik het origineel stukken minder. De climax op de boot was dan nog wel redelijk spannend, al werd het wel flink uitgerekt en duurde het veelte lang. Camerawerk vond ik ook niet alte best eigenlijk. Vooral op de boot probeert Scorsece wat nieuwe dingetjes uit. Zo laat hij de camera wat ronddraaien. Jammer, want zo werk het erg onverzichtelijk allemaal.

De film is dan nog enigzins te pruimen dankzij de Niro, die weer uitzonderlijk goed staat te acteren. Zijn personage was sowieso wel prettig om naar te kijken. Nick Nolte doet het ook niet echt slecht. Zijn vrouw en kinderen overingens wel. Als ik me niet vergis was de muziek hier hetzelfde als in het origineel. Het is zeker een spanning opbouwend deuntje, alhoewel ik het wel wat oubollig vond voor zo'n modern ogende film. Jammer dat ik de spanning ook niet echt voelde. Tuurlijk waren er wat spannende momenten, maar over ht algemeen vond ik het allemaal toch wat mak.

Flinke tegenvaller dus. de Niro maakt de toch nog wel redelijk kijkbaar, maar eigenlijk had ik vanaf seconde één niet het gevoel dat dit een goeie film zou worden. Wel gingen de 128 minuten redelijk snel voorbij. Maar van meeleven met de personage was geen sprake. Bovendien vond ik de film ook niet echt spannend. Wel nog grappige bijrollen van Peck en Mitchum die de hoofdrollen hadden in origineel.

Kleine 2*

Nu eindelijke deze film gezien te hebben kan ik alleen maar zeggen, wat een tegenvaller.

Tijdens de film zat ik me steeds af te vragen hoe deze zonder de Niro zou zijn, en ik denk eerlijk gezegd dat er dan niet veel meer zou overblijven. De sfeer veranderde enkel in de scenes met Max Cady, verder voelde het aan als een doorsnee 'kat-en-muis-thriller'.

Praktisch iedere rol wordt zeer matig neergezet en roept geen enkele sympathie bij me op. Enkel Lewis probeert er nog iets van te maken. Het toppunt is toch wel Nolte, die ronduit een loser speelt en gedurende de film nergens veranderd. Wat je toch wel zou verwachten aangezien dat het doel van Cady is om hem zijn daden in te laten zien.

Helaas heb ik niet zo kunnen genieten van Cape Fear zoals ik had gehoopt, maar de rol van de Niro is gewoon prachtig en een genot om naar te kijken. Niet zo sterk als in Taxi Driver maar komt er dicht in de buurt.

3* voor de Niro

Zo, hierbij mijn eerste bericht op moviemeter.

Ik heb Cape Fear vandaag voor het eerst helemaal gezien na hem van de week aangeschaft te hebben.
De film is mij absoluut niet tegen gevallen (hoe kan het ook anders met de Scorsese/De Niro combinatie). Het is echter absoluut niet Scorseses finest.

De acteerprestaties zijn dik in orde vooral Julliete Lewis en uiteraard Robert spelen heel erg sterk. De manier waarop Max Cady wordt neergezet is angstaanjagend goed. De rest van de cast doet het ook niet onverdienstelijk al heb ik Nolte wel betere rollen zien spelen.
Het grootste pluspunt van de film vind ik de fantastische onheilspellende muziek. Het geeft de film echt een hele 'enge' sfeer.

Minpunten in de film zijn voor mij de vele ongeloofwaardigheden in het verhaal. Bijvoorbeeld:

- De verkrachting van de minnares van Nolte's personage, hoe kan Cady nou zeker weten dat zij geen aanklacht indient?
- De scene van de schoonmaakster die de detective vermoord, het ene moment is het nog gewoon Graciella en het volgende moment ineens Max.
- Het hangen onder de auto uiteraard is wel heel erg nep.

en zo zijn er nog wel een aantal kleine dingetjes.

Maar genoeg over het negatieve, ik heb mij namelijk prima vermaakt met deze film en zal hem zeker nog wel eens vaker uit de kast trekken.

3,5*

PAAAM Paaam Paaam paam...

Bij het horen van de soundtrack in het begin van de film dacht ik naar een hele gedateerde film te gaan kijken.. Dat was gelukkig niet zo, Cape Fear is spannend en interessant.

De Niro speelt echt fantastisch, soms vind je hem verschrikkelijk (bijt even een stukje wang weg), maar op bepaalde momenten kwam hij sympathiek en cool over (hij betaalt een drankje voor de privé-detective). Ook vond ik het feit dat hij "onoverwinnelijk" is heel tof gedaan, je wilt geen mietje als bad-guy. Kom op zeg...

Maar Nick Nolte speelt ook erg goed een vader die menselijke fouten toont. Juliette Lewis speelde heerlijk dom in het begin en hield dat niveau wel aardig vast. De man die de privé detective speelde verdiend ook een complimentje. Ja.. Qua acteerprestaties zat de film goed.

Visueel was het wat minder, die oer-lelijke kleuren soms erdoorheen. En dat gare negatief filter had ook niet gehoeven. Op het einde gaat de camera ook nog even duizelen en raar doen, heb hem liever stil. Danku.

Aangename verrassing!

*4,0

Best okeeje film met een beklemmende sfeer. Deels wordt dat geprobeerd door hippe vage experimentele beelden en montage en dat had van mij niet gehoeven. Het verhaal van een psychopaat, een op dreef zijnde Robert de Niro, die een advocaat en zijn familie stalkt is op zichzelf al spannend genoeg. De uitkomst van de film kun je weliswaar van verre aanzien komen, maar toch was ik benieuwd hoe dat tot stand zou komen. De soundtrack deed me overigens denken aan een willekeurig Ed Wood-film. Niet meteen een compliment , maar goed dat terzijde.

'Met respect voor het bronmateriaal gemaakt,' stond er in het NRC Weekblad, en dat is te merken: de overdreven aanwezige muziek en af en toe haast melige montage maken het een echte B-film, maar dat is niet erg, want spannend is het wel. Dat is vooral te wijten aan het goede acteerwerk van DeNiro, die terecht wordt geroemd, maar ook het schrijfwerk steekt goed in elkaar, kijk bijvoorbeeld maar naar de scène waarin hij een bezoekje brengt aan de school: brrr! Tegen het einde gaat de film helaas behoorlijk over the top en gaat het B-filmelement tegenstaan. Dat is jammer, want tot die tijd was het een razendspannende thriller.

3,5*

Dat deze film zo hoog scoort is mij een raadsel.

Qua verhaal is het allemaal wel leuk. Een ex-gedetineerde die zijn toenmalige advocaat even een lesje wil leren. Maar de uitwerking is erg matig.
Zo ben ik van mening dat sommige acteurs zich schuldig maken aan overacting. Vooral die privé-detective kon er niks van.
Ook komt de film erg rommelig en chaotisch over. Net of het allemaal veel te snel in elkaar geflanst moest worden.
Het verhaal neemt ook een belachelijke wending wanneer het gezin op weg gaat naar de boot. Toen ik zag dat Max Cady onder de auto hing kon ik mijn lachen echt niet meer bedwingen. Pfffffff....

Nee, erg leuk concept, maar als kans volledig verprutst door een hyperende Scorsese. Als de film in een wat rustiger tempo was gebracht en de cast niet zo overdreven hoefde te doen, dan was het zeker een stuk beter geweest. Nu deed de film mij bij vlagen zelfs denken aan een B-film.

2,0*

Hitchcockiaans en Bijbels.

Wederom een sterke thriller van Scorcese met een glansrol voor De Niro. Hij is de angstaanjagende stalker van Nolte en zijn familie. Er wordt sterk geacteerd en het verhaal kent een prima spanningsopbouw. De bijrollen worden vertolkt door grote namen en de film is mooi en soms Hitchcockiaans geschoten. De regisseur zaagt van dik hout en de Bijbelse thematiek voelt soms wat kitscherig aan, maar het werkt allemaal uitstekend.

Zeer goed.

Je hebt regisseurs die voor hun remake het origineel bij voorkeur uit de weg gaan om een geheel nieuwe versie neer te zetten. En dan heb je filmmakers die met hun eigen versie een hommage leveren aan het eerdere werk. Scorsese's Cape Fear is er vooral een van het tweede soort, waarbij de sterk aanwezige originele Herrmann score alsook de cameo's van de voormalige hoofdrolspelers zijn eigen versie veranderen in een thriller met een knipoog. Zo'n thriller die zich er sterk van bewust is dat het een thriller is.

Voeg daar Scorsese's eigen gotische stijltrucs aan toe (fades naar rood, negatieve beelden, schuine camera's a la Carol Reed), sterk overacting van de cast en een main titles waarvoor Saul Bass mocht opdraven, en het wordt nog lastig om Cape Fear serieus te nemen als op zichzelf staande oefening in suspense. Het vooraf gezien hebben van dat origineel is dan ook bijna verplicht om alles uit het kijkplezier te halen. Scorsese raadt niet voor niets aan om beide films in een double bill te gooien.

Echt spannend wordt het dan ook nergens, maar de tongue-in-cheekness maakt het allemaal wel vermakelijk. De toegevoegde spanningen tussen antagonist en dochterlief zijn dan weer wel sterk; het gesprek in het theater is een ongemakkelijke dialoog die Scorsese waardig is. Als Scorsese zijn overtrokken stijl uiteindelijk overboord gooit voor de intense finale, stevent het allemaal weer op een voorspelbare uitkomst af. Wel spannend, maar niet voor lang.

Ach, het is in ieder geval duidelijk dat alle betrokkenen, Scorsese voorop, een hoop lol hadden tijdens de opnamen en daar spreekt ook weer een bepaalde charme uit. Het is uiteindelijk die gekozen stijl die Cape Fear doet opvallen, wat anders een aardig paint-by-the-numbers studio-oefening had kunnen worden (als boetedoening voor zijn controversiële The Last Temptation of Christ).

Geweldige remake waarin een ex-gevangene het leven van het gezin van zijn ex-advocaat zuur maakt. Spannend en een aantal geweldadige uitbarstingen. Ook het psychologische aspect komt goed naar voren (vooral de scenes met de dochter). Visueel valt er ook genoeg te genieten. Mooi camerawerk en een sterke montage. Theatraal en soms zelfs over de top, maar het werkt wel. De muziek uit het origineel heeft niks aan kracht ingeboet. Verder een uitstekende cast, waarvan Robert DeNiro absoluut de meeste indruk maakt en behoorlijk dreigend overkomt.

Sommige stukkies vond ik wat saai maar het einde maakt een heel hoop goed!

De film voelt wat kunstmatig aan.. die De Niro speelt zo'n sneller-dan-je-schaduw rol en smartass tegelijk.. beetje vervelend

De Niro en Lewis laten maar weer eens zien dat ze briljante acteurs zijn

Heb een tijd zitten twijvelen of deze een 3* of een 3,5* verdiend en eigenlijk ben ik er nog niet helemaal uit, echter na het zien van een aantal movieclips ga ik hem toch hoog beoordelen. Er zijn een aantal redenen waarom ik twijvel.

Ten eerste word de Niro misschien iets te overschat in deze film. Hij zet een vet personage neer maar of het nou zulk knap acteerwerk is...? De anderen speelden behoorlijk natuurlijk vond ik, maar zij hoefden natuurlijk ook niet over te komen als een doorgedraaide psycho. Dus begrijp me niet verkeerd, ik vind deNiro zeker goed in deze film maar misschien had ik iets anders verwacht.

Ook was de film niet super spannend wat waarschijnlijk wel de bedoeling was. Ik liet het allemaal maar over mij heen komen, zat nooit op het puntje van mijn stoel. Dat kan ook komen doordat ik tegenwoordig al veel meer films heb gezien dan vroeger natuurlijk. Dat reken ik trouwens niet als minpunt maar ik wou het toch even zeggen. Cape Fear is namelijk een erg leuke film door de 90's sfeer (met af een toe shots die uit een jaren 50 film leken te komen ), een goed en interessant verhaal en DeNiro kan lekker de beest uithangen. Wraak vind ik altijd een mooi onderwerp en het 15 jarige dochtertje van je vijand verleiden komt dan ook lekker hard aan

Het hoogtepunt is duideijk de woonboot en gelukkig duurt dat hoogtepuntje lekker lang

Vanaf de start meteen bombastische muziek (van toen) die uit de boxen dreunt, groteske tatoeages, een grimmig kijkende Cady en een wolkendek dat niet veel goeds voorspelt. Scorsese zet dik aan, is druk in de weer met allerlei visuele foefjes en heeft zo al snel een energiek en flamboyante sfeertje te pakken waarin De Niro zich wezenloos mag schmieren. Are you offering me something hot? Dan kan ook die bulderende lach.

Altijd geinig om een dergelijke maniak met zijn prooi te zien fucken. Een formule die nog eens wordt versterkt door de verstoorde verhoudingen binnen Bowden's gezin, terwijl de bijbelse verbetenheid en verwijzingen een prima kapstok vormen voor Cady's razernij. Leuk ook dat Mitchum en Peck nog even langskomen. Niet al te serieus nemen en je hebt een enerverende spektakelthriller met een, mja, nogal spetterende finale.

Te clownesk.

Het origineel uit '62 heb ik nog niet gezien, zodus ging ik mij maar laten verrassen met deze versie.
Uiteindelijk is dit een secure thriller gebleken, maar sommige momenten zijn te onwaarschijnlijk en/of te clownesk.
Af en toe zit er wel een stevige scène in, ik denk dan aan de theaterscène. In zulke scènes zit de spanning er goed in. Voorts is het ook leuk enkele knipogen te zien (naar bv Hitchcock). De scène waarin Max Cady als kuisvrouw gekleed is is daar een goed voorbeeld van.
De climax op de boot is net wat te ver doorgedreven.

Robert De Niro mag zich volop uitleven als losgeslagen psycho en is best wel geslaagd. Nick Nolte, die de andere hoofdrol speelt, vind ik al een pak minder goed.
In de bijrollen krijgen we een geloofwaardige Juliette Lewis en een schreeuwerige Jessica Lange te zien. De cameo's van Robert Mitchum en Greg Peck zijn leuke knipogen voor zij die de 62-versie gezien hebben.

De sfeer zit er dik in - de klassieke, bombastische muziek is daar niet vreemd aan. Visueel lijkt Martin Scorsese zich wat meer uit te leven dan anders, wat wisselende resultaten oplevert.
Algemeen gezien is het allemaal net over-the-top, en dat had ik niet echt verwacht - weet dus goed waar je aan begint.

3