Pink Floyd The Wall (1982)

Vanavond bij een vriend gekeken op DVD, en mijn waardering met 0,5 opgewaardeerd. Hoewel ik het allemaal toch wel wat te bombastisch en te geforceerd dramatisch vind, zit er zoveel moois in deze film dat ik drie en een halve ster toch echt te weinig vond. Scènes zoals die op het treinstation, waar iedereen begint mee te zingen, zijn echt adembenemend. Uiteindelijk toch bijzonder indrukwekkend.

Verfilming van een heel sterk album. Moeilijk om dit in beeld te krijgen, omdat er vooral een symbolische boodschap achtersteekt en ook de gevoelens van Pink Floyd wat mee tellen. Bovendien zorgt muziek toch ook een beetje voor fantasie en het beeld dat je er zelf van maakt. Maar dat heb je evengoed bij boekverfilmingen natuurlijk...

Los daarvan is de film wel sterk gemaakt, met originele invalshoeken. Minpunt is dat in tegenstelling tot de muziek, de film wel wat gedateerd lijkt. Maar de animatie maakt veel goed. In elk geval een aanrader en op z'n minst een album dat je moet gehoord (of in dit geval gezien) hebben.

Natuurlijk is de muziek erg goed van deze film. Wat ik zo knap vind aan het album, is dat dat album een autobiografie is, met uitzonderlijk goede muziek. Om daarnaast nog is het hele album te verfilmen, vind ik het toppunt. Voor mij pakt het erg goed uit, al zijn er wel momenten waar ik geen idee meer heb waar het over gaat.

Maar als je deze film op een heel artistieke (en verwacht NIET een hollywood-productie) manier bekijkt, is die heel bijzonder. De animaties die er af en toe in voorkomen vind ik erg mooi en geven ook goed weer hoe 'Pink' zich voelt.

Dit is een heel aparte film en zeker niet iets wat je al eerder hebt gezien. 'one of a kind' zou een goede beschrijving zijn.

Wat heel interessant is bij deze film, is om te proberen te begrijpen wat ze met de weergegeven beelden bedoelen en waarom dat bij de muziek past.

Voor de echte Pink Floyd-fan is dit een aanrader, maar als je niks van hun muziek moet hebben kun je deze film maar ook beter niet kijken.

4,0*

Ik kan me wel vinden in de mening van ArnoldusK hierboven.

Ook ik wou eindelijk eens weten hoe deze legendarische film eruitziet.

Shit, da's al de zoveelste teleurstelling.

Deze film heeft een échte cultstatus opgebouwd maar ik vond er niks aan.

Als speelfilm bekeken is hij vervelend. Het enige lichtpunt is de schitterende soundtrack van "Pink Floyd" met de bijbehorende halucinante videoclips.

Deze clips worden onderbroken door vervelende scènes die niets bijdragen aan het verhaal, er is ook geen noemenswaardige dialoog, dus daar word je ook niets wijzer van.

Samengevat: Bangelijk goeie videoclips die onderbroken worden door een strontvervelend samenraapsel van, door drugs geinspireerde, waanbeelden. Vervéééélend !!

Als je de uitleg van de plot niet op voorhand hebt gelezen komt hij heel verwarrend over, zoals ik dus voorhad. Misschien gaat deze bij een 2e kijkbeurt stukken beter overkomen....?

4/10.

Enkel de moeite waard voor de muziek en een handvol schitterende videoclips.

Doe jezelf een plezier: laat de DVD links liggen en schaf je de gelijknamige CD aan of een opname van het live-optreden, daar ga je tenminste geniet van hebben !

Op volgende site kom je meer te weten over deze legendarische groep: http://www.pinkfloyd.co.uk/

Het album kende ik al, maar de film had ik nog nooit gezien. Nadat ik het album weer eens volledig had geluisterd, vond ik dat ik die film ook eens moest zien. Ik ben met geen verwachtingen de film in gegaan en heb alles over me heen laten komen.

Het beste is vanzelfsprekend de muziek. Prachtige totaalplaatje. Muziek waarvan je nooit wist wat je erbij moest denken en beelden waar je eigenlijk niks mee kan.

De film zit vol met symboliek. Ik weet zeker dat ik niet alle symboliek heb begrepen. Sterker nog ik denk dat ik meer niet heb begrepen dan wel. Af en toe was het wel teveel, want dan was ik de draad volledig kwijt.

Doe ik een gewaagde uitspraak als ik Pink Floyd de Kubrick van de muziek noem?

Beelden die ik niet gauw ga vergeten en muziek die ik nu nog meer waardeer.

4,0* voor een prachtige ervaring.

Heb hem zonet bekeken en moet toch zeggen dat dit een zeer bijzondere ervaring was. Zoals hier al zoveel is gezegd, het is een verfilming van het gelijknamige (THE WALL dus) album van Pink Floyd.
Eigenlijk zijn het precies allerlei videoclips, die op merkwaardige manier één geheel vormen waarbij de hoofdpersoon, pink, allerlei fantasieën, gecombineerd met hallucinaties en herinneringen, heeft.

Zo denkt hij het ene moment terug aan zijn vader, die in WOII heeft gevochten. En de andere tijd fantaseert hij dat hij de leider is van een totalitaire staat, die wat weg heeft van "Nineteen Eighty-Four". Er wordt ook niet in gesproken, en de hoofdpersoon lijkt langzaamaan gek te worden, door al die beelden en fantasieën.

Tja, meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. De film heeft een rare sfeer die IK niet echt kan beschrijven. In ieder geval geef ik deze een 4.5.

Ik ben geen enorme Pink Floyd fan, al kan ik bepaalde nummers wel waarderen. Deze film is wisselend interessant, met wisselend goede en mindere nummers. Sommige passages komen wat te vaak terug, de grijze atmosfeer en het bedwelmende sfeertje zijn wel sterk.

Komt net te kort voor een 3,5*: 3*.

Leuk om eindelijk eens gezien te hebben, deze Pink Floyd The Wall. Had 'm al een tijdje in bezit, toch nooit echt de drang gehad om de film op te zetten...

... ondanks het feit dat ik hun muziek toch wel kan waarderen. Zo ook in deze film. Een mooie collage van interessant geanimeerde beelden, sterk ondersteund door de muziek (Comfortably Numb blijft prachtig) en uiteraard ook de ''normale'' beelden die een sterke sfeer kennen. Helaas vond ik het nog niet altijd even interessant.

Inhoudelijk snapte ik het (nog) niet helemaal, maar de samenhang tussen de beelden en de muziek zijn alleen al mooi genoeg om hier een voldoende uit te slepen.

Dictator Waters.

De frontman van Pink Floyd heeft met regisseur Parker een bijzonder audio-visueel werk afgeleverd. Het biedt naast een kijkje in Waters bijzondere brein vooral een muzikaal meesterwerk.

De auto-biografische trauma's die voorbij komen zijn vaak voorzien van mooie animaties, maar kennen een warrige samenhang. Griezelig is de verwijzing naar de doorgeflipte Barrett, inclusief de afgeschoren wenkbrauwen.

Zeer goed.

Het is vast leuk als je fan bent van Pink Floyd, of überhaupt de muziek goed vind, maar ik val daar dus niet onder. Ik vind de muziek, en dan vooral de vocals niet echt fijn om naar te luisteren. Kwestie van smaak natuurlijk, maar het helpt wel bij de film als je het kan waarderen. Ik snapte het verder wel allemaal, maar veel stukken konden me niet grijpen of vond ik een beetje te luguber. Visueel was het regelmatig wel erg sterk, maar bijvoorbeeld de animaties hadden van mij eruit gemogen. Kreeg een beetje monty python gevoel daarbij.

De switches tussen Geldof en de beelden in oorlog vond ik wel aardig bedacht, en zag er vaak ook nog goed uit. Wat ook gezegd mag worden is dat Geldof vrij sterk acteert. Maar ook de scenes met de jonge Pink kon ik regelmatig waarderen. De scene waarin Pink gevonden word in zijn appartement was wel vrij indrukwekkend en dan de beelden van de jonge Pink erbij ook.

Uiteindelijk was voor mij 'We don't need no Education' (als dat de titel al is van het liedje) het hoogtepunt van de film. Erg goed gefilmd, en het is ook één van de weinige nummers die ik echt kan waarderen van ze.

Al bij al niet echt mijn ding maar het heeft enkele goede momenten, maar niet genoeg om hem voldoende te waarderen.

2.5*

Psychedelische weergaven van een getraumatiseerd eenzaam figuur ingesloten in zijn eigen muur. Visuele trip die perfect aansluit bij de muziek van Pink Floyd. Geeft op een eigen mooie manier een gecorrumpeerd persoon weer in een bedorven maatschappij. kleine 4,5*

Harstikke goed als je fan bent van Pink Floyd en ze verdienen ook een vette pluim vanwege het feit dat ze een hele film kunnen maken puur door middel van hun muziek. Maar ondanks dat er soms hele goede nummers tussen zaten en de animatie prachtig was, is dit toch te trippend en onsamenhangend voor me.

Bij vlagen geweldig en meerdere indrukwekkende momenten, maar toch wist de film mijn aandacht nauwelijks vast te houden. Had om de 10 minuten de neiging wat anders te gaan doen (en de muziek lekker op de achtergrond te laten staan). Zal vast heel diepgaand zijn als je een kwade puistenkop bent, maar naarmate je volwassener wordt, toch niet echt meer. 3 sterren.

Hey you! out there in the cold

Getting lonely, getting old, can you feel me

Een geweldige tekst van een geweldige Roger Waters. Ik ben sinds een jaartje of 2 echt een fan van Pink Floyd. Hun symfonische teksten, hun ideologische manier van hoe de muziekwereld in elkaar zit en natuur de kracht waarmee zij verhalen weten te vertellen. Waters heeft een angstaanjagende stem die gelijk het lieve begin van Gilmore omver schopt. Helaas vind ik de The Wall lange na niet hun beste album. Ik krijg nog steeds meer kriebels van het natuurlijk legendarische Dark Site of the Moon, Ummagumma, Wish You Were Here en natuurlijk het album waar wij Syd Barrett mogen herdenken in de vorm van The Pipers at the Gates of Dawn. Helaas was het op The Wall al te horen dat het rommelde in de band en nu moeten wij wachten op een reünie.

Deze film staat voor de personage Pink Floyd. Een knipoog naar de paranoïde ideeën die ieder mens kan krijgen. Drugsgebruik en soms zelfs verkrachting worden hier niet vermeden. Alleen jammer dat Waters iets teveel liet doorschemeren dat de personage op hem was gebaseerd. De link tussen Hitler-Duitsland, de dood van zijn vader en het idee achter de impulsieve rockster. Dat geeft mij op een gegeven moment ook het idee dat Waters graag ook wou dat we zielig zouden gaan vinden. Geldof speelde goed, maar de acteerprestaties waren niet bijster hoog. Dat hoeft ook niet in zo'n muziekfilm. In dat opzicht was Geldof de perfecte man. Een heerlijke film met een lekker luguber inhoud. 4*

Waren maar meer musicals zoals het unieke Pink Floyd The Wall. Ik kende wat liedjes van deze groep, maar daar houdt het ook wel bij op. Deze film zorgt hoe dan ook voor meer interesse, want de muziek klinkt erg goed. De film die eromheen gegoten is, was zo waar ook heel goed. Verschillende episodes van het ongelukkige leven van Pink worden getoond. Het is fragmentarisch in opzet, maar dat past prima in deze vorm. Zelfs de boodschappen die verkondigd worden irriteren nauwelijks, want het zijn vooral de indrukwekkende (animatie)scenes in combinatie met de muziek die de aandacht trekken.

Gematigd positief. En dat is jammer aangezien ik een heel groot Floyd liefhebber ben.

The Wall is overigens zeker niet mn favoriete album van hen maar iets interessanters dan dit had de muziek wel verdiend.

Wel gave animatie en deels lekker grauw Thatcher-era British maar soms meer een veredelde videoclip

How can ya have any pudding if ya don't eat ya meat?

Een collega van mij was een paar dagen geleden naar Roger Waters in het Sportpaleis in Antwerpen gaan zien en was daar danig van onder de indruk. Ik had geen spijt dat ik zelf niet was gegaan (met uitzondering van de bekende nummers ken ik niets van de groep en zelfs in dat selecte aantal zitten nummers bij waar ik bitter weinig mee kan) maar het bracht wel deze Pink Floyd The Wall terug naar boven in mijn geheugen. Ooit eens blind aangeschaft op een rommelmarkt omdat ik had gezien dat deze op MovieMeter hoog werd beoordeeld en vandaag eindelijk eens gezien.

Misschien een vreemde keuze wanneer je bijna niets van de soundtrack kent. Ik ben dus absoluut geen kenner van de groep en ik kan in ieder geval het meeste met nummers zoals Comfortably Numb, Wish You Were Here en The Wall. Liever geen Money, Learning to Fly en zeker geen Shine On You Crazy Diamond en ik ben dan ook blij dat een aantal van de "goede nummers" (zal het maar even tussen aanhalingstekens zetten vooraleer iemand zich daarin verslikt) hierin te horen zijn. De scène met Comfortably Numb is misschien wel het hoogtepunt uit de film maar verder blijft toch vooral het twijfelachtige gevoel overheersen dat ik niet weet naar wat ik eigenlijk anderhalf uur heb gekeken. Een visueel interessante film zonder enig narratief vlak die tegelijkertijd bij vlagen een veredelde videoclip lijkt te zijn en toch blijft het op een bepaalde manier wel boeien. Vooral ook omdat er genoeg ruimte wordt gelaten om er hier op een eigen manier een interpretatie aan te geven, al is de tijdsgeest (kreeg er in ieder geval een sterk anti-Thatcher gevoel bij) ook wel niet te onderschatten vermoed ik.

Een aantal geanimeerde tussenstukjes (dat met die hamers kwam me trouwens wel erg bekend voor, vermoed dat ik dat al eens eerder heb gezien) waarvan eigenlijk vooral het eerste me echt wist te bekoren. Hoewel, dat is niet helemaal waar want die korte combinatie met een real life Pink en die geanimeerde vrouwenschaduw vond ik ook wel erg geslaagd. Er straalt zowat een Terry Gilliam tijdens zijn Monty Python jaren vibe af. The Wall is echter vooral de grote Bob Geldof show. Bekend als zanger van The Boomtown Rats en uiteraard Live Aid en dergelijke, maar hier dus in zijn acteerdebuut. Ik laat in het midden in hoeverre het echt acteren is, maar het mag duidelijk zijn dat Geldof over de gehele lijn overtuigt. Dat telefoontje naar zijn vrouw terwijl er een andere man oppakt, het is een heerlijk eenvoudig stukje cinema. Verder uiteraard een film die het van zijn muziek moet hebben.

Op dat gebied ben ik niet overtuigd om me te verdiepen in de verdere uitspattingen van de band, maar het luistert op zich allemaal nog wel redelijk lekker weg. Al blijf ik het toch moeilijk hebben met dit soort uitgesponnen fantasietjes, gelukkig zijn er hier nog interessante beelden om de soundtrack te ondersteunen. Wel verschieten trouwens dat dit van dezelfde regisseur is als van onder andere Fame. Vraag me af in hoeverre dit effectief het werk van Parker is en in hoeverre van Waters.

3*

Pink Floyd The Wall van Alan Parker is deels een speelfilm, deels een videoclip, deels een surrealistische animatie en deels experimentele videokunst. Het scenario is geschreven over Roger Waters en net zoals de lyrics op het album grotendeels autobiografisch.

Pink is een drugsverslaafde rocker. We zien hoe zijn vader sneuveld in de Tweede Wereldoorlog en hoe de jongen moeite heeft met de afwezigheid van zijn vader in zijn jeugd. Zijn moeder is over-beschermend en de schoolmeester maakt zijn dichtkunst belachelijk. Langzaam bouwt hij een muur om zich heen om zich te beschermen tegen de buitenwereld.

Soms kan ik de wisselwerking tussen muziek en beeld in videoclips heel erg waarderen. De jaren ’70 en ’80 hadden een aantal geniale voorbeelden. Een nadeel is echter dat deze clips altijd overduidelijk commercieel zijn, erg slechte beeldkwaliteit hebben en erg rommelig zijn ge-edit. In wezen maakt Alan Parker hier een videoclip van 95 minuten in topkwaliteit.

De film gaat erg associatief te werk om het onderliggende maatschappelijke commentaar te leveren. Het sterkst is de anti-materialistische boodschap van de film (veel TV’s moeten sneuvelen). Popsterren worden vergeleken met fascistische dictators en invloeden van Orwell zijn alom aanwezig. Ook heeft de film een zeer sterke anti-conformistische boodschap (met name tijdens de jeugd).

Hoewel de film nog steeds vrij chaotisch kan zijn en een iets meer chronologische editing wellicht prettiger was geweest, vond ik het een erg indrukwekkende audiovisuele ervaring. Het was geweldig om zo’n abstract album als The Wall op deze manier uitgewerkt te zien. Vreemd genoeg schijnt zowel Alan Parker als de volledige band de film niets te vinden.

Pfoe.

Wie niet van Pink Floyd houdt kan deze maar beter links laten liggen. Sowieso altijd wel lastig met van die album-films, maar dan nog zou beeld en geluid elkaar moeten kunnen versterken en er wat van maken voor mensen die niks met het album hebben. Dat is hier absoluut niet het geval.

Sowieso al een kleine tegenvaller dat er zo weinig animatie te vinden is. Komt vaak naar boven in animatie toplijsten, maar da's al redelijk ongepast. Nu, dat is verder de fout niet van deze film. Wel is het zo dat de animatie het beste is wat deze film te bieden heeft, dat zijn toch vaak de meest originele stukjes.

Het narratiefje dat er verder onderzit is dik aangezet en vaak ook wel erg letterlijk. Het beeldmateriaal dat erbij hoort is niet van een hoog genoeg niveau en gaat ook maar magertjes samen met de muziek, wat meer samenspel tussen de twee was absoluut niet verkeerd geweest.

Ik vind het qua concept altijd wel interessant, een film maken bij een bepaald album, maar het draait zelden op iets interessants uit. Vooral voor de fans van Pink Floyd dit.

1.5*

Te lang om voor mij boeiend te blijven. De muziek is geweldig ja en veel losse momenten werken ook. Dat eerste deel onder de tonen van In the Flesh? met flink wat oorlog, rellen en rennende kinderen mooi gemonteerd is al geweldig. Ook de animatie vind ik vaak sfeervol en krachtig en werkt ook. Net als heel veel losse scènes. Maar 95 minuten achter elkaar waar het hoofdverhaal door deze structuur nooit gaat leven is echt te veel. Uiteindelijk ben ik me behoorlijk gaan vervelen. En die beleving overheerst voor mij de kwaliteit. 2,5*.