Pink Floyd The Wall (1982)

Ja, klopt... Het "typetje" Pink is inderdaad gebasseerd op Waters zelf. Luister "The Final Cut" van Floyd en je zal het vervolg op "The Wall" horen, waarna ze ook Waters de band uit de band hebben getrapt. Verhalen gaan anders op, maar Waters werd er gewoon uit geknikkerd. Neemt niet weg dat "The Wall" een zeer goed album is van Floyd, met de rock opera film er achteraan geplakt.

Na "Umma Gumma" ,"The Drak Side of the Moon" en het prachtige "Animals" kwam Floyd met hun laatste meesterwerk "The Wall". Albums als "The Final Cut", "A Momentary Lapse of Reason" en zelfs "The Division Bell" overtroffen deze albums niet meer. Waters maakte solo (in mijn ogen dan) nog een meesterwerk en dat was "Amused to death", maar teert voor de rest ook nog op zijn succes tijd van Pink Floyd.

Niet dus. Leren lezen.

Volgens mij zeg ik niets over de oorsprong van de muur en door wie de muur wordt opgetrokken, maar alleen tussen wie die staat. (serieus, je hebt echt een probleem met lezen). Ik ben ook wel bekend met (de reden van) de titel van het album, alleen gaat de titel wel wat verder dan dat. Weer zo'n poging om de andere partij naar beneden te halen. Ik geef al dat het om een simplificatie ging, omdat ik heus wel weet dat ie onvolledig was en de lading niet dekt. Daar is het een simplificatie voor.

Je doet net of de thema's die je noemt zo verborgen zijn dat je ze moet uitleggen aan me, terwijl ze nogal in-your face zijn. Bovendien staat waanzin (sowieso veel te algemeen begrip) niet ogenblikkelijk gelijk aan diepgang, (waar we het over hadden).

Dat klopt niet hoor. Na The final cut gaf Waters er zelf de brui aan en hij dacht, onterecht, dat daarmee ook Pink Floyd ten einde was. Het feit dat Gilmour verder wilde gaan als Pink Floyd heeft dan ook tot flink wat rechtzaken geleid.

Vind ik ook.

Vergeet je "Wish you were here" niet ?

Hij heeft ook nog een opera gemaakt, Ca Ira

"Ca Ira" ken ik eigenlijk niet van Waters, ik zal hem eens opzoeken. En inderdaad, ik vergat "Wish you were here".... Met een van mijn favoriete nummers "Welcome to the Machine".

Hey you! out there in the cold

Getting lonely, getting old, can you feel me

Een geweldige tekst van een geweldige Roger Waters. Ik ben sinds een jaartje of 2 echt een fan van Pink Floyd. Hun symfonische teksten, hun ideologische manier van hoe de muziekwereld in elkaar zit en natuur de kracht waarmee zij verhalen weten te vertellen. Waters heeft een angstaanjagende stem die gelijk het lieve begin van Gilmore omver schopt. Helaas vind ik de The Wall lange na niet hun beste album. Ik krijg nog steeds meer kriebels van het natuurlijk legendarische Dark Site of the Moon, Ummagumma, Wish You Were Here en natuurlijk het album waar wij Syd Barrett mogen herdenken in de vorm van The Pipers at the Gates of Dawn. Helaas was het op The Wall al te horen dat het rommelde in de band en nu moeten wij wachten op een reünie.

Deze film staat voor de personage Pink Floyd. Een knipoog naar de paranoïde ideeën die ieder mens kan krijgen. Drugsgebruik en soms zelfs verkrachting worden hier niet vermeden. Alleen jammer dat Waters iets teveel liet doorschemeren dat de personage op hem was gebaseerd. De link tussen Hitler-Duitsland, de dood van zijn vader en het idee achter de impulsieve rockster. Dat geeft mij op een gegeven moment ook het idee dat Waters graag ook wou dat we zielig zouden gaan vinden. Geldof speelde goed, maar de acteerprestaties waren niet bijster hoog. Dat hoeft ook niet in zo'n muziekfilm. In dat opzicht was Geldof de perfecte man. Een heerlijke film met een lekker luguber inhoud. 4*

Leuke klassieker van Pink Floyd met soms gewelddadige beelden er doorheen, de muziek blijft gewoon prachtig.

Ik ben zelf een grote muziek liefhebber en Pink Floyd is, wat dat betreft, een persoonlijk favoriet van me. De soundtrack wist me eerst niet zo te bekoren, maar op begeven moment vond ik 'em super. Ik geniet van deze geweldige muziek met een prachtige hoeveelheid symboliek.

PRACHTIG!!!!!!!

5,0

Een unieke muziekfilm is het zeker. Ben persoonlijk echter wel een beetje teleurgesteld na het zien van het geheel. Te wisselend in aantrekkingskracht in mijn beleving. Net zoals het album, als geheel, mij als jong pubertje slechts bij vlagen kon beroeren, zo heb ik dat nu met de film. Niettemin kan ik er wel intens van genieten.

(Edit:) Wel haast legendarisch overigens, hoe de muziek er soms letterlijk in knalt.

Prachtige film.

Ik ben toch een groot fan van Pink Floyd. The Wall is niet mijn favoriete album, maar ik geef hem op MuMe toch 4 sterren. Deze film is echter geen verrijking naast het album. Het is mij veel te fragmentarisch, teveel in de hak-op-de-tak-stijl. De verhaallijn had mijns inziens wel wat strakker en vooral wat minder wazig mogen worden uitgebeeld.

Conclusie: Het boek, ehhh… album was beter!

Ik vond het wel een goede film, maar het album The Wall hoefde niet echt verbeeld te worden voor mij, dat gebeurde al automatisch bij het beluisteren. Alhoewel de krachtige imagerie in de film er ook mag zijn. En deze dan nog eens weer zien op het live-concert, oftewel het geweldigste spektakel dat ik ooit mocht meemaken, is fantastisch!

4* toch nu ik erover nadenk

Waren maar meer musicals zoals het unieke Pink Floyd The Wall. Ik kende wat liedjes van deze groep, maar daar houdt het ook wel bij op. Deze film zorgt hoe dan ook voor meer interesse, want de muziek klinkt erg goed. De film die eromheen gegoten is, was zo waar ook heel goed. Verschillende episodes van het ongelukkige leven van Pink worden getoond. Het is fragmentarisch in opzet, maar dat past prima in deze vorm. Zelfs de boodschappen die verkondigd worden irriteren nauwelijks, want het zijn vooral de indrukwekkende (animatie)scenes in combinatie met de muziek die de aandacht trekken.

Tommy van The Who is ook een uitbundige rock opera.

Ik ben even sprakeloos van dit.

Nog nooit eerder een film als dit gezien en het bevalt me wel! Prachtige zang van Waters & Héérlijke gitaar van Gilmour!

4*

Sorry voor de late reactie maar The Final Cut was grotendeels rond de zelfde tijd als The Wall geschreven door Waters, het zou ook inderdaad een vervolg of bonus zijn.

Prachtige muziek

29 september de nieuwe versie The Wall gezien in de bioscoop. Was goed maar ik miste een goede gitarist zoals David Gilmour maar verder prima.

Gematigd positief. En dat is jammer aangezien ik een heel groot Floyd liefhebber ben.

The Wall is overigens zeker niet mn favoriete album van hen maar iets interessanters dan dit had de muziek wel verdiend.

Wel gave animatie en deels lekker grauw Thatcher-era British maar soms meer een veredelde videoclip

Spectaculaire, krachtige en visueel zéér sterke verbeelding van dit eveneens ijzersterke conceptalbum van Pink Floyd.

Moet wel 25 jaar geleden zijn dat ik deze film voor het laatst zag. In de jaren dat ik studeerde heb ik hem vaak gezien, en oh, wat waren mijn studentenvrienden en ik gek van deze film.

Vanavond toevallig via youtube weer helemaal bekeken, en ik snap de 25jaar jongere versie van mij helemaal. Een geweldige ervaring, deze film, subliem en gemakkelijk top 10 materiaal.

Meedogenloos!

How can ya have any pudding if ya don't eat ya meat?

Een collega van mij was een paar dagen geleden naar Roger Waters in het Sportpaleis in Antwerpen gaan zien en was daar danig van onder de indruk. Ik had geen spijt dat ik zelf niet was gegaan (met uitzondering van de bekende nummers ken ik niets van de groep en zelfs in dat selecte aantal zitten nummers bij waar ik bitter weinig mee kan) maar het bracht wel deze Pink Floyd The Wall terug naar boven in mijn geheugen. Ooit eens blind aangeschaft op een rommelmarkt omdat ik had gezien dat deze op MovieMeter hoog werd beoordeeld en vandaag eindelijk eens gezien.

Misschien een vreemde keuze wanneer je bijna niets van de soundtrack kent. Ik ben dus absoluut geen kenner van de groep en ik kan in ieder geval het meeste met nummers zoals Comfortably Numb, Wish You Were Here en The Wall. Liever geen Money, Learning to Fly en zeker geen Shine On You Crazy Diamond en ik ben dan ook blij dat een aantal van de "goede nummers" (zal het maar even tussen aanhalingstekens zetten vooraleer iemand zich daarin verslikt) hierin te horen zijn. De scène met Comfortably Numb is misschien wel het hoogtepunt uit de film maar verder blijft toch vooral het twijfelachtige gevoel overheersen dat ik niet weet naar wat ik eigenlijk anderhalf uur heb gekeken. Een visueel interessante film zonder enig narratief vlak die tegelijkertijd bij vlagen een veredelde videoclip lijkt te zijn en toch blijft het op een bepaalde manier wel boeien. Vooral ook omdat er genoeg ruimte wordt gelaten om er hier op een eigen manier een interpretatie aan te geven, al is de tijdsgeest (kreeg er in ieder geval een sterk anti-Thatcher gevoel bij) ook wel niet te onderschatten vermoed ik.

Een aantal geanimeerde tussenstukjes (dat met die hamers kwam me trouwens wel erg bekend voor, vermoed dat ik dat al eens eerder heb gezien) waarvan eigenlijk vooral het eerste me echt wist te bekoren. Hoewel, dat is niet helemaal waar want die korte combinatie met een real life Pink en die geanimeerde vrouwenschaduw vond ik ook wel erg geslaagd. Er straalt zowat een Terry Gilliam tijdens zijn Monty Python jaren vibe af. The Wall is echter vooral de grote Bob Geldof show. Bekend als zanger van The Boomtown Rats en uiteraard Live Aid en dergelijke, maar hier dus in zijn acteerdebuut. Ik laat in het midden in hoeverre het echt acteren is, maar het mag duidelijk zijn dat Geldof over de gehele lijn overtuigt. Dat telefoontje naar zijn vrouw terwijl er een andere man oppakt, het is een heerlijk eenvoudig stukje cinema. Verder uiteraard een film die het van zijn muziek moet hebben.

Op dat gebied ben ik niet overtuigd om me te verdiepen in de verdere uitspattingen van de band, maar het luistert op zich allemaal nog wel redelijk lekker weg. Al blijf ik het toch moeilijk hebben met dit soort uitgesponnen fantasietjes, gelukkig zijn er hier nog interessante beelden om de soundtrack te ondersteunen. Wel verschieten trouwens dat dit van dezelfde regisseur is als van onder andere Fame. Vraag me af in hoeverre dit effectief het werk van Parker is en in hoeverre van Waters.

3*

Pink Floyd The Wall van Alan Parker is deels een speelfilm, deels een videoclip, deels een surrealistische animatie en deels experimentele videokunst. Het scenario is geschreven over Roger Waters en net zoals de lyrics op het album grotendeels autobiografisch.

Pink is een drugsverslaafde rocker. We zien hoe zijn vader sneuveld in de Tweede Wereldoorlog en hoe de jongen moeite heeft met de afwezigheid van zijn vader in zijn jeugd. Zijn moeder is over-beschermend en de schoolmeester maakt zijn dichtkunst belachelijk. Langzaam bouwt hij een muur om zich heen om zich te beschermen tegen de buitenwereld.

Soms kan ik de wisselwerking tussen muziek en beeld in videoclips heel erg waarderen. De jaren ’70 en ’80 hadden een aantal geniale voorbeelden. Een nadeel is echter dat deze clips altijd overduidelijk commercieel zijn, erg slechte beeldkwaliteit hebben en erg rommelig zijn ge-edit. In wezen maakt Alan Parker hier een videoclip van 95 minuten in topkwaliteit.

De film gaat erg associatief te werk om het onderliggende maatschappelijke commentaar te leveren. Het sterkst is de anti-materialistische boodschap van de film (veel TV’s moeten sneuvelen). Popsterren worden vergeleken met fascistische dictators en invloeden van Orwell zijn alom aanwezig. Ook heeft de film een zeer sterke anti-conformistische boodschap (met name tijdens de jeugd).

Hoewel de film nog steeds vrij chaotisch kan zijn en een iets meer chronologische editing wellicht prettiger was geweest, vond ik het een erg indrukwekkende audiovisuele ervaring. Het was geweldig om zo’n abstract album als The Wall op deze manier uitgewerkt te zien. Vreemd genoeg schijnt zowel Alan Parker als de volledige band de film niets te vinden.

Pfoe.

Wie niet van Pink Floyd houdt kan deze maar beter links laten liggen. Sowieso altijd wel lastig met van die album-films, maar dan nog zou beeld en geluid elkaar moeten kunnen versterken en er wat van maken voor mensen die niks met het album hebben. Dat is hier absoluut niet het geval.

Sowieso al een kleine tegenvaller dat er zo weinig animatie te vinden is. Komt vaak naar boven in animatie toplijsten, maar da's al redelijk ongepast. Nu, dat is verder de fout niet van deze film. Wel is het zo dat de animatie het beste is wat deze film te bieden heeft, dat zijn toch vaak de meest originele stukjes.

Het narratiefje dat er verder onderzit is dik aangezet en vaak ook wel erg letterlijk. Het beeldmateriaal dat erbij hoort is niet van een hoog genoeg niveau en gaat ook maar magertjes samen met de muziek, wat meer samenspel tussen de twee was absoluut niet verkeerd geweest.

Ik vind het qua concept altijd wel interessant, een film maken bij een bepaald album, maar het draait zelden op iets interessants uit. Vooral voor de fans van Pink Floyd dit.

1.5*

Nostalgia Critic in sfeer en stijl van deze film: The Wall - Nostalgia Critic - YouTube

1917 on PCP! Als ik één film graag op 4k uhd blu ray zie verschijnen is het deze wel. Een audio visuele stomp in de maag die altijd actueel zal zijn.

Een verbluffende beeldcollage die moeiteloos heen en weer schakelt tussen de verwarde psyche van het individu en de massa hysterie van het rechts extremisme. En dat allemaal op de verwoestende tonen van Pink Floyd’s Magnum Opus.

Ok, de muziek moet je liggen, maar ongeacht dat heeft Alan Parker hier een pijnlijk beeldgedicht van gemaakt.

Indrukwekkende cinema.

5*

Vond dit helemaal niks, zelfs de muziek kon me niet bekoren

Eigenlijk best bizar dat de facist in de hoofdrol gespeeld wordt door de, toen nog nauwelijks bekende Bob Geldof. En dat juist hij 3 jaar later wereld beroemd werd door exact het tegenovergestelde te doen als mens.

Mwoah. In het VK hadden de Boomtown Rats toen al wat hits op hun naam staan, waaronder twee nummer 1 hits, in 1978 en 1979. Verder een nummer 3 en nummer 4 in 1980. Daar was Bob Geldof zeker niet "nauwelijks bekend".

Ja, hij hat een hit gehad. Maar buiten de, voornamelijk tieners, was hij bij lange na zo beroemd as na Live Aid. Daarvoor was hij gewoon een soort Midge Ure.