Forushande (2016)

Vanaf 8 september in de bioscoop (Cinéart)

EDIT: release verplaatst naar 8 december

Mooie film, fijne sfeer. Vooral de eerste helft beviel uitstekend. Er gebeurde eigenlijk niet zo gek veel, maar het was prettig om te zien. In de tweede helft kreeg ik wat moeite met de karakterontwikkelingen van de hoofdpersonages. Misschien ging er het een en ander verloren door mijn onbegrip van de cultuur, misschien klopte er geen druif van, misschien allebei. Het laatste half uur was er wat mij betreft iets te veel aan. Alles was zo onderhand wel verteld, maar Farhadi koos ervoor alle lijntjes helemaal af te wikkelen. Dat maakt films over het algemeen niet sterker, als je het mij vraagt. Maar goed. Het verpestte het kijkgenot niet enorm en dat is al heel wat.

Een echtpaar voert het toneelstuk op van Arthur Miller's "Death of a Salesman". Ten gevolge van een aardbeving moeten ze verhuizen naar een ander appartement dat vroeger gehuurd werd door een prostituee. Op een dag, wanneer de vrouw aan het douchen is, wordt er aan de deur gebeld. Ze denkt dat het haar man is, en duwt op de knop van de parlofoon om de deur te openen. Het is echter haar man niet en de gevolgen zijn dramatisch.

De film komt traag op gang en is eigenlijk helemaal geen thriller. Het in mijn ogen sterkere tweede deel maakt echter veel goed. Geen Hitchcock, maar toch een boeiend drama, dat ook een aantal metaforen bevat. Voer voor cinefielen. Iraanse films liggen mij doorgaans niet, maar deze vond ik toch boeiend.

Niet Farhadi's beste, en wie About Elly en A Separation nog niet gezien heeft, begint daar beter mee. Maar desalniettemin wel de moeite waard.

Sterke film, waarbij ook de culturele aspecten van het land mooi naar voren komen. Ook de connectie met het toneelstuk is knap gedaan. Het einde is wat aan de lange kant, maar verder heb je niet door dat je naar een relatief lange film zit te kijken.

Een film met een sterk verhaal, en heel spannend. Niet voor niets kreeg deze film de prijs voor beste script in Cannes. Net als in de Iraanse film "A Seperation" (waarom krijgen buitenlandse films in Nederlandse bioscopen altijd een Engelse en geen Nederlandse naam?!), wordt de spanning knap opgebouwd, voelen de personages heel echt aan, en werd ik tot het einde toe meegesleept in het zich uitvouwende verhaal van de aanranding en de mogelijke wraak. Deze film laat me weer eens zien hoe een goed script een film echt kan maken voor voor mij. Een aanrader.

Farhadi is zo'n ongelofelijk fijne regisseur. Om de twee of drie jaar weer een fijne ingetogen dramafilm afleveren met vrij realistische situaties en wendingen, geloofwaardige personages en dialogen en een sterke en nooit drammerig gebrachte boodschap. Deze nieuwe film is wel wat minder subtiel dan ik van hem gewend ben, toch vooral een relatief eenvoudig wraakverhaal. Maar de film zit zo vol suspense, zonder daarbij muziek nodig te hebben. En het zit hem altijd in wat niet wordt getoond of uitgesproken, misschien nog wel het sterkst in beeld gebracht met die deur die langzaam meer opengaat.

Emad kan het na de aanval op zijn vrouw maar moeilijk opbrengen om haar emotioneel bij te staan. Hij is vooral met zijn eigen gekrenkte gevoelens bezig en komt op het einde eigenlijk minder sympathiek over dan de man die zijn vrouw aanviel, een verrassend oude man. Het wordt met die confrontatie misschien wat theatraal allemaal, maar de spanning is echt om te snijden en het ongemak is groot. Een stevige 3.5*.

Oscar winnaar voor de beste buitenlandse film; en dat met sterke concurrentie van A man called Ove en Land of Mine. Hoge waarderingen op deze site. Dat moet dan wel haast een goed film zijn, zeker ook gezien goed vorig werk.

Maar wat een tegenvaller. Tuurlijk, de acteerpresaties zijn goed en ook een mooie setting, maar het verhaal kan geen moment boeien, van spanning is al helemaal geen sprake en de plot (mag je daar bij deze film van speken?) zie je van mijlenver al aankomen. Met 2,5 vind ik 'm nog knap beloond.

Farghadi's films zullen nooit mn echte favo's worden.
Puur omdat ik ze echt iets té gedetailleerd en kabbelend vind vaak.
Dat gezegd hebbende zijn ze altijd wel erg knap en slim gemaakt, zo ook deze.

Zou zo maar kunnen dat hij best lang blijft hangen en ik alsnog verhoog.

de hele eindsequentie met de dader is eigenlijk enorm spannend

Oef.. nee, dan was deze echt stukken beter.

Prachtig drama van Farhadi, waarin enorm goed geacteerd werd, duurde even voordat de film me greep.

De kracht zit hem in je weet wat er gebeurd is maar je ziet het niet, en word geheimzinnig gehouden.

Net of je een boek leest en je eigen fantasie gebruikt.

Al zijn films zijn prachtig, mag wel zeggen dat ik een fan ben van zijn films.

A seperation on top.

Voor mij een dikke aanrader!!

Na eerste kijkbeurt: Geen absolute topper als A Separation en About Elly, maar immer kwaliteitsvol! Zou Farhadi ooit een slechte film kunnen maken?

(Ps: Ik ben hem na het zien via Zebra-cinema meteen in de bib gaan halen voor nog een tweede keer te kunnen kijken, wat toch ook een mooi compliment is voor de film)

(Ps ps: En mijn complimenten aan de deur die de strafste deur neerzet die ik ooit heb gezien in de cinema)

(Ps ps ps: En dat bedoel ik echt wel zonder ironie)

Iets minder wel dan About Elly, ondanks het sterke spel en het aardige scenario. De morele vraagstukken over schuld en wraak werden er net wat te dik opgelegd, zoals de huilende echtgenote die niet zonder haar zieke man kan (die, zo weet de kijker inmiddels, haar bedriegt met een prostituee en een andere vrouw halfdood sloeg). Alidoosti (Rana) vond ik erg sterk, maar de draai op het einde, de plotselinge gevoelens van vijandschap ten opzichte van haar man, kwamen erg uit de lucht vallen, haar rol had wat meer uitgediept mogen worden. Hosseini (Emad) was ook goed, al vond ik de school-scenes weinig toevoegen, behalve dat het interessant is te zien hoe de verhoudingen op een middelbare school liggen in Iran.

Nipte 3,5 *, alsnog zeker de moeite waard. Of het de terechte winnaar van de Oscar was weet ik niet, heb niet alle genomineerden gezien, maar het was natuurlijk wel een politieke keuze in het licht van Trump's beslissing mensen uit 7 landen (waaronder Iran) te weren.

wat was dit een lange zit.
Echt spannend (thriller element) word het allemaal zeker niet, maar door de acteerkunst blijf je toch wel kijken naar het drama gedeelte.
Ik heb weinig films gezien uit de arabische regio wat het ook wel beetje bijzonder maakte.
Toch duurt de hele film wel lang, traag.
Als de hele bubs bij elkaar in het huis is word pept de film wel weer op, maar het eind vond ik dan ook weer niet tot een climax of twist komen. dat die ouwe man een hartaanval kreeg was voor hem wel een climax, maar verder word daar ook weer weinig aandacht aan besteed.

Ondertussen een handjevol Iranese films gezien en ben daar altijd blij door geworden. Ook deze film wist me weer de volledige speelduur te boeien, tot de slotscenes aan toe waarbij ik nooit wist welke kant het op zou gaan. Razend spannend uiteindelijk. Een paar zaken vond ik onlogisch - waarom niet gewoon naar de politie gaan? - maar dat hou ik op cultuurverschil. Vanavond me wagen aan A Seperation en daar heb ik heel erg veel zin in na dit.

4,0*

Eerder een rustig begin van de film waarbij de inzet van het koppel Emad-Rana voor het toneelstuk van Miller niet minder belangrijk lijkt dan het verplicht verhuizen, nadien, na het incident, krijgt de film zowat een thrillerallure maar uiteindelijk komt de film tot zijn essentie namelijk het overheersen van het persoonlijk eergevoel en vergeldingsdrang, zelfs als staat hierbij een relatie op het spel . Hierbij, knappe en sterk vertolkte scènes tussen beide hoofdrolspelers en de "dader".
Film waaruit het cultuurverschil tussen Middenoosten en het Westen toch weer opvalt.
Vijfde film die ik zie van Asghar Farhadi en ook deze zit boven de middenmoot.

Moo realistisch drama.

Met een spannende ontknoping.

3.5***

Wanneer schuld, schaamte, eer en zedelijkheid de kloof tussen mannen en vrouwen vergroot in plaats van dat ze aanzetten tot rechtvaardig handelen en wederzijds begrip. Asghar Farhadi is, zoals altijd, een meester in een subtiel, onderhuids huwelijksdrama waarin de focus ligt op het acteerwerk en de subtiele touches in de beeldtaal. Hier een mooi contrast tussen de verschillende ruimtes in het verhaal: het dure flatappartement dat onleefbaar is door een verzakking; de tijdelijke middenklasse woning waar nog overal sporen zijn van een vorige bewoonster: een prostituee; en het theater waar de felrode belichting schijnt op de decorstukken die verwijzen naar westerse vrijheden. In vergelijking tot 'About Elly' (2009) en 'A Separation' (2011) vond ik het conflict in 'The Salesman' (2016) wat minder ambigu, zelfs een beetje prekerig en belerend: wraak kent alleen slachtoffers. Al is de slotscène waarin 'de afrekening' plaatsvindt ijzersterk in al haar eenvoud: niet groots of meeslepend, maar het drama zit 'm in de kleine handelingen - op het moment zelf lijken ze onbetekenend - waarvan de consequenties door zullen sijpelen in verschillende mensenlevens.

De moeite waard. Ik vind het een goed verhaal dat best spannend is, ook het acteerwerk vind ik goed en het kwam realistisch op mij over. Ik ben er niet echt ondersteboven van, maar wel een duim omhoog. 3,5*

Forushande

Weer een mooi menselijk drama van Farhadi. Forushande is wat meer straight forward dan zijn andere films, maar vooral op het laatst weet Farhadi er weer een indrukwekkend schouwspel van te maken over spanningen tussen echtgenoten, schuld, boete, actie/gevolg etc. Ik ben ook een fan van Farhadi’s vaste actrice Taraneh Alidoosti, en ook hier is ze weer fantastisch op dreef. Mensen zijn geen perfecte wezens, en voor Farhadi blijft dat een onuitputtelijke bron van inspiratie.

Fraaie film rond doorsnee mensen die terecht komen in een dramatische situatie en daar totaal niet mee om kunnen gaan; zeer fraai wordt met precisie neergezet hoe het leven van Emad en Rana compleet op de kop komt te staan door het incident. Ik sluit me daarbij overigens graag aan bij de woorden van mijn voorganger: de vrouwelijke hoofdrolspeelster acteerde erg, erg sterk.

Mooi inkijkje ook wel in de (hedendaagse) Iraanse cultuur, een persoonlijke interesse van me. Strafpunten volgen slechts voor het wat meanderende laatste half uur; het is net of Farhadi geen krachtig einde kon vinden waardoor de confrontatie in mijn ogen te lang duurt.

Mijn derde film van Farhadi intussen na Le passé en het uitstekende A separation. Wederom een film die wat in dezelfde lijn ligt waarbij een bepaalde gebeurtenissen zware consequenties met zich meebrengt op familiaal vlak. Een film waarbij kleine nuances en emoties de relatie tussen Emad en Rana sterk beïnvloeden ook.
Het valt me op dat Farhadi thema's aansnijdt die perfect aansluiten in onze Westerse maatschappij en dat de karakters met dezelfde issues worstelen zoals wij wellicht. Extra interessant zijn dan de kleine culturele en religieuze ondertonen die een extra meerwaarde betekenen voor het geheel.

Sterke vertolkingen en mooie cinematografie doen de rest om het geheel geloofwaardig te maken. De ontknoping van het incident is sterk en de interactie met de spelers is erg knap, maar loopt al bij al met een sisser af. Het voelde bij mij dan ook wat onafgewerkt, alsof de inspiratie eventjes zoek was.

Hier en daar wat overbodig filmmateriaal dat weinig toevoegde aan het verhaal. De schoolscènes bijvoorbeeld hadden geen meerwaarde. Desalniettemin sterk innemende film die terecht in de prijzen viel tijdens de Oscars en op het filmfestival in Cannes.

In grote lijnen eens met Fisico

Wel is mij deze film een stuk minder bevallen dan de twee voorafgaande films van Asghar Farhadi.

Qua Drama is het meer van hetzelfde en qua Thriller is het een teleurstelling. Zie er dan ook nauwelijks een Thriller in. Wellicht dat ik de film daardoor minder boeiend vond dan de twee andere films die ik van Farhadi heb gezien.

Een thriller is het voor mij ook alles behalve, een drama des te meer.

Goede film..

Ik ben blijkbaar niet de enige die thriller als tweede genre niet echt van toepassing vindt. Het lijkt even zo, maar de film is gewoon een mooi drama geworden. Minder beklijvend als A Separation, maar toch goed geacteerd en boeiend verteld. Al komt het nooit echt als nieuw of verfrissend over helaas.

Een pak minder dan de vorige Farhadi's (mijn vierde ondertussen al!) maar uiteindelijk zien we met vlagen toch de herkenbare stijl van Farhadi terug, en krijg je na lang wachten toch uiteindelijk nog waar voor je geduld. Interessant script, goed geacteerd, audiovisueel een beetje saai en de achtergrond van de hoofdpersonages vond ik niet echt zo boeiend, wat het wel een vrij lange film maakte. Hij had het nadeel om na Apocalypse Now aan de beurt te komen. Maar al bij al toch de moeite waard om gezien te hebben. Kleine 3,5*

Het instortingsgevaar illustreert een reëel probleem in Teheran. De laatste jaren wordt daar veel gesloopt en gegraven om plaats te maken voor nieuwbouw, soms met nefaste gevolgen voor de resterende oude gebouwen. Van op het balkon zijn er wolkenkrabbers te zien in de achtergrond.

Er zijn verschillende parallellen met Death of a Salesman, het toneelstuk van Arthur Miller dat ze aan het repeteren zijn met hun amateurgezelschap. Emad is zowel vóór als achter de coulissen getrouwd met Rana. Het is echter de bejaarde aanrander die op Willy Loman lijkt, want ook hij is verzwakte rondrijdende verkoper. Na zijn hartaanval huilt Rana met een hand voor de mond, precies dezelfde houding als op het einde van het toneelstuk.

Het dagelijkse leven van de Iraniërs lijkt nogal op dat van westerlingen, al zijn er ook verschillen. Ze voeren een Amerikaans toneelstuk op, maar krijgen wel te maken met censuur. De actrices moeten een hoofddoek en voldoende bedekkende kledij dragen, zelfs als dat niet bij hun rol past. SpongeBob is populair bij het schattige jongetje, maar in de klas behandelen ze het Iraanse Gaav.

De centrale gebeurtenis krijgen we niet te zien, maar door de getuigenissen samen te leggen wordt wel ongeveer duidelijk wat er gebeurd is. Daarna dreigt de echtgenoot zich tot een ordinaire wraakactie te verlagen. De zwakke gezondheid van de dader stelt hem echter voor een dilemma. Een aangrijpend moment is wanneer Rana als slachtoffer zelf smeekt om genade te tonen voor haar aanrander.

Asghar Farhadi plaatst z'n drama in een milieu dat hij kent, want hij heeft zelf theater gestudeerd in Teheran. Door het gebruik van handcamera en het mijden van technische effecten en achtergrondmuziek bereikt hij een nuchtere, realistische stijl die aansluit bij de Europese stroming. De twee hoofdrolspelers weten zeer goed botsende en tegenstrijdige emoties weer te geven.

Goeie film over een koppel die noodgedwongen moet verhuizen naar een ander appartement. Een wat trage opbouw en de eerste helft had wat korter gekund, maar dit wordt goedgemaakt door het laatste gedeelte wat een paar sterke momenten oplevert. Een verhaal over schuld, wraak en vooral eer (een begrip dat in de Iraanse cultuur een andere waarde kent dan in de westerse cultuur).

De opbouw van de film is traag en is zowel indrukwekkend als saai in z’n realisme maar de film werkt naar een intense en spannende climax toe. De relatie met het toneelstuk van Arthur Miller lijkt te zitten in hoe langzaam de man van het stel zichzelf, de werkelijkheid en z’n vrouw kwijtraakt onder druk van de culturele normen (en z’n emoties).

Wat een geweldig acteerwerk. Vanaf het begin begon het al spannend en het bleef tot het einde spannend.

Het eerste dat opvalt - vermits dit een film is afkomstig uit Iran - is dat het scenario zeer handig omheen politiek commentaar fietst. Is ook gevaarlijk. Kijk maar wat er is gebeurd met Jafar Panahi. Enkel een zinnetje ivm censuur omtrent de toneelvoorstelling maar bij zowel de verhaallijn toneelgroep als aanranding : geen politie, geen administratie, geen gemeente. De link met theater is fascinerend. Niet alleen dat de toneelsituaties min of meer ook in het echt gebeuren maar ook omgekeerd (bv op het einde doet hij de lichten uit en volgende shot is het uitdoven van de lichten in de toneelzaal, het is ook geen schakelaar maar een hendel zoals op toneel bühne. The salesman is een knap uitgediept drama waarin wraak, huwelijkscrisis en sociale druk onder de loep worden genomen. Maar de derde act en vooral het einde wordt wel gerekt met de bijna dood en dan later weer een bijna dood, de familieleden die opduiken, de ruzies tussen het koppel. Maar wel een boeiende kijk in het leven van een modern Iran dat door criminaliteit geraakt wordt.