The Girl Next Door (2007)

Gemaakte dramafilm, met een hoog rtl4-waargebeurd verhaal gehalte.

Gemiste kans, niet geheel overtuigend.

Degene die de film als horror betiteld heeft er niks van begrepen.

Jammer van de slechte uitwerking, want het onderwerp is uitermate triest. *2,5

Een film waarna je je heel erg slecht en beroerd voelt. Je voelt je gewoon ziek. Prima gedaan dus, maar of ik zoiets weer eens wil? Nee. Perrongeluk gezien maar wel uitgekeken.

Las ergens dat mensen dit heftiger en shockerender vonden dat Martyrs. Wat een grap zeg.

De film begon nog enigszins veelbelovend. De opbouw was best aardig en hoewel het acteerwerk van de kindertjes niet al te best was, zette Baker haar rol wel erg sterk neer. Haar monologen tegenover haar kinderen waren ook best overtuigend af en toe.

Dan het tweede deel, waar de film gewoon hopeloos faalt. Wel thema's als verkrachting en vrouwenbesnijdenis in je film stoppen, maar vervolgens te laf zijn om het ook expliciet in beeld te brengen. Vreemd hoor, voor een film als deze, om zulke brave concessies te doen. Zorgt er dan ook voor dat het shock gehalte gewoon verwaarloosbaar klein is wat mij betreft. Dan rest nog het einde, wellicht nog een grotere domper. Sentimenteel geneuzel (vreselijke soundtrack), wat de film alleen nog maar meer onderuit haalt.

Nee, er zijn toch echt zat films die dit veel en veel beter en indrukwekkender doen, vaak zelfs zonder allerlei vieze thema's te bevatten. Volgende keer wat minder braaf en wat meer ingetogen graag, want dit is slechts een zielige vertoning. 1,5* voor de rol van Baker en het veelbelovende begin.

Ik vond het eerste uur erg traag, het leek wel alsof iedere scene bewust gerekt werd om aan de speelduur te komen. Ik vond het gewoon niet goed opbouwend, eerder wat vervelend af en toe.

Voor een betere verfilming van dit gruwelijke gebeuren raad ik "An American crime 2007" aan!!

Goeie film over twee zusjes die na het overlijden van hun ouders bij hun tante en neefjes komen te wonen. Een film die de wreedheid van de mens in alle gruwelijkheid laat zien. De psychologische en later ook fysieke folteringen leveren een aantal ongemakkelijke scenes op. Zeker wel indringend, maar niet overal even geloofwaardig gebracht.

Het is natuurlijk een gruwelijk verhaal,helemaal omdat het waar gebeurd is.

De soundtrack was tergend slecht.

Het spel oke .

Maar omdat het op weinig verschillende locaties afspeelt, en het er soms wat als een B tv film uitziet

geen grote voldoende.

Aparte film, misschien wel 1 van de schokkendste films die er is, alleen je ziet bij deze geen bloot of echte martelingen misschien maar goed ook want anders had de film niet eens uit mogen komen.

Wel beter dan ''An american crime''

De hele premise klonk veelbelovend. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, een van de gruwelijkste gevallen van kindermishandeling in de USA. Dat gebeurde in 1965 met de 16-jarige Sylvia Likens in de staat Indiana. In hetzelfde jaar was er nog een andere film uitgebracht gebaseerd op deze zaak, An American Crime. Die toonde naar het schijnt niet zo veel van de gruwel. Niet dat 'The Girl next Door' erg expliciet was. Op het eerste zicht misschien niet nodig, aangezien oudere films al vaker effectief bleken door de kracht van de suggestie.

Blijkbaar is het nog meer gebaseerd op een gelijknamig boek van auteur Jack Ketchum. In dit boek werd alles beschreven vanuit het standpunt van de buurjongen Davy, die achteraf gezien een fictief personage bleek te zijn. En daar wringt al een beetje het schoentje. Niet alleen blijft hij lange tijd nogal passief, een verhaal als dit lijkt me veel beter om bekeken te worden vanuit het oogpunt van het slachtoffer of iemand die dichter bij haar stond zoals haar jongere zusje. Waarom zou Davy trouwens een vriend zijn van die nare familie in de eerste plaats?

Karakters blijven ook oppervlakkig. In het begin is het nog wel 'amusant' dat tante Ruth haar zonen laat roken en drinken en brainwasht met gepredik. Ze is een misogynist, maar waarom? Zag ze Meg als een bedreiging of waarom zou ze zo neerbuigend zijn naar haar eigen geslacht? En ze heeft geen problemen dat haar jongens met buurmeisjes omgaan. Ik sympathiseerde met Meg en haar zusje Susan al kregen ze naar mijn zin te weinig te doen. David is lange tijd vooral een voyeur en de rest van de kinders zijn robotjes die doen wat mama zegt met weinig overtuiging en niet al te beste teksten. De karakters werden op den duur karikaturen die er precies weinig zin in hadden.

Pluspunten zijn de enkele martelscènes, hoewel veelal suggestief niet prettig om te verwerken. Helaas is de overgang van kleine pesterijtjes naar de gruweldaden niet echt geloofwaardig. Er wordt teveel tijd gestoken in het gewauwel van Ruth en te weinig aandacht besteed aan de band die Davy met de zusjes had opgebouwd noch hoe de zusjes het zelf allemaal hebben beleefd. Dat heb je natuurlijk als je het verhaal enkel toont vanuit het oogpunt van een buitenstaander die maar bij een selectief aantal gebeurtenissen aanwezig is.

Als er een film bestaat vanuit de beleving van de zusjes dat zou me meer kunnen boeien. Maakt niet uit of ze er een fictief personage instoppen die het voor hen wil opnemen, maar op deze manier voelt het te veel als voyeurisme dan een drama.

Jammer.

Had er vooraf veel meer van verwacht. Met een status als 1 van de meest verontrustende films kan deze film dan ook niet ongezien blijven. Maar het lijkt me vooral de suggestie inderdaad die deze film zo zwaar maakt, want qua in beeld gebrachte gruwelijkheden valt het nog mee.

Het acteerwerk is in principe prima, maar eigenlijk vooral te gemaakt. De jonge knapen doen het namelijk best leuk, maar spelen gewoon niet erg realistisch. De iets oudere Auffarth kampt met hetzelfde probleem. Baker vond ik simpelweg gewoon niet zo heel sterk of dreigend spelen.

De regie is best klassiek, en een beetje soap-achtig. Het is inderdaad een film die je normaal op RTL4 kan tegenkomen in het eerste gedeelte. Zodra de film naar de tweede helft springt is het duidelijk dat het toch niet op die zender thuishoort. Het is qua horrorfilm wat meer deprimerend en zwaarder dan de algemene horrorfilm.

Maar het is vooral wat er geïmpliceerd wordt die het zwaar maakt, want een hoop gruwelijkheden worden nauwelijks tot niet in beeld gebracht. Het is desondanks nog steeds zwaar en regelmatig verontrustend, maar vooral door wat er geïmpliceerd wordt en niet wat er uiteindelijk wordt laten zien.

De kracht van deze horrorfilm zou moeten zijn dat het realistisch is, maar dat breekt niet erg door. Elk kind is erg ongekend sadistisch zonder aantoonbare reden. Daardoor krijgt de film een nogal gespeeld gehalte wat de geloofwaardigheid weg doet nemen. Iedereen is zo bezig met een type te zijn dat ze vergeten geloofwaardig te spelen.

Het einde zou een bepaalde emotionele impact moeten hebben, maar eigenlijk ging het allemaal zo snel en kort-door-de-bocht dat het niet echt binnenkomt. Het gehele tweede gedeelte voelt een beetje afgeraffeld aan, vooral omdat de band tussen Auffarth en Manche nog niet voltooid opgebouwd wordt in het eerste gedeelte. In het tweede deel laten ze vooral gewoon gruwelijkheden zien zonder dat er nog een band voelbaar is. Je leeft daarom ook niet echt mee, hoe vreselijk het allemaal ook is.

Visueel nog wel aardig, vooral op de zwaardere stukken. Maar voor de rest is het als film toch een beetje afgeraffeld en mist het een bepaalde vorm van realisme. Het kan uiteraard echt gebeuren, maar dat is gewoon niet voelbaar in deze film. Het gehele idee dat dit mij ook kan overkomen kwam gewoon niet over bij mij, en dat zou wel moeten lijkt me.

Overigens is het nog wel fijn dat de film ver gaat in wat het suggereert. Dat heeft namelijk wel een impact en ik zat geregeld ongemakkelijk te kijken. Het wekt wel een reactie op, maar uiteindelijk niet genoeg en soms ook niet de juiste. Het is niet slecht, maar het had vooral beter kunnen zijn.

Oef, heb je het echte verhaal niet gelezen? Alle getuigeverklaringen.. Deze film is dan nog mild.. De echte Sylvia Likens had het nog vele malen zwaarder. Ergste waargebeurde verhaal wat ik tot nu toe heb gelezen, wat moet zij hebben geleden

Het idee dat zoiets kan gebeuren, en dan nog op een manier erger dan in de film te zien is...

Om doodziek van te worden. Wie kan dergelijke ondieren nog enige vorm van proces gunnen.

En dan zijn ze nog vervroegd vrijgekomen ook. Afmaken die handel. Wat mij betreft op de meest verschrikkelijke Middeleeuwse manier.

De film is gebaseerd op een gebeurtenis in 1965. Sylvia Likens en haar zusje werden in het pleeggezin waar zij waren ondergebracht, stevig vernederd en mishandeld door de pleegmoeder, haar kinderen en buurkinderen. Hoe een onmenselijk staaltje moordzuchtige groepsdynamiek een voortschrijdende uitholling van de menswaardigheid van de slachtoffers tot gevolg had. Verbijsterend.

Verbijsterend is ook de film. De afgrijselijke gebeurtenis is niet meer dan een sjabloon om een sadistische en banale film aan op te hangen. In plaats van een film die dramatisch en psychologisch onderzoek verricht naar de gesteldheid van de personages, iets probeert te verklaren, de daders en slachtoffers laat spreken, wordt de kijker geconfronteerd met een platte tentoonstelling van sadistisch leed. The Girl Next Door riekt naar exploitatiecinema.

Leuk voor de liefhebbers. Ik vond het een zinloze film.

Je hebt twee films die gebaseerd zijn op de zaak Gertrude Baniszewski met als slachtoffer Sylvia Marie Likens. beide rond hetzelfde jaar zijn uitgebracht. Je hebt namelijk ook nog An American Crime (Film, 2007) van Tommy O'Haver en met Ellen Page (toen nog, nu Elliot Page), deze is ook eerder gecatalogeerd onder biografie/drama. En tuurlijk kan je van zulke gruwel, geen verfilming maken, zonder het besef, welk enorm leed dit meisje moest ondergaan en dat dit ongezien hard binnenkomt en je bij de keel grijpt. Ik vond 'An American Crime' juist nog harder en realistischer binnenkomen, ondanks minder expliciet te zijn en geen horror-label te dragen. Ik heb het al eerder gezegd, een bikkelhard, realistisch, schokkend drama, doet veel meer met m'n beleving, inleving, emoties, dat ie me dan eerder met zwaar en intriest gevoel achterlaat, dan dat een horror pur sang dit zal doen.

Het gaat natuurlijk over een ongeziene moordzaak, waarbij m'n zowat het meest gruwelijke heeft teweeg gebracht bij het slachtoffer. Sylvia Marie Likens heeft dit letterlijk ondergaan, 3 maanden van weerzinwekkende foltering en niet alleen door Baniszewski, maar ook nog is door haar kinderen en buurtvrienden, om uiteindelijk na 3 maand te bezwijken onder deze niet te vatten gruweldaden. Waargebeurde gruweldaden door de mensheid, worden toch voor 99.9% verfilmd of er op gebaseerd? En toch logisch dat dit dan ook nog eens uit andere invalshoeken bekeken wordt en in andere stijlen verfilmd wordt. En indd deze 'The Girl Next Door' legt zich pak meer op de torture en het expliciete. Wat ik als horror addict evenzeer kan waarderen, mij lieten ze beide allesbehalve onberoerd en beide kregen een 9/10, elk voor hun eigen invalshoek en kracht.

Maar echt, moest je 'An American Crime' nog niet hebben gezien, misschien kans geven en kun je zelf vergelijken

Reactie 8j later, why not, kon deze niet laten, omdat Martyrs (Film, 2008) my all time favorite is, nog geen enkele film heeft em van zn troon kunnen smijten

Naah dergelijke mensen zijn niet goed snik xD Zijn zo totaal verschillende kijkervaringen, 'The Girl Next Door', de meer expliciete versie van 'An American Crime', zijn heavy door hetgeen dat meisje in real life heeft moeten verduren en daarom zwaarmoedig.

Martyrs heeft mij een vd meest unieke kijkervaringen gegeven, ik voelde en ervaarde zoveel meer dan een 'horrorfilm' Is dit de schokkendste, ziekste film ever? Ja in zijn soort enig uniek. ‘Martyrs’ is gruwelijk, doodeng, schokkend, gewelddadig, genadeloos, monsterlijk, krankzinnig, macaber, vijandig… ja wellicht zelfs kwaadaardig. Alsnog schieten al deze woorden tekort. Daarvoor is ‘Martyrs’ teveel een beleving, een ervaring en vooral een gigantische mokerslag in het gezicht van de kijker. De klap die dat achterlaat is met geen pen te beschrijven.

De media duwde deze naar voor als het Franse antwoord op Hostel en Saw. Deze film gaat veel verder dan dat. ‘Saw’ en ‘Hostel’ waren films met veel marteling erin, maar lijken op een aflevering van een gemiddelde kinderserie vergeleken hierbij, Het verschil is dat ‘Martyrs’ zelf een martelgang is. Je zit niet veilig in je stoel te kijken naar anderen die gemarteld worden, maar gaat zelf deel uitmaken van die marteling. Daar zit hem het verschil in. Om deze film ook maar zelfs te vergelijken met Amerikaanse publiekstrekkers als dat is al bijna een schande.

Éen andere film, heeft me nog zo'n uitzonderlijk unieke beleving/ervaring weten te geven en dat is ‘Melancholie der Engel’ van Marian Dora. De film weet z'n totale verdorvenheid en nihilistische boodschap over te brengen, ongezien. Verder, bedenk jezelf wat dat het meest immorele is dat je een ander mens kan aandoen én verdubbel dat. Hij weet je de meest immorele kant van de mens te laten zien, in zijn twee en een half uur durende film waarbij je je op geen enkele moment kunt identificeren met hetgeen wat je te zien krijgt. Cinematografisch is het ook prachtig, met erg mooi geschoten scènes en in ware arthouse-stijl.

Probeer alleen nergens tijdens deze film een moraal te vinden, want die is er niet.

Maarja aangezien deze hier niet staat, ondanks al door meerdere aangegeven, wegens te veel blood, maar Lucifer Valentine heerlijke kots en poepporno (wat ik ook zeer kan waarderen), mag hier dan wel. Ach hierdoor kan ik deze niet in m'n top10 zetten, zou minstens 2de stek innemen en afwisselend met Martyrs op 1

Dank je voor de tip. Die onthoud ik

Wat was dit voor zieke shit. De overbelichting en gruwelijke taferelen zullen me bijblijven, de rest not so much. De vergelijking met Martyrs gaat wel op. Allebei gaat het om marteling en vernedering, maar bij Martyrs getroostten ze zich ten minste nog de moeite er een pseudofilosofische saus over te gieten.

Overdreven hoog gewaardeerde film, die bewijst dat een ‘based on true events’-label soms meer gewicht heeft dan een goed uitgevoerde vertelling.

Het gaat op zó veel fronten mis hier, dat ik een beetje moet lachen om de geschokte reacties die het toch bijeen weet te harken. Toegegeven: het moet ook niet makkelijk zijn om een case-file of krantenknipsel terug te brengen tot de gestructureerde omstandigheden, oorzaken en beweegredenen waarmee zulke gruweldaden tot een inleefbaar geheel te construeren zijn. Maar de poging die hier gedaan wordt is echt erbarmelijk te noemen. Je kunt net zo goed een foto laten zien, voorzien van onderschrift ‘echt gebeurd’.

De film probéért het wel zo opzichtig, met die melodramatische terugblik van Atherton als de volwassen David aan het begin, de zwartgallige maar holle frasen waarmee Ruth de haat en martelingen aanzwengelt, de zogenaamde onontkoombare groepsdynamiek die middels erg kunstmatige stukjes dialoog benadrukt wordt, die tekening die op het eind nog terugkomt en waarvan het me niet zou verbazen als er wat tranen op druppelen.

Het script stapelt ellende op ellende, maar doet dat zonder een moment écht te investeren in de innerlijke beleving van om het even welk personage. Ze zijn allemaal zo plat als een dubbeltje en zonder uitzondering terug te brengen tot één karaktertrek of functie. Als de martelpraktijken dan steeds macabere vormen aannemen, voelt dat gratuit en gemakzuchtig. Op het einde blijft dan nog een beetje onduidelijk hoe Meg na de komst van die agent alsnog het leven kan laten, alsof de schrijvers daar echt niks op wisten te verzinnen en het dus maar opvullen met een melodramatisch (maar al even ongefundeerd) momentje tussen David en Meg, alvorens Atherton nog eens met wat mijmeringen te laten afronden.

The past catches up to you, whether you like it or not. It can be a gift or a curse if you let it.
*gooit een steen in het water*
I will never forget the gift of Meg Loughlin, though I am plagued with the torment of failing again, failing somebody.
*ziet jonge Meg weerspiegeld in het rimpelende water*
But as she taught me, it's what you do last that counts.
*fade-out*

Dat de film met zo’n werkelijk nietszeggende quote durft te eindigen, vind ik misschien nog wel het grootste onrecht hier. Het doet het waargebeurde verhaal van Sylvia Likens totaal geen eer aan maar exploiteert haar afschuwelijke ervaringen om er een generiek en onkundig gedraaid RTL-4 filmpje uit te persen. Bah. 1*

Ik heb hier toch een dubbel gevoel bij. Langs de ene kant is Ruth één van de meest afschuwelijke personages die ik de laatste tijd in films ben tegengekomen. De martelingen zijn mensonterend, maar ik had het gevoel dat de regisseur zich teveel focuste op deze gruwelijkheden. Naast de martelingen wordt er te weinig spanning gecreëerd en dat zou deze film naar een hoger niveau getild hebben. Een mogelijkheid was om de agent meer te laten betrekken, want buiten dat ene kleine huisbezoek is hij niet in beeld geweest (tot het einde uiteraard waar hij te laat komt). Ook de ouders van Davy hadden een grotere rol kunnen krijgen om die Ruth eens aan de tand te voelen, maar blijkbaar was er niemand anders bezorgd om Meg en Susan als ze dagenlang of misschien wel wekenlang niet buiten kwamen. Er waren genoeg mogelijkheden om hier meer suspense in te brengen.

2.5*