Non Si Sevizia un Paperino (1972)

De sfeer van het Italiaanse platteland heeft wel wat, maar kan niet op tegen de aparte stijl van Fulci's voorgaande giallo A Lizard in a Woman's Skin. Toch heeft deze film wel zijn momenten. Zo zien we jonge jongens van alles doen wat god hen verboden heeft. Daarnaast is er nog een fraai in beeld gebrachte politie klopjacht te zien en worden we zelfs nog wat getrakteerd op gore door de scene bij het kerkhof.
De plottwist is alleen voor de oplettende kijker niet verassend, waardoor het laatste deel van de film wat minder effectief is.
Al met al een degelijke giallo, hier en daar wat gebruik makend van sexploitation (vooral de scene waarin een naakte vrouw een jongen verleid).

Occultisme en religie onder de lieden van een kleinburgerlijke plattelandsgemeenschap in Zuid-Italië. Wie is nou toch de gemenerik die zich steeds opnieuw vergrijpt aan de onschuldige jongemannen in de regio? Voornaamste personages hebben steeds hun dader klaar, maar elke keer dient er zich een nieuwe plotwending aan waarin de moordzaak opnieuw ingekleurd wordt. Fulci weet de vergezochte verhaallijn dan ook te verpakken in een sexy seventies sfeertje, dat de kijker van begin tot eind meeneemt in een bevreemdende soort eigen schoonheid. Of hoe warrige scripts, overacting en slechte nasynchronisatie in Giallo tot daadwerkelijk fijnere films leiden. De wraak op La Maciara is één van de meest stijlvolle stukken cinema die ik sinds Dario Argento's Suspiria (1977) zag.

Na pas A Lizard in A Woman's Skin te hebben gezien, nu ook Fulci's andere Giallo's eens bekijken.

In een dorpje op het Zuid-Italiaanse platteland worden drie jongetjes vermoord. Verschillende dorpelingen zijn verdacht en de politie staat voor een raadsel. Was het een maniak, zwarte magie of zit het ingewikkelder in elkaar?

Het acteerwerk in deze Giallo was prima en de dub was wel te doen. Kon mijn lach even niet inhouden toen een klein jongetje door een volwassen vent was gedubd.

Qua plot is Don't Torture a Duckling net als A Lizard in A Woman's Skin weer erg sterk voor een Giallo. Het verhaal is oprecht spannend en persoonlijk zag ik het einde helemaal niet aankomen. Tegenwoordig is het een beetje een cliché geworden dat de moordenaar een Priester is, maar in de jaren '70 - en al helemaal in Italië - zou niemand dat voor mogelijk hebben gehouden. Zelf wil ik graag geloven dat een Priester daar niet toe in staat is (maar dat is eigenlijk onzin natuurlijk). Ik vind dat Fulci het hier goed brengt. Het motief was uiteraard dat de jongens op het punt stonden te zondigen en de priester hun onsterfelijke ziel heeft gered door ze te vermoorden...

Hoewel A Lizard in A Woman's Skin gave droomscènes had vind ik deze film visueel toch beter. Geen schuddende hand-camera's meer maar erg goede cinematografie, geschoten in widescreen (zoals het hoort). Ook hier heeft Fulci een aantal gave split-diopter shots gebruikt. Riz Ortolani is geen Morricone met maakt hier toch een meer dan degelijke soundtrack. Sommige tracks zijn hergebruikt in Cannibal Holocaust.

De film had een aantal briljante scènes. De wraak-scène op het kerkhof deed me een beetje denken aan Quentin Tarantino. Erg apart en modern om er zo'n 70s radio eronder te zetten. En uiteraard die finale aan het einde. Waar je in slow-motion die bloedcapsules ziet exploderen in het hoofd van een dummy. Echt geweldig, dit soort typischheid.

De film die ervoor zorgde dat Fulci bekend werd in Italie. Al kwam dat vooral door de controversie rond het feit dat de moordenaar een Priester is. Fulci heeft ooit gezegd dat van alle films die hij heeft geregisseerd, dit zijn favoriet is. De film is ook deels autobiografisch omdat het verwijst naar Fulci's jeugd op het platteland van Italië. De film houd zich bezig met het opgroeien van jongens in een gesloten dorpsgemeenschap. Daarnaast prijst Fulci het individu en is de film ook een soort aanklacht tegen de corruptie binnen de Katholieke Kerk (iets dat hem niet in dank werd afgenomen en waardoor de film nauwelijks in de bioscoop te zien was).

Over het algemeen zijn A Lizard in A Woman's Skin en Don't Torture a Duckling even goed. Ze hebben allebei een prima plot en hebben ieder hun eigen visuele kwaliteiten. Binnenkort ook Perversion Story eens kijken. De titel van de film is eigenlijk maar vaag, want buiten die plastic Donald Duck is er geen enkele eend die gemarteld wordt. Een aanrader voor de Giallo-liefhebber.

Veel films van Lucio Fulci heb ik nog niet gezien (op het moment van schrijven volgens mij maar één). Maar deze beviel me zeer goed. Een prachtige setting op het Italiaanse platteland. Weinig gore maar één scene springt boven alles uit. Die scene is gewoonweg fantastisch. Voor een doorgewinterde film kijker is het qua verhaal misschien niet al te sterk, maar ik vond de plottwisten van een maniak naar zwarte magie of toch anders wel erg goed gedaan. Een charmante en sfeervolle Giallo film.

Arrow Video wie anders

Deze film is een echte uitschieter in het genre. Fulci is erop uit de onschuld van het idyllische platteland onderuit te maaien. Hij doet dat genadeloos en leeft zich helemaal uit in het proces. Het levert enkele onmisbare scènes uit zijn oeuvre op.
Ik zou deze film heel graag eens herzien in een volle zaal, vooral die scène waarin die priester-pop helemaal kapot valt. Heerlijk wtf-moment, moest het direct 3 keer terugspoelen en opnieuw kijken.

De beste giallo die ik tot dusver gezien heb. Die Fulci kan wel een film maken zeg. Prachtig van kleur, locatie en sfeer en spannend tot het einde. De mooie Florinda Bolkan is de dorpsheks en de verleidelijke Barbara Bouchet zorgt voor een vleugje seks dat er nu eenmaal ook bij hoort in dit genre. Bewijs dat in de jaren zeventig Italiaanse films niet alleen sufgeluld werden door talking heads in toneelmatige settings en dat het ook anders kon. Deze heeft de tand des tijds ruimschoots doorstaan. Maar dit is natuurlijk veel meer dan een giallo. Fulci steekt hier de draak met de kortzichtige dorpsbewoners die herhaaldelijk het recht in eigen hand nemen zonder zich te verdiepen in feiten. En zoals gewoonlijk in deze tijd komt de Rooms-Katholieke kerk er ook niet al te best vanaf. Minpuntje was dat ik het motief van de moordenaar niet begreep, maar dat heb ik met moderne films ook vaak.

Niet onaardig maar ook niet direct top. Ik heb betere giallo's gezien. Maar....dat moet gezegd worden. Die Barbara Bouchet is toch wel een moordwijf. Die scène in het begin waar zij zich naakt vertoonde voor het zeer timide jongetje vond ik een van de mooiste scènes in de film. Ook het laatste kwartier - de ontknoping - mocht er zijn uiteraard maar was wel erg voorspelbaar.

Dit is de 5e film die ik van Fulci heb gezien waarvan ik Zombi 2 (1979) toch wel verreweg de beste vond.

Waardering: 3½ sterren (inclusief een ½ ster extra voor Patrizia)

Fulci.

Ondanks dat dit pas mijn tweede film is van de beste man denk ik dat ik nooit echt vriendjes met hem ga worden. Dit soort oudere films liggen me wat minder, ook al zie ik er in waarom andere mensen hier wel een fan van zijn. Deze film heeft zo zijn sterkere punten, maar deze worden afgeremd door de mindere punten.

In ieder geval kan ik al moeilijk om de dub heen kijken, die ook gewoon volledig intentioneel lijkt te zijn. De film neemt zichzelf aardig serieus, en raakt ook aardig heftige onderwerpen aan. Die ongemakkelijk luide stemmen daar doorheen gooien werkt dan ook niet echt voordelig. Dit is echter niet perse iets dat deze film fout doet, dit is iets wat heel veel films uit de 70s en 80s fout doen. Toch blijf ik me er elke keer aan irriteren.

Visueel zitten er aardige beelden bij, maar deze zijn vooral te danken aan de prachtige, broeierige sfeer die de locatie met zich meebrengt. Het team achter de regie voor deze film kiest heel precies de mooie plekjes uit, en bovendien zijn enkele scenes tussendoor ook aardig luguber die een aparte en zeer nare sfeer met zich meebrengen.

Helaas is het acteerwerk van erg laag niveau en kent de film een hoop personages die vervelend zijn. De manier van acteren is in ieder geval overdreven en onrealistisch, en enkele moordscenes zijn te doorzichtig waardoor ze de tijd niet hebben overleefd. Een echt beklemmende sfeer ontbreekt, en het verhaal kent ook te weinig verrassingen om te blijven boeien.

Het werkt als film toe naar een finale die een aardig emotionele lading geeft, maar kan niet opwegen tegen een nogal langzame en slome film die te lang doorgaat. Sommige scenes lijken werkelijk niet over te gaan. De algemene vermoeidheid die ik van de film kreeg zorgt ervoor dat ik nooit echt in de film kwam en er dus ook moeilijk van kan genieten. Leuk voor de liefhebber, maar daar behoor ik niet toe.

Shadowed Gezien de aard van je kritiek vrees ik dat je Fulci beter helemaal links kunt laten liggen. Ik denk dat je zijn andere films nog irritanter gaat vinden.

Goede van Fulci... een plattelands-serial killer movie met een onrustig en zwaar klimaat die over de volledige lengte goed in elkaar stak. Dat het hier om een kindermoordenaar gaat maakt het toch wat guurder. Tegen zijn gewoontes in wordt het nooit té schokkend want dit maakt nog deel uit van zijn pre-horror periode. De scène waarin een verveelde rijkeluisdochter poedelnaakt een minderjarig jongetje lijkt te verleiden is dan nog de meest dubieuze scène uit de film. Waar was dat goed voor? De whodunnit bleef me in het ongewisse houden tot het einde en de kruisbestuiving met het drama genre werkt bijzonder goed. Dat deze Fulci goed gewaardeerd wordt verwondert me niet. PS / de poster spoileren wel, gelukkig besefte ik dat pas na de kijkbeurt.

Naar verluidt is dit de favoriete film van Fulci zelf. Je kan hem moeilijk ongelijk geven. Goed camerawerk, goed script, en geëngageerde acteerprestaties. Op visueel vlak heb ik mooie dingen gezien … bevat ook veel symboliek. De openingsscene is prachtig en spreekt boekdelen. De prostituées die arriveren in een afgelegen Italiaanse locatie dankzij de snelweg over de toen hypermoderne betonnen brug … de jongens die onschuldig lijken op het eerste zicht maar dan meteen het tegendeel bewijzen … niet veel is wat het lijkt in deze film. En daardoor blijft het interessant. Op het moment dat je denkt te weten hoe de vork in de steel zit, komt er wel weer een twist.

De film wordt gerekend tot de giallo’s al vind ik het meer detective dan thriller. Weliswaar bevat het een brute scene waarin één van de personages expliciet en bloederig in mekaar geslagen wordt. Ook dat verwacht je ergens van een Fulci. De muziek is van Ritz Ortolani en geeft een bizarre grandeur, wat je zo vaak hebt bij dit genre.

Thema’s als het seksueel verleiden van kinderen … zeer gewaagd dit. Ook vandaag nog en dat moet het toen zeker ook geweest zijn.

Op het dvd-hoesje dacht ik een (dood) kind te zien dat vastzit in een blok ijs, erg luguber, maar dat bleek dus net iets anders. Don't torture a duckling is onmiskenbaar een aanklacht tegen de kerk en semi-autobiografisch (Lucio Fulci groeide ook op op het platteland en genoot een strenge katholieke opvoeding). Ergens aan het begin geeft de priester de media de schuld voor de gepleegde kindermoorden: "De mensen kijken televisie, ze gaan naar de bioscoop, ze lezen kranten met hun schandaalfoto's. En wanneer er iets slechts gebeurt, vraagt iedereen zich af waarom!" Vrij heftige scènes toch wel, zoals de brute aanval door een paar mannelijke dorpelingen op 'de heks', al zien haar toegebrachte verwondingen er nep uit en vloeit er voor giallo-begrippen weinig bloed. De scène waarin een naakte vrouw (als geintje bedoeld) het jongetje versiert, zou in deze tijd niet meer kunnen denk ik en de nodige vraagtekens opleveren.

De film eindigt in een soort van Dagboek van een Herdershond meets Charles Bronson climax.

O, de poster is veranderd zie ik. Vanwege dat rechten-gezeik natuurlijk.

Komt in maart uit op 4k bij Arrow