Chung Hing Sam Lam (1994)

90s-alles-kan-alles-mag-filmpje

Kar Wai Wong lapt de klassieke regels van de kunst zonder schroom aan zijn laars. Probeer bijvoorbeeld maar eens een lijn te vinden in de muziekkeuze. Een smorgasbord van cheesy - maar zeer schattige - popnummers, Indische herrie en een streepje klassiek. Toegegeven, er is wel een rode draad: California Dreaming, dat volledige grijsgedraaid wordt. Een mooi nummer verder, verveelde niet.

Ook visueel heel leuk. Met een camera die geen seconde stilstaat zet Kar Wai Wong de chaos in Hong Kong mooi in de verf. Niet te gepolijst en hier en daar wat rauw. In de jaren '90 mocht het nog allemaal. De fotografie is bovendien lekker - euh - "retro". Daarom is Chungking Express zeker een prent om te koesteren.

Mocht het nog niet duidelijk zijn: deze film is in de eerste plaats een stijloefening. Het verhaal - in hoeverre je überhaupt van een verhaal kan spreken - hangt met spuug en paktouw aan elkaar. We volgen gewoon een paar personages met maffe trekjes. Behalve het meisje in de sandwichbar zijn de acteurs ook vooral een onderdeel van het decor. Deert verder, de nadruk ligt op sfeer.

Niet dat je volledig meegesleept wordt, maar wel een fijne belevenis. 3.5*

Werkelijk haast geen benul waar ik naar heb zitten kijken. Enige wat ik weet is dat ik, in tegenstelling tot In the Mood for Love als een magneet ertoe aangetrokken word en em nu al meteen wil herzien, want hoewel er zo goed als geen touw aan vast te knopen is, voel ik em wel! N.B: toch wel opmerkelijk dat de cultstatus van dit zeer eigenaardig filmpje zo verheven is dat ie bijna mainstream is geworden. Of zou dat toch de invloed van Tarantino zijn geweest, die mede-verantwoordelijk is geweest voor de distributie? Wie zal het zeggen..

Charmante film die op de helft wat abrupt van toon en verhaal verandert, waarin de hoofdpersonen zich nogal excentriek gedragen. Soms deed het me wel wat aan Amelie denken, met name de serveerster, die kleine veranderingen doorvoert in het huis van de tweede agent.
Ik vond het visueel wel aardig, niet zo mooi als in In the Mood for Love, wat ook geldt voor de muziek- waar ik kippenvel kreeg elke keer als het hoofdthema voorbij kwam in de laatstgenoemde film, zorgden The Mama's & The Papa's op een gegeven moment voor lichte weerzin, terwijl ik het nog best een leuk nummer vind.

Vond de mafia-dame met pruik niet erg passen bij de toon van de film, met name de schietpartij was wat misplaatst. Verder erg luchtig, los geacteerd, en het tweede deel was wel beter, al vond ik de telefoongesprekken van de eerste agent ook erg amusant.

Vond het tweede gedeelte van de film stukken beter dan het eerste, al was het maar dat een fijnere humor de film binnensluipt en Tony Leung en Faye Wong toch wel wat meer overtuiging brengen.

Het camerawerk is hier al genoeg gelauwerd, al stoorde mij die blitzinterventies toch wel wat. Er blijft weinig van op het netvlies.

Op deze film uitgekomen (had eigenlijk al veel eerder gemoeten) omdat in een reportage over Barry Jenkins, regisseur van "Moonlight", dit jaar alvast met 8 Oscarnominaties bedeeld, deze film door hem, heel wat lof kreeg toegezwaaid. Terecht trouwens, al vind ik het nu ook echt geen meesterwerk. Wel aangenaam en verfrissend in beeld gebracht.

Ja, erg leuk filmpje mede door de melancholische sfeer en het stilistische.

De meest opgewekte Kar-Wai over twee door hun geliefde gedumpte politiemannen, spelen we deze zomer twee maal. Wist je dat de muziek in de scenes met Faye Wong werd gespeeld tijdens de opnames zodat ze spontaner zou kunnen spelen? Afspraak 29.07 of 11.08 CINEMATEK - Programma - Chung Hing sam lam

Oei.

Dit lag toch een partij niet in mijn rijtje. Normaal ben ik al geen fan van dit soort films, maar Chungking Express had een behoorlijke status. Een kijkbeurt geven kan dan op den duur nooit kwaad. Het probleem is dat ik na afloop eigenlijk nog steeds niet doorheb waarom deze film zo'n status heeft.

Het begint allemaal gelukkig nog wel luchtig. Verhaaltje wordt op een vlotte manier vertelt, maar dit betreft echter alleen maar de eerste 10 minuten. De film takelt daarna namelijk snel af naar een nogal brak resultaat. Een resultaat waar ik maar weinig mee kan, want ik kon hier eigenlijk op maar weinig manieren echt van genieten.

De kwaliteit is al redelijk brak, maar dit valt nog te vergeven voor budgettaire beperkingen. Alles wordt redelijk rauw en stijlloos in beeld gebracht, en dat kan natuurlijk vooral beeldschepping zijn. Dat lukt aardig, maar dat gecombineerd met een vlottere vertelmethode en pogingen tot stijlvolle regie gaan dan al snel vloeken. Zeker als die pogingen niet lukken.

Camerawerk gaat daarbij voorop. Kar-wai slingert zijn camera alle kanten op en probeert zo energiek mogelijk te zijn, maar het komt niet verder dan een gevoel dat er een malloot achter de camera staat. Montage is verder na een tijd ook wat sloom en de soundtrack wordt tot een bedroevend niveau uitgemolken. Vaak dezelfde nummertjes opzetten, leuke trademark hoor, maar het wordt uiteindelijk veel te veel uitgebuit.

Wat rest zijn ook nogal saaie personages, op die van Wong na die behoorlijk uniek staat te spelen. Eigenlijk trekt zij in haar uppie de boel een beetje naar boven, want van de andere personages komt het niet. Zo krijg je een redelijk saai verhaaltje met mislukte regie. Was na afloop blij dat dit over was, want ik vond het behoorlijk vermoeiend.

Wat heb ik hier gister van genoten. Twee "beschouwingen" over liefde die naadloos in elkaar overgaan. Prachtig camerawerk van Doyle, onnavolgbare muziekkeuze die bijzonder sfeer geeft en onderstreept, mooi acteerwerk (wie kan er niet van Faye Wong houden) en fijn dromerig, broeierig, speels. Deed me soms denken aan een mix van Tsai Ming-Liang, Kim Ki-duk en Amélie. Zalige cinema.

Dit vond ik een hele fijne film, al vond ik het eerste verhaal net iets leuker dan het tweede, al zijn beide prima met innemende personages. Visueel mooi en soms licht-experimenteel, maar nog aan de goede kant van de streep en het zit de inhoud niet in de weg waardoor dit best een warme film is. Fijn tempo, mooie beelden, sterk geacteerd en soms heerlijk verwonderend om te kijken. En vooral met een erg fijne sfeer. Jammer dat het tweede deel net iets minder boeide, anders had deze nog een hoger cijfer gekregen. 4,0*.

Een beetje moeilijk te beoordelen film van WKW. Ik zie goede punten, en ook enkele dingen die er misschien niet helemaal uitkomen. Ik moet wel zeggen dat ik eigenlijk ook niet door had dat dit twee verschillende verhalen waren. Achteraf gezien zie ik ook wel waarom, want het eerste verhaal eindigt met de introductie van Faye Wong, en juist op dat punt wordt het verhaallijn van de ene agent opzij geschoven, en komt er een andere agent in de plaats, waardoor ik dacht dat er drie vrouwen in het spel waren: de stewardess, Mei (de afgewezen vrouw) en Faye dus. Met de andere vrouw van het eerste als tussendoortje. Verklaart ook waarom ik het zo vreemd vond dat de eerste eigenlijk "op zoek" gaat op een gegeven moment, en de andere agent dat eigenlijk niet echt doet. Dat vond ik een abrupte persoonlijkheidsswitch, maar het zijn dus twee aparte personen. Behoorlijk verwarrend, maar dit soort films moet je wel meer dan één keer zien, en storend was het eigenlijk niet echt.

Ergens las ik dat Suzhou He een film was die beschreven werd als Chungking Express meets Vertigo. Vertigo zit al te ver in het geheugen, en moet ik dus eens herbekijken, maar als ik nu Chungking Express zie, dan zie ik wel waar die vergelijking vandaan komt. Al vind ik Suzhou River dan toch de betere film. Maar omwille van die reden, wou ik deze dus al eens zien. Daarnaast onlangs zangeres Faye Wong ontdekt, die hier dus een rol in speelt, vooral dan in haar meer eigenaardige en minder mainsteam album ECOPACK, waarin duidelijk de invloeden van Elizabeth Fraser en haar Cocteau Twins te horen zijn, maar dan in mandostyle, met een paar heel prachtige nummers. Achteraf las ik dan dat ze een rol had in deze film, en ook een aangepaste versie van Dreams van The Cranberries in deze film. Neem je er dan nog bij dat deze film wel redelijk veel voorkomt in allerlei lijsten en aanraders op letterboxd enzovoort. En dat ik wel een werk wou maken van WKW en Greater China in het algemeen.

Muziek is goed, en de muziek krijgt een grote rol in de film. Cinematografie is goed. De actiescènes zijn ongewoon en uniek, maar ze komen wel wat schokkerig over. Het geeft wel een leuk effect, maar het is maar goed dat het geen trend geworden is. Nu zijn die scènes wel in de minderheid, en elders komt het schokkerige wel voor, maar werkt het ook wel goed dan. Met momenten fantastische scènes vooral dan een scène waar de tweede agent achter een verregend raam die brief opendoet, wat het hoogtepunt is. Op dat vlak is de setting Hong Kong altijd een meerwaarde, en Oost-Azië is altijd een leuke setting. Zelfs bij de wegrit van de Olympische Spelen zat ik op het scherm gekluisterd, doordat wat je daar ziet, eigenlijk nooit hier ziet, tenzij misschien in de Europese/Amerikaanse grootsteden, maar ook daar bevind ik me nauwelijks.

Wat me ook opvalt is de poetische manier van filmen. Wanneer men vroeger het had over een poetische film, dan schrok ik mij dat af, want eigenlijk heb ik weinig met poezie, maar als poetische cinema dit inhoudt, dan zal me dat toch een stuk beter liggen, zoals de agent die de dingen praat, of de andere die het heeft over de houdbaarheidsdatum van ananasconservenblikken, of over de houdbaarheidsdatum van de liefde, en zo zit de film er wel vol van.

Ik denk dat dit wel een vrij toegankelijke film is voor Aziatische normen, op de abrupte overgang in het midden na, en de sporadische actiescènes in het begin die licht experimenteel aanvoelen.

Met zijn derde film toont Kar-Wai zich een meester van zijn eigen stijl. Visueel verbluffend al komt dat natuurlijk grotendeels op het conto van Doyle. Maar zijn poëtische aanpak en realistische benadering spreken mij ook erg aan. Zijn werk is duidelijk van grote invloed op het latere werk van Malick geweest, maar zie daarnaast ook veel overeenkomsten met Uncut Gems. Er wordt dicht op de huid gefilmd en veel gebruik gemaakt van glas en reflecties. Zo heeft deze film alles in zich om een meesterwerkje te worden, want ook de muziekkeuze is fijn.

Maar toch laat de film me enigszins onberoerd. Dat komt omdat de personages en hun beslommeringen mij totaal niet weten te boeien. Inhoudelijk vind ik het enorm saai. Vooral de twee agenten vond ik totaal niet interessant. Dat is jammer want de dames zijn best leuk.

Al met al een krappe 4* voor de schitterende vorm.

Al vanaf de eerste minuut kon mij dit totaal niet boeien. Ik heb nog overwogen om de film snel af te zetten, maar uiteindelijk heb ik het toch maar afgekeken. Het werd helaas niet beter. Totaal oninteressante personages en verhaallijnen. Personages waar je onmogelijk binding mee kunt krijgen. De tweede verhaallijn komt naar het einde toe nog een klein beetje van de grond, maar die eerste verhaallijn gaat echt nergens over. Rommelig en druk camerawerk. Ook verder op visueel gebied niet echt de moeite waard. Het nummer "California Dreamin'" wordt hier echt tot vervelens toe gebruikt, waardoor het echt gaat irriteren. Met moeite afgekeken.

Wat een gewaagd en apart plotverloop van een film die doet uitschijnen naar een typische 'Chinese misdaadfilm' te buigen, maar daartoe eigenlijk nooit komt. De film houdt het erop door zich te focussen op twee politiemannen die meer in de knoop zitten met hun liefdesleven dan met de criminaliteit op straat.

Ik vond beide delen wel goed en van hetzelfde niveau. Beiden grappig en speels. De één die hopeloos op zoek gaat naar de liefde, de ander die het gewoonweg niet ziet. Het is een charmante film met prima cameragebruik, flitsend en teder. Bijzonder sfeervol ook. Het drukke Hongkong is net als de hoofden van de twee onfortuinlijken verstoord en chaotisch.

Niet dat ik het allemaal ontzettend geweldig vond, maar het is alvast een leuke kijkervaring geweest. Fascinerend genoeg met hier en daar een geweldige soundtrack, maar een meesterwerk of de cultstatus die deze krijgt, is het bij mij niet. Gewoon prima en dat is al goed genoeg.

Als je Wong Kar-wai vooral kent van zijn latere films, is dit toch even wennen. Het is een MTV-versie van zijn films, maar hij was dan ook wel wat jonger. Visueel is het weer heerlijk, maar ik mis het dromerige van bvb In the mood for love of My Blueberry Nights. Chungking Express is een tweedelige film en eigenlijk ben ik pas mee in de film vanaf het 2e luik. Maar ook al is het wat afstandelijker (zo ervaar ik het toch), is dit best een creatieve film waar genoeg gebeurt. De man is duidelijk gegroeid met de jaren.

Aangename wegkijker, en soms grappig op een fijnzinnige manier. Twee romantische verhaaltjes met als overeenkomstig geografisch punt een eetkraampje. Het eerste is wat melancholisch, met een jonge agent die na een relatiebreuk hoopt dat zijn vriendin hem opnieuw iets laat weten binnen een maand. Hij is hopeloos op zoek naar liefde. Grappigste moment was wanneer hij terugbelde naar vrouwelijke kennissen die steeds verder in het verleden lagen nl een vrouw die hij al vijf jaar niet meer had gezien en getrouwd is, en een studentje van op de schoolbanken die zich niks van hem herinnert ... Tweede story is romantischer, met de dienster van het eetkraampje die haar gevoelens niet onder woorden kan brengen voor ook weer een agent, maar dat des te meer doet met daden.

De muzikale herhalingen waren redelijk vervelend : voor het eerste verhaal is dat een reggae nummer van Dennis Brown (ca 4-5 maal), voor het tweede het geitenwollen sokken nummer California Dreaming die men tien keer mocht horen op een klein uur tijd, dus zowat elke vijf minuten.

Ook wat rommelig gefilmd verder, maar de film blinkt bij momenten toch wel uit dankzij de originele vertelstructuur en dialogen/monologen die bijzonder smakelijk zijn. Wong Kar-Wai is eigenlijk niet mijn ding maar heeft me bij deze geen negatieve indruk nagelaten. Een ruime 3*.

Een bijna eeneiige broer van Fallen Angels.

Nogmaals, met 2046 en My Blueberry Nights wist Wong Kar Wai me niet bepaald te overtuigen. Het was vrij saai allemaal... Maar het is ook al lang geleden dat ik deze films gezien heb. Fallen Angels had wat meer energie... en ook bij Chungking Express schort het daar niet aan.

Ja, wat is Chungkin Express? Het zou romantiek moeten zijn, maar komedie en misdaad lijken ook de hoofdrol te spelen. De montage en de camerawerk zijn de visitekaartjes en gaan werkelijk letterlijk en figuurlijk alle kanten op. Schreeuwerige shots van Neon-stad Hong Kong, tot rokerige shots van groezelige kamers, werkruimtes, bars en eettentjes tot de normale stadse plaatjes. Dit overheerst al bijna het hele verhaal.

Eigenlijk twee verhalen waarin in elk verhaal iemand van de arm der wet verliefd raakt op een mysterieuze of eigenzinnig type vrouw... en dit ook wil gebruiken na een breuk in hun vorige liefdesleven. We beginnen bij de dwangneurotische agent 223 die in zijn vrije tijd zijn rare hobby's heeft door bijvoorbeeld ananasblikjes met de houdbaarheidsdatum voor zijn verjaardag te verzamelen en geïmponeerd raakt door een mysterieuze vrouw die eigenlijk op zijn boevenlijstje staat. Een huurmoordenares en drugssmokkelaar die niets meer dan onafhankelijk wil zijn. De andere agent is een eenzaat die tegen zijn meubels praat omdat hij toch niemand anders meer om mee te praten heeft. En blijkbaar vind hij dat ook wel prima zo. Echter wordt hij steeds achterna gezeten door de medewerkster van de snackbar; geobserdeerd door het nummer California Dreaming, maar echt veel lengte wil hij haar niet geven.

Ander soort liefdesverhalen die dus absoluut niet op de automatische piloot gaan. Wong Kar Wai heeft me ook met dit oudere werkje toch wel erg weten te boeien en door de montage laten bedwelmen. Soms alsof je er zelf bij bent. Erg vrij en experimenteel waarbij je ook overduidelijk ziet dat er gebruik gemaakt wordt van de creatieve en grenzeloze Westerse jaren negentig. In China kon dat absoluut niet. In Hong Kong dan weer wel.

Heel fraai.

4,0*