Chicago (2002)

“Jesus, Mary, and Joseph.”

“You're talking to the wrong people.”

Degelijke musical. Chicago heeft een Oscar gewonnen en ik snap wel waarom. Leden van de Academy Awards houden van “Old Hollywood" en sterren die dansen en zingen. De film is ook vakkundig gemaakt en Zellweger, Zeta-Jones, Gere en Reilly zijn sterk op dreef. Maar toch miste ik de magie een beetje. Dit soort films hoeven geen geweldig verhaal of sterk uitgewerkte personages te hebben, maar om alleen maar te leunen op de muziek (één of twee nummers blijven je echt bij) is te mager. Alleen John C. Reilly weet nog wat van zijn personage te maken, en het dansen van Zellweger en Zeta-Jones is indrukwekkend.

als je van musicals houdt is het waarschijnlijk een leuke film

heeft toch maar mooi de oscar beste film afgesnoept van Gangs of New York en The pianist (in mijn ogen betere films). Laten we dus eens kijken hoe dat is gegaan. Zeer knap om de acts te introduceren via droom/illusie door fast pacing montage (hopla : oscar voor beste montage), recreatie van de roaring twenties is overtuigend (hopla : oscar voor beste Kostuum en art direction-set direction). Catherine Zeta Jones als star power (hopla : oscar beste supporting rol) die vuurwerk geeft. De acts zijn goed tot klasse met goede songs (hopla : oscar beste sound). Wat blijft er nog over ? Visueel verrukkelijk en de kunst om deze musical toch een thema mee te geven nl sensatie zucht van de pers AKA de mens en zijn egoïsme AKA Hollywood buit verderf uit, is geslaagd. De broadway musical blijft wel zichtbaar (bij momenten theatraal) maar aangenaam verrast.

Best genietbare film. De lage kwoteringen voor een film met 6 Oscars is te zoeken in het feit dat niet iedereen muzikale films lust.

Merkwaardig is dat het verhaal doorloopt in de uitstekende songs en variéténummers en wat de inhoud betreft, Bredero had gelijk: het leven is een showtoneel, niet alleen in de wereld van glitter en glamour, maar ook in de gevangenies, via de media-geilheid van het publiek tot in de rechtzaal.

Renée Zellweger is schitterend maar kreeg alleen maar een Oscar-nominate in de hoofdrolcategorie terwijl Catherina Zeta-Jones er één won als beste bijrolspeelster.

John Kander schreef de muziek en dat is de man die het bekende "Theme from New-York, New-York" schreef.

Lekker swingende "larger than life" rechtzaak-musical, met erg fijne vlotte editing. Zellweger is ook goed als de opportunistische Roxie. Helaas is Gere een erg slechte zanger. Toch wel een kleine 4*

Prachtige productie met veel oog voor detail, al wordt er in deze farce af en toe wel een loopje genomen met wat historisch correct is. Maar goed, in de eerste plaats is het een musical/comedy, met goeie nummers en prima uitgewerkte choreografieën, niet van het niveau van klassiek Hollywood, maar toch entertainend. Zangprestaties zijn ok, danspasjes van leading ladies Jones en Zellweger eveneens. De tapdance van Richard Gere ziet er dan weer redelijk fake uit. Even gecheckt en het is wel degelijk zijn eigen tapdance, maar het valt toch helemaal niet te vergelijken met de flair van de pro’s in de fifties. En dat heb je eigenlijk dikwijls met latere musicals: dat ‘willen maar niet echt kunnen’ gehalte wanneer het erop aankomt om het publiek te imponeren. Dat wordt hier dan uiteraard gemaskeerd met een flashy montage.

Qua verhaal kon het geheel mij sowieso weinig bekoren. De algehele cynische ondertoon hing me na een tijdje de keel uit, met uitsluitend antipathieke, vervelende, oppervlakkige personages. Uiteindelijk is de film gebaseerd op een theatermusical uit de seventies en dat verklaart misschien ook de pseudo-feministische insteek … ach ja die pertinent aanwezige anti-man attitude zullen we dan maar onder de noemer van zwarte humor plaatsen, al komen de vrouwen er ook bepaald ééndimensionaal uit.

Conclusie. Chicago wekt bij mij een mix van bewondering, relativering en oprechte afkeer op.

En weer dacht de academy er anders over dan ik. Al vond ik het prima te doen maar echt nergens echt in uitblinken en daar zit het issue een beetje. Mist een beetje een ziel en een beetje de fair van de beter musicals en is vooral vakwerk. Wel lekker vlot en compact en niet bepaald zoet. Geen vervelende film. Dat kan ik ervan maken.

Verschrikkelijk lang en de liedjes boeiden me minder dan die van - zeg - The Greatest Showman of La La Land. Toch een 3,5* door voornamelijk Richard Gere en vooral Renee Zellweger en hun erg aanstekelijke enthousiasme. Mooi gedraaid ook. Niet perse iets voor mij, maar ik begrijp de aantrekkingskracht.

Best aardig, deze vileine musical die bevolkt wordt door opportunistische, leugenachtige, doortrapte figuren. Paar nummers die de aandacht trokken waren het nummer van de 6 veroordeelde moordenaars, het buikspreeknummer en de executie van de Tsjechische. Zeta-Jones heeft duidelijk plezier in haar rol en is leuk, weet niet of ik het echt Oscarwaardig vond. Dat geldt in grotere mate voor de film zelf trouwens. Gere en Zellweger doen het OK, Reilly speelt een beetje dezelfde rol als altijd, die van niet al te snuggere goedzak, maar doet dat wel met verve.

Positief is ook wel dat de film behoorlijk onderhoudend is, er werd geen tijd uitgetrokken voor romantische subplotjes en dergelijke, de vaart bleef er in zitten.

Een musical is meestal niet aan mij besteed. Deze film won ooit de Oscar voor beste film en nog tal van andere subcategorieën. Toch heb ik steeds gehoord dat dit één van de flauwste winnaars in tijden was. Nuja, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen.

De periode rond de drooglegging, the roaring twenties en onderwereld eind jaren 20 in Noord-Amerika is zo fascinerend dat er tal van films in allerlei genres van bestaan. Ik was ook best verrast door het plot van de vernederde misleide huisvrouw die een passionele moord begaat en in de gevangenis belandt.

Zellweger en Zeta-Jones doen het geweldig in zang en dans. In zijn geheel vakkundig gemaakte film, al had ik bij Lalaland meer dat magische gevoel, betere songs ook. Gere vond ik niet geweldig als zanger, maar was uitermate enthousiast in zijn rol. C. Reilly ontgoochelt nooit en speelt zijn rol prima.

Mijn film niet en mijn muziek niet. Hij was gelukkig niet zo lang!

Meh.

Aardige poging om een misdaadkomedie in een musicalsausje te gieten, doorspekt met enkele clichés die in het belachelijke getrokken worden. Maar helaas niet zo goed gelukt. 't Is te zeggen: ik vind het nergens leuk. Geen enkele hoofdrolspeler weet te overtuigen - het gezang van Richard Gere als logisch dieptepunt.

De liedjes zijn evenmin mijn dada en qua aankleding en overgangen mocht het mij nog iets uitbundiger. De handpop-scène is tof, al de rest is te weinig. De muzikale bijdrages van Gere maar ook bv. Queen Latifah zijn erg pover en dat is natuurlijk een kleine ramp voor een musical.

2