Creepshow (1982)

Bij Creepshow staat Horror / Komedie

Ik mis twee dingen in deze film, horror & Komedie. Ik vind hem niet echt grappig, ook niet spannend. Het waren ook wel meerdere verhalen, een verhaaltje vond ik grappig, de rest totaal niet. Ik vind dit echt een schande van Romero en Leslie Nielsen. Zelfs voor Leslie Nielsen is deze heel slecht.

Stem dus ook verlaagt met 0.5, waarbij ik uit kom op een 2.0 En dat is hij waard, want deze was gewoon niet echt goed, hij leek mij wel leuk, maar toch, schijn bedriegt zeggen ze.

2.0

Ik denk dat deze wel erg goed was voor in die tijd (1982)

Zeker de speciaal effects en de medewerking van Stephen King, voor Leslie Nielsen was dit een mee pakkertje. Vergeleken met de horror films van deze tijd ja daar kan Creepshow niet tegen op.

Ik vind de de film in zijn totaal zeer amusant absurd en onderhoudend met een knipoog dus typisch George Romero.

De meeste stukjes zijn wel leuk, behalve de 2-de, aardig om een keer gezien te hebben.

Soms lachwekkend, soms griezelig.

Aardige horror, waarvan sommigen uit 'de oude doos', waarmee ik bedoel dat de trucages soms wat gedateerd zijn.

Heeft veel van The Twilight Zone, Tales From The Crypt en Lee Martin's The Midnight Hour

Aardig voor de liefhebber.

Ik houd van oude horror films maar vind deze vies tegenvallen, zeker gezien de IMDb cijfer van 6,8. De film is niet eng, niet spannend en niet leuk. Begint het net interessant te worden, dan is de aflevering afgelopen. Flauw!

De enige aflevering die ik wel aardig vond is die waarin LeslieNielsen speelde namelijk in 'Something to Tide You Over'.

Ik heb hier toch flink van genoten. De film begint op een leuke wijze. Het eerste verhaal word best grappig gebracht. Vooral het hele where's my cane? gebeuren is best lollig.
Het tweede verhaal vind ik persoonlijk het zwakste. Op een aantal flauwe woordgrappen van King na heeft dit deel eigenlijk niet zoveel te bieden. Het afsluitende nieuwsbericht is dan wel weer grappig.
In het derde verhaal speelt Nielsen op een geslaagde wijze een nogal excentrieke psycho. Een apart hoofdstukje uit deze film.
In het daarop volgende verhaal weet Barbeau te vermaken als een vrouw die 24/7 dronken lijkt te zijn. Terecht dat haar man op zoek gaat naar een gepaste oplossing.
In het laatste verhaal weet de knorrige zakenman voor genoeg vertier te zorgen. Zijn meedogenloze houding t.o.v. zijn werknemers en wie hij maar probeert te bereiken voor zijn kakkerlakken plaag zorgt voor de nodige grappie uitspraken.
Een toffe horror compilatie. De film is vlot, bevat de nodige humor en de make-up ziet er erg goed uit.

"Oh I can hold my breath for a long, long time!"

George A. Romero en Stephen King bundelen hun krachten in dit vijfluik horror-verhalen. Waar ik in Dawn of the Dead de stripboek-achtige stijl niet zo geslaagd vond is het hier wel erg leuk. De geanimeerde openingen en overgangen waren erg leuk gedaan. De belichting en de kleuren zijn ook lekker stripboek-achtig.

Voor het acteerwerk hoef je deze film niet te kijken. Vooral het tweede verhaal en het verhaal dat de boel bij elkaar houd zijn matig geacteerd. Stephen King zelf speelt een boerenkinkel die een meteoriet vind, hij mag dan erg sterke verhalen kunnen schrijven, acteren kan de meester van suspense niet echt. Maar echt storend is het niet echt.

De verhalen zijn geschreven door King en gebaseerd op comics uit de jaren '50. Er zaten er best een paar aardige tussen en het was behoorlijk sfeervol zo nu en dan. De make-up was erg sterk, de doden zag er erg cool uit en de gore was ook wel redelijk. John Harrison's score vond ik ook erg leuk, lekker spooky synthesizers.

Al met al erg vermakelijke film die lekker vlot loopt. Een van de betere van George A. Romero.

Leuke kaas, al vind ik lang niet alles even geslaagd. Eerste en laatste short zijn wat mij betreft de beste van het stel. Met name de laatste is een lekker panisch, smerig en over de top filmpje. De eerste straalt vooral veel classic zombie-fun uit, met die mistige begraafplaats en rottende undead. Die met Nielsen vond ik, tot de conclusie, een nogal vreemde eend. Je verwacht misschien ook iets anders van de beste man. Doet het trouwens wel naar behoren! Fijne rol. De rest, inclusief de wat lang lopende ''The Crate'', hadden allemaal iets meer visuele flair (of het ook mooi is, laat ik in het midden). Je merkt toch dat Romero bij ieder filmpje een andere ''handtekening'' probeerde te zetten en dan zal er altijd iets minder geslaagd tussen zitten.

Na vorige week het relatief matige en vooral gedateerde tweede deel van Creepshow te hebben gezien, was het de afgelopen twee dagen de beurt aan het eerste deel. Ik zeg bewust twee dagen, omdat ik bij de eerste kijkbeurt afgelopen donderdag na circa 40 minuten in slaap ben gevallen en dat is natuurlijk geen goed teken.

Dit eerste deel met dit keer vijf korte verhalen (allemaal verschillend van lengte en de film duurde ook circa 30 minuten langer) en ook best een aantal bekende acteurs zoals Ed Harris, Hal Holbrook, Leslie Nielsen en Ted Danson (de laatste twee in één verhaaltje), vond ik persoonlijk nog minder dan het tweede deel. Sowieso oogde het allemaal behoorlijk gedateerd (zou ik deze film in de jaren 80, als kind zijnde, hebben gezien, dan had ik het waarschijnlijk wel leuk gevonden) maar ook vrijwel alle verhaaltjes vond ik saai, flauw, kinderachtig, weinig interessant, langdradig als geheel en zeker ook niet boeiend of spannend. De film staat dan wel betiteld als een Komedie / Horror (wat het ook is), maar te lachen viel er in mijn ogen helemaal niets en qua horror stelde het ook allemaal weinig voor.

Het enige verhaaltje welke ik wel goed en leuk vond, was het verhaaltje "The Crate". Dit verhaaltje duurde met circa 40 minuten ook het langste en de uitvoering ervan zat wel aardig in elkaar. De twee kortste (met een duur van circa 15 minuten) verhaaltjes met de titels "The Lonesome Death of Jordy Verrill" en "They're Creeping Up on You!" vond ik verreweg de meeste saaie en flauwste verhaaltjes (die verhaaltjes heb ik ook regelmatig vooruit zitten te skippen). Qua effecten zag het er overigens allemaal niet onaardig uit (zeker de zombie in het eerste verhaaltje "Father's Day" en ook de kakkerlakken eindscène in het laatste verhaaltje "They're Creeping Up On You") en dat is natuurlijk te wijten aan mister horror Tom Savini (hij deed de make-up effecten) die zelf ook een hele korte rol had op het einde als vuilnisman.

Al met al leuk om eens gezien te hebben zullen we maar zeggen, maar veel plezier heb ik er niet aan beleefd. Deze reeks was dan ook echt iets voor de beginjaren 80 (en dan vooral voor kinderen) en als je deze films nu voor het eerst bekijkt (zeker als volwassenen), hebben ze geen impact meer. Men had er verder ook beter aan gedaan om de twee kortste verhaaltjes eruit te halen (dan duurde de film ook 30 minuten korter en had je nog maar 3 verhaaltjes), want dan had je tenminste nog een relatief vermakelijke film met in ieder verhaal ook bekende acteurs. Wat dat betreft heeft men er in het tweede deel blijkbaar van geleerd.

Horror Anthologies, het is eigenlijk niet zo mijn ding een bundel van korte horrorfilms omdat er weinig tijd is om een degelijk verhaal uit te werken. Toch vond ik het derde filmpje erg goed met zo een geflipte Leslie Nielsen. De andere 4 waren duidelijk van een veel minder kaliber. Het vierde filmpje met die monsterlijke baviaan in de kist was ook nog wel aardig maar de leuke momenten moesten vooral van die kerel komen die in zijn gedachten zijn dominante vrouw van kant wilde maken. Beetje jammer van het wat flauwe einde. Het tweede en laatste filmpje vond ik vreselijk kinderachtig, niks aan. Het eerste had nog wel een paar leuke momenten maar was ook alweer van een eerder kinderlijk niveau.

Ik weet nog dat die Creepshow films nog een aantal aardige verhaaltjes bevatten. Vooral het hoofdstuk met de kakkerlakken vond ik goed en in Creepshow 2 is het verhaal met de "olievlek" op het water me altijd bijgebleven. Moet ik dringend eens herzien... Misschien knullig (zijn dan ook horror comic verfilmingen), maar zeker onderhoudend.

Matige film met vijf verschillende horrorverhalen uit de pen van Stephen King. Deze film heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan. Niet alleen vanwege de effecten, maar grotendeels vanwege het tempo (ondanks de korte verhalen, hier en daar wel langdradig). Ieder segment heeft zeker wel wat vermakelijks en ze zijn leuk aan elkaar gemonteerd (als een stripboek). 3.0 sterren is net te veel.

Anthologie's ze horen sinds jaar en dag bij het horror-genre en ik ben er best gek op. Vooral omdat ze kort en krachtig zijn. Dit was een redelijke samenwerking van regisseur George A. Romero en horrorauteur Stephen King. De film bevat vijf verschillende verhalen met ervoor en erna een gebeurtenis met de jonge Billy en zijn vader.

1. “Father’s Day”

Elk jaar bezoekt Bedelia op het familielandgoed het graf van haar vader, dit omdat zij hem zeven jaar geleden heeft vermoord. Dit jaar besluit vader op te staan onder het motto ‘I want my cake’ Waarom nu pas werd niet duidelijk? Wel zien we geslaagde speciale effecten en de wijze hoe met de familie wordt afgerekend. Inclusief een jonge Ed Harris.

2. “The Lonesome Death of Jordy Verrill”

Boerenpummel Jordy ontdekt een meteoriet die op zijn boerderij is ingeslagen. Hij wordt geïnfecteerd en overgenomen door buitenaards onkruid. Stephen King vertolkt de hoofdrol in het verder slechtste filmpje van allemaal. Niet grappig, geen horroraspecten en vooral te melig.

3. “Something to Tide You Over”

De door zijn vrouw Rebecca bedrogen Richard Veckers besluit wraak te nemen. Hij graaft zijn vrouw en haar geliefde Harry Wenthworth (Ted Danson) op het strand tot hun nek in het zand zodat ze door de vloed zullen verdrinken. Maar wie een kuil graaft voor een ander... Geslaagd filmpje met een zeer goede sadistische Leslie Nielsen en prima speciale effecten.

4. “The Crate”

Een krat wordt gevonden onder de trap bij een universiteit. Als professor Henry Northrup te hulp wordt geroepen, ziet hij zijn kans schoon om zich te ontdoen van zijn schreeuwerige en irritante vrouw Wilma. Met de prima spelende oudgediende Fritz Weaver en Hal Holbrook, echter de show wordt gestolen door Adrienne Barbeau (toendertijd de vrouw van John Carpenter) Ook het enige filmpje met vrij bloederige speciale effecten.

5. “They’re Creeping Up On You”

De ijskoude, arrogante en obsessieve zakenman Upson Pratt leeft afgezonderd in zijn appartement. Die woning moet zijn grote vrees; kakkerlakken buiten houden. Deze huiveringwekkende schepsels duiken natuurlijk uit alle hoeken en gaten op. Opnieuw geslaagde speciale effecten, met name aan het slot van het verhaal, zoals ook een geslaagd optreden van E.G. Marshall.

Dat de speciale effecten goed waren was niet heel verwonderlijk want die komen van de bekende Tom Savini(ook even in de film). Echter is ‘Creepshow’ ook niet heel griezelig dit komt vooral omdat er nogal wat humor is toegevoegd. En die luchtige ondertoon houdt de film ervan om echt heel erg goed te zijn.

Creepshow is een geliefde horroradaptatie gebaseerd op de oude horrorcomics van de jaren ’50, bestaande uit vijf uiteenlopende horrorverhalen. Ze zijn niet allemaal even sterk, en eigenlijk geen van alle echt eng met wat we nu gewend zijn. De special effects ogen soms wat campy en theatraal, maar mits je er open voor staat heeft dat eigenlijk wel een leuke sfeer. Hetzelfde geldt voor de combinatie horror en komedie; het is niet mijn favoriete mix, en dat wreekt zich ook hier deels.

Desalniettemin is het geheel onderhoudend, al heeft Romero meer memorabel werk afgeleverd in zijn carrière. Er zijn leuke rolletjes voor Ed Harris, Hal Holbrook, Leslie Nielsen en Ted Danson. Stephen King liet daarentegen (zoals gebruikelijk) weer een belabberd staaltje acteerwerk zien. Echt niet om aan te zien. Had liever Tom Savini in een grotere rol gehad.

3*

Ondanks het gecombineerde takent van Romero, King en Savini viel de herziening met dit werkje toch tegen. Enkel de laatste overtuigd, want de make up effecten zijn prachtig. De verhaaltjes zijn dat zeker niet. Het eerste vond ik ronduit vervelend en in het tweede verhaal, waarin King zelf acteert (hij zet een soort Jim Carrey avant-la-lettre neer) is ook eerder stupide dan eng. De laatste drie verhalen zijn iets beter, maar de regie blijft vlak en de overacting irritant.

Kan er met moeite 3 sterren aangeven en die zijn dus vooral voor Savini.

Body Bags en Tales from the Crypt zijn (veel) beter.

Wat een fijne jaren 80 horror/komedie is dit. Tot mijn grote vreugde zag ik in de begincredits de naam Tom Savini voorbij komen, dan weet je dat de effecten in ieder geval al dik in orde zijn.

Zoals altijd met anthologies zijn de verschillende verhalen enorm verschillend in kwaliteit. 'Father's Day' is een prima binnenkomer met een jonge Ed Harris. Goede effecten ook.

De tweede is echt heel matig. Qua humor en qua gore misschien iets te kinderachtig.

De derde vond ik heel erg sterk, met een heerlijke rol van Leslie Nielsen.

De vierde duurde iets te lang naar mijn mening, en de vijfde vond ik weer erg sterk.

Wat in ieder geval wel gedurende de vijf verhalen overeind blijft is de lekkere jaren 80 sfeer, wat voor mij eigenlijk al reden genoeg is om dit te bekijken.

Niet overal even sterk, maar toch wel de moeite waard om te bekijken

raar dat imdb dit veel hoger inschat dan mm. maar dan ook echt veel hoger.

cultuurverschil?

Ik zet 'm op mijn Netflix watchlist.

Het internet ontplofte bijna toen Scream Factory hem aankondigde op blu-ray... Ik snap het (nog) niet helemaal.

Dit blijft zo'n perfecte film voor Halloween. Niet dat Creepshow een perfecte film is - verre van dat, zelfs - maar dit sfeervolle en geinige jaren 80 horrorfilmpje leent zich prima voor een verloren avond eind oktober. Deze anthology-film van George A. Romero, geschreven door Stephen King, bevat vijf uiteenlopende verhalen van wisselend niveau, maar elk verhaaltje heeft wel iets vermakelijks, ondanks dat de meeste filmpjes hier en daar wel iets korter en krachtiger hadden gekund.

Het eerste verhaal is Father's Day, met onder meer een jonge Ed Harris. De personages zijn allemaal niet zo heel boeiend en de inleiding van het verhaal is verre van het meest interessant. Als zombie-vader uit het graf komt gekropen, op zoek naar zijn taart wordt het een stuk leuker. Er komen wat leuke sequenties voorbij, met name de visuele stijl van het stripboek - dat in elk verhaaltje zit - is leuk gedaan. Achtergronden veranderen van kleur bij bepaalde scènes en het is allemaal lekker groots en dik aangezet. Een prima opener, maar verder vooral middenmoot; het leukste verhaaltje is het niet. 3 sterren.

Het tweede verhaal is The Lonesome Death of Jordy Verrill en die blijft vooral bij vanwege de bespottelijke rol van Stephen King. Er gaan verschillende verhalen waarom King de rol speelde, maar King zelf gaf aan dat Romero hem zei dat hij het zo idioot over de top moest spelen. En dus krijgen we een domme heikneuter, die de hele film scheel kijkt, rare bekken trekt en in zichzelf praat. Het is begrijpelijk dat King zich schaamt voor deze rol, maar tegelijkertijd is het wel het meest memorabel van dit verhaal. Het scheelt echter dat The Lonesome Death of Jordy Verrill kort en krachtig is, van alle verhalen is dit wellicht het meest to the point. Gelukkig maar, want veel meer van dit moet je ook niet willen. 2,5 á 3 sterren.

Het derde verhaal is Something To Tide You Over, wat mij betreft nog altijd het beste verhaal. Met als voornaamste reden een erg leuke rol van Leslie Nielsen, vooral bekend van serieuze rollen in slechte sciencefiction films en natuurlijk droogkomisch in Naked Gun en consorten. Hier speelt hij met duidelijk genoegen een heerlijke schurk, een rol die je hem niet snel ziet spelen. Hij is charismatisch als man met een sadistisch plannetje om zijn vrouw en diens minnaar te straffen. Het verhaaltje gaat gelukkig nergens slepen en is leuk vanaf het eerste moment tot de erg aangename climax. 4 sterren.

Het vierde verhaal is The Crate, met onder meer Hal Holbrook, Adrienne Barbeau en haar boezem en een agressief monster in een krat. De film vertelt over een man met een onuitstaanbare vrouw en ondertussen is er een monster ergens in een kist, onder een trap. Een geinig gegeven en leuk hoe deze twee verhaallijnen samenkomen, maar The Crate duurt véél te lang. De film is onnodig gerekt en bevat een hoop sequenties, waar makkelijk een schaar in had gekund. De uiteindelijke pay-off is best aardig, maar dit had zeker niet het langste verhaal hoeven zijn. Sterker nog, dit had prima het kortste hoofdstuk kunnen worden. 2,5 sterren.

Het vijfde verhaal - They're Creeping Up On You - zorgt er gelukkig voor dat Creepshow op hoog niveau eindigt. In dit verhaal zien we een E.G. Marshall als zeer onsympathiek figuur in een zeer gestileerd appartement. Alles is leeg, wit en enorm klinisch, waarbij enkel de jukebox eruit springt. Dit verhaal is vrij surrealistisch qua vorm en toon, maar het uiteindelijke uitgangspunt is puur simpele horror; overal kakkerlakken! Het beeld waarin kakkerlakken uit het lichaam van Marshall komen zetten zorgt voor de nodige rillingen, ook al is de pop niet geheel overtuigend. 4 sterren.

Het begin en eind van Creepshow - waarin Tom Atkins als gemene vader het zoontje van Stephen King verbiedt om strips te lezen - is geinig, maar mag niet echt een naam hebben. Het is puur een aardige manier om de toon te zetten, net als de creatieve animaties tussendoor. Het zorgt voor een leuk geheel, ook al had Creepshow makkelijk anderhalf uur gekund; twee uur is duidelijk te lang. Maar de sfeer zit goed, Creepshow is een vermakelijk horrorfilmpje met leuke visuele trucjes en een paar aardige horrorverhaaltjes. Waarvan de derde en de vijfde ongetwijfeld de beste zijn.

3,5 sterren.

Deze had ik nog nooit gezien! Leuke verzameling DC-verfilmingen.

Father's Day: voelt een klein beetje onuitgewerkt, maar er zit een leuke jumpscare in.

The Lonesome Death of Jordy Verril: Dingen die groeien, vind ik altijd al eng, bij mij werkt deze wel. Stephen King is gelukkig auteur geworden en geen acteur, dat blijkt hier ook wel een beetje, had iets minder dik aangezet mogen worden, maar toch zeer leuk gedaan.

Something to Tide You Over: dat is volgens mij het meest bekende DC Horrorcomics verhaal. Als geheel ook het sterkste deel en met alle complimenten voor Leslie Nielsen, als de bedrogen echtgenoot.

The Crate: Best aardig, maar iets meer tempo had gemogen.

They’re Creeping Up On You: Ook weer wat dik aangezet, maar kakkerlakken vind volgens mij iedereen vies, ik wel in ieder geval en als we vanavond ergens jeuk gaan krijgen, dan door dit verhaaltje.

In volgorde van best naar minst: Something to Tide you Over, They're Creeping Up On You, The Lonesome Death of Jordy Verril, The Crate en Father's Day (3,5,2,4,1).

Vijf korte verhalen met als grote nadeel dat geen van allen goed uitgewerkt zijn. Vooral de eerste twee lijken dan gewoon niet eens af te zijn. Tegen de tijd dat het los zou moeten barsten, wordt de boel afgerond en ga je al door naar de volgende. Zodoende is Creepshow alleen leuk voor liefhebbers van oude eighties horror, want visueel valt er soms wel wat te genieten. Of je moet een overdreven groot fan zijn van George A Romero. Ik denk dat zelfs voor de meeste horrorfanaten geldt dat Creepshow leuk is voor een keer.

Aardig. Creepshow ligt tussen lachen en gruwen en bestaat uit vijf verhaaltjes, geïnspireerd door een horror-comic. Het eerste verhaal is een opwarmertje zullen we maar zeggen. Een kort verhaaltje dat opbouwt tot een macabere climax. Het tweede vond ik een leuke, met Stephen King in de hoofdrol en gaat over een ruimtebrok die in Jordy Verrills moestuin inslaat met verregaande gevolgen. Derde is een wraakverhaal die een geweldige afsluiter kent. The Crate vond ik de minste, mede door de meer afwezige spanning. Het kersje op de taart is echter de laatste: kakkerlakken en nog eens kakkerlakken. Sommige scènes vond ik echt vies. Men kan er niet omheen dat deze Creepshow amusant is met regelmatig leuke momenten. Het is een film die ook een sterke status heeft verworven in het genre, al is dit voor de hedendaagse horrorliefhebber waarschijnlijk allemaal te soft en gedateerd.

Matige anthologie.

Wel van een naam die onder de horrorliefhebbers zeker niet onbekend is. Een regisseur waar ik als horrorliefhebber nog te weinig van heb gezien. Nu zijn niet al zijn films even goed en bekend, maar Romero heeft zonder meer een aantal grote klassiekers op zijn naam mogen zetten. Creepshow is daar 1 van.

Helaas wist deze anthologie me maar beperkt te overtuigen. Deze film opent met een proloog, die ik eigenlijk een uur later weer helemaal vergeten was. Er wordt weinig gedaan om deze ook memorabel te maken, buiten het feit dat het gezicht op de poster zich in dit gedeelte bevindt, maar erg beperkt. Ik kan uit dit stukje niet helemaal opmaken waarom het dan ook zo'n bekend gezicht is geworden.

Maar goed, na deze proloog krijgen we weer een aantal leukere stukjes. Met "Father's Day" maakt Romero een combinatie tussen stripboekfilm en horrorfilm. Het stripboekfilmgehalte geeft aan dit stukje een luchtig sausje mee, en dat werkt voordelig. Qua horror valt het tegen, en de verlichting maakt een nogal makkelijke indruk. Gewoon ergens lampen neerzetten en klaar is kees. Toch niet helemaal de juiste tactiek wat mij betreft. Het is vooral de bijzondere manier van editen die dit stukje de moeite waard maakt.

Daarna volgt het leukste stukje, waarin de enige echte Stephen King de hoofdrol speelt. Dit stukje krijgt precies de juiste dosis humor en gekkigheid om het te laten werken. Door middel van een mysterieuze aanpak vraag je je als kijker toch wel af wat er aan de hand is. Jammer genoeg is dit stukje erg kort en wat snel door de bocht. Romero pakt dit stukje iets te makkelijk aan, waardoor het te veel een stukje "vaagheid" is geworden.

Het derde stukje is alweer een stapje minder, en handhaaft ook een hele andere toon. Bekend acteur Nielsen speelt in dit stukje een hoofdrol, en doet het dan ook erg goed. De toon werkt voor een aardige tijd, alhoewel niet te ontkennen is dat dit verhaaltje een stuk interessanter had gekund. De dialogen weten maar matig te boeien, en het is vooral de sombere en hopeloze toon die werkt. Oorspronkelijk wilde ik dit door de vingers zien, maar het fantasierijke einde was zo misplaatst dat ik dat niet echt kon doen.

Het vierde stukje is het langste verhaal, en meteen ook de minst intrigerende. Dezelfde matige verlichting keert terug ondersteunt door een weinig interessant verhaal en een raar wezen dat toch wel uitblinkt in simplisme. Slecht acteerwerk, voorspelbaar verhaal. Ik kon weinig bedenken wat ik leuk aan dit stukje zou kunnen vinden, behalve dat het verloop misschien iets beter uitgeschreven was.

Het eindigt iets beter, maar nog steeds niet al te best. Het vijfde verhaaltje speelt wat meer in op een fobie, maar als je geen last hebt van deze fobie zal je net als ik weinig aan je trekken komen tijdens dit stuk. Het resulteert allemaal in een energieke en speelse anthologie waar ik weinig plezier uit heb kunnen halen. Jammer, maar de status van de film respecteer ik uiteraard.

Herzien op de 4K van Scream Factory met Dolby Vision&Atmos. Beeld was prachtig, geluid klonk ook bij vlagen indrukwekkend.

Komische horror anthologie geregisseerd door George A. Romero en geschreven door Stephen King.

Van de vijf korte verhalen vond ik de derde het leukst met een sadistische Leslie Nielsen, die mensen op het strand ingraaft en vervolgens wacht tot het vloed word en laat verdrinken. Tweede vond het ik zwakst met Stephen King die zelf de rol van boer vertolkt en de hele tijd met een dwaze gezichtsuitdrukking rondloopt, man heeft ook totaal geen charisma.

De rode draad in het verhaal is Billy (gespeeld door Stephen King’s oudste zoon Joseph(Joe) King), die door z’n vader word geslagen omdat hij een horrorstripboek leest en deze vervolgens in de vuilnisbak gooit. Hierna vervloekt hij z’n vader.

Special effects zijn verzorgd door de legendarische Tom Savini, die overigens een cameo in het laatste verhaal heeft als vuilnisman.

Toch wel minder sinds mijn laatste kijkbeurt, meen me te herinneren dat ik deel 2 een stuk beter vond.