Der Siebente Kontinent (1989)

Der Siebente Kontinent is een film die niet altijd even boeiend is, maar toch is hij heel bijzonder. Het gaat over een gezin dat hun routineuze manier van leven zat begint te worden en op zoek is naar een uitweg. Al hun dagelijkse handelingen worden mooi in beeld gebracht, al komt dit soms langdradig over. Het eerste uur had ik dan ook zoiets van: "waar wilt deze film naartoe werken?". Het laatste half uur werd dat gelukkig duidelijk en heb ik gefascineerd verder zitten kijken. Vooral de scene met het aquarium vond ik erg aangrijpend.

Het is geen prettige kijkervaring, maar toch heeft deze film wel indruk op mij gemaakt en verdient hij zeker nog een herziening van mij. Het is echter geen film die voor iedereen is weggelegd.

je verwacht niet veel , maar het einde een stomp in je buik .... wist de broer dat eigenlijk ? toen ze aan het eten waren en hij begon te huilen ....dacht ik zo

Hahahaha, ik had ook moeite met die geld doorspoel scene, dat sloeg dus nergens op; geen toilet (zeker niet in 1989) dat zó snel achter elkaar door kan spoelen, en geen afvoer die daarvan niet verstopt zou raken......

Deze film staat op nummer 104 in de tip 250

Hoewel deze film hoog in de tip 250 lijst staat, vind ik dit absoluut geen tip. Ontzettend depressieve film over psychisch gestoorde mensen. Ik vond de film veel te saai en ontzettend traag. Er zaten ook een hoop langdradig scènes in die uiteindelijk echt op mijn zenuwen begonnen te werken, zoals de eet scènes. Weinig muziek, saaie beelden. De set, kleurengebruik en de Duitse sfeer in de film voelde erg koud aan. Ook zag ik de zelfmoord absoluut niet aankomen. Tevens duurt het erg lang voordat je weet waar de film naar toe gaat. De film nodigt je niet echt om verder te kijken het eerste uur en ik moest daarom even doorbijten. Laatste half uur daarentegen is een stuk interessanter, maar kan de film niet meer redden voor mij. 1.5*

Na onlangs een erg goede Haneke gezien te hebben, ben ik toch nog maar eens op zoek gegaan naar andere films van hem, om te kijken of er misschien toch nog meer goeds tussen zit. Zo kwam ik uit bij zijn debuutfilm. En het moet gezegd worden, dat ook Der Siebente Kontinent indruk maakt, al heeft de film wel lang nodig om op gang te komen.

In het begin maken we kennis met het gezin en hoewel het redelijk afstandelijk gefilmd is, leren we de mensen toch redelijk goed kennen. Het repetitieve van alle dagelijkse handelingen die ze beleven is aan de ene kant erg vermoeiend om te zien, maar geeft aan de andere kant wel enorm goed weer in welke sleur het gezin terecht is gekomen. Ze hebben totaal geen zin in bepaalde zaken en dat zie je duidelijk terug. Uiteindelijk trekt Haneke in het laatste half uur de registers vol open en wordt er toegewerkt naar een einde, dat ik niet direct zag aankomen, maar mij ook wel een beetje verbluft achterliet.

De manier waaropze afscheid nemen van het leven is indrukwekkend. Alle herinneringen worden gewist, bezittingen vernield, geld door de wc gespoeld met net zo’n levenloze wijze als ze zelf in het leven staan. Het zorgt ervoor dat de film in ieder geval goed blijft hangen en erg goed overkomt. Der Siebente Kontinent is dus wederom een erg sterke film van Haneke en voor een debuutfilm zelfs heel erg goed. De boodschap werkt en uiteindelijk snap ik door het einde ook Haneke zijn manier van filmen in het eerste gedeelte. Dat is misschien even doorbijten in het begin, maar uiteindelijk krijg je daar wel iets indrukwekkends voor terug.

4,0*

Caché was langzaam, maar daar vond ik het functioneel en in ieder geval niet storend. Deze film is zo traag als een slak en het is een hele opgave om hem af te kijken. Elke scene duurt ontiegelijk lang voort en sluit af met een zwart shot waarna er weer een nieuwe gebeurtenis getoond wordt. Het tempo en dat fragmentarische maken het geen vloeiende film. Ik kreeg ondertussen de neiging om ergens anders naar te gaan kijken en betrapte mezelf er een paar keer op dat mijn gedachten afdwaalden.

Dat visualiseert dan misschien de eentonigheid en de sleur van het bestaan van de personages, maar het is vreselijk om naar te kijken.

TIP!!! PROBEER DEZE FILM ZONDER VOORKENNIS TE GAAN ZIEN!!!
Het leek eerst wel of ik een zombie film aan het kijken was vanwege het doodsaaie leven dat ze hadden, ik dacht na een half uur ongeveer waarom plegen jullie in godsnaam toch geen zelfmoord jullie zijn al zo goed als dood maar toen duidelijk werd waar de film naartoe ging had ik opeens niet zoveel stoere praatjes meer, zeker niet toen ik begreep dat ze de dochter ook zouden doden.
Geweldige film en de laatste rochelende adem van moeder bezorgt me daags na de film nog kippenvel en nu ik dit stukje schrijf moet ik verdomme weer janken, dat zegt genoeg over de film denk ik.

Een aanklacht tegen het kapitalisme.

De derde Haneke die ik zie en ik moet zeggen, hij maakt intrigerende films. Of ze altijd even goed zijn is een tweede wat volgens mij meer op smaak berust. Maar interessant zijn alle 4 die ik tot nu toe heb gezien.

In het eerste deel van de film wordt alles in dienst gesteld van de overheersende saaiheid. Mensen worden niet in het gezicht gefilmd bij dagelijkse handelingen want dat is niet interessant. Emotie is bijzaak en economie en sleur de hoofdpunten. De afstandelijkheid van de ouders en de roep om aandacht van het kind zorgen voor nog minder betrokkenheid als kijker bij de film. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het eerste uur me vrij hard verveeld heb en zat uit te kijken naar een twist waarvan ik wel wist dat die nog moest komen.

Werd het vanaf daar dan interessant? Ja en nee. Het repetitieve blijft worden volgehouden in de film ook al gebeuren er meer extreme dingen. Op het moment dat kapitaal er niet meer toe doet wordt het interessant en gebeurd er ook iets met de mensen en geraken ze uit hun sleur en vaste patroon. Haneke gunt de kijker echter geen plezier maar toch wel een beetje spanning naar het einde toe. Het is dan uiteindelijk een film die je wel aan het denken zet en met een duidelijke boodschap, wat voor mij vaak een teken is van een goede film. Vind ik dit dan ook een goede film? Ik vind het moeilijk. Aan de ene kant zal deze film me zeker bij blijven en heeft het me wel aan het denken gezet en vond ik het achteraf toch wel interessant in elkaar gezet. Maar dat neemt niet weg dat het eerste deel gewoon niet boeiend is, wel functioneel.

Voor de gevorderde kijker. 3,5*

Bijzondere en zware Haneke. Het begon erg costumbristisch, met een vertoning van alledaagse handelingen zoals het wassen van je auto, ontbijten, of boodschappen doen. Dit gaat ook wel een behoorlijke tijd zo door, waardoor ik pas na de helft begon te begrijpen wat precies de bedoeling was van al die langdradigheid. En dat was natuurlijk bedoeld om de alledaagse sleur uit te beelden, en om het bij de kijker door te laten dringen. En niet alleen de sleur, maar ook de zinloosheid van het bestaan (die zomaar op een snelweg abrupt tot een eind kan komen), van carrière maken (om vervolgens afgedankt te worden), van schijnvertoningen (het perfecte gezin), materialisme (mooie schone auto), etc. De mens wordt in deze film door de (zwarte) bril van Haneke afgebroken tot een radertje is een zinloos en steeds repeterend proces.

Dit inktzwarte beeld is (gelukkig) erg eenzijdig, de film doet je haast vergeten dat er in het leven ook wat te genieten valt. Hoe dan ook heeft de film een duidelijke boodschap die via deze bijzondere methode van Haneke bij de kijker doordringt.

Inderdaad zoals mijn voorganger aangeeft is het een film voor gevorderde kijkers, bij voorkeur met enige bagage, en zeker niet iets luchtigs voor een gezellig avondje met popcorn op de bank. Een ruime 3,5 voor deze eigenzinnige en kunstzinnige film.

De titel is dubbelzinnig. Op voorhand twijfelde ik of het om Antarctica of om een fictief continent ging; het hangt ervan af of je Noord- en Zuid-Amerika afzonderlijk telt. In de film spreken ze van Australië, maar je krijgt ook droombeelden te zien van een onbestaand landschap, met bergen, water en woestijn - ook op de affiche. Ik hou het dus toch op het fictieve continent, als metafoor voor de dood.

De manier waarop het onderwerp benaderd is, stemt tot nadenken. Waarom pleegt een gezin met een saai, routineus leven maar zonder gezondheids- of financiële problemen collectief zelfmoord? Haneke biedt geen pasklaar antwoord.

De stijl is ultrarealistisch, het doet een beetje denken aan reality-tv. Helaas wordt het uitgebreid tonen van routinehandelingen algauw langdradig, waardoor vooral het eerste uur bij momenten tergend traag verloopt.

Pfff, Haneke.

Ik ging deze film niet blind in. In feite, het enige wat ik wist was dat het ging over een gezin dat zelfmoord zou plegen. Vervolgens wordt je ineens doodleuk geconfronteerd met ellenlange scènes waarin het dagelijks leven zo suf mogelijk wordt voorgesteld. Deze mensen poetsen hun tanden, ze staan in wachtrij bij een supermarkt en moeten hun auto wassen in de wasserette. Wat een onmenselijk leed! Om alles nog eens veel erger te maken rijden ze op een gegeven moment ook nog langs een fataal ongeluk. Niet dat ze gruwelijke details zien, maar mensen zijn daarin wel omgekomen en ze weten het. Hoe kun je daarna als voorbijganger nog verder met je leven? Dat is niemand ooit gelukt neem ik aan.

Ugh, Haneke.

Kom op nou. Dat een eentonig leven met weinig voldoening mensen tot wanhoop en nihilisme kunnen drijven is mij bekend, maar Haneke maakt het wel erg extreem door de pijnpunten hier enorm pietluttig te maken. Zo komt hij tot een kritiek van de commerciële maatschappij die zo oppervlakkig en makkelijk is dat een gemiddelde veertienjarige er waarschijnlijk meer van had kunnen maken. Ik ben geen bewonderaar van de belerende kant van Haneke, maar meestal heeft hij nog wel een bepaalde intelligentie waarmee hij het kan verkopen. Dit voelt echter niet als het debuut aan van een 47-jarige, maar van hooguit van iemand van 17, in ieder geval op inhoudelijk vlak.

In ieder geval tot het laatste half uur. Ik moet toegeven dat dit me wel weer erg aangreep. De complete vernietiging van al het bezit, behalve de televisie (Haneke kan zich weer niet beheersen), gevolgd door zelfmoord is gewoon erg krachtig. Helder en mysterieus gelijk. Onzinnig en onvermijdelijk. Diep triest en bevrijdend. Het is een prachtige korte film. En het vat alles wat het voorafgaande probeerde duidelijk te maken, alleen op een veel meer intrigerende manier.

Er moet even bij gezegd worden dat Haneke zelf wilde dat het nooit duidelijk werd waarom het gezin zelfmoord pleegde. Nou, beste Haneke, had dan niet een dik uur van je film besteed aan het geestdodende bestaan in de consumptiemaatschappij. Het is nou niet echt alsof je de betekenis daarvan op veel manieren kunt interpreteren, lijkt me.

Ik ben verscheurd. Het eerste uur maakt me kwaad op de regisseur. Het laatste half uur is enorm sterk. Tijd voor een compromisstem die mijn gevoelens niet vat: 3 sterren.

Dan zou ik gewoon 0.5* geven. Tenzij: Als het laatste deel je aangreep (en toch ook die dik opgelegde belerende factoren heeft - je noemt ze al) vond je het eerste deel misschien toch niet zo slecht? Er zijn toch zoveel films waar dit soort onvermijdelijke dingen uit het/een leven worden getoond. Doet Haneke het zoveel anders?

Wees gewaarschuwd, dit vond ik nog een van de betere. Ik denk niet dat ik ooit een Haneke zou moeten herzien, want er zouden heel wat sterren sneuvelen denk ik.

Over 20 jaar een keer herzien.

Ja, dat doet hij. Ik snap wat je bedoelt, maar Haneke brengt het allemaal wat nadrukkelijker en dreigender. Die scène in de supermarkt is een goed voorbeeld. In plaats van een wat meer registrerende stijl die wat meer onder de huid kruipt te gebruiken, benadrukt hij het tikken van de kassa door het geluid daar flink uit te vergroten, evenals bijna alle andere geluiden daar. De geestdodende elementen worden hier regelmatig flink uitvergroot. Iets wat overigens minder sterk werd in Haneke's latere films. Het is niet: "Consumptiemaatschappij is slecht." Het is: "BAM! CONSUMTPIEMAATSCHAPPIJ! BAM! SLECHT! BAM!"

Ik ben allang gewaarschuwd. Dit is niet bepaald mijn eerste Haneke. Wel de eerste van voor zijn grote doorbraak met Funny Games.

Het laatste half uur, ja. Het eerste uur, nee. Nou ja, irritatie door de aanpak is ook een gevoel, maar niet de bedoelde emotie mag ik hopen.

En met deze erbij zit Haneke op maar liefst 5 topnoteringen, het wordt nu echt tijd pleinen en straten naar hem te gaan vernoemen.
Dat Haneke niet bepaald een positief beeld over de mens en onze maatschappij mag bekend worden verondersteld, dat was bij zijn tweede film al zeker niet beter. De tijd ongeveer dat de jaren 80 langzaam over gingen in de jaren 90 en het allemaal nog erger werd. Hier zaten we nog zonder internet, met Jennifer Rush en met telefoontoestellen met draaischijf.
Ik moest nog even denken aan die familie waar de politie vorig jaar op jaagde, de ouders hadden op school verteld dat ze naar de VS gingen emigreren, in het huis werd een gigantische puinhoop aangetroffen, maar het gezin werd in goede gezondheid in Duitsland getraceerd.

Net als in Benny's video is ook in deze film het hoofdthema voor mij emotionele vervreemding, en net als Benny's video lijkt deze film mij daarom de laatste decennia met de dag actueler te worden...

De vormgeving en opbouw vond ik dan weer wat minder dan de geweldige psychologische spanning van bijvoorbeeld het begin van Funny games. Hoewel je ook in deze film voortdurend met de angst zit van "NU gaat er iets gebeuren...", vermindert die sterk, enerzijds door de op de duur een beetje te gemakkelijk aandoende onderbrekingen, anderzijds doordat je Hanekes werkwijze wel wat begint te kennen...

Niet alles was ondertiteld, maar al redelijk vroeg in de film hoorde ik in één van de berichten op de radio de naam van Goebbels. En wat hebben meneer en mevrouw Goebbels gedaan in 1945... Krachtige film weer van Haneke. Op naar Benny’s Video.

Herzien na een kleine 25 jaar. Nog steeds een zeldzaam deprimerende kijkervaring, laat dat maar aan de hier debuterende regisseur Michael Haneke over. Statische, ogenschijnlijk nietszeggende shots die steevast eindigen in een fadeout; de dagelijkse sleur van een doorsnee gezin, tot op gegeven moment het gevoel begint te knagen dat er iets mis is. Waar dat toe leidt komt emotioneel als een mokerslag aan. Visueel uiteraard inmiddels wat gedateerd, maar inhoudelijk nog steeds bijzonder relevant en krachtig. Wat mij betreft Haneke's beste film.

Aanstaande woensdag in WORM Rotterdam!

Vernietigend Meesterwerk.

Michael Haneke brengt in zijn eerste langspeelfilm reeds de trend die zijn verder werk zal typeren : een portie woede, agressie of geweld, een scherpe kijk op de maatschappij in een gebeuren waarvan de essenties voor de kijker rijp zijn voor interpretaties.
Zijn er in het eerste gedeelte van deze "Der Siebente Kontinent" heel wat eerder banale, zich repeterende scènes, amper onderbroken door een event dat ook al niet zo belangrijk is, weet dat bij Haneke niets betekenisloos is.
Persoonlijk meen ik dat de regisseur hier de "brave" banaliteit van een bourgeoisie viseert : hun leugen (het meisje op school), hun naijver (gebeuren op het werk), hun hyppocrisie (de eerder schijnheilige brieven naar ouders), hun zelftevredenheid (de rijkelijk gevuld tafel en de gedecideerde manier van eten), hun afstandelijk, zwijgzaam en eerder hautain gedrag, hun passiviteit (de carwash), hun vermeende onderlinge verstandhouding...
Het laatste halfuur van de film is denderend en aangrijpend. de vernielingsscène is du jamais vu en de zelfmoorden in een pijnlijk realisme voorgesteld.
Knap camerawerk met mooie beeldvorming, close-ups... en de acteurs zijn mij onbekend maar zetten een overtuigende act neer.

Hele zware film van Haneke weer. Was na afloop lichtelijk misselijk ervan. Erg moeilijk om te beoordelen ook. Ondanks dat het eerste uur erg effectief werkte en het de juiste intentie had kon ik niet echt zeggen dat ik het bepaald boeiend vond. M'n aandacht werd meer gepakt bij het tweede uur, wat overigens erg sterk en mysterieus werd opgebouwd.

Haneke laat weer even zien wat een mokerslagen hij uit kan delen met zijn trage, afstandelijke cinema. Wat was dit bleak. Ik weet niet of woorden als kil, of troosteloos even goed de lading dekken als hun Engelse evenknie.

Wederom bepaald geen film voor iedereen, dit.