Den Brysomme Mannen (2006)

Ik vond juist het begin erg saai. Naar mate de film vorderde, begon het me meer te boeien. Ik vond het leuk om te zien hoe de hoofdpersoon telkens ontdekkingen deed (zoals met zijn 2e vriendin aan tafel, waar hij ontdekte dat relaties helemaal niets zeggen in die wereld).
De hoofdrolspeler vond ik eigenlijk wel goed gecast, hij is namelijk net zo wazig als de film zelf.

Wat een vreemde film. Of vreemd ook goed is is een andere vraag. Toch zal hij niet blijven hangen, daarvoor was hij simpelweg te banaal.

Dat er veel zaken in de film geen steek houden mag dan net deel van het verhaal uitmaken. Maar terwijl het hoofdpersonage toch een en ander als vreemd lijkt te beschouwen waardoor men hem als 'normaal' kan zien zijn er te veel zaken die zelfs voor de minst normale mens als vreemd beschouwd kunnen worden. Toch vind hij die net normaal. Dat maakt dat zelfs meegaand in de setting van het verhaal het hier en daar alsnog ongeloofwaardig is.

Het einde slaat ook helemaal nergens op. Of net wel? Al bij al vond ik deze film toch net bovengemiddeld al is het maar om de kilte die hij uitstraalt.

krappe 3

Het einde geeft het gevoel dat er rondom de film niks is.... er is geen begin, er is geen einde er is alles en er is niks.. er is enkel wat je ziet.

een vreemde, doch interessante film, kan niet zeggen dat ik geboeid heb zitten kijken, de film voelde namelijk extreem leeg aan... en dat zal ook wel ergens de bedoeling geweest zijn, film wil wellicht de leegheid van onze huidige maatschappij aantonen?, lijkt me op zijn minst wel een thema geweest hier.

in elk geval toont de film dat een 'perfecte' maatschappij alles behalve perfect aanvoelt voor onze protagonist. de film geeft veel stof tot nadenken en dat is het goeie aan de film - want waar kwam die bus nu vandaan? allerlei theorieën zijn mogelijk... had onze protagonist zelfmoord gepleegd en was hij terecht gekomen in het Voorgeborchte, een wereld zonder dieren en kinderen. veel valt er niet te genieten in dat Voorgeborchte, ook al heb je alles. waarom kan onze protagonist daarmee niet overweg en de anderen blijkbaar wel? misschien beseft hij niet overleden te zijn, of kan hij gewoon de leegheid van z'n bestaan niet aanvaarden? zelfmoord plegen lijkt ook al niet meer te lukken, dan lijkt hij vervolgens een weg naar de Hemel gevonden te hebben, maar wordt hardhandig terug getrokken, om vervolgens verbannen te worden naar de Hel.

komisch vond ik de film totaal niet eigenlijk, eerder een horrordrama.

hoofdpersonage leek trouwens erg veel op tennisser Dick Norman, dit volledig ter zijde.

Heerlijk wazig

Wow...één van de meest bijzondere films van de laatste tijd. Ik was zeer geboeid. In het begin dacht ik wat een aangedikte muziek, maar toch past het bij de film imho.

Moet er nog ff van bijkomen....

Imho , betekent : 'in my honest / humble opinion' iirc!

correct!

Op zich wel aardig bedacht, maar helaas blijft het niveau van de film steken bij het leven van de personen die erin te zien zijn.

Filmspeelsheid, altijd fijn om weer wat anders te zien. Hoewel... Tati was eerder.

Het komt een beetje leeg over in eerste instantie, maar als je open staat voor het belang van het kleine in verhaal en acteerwerk en niet alleen voor lichtflitsen en actie is het aangenaam onderhoudend. En voor het ontmoeten van zinsgevingsvraagstukken, waar het hoofdpersonage met een zachte drang in wordt geduwd. Lekker kijkwerk. Klein absurdisme.

Het doet me denken aan de films van Tati, met name Playtime en Mon Oncle, waarin ook niet teveel dialoog wordt gebruikt en vooral veel kijkwerk is. En natuurlijk een personage dat zich niet wil inpassen in de voor de film verkoelde en verzakelijkte wereld vanwege het verlangen naar de warmte van de menselijke maat. Daarmee wordt hier ook gespeeld, en ook dat zien we terug in vorm en kleur van het decor. Vandaar 'lekker kijkwerk', ook al heb je geen zin om met het verhaal van de film zelf mee te gaan .

Mocht je Tati niet kennen, neem even een kijkje op wikipedia, na het kijken van deze film. Ook al is het wat ouder, als filmliefhebber hoor je dat toch wel gezien te hebben.

The Bothersome Man. De film begint leuk wat komt door het interessante concept. Het begon allemaal vaag terwijl we Andreas leren kennen. Dit kon mij boeien omdat ik hoopte dat de film zich positief ontwikkelde. Helaas was dat niet het geval. Hoe langer de film duurde, hoe minder het mij kon boeien. De film blinkt nergens echt uit maar wordt ook nergens heel slecht. Het deed gewoon helemaal niets met me. Erg jammer want ik had redelijk hoge verwachtingen van deze film van Jens Lien. 2,0*

Best wel een grappige thema. Een man komt aan in de perfectionistische wereld waar eten niet smaakt, je van drank niet dronken word, waar iedereen geen pijn of emoties heeft. Is het de perfecte leven of is het gewoon oer en oer saai? Dat antwoord krijgen we hier. The Bothersome Man wil regelmatig vooral behoorlijk cynisch en scherp uit de hoek komen. Alleen de uitwerking is toch best wel een beetje een lange zit. Inderdaad deed dit me ook niet erg veel en dat is wel jammer aangezien het plot prima is. Locaties waren saai en te normaal, (op die kale zandvlakte na dan, dat had wel iets futuristisch) De film wil helaas nog best vaak op de automatische piloot gaan.

Maar anders gezien heb ik me hier nog best wel mee weten te vermaken. Het maatschappelijke ondertoon was wel erg sterk en het einde nog best wel bizar.

3,0*

Vage doch interessante film met een zeer koude/koel sfeertje.

Als kijker zijnde ben je zelf met de hoofdrolspeler op zoek naar antwoorden die je gedurende film denkt te vinden, maar als het einde dan eenmaal is gekomen word je achtergelaten met niets zoals de hoofdrolspeler.

Erg mooi om te zien hoe de onderliggende boodschap van een materialistische wereld naar boven wordt gebracht en dat niets is wat het lijkt om maar een zo 'perfect' mogelijk wereldje in stand te kunnen houden.

De bijna cynische humor helpt hier ook wel bij.

Dit is echt zo een film die je moet beleven, zo zie je ze niet vaak meer.

3,5 Sterren.

Lang geleden dat ik zo'n goede film van een heel hoge kwaliteit heb gezien. Doet je een beetje nadenken.

de kijker krijgt hier toch wel een aardige vraag te verwerken.

Welk leven beter is.

Een aanrader

Van een Scandinavische zwarte-komedie verwacht ik meer dan wat Den Brysomme Mannen te bieden heeft. Bijvoorbeeld, ik noem maar wat, humor. Maar wat ik de film echt verwijt is dat het niks toevoegt aan het dystopie-genre, of aan de stroming waarin een personage in een hem onbekende en vijandige omgeving belandt. Velen prijzen nog het 'concept', maar dit concept is al bijna 100 jaar oud (begonnen met Kafka en Zamjatin in de jaren '20), en als je er dan niks nieuws mee doet dan faal je gewoon. Een perfecte wereld waar geen planten zijn, geen kinderen, geen muziek, poe wat een originaliteit zeg. Ook de verhaalontwikkeling is voorspelbaar en gezapig, het min of meer open einde lijkt met name bedoeld om te verhullen dat de regisseur het verder ook niet meer weet. Grootste pluspunt van Den Brysomme Mannen is nog de cinematografie. Vooral de beelden rond het tankstationnetje zien er fraai uit. Op zichzelf zou deze stijl een mooie ondersteuning zijn van een goede film, maar dat is deze film helaas niet. Slappe hap.

Een vreemde film, een man komt aan in een stadje waar alles perfect is en hij mist de 'echte wereld'. Komisch vond ik de film niet en de hoofdpersoon was een beetje stijfjes en saai maar dat past wellicht wel in de film. Interessant verhaal.

Van vager tot steeds helderder. De film lokt gaandeweg existentiële vragen uit bij de kijker. De "leegte" die de film brengt, leidt niet zonder meer tot een uitmuntende maar wel tot een bijzondere filmervaring.

Een wereld die puur berust op de pragmatische genoegdoening van de behoeftes; personen waar lijden noch vreugde onderdeel van zijn; levens die beheerst worden door kale skeletten van instituties. In de literatuur heeft dit genre van afgrijselijke herkenbaarheid al veel teweeg gebracht, het was voor mij geloof ik de eerste keer om het op het bewegend beeld te zien.

Het werd voor mij een zeker niet onaardig kafkaiaans plaatje. Helaas moet het zijn lof vooral oogsten van een veelbelovend begin met sterke cinematografie; een overtuigend geheel kwam er uiteindelijk niet helemaal uit, daarvoor sloop er iets te veel voor-de-hand-liggendheid in het verhaal.

Maar toch, deze regisseur ga ik beslist in de gaten houden.

Geen alledaagse film dat zeker. Hij is behoorlijk absurd en surrealistisch. Aanvankelijk dacht ik nog dat de film op "De man met de hond" leek. Qua sfeer en absurditeit zijn er ook wel overeenkomsten. Maar deze film is minder grappig en meer filosofisch van aard. De absurditeit van het dagelijkse bestaan en de zoektocht naar geluk. Doch echt diep gaat deze film nou ook weer niet, waardoor het ook niet indrukwekkend wordt. Maar het is wel een bijzondere film, en zo zie ik ze wel graag.

Matige film waarin een man terecht komt in een perfecte wereld, waarin de mensen geen emoties hebben. Traag, weinig dialoog en gestileerd in beeld gebracht, maakt dit een nogal vreemde film. Vanwege het mysterieuze aspect ben je als kijker toch benieuwd naar het verloop.

Zit ik zojuist deze film met het volle verstand te kijken - blijkt dat ik m al heb gezien.

Dan heeft de film(kijk)dip van tien dagen wel een heel verfrissend effect gehad

Er was er geen enkele herkenning. Vreemd, want de vormgeving van de film is nogal dwingend aanwezig en toch niet eentje om snel te vergeten. Ik heb geen idee waneer ik deze film eerder zag, maar ik vond m in elk geval beter dan toen blijkbaar. Ik doe er een volle ster bij.

Ik heb de Scandinavische cinema hoog in het vaandel als het om sfeerschepping en cinematografie gaat. Je moet er wel van houden, want het doet vaak depressief en koel aan. Verdere kernwoorden voor deze film zijn duidelijk absurdisme en bevreemding. En wellicht filosofisch. Een heerlijke 'anders dan anders' film. Met één van de meest ongemakkelijke openingsshots: een verveeld tongend stel dat plichtmatig met ogen open elkaar onhandig half opvreet, inclusief luid smakkend geluid
Het eerste half uur is erg sterk; de setting en zwarte humor doen zijn werk. Waar kijk je naar? Wat overkomt de hoofdpersoon? Daarna drentelt de film een beetje door en wordt het emotieloze wereldje wat vervelend, maar dit (b)lijkt dan ook de fase om de krenten uit de pap te gaan halen als kijker: zodra je door begint te krijgen waar je naar zit te kijken is er geen sprake meer van drentelen, maar van een geweldige kijkervaring. Het laatste shot is ijzersterk. De boodschap is duidelijk. Hoewel er verschillende interpretaties zouden kunnen zijn.
Het is moeilijk er verder inhoudelijk iets over te zeggen, zonder te spoileren Mijn interpretatie: hij is dood; zijn vinger groeit weer aan en zelfmoord is zinloos. Hij wordt verwelkomt in het vagevuur; het is schoon, vriendelijk, maar emotieloos, smaakloos. De meeste mensen zijn er gelukkig, maar hij mist het aardse, kan niet met deze plek omgaan. Hij vindt de weg naar de hemel. In het eindshot blijkt hij op een (nog) vreselijkere plek achtergelaten te worden (Hel. Bitterkoud ipv bloedheet). Was hij nu toch maar gelukkig geweest in het vagevuur, net als de rest...

Visueel zag deze melancholieke, in de kern uiterst trieste en deprimerende tragische komedie,over een zelfmoordenaar die in de (moderne design) hel belandde en het daar niet zo naar de zin had, er mooi uit. Maar deze combinatie van bedachtzaamheid en absurditeit kon me geen moment raken en dat moet toch wel de bedoeling geweest zijn.

Brave new world op z'n Scandinavisch. Aardig maar nergens bijzonder, de veelbelovende opening wordt niet waargemaakt. Mooie opnames wel van IJslandse woestijn en geslaagde deadpan uitstraling van de hoofdpersoon.

'Bijzonder': dat is het meest positieve adjectief dat ik hier kan opkleven.

Twintig tot dertig minuten redelijke cinema. Daarna gaan het verhaal en de gebeurtenissen (voor mij) een stap te ver richting Absurdistan.

Ik heb er niks op tegen wanneer een film een boodschap meedraagt; vaak vind ik dat een meerwaarde.

In dit geval echter is het zo ongeveer noodzakelijk om na het zien van de film een paar uren te gaan zitten filosoferen - bij voorkeur in groep - en dan nóg weet je niet waar je aan toe bent. flaphead noemt de boodschap duidelijk, maar zegt onmiddellijk daarna dat er verschillende interpretaties mogelijk zijn - zie Den Brysomme Mannen (2006).

Tenzij in geval van een documentaire wil ik me toch in de eerste plaats ontspannen bij een film. The Bothersome Man, is óf piekeren, óf onzin zien. Er is geen middenweg.

Toch alle respect voor de makers; die hebben ongetwijfeld óók veel moeten filosoferen en piekeren om dit vehikel tot stand te brengen.

Wel aardig, maar niet echt beklijvend. Het leukste nog zijn de herkenbare punten uit Oslo, waaronder de 'tunnel of light' bij het metrostation Nydalen. Daar ben ik een tijdlang dagelijks langsgekomen. Qua humor is de film wel erg onderkoeld.

Fijne aparte film. Mooie filmlocatie in IJsland, en ook grappig het vervoer met die Suzuki Wagons.
Film met absurde verhaallijn waarbij de hoofdpersoon letterlijk in de kou komt te staan op het einde.

In de stad waar de film zich afspeelt gaan de mensen overdreven vriendelijk met elkaar om. Het voelt onnatuurlijk. Het voelt onecht. In de stad beland je niet zomaar. De weg naar de stad is een merkwaardige. Je arriveert met een aftandse bus bij een tankstation in een dor niemandsland. Je wordt vriendelijk ontvangen door een oudere man en naar de stad gereden. Je krijgt een gemeubileerde woning toegewezen en wordt de volgende dag door een vriendelijke chauffeur afgehaald die je naar je werk brengt. Je ontvangt een goed salaris, hebt geen stress en draagt geen enkele verantwoordelijkheid. Het is heerlijk toeven in dit idyllische oord.
Als de bus de nieuwe bewoner Andreas afzet, geniet hij in eerste instantie van de utopische sfeer. De kijker doet dat ook. Regisseur Jens Lien doet zijn best om de harmonisch geordende wereld zo neutraal mogelijk weer te geven. De camera registreert het leven in de stad in alle rust en met een afstandelijk perspectief. De utopische wereld is gedrenkt in een grijsblauwe kleurstelling die een saaie maar kalmerende werking veroorzaakt. De prikkelarme degelijkheid van de wereld komt goed over op de kijker die zich allengs begint af te vragen waar het echte plezierige leven zich heeft verstopt.
Er gebeurt niet veel. Elke dag is hetzelfde. Een ieder doet geroutineerd zijn ding. Andreas vraagt zich net als de kijker af of deze prikkelarme sleur alles is dat de wereld te bieden heeft. Andreas wordt er een beetje onrustig van. Als Andreas heeft vastgesteld dat je van bier niet dronken wordt en dat seks een puur mechanische bezigheid is waar geen hartstocht aan te pas komt, begint hij voorzichtig de grenzen van het betamelijke op te zoeken. Het contrast tussen Andreas’ voorzichtig recalcitrante gedrag en de gemoedelijke reacties daarop zorgen voor fijne surrealistische momenten die zijn vergeven van heerlijke droge humor.
In het contrast laat Lien tegelijkertijd zien dat de utopische wereld waar de moderne mens naar op zoek is een wereld van onechtheid is. Lien hekelt de utopische visie en doet dat heel genoeglijk en fijnzinnig. De utopische stad wordt bevolkt door emotieloze mensen. Door mensen die niet nieuwsgierig zijn. Mensen die een steriel bestaan lijden. Een bestaan waarin een vreugdeloos gesprek over een keukeninterieur als interessant wordt betiteld. Een bestaan waaraan je bovendien niet kunt ontsnappen.
Zo interpreteer ik althans de openingsscène waarin Andreas op het punt staat zelfmoord te plegen door van het perron voor een aanstormende metrotrein te stappen, terwijl hij nogmaals wordt geconfronteerd met de totale leegheid van de utopische wereld in de vorm van een kussend paartje dat zich zonder hartstocht heel mechanisch en ongeïnteresseerd aan elkaar overlevert. De volgende scène laat Andreas zien in de bus die aankomt bij het verlaten tankstation alwaar hij wordt opgewacht door een oudere man. Zijn leven lijkt zich een vicieuze cirkel te bevinden. Een afterlife misschien? In ieder geval bevindt Andreas zich in een ware hel.
Den Brysomme Mannen vertelt op een hele kalme manier, met absurde en droge humor en met een fijnzinnige precisie over de terreur van de saaie normaliteit die de grillige menselijke natuur in toom poogt te houden. De normaliteit die in deze film wordt vertegenwoordigd door emotiearme mensen die subtiele en passieve vormen van agressie inzetten tegen hen die het collectieve zelfbedrog dreigen te verstoren. Goeie film. Mooi einde ook.